Η καταστροφή των προσώπων
Στο Νικηφόρο Παπαδημητρίου
Τ' απωλεσμένα τους πρόσωπα τα είχαν αντί-
καταστήσει με μάσκες.
Με ποιον
να μιλήσει; Δεν υπήρχε κανείς πίσω
απ' τις μάσκες τους.
Και τότες εστράφη
και μιλούσε στον ήλιο, στα δέντρα,
στα πράγματα. να μη χάσει την επαφή
με τον κόσμο που είπε πως είναι
ωραίος.
Να μη σαλευθεί
η εγκάρδια του σχέση με τη γύρω του
τάξη.
Να μην κλονισθεί ο υπαρ-
ξιακός άξονάς του, εκείνο το όρθιο
μέσα του φως:
η Αγάπη.
Νικηφόρος Βρεττάκος
(τόμος Γ, από τη συλλογή "Τρία Φύλλα")
Μ έχεις κάνει να αγαπήσω το Βρεττάκο!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-) Χαίρομαι. Βλέπεις τα σχολικά βιβλία δεν μας βοήθησαν προς αυτή την κατεύθυνση, ποιος ξέρει γιατί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ, εγώ δεν πήγα στο σχολείο! Αν ήξερα ανάγνωση, γραφή, αν ήταν το σπαθί δικό μου...(άσμα)!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτές τις κρύες μέρες που οικουρώ λόγω ίωσης, διάβασα ένα βιβλίο του Μουρακάμι (και όχι μόνο).
Λοιπόν ο Χαρούκι Μουρακάμι στο έργο του με τίτλο:
"Για τι πράγμα μιλάω όταν μιλάω για το τρέξιμο", αναφερόμενος στα μαθητικά του χρόνια, σημειώνει:
"Το πιο σημαντικό πράγμα που μαθαίνουμε στο σχολείο, είναι ότι τα ΠΙΟ σημαντικά πράγματα, ΔΕΝ γίνεται να τα μάθουμε στο σχολείο".
Συμφώνησα απολύτως μαζί του.
;-)
Μόνο που χρειάζεται η βάση του σχολείου για να αντιληφθεί ο άνθρωπος ότι υπάρχουν αφενός σημαντικά πράγματα αφετέρου ότι έχει τη δυνατότητα να τα μάθει. Απλά στα σχολεία τα τελευταία χρόνια, κι όχι μόνο, επικεντρώνονται στα..γράμματα μόνο και όχι στην ανάπτυξη άλλων δεξιοτήτων και γνώσεων. Όχι ότι αυτά δε χρειάζονται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚίνα, Ιαπωνία και γενικότερα οι ανατολικές χώρες έχουν πολιτισμό που θαυμάζω άσχετα αν σε αρκετά του σημεία διαφωνώ. Εντυπωσιακό βάθος!
Φιλ. των 2:23 μ.μ. δεν έτυχε να γνωρίσω πολλούς Γιαπωνέζους
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλά όσους έχω γνωρισει με εντυπωσιάζουν
με το ΣΕΒΑΣΜΟ τους στην ιεραρχία και στην αξιοκρατία.
Πώς προκύπτει αυτός ο χαρακτήρας; Σαφώς πρώτα και κύρια από τα παραδείγματα και τις νουθεσίες της ίδιας τους της οικογένειας. Μετά τη σκυτάλη την ανάλογη την παίρνει το σχολείο, όπου εκεί ΕΜΠΕΔΩΝΟΥΝ ΟΣΑ η οικογένεια, τους δίδαξε.
Εδώ, στο Ελλαδιστάν μας, δεν έχουν ΟΛΕΣ οι οικογένειες τα ίδια ΙΔΕΩΔΗ και τις ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ, όσο για τους στόχους του δημόσιου σχολείου, άς το αφήσουμε καλύτερα.
Εκεί, αν είσαι τυχερός και τύχη καλός ( εννοώ και κατηρτισμένος παιδαγωγικά και με πίστη Χριστού) δάσκαλος στο παιδί σου, πρέπει να ανάβεις στην Παναγία, κάθε μέρα πολλά κεριά ευχαριστίας!
;-)
Α,πιάσατε θέμα που έχει ενδιαφέρον!Να σας πω κι εγώ τη γνώμη μου μια που έχω γνωρίσει Κινέζους ,Ιάπωνες και Κορεάτες.Οι λαοί αυτοί έχουν φοβερή αίσθηση της ευγένειας.Είναι κάτι που έχουν κρατήσει από την αρχαιότητα και το θεωρούν αναπόσπαστο κομμάτι τους.Από εκεί και πέρα οι Ιάπωνες λόγω της αυστηρής κοινωνίας τους έχουν πολλά συμπλέγματα.Και τους βγαίνουν άσχημα αν δείτε ειδήσεις που αφορούν τη χώρα.Το ίδιο ισχύει και για τους Κορεάτες οι οποίοι έχουν μεγάλο πρόβλημα στο να αφομοιώσουν το νέο τρόπο ζωής.Οι Κινέζοι λόγω καθεστώτος έχουν άλλης φύσεως προβλήματα.Η περισσότερο προβληματική κοινωνία πάντως είναι η Ιαπωνική.
ΑπάντησηΔιαγραφήπαπα-Κώστας
Καλώς το φίλο μας τον παπα-Κώστα!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-) Χρόνια και ζαμάνια!
Εκείνο που κυρίως ξέρω για τους Γιαπωνέζους είναι τα υψηλά ποσοστά αυτοκτονίας τους, όταν δεν καταφέρουν πλησιάσουν στους τελειοθηρικούς τους στόχους.
Μετά το πυρηνικό ατύχημα στη Φουκουσίμα, συνέβη να συναντήσω κάπου ένα Γιαπωνέζο επιστήμονα και εντυπωσιάστηκα πόσο ΔΕΝ ήθελε να μιλήσει για το πρόβλημα που είχε ανακύψει στη χώρα του και με το οποίο ασχολούνταν τότε όλα τα μίντια.
Στεκόταν εντελώς κλεισμένος στο καβούκι του, ανέκφραστος κατά πάντα και δια πάντα..Εύχομαι να είναι καλά..
Οι Κορεάτες νομίζω τους ξεπέρασαν σε αυτοκτονίες.Η κοινωνία των Ιαπώνων είναι ασφυκτική.Μην μπερδευόμαστε με φιλοσοφίες Ζεν κλπ.Η έντονη στρατιωτικοποίηση της πριν τον Β' ΠΠ δεν έχει υποχωρήσει.Απλά η ήττα,τους έβαλε κι άλλα βάρη.Γι'αυτό και δεν αντέχουν την αποτυχία.Από την άλλη σε φυσικές καταστροφές κλπ δεν έχουμε φαινόμενα πλιάτσικου και άλλα όμορφα.
ΑπάντησηΔιαγραφήπαπα-Κώστας