έζησε κάνοντας τον πεθαμένο...

To ακούσαμε και το ξανακούσαμε στα γεγονότα.

Σε περίπτωση τρομοκρατικού χτυπήματος,

άνθρωποι πληγωμένοι ή και μη πληγωμένοι

έκαναν τον πεθαμένο για να επιζήσουν! 

Και επέζησαν.

Μάλιστα στην περίπτωση του χτυπήματος  στο Πακιστάν, είδα στις ειδήσεις, σοκαρισμένο μαθητή να λέει, ότι  έπεσε  ακίνητος στο δάπεδο σαν πεθαμένος και  ότι οι δαίμονες οπλοφόροι, περνώντας από δίπλα του,  τον πυροβόλησαν στο γόνατο, προκειμένου να διαπιστώσουν πως πράγματι είχε πεθάνει. 

Εκείνος, παρά τον αφόρητο πόνο που ένιωσε  απ’ τον  πυροβολισμό, παρέμεινε, ακίνητος,  ανέκφραστος,  μοιάζοντας, παντελώς "τελειωμένος". 

Οι φονιάδες,  αφού  μετά και  τον πυροβολισμό, 

τον  είδαν ασάλευτο, τον προσπέρασαν.

Καθώς απομακρύνθηκαν οι μακελάρηδες, το παιδί με το συντετριμμένο γόνατο, σύρθηκε ζητώντας βοήθεια και σώθηκε.

Αυτή είναι η πληροφορία- η συγκλονιστική, για μένα, λεπτομέρεια- εκ της επικαιρότητας.

Και δεν ξέρω γιατί, ακούγοντας  την είδηση σκέφτηκα πως

και οι πνευματικοί αγωνιστές,  αν επιθυμούν  να επιζήσουν , στις εσωτερικές, μυστικές  μάχες με τους πνευματικούς πολέμιους,  πρέπει συχνά να παραμένουν  πεσμένοι  στα χώματα της ταπείνωσης, αιμόφυρτοι  μεν απ' τον  ψυχικό  πόνο, πλην σιωπηλοί  και ακίνητοι, παριστάνοντας, ενίοτε, τους -ολοτελώς-πεθαμένους ώστε  να μη τους χτυπήσουν περισσότερο

οι πνευματικοί τους  εχθροί,  

-σε περίπτωση που οι καταδιωκόμενοι, σκεφτούν να αντιδράσουν  ως ζωντανοί,  και καταφέρουν  έτσι, οι επιθέμενοι -οριστικά- να τους  εξοντώσουν.

"Ο σπόρος του σίτου, 

εάν μη,  πεσών εις την  γην, 

αποθάνη, 

ού πολύν καρπόν φέρει", 

γράφει  το Ευαγγέλιο...

 Ευανθία η Σαλογραία