Κάποτε ένας διάκος.... άρχισε να μου φέρεται ψυχρά..

(η φωτό από το ahdoni.blogspot.com)



[....]

Κάποτε μ' έδενε γνήσια αγάπη με ένα διάκο..
Δεν ξέρω πώς όμως, υποψιάστηκε κάτι σε βάρος μου
κάτι που τον λύπησε και άρχισε να μου φέρνεται ψυχρά.

Τον είδα σκυθρωπό και ρώτησα να μάθω την αιτία.

"Το και το έκανες" μου λέει.
Εγώ όμως ξέροντας ότι δεν είχα κάνει το πράγμα
άρχισα να τον βεβαιώνω γι αυτό.

"Συγχώρεσέ με μα δε με πείθεις", μου αποκρίνεται.

Πήγα τότε στο κελλί μου και άρχισα να εξετάζω τη συνείδησή μου
αν είχα κάνει τέτοιο πράγμα αλλά δεν έβρισκα.

Όταν τον βλέπω λοιπόν κάποτε να κρατάει το άγιο ποτήριο
και να κοινωνεί τους αδελφούς, του ορκίζομαι και σ' αυτό,
πως δεν με πληροφορεί η συνείδηση να έχω κάνει τέτοιο πράγμα.

Ούτε τώρα όμως πείστηκε.

Άρχισα πάλι να εξετάζω τον εαυτόν μου.

Θυμήθηκα τότε τα παραπάνω λόγια [ δηλαδή, " το να κατηγορώ και να μέμφομαι τον εαυτόν μου πάντοτε']
των αγίων Πατέρων και πίστεψα στη δύναμή τους.

Αλλάζοντας λοιπόν λίγο τη σκέψη μου, λέω στον εαυτόν μου: "ο διάκος με αγαπάει γνήσια
και από την αγάπη του παρακινημένος, πήρε το θάρρος να μου φανερώσει ό,τι είχε στην καρδιά του
για μένα, ώστε να προσέξω, να φυλαχτώ στο μέλλον και να μην το ξανακάνω.
Ωστόσο εσύ, άθλια ψυχή, λες ότι δεν έκανες αυτό το πράγμα. Μύρια όμως κακά έχεις κάνει και τα ξέχασες. Πού είναι όσα έκανες χθες ή πριν από δέκα μέρες;  Τα θυμάσαι; Άρα κι αυτό το έκανες, όπως κι εκείνα!" .

Μ' αυτές τις σκέψεις έπεισα την καρδιά μου, ότι πραγματικά το έκανα, αλλά το ξέχασα όπως και τ' άλλα. Κι έτσι άρχισα να ευχαριστώ το Θεό και το διάκο, που εξ αιτίας του με αξίωσε ο Κύριος να διαπιστώσω το σφάλμα μου  και να μετανοήσω γι αυτό.

Με τέτοιους λογισμούς λοιπόν σηκώθηκα, και πήγα να βάλω μετάνοια στο διάκο και να τον ευχαριστήσω. Μόλις όμως χτύπησα την πόρτα του και άνοιξε, μου βάζει πρωτίστως μετάνοια και λέει: "Συχώρεσέ με , αδερφέ, γιατί χλευάστηκα από τους δαίμονες  και σε υποψιάστηκα για το θέμα εκείνο. Με πληροφόρησε όμως καθαρά ο Θεός  πως δεν φταις".

Και ούτε μ' άφησε να του πω τίποτα, λέγοντας πως δεν είναι ανάγκη.

Και έλεγε ο μακάριος:

-Να πώς η γνήσια ταπείνωση διέθεσε την καρδιά εκείνου που την ποθούσε, ώστε όχι μόνο να μη σκανδαλιστεί με το διάκο και να μην πικραθεί μαζί του- πρώτα γιατί τον υποψιάστηκε κι έπειτα γιατί δεν έδωσε τη διαβεβαίωση  που του έδωσε- αλλ' αντίθετα, να ρίξει στον εαυτόν του το σφάλμα.

Και όχι μόνον τούτο αλλά και να τον ευχαριστήσει.

Κι έλεγε:

- Βλέπεις τι κάνει η αρετή;
Πόσους βαθμούς προκοπής έχει για όποιον την ποθεί;

Γιατί αν ο φίλος μου ήθελε, μύριες αφορμές του έδωσε ο διάκος για να γίνει δαίμονας.

Επειδή όμως μπήκε με ζήλο στο δρόμο της αρετής, όχι μόνο δε λυπήθηκε εναντίον του, αλλά και τον ευχαρίστησε.

Η αρετή βλέπετε, κυριάρχησε στην καρδιά του. [....]

(Αββά Ζωσιμά,
Κεφάλαια ωφέλιμα - Εκδοση Ιεράς  Μονής Παρακλήτου, σελ.85-89)