Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως και του Ευαγγελισμού( π.ε.) στα 2013: "Αν δεν σ' αγγίξει το φτερό του κόρακα, δεν αξίζει να πεθάνεις. Το φτερό του κόρακα, είν' η Αγάπη. Έτσι απλά: η Αγάπη"

Μικάκι  μου 

Τα λόγια του τίτλου τα βαλμένα σε εισαγωγικά,
τα διάβασα κάπου πριν πολλά χρόνια. 

-Δεν θυμάμαι πού.

-Δεν θυμάμαι ούτε ποιος τα έγραψε. 
-Μακάρι να μου πει κάποιος, αν ξέρει.

Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί,  όμως, έκτοτε, εκείνες τις φράσεις που λένε:

"Αν δε σ' αγγίξει το φτερό του Κόρακα, δεν αξίζει να πεθάνεις. 
Το φτερό του Κόρακα, είναι η Αγάπη. 
Έτσι απλά η Αγάπη"

γράφτηκαν μέσα μου, με ανεξίτηλα γράμματα, 
και  με δίψα αξεδίψαστη, με στείλαν στον Άδη.

Κάθε φορά, λοιπόν, που περπατώ στους δρόμους,
απογοητευμένη,  λυπημένη ή θυμωμένη
αν τύχει και συναπαντήσω εμπρός μου,  στο χώμα πεταμένο
ένα μαύρο φτερό, κοράκου, ή και  περιστεριού ακόμη -ακόμη,

- ποιος ξεχωρίζει,  τάχα, των φτερών τα είδη, με ακρίβεια;

την ευλογημένη φράση, την  ξαναφέρνω στην   πληγωμένη μνήμη που ψιθυρίζει:

"Αν δεν σ' αγγίξει το φτερό του Κόρακα, δεν αξίζει να πεθάνεις. 
Το φτερό του Κόρακα, είναι η Αγάπη, έτσι απλά, η Αγάπη..."


 Ακούγοντας -κάθε φορά-  νοερά, τις λέξεις εκείνες -αληθινή ουράνια μουσική- 
στης συντετριμμένης  ψυχής το  δωμάτιο, 

ανασταίνεται μέσα μου, ξανά και ξανά

η Ελπίδα, η Πίστη,

η Ομορφιά, η Δύναμη, 

κι  η Αθωότητα 

της Αγάπης...

Σαλογραία