Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Η Θεωνίτσα, ο πεθερός, η ζωή και ο θάνατος - εμπειρία

Το ξέρω περιστεράκι μου,

ότι η εμπιστοσύνη σου στον Κύριο και στην Αιώνια ζωή, είναι πιο χειροπιαστή απ' τη δική μου, επειδή, βίωσες παρουσία και φθόνο του Εξαποδού, ήδη απ' τα χρόνια της πρώτης νεότητας, όμως, μια και υποστηριζόμαστε λιγάκι- ως πνευματικοί συναθλητές σ' έναν  πολυετή
μαραθώνιο, πίστης, ελπίδας και αγάπης- επίτρεψέ μου να σου εξιστορήσω την προσωπική εμπειρία μιας φίλης- όπως την άκουσα απ' την ίδια- προσφάτως.

Την ιστορία, παραθέτω, χωρίς προσπάθεια βαθύτερης ανάλυσης,  επίσης, την παραθέτω,  ως μικρό, χαμογελαστό-ναι καλά άκουσες, χαμογελαστό- κέρασμα σε θλιμμένους περαστικούς απ' αυτή τη σελίδα, την παραθέτω για χάρη ανθρώπων που έχασαν προσφιλείς τους και, οι οποίοι - μη διαθέτοντας Ορθόδοξη προσέγγιση επάνω στο ζήτημα- βασανίζονται με πόνο και  ερωτήματα, περί του αν υπάρχει πράγματι, πνευματικός κόσμος, αν  ζούν οι τεθνεώτες, αν βρίσκονται κάπου, και επομένως αν υπάρχει περίπτωση- κάποτε- μαζί τους, ξανά να συναντηθούμε...

Λοιπόν, η φίλη  Θεώνη, είναι  γυναίκα,   με χριστιανική πίστη,  πρακτική, ισορροπημένη-  ουδόλως αλαφροΪσκιωτη, ως χαρακτήρας-  και...

επειδή τη γνωρίζω, στη μαρτυρία της, δίνω προσεκτικότατη  βάση.

Και η μαρτυρία της , αποτελεί τη μόνη μεταφυσική εμπειρία που βίωσε, η ίδια,  εκ πρώτης νεότητος μέχρι τα τώρα..

Το σημειώνω, αυτό, για να μην υποθέσει κάποιος -ότι πάει προς ...σάϊκο    η γυναίκα και αφηγείται ό,τι της κατεβαίνει.

-Ούτε κατά διάνοιαν!

Προλογίζοντας το βίωμά της, η  Θεώνη, μου τόνισε με απλότητα:

-Όποιος και να 'ρθει-, να μου πει εμένα ότι είμαστε μόνο "κρέας" και ότι δεν υπάρχει πνευματικός κόσμος, αδύνατον να με πείσει, διότι εγώ, κυρία... Σαλογραία μου, το γεγονός-μαζί με τον άντρα μου- το ΖΗΣΑΜΕ!

-Τι ζήσανε δηλαδή;

-Να σου πώ:

Η Θεώνη εισήλθε εις γάμου κοινωνίαν -που γράφουν  και τα θεολογικά βιβλιαράκια- όταν ήταν περίπου δεκαοκτώ ετών εκείνη,  είκοσι ο σύζυγός της, κι ο έρωτάς τους ευλογήθηκε  και μ' ένα μπεμπάκιιιι!...

Έμεναν στην Πάτρα, στην περιοχή της Αγυιάς.

Απ'  το γάμο, η Θεώνη απέκτησε και έναν  πεθερό

(για να μη ξεχνιόμαστε, κορίτσια,  ακολουθούν- ως αναγκαιότατα συμπαρομαρτούντα,   τα πεθερικά και τα σόγια εις έκαστον γαμικόν πακετάκιον- δεν ξεφύτρωσε απ'  το "πουθενά" ο καλός γαμπρός ή η εκλεκτή νυφούλα- η ευγενέστατη- όχι αχαριστίες παρακαλώ, και επιλεκτική  μνήμη- για Όνομααα!)

Ο πεθερός,  έτρεφε  μεγάααλη συμπάθεια στη Θεώνη, έτσι λοιπόν, κάθε απόγευμα, επισκεπτόταν το νιόπαντρο αντρόγυνο, χτυπώντας με κέφι τα κουδούνια του σπιτιού, αλαλιάζοντάς τους-  αν ήταν κάπου αλλού ...συγκεντρωμένοι, ως... νιόπαντροι-   φωνάζοντας με βροντερή φωνή , και φιλική -πάντα- διάθεση:

-Θεωνίτσα! Θεωνίτσα!
Τι κάνετε βρε παιδιά; πού είστε;

-Εδώ είμαστε πατέρα! απάνταγε η Θεωνίτσα- με υποτακτικό  χαμόγελο  ελληνικής ταινίας του
 '70-   τον καλωσόριζε,  του φτιαχνε μυρωδάτο ελληνικό καφέ,   και μοιράζονταν, μαζί του,  τα  νέα, της εσπέρας.

Αυτό γινόταν σε εξαιρετικά τακτική βάση  και τίποτα δεν προμήνυε
ότι ξ α φ ν ι κ ά- ένα χρόνο μετά το γάμο του γιού -  την Κυριακή του Πάσχα, το καταμεσήμερο,  ο πεθερός, που  τους είχε επισκεφτεί, πίνοντας μαζί τους  κρασάκι, ευφραινόμενος  με τα προσφερόμενα   κοψίδια   και ενώ  κουβέντιαζαν  φιλικά- ξαφνικά- σταμάτησε να μιλάει, σταμάτησε να γελάει, έγειρε το κεφάλι  στο πλάι- όπως καθόταν και ...πέθανε, τουτέστιν, τους άφησε χρόοοονους!

Ήτο νεότατος.
Ετών πενηνταέξι, περιστεράκι μου.

- Θεοτρελότατη, σε ακούω με προσοχή, αλλά...στοπ καρέ, παρακαλώ,  ε,  όχι και νεότατος ετών πενηνταέξ, ε,  όχι και νεότατος, έλεος!

-Και  μέχρι πόσων ετών, σου φαίνεται εσένα, ότι χαρακτηρίζεται κάποιος, ως νεότατος;
-Την κολοκυθιά θα παίξουμε; Άρχισες τα κουφά πάλι;
Τι ερωτήσεις, μου κάνεις;
Πενηνταέξι ετών, ΔΕΝ είναι νεότατος.
Τελεία!

-Βρε άει πάγαινε από δω χάμου, που θες να απογοητεύσεις- με την απαισιοδοξία σου- τους...ώριμους σαλογραιόφιλους - τους παρηγορούμενους απ' αυτή τη σελίδαααα! άει πάγαινε που θα μου πείς εμένα ότι ετών πενηνταέξι δεν είναι νεότατοςςςς!!!

Πενηνταέξι- θα επιμείνω- ο άντρας είναι  και παραείναι νεότατος -ειδικά ο άντρας-δε λέμε για τη γυναίκα:

"Η γυναίκα, όσο φαίνεται και ο άντρας όσο μπορεί"
τόνιζε, με ν ό η μ α, η συχωρεμένη η μανούλα μου-κάτι ήξερε αυτή παραπάνω!

-Ξεφύγαμε απ' το θέμα, σαλό  μου - σε ανακαλώ εις την τάξιν- ας επανέλθουμε!
-Σωστά, σωστά ...ας επανέλθουμε!
-Τι λέγαμε; α ναι...λέγαμε ότι ο πεθερός, ετών πενηνταέξι και χωρίς το παραμικρό  φανερό πρόβλημα -μέχρι εκείνη τη στιγμή- άξαφνα,
 "τίναξε τα πέταλαααα!"

Το σοκ υπήρξε φοβερόννν!!!
Το κατανοείς.
Θρήνος, κοπετός, τηλέφωνα, φίλοι, συγγενείς , βουή, αντάρα, κηδεία την επόμενη μέρα-Δευτέρα του Πάσχα-  δάκρυα ατελείωτα.

Μαύρη, κατάμαυρη,  σκέτο κατράμι, τους φάνηκε εκείνη η Λαμπροδευτέρα- αλίμονο...

Δευτέρα του Πάσχα, λοιπόν, μετά την κηδεία, βράδιασε, έφυγαν όλοι απ'το σπίτι των νιόπαντρων, έμειναν εξοντωμένοι οι τεθλιμμένοι- το βρέφος  στη δίπλα κούνια, να απαιτεί τα δικά του-  και δυο μεγάλες λαμπάδες- είπαν οι έμπειροι περί τα  τοιαύτα, ότι- έπρεπε να καίν' όλη τη νύχτα-  για τις επόμενες τρεις μέρες τουλάχιστον!

Το φρόντισαν.

Έπεσαν  εξουθενωμένοι για ύπνο,  νωρίς , όμως - εκεί κοντά  στα μεσάνυχτα- ενώ  κοιμούνταν βαθύτατα, τι  ακούν ξαφνικά μέσ' στην ήσυχη  νύχτα- και οι δύο οι σύζυγοι;

 Ακούνε( "σώσον Κύριε τον λαόν σου.... ") ακούνε, λέει,  τη φωνή του φρεσκοπεθαμένου πεθερού, να αντηχεί -ακριβώς όπως αντηχούσε όταν βρισκόταν εν ζωή και ερχόταν για την καθιερωμένη απογευματινή επίσκεψή του, στο σπίτι, φωνάζοντας σε τόνο γηθόσυνο:

-Θεωνίτσα, Θεωνίτσα!

Τρόμος.
Απλώς ο απόλυτος τρόμος.
Ξύπνησαν.
Το κεφάλι τους, όρθωσε κάγκελο, τις τρίχες-λες και χώσαν στην ηλεκτρική πρίζα το δάχτυλο!
Τα μάτια σχεδόν κρεμάστηκαν  έξω απ'τις κόγχες.

-  Τι είδαν, τι πάθαν  καλέ,  τα νιογάμπρια;

-Είδαν τον φρεσκοπεθαμένο και στο νεκροταφείο αναπαυόμενο- πλέον-  πεθερό, με το κοστουμάκι του,  τον είδαν ολοζώντανο, να στέκεται όρθιος,   απέναντι απ' το νυφικό τους κρεβάτι - κρατώντας  τα χέρια  τεντωμένα οριζόντια- δεξιά και αριστερά- στης  πόρτας, το κούφωμα...

-Φρίκαραν έ;

- Κοκκάλωσαν, απολύτως!

Κοίταξαν  άφωνοι, τον ολοζώντανο- μπροστά τους- μακαρίτη.
Τους κοίταξε και κείνος.
Σοβαρός.
Αμίλητος.
Πέρασαν  δευτερόλεπτα- αιώνες.

Και μετά ο πατέρας του γιού -και λατρεμένος  πεθερός της Θεώνης- απ'  τα μάτια τους, χάθηκε!

 Κοιτάχτηκαν.
Τσιμπήθηκαν.

-Είδες αυτό που είδα;
-Το είδα. Το είδες και σύ;
-Το είδα και γω!

Το αντρόγυνο, έπαθε τον πανικό, όχι της αρκούδας, αλλά της ζούγκλας ολόκληρης.


Αμέσως, σηκώθηκαν, νυχτιάτικα- μες στην ταχυπαλμία-  ντυθήκαν  με υστερικές κραυγές -η Θεώνη κυρίως- κουκούλωσαν σε κουβερτάκι  το μωρό, κι  αρπάζοντας τα απαραίτητα,  φύγαν, κουτρουβαλώντας - απ' την Αγυιά που βρισκόταν  το σπίτι,  στην απέναντι Πάτρα, στην Αγία Τριάδα, όπου έμενε η μάνα της νύφης...

Εκεί κοιμήθηκαν-προσπάθησαν δηλαδή να κοιμηθούν- έντρομοι εκείνο το βράδυ, προκειμένου να νιώσουν ασφάλεια.

Την επόμενη μέρα το πρωί, όταν κάπως συνήλθαν, μάζεψαν το κουράγιο τους και αποφασίσαν να επιστρέψουν στο δικό τους  σπιτάκι.

Ήταν απλοί, νέοι  άνθρωποι,  χωρίς περίπλοκες σκέψεις επί του γεγονότος.

Δεν ξέρω αν υπέθεσαν ότι πιθανόν να ήταν τόσο τεντωμένα τα νεύρα τους που να πέσαν σε ομαδική παραίσθηση...

(Τέτοιο σχόλιο, απ' τη Θεώνη δεν άκουσα-να σημειώσω επίσης, ότι  δεν της είχε στοιχίσει  και κάπως ιδιαίτερα ο θάνατος του ανθρώπου- διότι επιτέλους δεν ήταν δα και πατέρας της,  πεθερός ήταν- δεν είχε προλάβει να αποκτήσει, μακροχρόνιο συναισθηματικό σύνδεσμο μαζί του, εξάλλου, στην παρούσα φάση του βίου της, ο έρωτας προς το σύζυγο  και το μωράκι της, την συγκινούσαν κυρίως. Τα λοιπά πρόσωπα  τα εκ του συμπεθεριού, αποκτηθέντα,  φαίνονταν  στην ψυχή της, απόμακρα, το καταλαβαίνεις, φαντάζομαι...)

Πάντως, η Θεώνη και ο σύντροφός της, δεν κάπνιζαν, δεν έπιναν και σε ψυχίατρου πόρτα, ουδόλως,  κουρταλούσαν...


Τρίτη του Πάσχα,  βράδυ- δεύτερο βράδυ μετά την κηδεία- πήγαν για ύπνο, δεν άντεχαν άλλο τη νύστα, τα νεύρα τους χρειαζόνταν επειγόντως, ξεκούραση.

Οι μεγάλες λαμπάδες έκαιγαν πάντα,  στη μνήμη του μακαρίτη.

Ενώ κατάφεραν, αγκαλιασμένοι,  ν' αποκοιμηθούν,   ξαφνικά, ακούν μέσ'  στον ύπνο,  πάλι τις ίδιες, γνώριμες  φωνές!

-Θεωνίτσα! Θεωνίτσα!

- Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς!

Πετάχτηκαν έντρομοι, και αντίκρισαν και οι δύο,  εκ δευτέρου- παρακαλώ- το φρεσκοπεθαμένο, πάλι αντικρύ  τους, στο ίδιο ακριβώς σημείο, να τους κοιτάει σιωπηλός, με απλωμένα οριζόντια τα δυο  χερια, στης πόρτας το κούφωμα.

Τους κοίταξε,  σοβαρός, τέσσερα πέντε δευτερόλεπτα και πάλι απ' τα μάτια τους χάθηκε!

Το ζευγάρι, σε κατάσταση έξαλλη εντελώς, μάζεψε πανικόβλητο, ό,τι μπορούσε, άρπαξαν  το μωρό παραμάσχαλα και έτρεξαν μέσα στην νύχτα, φρικαρισμένοι,  έτρεξαν  απ΄ την Αγυιά, πάλι στο σπίτι της πεθεράς, στην άλλη άκρη  της Πάτρας...

 Η πεθερά(του γαμπρού η πεθερά) είδε και έπαθε μέχρι, κάπως  να τους ηρεμήσει, μέχρι να τους ξαναπάρει ο ύπνος, εκεί κοντά στο ξημέρωμα.
Την επόμενη μέρα, Τετάρτη του Πάσχα, το πρωί, ο ήλιος  έλαμψε  χαρούμενος και καθησυχαστικός.

Μάζεψαν όλο το σθένος και...
αποφάσισαν να επιστρέψουν στη βάση τους.
Εντάξει.  Τι ευχή!
Ας πούμε ότι την πρώτη βραδιά,  φανερώθηκε ο μακαρίτης διότι...δεν το είχε καταλάβει ούτε ο ίδιος ότι είχε...πεθάνει(!)...ας πούμε ότι τη δεύτερη βραδιά ο μακαρίτης εξακολουθούσε να είναι...απροσανατόλιστος(!)   όμως τώρα, με της ημέρας το φως, το νέο ζευγάρι  ένιωθε σχετικά άνετα.

Κατά πάσα πιθανότητα-υπέθεταν, υποθέτω-  ο αποδημήσας, για το υπερπέραν, θα είχε βρει, το σωστό μονοπάτι(!)

 Ξανακοιμήθηκαν, λοιπόν,  σπίτι τους  την τρίτη βραδιά, και οι μεγάλες λαμπάδες καίγαν, ακούραστες, στη μνήμη του εκλιπόντος.

Και ενώ  ειρηνικά ονειρεύονταν,  και το βρέφος  δίπλα στην κούνια , ο καλός φύλακας άγγελος , με τη φτερούγα της φροντίδας του, σκέπαζε τρυφερότατα, ξαφνικά, αντήχησε  πάλι , για τρίτη φορά,  η γνώριμη φωνή του  μακαρίτη για τρίτη βραδιά και απεριγράπτως,  τους μαρμάρωσε πάλι!

-Θεωνίτσαααα! Θεωνίτσααα!


-Έλεος! Δε γίνονται αυτά, σαλταρισμένη  μου.
Δεν συμβαίνουν!

-Μπριτς! που γράφει και ένας φίλος.
 Συνέβησαν και παρασυνέβησαν!
Ακόμη όταν τα θυμάται η γυναίκα- και ας έχουν περάσει χρόνια- σύγκορμη ανατριχιάζει! 

Τρίτη βραδιά απερίγραπτου πανικού, τρίτη βραδιά που ο μακαρίτης επέμενε σπαστικά, να φανερώνεται απέναντι απ'το κρεβάτι τους, στης πόρτας το άνοιγμα, με  τεντωμένα τα χέρια - ποιος ξέρει αν, ένιωθε μια μοναξιά, άν ήθελε κι αυτός μικρή νοερή προσευχή- αγκαλίτσα- ποτέ η Θεωνίτσα να μάθει,  δεν πρόκειται, ευλαβικέ αναγνώστη μου...

Το ίδιο σοβαρό   βλέμμα πάλι, ο ίδιος βουβός-του αντρόγυνου- τρόμος, η ίδια, της μορφής του αποθανόντος, εξαφάνιση.

Στον ανεκδιήγητο πανικό,  το ζεύγος, άρπαξε   μπιμπερά,  μιλούπες,  πάνες του μπέμπη, βαλιτσάκι με  χρειώδη  δικά τους και τρέχοντας λωλαμένα  μέσα στη νύχτα, ζήτησαν καταφύγιο, πού αλλού;  ξανά   στο διαμέρισμα  των γονέων της νύφης.

Τρελάθηκε και η πεθερά του γαμπρού με την αφήγηση του γεγονότος, σταυροκοπήθηκε πολλάκις, θύμιασε,   και είδε και έπαθε η χριστιανή να τους φέρει στα συγκαλά  τους,
 ωστόσο, εγκατέλειψαν πιά, κ ά θ ε  σκέψη  να επιστρέψουν στο σπιτικό  τους.

Μετά το τρίτο...  μεταφυσικό σόκ, παρέμειναν   ολόκληρο δεκαήμερο, στο σπίτι της μητέρας της Θεωνίτσας.
Ο Θεός μονάχα γνωρίζει το υψηλότατο άγχος και φόβο τους...

Έπειτα,  ζορ ζορινά, με τη συμπαράσταση  των λοιπών συγγενών και φίλων, μετά μυρίων ψυχολογικών αντιστάσεων και βασάνων,  μάζεψαν το όποιο   κουράγιο και  ξαναπήγαν στην κατοικία  τους.

Eν τέλει, χάριτι θεία,  και μετά τα καθιερωμένα υπό της Ορθοδόξου Εκκλησίας  μνημόσυνα, η κατάσταση ομαλοποιήθηκε.
Ευτυχώς για κείνους, ο  φρεσκοπεθαμένος, βροντόφωνος, κεφάτος πεθερός που αγαπούσε τόσο τη Θεωνίτσα, μπροστά τους- οφθαλμοφανώς- ουδέποτε, ξαναφάνηκε.

Προφανώς, θα  βρήκε -και κείνος-  το δρόμο του...

Ας  είν' ελαφρότατο το χωματάκι που τον σκεπάζει...
και μεις να τα κατοστήσουμε, λατρεμένο μου...
γιατί είν' λατρευτή  η ζωή, σαν γλυκόπικρη σοκολάτα!

Σαλογραία

48 σχόλια:

  1. Ενδιαφέρουσα αυτή η Ιστορία και Διδακτική θα Έλεγα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπημένο μου

    η ιστορία όπως η κάθε ιστορία που έχω αφηγηθεί εδώ μέσα είναι πέρα για πέρα ΑΛΗΘΙΝΗ, όμως...
    όποιος επιθυμεί να διδαχτεί, διδάσκεται και απο το τίποτα.
    Όποιος δεν επιθυμεί να διδαχτεί, ΔΕΝ διδάσκεται, μακάρι και ο ίδιος ο Θεός να κατέβη για να του ανοίξει τα μάτια...

    Νομίζω ότι είσαι πρόσωπο, πάνυ αγαθής προαίρεσης...και σ'ευχαριστώ πάντα για την ευγένεια με την οποία αντιμετωπίζεις την κάθε ψυχούλα.

    Εύχου και υπέρ ημών των ανοήτων σαλογριών...
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχω μίαν Απορίαν.
    Πῶς ξέρεις ποιός είναι ποιός
    σε κάθε Ανῶνυμο σχόλιον?
    Αφοῦ δεν γράφει όνομα
    και χτες μάλιστα μπερδεύτηκες....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπημένο μου, στα ανώνυμα σχόλια ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ,
    ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ
    ΠΟΙΟΣ ΓΡΑΦΕΙ.
    ΤΩΝ ΠΟΤΩΝ ΠΟΤΕ, ΜΙΛΑΜΕ!
    Απλώς κάνεις μια ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ .
    Εδώ οι αστυνομικοί ΔΕΝ ξέρουν αν είναι ένοχος κάποιος ακόμη και όταν τον βλέπουν να διαπράττει κάτι με τα μάτια τους.
    Ας πούμε ότι τον βλέπουν να κρατάει ένα μαχαίρι δίπλα σ'ένα πτώμα.
    ΑΝ ΔΕΝ ΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΟΧΟΣ, ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΟΧΟΣ ΕΠΕΙΔΗ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ.
    ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΠΗΚΕ, ΝΑ ΕΙΔΕ ΤΟ ΘΥΜΑ, ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΑΣΕ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΑΠΟ ΣΑΣΤΙΜΑΡΑ, Ή ΑΠΟ ΒΛΑΚΕΙΑ.
    ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ..

    Εφόσον, λοιπόν, η ανθρώπινη δικαιοσύνη ΔΕΝ ΕΝΟΧΟΠΟΙΕΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑ, ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΤΟΝ ΔΕΙ ΜΕ ΤΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ, καταλαβαίνεις ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΓΡΑΨΕ ΕΝΑ ΑΝΩΝΥΜΟ ΣΧΟΛΙΟ,ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΕΥΚΟΛΟ ΝΑ Μ Ι Μ Η Θ Ε Ι ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΤΥΛ ΓΡΑΨΙΜΑΤΟΣ, ΚΑΙ Ύ Φ Ο Σ, ΚΑΙ Ή Θ Ο Σ ΓΡΑΨΙΜΑΤΟΣ, ΚΑΙ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΕΙ ΜΕ ΤΑ ΓΡΑΦΟΜΕΝΑ ΤΟΥ.

    ΓΙΑ ΤΟΥΤΟ ΣΕ ΑΝΩΝΥΜΑ ΣΧΟΛΙΑ, ΕΙΝΑΙ Α Δ Υ Ν Α Τ Ο Ν ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ.

    ΜΟΝΟΝ Ε Ι Κ Α Σ Ι Α.
    ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΕ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ Ο Λ Α ΤΑ ΜΠΛΟΓΚΣ ΚΑΙ ΤΑ ΦΑΚΕΛΩΝΟΥΝ ΓΙΑ...ΩΡΑ ΑΝΑΓΚΗΣ, ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΟΥΣΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ...
    :-)
    ΞΕΡΩ ΕΝΑΝ ΑΗΤΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΜΕ Ο,ΤΙ ΠΕΡΣΟΝΑ ΚΑΙ ΣΤΥΛ ΓΡΑΨΙΜΑΤΟΣ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΑΛΕΙ Ο ΝΟΥΣ ΣΟΥ...
    ΓΝΩΡΙΖΩ ΚΑΙ ΑΛΛΟΝ ΕΝΑΝ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ...
    :-)
    ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΜΠΟΛΛΟΙ!
    ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΚΑΤΕΞΟΧΗΝ ΣΕ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΕΣ ΔΙΟΤΙ ΣΧΕΔΟΝ Π Ο Τ Ε ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΛΕΓΞΕΙΣ ΤΗΝ Π Ρ Α Γ Μ Α Τ Ι Κ Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ, ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΗΛΩΝΕΙ ΕΥΘΑΡΣΩΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ, ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΑ ΜΠΛΟΓΚΣς...

    Νόμισα ότι ένα σχόλιο ότι ήταν δικό σου, επειδή είσαι η μόνη που χρησιμοποιει γκρηκλις απο τους συνήθως γράφοντας, αυτό όμως ΔΕΝ σημαίνει και τίποτα.

    ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΕΜΜΟΝΗ ΚΑΙ ΟΥΔΕΜΙΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΙΣ ΜΑΝΤΙΚΕΣ ΜΟΥ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΔΙΟΤΙ ΑΠΕΙΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΕ ΕΧΟΥΝ ΕΞΑΠΑΤΗΣΕΙ ΚΑΙ ΕΧΩ ΑΔΙΚΗΣΕΙ ΜΕ ΤΟ ΛΟΓΙΣΜΟ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ ΤΗΝ ΒΔΕΛΥΣΣΕΤΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟ...

    ΦΙΛΑΚΙΑ...
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Επίσης θα πρόσθετα και κάτι ακόμη.Πως η γραφή του καθενός επιρρεάζεται από τις διαθέσεις ,τα ψυχικά του αποθέματα,την ηρεμία με την οποία σκεπτόμενος καταθέτει,τον σεβασμό που πρέπει να δείξει στον διαχειριστή του ιστιολογίου,το δικαίωμα που του δώθηκε να μην θέλει να εμφανίσει το όνομά του όταν κρίνει οτι δεν πρέπει να κατατεθεί για δικούς του και διαφόρους άλλους λόγους.Ακόμη δε πως η γραφή του καθενός δεν χαρακτηρίζει προσωπικότητες χαρακτηρίζει προθέσεις,απόψεις,γνώμες,τοποθετήσεις.[...]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. 6:2
    Συμφωνώ μαζί σου απολύτως...
    Η γραφή φανερώνει κυρίως απόψεις, γνώμες, προθέσεις, τοποθετήσεις...
    πΟΛΎ ΔΥΣΚΟΛΑ, ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ,
    ΟΥΣΙΑ ΒΙΟΥ.
    ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΕΚΑΣΤΟΥ,
    ΜΟΝΟ
    ΑΝ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΡΕΑ
    ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ,
    ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ Κ Α Π Ω Σ ΝΑ ΔΕΙΣ
    Ή ΚΑΠΩΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ...
    ΚΑΙ ΕΚΕΙ
    ΜΕ ΑΠΕΙΡΑ
    ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ...
    Προσωπικά ΔΕΝ ΕΧΩ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ, ΟΥΤΕ ΓΝΩΣΗ, ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ...
    ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΖΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ...
    ΕΔΩ ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΜΑΣ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ, ΤΙ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΕΙΝΑΙ...
    ΤΙ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ...
    ΑΣΤΕΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!
    .......................................
    ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ , ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ...
    ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΕΑ ΣΟΥ...
    ΚΑΠΟΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΟΥΛΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΦΗΣΕΙ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΝΟΜΙΖΩ...
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΚΑΤΑ Τ 'ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο 3.48
    ΚΑΙ Ο 6.02!!!!!

    ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΣ ΕΤΣΙ ΤΟΤΕ ΣΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ?

    ΑΦΟΥ ΠΡΙΝ ΤΑ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ
    ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΤΑΛΕΙ ΤΟ ΚΑΘΕ ΣΧΟΛΙΟ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Επίσης θα πρόσθετα και κάτι ακόμη.Πως η γραφή του Ανθρώπου που έχει Αγάπη και Αλήθεια,
    Γενναιοδωρίσ και ΚΑΘΟΛΟΥ υποκρισία
    ...πάλι φαίνεται....

    οι εμπαθείς σχολιαστές που δεν θέλουν εν Χριστῶ
    επικοινωνία..................
    ΤΟ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΕΜΦΑΝῶς!

    καλη σας νύχτα.

    ΥΣΤΕΡΌΓΡΑΦΟΝ'
    μερικα ατομα διεστραβλωνουν τα παντα
    και κατηγορουν όποιον τους βγαζει την μασκα...που φορανε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. 6:32
    ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ, ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΝΩΝΥΜΑ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ, ΕΦΟΣΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΝΥΜΟ ΞΑΝΑΛΕΩ.
    ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΕΧΕΙ ΣΤΕΙΛΕΙ Ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ.
    ΑΠΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΥΛ ΤΟΥ ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΓΡΑΨΙΜΑΤΟΣ, ΜΠΟΡΩ ΝΑ
    Υ Π Ο Θ Ε Σ Ω , ΑΛΛΑ ΜΟΝΟΝ ΝΑ Υ Π Ο Θ Ε Σ Ω,
    ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΣΤΕΙΛΕΙ ΚΑΙ Π Ρ Ο Σ Ω Π Ι Κ Ο ΜΕΗΛ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΗ ΦΑΣΗ.
    ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;
    ΑΛΛΑ Μ Ο Ν Ο Υ Π Ο Θ Ε Σ Η ΚΑΝΩ. Κ Α Μ Ι Α ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΟΤΑΝ ΛΑΒΑΙΝΩ ΑΝΩΝΥΜΟ ΣΧΟΛΙΟ.
    πΡΟΦΑΝΩΣ, ΔΕΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΣΑΙ ΜΠΛΟΓΚ ΓΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΩΣ ΕΧΕΙ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τελικά, πρόε τι οι εμφανίσεις του μακαρίτη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Να ρωτήσω κάτι σχετικό με το Θέμα; Πως ξέρουμε ότι ο εμφανισθείς 'πεθερός' ήταν πράγματι η ψυχή του αποθανόντος , η οποία ζητούσε διαμέσου της προσευχής των συγγενών του λίγη παρηγοριά και όχι ο εξαποδώ, μισόκαλος διάολος, με τη μορφή του αποθανόντος , έχοντας μοναδικό σκοπό τον τρόμο και την ανησυχία των πρωταγωνιστών της ιστορίας μας; Έχουμε ακούσει ουκ ολίγες φορές τέτοιες ιστορίες και συνήθως πίσω από κάτι τέτοιες εμφανίσεις κρύβεται κάτι πονηρό ή μάλλον ο πονηρός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Γλυκόπικρη σοκολάτα η ζωή.
    Ωραίο αυτό ε;
    καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @10:11
    Πολύ καλή ερώτηση.
    Και, λοιπόν,ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, με απόλυτη βεβαιότητα, ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ.
    Κάθε εμπειρία, όμως, κρίνεται ΤΕΛΙΚΑ, ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ.
    ΑΝ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΉΤΑΝ Η ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΕΘΛΙΜΜΕΝΩΝ ΚΑΙ Η ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΤΟΥΣ, ΣΤΗ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ, μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε ως εμπειρία διδακτική και ωφέλιμη για κείνους που την εβίωσαν και για μένα που την άκουσα από πρόσωπο της εμπιστοσύνης μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @10:36
    Το λέει και ο ποιητής με άλλα λόγια:"γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα" και ισχύει σε ένα πρώτο επίπεδο, ως ρήση, νομίζω...
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. καταπληκτική ιστορία!πην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. :-)
    Πην. και μένα μου αρέσουν οι μυστήριες ιστορίες που εξιτάρουν τα μικρά παιδάκια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. ΝΑΙ,δεν έχω μπλογκ
    κι οῦτε θα φτιᾶξω....ποτέ.

    δεν έχω χρόνο.................

    τέλος.

    καλῆ σας νῦχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Καληνύχτα, αγαπημένο...καληνύχτα...και μείς που έχουμε θα το κλείσουμε οσονούπω...
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. σας παρακαλώ μην το κλείσετε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Δεν είμαι ο 11:55μμ , αλλά και εγώ σου λέω ότι δεν πρέπει να το κλείσεις καθοσον όπως σου έχω πει και άλλα φορά οι αναρτήσεις σου 'αναδίδουν' ορθόδοξη πνευματικότητα ,δυστυχώς σπάνια στις μέρες μας αλλά απολύτως αναγκαία, όπως το οξυγόνο, για τον αγώνα του παρόντος βίου μας. Νομίζω ότι και μόνο αυτό ειναι αρκετά πειστικό επιχείρημα για να ΜΗΝ ΤΟ ΚΛΕΙΣΕΙΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ευχαριστώ τίμιε πάτερ...
    :-)

    Με τις ευχές σου θα προσπαθήσω να συνεχίσω, όσο δίνει μια μικρή δύναμη ο Κύριος...
    Θα δείξει...
    .................
    Χάσαμε και τα "παιδιά"...το Σαλογεράκο, τη Μαρίνα με το μπεμπάκι, τη Μακρίνα, τον Εμμανουήλ, το γδμ, τον Χωστήρα...τη Γεωργία...και μερικούς άλλους...
    Εύχομαι για όλους τα καλύτερα...

    Καλό βράδυ αγαπημένα μου...
    Για όλα, σας ευχαριστώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Τίμιος Πάτερ?

    και...πῶς το κατάλαβες οτί ῆτο πάτῆρ?????

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. EΣΥ ΠΑΛΙ ΟΛΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΤΑ ΞΕΡΕΙΣ 2:42.
    ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΥΠΟΨΙΑΖΕΣΑΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΛΟΙΠΟΝ;Η ΓΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ ΣΕ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ;;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Ιστορία πάνυ ωφέλιμος και διδακτική.
    Εδώ είμαι Σαλογραία και βλέπω τον αγώνα σου. Δε χάθηκα.
    ΥΓ Ε! μη μιμηθούμε και αυτό το ύφος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. @2:42
    Μου αρέσει που σε συγκινεί το πολυτονικό και προσπαθείς να το χρησιμοποιήσεις.
    Ενημερωτικά όμως σου λέω, ότι μερικοί τόνοι
    (και σε αυτό το τελευταίο σχόλιο, και σε άλλα προηγούμενα)
    είναι λάθος τοποθετημένοι...
    Μάλλον το πρόγραμμα, χρειάζεται...φροντιστήριο ακόμα, μέχρι να τελειοποιηθεί...
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Έχω επηρεαστεί από το Βίο του Μ. Αντωνίου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Σαλογραία μου καλησπέρα.Και γω εδώ είμαι και παρακολουθώ αρκετά αυτά που γράφεις και πιστεύω ότι δεν είναι καλό να το κλείσεις το μπλογκάκι σου. Σ ευχαριστω που μ΄αναζήτησες μαζί με τάλλα παιδιά που δεν έδωσαν στίγμα τους τελευταία. Το τελευταίο τρίμηνο και βάλε είχα μεγάλο αγώνα εσωτερικό και πειρασμούς. Τώρα όμως που ηρέμησαν λίγο τα πράγματα μου έμεινε ένα όφελος και το καταθέτω σε σένα.Κατάλαβα πόσο λίγο πρέπει να στηρίζομαι στον εαυτό μου και στους άλλους /οχι εγωιστικά αλλά επειδη την πρώτη θέση πρέπει νάχει ο Θεός στην καρδιά μου και τότε θα βρουν την σωστη θέση και οι άλλοι μέσα μου. Πολλές ευχές γιά καλή συνέχεια και μια ευλογημένη νέα χρονιά σε όλους μας. Ας τρέχουμε εξωτερικά αλλά χωρίς γκρίνια και με λιγότερα θέλω μήπως και κάνουμε την υπέρβαση στην καθημερινότητά μας. Μακρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Μακρίνα, καλή μου

    Το ίδιο διάστημα, συγκεκριμένα από το τέλος Αυγούστου και μέχρι πριν λίγες μέρες, ήμουν και γω ΠΟΛΥ ΧΑΛΙΑ, ΑΛΛΆ...τώρα έδωσε λύση ο Κύριος...

    ΔΙΑ ΠΥΡΟΣ ΚΑΙ ΣΙΔΗΡΟΥ, ΠΕΡΝΑΜΕ...

    ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ...

    Ναι, η γκρίνια φτιάχνει ΣΚΕΤΗ ΚΟΛΑΣΗ.

    ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ, τη γκρίνια, ΝΟΜΙΖΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙΤΑΙ να γκρινιάζει, ΒΓΑΖΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ,ΤΑ ΜΑΤΑΚΙΑ ΤΟΥ...

    Χαίρομαι που είσαι πάντα όρθια στον καθημερινό σου αγώνα...

    Να εύχεσαι για φωτισμό και Μετάνοια...

    Φιλιά και από μένα το στούμπο- που λέει και η αχτύπητη Στέλα...

    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Ευχαριστω για τα λόγια στηριξης και την αγάπη σου. Θα σου γράψω κάτι που το γνωρίζεις καλύτερα απο μένα.Αν αρκετοι υποστηρίζουν πως ωφελουνται πολύ πνευματικά μέσα απο τις αναρτήσεις σου,τότε ειναι πασιφανές πως θα έχεις μεγάλους πειρασμους και έντονους αφου αυτη η εργασία που συντείνει στην ωφέλεια των άλλων δεν αρέσει καθόλου στις δυνάμεις του σκότους.Ετσιευχομαι καλή υπομονη και να ευχεστε και σεις για μένα. Μακρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. ρε Σαλογραια τζαζεψες εντελως?
    τι θα κλεισεις?
    τι εννοεις?
    χαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Μήτσο μου
    Χαίρομαι που σε βλέπω με σθένος...

    (Και γω στις τρείς μέρες του πατέρα μου, χόρευα μόνη μου κάτι αυτοσχέδια ηπειρώτικα, δε σου λέω τίποτα!
    Από τις είκοσι μέρες και μετά, άρχισε να μου λείπει...
    ;-(
    Το ξέρω...ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΗ ΓΙΑ ΤΑ ΣΙΔΕΡΑ!
    ;-)
    Ας είναι όλοι οι αποδημήσαντες, στη μεγάλη ανάπαυση της ειρήνης του ΑΓίου Πνεύματος...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Αὐτοσχέδια; Γιατί τά καθιερωμένα άπό τούς παπποῦδες δέν σ΄ ἀρέσουν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. σαλό
    με αρέσουν πολῦ οι περισπωμένες!
    κι όπου μπαῖνουν τίς βᾶζω!!!!

    συγνῶμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. ΠΡΟΣ...----> 20 Ιανουαρίου 2011 8:45 π.μ.

    ΕΥΛΟΓΗΣΟΝ!!!

    ΑΠΛΑ ΡΩΤΗΣΑ-ΑΠΟΡΗΣΑ!
    ΚΑΛΗ ΝΥΧΤΑ....σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. @8:45
    Εντάξει.
    Χώσε και συ μια περισπωμένη όπου να ναι, αγαπημένο μου...

    :-)
    Κανείς δεν θα μαλώσει μαζί σου, ούτε γι αυτό το ζήτημα, ούτε και για κανένα άλλο.
    :-)
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. ΑΜῆΝ+μακᾶρι....

    ΕΥΧΑΡΙΣΤῶ!!!
    ε υ χ α ρ ι σ τ ῶ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Κουμ..
    δεν θα απαντήσω στην ερώτηση διότι η απάντηση θα πάρει μια νέα ανάρτηση...και βαρύνομαι...!
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Διάβασα την ανάρτηση με τον πεθερό και δεν έχω καταλάβει ποιος ήταν ο σκοπός των επισκέψεων αυτών του "ζωηρού μακαρίτη".
    Τέτοιου είδους επισκέψεις, ακόμη και εάν αποκλείσουμε τη πλάνη που είναι πολύ πιθανή, πρέπει να έχουν κάποιο σκοπό σχετικό με τη σωτηρία, έτσι δεν είναι; Μόνο και μόνο ερχόταν ο πεθερός για να πει "Θεωνίτσα! Θεωνίτσα!";
    Δεν προσκρούει το πήγαινε - έλα αυτό με την Ορθόδοξη Θεολογία αφήνοντας την εντύπωση του "πήγαινε- έλα" μετά το θάνατο; Μετά το θάνατο δεν είναι η μέση κατάσταση των ψυχών; Καλά να μένει η ψυχή για ένα διάστημα στη γη αλλά να "τρομάζει" τους ζωντανούς σα να παίζει κρυφτούλι;
    Αλεξ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Αλεξ.
    ΔΕΝ γνωρίζω ούτε εγώ ποιός ήταν ο ΣΚΟΠΟΣ των επισκέψεων.
    Αδύνατον να μπω ή στη σκέψη του Θεού, ή στη σκέψη του πεθαμένου.
    Μετά το θάνατο, γνωρίζουμε ότι οι ψυχές βρίσκονται εις χείρας Θεού και ότι ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΔΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΕΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΩΝ...
    Η φίλη μου Θεώνη, ΣΤΗΡΙΧΤΗΚΕ πνευματικά με αυτή της την εμπειρία.
    ΣΤερεώθηκε η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ της πίστη στην μετά θάνατον ζωή, και σε κείνη τη φάση, το Πνεύμα του Θεού, αυτό ΜΠΟΡΕΙ να επιθυμούσε να κάνει για εκείνην...

    Το "πάει κι έλα" των ψυχών για λίγο ή περιστασιακά, μπορεί να το επιτρέψει ο Θεός για ΛΟΓΟΥΣ
    ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΕΚΕΙΝΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ.
    ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
    ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΠΑΡΣΗ, ΤΕΤΟΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ..

    ΔΙΑΒΑΣΕ(ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ ΑΝ ΘΕΣ) ΠΩΣ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΑΝ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΕΓΑΛΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΓΙΟΙ,ΤΟΥ 15 ΑΙΩΝΑ, ΣΤΟΝ ΕΙΚΟΣΤΟ ΑΙΩΝΑ, ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1960 ΝΟΜΙΖΩ...
    ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΦΑΝΕΡΩΝΟΝΤΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΝ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΟΙ ΑΓΙΟΙ, ΡΑΦΑΗΛ, ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ...

    ΜΕ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ, ΟΦΘΑΛΜΟΦΑΝΩΝ ΠΑΡΟΥΣΙΩΝ, ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΝΗΣΙΩΤΕΣ, ΑΠΛΟΥΣ ΕΥΛΑΒΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΕΙΠΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΤΟΥΣ,
    ΟΙ Ι Δ Ι Ο Ι ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ...

    ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΑ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.

    ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΑ.
    ΟΥΤΕ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΑ.

    ΔΕΧΟΜΑΙ Ο,ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΑΥΘΕΝΤΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

    ΓΝΩΡΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ Α Δ Υ Ν Α Τ Ο Ν, ΟΛΑ ΝΑ ΤΑ ΧΩΡΕΣΕΙ Η ΦΤΩΧΗ ΛΟΓΙΚΗ ΜΟΥ...

    ΕΝ ΗΜΕΡΑ ΚΡΙΣΕΩΣ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΨΥΧΗ,
    Μ Π Ο Ρ Ε Ι ΝΑ ΜΑΣ ΛΥΘΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ...

    Σε φιλώ...πάντα με αγάπη ευχόμενη τα καλύτερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Σα να λές δηλαδή, εφ΄όσν το αποτέλεσμα των εμφανίσεων του συχωρεμένου, ήταν το πνευματικό ξετσίμπλιασμα της Θεωνίτσας, τότε αυτό που είδε η τελευταία ήταν κάτι σαν τα πνεύματα που είδε στον ύπνο του ο Εμπενίζερ Σκρούτζ, τα οποία στάθηκαν αφορμή να ξετσιμπλιαστεί και αυτός. Κάπως έτσι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Χαχα, συννεφάκι μου...ΊΣΩΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΤΣΙ.
    ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΡΟΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΠΕΘΑΜΕΝΟΥ, ΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΡΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ...
    Α Δ Υ Ν Α Τ Ο Ν.
    ΑΠΛΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΤΑΓΡΑΨΑΜΕ...
    Σε πρώτη ευκαιρία ίσως καταγράψω και μια ανάλογη περίπτωση που συνέβη σε ένα γιατρό το Γιάννη το Σμπόκο...(νομίζω με ο γράφεται το Σμπό-δεν είμαι και σίγουρη...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Χωρίς να αμφισβητώ την αλήθεια του γεγονότος, οφείλω να ομολογήσω ότι δε μου έμεινε 'άντερο' από το γέλιο, μου έφταιξες τη διάθεση βραδιάτικα. Τα γράφεις τόσο ωραία και χιουμοριστικά , που αφαιρείς όλη την ανατριχίλα που περικλείει το περιστατικό , ευχαριστώ ..Βίκυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. ;-)Βίκυ μου
    και γω είχα πεθάνει στα γέλια όταν το έγραφα!

    Βλέπεις ήμουν ένα τρίτο πρόσωπο και βέβαια είχαν περάσει και κάπου είκοσι χρόνια από τότε που συνέβη αυτή η ΑΛΗΘΙΝΟΤΑΤΗ ιστορία που η φίλη Θεώνη μου αφηγήθηκε...

    Να σου δίνει ο Αναστημένος ΧΡιστούλης πάντα Χαρά και Αγάπη στη ζωή σου.
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή