Το περίκλειστο δωμάτιο της προσωπικής εμπειρίας
που έγραψα παλιότερα
θα το διαβάσεις πατώντας με το "ποντίκι"
επάνω στον υπογραμμισμένο τίτλο
περιστεράκι μου.
Και επίσης...
μπορείς με τον ίδιο τρόπο να διαβάσεις, τη συνέχειά του με τίτλο:
οι παραμορφωτικοί καθρέφτες της υποκειμενικότητας
στο περίκλειστο δωμάτιο της προσωπικής εμπειρίας.
Ξαναθυμήθηκα, ευλογημένο μου,
αυτές τις παλιότερες αναρτήσεις μου,
τις προάλλες που διάβασα και αναμετέδωσα και στη δική μου σελίδα,
το ωραιότατο κείμενο του δρ. θεολογίας Ηλία Λιαμή με τίτλο:
Κρίμα! Δυο ανάσες δίπλα του, δυο ανάσες.
..............................................................................
................................................................................
Ξέρω, εκεί που βρίσκεσαι, δίνεις αγώνα...
με αβυθομέτρητη ερωτική σιωπή,
υπομονή ελπιδοφόρα,
αγάπη πιστεύουσα...
Και το νιώθεις και σύ...
Είμαστε
-με όλα τα ψυχοσωματικά μας κύτταρα
προσευχόμενοι-
δίπλα σου, κάθε ώρα.
Χαίρε,
ειρήνευε
και υγίαινε!
Ευανθία η Σαλογραία
(info: (χι..χι) αν κλικάρεις επάνω στο σαλόνομα
τσουπ! θα πεταχτείς αστραπιαία,
και θα διαβάσεις τα...άνομα νταραβέρια
που είχα με τις... ουσίες στα πρώιμα νιάτα μου
φτου κακά! φτου!...ξορκισμένες με τον απήγανο...!)
Τέλεια η αφήγησή σου για τα συμβάντα στο σχολείο με τους συναδέλφους. Από περιέργεια: όταν σε επέπληξε ο διευθυντής, εσύ δεν τού αντιπαρέθεσες την επιχειρηματολογία σου για την δική σου ενόχληση από τον καπνό των άλλων;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυδοκία ευγενέστατη ηλεκτρονική φίλη..
ΑπάντησηΔιαγραφήόταν ένας διευθυντής μετά την τρίτη μέρα του αξέχαστου εκείνου ...πειράματος με τα θυμιάματα,όταν ωρύεται στα μούτρα σου θυμωμένος, και είναι στα πρόθυρα σύνταξης και...εγκεφαλικού- ΔΕΝ του αντιμιλάς.
Τον λυπάσαι τον ανθρωπάκο να τον σπρώξεις και συ- δια μιας τσουχτερής απάντησης που ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ να ξεστομίσω- στο χάος της οργής του, ένα μέτρο βαθύτερα.
Εξάλλου, όταν κάποιος φωνάζει θυμωμένα, ΚΟΥΦΑΙΝΕΤΑΙ.
ΑΔΥΝΑΤΕΙ να ΑΚΟΥΣΕΙ ΤΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ διατυπώνει ο απέναντι.
Οι άνθρωποι, νομίζω ΑΚΟΥΜΕ, ΚΥΡΙΩΣ όταν ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΑΓΑΠΗ, γι αυτόν που μας μιλάει.
ΑΝ ΔΕΝ αισθανόμαστε αγάπη, και ο Θεός ο ίδιος να μας ομιλεί...παραμένουμε τουλάχιστον αδιάφοροι.
Τίποτα, λοιπόν, δεν του είπα του καλού ανθρώπου.
Πάει τώρα...έφυγε και από τούτο τον πρόσκαιρο κόσμο...ας είναι στα άγια η ψυχούλα του, Ευδοκάκι μου...
Οι άλλοι οι συνάδελφοι πάντως, με το όλο σκηνικό, ακόμη γελάνε, όταν έρθει στη μνήμη τους...
;-)
Πάντως, αν και στην προηγούμενή σου ανάρτηση ήσουν ενθουσιασμένη για την απαγόρευση του καπνίσματος, θα έχεις σίγουρα παρατηρήσει ότι τώρα, μετά από κάποια χρόνια, στα περισσότερα μέρη εστιάσεως, διασκεδάσεως, κτλ., ατύπως στην ουσία επιτρέπεται! Προσωπικά εγώ βρέθηκα σε χώρο όπου έτρωγα όλον τον καπνό κατευθείαν επάνω μου από μια διπλανή, και παραπονέθηκα στην διεύθυνση. Αποτέλεσμα: ζήτησαν από την κυρία να μετααφερθεί κάπου στο βάθος, σε μια γωνία όπου και το ξανάναψε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυδοκία μου
ΑπάντησηΔιαγραφήδυστυχώς έσπευσα να ενθουσιαστώ η καλτάκα...βλακωδώς και αφελώς πάλι, ενθουσιάστηκα. Νόμιζα και γω το πανηλίθιο, ότι
ΘΑ ΤΗΡΗΘΕΙ ο νόμος. ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!
;-(
ΠΑΝΤΟΥ καπνίζουν την σήμερον.
;-(
Και ΔΕΝ τους νοιάζει αν βασανίζεται ο πλησίον τους από την καπνούρα..
Πάντως η συχωρεμένη η μανούλα, στα 80 φεύγα της, όταν ερχόταν στην Πάτρα, και ήθελε να το ανάψει το καταραμένο...έβγαινε στη βεράντα και ΤΟΤΕ ΜΌΝΟΝ, το άναβε. Και αν άκουγε ότι ερχόμουν και γω στη βεράντα, το έκρυβε κάπως το χέρι της πίσω από μια γλάστρα, προκειμένου να ΜΗ μου δώσει εμένα το ΚΑΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ μιας μητέρας (έστω και γηραιότατης) που κάπνιζε!
Πραγματικά, εγώ παρίστανα τη χαζή, ότι δεν έβλεπα δηλαδή την του καπνίσματος στρουθοκαμηλική απόκρυψη, αλλά μέσα μου θαύμαζα τη μητρική της συνείδηση και ευαισθησία...