Το πρόσωπο...ζωή εν τάφω...

Το πρόσ-ωπο για την ελληνική παράδοση είναι ο αναφορικός τρόπος της ύπαρξης, η σχέση με τον άλλον και την φύση.

Η σχέση είναι γεγονός απο-καλυπτικό, ανήκει στο α-ληθεύειν.

 Όμως η αποκάλυψη λαμβάνει χώρα στο ξέφωτο που ανοίγει η μοναδική και ανεπανάληπτη ετερότητα του κάθε ανθρώπου.

Το ξέφωτο έχει όνομα, είναι το όνομα σου.

Εκεί δεν α-ληθεύουν νοήματα και ουσίες, αλλά το ίδιο το "είναι".

Μόνο η χαρά του έρωτα, η αργόσυρτη αγαλλίαση της θέασης του έργου της τέχνης και της ομορφιάς της φύσης σημαίνουν την αλήθεια του "είναι".

 Μόνο που άμα πας να το σκεφτείς, να πεις τι είναι το "είναι", να το κάνεις κτήμα σου, νόημα και ουσία ακλόνητη, τότε το "είναι" χάνεται μέσα απ' τα χέρια σου.

Το ξέφωτο συσκοτίζεται, η σχέση παύει, η αναφορά γίνεται ιδιο-τέλεια, το πέπλο της λήθης απλώνεται πάνω απ' το "είναι".

Η άβυσσος δεν είναι τότε ό,τι βλέπουν οι επιβάτες ενός βαθυσκάφους ή ενός διαστημόπλοιου, αλλά η πικρία της -μη σχέσης, της αποκοπής από το "είναι", της απώλειας δηλαδή του προσώπου.

 Κάποτε και η ίδια η απώλεια ξεχνιέται, η λήθη γίνεται λήθη του εαυτού της.

 Η άβυσσος γίνεται τότε theme park από ιδέες και νοήματα.

Η ζωή τσάρκα από όν σε όν, από ιδέα σε ιδέα, από επίτευγμα σε επίτευγμα,

ζωή εν τάφω.


Εμμανουήλ