Αν δε μούδινες την ποίηση, Κύριε...

Αν δε μούδινες την ποίηση, Κύριε

Αν δε μούδινες την ποίηση, Κύριε,
δε θάχα τίποτα για να ζήσω.
Αυτά τα χωράφια δε θάταν δικά μου.
Ενώ τώρα, ευτύχησα νάχω μηλιές ,
να πετάξουνε κλώνους οι πέτρες μου,
να γιομίσουνε οι χούφτες μου ήλιο,
η έρημός μου λαό,
τα περιβόλια μου αηδόνια.

Λοιπόν, πώς σου φαίνονται;  Είδες
τα στάχυα μου, Κύριε;  Είδες τ' αμπέλια μου;
Είδες τι όμορφα  που πέφτει το φως
στις γαλήνιες πεδιάδες μου;
Κ' έχω ακόμη καιρό!
Δεν ξεχέρσωσα όλο το χώρο μου, Κύριε.
Μ' ανασκάφτει ο πόνος μου  κι ο κλήρος μου μεγαλώνει.
Ασωτεύω το γέλιο μου σαν ψωμί που μοιράζεται.
                                                                         Ωστόσο,
δεν ξοδεύω τον ήλιο σου άδικα.
Δεν πατώ ούτε ψίχουλο απ' όσα μου δίνεις.
Γιατί σκέφτομαι την ερμιά και τις κατεβασιές του χειμώνα.
Γιατί θάρθει το βράδυ μου. Γιατί φτάνει όπου νάναι
το βράδυ μου, Κύριε, και πρέπει
νάχω κάμει πριν φύγω την καλύβα μου εκκλησιά
για τους τσοπάνηδες της αγάπης.

Νικηφόρος Βρεττάκος
..............................................................................