Ω γλυκύ μου Έαρ...( και ποίηση Ν. Βρεττάκου)

.........Φίλε Οπενχάϊμερ! Φίλε Οπενχάϊμερ!
..................................................................................................................
.........Έφερνα μέσα μου πολλά σεντόνια τρυφερότητας ,
τόσα που αρκούσαν να παρασταθώ σε όλες τις αποκαθηλώσεις
να κατεβάζω από τα ύψη του το γίγαντα αδελφό
με τα χέρια του κρεμασμένα σαν δυο μεγάλες φτερούγες ,
με πεσμένο στον ώμο μου το ματωμένο του πρόσωπο
να τον ξαπλώσω στα μπράτσα μου και να τον περπατώ
πέρα-δώθε
κάτω απ'τον ήλιο που θα βασίλευε,
σα να 'μουν η στοργή της γης  προς τα γλυκύτατα τέκνα της .

Να στρώνω τα μαλλιά του και να του ψιθυρίζω στ'αυτί,
λόγια που δε μπορεί κανείς σε καμιά γλώσσα να τα μιλήσει
αν δεν τα δώσει , όπως είναι μέσα του, μαζί με όλη του
την ψυχή.....................

Νικηφόρος Βρεττάκος

(από το ποίημα στο Ρόμπερ Οπενχάιμερ...απόσπασμα...Συλλογή "Τρία Φύλλα", τόμος Α)