Η ξεχειλισμένη μέρα

( Στη παραλία  Ψαθοπύργου Πατρών)

Η ξεχειλισμένη μέρα

Μαζί με τη σκόνη στα παπούτσια μας πάνω,
γυρίζοντας, φέρναμε και σκόνη από φως.

Στα ρούχα, στο δέρμα, στο γέλιο, στους πόρους μας,
ως και στο βάθος των ματιών σου κι' ανάμεσα
στα δέκα σου δάχτυλα.

                                   Τόσο, που αν χτένιζα 
τα μαλλιά σου, το χτένι θα γινόταν χρυσό.

Τα βουνά στον ορίζοντα, σαν μεγάλα μετέωρα
κομμάτια φωτός, σαλεύανε διάφανα.
Κ' οι πέτρες τριγύρω μας, δεν ακουμπούσαν,
αλλάζανε σχήμα, σα νάταν 
μεγάλες σταγόνες-

                          Τα πεύκα επέπλεαν 
δίχως κορμούς.
Ποια χέρια; Ποια πόδια;  Ποια μάτια; 

Δεν είχαμε τίποτα. Είμαστε μόνο
μια νόηση ίσως. Μπροστά σ' έναν διάφανο
δίσκο δυο μόρια χώμα, που έπαλαν,
χόρευαν, έτρεχαν, σπίθιζαν-

                                       Νιώθαμε 
να φέρνουμε κύκλους στο σύμπαν, σαν ένα
αιώνιο φίλημα.

Νικηφόρος Βρεττάκος 
(από τη συλλογή "Τρία Φύλλα",
τόμος δεύτερος, σελίδα 200)
....................................................................
....................................................................