Τα λατρεμένα μου διαμαντοπερίστερα,
Ευλάμπιος και Ευλαμπία!
Ευλάμπιος και Ευλαμπία!
-Μάλιστα! τι ζόρι τραβάς εσύ, φιλόΧριστε αναγνώστα;
τους έχω δώσει και ονοματεπώνυμο!
- Απαγορεύεται;
Το επώνυμο "Παναϊτσας", προκύπτει επειδή είναι απίστευτα
ήμερα
και αγαθά πλασματάκια!
-Να καθίσεις Παναΐτσα!
(υπονοώντας να μην τραβάω την ουρά του ερωτιάρη, μισότυφλου
γάτου
και να μην πηγαίνω άκρη άκρη, στο δίχως κάγκελα
μπαλκόνι)
...με συμβούλευε με πατρικό ενδιαφέρον ο θείος Μίμης, εδώ
και μισόν αιώνα.
Και υπάκουα.
και γονείς, ήταν must, όσο απίστευτο και αν σου φαίνεται,
θεωρούνταν ακόμη προτέρημα!)
Τα διαμαντοπερίστερά μου, σήμερα, κλωσσάνε με υπομονή τα τέσσερα
(ναι - τι χαρά, τι χαρά, τέσσερα!) αβγουλάκια τους.
Δεν γεννήθηκαν ακόμη τα νέα διαμαντοπερίστερα, αδελφοί!
-Μη βιάζεστε! Η καλή δουλειά, αργεί 13 μέρες, να γίνει!
Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος και επωασθήσεται!
Α! Και βοήθειά μας σήμερα, ο μέγας, ο πολύς, άγιος
Σπυρίδωνας!
.
...................................................................
Tι ωραία να έχεις μια περιστεροοικογένεια στο σπίτι σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το καλό να βγούνε οι νεοσσοί.
Ίσως τότε να χρειαστούν ένα μεγαλύτερο κλουβάκι - σπιτάκι.
Μου θύμισες μια γιαγιά μου - που δεν ήταν γιαγιά μου, αλλά εμείς έτσι την φωνάζαμε, ήταν θεία της μητέρας μου- την γιαγιά Θεολογία (τι όνομα!).... πρόσφυγας είχε έρθει από τη Μικρά Ασία το ΄22,, πόντια από την Τραπεζούντα... απίστευτη γυναίκα, με όλους τα πήγαινε καλά εκτός από τη Σμυρνιά την νύφη της, έτσι έμενε δίπλα μας και μαζί με όλη την γειτονιά βέβαια, σχεδόν ένα σπίτι. Θυμάμαι που φορούσε κάτι πολύ όμορφα σκουλαρίκια καλαθάκια με μια κόκκινη πέτρα στο κέντρο, σχέδιο του τόπου της και είχε ένα χρυσό τραπεζίτη (δόντι). Αβάρετος άνθρωπος, μέσα σε όλα, γαλαντόμα και πλακατζού.... Άλλοι άνθρωποι.
Αυτή λοιπόν συνήθισε να λέει για μας τα παιδιά, προσπαθώντας να μας καλύψει, όταν υπερβαίναμε το ανεκτό όριο : "Να, να παναϊτσα κάθεται το γιαβρούμ..."
Ας είναι αναπαυμένη.
;-) @paracosmos
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι θα πεί ακριβώς το "αβάρετος άνθρωπος"; ότι δεν βαριόταν, δεν έπασχε από ανία, ή ότι δεν ήθελε να επιβαρύνει κανέναν, θες να μας εξηγήσεις;
Πολύ τρυφερό που σας έλεγε και.. παναϊτσες η γιαγιά Θεολογία (πράγματι, απίστευτο όνομα. Ήξερα και γω μια καλογριά κάποτε με αυτό το όνομα...)
Μου έφτιαξες τη διάθεση Ελένη μου!
;-)
Αβάρετος άνθρωπος, θα πει αυτός που δεν βαριέται, που είναι γεμάτος ζωντάνια και όρεξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι η γιαγιά Θεολογία περπάταγε πολύ, αλώνιζε όλο το Αιγάλεω και όχι μόνο. Από το Κερατσίνι ερχόταν με τα πόδια στο σπίτι. Ζούσε πολύ λιτά, δούλευε σε εργοστάσια της περιοχής γύρω από το ποτάμι τον Κηφισσό και τα βράδια έκοβε κουρέλια τα παλιά ρούχα και έφτιαχνε κουρελούδες και πατάκια πλεξίδες με το βελονάκι...
Και έλεγε ιστορίες.
Μας έλεγε για το σπίτι που άφησε στη Μικρά Ασία, ότι πάταγες στα χαλιά και βούλιαζες, ότι οι πολυέλαοι ήταν σαν της εκκλησίας και ότι είχαν σε πιθάρι τις λίρες. Το κλείδωσε και φύγανε.
Τέτοια μας έλεγε σαν παραμύθια...
;-) Α ωραία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα έμαθα ότι και γω είμαι αβάρετος άνθρωπος
(μέχρι τώρα νόμιζα ότι ήμουνα μόνο, ελαφρώς-και βαρέως- βαρεμένη!)
;-)
Στης γιαγιάς Θεολογίας είχαν λίρες σε πιθάρι!
Και κλείδωσαν το σπίτι και φύγανε!
Και δεν πήραν τις λίρες μέσα σε καμιά μαξιλάρα,
για Όνομα!
Αφήσανε τόση λίρα και κακό στους σφαγείς τουρκαλάδες;
Ξανά για Όνομα!
;-(
Ελένη μου, αν θυμάσαι κι άλλα από τη γιαγιά Θεολογία, κάνε μου τη χάρη, με τις ζωντανές σου λέξεις, σε χαρτί, να τα ζωγραφίσεις!