Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Η δυσκολία του Πάτερ ημών(επανάληψη)


Η συγνώμη προς κερατάδες, δεν είναι το φόρτε μου, αγαπημένο μου.

(Στα έλεγα και στην παλιότερή μου ανάρτηση, με ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΣΥΓΝΩΜΗΣ, αυτήν που άλλοτε έγραψα και πρόσφατα διάβασες).

Ένα από τα ακαταλαβίστικα -έως και ενοχλητικά- για μένα σημεία στη διδασκαλία του Χριστούλη, ήταν και η διδασκαλία περί συγνώμης, θέλω να το πιστέψεις, να το εξηγήσω λίγο περισσότερο να το συλλάβεις το ζήτημα.

Προσωπικά, είμαι ένας απλός και φιλήσυχος πολίτης.

Κοιτάω τη δουλειά μου, το χωράφι μου, βοηθάω όπου μπορώ και δεν πειράζω κανένα.

Λοιπόν, φίλε, αφού δεν πειράζω κανέναν και περνάω τη ζωή μου, βαστώντας μέχρι και την αναπνοή μου, προκειμένου να μη σε θίξω σε οτιδήποτε, έχω τη φάκεν

α π α ί τ η σ η, να φερθείς και συ έ τ σ ι σε μένα.

-Με πιάνεις;

Αν μου φερθείς ωραία και καλά και ήσυχα όπως σου φέρομαι, its o.k! που λέει και ένα πελελό κοριτσάκι που ξέρω.

Αν όμως μου ξηγηθείς παράφωνα, τότε...α τότε...δεν εγγυώμαι για τη δική μου αντίδραση, τι... δρακουλικά μούτρα θα έχει!

Αυτό μου φαίνεται ως σκέψη, λογικό και πρέπον και νομίζω ότι κάθε ισορροπημένος και αξιοπρεπής άνθρωπος, θα συμφωνούσε μαζί μου.

Τώρα που κάθομαι και το σκέφτομαι το όλο θέμα λιγάκι, νομίζω ότι μπορώ κάπως να καταλάβω, διατί δυσκολευόμουν επί χρόνια να απαγγείλω ως προσευχούλα, το "Πάτερ Ημών", και προτιμούσα κάποιες άλλες, ας πούμε, προτιμούσα καλύτερα, το "Βασιλεύ Ουράνιε Παράκλητε..."

Με το "Πάτερ Ημών", ανέκαθεν, υπήρχε μια αντίσταση.

Μάλλον ίσως είχα πρόβλημα και με την έννοια του πατρός, θα έλεγε ο φίλος ψυχίατρος(εκείνος ντε, που στα γραφα στην ανάρτηση για την ξεκαρδιστική κηδεία της μανας του).

Ήμουν για πολλά χρόνια, περισσότερο από ό,τι φανταζόμουν,θυμωμένη με τον πατέρα μου-ο Θεός ας τον αναπαύει!

Δεν θα εξετάσω εδώ, αν είχα δίκιο ή άδικο να τρἐφω θυμό.

Αυτό το δικαίωμα ΔΕΝ μας το δίνει η φύση της ανθρώπινης κατασκευής μας.

Η φύση της ανθρώπινης κατασκευής μας, μου απαγορεύει να οργίζομαι.

Όχι να υποκριθώ ότι δεν οργίζομαι ενώ μέσα μου θα κοχλάζει το πάθος, όοοοχι πουλάκι μου!

Μου απαγορεύει να οργίζομαι,απαγορεύει να μνησικακώ, ακόμα και αν ο άλλος μου βγάλει και τα δύο τα μάτια, που τονίζει και ένας αββάς- ποιος ακριβώς δε θυμάμαι, και ούτε και έχει σημασία ιδιαίτερη.

Αυτή η απαγόρευση, πραγματικά, μου φαινόταν εξοργιστική έως και ανυπόφορη .

-Συγνώμη, Κύριε, δηλαδή, πώς την έχεις καταλάβει έτσι τη δουλειά;

Εγώ θα είμαι το ΚοροΪδάκι της Δεσποινίδος της ιστορίας;

Εγώ θα κάθομαι να με αδικούνε, να με φτύνουνε να με ξεπουπουλιάζουνε, να με ποδοπατάνε στα πατητήρια των σταφυλιών της Οργής, και δεν θα ανταποδώσω;

Θα κάθομαι, μόνο, σαν αποβλακωμένο και θα λέω:

-Σφάξε με, μουσουλμάνε μου, ν' αγιάσω;

-Πώς τη βλέπεις τη δουλειά;
Είσαι με τα καλά σου;
-Μα...!
-Δεν έχει μα και ξε-μά!

Είπαμε να είμαστε χριστιανοί δεν είπαμε να είμαστε θύματα και μαζόχες, για Όνομαααα!
-Ναι, αλλά...ο Χριστούλης...
-Ο Χριστούλης, τι;
-Δε βλέπεις; Σαν αρνάκι κάθισε ο Λατρεμένος μου και τον σφάξανε οι κακούργοι!
-Αυτός ήτανε Θεός!
Για κοίταξέ με καλά! Ίσα κι όμοια φαινόμαστε;

Εγώ είμαι ένας μικρός, αμαρτωλός άνθρωπος, που δεν έχω το κουράγιο, ούτε να γίνω άγιος, ούτε να γίνω οσιομάρτυρας.

Βασικά, δεν επιθυμώ να γίνω άγιος, ούτε καν οσιομάρτυρας, διότι το εν λόγω...άθλημα περικλείει ΠΟΛΥ πόνο, και για Όνομααα! γιατί πρέπει καλά και σώνει να υποφέρουμε σε αυτή τη ζωή;

-Μανδάμ, η απάντηση κατά τους Αγίους Πατέρες είναι απλή.

Αν δεν υποφέρουμε σε αυτή την πρόσκαιρη ζωή, αν δε δώσουμε αίμα, δε θα λάβουμε Πνεύμα, και το δόσιμο αίματος, είναι συνδεμένο πάντα με πόνο, με ταπείνωση βαθύτατη και εκκοπή του ιδίου θελήματος.

Και δε γίνεται να λάβουμε χάρη από το Θεό, αν δεν αφήσουμε


εκ κ α ρ δ ί α ς τα παραπτώματα του πλησίον μας.

Άργησα αλλά...μια ωραία πρωία, αυτή η εικόνα με το χέρι, υπήρξε αρκετή, προκειμένου να καταλάβω.
Όταν κρατάω κακία στον συνάνθρωπο- όποιος και αν είναι αυτός,για όποιο λόγο- μοιάζει σαν να ἐχω πολύ σφιχτά κλεισμένο το χέρι μου.


Αν -ο Κύριος -επιθυμώ- να μου δώσει χάριτες, το χέρι πρέπει να ανοίξει, να αφήσει την κακία που κρατώ για τον αδελφό, να την σκορπίσει ο αέρας του Πνεύματος της Συγνώμης, να αδειάσει το χέρι από κακό και μαύρο φορτίο.

Τότε, ο Κύριος αυτή την χούφτα- που άδεια, σε στάση ικεσίας απλώνεται στην αγάπη Του- θα την πληρώσει με τις λυτρωτικές δωρεές του χρυσαφένιου Φωτός Του.

Είναι τόσο απλό, περιστέρι μου.

Είναι τόσο απλό.

Άμα τον ζορίσεις το μουτρωμένο, εαυτό σου, να ανοίξει την κλειδωμένη παλάμη, αφήνοντας τις οφειλές του πλησίον, τότε πια, δε θα απαγγέλεις πρόθυμα μόνο το Βασιλεύ Ουράνιε -που είναι η λατρεμένη προσευχή σου.

Αν επιθυμήσεις να συχωρέσεις πραγματικά τους όποιους κερατάδες σε έχουν πικράνει,θα σου δοθεί άνωθεν θεία βοήθεια, και τότε θα αρχίσεις να απαγγέλεις με προθυμία το "Πάτερ ημών"...χωρίς να κομπιάζεις...χωρίς να ντρέπεσαι να κοιτάξεις τα μάτια του Κυρίου, στο στίχο που λέει:
-Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ώς και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέτες ημών...

-Υπάρχει μεγαλύτερη αίσθηση ελευθερίας από αυτήν -της Συγνώμης;

Σου θυμίζω πάλι εκείνη την υπέροχη ποιητική εικόνα που έδωσε ο στοχαστής:

"Συγνώμη είναι το άρωμα που αφήνει η βιολέτα στη φτέρνα που τη συνθλίβει".




ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ

24 σχόλια:

  1. Πάρα πολύ ωραία η ανάρτηση αυτή αγαπητή Σαλογραία!Κατανοητά όλα αυτά που είπες..Εδώ όμως βγαίνουν και άλλα συμπεράσματα.Είναι ο Χριστιανός καρπαζοεισπράκτορας;Θα πω ένα γεγονός ενός φόνου.Μια κοπέλα έκανε υπομονή στους θυμούς του συζύγου της και δεν μιλούσε..όταν όμως εκείνος αποθρασυνόταν σε βαθμό να την ξυλοφορτώνει ασύστολα,μάζεψε θυμό μέσα της και μια ημέρα τον σκότωσε..Πιστεύω πως η σύγκρουση μεταξύ των ανθρώπων στοχεύουν στην αλληλοσυγχωρητικότητα...πην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δύο αδέλφια πήγαν μαζί στην έρημο κι ασκήτευαν στην ίδια καλύβη.
    Ο διάβολος, φθονώντας την αγάπη τους, βάλθηκε να τους χωρίση.

    ʼΕνα βράδυ ο νεώτερος πήγε νʼανάψη το λυχνοστάτη, τον αναποδογύρισε και χύθηκε το λάδι.
    Ο μεγαλύτερος θύμωσε και του έδωσε ένα μπάτσο. Τότε ο πιο μικρός, χωρίς να ταραχτή, έσκυψε, του έβαλε μετάνοια και είπε ταπεινά:

    Συγχώρησε την απροσεξία μου, Αδελφέ.
    Τώρα αμέσως θα ετοιμάσω άλλο.
    Την ίδια νύχτα ένας ειδωλολάτρης ιερεύς, που έτυχε να βρίσκεται μέσα στο ειδώλειο, άκουσε τα δαιμόνια να κάνουν δικαστήριο μεταξύ τους.
    ʼΕνα απʼ αυτά ομολόγησε ντροπιασμένο στον αρχηγό του:

    Πηγαίνω και κάνω άνω κάτω τους Μοναχούς.
    Μα τι φταίω, όταν κάποιος απʼαυτούς γυρίζη και βάζη στον άλλο μετάνοια και μου καταστρέφη όλη τη δουλειά;
    Ακούγοντας αυτά ο ειδωλολάτρης, έγινε ευθύς χριστιανός κιʼ αποτραβήχτηκε στην έρημο.
    Σʼ όλη του τη ζωή κράτησε στην καρδιά του την ταπείνωσι και στο στόμα του είχε διαρκώς πρόχειρο το ΕΥΛΟΓΗΣΟΝ... «συγχώρησόν με».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πην.καλή μου
    το να κάνουμε υπομονή, σφίγγοντας τα δόντια και βράζοντας από μέσα μας, είναι κάτι, αλλά...δεν αποτελεί θεραπεία...
    Όταν ο άνθρωπος αποταμιεύει εσωτερικά οργή κάπου θα την βγάλει σε στιγμή μεγάλης πίεσης και μάλιστα με βλαβερό τρόπο.
    Το θέμα είναι τεράστιο και μπορούμε να συζητάμε μήνες και με παραδείγματα και πάλι να το αφήνουμε ανεξάντλητο.

    Και όχι.
    Ο χριστιανός δεν είναι καρπαζοεισπράχτορας.
    Είναι κατα το πρότυπο του Κυρίου, ο αμνός ο θυσιαζόμενος εν αγάπη και ο αίρων το φορτίο των μη επιθυμούντων ούτε την αγάπη, ούτε τη θυσία στο Όνομα του ΧΡιστού

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ΕΥΛΟΓΗΣΟΝ

    Πολύ ωραία ιστορία!
    Πολύ μου άρεσε!
    Αν το εφαρμόζαμε κιόλας θα ήμασταν παιδιά... τεφαρίκια!
    Εδώ έχω μια φίλη που τη βρίζει ο κύριός της κάθε μέρα σχεδόν, και όταν του ζητάει συγνώμη, εκείνος της λέει ότι ...ΥΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ.
    Λοιπόν;
    Εκεί πώς αντιδράς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΣΥΝΗΘΩΣ....ΟΣΟΙ ΥΠΟΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
    ΣΥΣΩΡΕΥΟΥΝ ΟΡΓΗ,ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΚΑΙ ΗΡΕΜΑ....ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ
    ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΧΟΥΝ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ....

    ΟΠΟΙΟΣ ...ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΑΣ
    ΜΙΛΑΕΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ
    ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΗΡΕΜΟΣ...
    ΔΕΝ ΟΡΓΙΖΕΤΑΙ.
    ΟΡΓΙΖΟΜΑΣΤΕ ΟΤΑΝ ΒΡΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΑΣ
    ΚΑΙ ΘΛΙΒΟΜΑΣΤΕ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ.
    ΕΠΙΣΗΣ ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΛΕΝΕ ΨΕΜΑΤΑ
    ΚΑΙ ΕΚΘΕΤΟΥΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ.
    ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ
    ΑΠΛΟΙ-ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΗΡΕΜΟΙ.
    ΑΛΛΙΩΣ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΧΩΡΙΟ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΤΟΝ ΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΕΣ?

    "ΠΩΣ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ?"
    ΚΑΙ
    "ΠΩΣ ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΩ ΣΥΓΝΩΜΗ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ... ΟΤΙ ΥΠΟΚΡΙΝΟΜΑΙ?"

    ΚΑΙ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
    ΘΑ ΤΟΥ ΕΞΗΓΟΥΣΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. 10:29
    εκεί που τον ρωτάς:
    -πώς το ξέρεις ότι υποκρίνομαι,
    σου απαντάει τσιτωμένα:
    -Το βλέπω στα μούτρα σου...ή
    -μοιάζεις στη μάνα σου, κι αυτή υποκρίτρια ήτανε!
    ή
    -εσείς στο δικό σας σόι, την υποκρισία την έχετε στο αίμα σας...

    Αμα σου ρίξει κάποια από αυτές τις ατάκες
    (τις λένε πολύ συχνά σε πληροφορώ)
    Τι του απαντάς;
    ΤΙ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙΣ;

    ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑΖΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΣΑΡΟΛΑ ΜΕ ΤΗ ΣΟΥΠΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙΣ ΒΡΟΝΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΠΙΣΩ ΣΟΥ, Ή ΟΧΙ;
    :-(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. 10.38¬¬¬¬!!!!!

    OXI BEBAIA!
    Η ΣΟΥΠΙΤΣΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΣΑΡΟΛΑ...
    ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΕΩ ΗΡΕΜΑ...
    "ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΜΙΣΕΙΣ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ
    ΚΑΙ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΣΟΓΙΟΥ ΜΑΣ,
    ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ....ΤΙ ΝΑ ΠΩ-ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ"

    ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΠΙΘΑΝΟ
    -ΝΑ ΚΛΑΙΩ-
    ΟΠΩΣ ΕΚΛΑΙΓΑ ΟΤΑΝ ΜΕ ΚΑΚΟΠΟΙΟΥΣΕ ΕΤΣΙ Ο ΠΡΩΗΝ.
    ...ΟΤΑΝ ΕΛΕΓΕ ΑΣΥΡΝΑΤΗΣΙΕΣ ΚΛΠ....

    ΕΥΧΕΣΑΙ
    ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ
    ΠΟΝΑΣ
    ΥΠΟΜΕΝΕΙΣ
    ΚΛΑΙΣ
    ΑΛΛΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΑΣ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. 10:55
    Να κλαίς;!
    Είναι άνθρωποι που ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝΕ ΤΡΕΛΑ, ΑΜΑ ΣΕ ΒΛΕΠΟΥΝ ΚΑΙ ΚΛΑΙΣ ΚΑΙ ΣΕ ΠΑΤΑΝΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΛΑΨΕΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ...
    ΚΑΙ ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΜΕΝΕΙΣ...
    -ΠΟΣΟΝ ΚΑΙΡΟ;
    ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ;ΕΝΑ ΜΗΝΑ;ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ;ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ;ΤΡΙΑ;ΠΕΝΤΕ;
    Εσύ ΠΟΣΟ ΑΝΤΕΞΕΣ;
    ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΤΕΧΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΗΝΑ ΝΟΜΙΖΩ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΕΙΠΑ...
    Μια φίλη μου πήρε το διαζύγιο στον ενάμιση μήνα...διότι...της έλεγε ότι δεν μπορούσε να κάνει κάτι...ευχάριστο μαζί της, επειδή ήτον γεματούλα...

    -ΜΑ ΡΕ ΣΤΡΑΒΑΔΙ, ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΙΔΕΣ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΓΕΜΑΤΟΥΛΑ, ΠΡΙΝ ΕΝΑ ΜΗΝΑ;
    ΓΙΑΤΙ, ΤΗΝ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕΣ, ΡΕ ΧΑΜΕΝΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΣΑΚΙΖΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΣΑΔΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΟΥ;
    ΤΑ ΘΕΛΕΙ ΑΥΤΑ Ο ΚΥΡΙΟΣ Ο ΕΝ ΟΥΡΑΝΟΙΣ;

    ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΟΥ ΛΥΣΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΡΙΑ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μ άρεσε ο ορισμός της συγγνώμης
    "Συγνώμη είναι το άρωμα που αφήνει η βιολέτα στη φτέρνα που τη συνθλίβει".

    Δεν είναι και πολύ δύσκολο να συχωρέσεις αρκεί να καταλάβεις οτι εκείνος που σ έβλαψε, βασανίζεται κι είναι δέσμιος της κακίας του για σένα η οποία δηλητηριάζει πρώτα και κυρίως εκείνον που τη στεγάζει. Αν τον δεις ως ασθενή με δηλητηριασμένο αίμα. Δεν μπορεί να σ αντέξει για δικούς του λόγους. Αν δοκιμάσεις-έστω και χωρίς να το αισθάνεσαι να τον βάλεις έστω και τυπικά στην ..προσευχή σου, γίνεται ανενεργός η κακία του σε πρώτο χρόνο. Μετά από χρόνια ίσως να πάψει να προσπαθεί το κακό σου. Κάτι αλλάζει στη στάση εκείνων που βάζουμε στην προσευχή μας. Το έχω προσέξει, και έτσι τους ..εκδικούμαι! Όχι οτι τους αγαπώ κιόλας! Μη νομίζεις. Δεν τους αγαπώ αλλά -είπαμε -τους εκδικούμαι!
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. 5.5 -6 ΧΡΟΝΙΑ
    έκανα υπομονή...ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ...
    και επειδή
    ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΕ ΚΥΝΗΓΟΥΣΕ ΜΕ ΜΑΧΑΙΡΙ
    και το βραδυ δεν μπορουσα να κοιμηθω
    απο το φοβο μου
    ΑΡΡΩΣΤΗΣΑ ΠΟΛΥ...
    πήρα ευλογια και εφυγα.
    ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΥΑ...
    ....ΚΑΙ
    ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ
    χωρις κανενα στηριγμα απο πουθενα
    και απορω και γω η ιδια πωσ αντεξα...

    ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
    αντεχεις.

    ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ψυχασθενεις γυρω μας
    και αναμεσα μας,
    ΕΥΤΥΧΩΣ που εμένα με ειχε χτυπησει και δημοσιως
    5-6 φορεσ και ειχε μαθευτει οτι δεν ειναι καλα
    ΔΙΟΤΙ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΟΛΟΙ ΤΟΝ ΕΙΧΑΝ ΓΙΑ ΝΟΡΜΑΛ.
    Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΤΟΝ ΕΛΕΗΣΕΙ ΓΙΑ ΟΛΑ
    ΚΑΙ κεινον και ολους μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ΣΑΛΟ

    Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ, ΜΑΣ ΕΙΠΕ
    ΝΑ ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ...
    ΟΛΟΙ.

    ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΚΑΥΓΑΔΕΣ
    ΚΑΙ ΟΙ ΕΓΩΙΣΜΟΙ.

    ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΟ.

    ΑΠΛΑ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ
    ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΑΠΟ ΜΑΣ
    ΚΑΙ δυστυχῶς ΜΕΡΙΚΟΙ ΜΕΡΙΚΟΙ
    ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΣΟ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΕΛΟΥΝ,....
    ΕΝΕΚΑ ΤΟΥ ΑΥΤΕΞΟΥΣἰΟΥ ΤΩΝ.....

    ΔΕΝ ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙ..
    ΚΙ ΕΤΣΙ ΕΧΟΥΜΕ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
    ΚΑΙ ΘΛΙΨΕΙΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ρεγγίνα και ανων.των 11:24
    βαθύτατα με συγκινήσατε και σας ευχαριστώ για την κατάθεση της ψυχής σας...
    ............
    Μια μέρα έβραζα από θυμό με έναν ...νεκροθάφτη που υποτίθεται ότι ήταν και φίλος της οικογένειας και μας έβλαπτε με τον τρόπο του- ασύστολα- θεωρώντας μας ως ΠΑΝΥ ηλίθιους, σε κάποια περίπτωση...

    Λοιπόν, είχα ανοίξει το απύλωτο στοματάκι μου, και ήμουν έτοιμη να του δώσω την κλασική ευχή που δίνω όταν εξοργίζομαι:

    -Παλιάνθρωπε:να σου πσοφήσει το ...πουλί, και να σου χαλάσει η τυφλεόραση!

    Ήμουνα έτοιμη σας λέω, να τον καταραστώ τοιουτοτρόπως εκεί στον εθνικό δρόμο, καθώς πηγαίναμε με το αυτοκίνητο, ( ματαίως ο σύντροφος αγωνιζόταν να με καλμάρει) όταν ξαφνικά τι έγινε;

    Ξαφνικά πέρασε μπροστά μας ένα φορτηγάκι -από αυτά των γραφείων μεταφορών- και ενώ κράταγα τα λεκτικά αστροπελέκια -μετά βίας- στην άκρη της γλώσσας,

    τι πρόσεξα ότι ήταν γραμμένο, στην πλάτη του φορτηγού, όπως αργά μας προσπέρναγε;

    Ήταν γραμμένη η φράση:

    " ΦΙΛΕ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΥΧΕΣΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, ΝΑ ΣΟΥ ΤΟ ΔΩΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ , ΔΙΠΛΟ!"

    Έφριξα!
    Μαρμάρωσα!

    Κατάλαβα ότι οι κακές μου προθέσεις ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΝ και ότι κινδύνευα ΕΓΩ, ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑ,
    από την ΔΙΚΑΙΗ ΟΡΓΗ ΜΟΥ,
    ΠΡΩΤΑ ΕΓΩ ΚΙΝΔΥΝΕΥΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΑΙΗ ΟΡΓΗ ΜΟΥ,
    ΚΑΙ ΜΕΤΑ,
    ΤΟ ΛΑΜΟΓΙΟ
    ΠΟΥ ΜΕ ΕΒΛΑΠΤΕ...

    ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΡΗΜΑ, ΤΟ ΕΡΑΨΑ ΤΟ ΑΠΥΛΩΤΟ...

    ΚΑΙ ΠΙΕΣΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΜΟΥ ΝΑ ΠΕΙ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΝΙΩΘΕΙ:

    -Χριστούλη μου, δος του τα μύρια καλά στον παλιοαπατεώνα και βοήθησέ με, να ΜΗ βάλω κάποιον να τον κάνει μαύρο στο ξύλο, για κείνο και το άλλο και το παράλλο που ως ΦΡΟΥΚΤΗΝΟΣ(αθάνατε Τριβιζά) μου έκανε...
    ;-)

    Και ω του θαύματος, αδελφοί,αν θέλετε το πιστεύετε, αμέσως, ΟΛΗ Η ΟΡΓΗ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΕΝΙΩΣΑ ΕΛΑΦΡΙΑ, και ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ.

    ΗΤΑΝ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!
    Ακόμα και μια ψυχρή προσευχή που την έκανα ΣΠΡΩΧΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΜΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ, ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ!

    Τέλεια το περίγραψατε, κορίτσια...
    ΕΤΣΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ...

    Μακάριος όποιος εγκαίρως λάβει τη Φώτιση...και δεν αντιδικήσει με βλακώδικους τρόπους, ΕΠΙΖΗΜΙΟΥΣ...

    ΘΑ ΛΑΒΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΒΟΗΘΕΙΑ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΕΕΕΛΑ ΤΩΡΑ ΒΡΕ ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ...
    ΑΘΩΑ ΘΥΜΑΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!
    Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι αβυσαλαίες, η ίδια το έχεις αναρτήσει υπέροχα στο ΠΕΡΙΚΛΕΙΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ.Και τα δυό μερη ενός καυγά και δη χριστιανικού,φαίνονται σαν εξαπατημένες παρθένες,λίγο να τους πατήσεις τον κάλο.Και κάλος ενίοτε είναι η αυτοεικόνα που πλασάρουν,του γόη,του δάσκαλου,του αμύντορα ηθών και θεσμών,ακόμα και δογμάτων.Στην αρχή καθε σχέσης μερικά στοιχεία στο προφίλ του άλλου βγάζουν μάτι για την έκβαση που θάκολουθήσει.Αλλά και τα δύο μέρη τρώνε ευχαρίστως τη φόλα,γιατί στην αρχή ο καθένας πουλά την πραμάτεια του τόσο εύκολα όσο οι μύθοι συντηρούνται.Αλλα όταν οι μάσκες πέφτουν,και πέφτουν γρήγορα, τότε αρχίζουν τα πανηγύρια και οι πίκρες και τα γιατί σε μένα ,χώρια που νιώθει ο καθείς τουλάχιστον οσιομάρτυρας...
    Και αυτά επί πραγματικού.Πού να δεις τι γίνεται επί διαδικτυακού...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. 12.02!!!

    όλοι...ανώνυμοι είμαστε εδώ στα μπλόγκς...

    στον ουρανό όμως είμαστε όλοι...
    εγγεγραμμένοι
    με τ'όνομα μας
    και την βιωτή μας....

    καλή σας νύχτα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. 12:08
    Εντάξει, αγαπημένο μου.
    Ναι ή ανάρτηση για ΤΟ ΠΕΡΙΚΛΕΙΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ, τα λέει καλά, θα συμφωνήσω ότι ΑΘΩΑ ΘΥΜΑΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΔΙΟΤΙ
    ΕΚΑΣΤΟΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΜΑΣ,
    ΑΣΕ ΠΟΥ ΤΑ ΖΕΥΓΗ, ΣΑΔΟ-ΜΑΖΟ,
    ΠΑΝΕ ΠΑΚΕΤΟ,
    ΛΕΝΕ ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ...

    Αυτό είναι -όμως- θέμα μιας άλλης ανάρτησης...

    Το διαδικτυακό τουρλουμπούκι το κατάλαβα λίγο τώρα τελευταία, ΤΙ ΠΑΡΑΝΟΙΑ, είναι στ'αληθεια...

    ΟΡΕΞΗ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΦΑΣ ΤΑ ΚΡΕΑΤΑ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΑ ΕΦΑΓΕΣ, ΕΤΣΙ...ΧΑΡΗ ΓΟΥΣΤΟΥ!

    ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΟΟΟΜΑΚΤΙΚΟ!

    Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΦΥΛΑΕΙ...

    ΠΑΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΤΑ ΠΑΤΕΡΗΜΑ ΜΟΥ...
    :-)
    Μάκια, μάκια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. διαβασες? κιολας?
    εκανες το πατερημα σου?
    κι εβαλες κι αλλη αναρτηση....!!!
    ευγε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ναι, τα διάβασα αγαπημένο μου...

    Η νέα ανάρτηση είναι επανάληψη, οπότε δεν είχε κόπο.
    Ανέβηκε αμέσως με κοπυπάστωμα.

    Την ανέβασα για να θυμάμαι ότι όταν κάποιος με πληγώνει με κάποιο τρόπο, ότι πρέπει να το ΡΑΒΩ το στοματάκι μου και να ΜΗ τον τσιμπάω σα σφήκα με τα δηκτικά μου σχόλια.

    ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΦΗΝΩ ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙ ΚΑΙ ΓΩ ΝΑ ΚΑΘΟΜΑΙ ΓΑΛΗΝΙΑ σαν Φραγκοπαναγιά...διότι οι άγιοι ΔΕΝ ΑΝΤΑΠΕΔΙΔΑΝ ΟΤΑΝ ΕΝΙΩΘΑΝ ΟΤΙ ΤΟΥΣ ΕΘΙΓΑΝ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΓΙΑΣΕΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΔΙΔΕΙ ΟΥΤΕ ΜΕ ΜΙΚΡΕΣ ΟΥΤΕ ΜΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΑΚΙΟΥΛΕΣ...

    Πρέπει να το ράβω το καημένο το στοματάκι μου, αν θέλω να κάνω μια πρόοδο, που να πάρει!
    Χαίρομαι που με καταλαβαίνεις...
    :-)
    ΦΙΛΑΚΙΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ναι, το κατάλαβα και εγώ, τώρα τελευταία ότι πρέπει να το ράβω το στοματάκι μου όταν με κατηγορούν ασύστολα για πράγματα στα οποία φταίω και σε εκείνα που δεν φταίω. Έλα, όμως, που γίνομαι ένας σάκκος του μποξ και για τα παιδιά μου και είμαι ένα κακό παράδειγμα ηλιθιότητας και οσφιοκαμψίας απλώς. Σε τι οφελεί η υπομονή τότε; Είναι ένα ερώτημα που με βασανίζει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @11:38
    Θέτεις πολύ ωραία ερωτήματα...σηκώνουν μεγάλη κουβέντα...

    Πολύ συνοπτικά θα πω ότι η υπομονή, απέναντι στο σύντροφο και τους συγγενείς του, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι
    ι σ ό β ι α άσκηση(εφόσον γίνεται για χάρη του Κυρίου) έμπρακτης ταπείνωσης, πίστης, ελπίδας, αγάπης.

    Τα παιδιά όσο είναι είτε ανήλικα είτε οικονομικά εξαρτώμενα -τουλάχιστον- ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΣΕΒΑΣΜΟ ΠΡΟΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΤΑ ΓΕΝΝΗΣΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΕΦΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΝ ΥΠΕΡΕΤΗ που λέει και ο Καραγκιόζης...

    Αυτό το σεβασμό έχεις ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΤΟΝ ΑΠΑΙΤΉΣΕΙΣ, ΚΑΙ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΘΕΙΟ ΝΟΜΟ, ΚΑΙ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΚΑΤΑ ΚΟΣΜΟΝ, ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ.

    Για καλό ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΠΑΙΤΉΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΤΗ ΓΟΝΕΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΔΟΘΗΚΕ...
    Μόνο που αυτή η απαίτηση πρέπει να ασκηθεί με ΗΡΕΜΙΑ και ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ και ΧΩΡΙΣ μειωτικούς χαρακτηρισμούς που θα εκληφθούν ως κακία και μίσος δικό σου- από τη μεριά των παιδιών σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. 12:12
    :-)
    Κάπου νομίζω λέει η Αποκάλυψη, ότι εν Ουρανοίς,έκαστος θα λάβει ένα άλλο όνομα στην Βασιλεία του Θεού...που θα έχει σχέση με την αληθινή μας προσωπικότητα...δεν ξέρω...μπορεί να έχω καταλάβει και λάθος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. 12.25 ΜΜ

    ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΑΥΤΟ ΠΕΡΙ ΑΛΛΑΓΗΣ ΟΝΟΜΑΤΟΣ....ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ....

    ΜΟΝΟ ΤΟ ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΟ
    ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΚΑΡΗΣΑΝ ΜΟΝΑΧΟΙ...

    ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ.
    (ΡΩΤΗΣΑ ΕΝΑΝ ΘΕΟΛΟΓΟ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ανων.περιστεράκι μου ευχαριστώ για την πληροφορία...
    αν βρώ το χωρίο από την Αποκάλυψη που κάτι λέει ότι θα μας δώσει μια ψήφο λευκή με γραμμένο επάνω το όνομά μας, θα σου το πω να ξαναρωτήσεις το θεολόγο, να μας πει τι εννοεί, αν γνωρίζει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. ;-) Τόσα χρόνια μετά, αφότου έγραψα αυτό το ποστάκι, με λύπη μου διαπιστώνω ότι η συγνώμη προς Κερατάδες δεν είναι το φόρτε μου, αλλά δε βαριέσαι αδερφέ! Ας μην απελπίζομαι!
    Εδώ σώθηκε ο Ληστής.
    Ε, κάπου θα μας χώσει και μας τους κάπως...ο Κύριος!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή