" H Elisabeth Kubler- Ross βρήκε ότι οι ετοιμοθάνατοι περνούν
από ορισμένα στάδια με την παρακάτω σειρά:
άρνηση
θυμός
παζάρι
κατάθλιψη
αποδοχή
...Το πρώτο στάδιο είναι η άρνηση.
Αρνούνται ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο... [στη συνέχεια]
θυμώνουν με τους γιατρούς...τις νοσοκόμες...το νοσοκομείο...τους συγγενείς τους...το Θεό...
Όταν βλέπουν ότι με το θυμό δεν πετυχαίνουν τίποτε αρχίζουν τα παζάρια. ....λένε:
"Ίσως αν αρχίσω να πηγαίνω στην εκκλησία και να προσεύχομαι, ο καρκίνος μου θα φύγει"...
και όταν δεν έχουν αποτελέσματα ούτε με αυτή τη μέθοδο, αρχίζουν να συνειδητοποιούν
...ότι πραγματικά θα πεθάνουν...
και σε αυτό το σημείο τους πιάνει κατάθλιψη.
Αν καταφέρουν να βιώσουν την κατάθλιψή τους
και να κάνουν αυτό που εμείς οι θεραπευτές
αποκαλούμε "επεξεργασία της κατάθλιψης",
τότε βγαίνουν από την άλλη μεριά της κατάθλιψής τους
και μπαίνουν στο πέμπτο στάδιο , το στάδιο της αποδοχής.
Αυτό είναι ένα στάδιο μεγάλης πνευματικής ηρεμίας και γαλήνης, ακόμη και φωτός.
Εκείνοι που έχουν αποδεχτεί το θάνατο, έχουν ένα φως μέσα τους.
Είναι σαν να έχουν ήδη πεθάνει
και να ανασταίνονται με κάποια ψυχοπνευματική έννοια.
Είναι κάτι πολύ όμορφο.
Ωστόσο δεν είναι κάτι πολύ συχνό.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, δεν πεθαίνουν σε αυτό το όμορφο στάδιο της αποδοχής.
Πεθαίνουν ενώ ακόμη αρνούνται, θυμώνουν, παζαρεύουν, ή καταθλίβονται.
Ο λόγος είναι ότι η επεξεργασία της κατάθλιψης
είναι τόσο οδυνηρή και δύσκολη
που όταν πλησιάζουν εκεί,
συνήθως ξανακυλούν
σε ένα από τα προηγούμενα στάδια.
Παρόλο που η Kubler- Ross δεν το συνειδητοποίησε τότε,
εκείνο που είναι εκπληκτικό σχετικά με τα στάδια αυτά,
είναι ότι περνάμε ακριβώς από τα ίδια στάδια,
με ακριβώς την ίδια σειρά
κάθε φορά που κάνουμε κάποιο σημαντικό βήμα
στην ψυχολογική ή πνευματική μας ανάπτυξη.
Κάθε φορά που κάνουμε ένα μεγάλο βήμα μπροστά, μέσα από την έρημο,
κάθε φορά που κάνουμε κάποια σημαντική βελτίωση στον εαυτόν μας,
περνάμε από τη διαδικασία αυτής της άρνησης, του θυμού, των παζαριών,
της κατάθλιψης και της αποδοχής.
(Σκοτ Πεκ: "Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος συνεχίζεται" σελ. 63-64, εκδόσεις "Κέδρος"
Ας μνημονεύσωμε και τον πρὠτο διδάξαντα την έκφραση ευφυολογώτατο Robert Frost... "Δυο δρόμοι χώριζαν στο δάσος και εγώ πήρα το δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο, και αυτό είναι που έκανε όλη τη διαφορά".
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνων.9:47
Τέλεια η φράση του Robert Frost.
Σε ευχαριστώ που μας τη χάρισες...
Τώρα μου έρχεται στο νου, μια άλλη φράση του Αμερικάνου φημισμένου Ψυχίατρου Ουίλλιαμ Τζαίημς που λέει ότι:
Κανείς δεν φτάνει εκεί που αποφασίζει να φτάσει ο ίδιος. Ο καθένας φτάνει μέχρι εκεί που ο Θεός κρίνει ότι πρέπει να φτάσει(δεν την έβαλα σε εισαγωγικά, επειδή δεν την αντέγραψα από το βιβλίο, στην είπα όπως τη θυμόμουν, αλλά αυτό ακριβώς είναι το νόημα).
Αγαπητή μου, θα έλεγα πως όλοι μας, αφού έχουμε πρώτα διατρέξει τον μεγαλύτερο κύκλο του βίου, εάν εγκύψουμε και κάνουμε την τίμια ενδοσκόπησή μας, παρατηρούμε πως αντικρίζουμε νομοτελειακά αυτό πού πρωτουπήρξαμε, ως αρχικές τάσεις συμπεριφοράς και συνειδησιακής "ευπλοίας"... και πως κάθε σκληρή φολίδα πανοπλίας, με την οποία ενδύσαμε το σώμα (ρώμη) και την ψυχή (υπολογιστική νόηση)... φυλλορροεί, για να εύρωμε και πάλι τον φυσικό νήπιο εαυτόν μας, σε μία πορεία αντίστροφης γέννησης, που ίσως είναι η πραγματική γέννηση... με ένα "καρμικό" όμως ίχνος να μας ακολουθεί, ως βαρεία σκιά... τίς οίδε!
ΔιαγραφήAνων. φιλτ. των 4:03
ΑπάντησηΔιαγραφή:-ο
Αληθινό αυτό που παρατηρείς, με αγλαΪσμένη, παλιομοδίτικη γλώσσα και φιλό-σοφη διάθεση!
Θες να μου πεις, δηλαδή, ότι είχαν δίκιο εκείνοι οι ψυχαναλυτάδες που επεσήμαναν πως ό,τι φτιάξουμε ως προσωπικότητα,ολοκληρώνεται -ως ο βαθύτερος πυρήνας της- στα πρώτα πέντε χρόνια του βίου μας και από κει και μετά,ό,τι προστίθεται δεν είναι παρά -απλώς- "φολίδες πανοπλίας" και λούστρο επιφάνειας, τα οποία με την πάροδο του χρόνου, σιγά-σιγά, μάς εγκαταλείπουν, και μας αφήνουν στο έλεος της κληρονομικότητας- δηλαδή στο "έλεος" των αρχικών πνευματικών επιρροών και των γονιδίων μας;
Αν το εννοείς, έτσι, νομίζω ότι θα συμφωνήσω με τη ματιά σου, πάνω στα μυστήρια του βίου που μας χαρίστηκε...
Ο καθείς μας αγαπητή μάλλον είναι μία μοναδική περίπτωση προαποφασισμένη από την δημιουργική δύναμη που την ενέπνευσε, κάτι ως τα δακτυλικά αποτυπώματα ας πούμε.
ΔιαγραφήΤις ιδιότυπες φυσικές στάσεις (δίποδη και όχι τετράποδη συμπεριφορά), που φύσει λίγο πολύ όλοι ορμέμφυτα αποκτούμε και αναλόγως το αρχικό περιβάλλον μας καλλιεργεί περαιτέρω, τις διαστρέφουν τώρα τα "νεοσυστήματα" που θέλουν τον άνθρωπο να μήν ανήκει στην δημιουργική τελειοποιητική φύση, αλλά στα ανθρώπινα παραγωγικά υπεραποτελεσματικά υλιστικά δυναμικά.
Κάθε τι που εναντιώνεται τώρα σε αυτές τις νεοπαγείς τεχνητές κοινωνικοπολιτικές δομές προβάλλεται ως απηρχαιωμένο, απορριπτέο και απαξιώνεται παντοειδώς.
Έτσι κτίζουμε, κατά περίπτωση, τις "πανοπλίες" μας για να επιβιώσουμε σε ένα κόσμο που αδυνατούμε να υπερασπίσουμε τις "φυσικές" προδιαγραφές του... αφού δεν υπάρχει πηγαία μαζική αντίδραση και μάλλον για τους ευαίσθητους η λύση είναι η πολιτική "ασκητική"...και όχι μόνο!
Μία εκ των αντιστάσεων, στις επιβολές-επιβουλές, είναι πως ότι καλό νομίζουμε αποκτημένο, από το πιό ελεύθερο και αξιόλογο παρελθόν μας να το χρησιμοποιούμε, κατά το δοκούν... γιά τους μεγαλύτερους αυτό είναι ΚΑΙ η γλώσσα του σχολείου και της ακαδημαικής τους διαδρομής.
Προσωπικώς θεωρώ πως η καλλίτερη "ψυχανάλυση" είναι το γνώθι σαυτόν, που όμως για να τείνει σε μία αποτελεσματική ολοκλήρωση προυποθέτει μία διαδρομή πλούσια σε εμπειρίες, παραπτώματα, καταπτώσεις και ανατάσεις.
Έτσι, πολλές φορές, σκέψεις ειδικών που ποτέ δεν "επισκεφθήκαμε", με την πρώτη κιόλας ανάγνωση μας φαίνονται πολύ οικείες... αρκεί να είμεθα συνοδοιπόροι στους μεγάλους στόχους... και δεν έχουμε όλοι κοινές ιδεολογικές φαρέτρες... αρχαιόθεν.
;-) "Η καλλίτερη ψυχανάλυση είναι το γνώθι σαυτόν"
ΑπάντησηΔιαγραφήἐγραψες.
...................................
Τι δύσκολο απόκτημα στην πράξη- όταν αποκαλύπτεται τόσο πρωτεΪκός, ο ανθρώπινος χαρακτήρας στο ξεδίπλωμά του! φίλτ. ανων. των 5:55 μ.μ.
Ενδέχεται, με το "ένδον σκάπτε", να θεαθή και αβυσσαλέο χάος...
ΔιαγραφήΝα είσαι καλά.