Eσείς τους αναθεματίσατε όλους τους αιρετικούς -συμ-πούπουλους- σήμερα;
Εμείς πάντως, τους αναθεματίσαμε!
Τους αναθεματίσαμε -που θα πει τους ανα-θέσαμε, στη δίκαιη Κρίση του Θεού, "ως σεσηπότα και ανιάτως νοσήσαντα" μέλη, τα οποία δεν μπορούν πλέον να έχουν σχέση με την Ορθόδοξη Εκκλησία- και επευφημήσαμε, όπως οφείλαμε. πολλαπλώς, τους Μαρτυρικούς και διωχθέντας ανηλεώς, από το θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής τους, επί 120 ολόκληρα χρόνια, Χριστιανούς, Ορθοδόξους.
-Αιωνία αυτών η μνήμη! Αιωνία η μνήμη! Αιωνία η μνήμη!
......................................................
Εμείς, λοιπόν, παραπολυαγαπημένο μου,
στην ενορία μου, στην Πάτρα, σήμερα, με ενθουσιασμό χαρμο-λύπης
τους αναθεματίσαμε, τους αιρετικούς, όλων των αιώνων,
αναγνώσαντες, στεντορεία τη φωνή, και μέχρι κεραίας,
όλα τα αναθέματα που περιλαμβάνονται στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας,
με την ευκαιρία της εορταζομένης, Αναστήλωσης των Αγίων εικόνων, μάλιστα, μάλιστα!
("Πέτρω τω κναφεί και παράφρονι, τω λέγοντι "άγιος αθάνατος, ο σταυρωθείς δι ημάς", ανάθεμα τρις!" "Ανάθεμα! Ανάθεμα! Ανάθεμα!" "Πέτρω Δειλαίω τω αιρετικώ, τω και ΛυκοΠέτρω επονομαζομένω... ανάθεμα τρις!" "Ανάθεμα! Ανάθεμα! Ανάθεμα!" αυτά μόνο θυμάμαι από την όλη ανάγνωση, κάτι χρόνια τώρα, σου το εξομολογούμαι με το γνωστό ντροπαλό και χαμηλοβλεπούσικο ύφος, επειδή τρελαίνομαι για το όνομα "Πέτρος", βασικά, σε όποιο συνδυασμό λεκτικό και αν το βρίσκω, μην παραξενεύεσαι, ευλαβικέ ή και ανευλαβικέ, περαστικέ αναγνώστη, ένα απλό παράδειγμα εκ της αναγνώσεως των αναθεμάτων, απλώς, επιθυμούσα να δώσω..)
-Μωρή Σαλογραία, τι λόγος ξέφυγε πάλι από το έρκος των οδόντων σου, βραδιάτικα;
Τι πολιτικώς μη ορθές κουβέντες, μίσους, διατυπώνεις; Με απογοητεύεις!
-Σκορδοκαήλα μου, κι αν σε απογοητεύω! Δεν πάω για νύφη, δεν πάω για πεθερά, δεν ψάχνω για δουλειά, δε με ενδιαφέρει η γνώμη πουλημένων στην εγκόσμια εξουσία, παπάδων, "δεν τρέχει κάστανο", κοινώς, και επειδή μου αρέσει να είμαι και ακριβής -όσον ανθρωπίνως δύναμαι-
σου εξηγώ (επειδή μοιάζεις ότι δεν καταλαβαίνεις )πως σε καμία περίπτωση δεν μισούμε τα πρόσωπα, "άσπρα, κιτρινα, κόκκινα, μπλε, καραβάκια στο Αιγαίο",να τους παίρνετε καλέ... όοοοχι, δεν μισούμε πρόσωπα, φωτιά θα πέσει εξ ουρανού, να μας κάψει , αν μισούμε και καταραστούμε πρόσωπα, παραπονιάρικό μου-
μην αρπάζεσαι έτοιμο για παρανοήσεις, μην παίρνεις φόρα και γκρινιάζεις άδικα και κλαις.
Το ξεκαθαρίζω άπαξ δια παντός και παρακαλώ να το θυμάσαι:
Τις στραβές ιδέες τους, μόνον, μισουμε, καλέ συ, και το διακηρύσσουμε, με την ανάγνωση του Συνοδικού, άπαξ του ενιαυτού επ' εκκλησίαις, ανήμερα της Κυριακής της Ορθοδοξίας, ώστε, συμβολικώ τω τρόπω, να προφυλάξουμε, από Ομολογιακά στραβοπατήματα, οδηγούντα εις γην απωλείας, ημάς τους ιδίους, τα παιδιά, τους μπαμπούγερους τους προσήλυτους στην Ορθή Πίστη, "εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα, κατά το υπόδειγμα το κληροδοτηθέν υπό των Αγίων Πατέρων μας, των Αγίων Επτά Οικουμενικών Συνόδων και αργότερον, βοήθειά μας, αμήν και γένοιτοοο!
-Κατάλαβα. Μου λες, δηλαδή, ότι τελικά, η πράξη του Αναθέματος δεν είναι πράξη μίσους προς πρόσωπα, αλλά πράξη αγάπης προς πρόσωπα που σφάλλουν.
-Α γεια σου! Το 'έπιασες" το υπονοούμενο!
Είναι, καλέ συ, σαν τα σήματα της τροχαίας που φυτεύονται σε απότομες στροφές, σε κακούς δρόμους, για να προφυλάξουν τους -ανά τας οδούς και τας ρύμας- νυχθημερόν, διαπορευομένους! Όταν σου λέει η τροχαία: "πρόσεχε, ρε παιδί, μην πας από κει, ΄θα ανοίξει η γη να σε καταπιεί, δεν μισεί η τροχαία την ανοιγμένη γη και το δηλώνει.
Εσένα αγαπάει και επιθυμεί να σε προφυλάξει.
-Τι πιο αυτονόητο; Είναι βλέπεις
τεράστια η διαφορά ανάμεσα σε Ανατολική και Δυτική Εκκλησία,
και θέμα ζωής και θανάτου, η σωστή τοποθέτησή μας.
-Το εμπέδωσα. Μη σκας.
Θα κοιμηθώ ήσυχη απόψε.
Και θα επαναλάβω, για να σε χαροποιήσω,
με τους άγιους και θεοφόρους Πατέρες
της Αγιωτάτης Z Οικουμενικής Συνόδου:
"Άπαντα
τα παρά την Εκκλησιαστικήν Παράδοσιν,
και την διδασκαλίαν,
και υποτύπωσιν των Αγίων και αοιδίμων Πατέρων
καινοτομηθέντα,
ή μετά ταύτα πραχθησόμενα,
ανάθεμα τρις!"
-Και όλων όσοι άντεξαν τους μύριους,
πολυπρόσωπους, οδυνηρότατους διωγμούς
ανά τους αιώνες,
και κράτησαν την Άγια Ομολογία ...
Αιωνία η Μνήμη!
Αιωνία η Μνήμη!
Αιωνία η Μνήμη!
Ευανθία η Σαλογραία
.......................................................................
............................................................................
Οι εχθροί της Εκκλησίας και οι ερευνητές του κόσμου δίνουν πολιτική διάσταση στην εικονομαχία και την αναστήλωση των εικόνων.
Την θεωρούν προσωπική νίκη του μοναχισμού και επικράτηση πολιτική των μοναχών πάνω στα πολιτικά και εκκλησιαστικά πράγματα.
Την εικονομαχική διάθεση των αυτοκρατόρων την μακαρίζουν ως αντίσταση του πολιτικού κόσμου στην δύναμη της Εκκλησίας.
Η αλήθεια είναι πώς μετά την λήξη της εικονομαχίας, οι Μοναχοί επικράτησαν και στα λειτουργικά και στο τυπικό και στα εκκλησιαστικά πράγματα.
Κάτι τέτοιο όμως το είχαν κερδήσει όχι με την βία, αλλά με τα πάθη, τις διώξεις, την σταθερή ομολογία τους, τις εξορίες, τις φυλακίσεις και τον θάνατο τους πολλές φορές.
Και αυτό πέρασε στον λαό και την ιεραρχία ως συνείδηση και απόδοση τιμής προς εκείνους.
Η εικονομαχία και η αναστήλωση των Εικόνων και όλη αυτή η φασαρία και η θεολογία πού διαμορφώθηκε εκατέρωθεν , δεν ήταν σύμπτωμα και αντίλογος 100 χρονών.
Η εικονομαχία είναι η πιό παλιά αίρεση στην Εκκλησία.
Ξεκινά από τον γνωστικισμό και τον μανιχαϊσμό. Σε δοξασίες και αιρέσεις παλαιές και συγκρητιστικές οι οποίες χοντρικά απέρριπταν την δυνατότητα αγιασμού της ύλης, την θεωρούσαν βδελυκτή και δημιουργημα του σατανά και με διάφορους τρόπους υποβάθμιζαν ή και αρνούνταν ακόμα την Σάρκωση του Χριστού.
Ήδη από τους αποστολικούς χρόνους, η Εκκλησία θεωρεί αυτόν πού αρνείται την σάρκωση ως Αντίχριστο.Οι ύμνοι της Κυριακής της Ορθοδοξία καθαρά αποκαλούν τους εικονομάχους μανιχαϊστές. Σαν να είχε επιβιώσει αυτή η σέχτα ως τα βυζαντινά χρόνια, γιατί η ιδεολογία τους επιβίωσε στους εικονομάχους.
Η Εκκλησία λοιπόν από τον γνωστικισμό,τους πλατωνικούς, έως τον μονοφυσιτισμό και την επιρροή του ισλάμ, πού μόλις γεννιόταν είχε να αντιπαλέψει τους εικονομάχους, πού σταθερά μέσα στους αιώνες, εκφράζονταν σε πολλές μορφές και δοξασίες.
Ήταν λοιπόν η σύγκρουση δύο κόσμων: του Θεού σαν ιδέα και πνεύμα και φάντασμα και του Θεού πού σαρκώθηκε και έγινε άνθρωπος.
Από τον καιρό των Αποστόλων η τιμή της Εικόνας ήταν δεδομένη και δηλωτική της σαρκώσεως του Χριστού, ενώ οι χριστιανοί χρησιμοποιούσαν υλικά στοιχεία για την λατρεία τους, τα οποία θεωρούσαν αγιασμένα με πρώτα τα θεοπαράδοτα Άρτον και Οίνον.
Αυτά λοιπόν πού η Εκκλησία θεωρούσε δεδομένα, κάποιοι τα θεωρούσαν βδελυκτά. Η ειδωλολατρία αυτή του πνεύματος είχε και τον αντίποδα της. Ήταν οι εικονολάτρες πού λάτρευαν το ξύλο, το χρώμα και τα συστατικά της εικόνας και τα έκαναν φυλαχτά, μεταλαμβάνοντας τα ακόμα ως αγίασμα. Αυτή ήταν η υλική διάσταση της ειδωλολατρίας και της αίρεσης.
Ο παγανισμός πού δεν λείπει από καμία θρησκεία και από καμιά εποχή.
Η ορθοδοξία δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να θέσει έναντι όλων αυτό πού παρέλαβε από τον Κύριο: Η τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει, εικονίζουμε τον Χριστό γιατί ο ίδιος σαρκώθηκε, προσκυνούμε όχι άνθρωπο, αλλά Θεάνθρωπο Λόγο εσαρκωμένο, λατρεία αποδίδουμε στον Θεό, τιμή στους αγίους.
Αυτή ήταν η προσφορά της Εκκλησίας στον κόσμο.
Η ορθοδοξία σχετικά με τον Θεό και την δυνατότητα αγιασμού της ύλης.
Ή απαλλαγή του κόσμου και από την χυδαία ειδωλολατρία και από τα πλατωνικά φιλοσοφήματα πού καταδυναστεύουν και υποτιμούν άνθρωπο και κόσμο.
Όσοι δεν το καταλαβαίνουν και επιμένουν σε διαλεκτικές θεωρήσεις της ιστορίας και νεομανιχαϊσμούς, καλής και κακής φιλοσοφίας,καλών και κακών προσώπων και ρευμάτων, ας παραμένουν στα ιδεολογήματα τους.
π. Παντελεήμων Κρούσκος
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου