Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

"Δική μου είναι η εκδίκηση "(επανάληψη)


Λοιπόν, λατρεμένο μου, προσωπικά, στο λέω με πάσα εντιμότητα, άν δεν ήμουνα μια
κατηχητικούδα του ΜΗ κερατά, έτσι και με πείραζε κάποιος, θα του ανταπέδιδα όχι οφθαλμόν
αντί οφθαλμού, μόνο, όχι τέτοια ψιλοπράγματα, α μπα!

Δεν θες να ξέρεις, τί θα του έκανα.
Το είπα μια φορά και φωναχτά, το παραπάνω και με κοίταξε με περιφρόνηση, ο καλός μου ο Μάριος, αναστενάζοντας:

- Καλά! Είσαι τόσο άθλιος άνθρωπος;
Είσαι τόσο μικρόψυχη
-Ναι, βρε!
Είμαι και γουστάρω και δεν θα δώσω λογαριασμό σε κανέναν!
Άμα με πειράξουνε, θα τους πειράξω!
Δεν θα κάθομαι με σταυρωμένα χέρια σαν καρπαζοεισπράχτορας, για να πίνουν αυτοί ουίσκια εις υγείαν του κορόιδου, για Όνομααα!

Και ενώ κινούμαι στο έδαφος αυτής της νοητικής περιοχής, ότι και βέβαια, θα ανταποδώσω, αν κάποιος με... κουρδίσει άγρια
( Παναγία μου, κανείς ας μη με βάλει στη συγκεκριμένη δοκιμασία, το καλό που του θέλω...)
πέφτει πάλι στο ξερό χώμα τής συνείδησής μου- σαν απαλή βροχή τού Φθινόπωρου- μια φωτεινή φράση από την Αγία Γραφή:

" Εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος."
(Προς Εβραίους κεφ.ι, στίχος 30)
Την είδα και χάζεψα.
Κάνει τέτοια πράγματα ο Κύριος;
Ανταποδίδει;
-Βεβαιότατα, μανδάμ, ανταποδίδει
Όχι όμως, όπως εσύ φαντάστηκες -παιδιόθεν- την ανταπόδοση.
Όχι με εμπάθεια οργής.
Όχι με την -παραμικρή- κακία και ανθρώπινη ή δαιμονική εκδικητικότητα, που μας πλασάρουν οι εβραίοι σκηνοθέτες του σινεμά.
Ο Τριαδικός Θεός που λατρεύουμε οι Ορθόδοξοι, έχει για ό λ α Του τα πλάσματα, την τελειότητα μιας ανερμήνευτης και απαθούς αγάπης.
Από το Μηδέν εις το Είναι, μάς έφερε.

Έδωσε τους Νόμους, τους φυσικούς και τους νόμους τους πνευματικούς και με βάση αυτούς τους Νόμους, όρισε να πορευόμαστε.
Όποιος παραβαίνει το Νόμο είτε το φυσικό είτε τον πνευματικό, εισπράττει τις συνέπειες αυτής της παράβασης, αργά ή γρήγορα, με τη μορφή απαραμύθητου ψυχικού ή σωματικού πόνου.

Και γιατί δεν πρέπει -εγώ προσωπικά- να ανταποδώσω κακία στην κακία αλλά να περιμένω- και γύρευε πόσον καιρό πρέπει να περιμένω(με τα νεύρα τσατάλια από την καθυστέρηση) για τη θεία επέμβαση- την απόδοση δικαιοσύνης από τον Κύριο;

Δεν πρέπει να ανταποδώσω, διότι, η ίδια- ως άνθρωπος ατελής και σκοτισμένος- αν προσπαθήσω να ανταποδώσω, θα ανταποδώσω πάντα κάτι παραπάνω από το κακό που νομίζω ότι μου έκανε ο απέναντι.

Ανταποδίδοντας- έστω, άθελά μου- κάτι παραπάνω, θα δημιουργήσω στην ψυχή τού θιγόμενου πλησίον, ένα έλλειμμα δικαιοσύνης που θα φέρει στην επιφάνεια των σχέσεων, νέα συναισθηματικά προβλήματα και εμπλοκές επώδυνες.

Θα πει-ας υποθέσουμε- η πεθερά:
-Εγώ- η καλή γυναίκα- απλώς, Ανοικοκύρευτη την είπα!

Αυτή γιατί μού 'δωσε μια φτυσιά στα μούτρα;

Η φτυσιά αποτελεί παραπάνω προσβολή από την προσβολή που της έκανα!


Και θα με σπρώξει.
Σπρώχνοντάς με-η αδικημένη- αστραπιαία θα σκεφτώ:
-Όπα! Τι είναι αυτά;

Τσαμπουκαλεύονται και οι πεθερές στον 21ο αιώνα;


Προσωπικά, μια δροσερή φτυσιά στα μούτρα, της πέταξα.


Αυτό το... Αλτσχάιμερ, πώς μου τη βγαίνει με κόκκινο;

Και θα της κοπανήσω μια μπουνιά στο χέρι που με έσπρωξε, έτσι!


Για να ...μάθει!

Η πεθερά,από τη μεριά της, ξαφνιασμένη και αστραπιαία αντιδρώντας

(νευρώνες είναι αυτοί, Διονυσάκη μου)

θα μου ανταποδώσει τη μπουνιά.

Τυλιγμένη πιά και γω στο πάθος τής οργής, θα συνεχίσω ηρωικά, με μια κλοτσιά στο καλάμι της, εκείνη, τότε με μάτι θολό,αρπάζοντας το χασαπομάχαιρο της κουζίνας,θ'αρχίσει να με κυνηγάει γύρω γύρω απο το τραπέζι και, αν δε βρισκόταν ένα χαλί κακοστρωμένο- να πεδικλωθεί η χριστιανή να πέσει ανάσκελα μένοντας αναίσθητη- δεν ξέρω πώς θα τη γλιτώναμε την τραγωδία, την αποφράδα ημέρα εκείνου του -ευτυχώς- φανταστικού διαλόγου που μόλις περιέγραψα.

Γιατί, όμως, στα εξομολογούμαι αυτά, φωναχτά,λατρεμένο μου;

Για να ακούσω, επιτέλους- με τα μισόκουφα αυτάκια μου- ότι η βία φέρνει


υ π ο χ ρ ε ω τ ι κ ά κλιμάκωση βίας που μόνο με θάνατο -ίσως- να τερματίζεται.


Και γιατί δεν μπορούμε να ανταποδώσουμε ε π α κ ρ ι β ώ ς εμείς οι άνθρωποι, τιμωρία στην τιμωρία;
Δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω, περιστεράκι μου, μέχρι τελικής εμπέδωσης:

Λόγω της κατασκευής τής ψυχοσωματικής μας υπόστασης,η οποία είναι υπερ-ευαίσθητη, είτε το συνειδητοποιούμε -οι άφρονες- είτε βρισκόμαστε σε μαύρα μεσάνυχτα επί του θέματος.

Θυμάμαι συχνά εκείνη την υπέροχη σκηνή από τον "Έμπορο της Βενετίας" με τον Αλ Πατσίνο, όπου ο Σάϋλωκ καλείται να πάρει το συμφωνημένο αντίτιμο, χωρίς να στάξει όμως ούτε σταγόνα αίμα- μια και η σταγόνα αίμα δεν περιλήφθηκε στο χαρτί, την ώρα που το υπέγραφαν.

Επειδή, λοιπόν, αδυνατούμε να ανταποδώσουμε επακριβώς κακία στην κακία, όσο και αν νιώσουμε προσβεβλημένοι, ας σιωπήσουμε προς το παρόν,ειλικρινά προσευχόμενοι για τον ανεγκέφαλο που μας έβλαψε, και ας αφήσουμε τον Κύριο, ό τ α ν Εκείνος θα κρίνει, να ανταποδώσει με το δικό Του, τέλειο και αναμάρτητο και παιδαγωγικό τρόπο.

Αργεί ο Κύριος,ενίοτε- για τη δική μας, επίγεια αίσθηση του χρόνου- αργεί, αλλά δεν λησμονεί, το διατυμπανίζει και ο λαός μας, και η ανταπόδοση είναι πάντοτε ευθέως ανάλογη των Νόμων φυσικών και πνευματικών που παραβιάστηκαν.

Στις καλοπροαίρετες ψυχές, η ανταπόδοση αυτή του Κυρίου, γίνεται αφορμή μεγαλύτερης προσοχής και ωριμότητας -για τη συνέχεια, τού εν τω κόσμω, βίου τους.

Και δεν έχει σημασία να υλοποιηθεί κάτι εξωτερικά φανταχτερό ως εκδίκηση -με κινηματογραφικό τρόπο,σε στυλ Κλίνταρου στα γουέστερν- ώστε όλοι να το δουν ότι ο Κύριος "εκδικήθηκε".

Το Άγιο Πνεύμα τελεσιουργεί τα θαυμάσιά Του, σιωπηλά, αθόρυβα, σαν δροσερό αεράκι που ό λ α ανεξαιρέτως τα γεγονότα στις προσωπικές ζωές των ανθρώπων- από τα πιο χαρούμενα, ως τα πιο λυπηρά- τα διευθετεί προς εκάστου, το Αιώνιο Συμφέρον.

Και ο άνθρωπος στον οποίο αναφέρεται το παιδαγωγικό μέσον της "εκδίκησης" το νιώθει, το εισπράττει μυστικά, στα κατάβαθά του, πως για τον ίδιο προοριζόταν το Μήνυμα.

Και, εν τέλει, αυτό είναι που έχει όλη τη σημασία, αγαπημένο μου...

Σαλογραία

26 σχόλια:

  1. Συμφωνώ απόλυτα με γραφόμενα.
    Αντιδικία στην αντιδικία ψυχράινεται η αγάπη δυστυχώς.
    Δεν είναι καλό πράγμα η εκδίκηση..
    Γεννώνται όμως ερωτήματα εδώ αγαπητή Σαλογραία.
    Είναι ωραίο πράγμα να συγχωρεί κανείς τον συνάνθρωπό του που τον πλήγωσε..

    Η ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΌΤΗΤΑ ΕΊΝΑΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΤΗΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.

    Ομως υπάρχουν καταστάσεις τρομερές στις οικογένειες και στις φιλικές σχέσεις ακόμη και στις συγγενικές που έχουν δημιουργήσει ανεπανόρθωτο κακό.

    Το να συγχωρήσει λοιπόν κανείς είναι εύκολο, με τη συγχωρεση όμως σβήνουμε το κακό;

    Η ΜΠΟΡΟΎΜΕ ΝΑ ΑΚΥΡΏΣΟΥΜΕ ΤΗ ΛΟΓΙΚΉ;

    Η ΝΑ ΣΒΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΟΛΟΤΕΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟ;
    πην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πηνελοπάκι
    με τη συγχώρηση δεν σβήνεται η μνήμη του κακού...ούτε το κακό, στον παρόντα αιώνα, τον απατεώνα, εξαλείφεται...απλά, ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΤΑΙ η δική ΜΑΣ η ψυχή από τη ΧΑΡΗ του Θεού, και μπορούμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας, παίρνοντας πολύτιμα μαθήματα και μέσα από τις αρνητικότερες -επιφανειακά- καταστάσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΕΙ

    ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. «Μόνο ασκούμενοι στις δίκαιες πράξεις γινόμαστε δίκαιοι.
    Ασκούμενοι σε πράξεις μετριοπαθείς γινόμαστε μετριοπαθείς
    και ασκούμενοι σε πράξεις θαρραλέες γινόμαστε θαρραλέοι.»

    Αριστοτέλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. εμενα πάντως αν με επαινούσαν άτομα με μίσος
    θα ανησυχουσα...

    διοτι ειναι ανησυχιτκο να σε κολακευουν και να σε επαινουν άτομα με μισος....

    και τι νοημα εχει να φλυαρει κανεις για εκδικηση?

    ειρηνευει κανείς μονο με αγιοπνευματικά
    και πατερικα κειμενα.

    ευλογησον...

    .... τελικα σε λυπαμαι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. 6:02
    Είσαι θυμωμένο μαζί μου περιστεράκι μου και δυστυχώς
    ΔΕΝ μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο απ'ό,τι κάνω για σένα...
    Δική μου αντίληψη είναι ότι ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως οι άνθρωποι κάποιες ΣΤΙΓΜΕΣ μιλάμε με μίσος...διότι ΟΛΟΥΣ μας εξαπατούν και μας παρασύρουν οι δυνάμεις του σκότους...
    Δεν είμαι Θεός και ΔΕΝ βρίσκομαι ΕΥΤΥΧΩΣ, ΜΈΣΑ στην καρδιά ΚΑΝΕΝΟΣ, ώστε να μπορώ να αποφαίνομαι με τη βεβαιότητα τη δική σου, ότι αυτή η καρδιά έχει ή δεν έχει μίσος...ΈΛΕΟΣ ΚΑΡΔΙΟΓΝΩΣΤΡΙΑ ΜΟΥ.....
    Λυπήσου τον εαυτόν σου.
    ΜΗ ΤΟΝ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙΣ ΜΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ...
    Αν δεν σε αναπαύει ο τρόπος μου, μπορείς ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ, να ΜΗ μου ξαναμιλήσεις, μόνο, ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ, για μένα την ασθενή και πολύ αμαρτωλή να προσεύχεσαι.

    Και ό,τι καλό ζητάς για μένα, Ο ΚΥΡΙΟΣ ΘΑ ΣΟΥ ΤΟ ΧΑΡΙΣΕΙ ΔΙΠΛΟ.
    ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΩ ΣΤΟ ΘΕΜΑ, ΔΗΜΟΣΙΑ, ΔΙΟΤΙ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΙ ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ...
    ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΘΥΜΩΜΕΝΗ....

    ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΗ ΕΙΜΑΙ.......

    ΛΥΠΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΑΣ...

    ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ.

    ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΟΛΑ ΠΕΡΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΣΕΝΑ?
    Η ΑΠΟ ΜΕΝΑ?

    ΟΧΙ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εύχου αγαπημένο μου να καταλάβω το βάθος και το ύψος των χαλίων μου...
    Σε ευχαριστώ που με σκέφτεσαι και με φροντίζεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. «Μόνο ασκούμενοι στις δίκαιες πράξεις γινόμαστε δίκαιοι.
    Ασκούμενοι σε πράξεις μετριοπαθείς γινόμαστε μετριοπαθείς
    και ασκούμενοι σε πράξεις θαρραλέες γινόμαστε θαρραλέοι.»

    Αριστοτέλης
    ..................
    ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ".. ας αφήσουμε τον Κύριο, ό τ α ν Εκείνος θα κρίνει, να ανταποδώσει με το δικό Του, τέλειο και αναμάρτητο και παιδαγωγικό τρόπο.

    ..Σάλο... ΤΕΛΕΙΟ!!...


    Ιωαννής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. :-(

    Ίωάννη μου, το δικό μου το πρόβλημα για πολλά χρόνια ήταν ότι δεν καταλάβαινα ότι
    ΟΛΕΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΟΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ,
    ΕΙΤΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ,
    ΕΙΤΕ ΔΕΝ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ,ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ...

    ΌΤΙ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ Ο Λ Ε Σ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ, ΕΝΔΙΚΟΝ ΜΙΣΘΑΠΟΔΟΣΙΑΝ ΤΟΣΟ
    ΣΕ Σ Ω Μ Α Τ Ι Κ Ο ΕΠΙΠΕΔΟ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ.

    Νομίζω ότι άνθρωποι σε παλιότερες εποχές, αυτό το ένιωθαν πολύ καλύτερα από μας
    και ΠΡΟΣΕΧΑΝ,τη σκέψη τους, τα λόγια τους, τη συμπεριφορά τους, στο παραμικρό, ένηφον ΕΝ ΠΑΣΙ...

    ΔΙΑΤΗΡΟΥΣΑΝ ΤΗ ΧΑΡΗ ΠΟΥ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥΣ ΕΔΙΝΕ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΟΛΕΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ!!...
    ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ,
    Ετσι ειμαστε όλοι, κατόπιν εορτης τά καταλαβαίνουμε.. γιά ταπείνωση καί συντριβή..

    Ιωάννης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ιωάννη, είναι πράγματι ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ...

    όπως λέει και ο αγιώτατος πνευματικός μου...

    Για να το δει κάποιος όμως, πρέπει να είναι σε ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΧΑΡΙΖΕΙ ΚΑΣΤΑΝΑ, ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΤΟΥ.

    Πώς χαρίζουμε "κάστανα";
    Όταν προβάλλουμε το κακό στους άλλους, όταν τους δαιμονοποιούμε...σχεδόν συστηματικά...

    (ΟΙ "άλλοι" πάντα έχουν το μίσος, εμείς πάντα έχουμε την ..."αγάπη", αχαχα...ευθύμησα πάλι...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ετσι σέ θέλω..ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ :-)

    Καληνύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. :-)
    Όταν γελάμε- έχοντας την κατάλληλη επίγνωση- με τον κακό εαυτό μας, ΤΟΝ ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΝΟΥΜΕ.

    Καλό βράδυ σε όλους, λατρεμένα μου...
    Να είστε πάντα χαρούμενοι και σεις διότι έχετε τα ΆΠΕΙΡΑ ΔΩΡΑ...
    Να είμαι και γω on line, να απαντάω στα ραβασάκια σας...
    :-)
    Αν για κάποιο λόγο δεν απαντήσω, κάτι πρόβλημα θα έχω με το δίκτυο κατά πάσα πιθανότητα-ελπίζω όχι..

    Δεν υπάρχει περίπτωση να είναι ο.κ. ο υπολογιστής και να μην απαντήσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλλικέλαδη Ευανθία, με έχεις βάλει να αναδιφώ τις ενδιαφέρουσες αναρτήσεις σου... έτσι για τον στοχασμό μου, δι ό και θα κάνω τώρα σκασιαρχείο στην εδώ παρελθοντική υπόφωτη απομεμακρυσμένη σελίδα με το παρακινητικό ενδιαφέρον!
    Δεν θα αναφερθώ σε πραγματείες σκαπανέων περί την θεματολογία... αλλά απλώς στο τί εισέπραξα εγώ από μια υπερημισυαιωνόβια συνειδητή ζωή, που υποψιάζομαι πως κάπως, ως συνηλικιώτης, συμπίπτει και με την ιδική σου ματιά, σε παραστάσεις και βιώματα εποχής (Γιαυτό και το κατ' εμέ ενδιαφέρον λόγω και της μανιέρας που γράφεις στην πικάντικη θύραθεν γλώσσα (εν μέτρω) στον ιστοτοπικό περιστερώνα σου).
    Έτσι (δεύτερο μέρος...) νομίζω πως ο βίος των πράξεών μας είναι ως μια τανυσμένη χορδή, όλες οι επί μέρους χορδές δομούν εν συνόλω τον κάμιλον της ανθρωπότητας... που "εκπέμπει" μία συνολική ηθική, συνηχούσα πολύ ή ολιγώτερο με την υπερβατική Ανώτερη ηθική συγκλίνοντας, ή αποκλίνοντας κατά καιρούς, με βαθμολογία την πάγκοινη ποιότητα της παγκόσμιας ευτυχίας.
    Πορεύεται δε και αυτός αθροιστικά μαζί με την ατομική μας διαδρομή στον χρόνο, αλλά συνεχίζει με τους επιγιγνόμενους και πέραν της ιδικής μας παρουσίας και έτσι αποσπάται διιστορικά από το επίκαιρο ήθος αναβαπτιζόμενος κατά περίπτωσιν στην ροή του χρόνου.
    Ο της μιας πλευράς τού νήματος χώρος είναι η καταγραφομένη ιστορία των βουλησιαρχικών μας επιπτώσεων, κάθε έκταση πρός τα εκεί πρέπει να ισορροπήση από αντίστοιχη ταλάντωση προς την άλλη.
    Τίποτε δεν μπορεί όμως να διαφύγη της προσοχής του μεγάλου φυσικού Βλεπάτορα νόμου (ύβρις-τίσις), γιατί αυτό δεν αφορά μόνο τις σχέσεις μας με τους άλλους, που μπορεί διαφεύγοντες να "αδικούμε" ή να "αδικούμεθα" κατα την ημετέραν γωνίαν... Όχι, το κυρίως ταμείο γίνεται στο τελικό αλισβερίσι με τον εαυτόν μας... ακόμη και μυστικά, χωρίς αυστηρή καταμέτρηση... η συναίσθηση "βάρους", ας πούμε, που δεν μας αφήνει να σιγοψιθυρίσουμε έναν ευχάριστο σκοπό!
    Το να είναι κάποιος "χριστίνα ωνάση" δεν σημαίνει έτσι τίποτε... αφού η χορδή υπερεκτεινομένη πρός την μια πλευρά θα υποστή την ιλιγγιώδη επαναφορά εκκρεμούς... ή θα διαρραγή, αφού δεν είναι δυνατόν να διαστέλλεται επ' άπειρον!
    Όσοι θεωρούνται εξ αρχής, με τα συμβατικά κριτήρια, φύσει "αδικημένοι" πιθανόν να μήν είναι! (έχω ένα κενό με τον φυσικό πόνο που δεν έχω εμβαθύνει - ο μη γένοιτο!). Το "καρμικό" νήμα τους ήτο εκ κατασκευής χαλαρό, χωρίς τον όγκο των ευθυνών που έλκεται από το ασήκωτο βάρος της γνώσης εκ του απροσδιόριστου μέλλοντος (παιδιά διαρκείας, "καταστηματική ηδονή") και επομένως δεν μπορεί να ταλαντωθή έντονα στον κοινό χώρο προκαλώντας ανυπόφορα συναισθήματα που οφείλονται αποκλειστικά σε πράξεις... πράξεις όμως που διαλεκτικά οδηγούν στο να υπεισέρχονται στον χώρο πράξεων άλλων, με όλα τα επακόλουθα κλπ κλπ. (μέγιστο ζήτημα προς μελέτη πως "άλλοι" είναι και τα μη ανθρώπινα όντα, αλλά προσώρας άπαγε!).
    Θα μπορούσα να γράψω αρκετά διευκρινιστικά, αλλά δεν πρέπει να πλατειάσω άλλο σε καθαρά παράτολμες προσωπικές σκέψεις, μόνο έναν προβληματισμό που θέλω να μοιρασθώ μαζί σου:
    Μήπως όταν δεν δρώμε υπερυπολογιστικά, αλλά απλώς περισσότερο παρατηρούμε τον Θείο παραγωγικό ιστό και αφιέμεθα στην απορροή Του είμεθα πλησιέστεροι στον απωλεσθέντα;
    ...Και εκ τούτου (γιατί δεν μπορούμε να κινηθούμε ενάντια στην του "ειδέναι ορέγεσθαι" φύση μας-μεγάλη κουβέντα και αυτή!), μήπως μια χρειώδης εφηρμοσμένη σοφία πρέπει να αναζητήση την χρυσή τομή μεταξύ της σύγχρονης εποχής και του "κατά φύσιν ζήν"; Κάπου ο Μαλρώ φέρεται ειπών πως "Κουλτούρα είναι αυτό που απομένει όταν ξεχάσης ότι έμαθες".
    Προσωπικώς εκεί υποψιάζομαι το πασπαρτού του ευ ζην.

    Vaya con Dios.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Φιλτατε και οξυνούστατε ανών.

    (που πολύ θα ήθελα να είχα και ένα αυθεντικό αυτόγραφό σου με ονοματεπώνυμο, βεβαίως, βεβαίως
    ;-))
    των 12:10 π.μ.

    Ευχαριστώ για την ΜΗ οφειλόμενη αγάπη, την εμψύχωση και το βαθύ των παρατηρήσεων

    (μεταξύ μας διαβάζοντας τις γραμμές σου έμεινα..."κάγκελο" μα για Όνομααα!
    ;-)
    Σκέψου ότι αν αυτή η σελίδα συνεχίσει να αιωρείται επ' αόριστον, και αν μπουν νεότεροι κατά τριάκοντα χρόνους, και προσπαθήσουν να αποκρυπτογραφήσουν τα σημαίνοντα, θα βρουν άκρη άραγε ή θα πάθουν αδερφέ μου χαχα...κοκομπλόκο; Μάρτυς μου ο Κύριος, πολύ το φοβούμαι...)
    ;-)
    Τέλος πάντων....Με κάθε φράση σου, ευγενικέ, θα μπορούσα να γράψω κάμποσα απαντώντας αλλά...προς το παρόν θα σιωπήσω διότι πολλά άλλα τριγύρω επείγουν που πρέπει να κάνω αυτήν την ώρα.

    Θα το αφήσουμε, λοιπόν, για ευθετότερο χρόνο.


    Αν θες, όμως, επίλεξε ένα όνομα, ή έστω ένα ψευδώνυμο, για να μη χανούμεθα εδώ, ω τέκνον φιλόχριστον, και να μπορούμε να συνεννοούμεθα καλύτερον...

    ;-)

    Ευχαριστώντας τα μάλα
    σε αποχαιρετώ επί του παρόντος -η βυζαντινοτέτοια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Μάλλον οικαδεκοντούτης και όχι οξυδερκής θα έλεγα...
    Η δυσεπικοινωνία του πάλαι και του τώρα είναι ωσάν αυτή των βιολιών και της ακουστικής παραμόρφωσης... λόγω χρονικής συμπόρευσης φρονώ πως αντιλαμβάνεσαι...
    Ούτω πως... και επειδἠ στο πάλαι ποτέ μου άρεσε και εμένα ο αισθαντικός Σαλβατόρε, σου το αφιερώνω...

    youtube.com/watch?v=xczdK0JnUgk


    τις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ;-) πωπω τραγουδάρααα!
    ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΩΩΩ1

    Πού το ξέθαψες, δικέ μου, αρχαίε;
    ;-)
    Τότε φτιάχνονταν τραγούδια ρε παιδί.
    Τώρα...μπίτι ξενερουά η κατάσταση, άστα να πάνεεε!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Χαιρε και αγαλου αγλαισμα των Πατρεων και οχι μονο....ευχομαι καλη ενα σχολικη και εκκλησιαστικη χρονια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @mhtsos
    Χαίρε και συ, αγαπητέ ηλεκτρονικέ φίλε!
    Εύχομαι υγεία και φώτιση εν παντί!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Και έψαχνα να βρω να διαβάσω κάτι σχετικό με την φράση που υπάρχει στο Ευσγγέλιο: μὴ εαυτοὺς εκδικούντες, αγαπητοί, αλλὰ δότε τόπον τη οργήῇ· γέγραπται γάρ· Εμοὶ εκδίκησις, Εγὼ ανταποδώσω, λέγει Κύριος.
    Και πραγματικά μου άρεσε πολύ το κείμενο σου και η ανάλυση/σκεπτικό σου! Δύσκολο πράγμα η συγχώρηση δυστυχώς.
    Και αναρωτιέμαι αν είναι κακό να περιμένουμε από τον Κύριο να επέμβει και να βάλει τα πράγματα στην θέση τους. Ίσως ο Κύριος ή μάλλον όχι ίσως, ο Κύριος δεν είναι αυτού του πνεύματος. Τέλοσπάντων καταλήγω στο εξής συμπέρασμα: Δύσκολο πράγμα το να είσαι Χριστιανός. Καμιά φορά το αισθάνομαι σαν θηλειά στον λαιμό. Αυτό το να πρέπει μονίμως να φερόμαστε με τελειότητα για να μοιάσουμε στον Θεό. Τελικά επιλέγω να πω: Κύριε συγχώρεσε μου την αδυναμία να συγχωρήσω εκείνον που με έβλαψε. Και εάν θέλεις ελέησε με !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Αγαπητή Φωτεινή Τούμπα

    από όπου και αν προέρχεσαι
    σε αυτή τη σελίδα, σε καλωσορίζω και
    ευχαριστώ για το ευγενικό σου σχολιάκι.

    Ποοολύ δύσκολο πράγμα να είσαι Χριστιανός και ειδικά την σήμερον, πράγματι!

    Όμως...βαθύτατα το πιστεύω η κακία ΔΕΝ θεραπεύεται με την κακία. Σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση.

    Τώρα πώς θα εξαλείψουμε το εν ημίν αγριαίνον αίσθημα της αδικίας; Ε αυτό, είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο και αλλουνού, προσεχούς, ποστακίου, μπαμπλάρισμα!
    ;-)
    Μου συνέβη πριν από 14 χρόνια, να προσβληθώ αναίτια και βαριά από άνθρωπο που ΔΕΝ το περίμενα και τον οποίο τον εκτιμούσα βαθύτατα.

    Η για μένα ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΗ, και ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ κακία του με έριξε σε βαθύ θρήνο. Μου έβλαψε την υγεία,σωματική και ψυχική. Με πήγε πάρα πολύ πίσω στον πνευματικό μου αγώνα και ακόμη ΔΕΝ έχω συνέλθει.

    Κάποτε, στα έντεκα χρόνια από την ΑΔΙΚΗ και ΑΝΕΛΕΗΤΗ επίθεση που μου έκανε,(άσε οι κατά συρροήν ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ στους ανυποψίαστους στους οποίους περνούσε ο λόγος του)κάποτε λέω εδέησε και
    ξεστόμισε ένα "Συχώρα με!".

    ΔΕΝ πίστευα στα αυτιά μου, αλλά πραγματικά χάρηκα επειδή νόμισα ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ κατάλαβε το μέγεθος της καφρίλας και της κακίας του.

    ΔΥΣΤΥΧΩΣ όπως απέδειξε το ΒΑΘΟΣ ΧΡΟΝΟΥ και η ΣΥΝΕΧΕΙΑ των ΕΡΓΩΝ του (διότι τα ΕΡΓΑ είναι το τελικό ζητούμενο και όχι μια απλή , εύκολα ξεστομιζόμενη, ΛΕΞΗ, δήθεν "συγνώμη") τα ΕΡΓΑ που παρατηρούμε όλοι, ξαναλέω, ΔΕΙΧΝΟΥΝ ότι ο άνθρωπος, μέσα του, εναντίον μου , ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ να λυσσάει παντοιοτρόπως...
    (συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. (συνέχεια από προηγούμενο σχόλιο)
    Και ΠΟΛΥ ΛΥΠούΜΑΙ διότι όπως προείπα είχα στο πρόσωπο μια σπάνια εκτίμηση, για ΑΓΙΟ άνθρωπο του Κυρίου, τον έβλεπα...

    Τέλος πάντων, κρίμα που ο ΑΝΟΥΣ, ΔΕΝ κατάλαβε ΤΙΠΟΤΑ.

    Και μένα προχτές, ο Τίμιος Πρόδρομος μου έδωσε ανέλπιστα, πνευματική βοήθεια, μακάρι να την κρατήσω.

    Να σχολιάσω ακόμη ότι όταν πληγώνουμε οι άνθρωποι ο ένας τον άλλον και αυτό γίνεται στα πλαίσια στενής οικογένειας, είναι ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟ να συγχωρήσουμε.

    Επειδή στην στενή οικογένεια υπάρχει το ΟΜΑΙΜΟΝ, δηλαδή το κοινό αίμα, και το DNA, ή ο έρωτας που βοηθάει.

    Υπάρχει η σωματική επαφή [η ψυχολογία αποφαίνεται ότι η ΑΦΗ είναι η ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΗ αίσθηση που συνδέει συναισθηματικά τους ανθρώπους και όχι η όραση ή η ακοή που εγώ θα φανταζόμουν ] με τα άλλα μέλη της οικογένειας, η κοινή ζωή σε ένα στενό πλαίσιο χώρου και χρόνου που βοηθάει να ξεπεράσουμε σχετικά συντομα, να δικαιολογήσουμε μια κακή συμπεριφορά, επειδή υπάρχει και η μεταξύ των μελών ΣΥΝΕΞΗΓΗΣΗ ΔΙΑ ΛΟΓΩΝ ΜΑΚΡΩΝ, επάνω στα ΑΙΤΙΑ της κακής συμπεριφοράς, και Η ΕΚΤΕΝΗΣ ΣΥΝΕΞΗΓΗΣΗ μας διευκολύνει στο να απαντήσουμε σε ερωτήματα, να μπούμε κάπως στη θέση του άλλου, και έτσι προκύπτει ευκολότερη, παρατηρούμε, η συγνώμη.

    Ετσι, συνειδητά, μπορούμε να αποφύγουμε και σκέψεις εκδίκησης που ακολουθούν σε ισχυρές, χρονίζουσες, προσωπικές ματαιώσεις και αισθήματα αδικίας που έχουμε εισπράξει.

    Δυσκολότερο εξαιρετικά βρίσκω, το να συγχωρήσουμε τους παραέξω από την κυρίως οικογένεια, επειδή στον έξω κόσμο, ΔΕΝ βιώνεται η σωματική επαφή (γονέων παιδιών, συζύγων μεταξύ τους ) η οποία από μόνη της σχεδόν, έχει τη δύναμη να αμβλύνει τα εχθρικά συναισθήματα και να φέρει στην επιφάνεια διαθέσεις ενοποιητικές, αγάπης...

    Γι αυτό παρηγορούμαι όταν βλέπω αντρόγυνα να τσακώνονται, λέγοντας στον εαυτόν μου, ότι...αν αγαπιούνται "θα τα βρούνε, στο κρεβάτι".

    Αν όμως βριστούνε, απλοί φίλοι ή οι συνάδελφοι στη δουλειά, ή οι συμπεθέροι μεταξύ τους χα χα...κανένα κρεβάτι δεν υπάρχει στη μέση, κανένα άγγιγμα σωμάτων έστω και τυχαίο, ώστε σχετικά εύκολα, να φυγαδεύσει την πικρία, να διαλύσει το θυμό, την οργή και πάλι να τους ενώσει...

    Εμείς τα χαμίνια του κόσμου, οι περίγελοι των δαιμόνων που τολμάμε να ισχυριζόμαστε ότι πιστεύουμε στο Χριστό και τον αγαπάμε, λογικά θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε λιγότερες δυσκολίες στις προκλητικές και εωσφορικές επιθέσεις του κακού, αλλά...στην ΠΡΑΞΗ
    (ΟΛΑ κρίνονται στη σκύλα την ΠΡΑΞΗ, επιμένω!) αποδεικνύεται ότι -με την βαθύτατα στην καρδιά, κρυμμένη μνησικακία μας-, από την Οδό των Αγίων, απέχουμε παρασάγγας!

    Με συγκίνησε η μικρή προσευχή σου και θα την επαναλάβω και για μένα που τόσο ζορίζομαι τώρα στα γεράματα να ξεχάσω την πικρία που μου έδωσαν... ειδικά ταλαίπωροι, ανεγκέφαλοι – ενώ θα έπρεπε να φέρονται ως οι ευφυέστεροι των ανθρώπων -παπάδες!


    «Κύριε συγχώρεσε μου την αδυναμία να συγχωρήσω εκείνον που με έβλαψε.
    Και εάν θέλεις ελέησε με !»

    ΑπάντησηΔιαγραφή