Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

Των Αγίων Επτά Μακκαβαίων (+1 Αυγούστου). Η πίστη μας είναι αληθινή!



Θὰ μιλήσουμε, ἀγαπητοί μου, γιὰ τοὺς ἁγίους Μακκαβαίους. 
Εἶνε ἕνας ἀστερισμὸς μὲ ἐννέα ἀστέρια· τὸ ἕνα εἶνε ὁ διδάσκαλός τους Ἐλεάζαρος, 
τὸ δεύτερο ἡ μητέρα τους Σολομονή, καὶ τὰ ἄλλα ἑπτὰ εἶνε τὰ ἔξοχα παιδιὰ
 τῆς πολυτέκνου αὐτῆς οἰκογενείας.
Οἱ ἥρωες αὐτοὶ ἔζησαν τὸν 2ο π.Χ. αἰῶνα, σὲ ἐποχὴ ποὺ βασιλεὺς στὴ Συρία καὶ στὴν Ἰουδαία ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς διαδόχους τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ὁ Ἀντίοχος ὁ Ἐπιφανής 
(175-163 π.Χ.). 
Αὐτός, φανατικὸς εἰδωλολάτρης, εἶχε μῖσος ἄσπονδο ἐναντίον τῶν Ἰουδαίων, ποὺ τότε ἦταν οἱ μόνοι ποὺ πίστευαν στὸν ἀληθινὸ Θεό. 


Προσπάθησε μὲ ὅλα τὰ μέσα νὰ ξερριζώσῃ ἀπὸ τὶς καρδιές τους αὐτὴ τὴν πίστι, 
τὴν πίστι ποὺ εἶχε παραδώσει ὁ Μωυσῆς.

Ἔσφαξε, ἔσφαξε, σὰν ἄγριο θηρίο, ἀγριώτερο ἀπὸ τίγρι καὶ λιοντάρι. 

Ἕναθηρίο θὰ φάῃ τρεῖς - τέσσερις ἀνθρώπους, δὲν τρώει παραπάνω· 
αὐτὸς ἔσφαξε 80.000 Ἰουδαίους, καὶ τὸ αἷμα ἔτρεξε ποτάμι στοὺς δρόμους τῶν Ἰεροσολύμων.

Καὶ γιὰ νὰ ἐξευτελίσῃ τὴ θρησκεία τους, διωργάνωσε εἰδωλολατρικὴ τελετή. 

Στὸ κέντρο τῆς πόλεως ἔστησε ἕνα πελώριο θυσιαστήριο, κ᾿ ἐκεῖ θυσίαζε ὄχι πρόβατα καὶ γίδια καὶ ταύρους καὶ τράγους, ὅπως συνήθιζαν οἱ Ἑβραῖοι, ἀλλὰ –πρὸς βεβήλωσιν–, θυσίαζε χοίρους, ἑκατοντάδες χοίρους, στοὺς θεοὺς τῶν εἰδώλων. 


Καὶ γιὰ νὰ μαγαρίσῃ τοὺς Ἰουδαίους καὶ νὰ χτυπήσῃ τὴ θρησκευτική τους συνείδησι, 

τοὺς ὑποχρέωνε νὰ φᾶνε. 

Πρέπει νὰ ξέρουμε, ὅτι οἱ Ἑβραῖοι δὲν τρῶνε χοιρινὸ κρέας. 

Μέχρι σήμερα, ἂν πᾷς σὲ σπίτι Ἑβραίων, χοιρινὸ κρέας δὲν τρῶνε. 
Δὲν ἀναπτύσσω τώρα γιὰ ποιούς λόγους τὸ κάνουν, πάντως ἐξακολουθοῦν νὰ τὸ τηροῦν.

Νηστεύουν οἱ Ἑβραῖοι. Ἐμεῖς; Πρέπει κ᾿ ἐμεῖς νὰ νηστεύουμε. 
Κάνω ἐδῶ μιὰ παρέκβασι. 
Εἶσαι Χριστιανός, εἶσαι ὀρθόδοξος; Ἐγὼ ἀμφιβάλλω. 
Ἂν εἶσαι ὀρθόδοξος, ἂν πιστεύῃς στὰ θέσμια τῆς Ὀρθοδοξίας μας, 
πρέπει νὰ τηρῇς τὶς νηστεῖες. Ποιές νηστεῖες; 

Νὰ νηστεύῃς Τετάρτη καὶ Παρασκευή· 

τὴν Τετάρτη διότι ἐπροδόθη ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, 
τὴν Παρασκευὴ διότι ἐσταυρώθη. 

Ἂν εἶσαι ὀρθόδοξος, θὰ νηστεύῃς τὴν ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ καὶ τὶς ἄλλες περιόδους νηστείας, θὰ νηστεύῃς στὶς 5 Ἰανουαρίου παραμονὴ τῶν Φώτων, στὶς 29 Αὐγούστου ποὺ τιμᾶται ἡ ἀποτομὴ τῆς κεφαλῆς τοῦ Προδρόμου, θὰ νηστεύῃς στὴν Ὕψωσι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ 14 Σεπτεμβρίου, θὰ νηστεύῃς αὐτὲς τὶς ἅγιες ἡμέρες.


Νηστεύουν σήμερα οἱ Χριστιανοί; Δυστυχῶς πάει νὰ καταργηθῇ ἡ ἁγία αὐτὴ συνήθεια. Παρατηρῆστε ἂν θέλετε, καὶ θὰ δῆτε ὅτι ἀκόμα καὶ Μεγάλη Παρασκευὴ καταλύεται ἡ νηστεία. Σὲ περιόδους νηστείας θὰ δῆτε στὰ κρεοπωλεῖα τῆς ἀγορᾶς κρεμασμένα κρέατα στὰ τσιγγέλια τῶν χασάπηδων, καὶ σὲ ἑστιατόρια ἢ νυχτερινὰ κέντρα νὰ καταναλώνωνται τόννοι κρέατος. Γίναμε στὰ Βαλκάνια τὸ πλέον κρεοφάγο γένος. Ἐξάγουμε καὶ συνάλλαγμα, γιὰ νὰ φέρουμε κρέατα ἀπὸ τὴ Βουλγαρία καὶ τὴ Σερβία. Ὅλη δὲ αὐτὴ ἡ κρεοφαγία ἀποβαίνει εἰς βάρος καὶ τῆς ὑγείας μας.



Νήστευαν λοιπὸν οἱ Ἰουδαῖοι· καὶ πρὸς ἐμπαιγμὸν τῆς νηστείας τους ὁ Ἀντίοχος τοὺς ὑποχρέωνε νὰ φᾶνε εἰδωλόθυτο χοιρινὸ κρέας. 
Πρῶτος ἐκλήθη ὁ διδάσκαλος Ἐλεάζαρος, ποὺ ἦταν σεβάσμιος ἱερεύς. 

Αὐτὸς εἶπε· –Εἶμαι ἐνενήντα χρονῶν. Τηρῶ μέχρι τώρα τὴ νηστεία κατὰ τὸν θεῖο νόμο, καὶ δὲν ἐννοῶ νὰ ἐγκαταλείψω τὴν ἱερά μας παράδοσι… 
Τὸν ἅρπαξαν τότε οἱ στρατιῶτες τοῦ Ἀντιόχου, τὸν ἔδειραν, καὶ δεμένο τὸν ἔρριξαν στὴ φωτιά. Ἔτσι παρέδωσε τὴν ψυχή του στὸ Θεό.
Μετὰ ἀπὸ αὐτὸν κάλεσαν ἕνα - ἕνα μὲ τὴ σειρὰ τὰ ἑπτὰ ἀδέρφια, τοὺς Μακκαβαίους. –Λυπήσου τὰ νιᾶτα σου, εἶπαν στὸν πρῶτο· θὰ σοῦ δώσουμε ἀξιώματα, θὰ σὲ ἀνυψώσουμε σὲ δόξες καὶ τιμές. 
–Χαρίζω τὰ ἀξιώματά σας· ἐγὼ θὰ μείνω στὴν πίστι τῶν πατέρων μας. Δὲν θὰ γευθῶ χοιρινὸ εἰδωλόθυτο… Ἔτσι ὁ πρῶτος εἶπε τὸ ὄχι. Τὸ ἴδιο ἐπανέλαβε ὁ δεύτερος, ὁ τρίτος, ὁ τέταρτος, ὁ πέμπτος, ὁ ἕκτος καὶ ὁ ἕβδομος. 
Καὶ μετὰ τὴν ἄρνησι ἄρχισε γιὰ τὸν καθένα τὸ τρομερὸ μαρτύριο, ποὺ ἀνατριχιάζεις καὶ μόνο νὰ τὸ σκέπτεσαι. Ἀνοῖξτε τὴν Παλαιὰ Διαθήκη στὸ τέλος καὶ διαβάστε στὸ βιβλίο Δ΄ Μακκαβαίων (κεφ. 5ο-12ο). 
Μὴ διαβάζετε μόνο περιοδικὰ καὶ ἐφημερίδες. Ἂν εἶσαι Χριστιανός, διάβαζε ἁγία Γραφή. Θὰ μοῦ πῇς, Δὲν εὐκαιρῶ, ἢ δὲν καταλαβαίνω, ἢ νιώθω κούρασι… Προφάσεις.


Ἂς κάνω ἐδῶ μιὰ ἄλλη παρέκβασι. 
Σοῦ λέω νὰ νηστεύῃς, δὲν νηστεύεις· 
Σοῦ λέω νὰ διαβάζῃς ἁγία Γραφή, δὲν διαβάζεις. 
Τὸ ἕνα δὲν κάνεις, τὸ ἄλλο δὲν κάνεις· τί Χριστιανὸς εἶσαι, μπορεῖς νὰ μοῦ πῇς; 
Σοῦ λέω νὰ προσεύχεσαι, δὲν προσεύχεσαι· σοῦ λέω νὰ ἐξομολογῆσαι, δὲν ἐξομολογεῖσαι· σοῦ λέω νὰ κοινωνᾷς, δὲν κοινωνᾷς· σοῦ λέω νὰ ἐκκλησιάζεσαι, δὲν ἐκκλησιάζεσαι. 
Στὴν ἐκκλησία ἔρχεσαι μόνο ὅταν σὲ καλοῦν γιὰ κάποιο μυστήριο. 
Πολλοὶ ἔρχονται ὅταν γίνεται μνημόσυνο. Ἀλλ᾿ αὐτὸ εἶνε ἁμαρτία. Διότι στὸ ναὸ κάθε Κυριακὴ μνημόσυνο γίνεται. Τίνος μνημόσυνο; Ὄχι τοῦ πατέρα καὶ τῆς μάνας μας· κάθε Κυριακὴ κάνουμε τὸ μνημόσυνο τοῦ Κυρίου. Καὶ ἂν πηγαίνῃς στὰ μνημόσυνα τοῦ πατέρα ἢ τῆς μητέρας σου, πολὺ περισσότερο πρέπει νὰ πηγαίνῃς στὸ μνημόσυνο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. 

Τί κοστίζει σ᾿ ἐσένα ἡ πίστι; Στοὺς μάρτυρες κόστισε φρικτοὺς πόνους καὶ θάνατο.

Οἱ Μακκαβαῖοι λοιπὸν εἶπαν τὸ ὄχι καὶ ἄρχισε τὸ μαρτύριό τους· μαρτύριο, ποὺ ἀνατριχιάζει ὁ ἄνθρωπος νὰ τὸ διαβάζῃ ὅπως τὸ περιγράφει ἡ ἁγία Γραφή. 
Τοῦ ἑνὸς τοῦ ἔβγαλαν τὰ μάτια μὲ πιρούνι. Τοῦ ἄλλου τοῦ ἔκοψαν τὸ δεξὶ χέρι. Τοῦ ἄλλου τοῦ ἔκοψαν τὸ ἀριστερὸ χέρι μὲ πριόνι. Τοῦ ἄλλου τοῦ ἔκοψαν τὰ δάχτυλα. Τοῦ ἄλλου τοῦ ξερρίζωσαν τὰ νύχια. Τοῦ ἄλλου τοῦ ἔξυναν τὶς σάρκες μὲ σιδερένια νύχια. Τὸν ἄλλο τὸν ἔγδαραν ζωντανό, ὅπως γδέρνει ὁ χασάπης τὰ σφαχτά… Τίποτα αὐτοί! ἔμειναν σταθεροί.


Κ᾿ ἐμπρὸς σ᾿ ὅλα αὐτά, παροῦσα στὸ μαρτύριο τῶν ἑπτὰ παιδιῶν, ποιά ἦταν παρακαλῶ; 
Ἡ μάνα, ἡ ἁγία Σολομονή. 

Ὤ ἡ μάνα! Νά ᾿ταν καμμιὰ σημερινὴ μάνα, θά ᾿λεγε· «Φάε, παιδάκι μου, λίγο κρέας, δὲν εἶνε τίποτα…».
Σήμερα οἱ μανάδες σκέπτονται μόνο τὸ σῶμα τῶν παιδιῶν, τὸ τομάρι τους δηλαδή. Παραπάνω ἀπὸ τὸ σῶμα δὲν βλέπουν τίποτε ἄλλο. 
Ἡ ἁγία Σολομονὴ ὑπῆρξε μοναδικὴ μητέρα, ἱστορικὴ μητέρα, σπάνιο παράδειγμα μέσα στοὺς αἰῶνες. 

–Ὄχι, παιδιά μου! εἶπε· μὴ μαγαρίσετε τὴ θρησκεία μας, μὴ χάσετε τὸ στεφάνι τῆς δόξης…! Καὶ προέτρεπε αὐτή, ἡ μάνα, τὰ ἑπτὰ παιδιὰ στὸ μαρτύριο τὸ φρικτό.
Ἦταν πιστὴ στὸ Θεό, καὶ ἡ πίστι αὐτὴ τὴν ἀνέδειξε ἡρωίδα, γυναῖκα μοναδικοῦ μεγαλείου καὶ κύρους. Πῶς βρῆκε τὴ δύναμι νὰ προτρέπῃ ὅλα τὰ παιδιά της στὴ θυσία! 
Μήπως δὲν πονοῦσε; Ἀσφαλῶς πονοῦσε. Καθὼς τὰ παιδιά της μαρτυροῦσαν, καὶ τὰ ἔβλεπε τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο νὰ θανατώνωνται μὲ τὸ σκληρότερο τρόπο, ὑπέφερε. Πονοῦσε αὐτὴ γιὰ τὸ καθένα ξεχωριστὰ καὶ γιὰ ὅλα μαζί. Ὁ πόνος της ἦτο πολλαπλάσιος. Οἱ μανάδες, ὅταν τὰ παιδιά τους ἀρρωσταίνουν κ᾿ ἔχουν πυρετό, παρακαλοῦν τὸ Θεό, νὰ φύγῃ ὁ πυρετὸς ἀπὸ τὰ παιδιὰ καὶ νά ᾿ρθῃ σ᾿ αὐτές. 
Ἂν λοιπὸν τὸ κάθε παιδὶ τῆς ἁγίας Σολομονῆς μαρτύρησε μιὰ φορά, αὐτή, πονώντας γιὰ τὸ καθένα, μαρτύρησε ἑπτὰ φορές, μαρτύρησε ἑπταπλασίως.
Κι ἀφοῦ ὑπέμεινε σταθερὰ καὶ ἀκλόνητος ὅλη τὴ δοκιμασία, στὸ τέλος ἔπεσε καὶ ἡ ίδια μέσ᾽ στὴ φωτιά (βλ. Δ΄ Μακ. 17,1). 

Ἔτσι κάηκαν ὅλοι καὶ ἔγιναν θυσία στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μάρτυρες πρὸ Χριστοῦ.


Αὐτό, ἀδελφοί μου, μὲ λίγα λόγια, εἶνε τὸ μαρτύριο τῶν ἑπτὰ Μακκαβαίων παίδων, τῆς μητρὸς αὐτῶν Σολομονῆς καὶ τοῦ διδασκάλου αὐτῶν γέροντος ἱερέως Ἐλεαζάρου. 
Τί μᾶς διδάσκει;
Ἕνα δίδαγμα βγαίνει σήμερα. Ἡ πίστι μας δὲν εἶνε παραμύθι. Εἶνε ζωντανὴ καὶ θαυμαστή. Ἔχουμε τὴν πιὸ ἀληθινὴ θρησκεία, τὴ μόνη ἀληθινὴ στὸν κόσμο. Γι᾿ αὐτὴν προφήτευσαν οἱ προφῆτες καὶ ἔδωσαν τὴ ζωή τους οἱ Μακκαβαῖοι στὴν παλαιὰ διαθήκη, γι᾿ αὐτὴν κήρυξαν οἱ ἀπόστολοι καὶ θυσιάστηκαν οἱ μάρτυρες στὴν καινὴ διαθήκη, γι᾿ αὐτὴν ἀσκήτευσαν καὶ θεολόγησαν καὶ ὡμολόγησαν οἱ πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας.

Ἂς φιλοτιμηθοῦμε νὰ μιμηθοῦμε κ᾿ ἐμεῖς τοὺς ἀγῶνες τους, γιὰ νὰ γίνουμε μαζὶ μὲ ὅλους αὐτοὺς μέτοχοι τῆς δόξης στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ· ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν
† Ο Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

13 σχόλια:

  1. Ωραία τα λέει ο μακαριστός Αυγουστίνος Καντιώτης, αλλά ποιος τον ακούει και κυρίως ποιον πράττει αυτά που λέει. ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε μεγάλες σκέψεις με βάζει η αφήγηση του Καντιώτη.
    Τι κήρυγμα είναι αυτό.... πόσος πόνος, πόσο αίμα, πόση αναλγησία για να θεμελιωθεί η ... αληθινή πίστη. Τι θηριώδη πράγματα είναι αυτά για τα οποία πρέπει και να νιώθουμε περήφανοι. Μάλλον πολύ προβληματισμένοι θα έλεγα. Κι ας ξεφύγουμε από την όποια ιστορική αλήθεια περικλείεται σε τέτοιες αφηγήσεις. Ας σταθούμε στο ακροατήριο το οποίο διαπαιδαγωγείται με τέτοια παραδείγματα για να έρθει -μέσω τρόμου- στην εν Χριστώ κοινωνία .
    Δεν εκφράζεται έτσι η ελευθερία της σχέσης Θεού - ανθρώπου. Ανατριχίλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  3. Ελένη μου κατανοώ (ως μάνα και ως γραία), την προσέγγισή σου όμως...χωρίς να χυθεί αίμα το δέντρο της πνευματικής ελευθερίας, των αδυνάτων αδύνατον να φυτρώσει.

    Οι μάρτυρες και οι άγιοι ΟΛΩΝ των εποχών, υπήρξαν βαθύτατα αμετακίνητοι στην Πίστη που τους παρέδωσαν οι πρόγονοί τους δια της εμπειρίας και κυριότατα δια της παντοδυνάμου αγάπης.

    Το κοινό στοιχείο όλων αυτών των μυριάδων ανθρώπων, υπήρξε αυτή αύτη η πνευματική εμμονή τους, μια εμμονή που σήμερα, στη δική μας αντίΧριστη εποχή καθαγιάζεται μόνο για αισθητικούς ή πολιτικούς λόγους και όχι για θρησκευτικούς τοιούτους.

    Προσωπικά θαυμάζω , το παράδειγμα αυτής της μάνας, όσο και αν-ανθρωπίνως- με φρικάρει... Θαυμάζω επίσης και το ανάλογο παράδειγμα της Αγίας Σοφίας και των τριών κοριτσιών της, της Πίστεως, Ελπίδος , Αγάπης που με τις ενθαρρύνσεις της μητέρας τους, έπεσαν στη φωτιά του Μαρτυρίου για την Αλήθεια του Κυρίου.

    Σε μια εποχή σαν τη σημερινή, κατανοώ ότι τέτοια παραδείγματα, φαίνονται οδυνηρότατα, όμως αν δεν αλεστεί το σώμα και η ψυχή του ανθρώπου στο μύλο του πόνου, και αν δεν ψηθεί στις φωτιές της οδύνης, άρτος ηδύς, ως προσφορά για τον Κύριο Ιησού, όπως γράφει και κάποιος μέγας ασκητής, αδύνατον να προκύψει.

    Και αν δεν αφομοιωθήκαμε με το Ισλάμ στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ήταν χάρη σε αυτό το φρόνημα των Ρωμηών το αδάμαστο, που προτιμούσαν να πεθάνουν απ’ το σπαθί του αιμοβόρου μουσουλμάνου, παρά να λυπήσουν το Πνεύμα το Αγιο,
    "εν ω" ( εν τω οποίω και δια του οποίου) εσφραγίσθησαν εν ημέρα βαπτίσματος απολυτρώσεως.

    Τα παραδείγματα του νέφους των Νεομαρτύρων, και τα δείγματα της ευαρέσκειας του Παναγίου Θεού για την αυτοθυσία τους, σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, ισχυρά, μας διαβεβαιώνουν.

    Το θέμα της εν Αγίω Πνεύματι αυτοθυσίας, με όλο τον ωκεάνειο πόνο που συνεπάγεται- εφόσον προκληθούμε σε θέματα Ορθής Ομολογίας- κατανοώ ότι εμείς σήμερα, δυσκολευόμαστε να το βαστάξουμε...όμως ο Κύριος Ιησούς, μας έδειξε πρώτος, αυτό τον δρόμο της αυτοθυσίας, « ημίν υπολιμπάνων υπογραμμόν, ίνα επακολουθήσωμεν τοις ίχνεσιν αυτού», όπως διαβάζουμε στην Καινή Του Διαθήκη...

    Κάποιες φορές κάθισα και σκέφτηκα παιδικά-τη συνηθίζω την παιδική σκέψη, δυστυχώς, είναι στο DNA μου, παρόλο που γέρασα, αχ, και μυαλό δεν έβαλα:

    -Και γιατί, παρακαλώ, να πρέπει ο Χριστούλης να πεθάνει με τόσο αιματηρό και θριλερικό τρόπο επί του Σταυρού; Δεν θα μπορούσε να τον αφήσει ο Θεός, να ζήσει, να διδάξει, να θαυματουργήσει, να γεράσει, να πιάσει τα εκατό, μετά να πεθάνει ήρεμα και καλά και έπειτα, επιτέλους και να αναστηθεί;

    Ήταν ανάγκη να συμβεί όλο αυτό το όργιο αίματος και πόνου, επί του Σταυρού;
    Ήταν ανάγκη αυτή η Τέλεια Θεανθρώπινη Παρουσία Του, επί του Σταυρού, να γευτεί τόση οδύνη;

    -Ναι, ήταν ανάγκη, μωρή Σαλογραία. Ήταν ανάγκη. Και θεολόγος δεν είμαι για να σου αναλύσω τα διατί και τα διότι του θέματος, όμως το γνωρίζω, έχω τη βαθιά βεβαιότητα ότι δίχως να σπάσουν αβγά, ομελέτα δε γίνεται και αν δεν θυσιαστεί άνθρωπος, «γεφύρι δε στεριώνει!»

    .............................................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Αυτά έκαναν οι άγιοι που είχαν μεγάλη καρδιά. Εμείς τι θα κάνωμε, για να έχωμε μαρτυρικό πνεύμα; Πού θα δείξωμε τον ηρωισμό μας;

    Πρώτον, μέσα στις θλίψεις, στους πόνους, στα εμπόδια, στις αποτυχίες, στις φουρτούνες της ζωής. Μέσα στην ζωή πόνος παντού και κατήφεια. Με πόνο είναι γεμάτη η ζωή μας. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, όταν μας έρχεται να πούμε ότι ο Θεός φταίει, με ξέχασε -πού ξέρεις, ίσως και να μην υπάρχη Θεός• μα αν υπάρχη, είναι σκληρός• γιατί να με παιδεύη έτσι, ενώ οι άπιστοι περνούν τόσο όμορφα;- στις δύσκολες αυτές στιγμές ας πούμε: «Δόξα σοι, ο Θεός». Δείξε ότι είσαι ένας μάρτυρας του Χριστού ότι δέχεσαι με χαρά τον πόνο που συναντάς.

    Δεύτερον, θα δειξης τον ηρωισμό σου, όταν βλεπης ότι η χριστιανική ζωή χρειάζεται αγώνα, θυσίες, για να κόψης τα πάθη σου, τις αδυναμίες σου, τις αμαρτίες σου. Θέλει μόχθο για να κοπή ή αμαρτία.

    Όταν αρχίζαμε την χριστιανική μας ζωή, ήμασταν γεμάτοι από ενθουσιασμό. Αλλοίμονο, εάν δεν είχαμε ενθουσιασμό• θα μοιάζαμε με μία μηχανή ξεθυμασμένη, με ένα ρολόγι ξεκουρδισμένο και δεν θα βγαίναμε πουθενά. Είχαμε λοιπόν τον ενθουσιασμό μας, μας βοηθούσαν και η χάρις του Θεού, ο πνευματικός μας, τα χριστιανικά βιβλία, και έτσι προχωρούσαμε. Σιγά σιγά άρχισαν οι δυσκολίες, οι αποτυχίες, οι υποχωρήσεις, οι αμαρτίες, οι πειρασμοί, σκέψεις να σταματήσωμε ή να γυρίσωμε πίσω. Τότε η ζωή μας από τραγούδι, από χαμόγελο γίνεται σταυρός. Όταν, αγαπητέ μου, η χριστιανική σου ζωή αρχίζη να γίνεται δύσκολη και να σου φαίνεται ασήκωτος σταυρός, εκεί στάσου ακλόνητος, γίνε μάρτυρας. Πες στον εαυτό σου, «στώμεν καλώς»(25) στάσου ακλόνητος. Πες, όπως ο προφήτης, «ιδού εγώ, Κύριε, στέκομαι εδώ να εκτελέσω το θέλημά σου»(26) ή όπως η Παναγία, «ιδού η δούλη Κυρίου• γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου»(27). Εάν επιμείνης, μετά από την καταιγίδα θα έρθη η γαλήνη, θα ξαναγίνη γιορτινή η ζωή σου. Θα έχης τώρα επί πλέον και την πείρα του πνευματικού αγώνος, θα έχης εμπειρία. Μετά από την δοκιμασία αυτή, μετά από το σήκωμα του σταυρού σου, θα ανάψουν πια μέσα σου οι φλόγες του θείου έρωτος• θα αποκτήσης την ωραιότερη, την δυνατώτερη, την αγνότερη, την αγγελικώτερη αγάπη, την αγάπη του Θεού.

    Τρίτον, να είσαι μάρτυρας στις αμφιβολίες σου, στους δισταγμούς σου, στους λογισμούς σου. Εκεί που κάθεσαι, μπορεί να σου μπαίνη μία σκέψις: Μήπως δεν υπάρχη Θεός; Μήπως όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή; Μήπως δεν υπάρχη ψυχή; Μήπως ο δρόμος ο χριστιανικός είναι στραβός; Μήπως είμαι χαζός; Τις ώρες εκείνες σήκωσε τον σταυρό των λογισμών σου και των αμφιβολιών σου. Θεέ μου, έλεγε κάποιος που αμφέβαλλε για τον Θεόν αλλά δεν σταματούσε τον αγώνα του, Θεέ μου, αν υπάρχης, στείλε μου το Πνεύμα σου το Άγιον. Και ο Θεός απήντησε και του έστειλε το Πνεύμα το Άγιον άνοιξε την καρδιά του και κατόπιν τον κάλεσε και στο επισκοπικό αξίωμα.

    Τέταρτον, να δείξης το μαρτυρικό σου φρόνημα εκεί όπου είναι ο καθημερινός σου στίβος, στο σπίτι σου, στον άνδρα σου, στην γυναίκα σου. Όταν ο άνδρας έρχεται από την δουλειά κουρασμένος και σου μιλά χωρίς ευγένεια, εσύ μη θυμώνης. Όταν εκείνος σε βρίση, εσύ μη βγάλης γλώσσα. Δείξε του αγάπη, ανοχή, υπομονή. Αν η γυναίκα σου σου έκαψε το φαγητό, μη φωνάζης εσύ• φάτο. Βάλε λίγο λεμόνι μέσα να γίνη πιο νόστιμο και πες της, ωραίο είναι το φαγητό, ώστε να μην πάρη χαμπάρι ότι το φαγητό ήταν καμμένο. Να βασιλεύη η αγάπη μέσα στο σπίτι. Όταν βλέπης ότι σε αδικεί ο σύντροφος της ζωής σου, μη φωνάζης ότι έχεις δίκαιο. Δεν έχει σημασία αν έχης δίκαιο η δεν έχης. Δεν έχει σημασία ποιο είναι το ορθό, αλλά τι θέλει ο άλλος. Βγάλε τον εαυτό σου, αρνήσου τον εαυτό σου, βάλε μπροστά τον άλλον. Αυτό είναι θάνατος, αυτό είναι μαρτύριο."


    (Περί Θεού: Λόγος Αισθήσεως
    Γέροντας Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Aγαπητή Σαλογραία, το σχόλιό μου αφορούσε την κρυφή ποιότητα του συγκεκριμένου κηρύγματος. Ακτινογραφώντας το κήρυγμα τούτο του Καντιώτη μπορούμε να καταλάβουμε γιατί η επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος δεν μπόρεσε να συγκρατήσει γύρω της ανθρώπους με σκέψη και κρίση. Ας μην ξεχνάμε ότι ένα τέτοιο κήρυγμα ήταν για δεκαετίες η κυρίαρχη αντίληψη.
    Θα ήθελα να αναφερθώ αναλυτικά στα στοιχεία που καθιστούν το κήρυγμα αυτό αποτρόπαιο, αλλά θα μακρηγορήσω και δεν χρειάζεται.
    Συμφωνώ με τον φίλο που παρέθεσε το απόσπασμα από τον γέροντα Αιμιλιανό και να υπογραμμίσω την τελική πρόταση :
    "Δεν έχει σημασία να έχεις δίκαιο.... βγάλε τον εαυτό σου, αρνήσου τον εαυτό σου, βάλε μπροστά τον άλλον. Αυτό είναι θάνατος, αυτό είναι μαρτύριο.... "
    Δεν χρειάζεται να έχεις δίκιο ή να σερβίρεις κάποιες δικαιολογίες για να προφυλάξεις έναν εαυτό που βρίσκεται εκ των πραγμάτων εκτεθειμένος στον άγριο αέρα που σαρώνει την ανθρώπινη ύπαρξη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Eλένη μου, έγραψες:

    "Aγαπητή Σαλογραία, το σχόλιό μου αφορούσε την κρυφή ποιότητα του συγκεκριμένου κηρύγματος. Ακτινογραφώντας το κήρυγμα τούτο του Καντιώτη μπορούμε να καταλάβουμε γιατί η επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος δεν μπόρεσε να συγκρατήσει γύρω της ανθρώπους με σκέψη και κρίση",

    Απαντώντας θα ήθελα να ερωτήσω:

    Αναφερόμενη στην ΚΡΥΦΗ ποιότητα του συγκεκριμένου κηρύγματος, ενοχλείσαι, κυρίως από το ΎΦΟΣ του; δηλαδή από την επιλογή λέξεων και συντακτικών δομών;

    Αν ενοχλείσαι από αυτό, με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη.

    Αν ενοχλείσαι όμως από την ΟΥΣΙΑ, είπα ήδη ότι έχω διαφορετική προσέγγιση στο ζήτημα της χριστιανικής αυτοθυσίας που γίνεται κατ' αναλογίαν προς το ΗΘΟΣ του Ταπεινότατου Εσφαγμένου Αμνού, του προσφερόμενου για τη Σωτηρία του Κόσμου.

    Το θέμα του ύφους, με απωθεί και μένα.

    Σε ιεροκήρυκες του ΎΦΟΥΣ θα ξαναπώ των Καντιωτικών, ΔΕΝ αναπαυόμουνα με την καμία...

    Το θεωρούσα ύφος εντελώς απωθητικό και ..ντεμοντέ...ακριβώς ακατάλληλο για να συν-κινήσει νέους ή σκεπτόμενους ανθρώπους και να τους οδηγήσει στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

    Το έβρισκα ύφος κατάλληλο κυρίως για γιαγιές, μεγαλύτερες του ιεροκήρυκος στην ηλικία...

    Για πολλά χρόνια, χτυπιόμουνα και μαλλιοτραβιόμουνα μέσα μου, και έλεγα στους δικούς μου ανθρώπους, πώς στον κόρακα τα καταφέρνουν άνθρωποι άσχετοι από Πίστη και Αλήθεια και γράφουν τόσο δυνατά κείμενα, ενώ οι θεωρούμενοι ως φορείς και μυσταγωγοί επίσκοποι του Ανατολικού Χριστιανισμού, οι καημένοι, ενώ κρατούν το Θησαυρών των Αγαθών στα αφράτα χεράκια τους, δεν καταφέρνουν στα πλήθη των αναζητητών, να τον μεταβιβάσουν.

    Υποθέτω, τυγχάνει σοβαρό πρόβλημα ποιμαντικής το πρόβλημα του ύφους , τελικά...

    Μακάρι να προβληματιστούν οι ...αρμόδιοι...

    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ύφος και ουσία είναι δύο πράγματα αλληλένδετα. Δεν υπάρχει ύφος δίχως την ουσία που του αρμόζει και δεν υπάρχει ουσία η οποία να μην διακανονίζει το ύφος.
    Θίγεις το θέμα μορφή-περιεχόμενο το οποίο για μένα τουλάχιστον είναι μια συζήτηση διχαστική.
    Οταν λέω το κήρυγμα δεν εννοώ τις λέξεις, εννοώ αυτό ακριβώς το κήρυγμα, τον τρόπο με τον οποίο ένας λόγος φανερώνει εμπρός μας έναν "κόσμο". Το κήρυγμα του Καντιώτη φανερώνει τον κόσμο του... το θέμα είναι εάν αυτός ΕΙΝΑΙ ο ορθόδοξος χριστιανικός κόσμος. Ασφαλώς μεταξύ μας συμφωνούμε -και χαίρομαι γι' αυτό- ότι δεν είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @parakosmos

      "Ύφος και ουσία είναι δύο πράγματα αλληλένδετα. Δεν υπάρχει ύφος δίχως την ουσία που του αρμόζει και δεν υπάρχει ουσία η οποία να μην διακανονίζει το ύφος."

      Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!

      Το άκρως απαραίτητο γιά την σωτηρία μας είναι η προσωπική συνάντηση και σχέση με τον Κύριο, η αγάπη πρός το πρόσωπό Του, η λαχτάρα της καθημερινής αναζήτησης.

      Ο Χριστός ζεί όπως χθές, έτσι και σήμερα, όμοια και αύριο. Στέκεται μπρός στόν άνθρωπο με τα ίδια μέτρα, του μιλά στήν ίδια γλώσσα, κάνει τα ίδια σημεία, συγκλονίζει, ενδιαφέρει και εμπνέει το ίδιο κάθε γενεά.

      Έχει τους μάρτυρές του σε κάθε εποχή και γενεά. Αναστήθηκε και μένει ανάμεσά μας, όχι μόνο ώς Θεός με την πανταχού παρουσία Του, αλλά και με την ανθρώπινη υπόστασή Του.
      Μέσα στό Άγιο Δισκοπότηρο αναστάινεται κάθε Κυριακή, σε κάθε Θεία Λειτουργία και προσφέρει τον εαυτό Του σε κοινωνία. Το Πανάγιο Σώμα και το Τίμιο Αίμα Του κυκλοφορεί στις φλέβες εκείνων που τον αγαπούν αληθινά και του αντιπροσφέρουν με ΌΛΗ τους την καρδιά τους, ολόκληρη την ύπαρξή τους.

      Ο Χριστός είναι παρών στην ιστορία του κόσμου γιά όποιον έχει μάτια να δεί, αυτιά να ακούσει και καρδιά να συλλάβει.

      Ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου Ιωάννης, μας λέει αυτό που ορίζει την ουσία και συνεπώς και το ύφος του γνήσιου Χριστιανού...

      " Ὅ ἦν ἀπ᾿ ἀρχῆς, ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περὶ τοῦ λόγου τῆς ζωῆς· – καὶ ἡ ζωὴ ἐφανερώθη, καὶ ἑωράκαμεν καὶ μαρτυροῦμεν καὶ ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον, ἥτις ἦν πρὸς τὸν πατέρα καὶ ἐφανερώθη ἡμῖν· – ὃ ἑωράκαμεν καὶ ἀκηκόαμεν, ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν, ἵνα καὶ ὑμεῖς κοινωνίαν ἔχητε μεθ' ἡμῶν· καὶ ἡ κοινωνία δὲ ἡ ἡμετέρα μετὰ τοῦ πατρὸς καὶ μετὰ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Καὶ ταῦτα γράφομεν ὑμῖν, ἵνα ἡ χαρὰ ἡμῶν ᾖ πεπληρωμένη."

      Αυτοί που άνοιξαν στον Χριστό την καρδιά τους διάπλατα και άφησαν να εισδύσει σε κάθε μυστική της γωνία οι ακτίνες Του, όσοι με πόθο και ταπείνωση και εμπιστοσύνη Τον δέχτηκαν, αυτοί είδαν την ζωή τους να μεταμορφώνεται, να λούζεται σε ένα φώς ειρήνης, ελπίδος, αγάπης, χαράς και έγιναν οι ίδιοι γιά το περιβάλλον τους αληθινοί "φωστήρες εν τω κόσμω"

      Τι είναι λοιπόν αυτό που εμποδίζει τον άνθρωπο να βιώσει όλα αυτά τα όμορφα;

      Είναι συνήθως, η συνειδητοποίηση της αλήθειας ότι γιά να φθάσει κανείς στην Ανάσταση, πρέπει να περάσει από τον Γολγοθά και το Σταυρό του Χριστού, την αυταπάρνηση και άρση του δικού του προσωπικού σταυρού και την πορεία πρός το θάνατο του "εγώ".

      Πρός ενίσχυση εκείνων που διψούν τον Κύριο, ας γράψουμε κάτι γι αυτό...

      Η κλιμάκωση της απόλυτης αλήθειας, αρχίζει από την καρδιά, απλώνεται στην ψυχή κι ολοκληρώνεται στην διάνοια.

      "Να αγαπήσεις αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου με όλη την καρδιά σου, με όλη την ψυχή σου, με όλη την διάνοιά, και τον πλησίον σου σαν τον ευατό σου".
      Μόνο το ελεύθερο άτομο μπορεί να προσχωρήσει σε τέτοια ολοκληρωτική αγάπη. Τρίπτυχη είναι η αγάπη αυτή, γιατί τριαδική είναι η αλήθεια. Δεν περιορίζεται ο Θεός στο να κερδίσει τον αισθηματικό άνθρωπο, δεν φτάνει η αγάπη της ψυχής, αλλά είναι αναγκαία κι η προσχώρηση του "λογικού όντος", γιά ναναι η προσφορά ολοκληρωμένη και να γίνει δυνατή η πιθανότητα της ουράνιας βασιλείας, δηλαδή η ένωση μαζί Του.

      Μπροστά στην μεγάλη αποκάλυψη σταματούν πρώτα οι χτύποι της καρδιάς, έπειτα φουντώνει στην ψυχή ο συγκλονιστικός θαυμασμός ο οποίος είναι ο προθάλαμος της ζωντανής πίστης, κι ακολουθεί η νόηση, που λογικοποιεί και σταθεροποιεί, όσα δέχτηκαν οι μυστικοί δέχτες της καρδιάς και της ψυχής

      Σ αυτή την πορεία ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Οποίος όχι μόνο σαράντα ημέρες εμφανιζόταν στους μαθητές Του ζωντανός "εν πολλοίς τεκμηρίοις", έτσι θα εμφανίζει τον εαυτό Του ζωντανό με πολλά τεκμήρια, ώστε να μήν μένει καμμία αμφιβολία πως η Ανάσταση είναι ένα γεγονός, που έγινε και εξακολουθεί να γίνεται μέσα στον κόσμο.
      Αυτό όμως το βιώνουν μόνο οι δικοί Του, οι πραγματικά δικοί Του...

      Ορθόδοξη πίστη είναι η προσωπική επαφή, σχέση κι ένωση με το πρόσωπο του Χριστού μέσα στο γεγονός της Εκκλησίας.


      Διαγραφή
    2. Ανων. των 2:24 μ.μ.
      Θα μας δώσεις ένα όνομα για να μη...υποπτευόμαστε άλλους αντί άλλων;
      Ευχαριστώ!
      ;-)

      Διαγραφή
    3. ..."εἰ ἀπιστοῦμεν, ἐκεῖνος πιστὸς μένει· ἀρνήσασθαι ἑαυτὸν οὐ δύναται".

      Ο φίλος σου Ιωάννης.

      :)

      Διαγραφή
  8. ;-)
    (Ωραία=στην ώρα σου πάντα) Ελένη μου
    ;-)
    Μου δίνεις δυνατή πάσα για κουβέντα
    αλλά ας το ξεδιπλώσουμε το σεντόνι αυτής της συζήτησης μια άλλη στιγμή, ίσως και κάτω από μια άλλη ανάρτηση...
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Θα ήθελα να ξεσπάσω σε ένα ξέσπασμα χαράς!!
    Μεγάλης χαράς και αγάπης για το σχόλιο του ανώνυμου των 2:24!
    Αυτή είναι η ολοκληρωμένη απάντηση. Μας κυκλώνει ολούθε και μας γεμίζει ικανοποίηση!!
    Σ' ευχαριστώ εγώ προσωπικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή