Ο μόνος τρόπος να υπεραμυνθούμε της γλώσσας, είναι να της επιτεθούμε..

"Κάθε συγγραφέας υποχρεούται να δημιουργήσει τη δική του γλώσσα, ακριβώς όπως κάθε βιολονίστας υποχρεούται να αναπτύξει το δικό του "τόνο"

....Δεν εννοώ ότι μου αρέσουν οι πρωτότυποι συγγραφείς που η γραφή τους είναι κακή. Προτιμώ-ίσως είναι αδυναμία μου- εκείνουςπου γράφουν καλά. 

Αλλά αρχίζουν να γράφουν καλά μόνο υπό την προϋπόθεση ότι είναι πρωτότυποι ότι πλάθουν μια προσωπική γλώσσα. 

Υπάρχει η ορθότητα, όπως υπάρχει και η τελειοποίηση ύφους, αλλά πολύ μετά την πρωτοτυπία, όταν πλέον έχεις αφήσει πίσω σου τα ψεγάδια και όχι πριν.

Ορθότητα πριν- "διακριτικά αισθήματα", "με το χαμόγελο στα χείλη", "το πλέον αποτρόπαιο των ετών"-δεν υπάρχει. 

Ο μόνος τρόπος να υπεραμυνθούμε της γλώσσας είναι να της επιτεθούμε, μάλιστα, ακριβώς, κ. Στρος!" 

Μαρσέλ Προυστ





(Απ' το βιβλίο του Αλαίν ντε Μποτόν     

  με τίτλο: 
" Πώς ο Προυστ μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου" σελ.115, εκδόσεις Πατάκη)
............................................................................................................................................
.............................................................................................................................................
Σχόλιο: 

To ασμάτιον  που ακολουθεί 
υπήρξε  το πρώτον  της ζωής μου... τραγούδιον...

Μου το έμαθε με αγκαλιές και φιλιά,
στη νηπιακή ηλικία, η συχωρεμένη μάνα,  
της μάνας μου Καλλιρρόης  
(στ' άγια η ψυχούλα τους, Μικάκι μου), 
τουτέστιν η εξ επιπολής,  γαλλομαθής, 
η γιαγιούλα η Ελένη...

Όποτε το ακούω συγκινούμαι, 
η βιόλα..συγκινούμαι...

Α ρε, τι μου κάνουν τα συναισθήματαααα!  

Ευανθία η Σαλογραία 

...................................................................................................................................