Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Με αφορμή την Αίτνα και την επίσκεψη σ' ένα σπήλαιο λάβας...











Περιστεράκι  μου

δεν είμαι ταξιδιωτικός τύπος και γενικώς στα ταξίδια βαριέμαι και μάλλον επιθυμώ το... κελλίον   μου, αλλά...πρέπει να το σχολιάσω- δεν θ'αντέξω- αυτό που είδα σε ένα σπήλαιο,  εκεί στους πρόποδες της Αίτνας στη Σικελία.

-Τι είδες, πάλι, μωρή σαλογραία;

-Είδα, αρχικά, ένα πηχτό σκοτάδι, πίσσα- κατράμι σου λέω!

- Είδες ένα πηχτό σκοτάδι;

 Εντελώς  οξύμωρο, μού ακούστηκε.

Στο ξεκάρφωτο,  again,  τον άρχισες το μονόλογο.

(Ολοφάνερο πως το αεροπορικό ταξίδι, κάποια τρικυμία εν κρανίω, προκάλεσε...)

-Πες το κι έτσι...σκέφτηκα, βλέπεις,   ν' αρχίσω  in medias res, την αφήγηση.

-Δηλαδή;

-Δηλαδή, σκέφτηκα  να σου ξεκινήσω το ζήτημα απ' τη μέση- ρε όρνιοοο

(είπαμε:αετό εννοώ πάντα λέγοντας "όρνιο"),

υποθέτοντας-όπως οι περισσότερες τρελές γυναίκες- ότι εσύ διαβάζεις  τη  σκέψη μου, και ότι   πίσω απ'τις φράσεις μου- χωρίς να εξηγήσω κάτι παραπάνω- εσύ από μόνος σου- ενορατικά σχεδόν-
   θα συλλάβεις  -με την μία- την πλήρη εικόνα...

-Μανδάμ, πλατειάζεις και θα σε κάνω delete!

-Μη μου το κάνεις αυτό!

Θα πικραθώ φριχτά  και θα χτυπήσω  μπισκότο νηστήσιμο σοκολάτας  με γεύση μαστίχας, προκειμένου να σε ξεχάσω...

-Α καλάααα! 

Λαλήσαμεν.

Καληνύχτα!

-Μη φεύγεις!  Ω μη φεύγεις!

(Σε παρακαλώ με χέρια απλωμένα, με ξέπλεκα τα μαλλιά, με ύφος ξεπατικωμένο  από πονεμένο μελόδραμα...)

-Υπόμεινε!

 Υπόμεινε!

-Την ασυναρτησία της συννενόησης, υπόμεινε.

-Τις δυσκολίες του έγγαμου  βίου, υπόμεινε.

-Τις δυσκολίες του μοναχικού βίου, υπόμεινε.

-Τις κακές σκέψεις αντίκρουσε.

-Υπόμεινε!

-Δια της υπομονής υμών, κτησόμεθα τας ψυχάς υμών...γράφει ο Απόστολος.

-"Μεγάαααλο πράγμα η υπομονή" και η επιμονή, και η ασταμάτητη -προς κάποια θετική κατεύθυνση- προσπάθεια...

Θυμάσαι, τι τόνιζαν  και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι;

-Ρανίδες  ύδατος, βράχους  κοιλαίνουσι, διακήρυτταν.

-Δηλαδή;

-Δηλαδή, μια ασταμάτητη έστω  μικρή προσπάθεια, προς τη σωστή κατεύθυνση,  όσο μικρή και αν φαίνεται, ανώνυμε αλκοολικέ μου, μανιακέ καπνιστή μου,  υπέρβαρε, άρρωστε φίλε μου, ανορεξική μου κόρη,  άνεργε αδερφέ μου,  μοναχική μου φιλενάδα, κάποια βελτίωση θα φέρει, κάποιο κιλό θα διώξει, κάποιο κιλό θα κερδίσει, κάποια εργασιακή πόρτα θα ανοίξει...κάποια καλή παρέα, με τη δύναμη του Κυρίου,  θα ξημερώσει...

- Για κοίταξέ με στα μάτια!

Άρχισες πάλι τις οπτιμιστικές αηδίες -τις ανυπόστατες;

Άρχισες πάλι τις σαχλαμάρες που λένε οι κοτόμυαλοι  ιεροκήρυκες στο ανεγκέφαλό  τους πλήρωμα, και οι φιλόλογοι της συφοράς, στους βαριεστημένους μαθητές τους;

Καλά!

Για πόσο χαϊβάνι,  με "κόβεις" που νομίζεις -θα σε πιστέψω;

-Λατρεμένο μου, ηρέμησε.

 Επειδή είσαι  -αλίμονο- υπερευαίσθητο και πανέξυπνο, θέλω να μοιραστώ μαζί σου, μια μονάχα  εικόνα, που πήρα απ'τη φύση.

- Πες τη χριστιανή μου,  και μ'έσκασες!
..................................................
Λοιπόν, ήτο  η θαυμαστή  ημέρα που επισκέφτηκα στους πρόποδες της Αίτνας στη Σικελία, ένα σπήλαιο λάβας.

Τα σπήλαια της λάβας, όπως μας είπαν -οι του meeting  ειδικοί- φτιάχνονται από  λάβα καυτή που όπως ρέει, ψύχεται εξωτερικά- πλην- στο εσωτερικό της- για διάφορους λόγους- το μάγμα, μπορεί να πάρει και  τη μορφή μιας μακριάς   σήραγγας, της οποίας το δάπεδο, τα τοιχώματα και η οροφή είναι φτιαγμένα από καυτό υλικό  που  -όταν παγώσει και στερεοποιηθεί-  λαμβάνει μορφή, χοντρών, ανώμαλων εξογκωμάτων στο δάπεδο, ή -στην οροφή- μορφή σταλακτίτη.

 Στο σπήλαιο- σήραγγα, μπήκαμε φορώντας κράνη-προς αποφυγήν  καρουμπάλων, επειδή  στο εσωτερικό του σπηλαίου, άλλοτε η "οροφή"   κατέβαινε απότομα άλλοτε υψωνόταν αποτόμα- ανάλογα με την πορεία του πυρακτωμένου ρευστού- προτού πήξει  - μέσ' στο μαύρο σκοτάδι, δεν προλάβαινες να αντιδράσεις, σου ερχόταν το πέτρωμα κατακούτελα και έβλεπες... άστρα ώσπου να πεις κύμινο - μπήκαμε, λοιπόν, φορώντας τα προστατευτικά  κράνη μας αχαχα...,  κρατώντας αναμμένα τα φακουδάκια  στα χέρια και προχωρούσαμε, σαν τους κολασμένους στον κάτω κόσμο, σαν τους τυφλούς στον άδη -που λέν' τα λαικά παραμύθια..."μανούλαααα!", θ' ανέκραζε ο Βέγγος...

 Για κλειστοφοβικούς, σίγουρα δε θ' αποτελούσε  και την  πιο επιθυμητή εμπειρία- ας σημειώσω.

-Υπάρχουν και νυχτερίδες εδώ, κουρνιασμένες στην οροφή,  παρακαλώ, με το φως των φακών σας, μην τις ταράξετε- με οικολογική ευαισθησία-  σύστησε  ο οδηγός μας.

-Χριστέ μου,  ετούτο μας έλειπε!

 Να ξαφνιαστούν τα νυχτεριδάκια και να φτερακιάσουνε  πάνω μας...

Θα λιποθύμαγα πάραυτα από μεγάααλη   τρομάρα...

Τα παπούτσια μας,  αθλητικά μποτάκια,  ως ψηλά στον αστράγαλο, προκειμένου  να μας προφυλάξουν από  κάποιο στραμπούληγμα, μιας  και   το έδαφος μέσα, ξεδιπλωνόταν   πάνυ ανώμαλο- ό,τι πεις για να φάμε τα μούτρα μας- με  το παραμικρότερο  σκόνταμα.

Διαθέταμε ως  έμπειρο οδηγό, έναν φιλικό, ομιλητικό πολύγλωσσο   τύπο, με τριγωνικό πρόσωπο, μαυροκίτρινο  δέρμα - από το μέχρι θανάτου  φουμάρισμα-  ρουφηγμένα μάγουλα, μυτερό ξανθό γενάκι ελάχιστο, στην άκρη του πηγουνιού,  και  πυρακτωμένο  βλέμμα  βοηθού του Εξαποδού,  που του 'λειπε μονάχα η μακριά στριφογυριστή  ουρά, και η τεράστια  πιρούνα, ώστε   να σπρώχνει με δαύτη,  την  ανυποψίαστη... πελατεία,  μες στα καυτά καζάνια της ηφαίστειας  κόλασης.

Θαύμασα το κουράγιο μου.

Ευτυχώς μου κράταγε το χεράκι, ο λατρεμένος συνοδοιπόρος και έπαιρνα δύναμη.

-Δεν προσευχόσουν μωρή σαλογραία, μέσα στο έρεβος; από το κράτημα του χερακιού, έπαιρνες δύναμη;ντροπή σου!

-Δεν προσευχόμουν, αγαπημένο μου- η γριά κάργια- δεν προσευχόμουνα....

Από τη σαστιμάρα, την τυπική  προσευχή την είχα ξεχάσει...

Ευτυχώς, κανένας σεισμός, καμιά νέα ηφαιστειακή ταραχή δεν προέκυψε, και φτάσαμε ειρηνικά, μέχρι τη μέση του μακρότατου τούνελου.

Εκεί κάναμε στάση.

Τότε ο οδηγός, φωτίζοντας το ταβάνι, μας έδειξε κάτι λεπτότατες ρίζες, σαν  χοντρές άσπρες κλωστούλες για ράψιμο σε λινό ύφασμα...
( πολύυυυ λεπτότερες απ' τα ριζίδια που φαίνονται να αιωρούνται στη φωτό  -στο άνοιγμα μιας τέτοιας σπηλιάς- που παρέθεσα παραπάνω)
 οι οποίες ισχνότατες ρίζες,  απ'το νοτισμένο με υγρασία "ταβάνι" κρέμονταν , μέσα στο σκότος.

Ήταν πεισματάρες  ρίζες  καχεκτικών  φυτών της επιφάνειας,  που αγωνίζονταν για επιβίωση.

Και είχαν τρυπήσει -οι σχεδόν αραχνοϋφαντες  ρίζες αυτές- το σκληρό, στεροποιημένο πέτρωμα, και προχωρώντας -οι τριχοειδείς  ρίζες αυτές- είχαν σπάσει το βράχο!

Μας έδειξε μια τεράστια-αναλογικά προς το μέγεθος των ριζών- πέτρα, που -οι ρίζες αυτές- είχαν βγάλει από τη θέση της, στην ακατάβλητη  προσπάθειά τους να πάνε πιο πέρα, βρίσκοντας τροφή και την απαραίτητη γι αυτές,  υγρασία.

Οι ρίζες οι λεπτότατες σαν  κλωστή,  με την αδιάκοπη  πορεία τους, ναι,  είχαν νικήσει τον ογκωδέστατο,  βράχο.


Είχαν διαρρήξει το σκληρότατο βράχο.

Θαυμάσαμε με το θέαμα άπαντες.


Προσωπικά συγκινήθηκα απίστευτα.

-Μα για Όνομααα! είναι τόσο μεγάλη η δύναμη μιας ισχνότατης  ρίζας;

(καλά, για κείνες των τεράστιων δέντρων το ήξερα, πώς μπορούσαν).

Σπάει μέχρι και βράχια;

-Είναι! Και ναι!  Τα σπάει,  εσύ τι ζόρι τραβάς;

-Τότε, δεν δικαιούμαι να αδρανώ, να καταθλίβομαι, να κοψοφλεβιάζομαι...

Τότε καμία  προσπάθεια, ακόμα και η πλέον αδιόρατη, δεν πηγαίνει χαμένη!


Τότε έχει δίκιο ο Καζαντζάκης που γράφει ότι κι  ένα χαλίκι να αρμολοήσουμε σε έναν τοίχο, στηρίζουμε τον τοίχο να μην πέσει, στηρίζουμε την ψυχή μας να μην πέσει, στηρίζουμε τον κόσμο ολόκληρο  να μην πέσει, να μην πάει χαμένος!

.................................................................................

Αγαπημένο μου, γιατί στα γράφω τούτα νομίζεις;

 Στα γράφω τούτα απόψε, επειδή λυπήθηκα που  είδα στην αγαθή σου ψυχή, παραίτηση,  αποθάρρυνση...

Αχ να ήσουν κοντά μας...

Αχ να έβλεπες την απίστευτη  δύναμη εκείνης της επίμονης
 -σχεδόν μόνο από λευκοπράσινο φως, φτιαγμένης - ρίζας που ταλαντευόταν  ανάερα
απ' το πάνω μέρος  του κατασκότεινου  σπήλαιου.

Αχ και να καταλάβαινες

τι  μυστικές και φανερές  νίκες κερδίζει,

η καθημερινή, μικρή, ακούραστη

- δήθεν ασήμαντη*
(εν Ελπίδι, Πίστει και Αγάπη Κυρίου Ιησού)
γιγάντια, όμως,  στ'αλήθεια- 

προσπάθεια!


Σαλογραία
.................................................................................................
Υ.Γ. Ευχαριστώ το Φως Ιλαρόν-  το φωτάκι μου-  για το ωραίο βίντεο, που μας έστειλε σήμερα...



* Για την ασύλληπτη  δύναμη του απίστευτα  μικρού, περιστέρι  μου,  ρίξε ματιά-αν δεν το έχεις κοιτάξει- στην παλιότερη  ανάρτηση της Σαλογραίας  με τίτλο: τα Νανοϋλικά και η τεράστια σημασία της λεπτομέρειας  













20 σχόλια:

  1. Αφάνταστα επίκαιρη, όταν ο αγώνας για επιβίωση μέσα από την αμαρτία, στην οποία ο ίδιος ο άνθρωπος αρέσκεται και ο διάβολος υφαίνει, είναι σκληρός όσο ποτέ... Ας βάλουμε όλοι το πολύτιμο λιθαράκι μας στην προσπάθειά μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. :-)
    όπως το λες, Emelia, αγαπημένη...
    Κουβάλησα απ' το ηφαίστειο ένα λιθαράκι, για να θυμάμαι το σκηνικό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πηνελοπάκι στην Πομπηία είχα βρεθεί στα 1992...αλλά δεν πλησιάσαμε τότε στο Βεζούβιο.
    Η Αίτνα είναι στη Σικελία.
    Δεν είδα πολλούς έλληνες εκεί όταν βρέθηκα, μόνο έναν, άντε δύο.
    Τα μέρη ήταν Ορθόδοξα μέχρι το 1200 μ.Χ. ή και περισσότερο ίσως, δεν το έχω ψάξει, επιφυλάσσομαι..
    Μετά τους έπεισε ο πάπας να γίνουν Ουνίτες και μετά τους έκανε ζορ ζορινά, βέρους παπικούς...
    Ένα ένα βηματάκι τη φορά και πορεύεται ο άνθρωπος κατά το γκρεμό αν δεν προσέξει...ΔΥΣΤΥΧΩΣ...
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. βολτιτσα...βολτιτσα?
    με προγραμμα ή ιδιωτικως?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σαλογραία ντίαρ
    πάντα βρίσκεις τον τρόπο να διδάξεις !
    Μα για ηφαίστεια, μα για υποβρύχια, μα για κουραμπιέδες το θέμα εσύ κάτι χρήσιμο και ωφέλιμο θα βγάλεις!
    Είσαι θαυμάσια στη γραφή,
    ωραία στο σκοπό σου
    οι Μοίρες τον αντάμειψαν
    με σένα τον καλό σου
    (μαντινάδα)κατά το βυσσινάδα.

    Πολλές σαρακοστιανές ευχές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μήτσους περιστεράκι μου, ήτο πρόγραμμα, πρόγραμμα...
    :-)
    ...............
    Ανών.
    τρελαίνομαι για τις μαντινάδες και για βυσσινάδες, ομοίως!
    Φιλιάαααααααα!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλέ σε ηφαίστειο πήγες βολτούλα :)
    Να χαίρεσαι την παλικαριά σου και αφού γουστάρεις λάβες, το Φωτάκι σε έχει ένα σπέσιαλ θέαμα με μπόλικη λάβαααααα .

    http://www.youtube.com/watch?v=xExdEXOaA9A&feature=relmfu

    Φιλάκια πολλά !!!

    ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σαλογραία να είσαι καλά,οι αναρτήσεις σου θίγουν τόσο σημαντικά θέματα με τον πιο ευχάριστο τρόπο.Είναι πραγματικά απόλαυση να σε διαβάζει κανείς,με κάνεις να προβληματιστώ και με εμψυχώνεις!Συνέχισε έτσι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. http://www.youtube.com/watch?v=5TGP4TMNz6I&feature=related

    MOTHER....!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. geomir

    Αγαπημένο

    σ'ευχαριστώ για την εμψύχωση...

    Μου δίνει η ευγενική σου κουβέντα, ελπίδες
    ότι κάποτε θα με διαβάσουν και εκείνα ακριβώς τα μονάκριβα πρόσωπα που με εμπνέουν
    να γράφω αυτές τις απλές σκέψεις που ζωγραφίζω εδώ- με την καρδιά μου- παμπάλαιη ηφαιστειακή σκόνη,πατημένη...
    ..........................

    Μήτσο,
    με συγκίνησες με το τραγούδι...
    Σου λείπει η μάνα Ευανθία...

    Και μένα μου λείπουν ο Γιώργης και η Καλλιρόη...όμως...χαίρομαι διότι ξ έ ρ ω ότι είναι καλά εκεί που αναπαύονται -ύστερα από τόσες φωτιές ηφαιστειακών εκρήξεων που καθάρισαν τις ψυχές τους...
    .............................

    Καλό βράδυ, περιστεράκια μου...
    Η Κυρά Παναγία-τι μεγάλη χαρά, τι μεγάλη ευλογία- είναι Μάνα για τον καθένα μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Kαλά, δεν υπάρχει! Δεν ξέρω από που ήρθε η έμπνευση αλλά είναι σαν να γράφτηκε για 'μενα! Ευχαριστώ! Κι ενώνω κι εγώ την προσευχή μου με αυτή όλων όσων εύχονται να έρθει "αύτη η αλλοίωσις της δεξιάς του Υψίστου" στους ίδιους και τους πολυαγαπημένους! Και θα 'ρθει, είναι βέβαιο!
    Ευχαριστωωωωω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. 1.Επειδή τυγχάνει να έχω σπουδάσει φυσική, ξέρω τι είναι η ύλη.
    Μέχρι στιγμής, μοιάζει να είναι σκέτα μαθηματικά εκπεφρασμένα σε χωρόχρονο.
    Νόμοι είναι η ύλη.
    Να, ξέρω τι θα μου πείτε αλλά αυτό ουδεμία σχέση έχει με θρησκείες που, όπως είπα, είναι ανθρώπινα πολιτισμικά προϊόντα.

    2.Το θέμα του θεού ως αναζήτηση για μένα είναι ταυτόσημο με το θέμα της φυσικής, της σύγχρονης φιλοσοφίας και της έρευνας δόμησης της συνείδησης στον εγκέφαλο.

    3.Το θέμα των θρησκειών είναι άλλο ζήτημα, δεν είναι φιλοσοφικό, είναι νέτα σκέτα ιστορικό-κοινωνιολογικό-ψυχολογικό και απόλυτα ελέγξιμο.

    4.Αντιλαμβάνομαι ότι για σας δεν υπάρχουν θρησκείες, υπάρχει μόνο η Ορθοδοξία από τη μια και τα ψέματα ή ο διάβολος από την άλλη. Όπως νομίζετε.

    5.Δεν μου αρέσει που δεν υπάρχει θεός-πρόσωπο όπως τον αντιλαμβάνεστε και ( λέτε ότι ) τον αισθάνεστε. Θα ήθελα να υπάρχει γιατί μισώ που είμαι θνητός.

    Εξοργίζομαι που είμαι θνητός.

    Αλλά η λογική μου, μου απαγορεύει να παραμερίσω όσα ξέρω.
    Τρία –τέσσερα «βιώματα» που είχα στη ζωή μου δεν με αποπροσανατόλισαν από την λογική.

    Θεώρησα ότι ήταν αποτέλεσμα έκτακτων χημικών αντιδράσεων στον εγκέφαλο μου.

    Όσον αφορά την απόδοση της αλήθειας της Ορθοδοξίας μέσα από εξαιρετικής υφής λεκτικές παραστάσεις… επίσης καλώς.
    Όπως νομίζετε.

    6.Είναι φρόνιμο να μην συνεχίσω να αναρτώ.
    Δεν έχει νόημα.
    Εσείς πιστεύετε ( είστε τυχεροί ), εγώ
    ( τουλάχιστον σε κάποια θρησκεία ) όχι.

    Φόρκυς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Και μια ακόμη προσθήκη:

    Πάντως είστε ευγενικοί άνθρωποι εδώ σε αυτό το blogτης αγαπητής Σαλογραίας

    Φόρκυς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. θα παρω το θαρρος και θα πω δυο λογια στο φιλο Φόρκυ..

    η λογικη ειναι ενας τροπος σκεψης αλλα οχι ο μοναδικος...και αλλωστε κανεις τροπος δεν ειναι μοναδικος....
    η λογικη ειναι πεπερασμενη...και σχετικα συντομα θα μας εγκαταλειψει...εχεις δει ηλικιωμενο? η λογικη τον εχει εγκαταλειψει..και ξερεις με τι τροπο σκεφτεται? πιο πρωτογονα...οπως τα μικρα παιδια...με τη καρδια!!!

    οχι οτι η λογικη ειναι απορριπτεα..απλα δεν ειναι μονο αυτη!
    επισης οι γνωσεις και αυτες δεν ειναι ολοκληρωμενες...πορευομαστε και προσθετουμε γνωση...αντικαθιστουμε αλλες με νεες γνωσεις...και στη τελικη ξερεις δεν υπαρχει πουθενα ανακαλυψη....αλλα αποκαλυψη....ολα οσα υπαρχουν γυρω μας υπαρχουν υπηρχαν και θα υπαρχουν και θα συμβαινουν και χωρις εμας....ειμαι Βιολογος και αν θυμηθω αυτα που μαθαιναμε στο Πανεπιστημιο και μας εντυπωσιαζαν σημερα δεν ισχυουν εχουν αντικατασταθει, καταργηθει...τα εχουν προσπερασει...

    νομιζω οταν θελουμε να ειμαστε ειλικρινεις με τον εαυτο μας θα καταληξουμε σαυτο που ειπε ο προγονος μας...ενα ξερω οτι τιποτα δεν ξερω.....
    αυτο που υπαρχει ειναι το οντως Ον....να το πω η Λογικη που εφτιαξε τα παντα ..και λειτουργουν και αυτοσυντηρουνται και αυτορυθμιζονται και αυτοαναπαραγονται....και μενει εκστατικος ο ανθρωπινος νους και θαυμαζει και αναφωνει...." παντα εν σοφια εποιησες Κυριε δοξασει!!"

    νασαι καλα φιλε μου..ναστε καλα ολοι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ο/Η Ανώνυμος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Με αφορμή την Αίτνα και την επίσκεψη σ' ένα σπήλαι...":

    Aγαπητέ αδελφέ ''Φόρκυ''χαίρετε!

    Καταλαβαίνω απόλυτα αυτά που μας είπατε εδώ και ζητώ συγνώμη που λαμβάνω το θάρρος να σας απαντήσω στους προβήματισμούς που έχετε πάνω στην Ορθοδοξία.

    Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ..
    ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ!
    Ο ΚΥΡΙΟΣ ΖΕΙΤΑΙ..
    ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΖΕΙΤΑΙ;
    Σας μιλώ πάντα με πολλή φιλαδελφία και όχι με το ύφος κάποιας καθηγήτριας πανεπιστημίου..
    Θέλω να πω πως μέσα στην Ορθοδοξία θα δεί κανείς όλον αυτό τον πλούτο του Χριστού ..εκεί θα δει κανείς πόσο όμορφο είναι να αγωνίζεται να καθαρίσει κανείς το νου και την καρδιά του μέσα από τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας,την αδιάλειπτη προσευχή,τη μελέτη των Γραφικών χωρίων,τα δάκρυα της μετανοίας ,τα έργα αγάπης,τις γονυκλισίες προκειμένου να ομοιάσει με τον Κύριο στις αρετές [όσο μπορεί]και να επιτύχει στο τέλος την αγάπη Του Θεού ο οποίος θα του δώσει και την τελείωση.

    Διότι όλα μάταια είναι όλα στη γη αδελφέ-η και ευτυχώς που υπάρχει ο θάνατος που είναι φραγμός για εμάς διότι αν δεν υπήρχε όλοι θα λέγαμε :

    ''Ας φάγουμε και ας πιούμε και ας κάνουμε ό,τι κραιπάλη θέλουμε η ζωή είναι μπροστά μας''.

    Τώρα όμως που υπάρχει αδελφέ, θάνατος ,υπάρχει φραγμός ,μπαίνουν στη λογική μέσα αυτά τα "γιατί"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αγαπητέ Φόρκυ
    διάβασα με μεγάλη προσοχή όσα έγραψες και ομολογώ ότι είναι απολύτως πειστικά. Αν κάποιος ακολουθεί με συνέπεια το δρόμο τον οποίο δηλώνεις ότι ακολουθείς δεν μπορεί παρά να φθάσει στο αποτέλεσμα στο οποίο φθάνεις. Το θέμα είναι ότι αν τα πράγματα είναι έτσι, αν δηλαδή όλα δεν είναι τίποτε άλλο παρά παιχνίδια των χημικών ενώσεων του εγκεφάλου μας, και το τέλος της λειτουργίας του σηματοδοτεί και το τέλος της ύπαρξης του τότε η ζωή μας δεν είναι παρά ένα κακόγουστο αστείο και μάλιστα τόσο πιο κακόγουστο όσο ωραιότερη, μακρύτερη και πιο ενδιαφέρουσα είναι. Ταυτόχρονα θα έχει συντελεστεί ένα μοναδικό παράδοξο της φύση που είναι η επίτευξη της αυτοσυνειδησίας ως αποτέλεσμα τυχαιότητας χωρίς μάλιστα να κατανοούμε και τον σκοπό που εξυπηρετεί. Παρόλα ταύτα νομίζω πως μπορούμε να βρούμε ένα modus vivendi για να συνεχίσουμε τη συζήτησή μας.
    Θα επανέλθω.
    γδμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αγαπητέ Φόρκυ,



    επειδή και εγώ τυγχάνει να έχω σπουδάσει λίγη Φυσική και επειδή και εγώ αγαπώ υπερβολικά την λογική μου και βασίζομαι σε αυτήν σε βαθμό εξάρτησης, ένιωσα την επιθυμία να απαντήσω, πάντα φιλικά και καθόλου αντιδραστικά, όπως φαντάζομαι πως περιμένεις.



    1. Ανεξαρτήτως από το πως ερμηνεύουμε και αναλύουμε την ύλη ώστε να την κατανοήσει ο ανθρώπινος νους μας, αυτό δεν σημαίνει πως εξαντλείται εκεί η πραγματική φύση της. Αυτό είμαι σίγουρος πως το έχεις καταλάβει από τα σφάλματα που μέχρι και τώρα δεν μπορεί να εκμηδενίσει η επιστήμη στην προσπάθειά της να βρει σαφή ορισμό για τα πάντα και στην ουσία να τα προβλέψει.



    2. Κι' όμως το θέμα του Θεού, τουλάχιστον σε αυτούς που πιστεύουν, είναι κυρίως θέμα βιώματος και όχι σκέψεως και συσχετισμών. Κυρίως γιατί ο Θεός είναι άχρονος. Πράγμα που για να το κατανοήσουμε θα έπρεπε να υπάρχουμε σε μια διάσταση παραπάνω. Άπαξ και υπάρχουμε στις 4 διαστάσεις, μπορούμε να κατανοήσουμε τις 3. Για να κατανοήσουμε και τις 4 θα έπρεπε να κινούμαστε στις 5. Άρα με βάση την λογική και την νόηση δεν μπορούμε να έχουμε παρατηρησιακή εμπειρία της φύσεως του Θεού.



    3 κ’ 4. Αν πάρουμε σαν δεδομένο πως ο Θεός (για τους Χριστιανούς τουλάχιστον) είναι βίωμα, δεν ισχύει πως βλέπουμε τις θρησκείες ούτε σαν πολιτιστικά/κοινωνιολογικά φαινόμενα, ούτε σαν ιστορικές/φιλοσοφικές αναζητήσεις και σε καμία περίπτωση δεν έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε ελέγξιμο και απηλαγμένο από κάθε τι το ψυχολογικό, το όλο βίωμα που ο καθένας από εμάς πασχίζει να νιώσει.



    Άρα για “εμάς”, όπως λες, υπάρχει ο αληθινός Θεός που έχουμε βιώσει μέσα από την Ορθόδοξη Εκκλησία και από την άλλη άνθρωποι που απέχουν από την αλήθεια, είτε λίγο είτε πολύ, για λόγους που μόνο ο Θεός ξέρει.



    5. Το πώς ο καθένας από εμάς βιώνει τον βέβαιον του θανάτου, τι συναισθήματα προκαλεί αυτή η συνειδητοποίηση, τι στην ουσία είναι ο θάνατος και τι ρόλο παίζει στο θρησκευτικό βίωμα του καθενός είναι μεγάλο θέμα για να το αναπτύξουμε εδώ.



    Το μόνο που θα ήθελα να σου πω, γιατί το έχω νιώσει και εγώ, είναι πως δεν είναι η λογική σου που δεν σε αφήνει. Είναι η ανασφάλεια που νιώθεις, λόγω της περιορισμένης ανθρώπινης φύσης, διότι δεν μπορείς να εξηγήσεις και να κατανοήσεις τα πάντα, που σε κάνει να προσκολλάσαι στην λογική σου. Το μόνο όπλο που έχεις δηλαδή με πιθανότητα να σε κάνει να νιώσεις πως μπορείς, μέσα από την ανάλυση, να ελέγξεις κάθε πτυχή του κόσμου και της ύπαρξής σου. Στο τέλος το θεοποιείς νομίζοντας πως δεν υπάρχει τίποτα από την στιγμή που δεν μπορείς να το δεις. Στην ουσία έχεις την ανάγκη να βλέπεις τα πάντα. Ανάγκη ελέγχου. Και σίγουρα αυτό ενεργοποιεί και τον εγωισμό του καθενός που έχει πίστη στις γνώσεις και στις νοητικές του ικανότητες. Και αυτό όμως είναι μεγάλο θέμα και βλέπω πως δεν το συνοψίζω αρκετά αποδοτικά.



    6. Δεν είναι καθόλου φρόνιμο αλλά και καθόλου λογικό να μην γίνονται τέτοιου είδους συζητήσεις, έστω και από ανθρώπους που επιχειρηματολογούν έχοντας διαφορετικά κριτήρια, βιώματα, σκέψεις αλλά και ψυχισμούς. Πάντα βρίσκεται κοινός τόπος, κυρίως από την στιγμή που υπάρχει ευγένεια.



    Σαν υστερόγραφο θα ήθελα να σε παραπέμψω σε έναν άλλο “συνάδελφο”:



    http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/nikolaos/index.htm



    Δεν ξέρω αν είσαι πιο φτασμένος φυσικός από εκείνον, πάντως εγώ δεν είμαι. Τι άραγε να μην του έφτασε από όλα αυτά που μέτρησε και είδε; Πως έγινε και ξεπέρασε τον εγωισμό του πως τα ξέρει όλα ή πως μπορεί να τα καταλάβει όλα;



    Συγχωρέστε με όλοι που σας κούρασα πάλι με τις, ομολογουμένως, μη αποδοτικές περιλήψεις των ατάκτως ερριμμένων σκέψεών μου.

    Nimrodel

    (αναρτήθηκε το ίδιο σχόλιο και στο προηγούμενο δημοσίευμα για τη δαιμονικώς βαρεμένη, διότι εκεί ξεκίνησε και συνεχίστηκε κυρίως η συζήτηση..)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Την αγάπη μου σε όλους σας!
    Πρώτα απ' όλα καλή μας Σαλογραία, καλώς όρισες.

    Με χαρά είδα ότι επέστρεψες και πάλι κοντά μας. Το άρθρο σου αυτό, τι να πω, όπως και άλλοι είπαν πιο πάνω, μίλησε στην ψυχή μου. Έτσι εύχομαι να μιλήσει και στην ψυχή των περιστεριών σου όταν το διαβάσουν. Σε ευχαριστούμε για το κουράγιο, την δύναμη και την ομορφιά που μας δίνεις.

    Πολλά θα ήθελα να γράψω, και εδώ αλλά και στα άλλα σου άρθρα, όμως αυτές τις μέρες έχω περιορισμένο χρόνο λόγω διαφόρων μικροϋποχρεώσεων που επιτέλους αποφάσισα να ασχοληθώ μαζί τους.

    Για την ώρα, αυτό που θα ήθελα είναι να πω στον φίλο μας Φόρκυ, πως έστω κι αν εκείνος δεν πιστεύει σε κάποια θρησκεία ή στον Χριστό που πιστεύουμε εμείς (εδώ μπαίνει μεγάαααλη παρένθεση για την ποιότητα της πίστης), δεν πειράζει. Πιστεύει Εκείνος σε σένα! Και τίποτα δεν είναι περιττό για Εκείνον. Όλα έχουν τη θέση τους στο σχέδιο Του.

    Κάποτε βρέθηκα να περπατώ παραζαλισμένος σε μονοπάτια σκοτεινά ωσάν το τούνελ που επισκέφτηκε η Σαλογραία μας και χωρίς φακό μάλιστα. Μέσα στα σκοτάδια εκείνα, έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο που είχαν αποκτήσει "τυχαία" οι γονείς μου (άλλη ιστορία αυτή). Μιλούσε για τον γέροντα Παίσιο. Το διάβασα. Μπορεί να μη φωτίστηκε το σύμπαν όπως θα ήθελα να συμβεί, ωστόσο, μέσα στο πίσσα κατράμι σκοτάδι, καταλαβαίνεις πως μια αχτίδα φωτός, είναι σημαντική! Όχι για τίποτα άλλο, αλλά κυρίως γιατί σου δημιουργεί την ελπίδα και σου υπενθυμίζει, πως το φως υπάρχει... Πήρα λοιπόν κουράγιο και συνέχισα την πορεία μου για την αναζήτηση φωτός στο τούνελ, ωσάν την Νικολούλη κι εγώ.

    Έχουν περάσει περίπου 10 χρόνια από τότε. Τι άλλαξε θα με ρωτήσεις; Κυρίως, άλλαξα εγώ. Βγήκα από το τούνελ; Βρήκα το φως το αληθινό; Θα σου απαντήσω, ναι και όχι. Ίσως καλύτερα απαντάει αυτό που είπα σε ξάδερφο αγαπημένο στην κηδεία που παρευρεθήκαμε συγγενικού προσώπου προημερών.

    Μου είπε σε κάποια στιγμή: Πάει κι ο θείος Ντίνος. Κι εγώ τότε του απάντησα, πως ξάδερφε, ο θείος δεν πάει. Δεν είναι ο άνθρωπος το κέλυφος που βλέπουμε. Αυτό είναι το κιούπι. Το περιεχόμενο του ανθρώπου ξάδερφε, και στο λέω πιο σίγουρα από όσο σίγουρος είμαι για το ότι εγώ κι εσύ μιλάμε αυτή τη στιγμή, δε χάνεται.

    Αρχή διατήρησης της ενέργειας δεν λέγεται στην φυσική; Το είπε κι ο Αϊνστάιν όπως λέει και το γνωστό άσμα.

    http://www.youtube.com/watch?v=5UNRqyiy8fw

    Και πάλι την αγάπη μου σε όλους σας. Χαίρομαι που σας γνώρισα μέσα εδώ. Όλους σας. Θα τα πούμε από εβδομάδα εκτενέστερα.

    Ήλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ήλε, χαρά
    μου δίνουν τα κείμενά σου, πάντοτε.

    Η κουβέντα με το Φόρκυ και τα άλλα αστέρια του μπλογκ συνεχίζεται στην προηγούμενη ανάρτηση, γι αυτό θα μεταφέρω το σημερινό σου σχόλιο και από κεί να το δουν και οι άλλοι...
    Πάντα με αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή