Πρόλογος του Αλεξ. Καλομοίρου για τη β΄ έκδοση του ΚΑΤΑ ΕΝΩΤΙΚΩΝ

Το βιβλίο που έχετε στα χέρια σας
δεν έφερε μέχρι τώρα κανένα εμφανές αποτέλεσμα.

Είναι όμως τόσο επίκαιρα τα όσα είναι γραμμένα σ’ αυτό, 
ώστε πολλοί θα νομίσουν ότι το έγραψα σήμερα
και όχι πρίν από 27 ολόκληρα χρόνια. 

Εν τούτοις, το κείμενο παραμένει αναλλοίωτο, όπως ακριβώς τυπώθηκε το 1964. 

Ούτε γράμμα δεν έχει αλλάξει. Το μόνο καινούργιο είναι αυτός ο πρόλογος.

Σήμερα, φυσικά, δεν πιστεύω ότι μπορεί να αναχαιτισθεί το κακό. 

Θέλω, μόνο, να μη χαθεί η μαρτυρία της αλήθειας. 

Αυτό είναι το δικό μας ανθρώπινο καθήκον. 

Τα υπόλοιπα τα ξέρει μόνον ο Θεός.

Δεν υπάρχουν παρά μόνο δύο σημεία του κειμένου, 
που πρέπει να διορθωθούν. 

Το πρώτο είναι στη σελίδα 35. 

Γράφω: «Ο λόγος για τον οποίον απεφασίσθη η εισαγωγή του νέου ημερολογίου στην Ελλάδα

ούτε αστρονομικός ούτε θεολογικός ήταν». 

Ότι ο λόγος δεν ήταν αστρονομικός είναι αλήθεια, 
αλλά ότι δεν ήταν ούτε θεολογικός είναι λάθος. 

Η αλλαγή του ημερολογίου ήταν η πρώτη πράξη του Οικουμενισμού, 

η πρώτη εμπράγματη εφαρμογή του. 

Με την εισαγωγή του δυτικού εορτολογίου στην Εκκλησία της Ελλάδος
πραγματοποιήθηκε η εορτολογική ένωσή της με τους Παπικούς και τους Προτεστάντες. 

Τα στάδια της ενώσεως των Ανατολικών με τους Δυτικούς 
είχαν περιγραφεί επίσημα στην περίφημη εγκύκλιο 
«πρός τάς απανταχού Εκκλησίας του Χριστού», 
που κυκλοφόρησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο 
σ’ όλες τις αιρετικές και ορθόδοξες Εκκλησίες το 1920, 
τέσσερα χρόνια πρίν από την αλλαγή του ημερολογίου στην Ελλάδα 

(βλέπε Ι. Καρμίρη, «Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας», τόμος β΄). 

Στην εγκύκλιο αυτή, η αλλαγή του εορτολογίου περιγράφεται σαν το πρώτο βήμα, η πρώτη φάση της ενώσεως των Εκκλησιών, που πρέπει να προηγηθεί όλων των άλλων.

Το δεύτερο σημείο που πρέπει να διορθωθεί είναι στη σελίδα 95, εκεί που γράφω για τις ρωσικές Εκκλησίες. Η διαφορά ανάμεσα στό Πατριαρχείο της Μόσχας και τη Ρωσική Εκκλησία της διασποράς, που δεν έχει εκκλησιαστική κοινωνία με το Πατριαρχείο,
δεν ήταν τόσο επιφανειακή όσο νόμισα τότε. 

Το Πατριαρχείο της Μόσχας ταυτίστηκε με το αντίθεο κομμουνιστικό κράτος το 1927 επί Σεργίου, που έγινε Πατριάρχης επειδή δέχθηκε να διακηρύξει τα εντελώς αντίθετα απ’ όσα είχε διακηρύξει η Σύνοδος του 1917-18 και ο Πατριάρχης Τύχων, 
που μαρτύρησε δηλητηριασμένος το 1925.

Μέχρι σήμερα(που γράφονταν από τον Καλόμοιρο αυτές οι γραμμές)
το Πατριαρχείο Μόσχας είναι υπάκουα υποταγμένο στό σοβιετικό κράτος
από το οποίο και χρηματοδοτείται. 

Τι δρόμο θα ακολουθήσει στό μέλλον η Ρωσική Εκκλησία της διασποράς
δεν το ξέρω, ένα είναι βέβαιο, το 1983 η Εκκλησία αυτή αναθεμάτισε επίσημα 
την αίρεση του Οικουμενισμού και όσους κοινωνούν μ’ αυτήν. 

Ο αναθεματισμός αυτός πήρε κεντρική θέση στό Συνοδικό της Ορθοδοξίας και διαβάζεται έκτοτε επίσημα σε κάθε ορθόδοξο ναό την Κυριακή της Ορθοδοξίας μαζί με τα άλλα αναθέματα των από αιώνων αιρετικών.

Όσα έγιναν μέσα στα 27 χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη έκδοση
δικαίωσαν την κάθε γραμμή του βιβλίου αυτού.

Υπήρξαν διάσημοι πνευματικοί τότε, που όταν διάβασαν τα χειρόγραφα εισηγήθηκαν στους εκδότες ή να μη δημοσιευθεί το βιβλίο ή να αλλάξει, 
για να μη φέρει "χωρίς λόγο" ταραχή στην Εκκλησία. 

«Μετά από κάθε κακοκαιρία, έλεγαν, ξαναβγαίνει ο ήλιος. 

Μόλις πεθάνει ο Αθηναγόρας η Ορθοδοξία θα ξαναλάμψει στό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως».

Ο Αθηναγόρας πέθανε, αλλά η Ορθοδοξία δεν ξαναέλαμψε ούτε και θα ξαναλάμψει στα Πατριαρχεία της Ανατολής, όπως δεν ξαναέλαμψε δέκα αιώνες τώρα στό Πατριαρχείο της Ρώμης. 

Η αδιάκριτη αισιοδοξία των πνευματικών είναι μια από τις αιτίες της αδράνειας των ορθοδόξων μπροστά στην αποστασία των ποιμένων τους, που προφήτεψε ο Απόστολος Παύλος (Β΄ Θεσσ. β΄3). 

Ο Κύριος δεν ήταν καθόλου αισιόδοξος για την εξέλιξη των γεγονότων και μας είχε εξηγήσει, όπως εξ άλλου και όλοι οι Πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας, ότι όσο περνάει ο καιρός και θα πλησιάζει η ένδοξη Δευτέρα Παρουσία και η ανάσταση και η ανακαίνιση των πάντων, θα πηγαίνουμε από το κακό στό χειρότερο, σε σημείο να κινδυνεύσουν στό τέλος να χαθούν και οι εκλεκτοί. 

«Πλήν ο υιός του ανθρώπου ελθών, άρα ευρήσει την πίστην επί της γής;» (Λουκ. ιη΄, 8). 

Στό τέλος, είπε ο Κύριος, η ανθρωπότητα θα είναι όπως ήταν στις μέρες του Νώε και στις μέρες του Λωτ, δηλαδή Σόδομα και Γόμορα (Λουκ. ιζ΄ 26, 28). 

Η αποστασία των ποιμένων δεν θα αφήνει τους ποιμενόμενους να ανανήψουν, 
διότι θα τους ζητούν να κάνουν υπακοή σ’ αυτούς, 
ενώ οι ίδιοι δεν κάνουν υπακοή στό Χριστό
τον οποίο οι περισσότεροι ούτε αγαπούν, 
ούτε κάν πιστεύουν σ’ Αυτόν.

Αλέξανδρος Καλόμοιρος

Σ.τ.Ε. Ο πρόλογος αυτός γράφηκε τον Απρίλιο του 1989, 
ένα περίπου χρόνο πρίν το θάνατο του συγγραφέα. 

......................................

Σημείωση δική μου- της λωλοφρένας:

Πριν λίγα χρόνια η Σύνοδος των Ρώσων της Διασποράς,
στην οποία αναφέρεται ο Αλεξ. Καλόμοιρος, ενώθηκε εκκλησιολογικά  με το Πατριαρχείο Μόσχας.

Αυτή την εξέλιξη, δεν έζησε για να την δει ο Αλεξ. Καλόμοιρος.

Ευανθία η Σαλογραία
................................................................................
.................................................................................

Το 1979, όταν μιλούσε για τον αρχιεπίσκοπο Ανδρέα του Νέου Ντιβέγιεβο, 
ο οποίος είχε αναπαυτεί ένα έτος πιο πριν, 
ο π. Σεραφείμ Ρόουζ είπε: 

«[…] Μπορούμε να ζούμε κοντά σε μια εκκλησία, 
να έχουμε ακολουθίες στην αγγλική, έναν καλό ιερέα, 
να πηγαίνουμε συχνά στην εκκλησία και να κοινωνούμε, 
να είμαστε στη “σωστή” δικαιοδοσία, 
και να είμαστε ακόμα ψυχροί, αναίσθητοι, 
αλαζονικοί και υπερήφανοι, 
όπως ο άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ είχε πει».

Στην ίδια συζήτηση ο π. Σεραφείμ 
μίλησε για τον τρόπο με τον οποίο
κάποιος μπορεί να προσπαθεί να είναι «πνευματικός»
παραμελώντας τη βασική χριστιανική αγάπη: 

«Η πνευματική ζωή μας δεν είναι κάποια βιβλιοφιλία
ή κάτι που ακολουθεί τους τύπους. 
Όλα όσα μαθαίνουμε πρέπει να γίνουν μέρος της ζωής μας
και να είναι κάτι φυσικό για μας. 
μπορούμε να διαβάζουμε για ησυχασμό
και την ευχή του Ιησού, παραδείγματος χάριν, 
και να αρχίσουμε να τη λέμε οι ίδιοι, 
και να είμαστε ακόμα τυφλοί στα πάθη μας, 
μη βλέποντας 
ότι αυτό είναι μια δοκιμασία για τον χριστιανισμό μας
που έρχεται σε ένα πιο βασικό επίπεδο
από το να λέμε την ευχή του Ιησού».

«Σε οποιοδήποτε σημείο και αν είστε στην πνευματική σας ζωή»
συμβούλευε ο π. Σεραφείμ, 
«αρχίστε από εκεί αμέσως να συμμετέχετε στη ζωή της Εκκλησίας, 
αγωνιστείτε για τον Θεό, αγαπήστε ο ένας τον άλλον, 
ενημερωθείτε για τους ανθρώπους γύρω σας, 
για να δείτε ότι είστε υπεύθυνοι για αυτούς, 
ώστε να είστε τουλάχιστον καλοί και πρόσχαροι, 
προσπαθώντας να κάνετε καλές πράξεις. 

Πρόκειται να γνωρίστε τη δυστυχία των άλλων, 
να τους κάνετε να ευθυμήσουν και να τους βοηθήσετε. 
Όλα αυτά τα πράγματα προωθούν το βίωμα της Χάριτος στην Εκκλησία». […]

Πηγή:Άσμα Ασμάτων
.................................................................
.................................................................

Ακούστε τον! 

Καθηγητής Θεολογικής Σιάσος:

Στήν ἀρχή, ὁ κ. Λάμπρος Σιάσος, 
Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ,  στην εισήγησή του
για τη μελετώμενη δημιουργία Ισλαμικού τμήματος Σπουδών στο Α.Π.Θ.
τονίζει τά ἑξῆς:

" Ὅπως ἔλεγε ἕνας Γάλλος συγγραφέας, ὁ Georges Bernanos,
«χρειάζονται πολλοί ἀπείθαρχοι
 γιά νά γίνῃ ἕνας λαός ἐλεύθερος». 

Μεταφράζω στά καθ’ ἡμᾶς. 
Δουλωθήκαμε στόν τόπο μας
ἐπειδή ἀραίωσαν οἱ ἀπείθαρχοι.

Γιόμισε ἡ πνευματική ἐνδοχώρα κότες! 

Καί ἄν ξεμυτίσῃ κανένας ἀπείθαρχος, 
τόν κτυποῦν οἱ κότες ἀνηλεῶς. 

Ἔτσι νομίζουν. 
Γιατί στήν πράξη δέρνουν τήν σκιά του. 

Φοβοῦνται ἀκόμη
καί αὐτήν τήν ἀπουσία του. 
Οἱ κότες." 
......................................................................................
.......................................................................................



Κρατοθεοδοκηταί και Νατοκεμαλική αρβύλα

Του ΚΩΣΤΑ ΖΟΥΡΑΡΙ

Τι είναι και τι θέλει το Ισλάμ; ...και όχι το ΕΑΜ... 

να, ιδού κι άλλη μια λαμπρή εφαρμογή της «αρχής της ετερότητας», 
που λέει κι ο μέγας Σκοπιανός ή το «σεβόμαστε την διαφορετικότητα», 

που ψιττακίζουν οι μπουρδολόγοι του εκσυγχρονιστάν.

...................

..................

Τι είναι και τι θέλει το Ισλάμ (και όχι οι ισλαμισταί);

α) Οι Μωαμεθανοί 
(και προτείνω τον όρο στους συναδέλφους μου της λογίας θεολογίας)
είναι λοιπόν «κρατοθεοδοκηταί». 

Έχουν, μέσω Κορανίου, μίαν «δόκησιν»-δοξασία, 
αχνοθολοπεποίθηση για ένα Θεό, 
που είναι (κατά μίμησιν του εβραϊκού) θεός σκληρός, εκδικητικός, 
άσαρκος (δεν ενσαρκώθηκε ποτέ ως βρέφος και βασανισμένος ληστής
 στον Σταυρό). 

Θεός ανεικόνιστος, θεός-Κράτος, που αμείβει
τον κάθε Μωαμεθανό, 
αν σκοτώσει έναν άπιστο.

(Αμείβει όμως μόνο τους άντρες. 

Οι γυναίκες είναι προς χρήσιν και παράχρησιν και κατάχρησιν, 

μέχρι και τέσσερα θηλυκά στην χόρτασή μου, 

αν μπορώ να τις θρέψω.) 

Στον Αισχύλο, το Κράτος και η Βία είναι τέρατα. 

Για τους μουσουλμάνους, είναι θεάρεστη υποχρέωση του πιστού
κατά των απίστων ή ολιγοπίστων.

β) Το Ισλάμ-Κοράνιο-μουσουλμάνοι είναι κρατοθεο-δοκηταί, 
διότι το Κοράνιο είναι ταυτοσήμως και αστικός κώδιξ 
και εμπορικός και οικογενειακόν δίκαιον 
και κυρίως και εξεχόντως κρατική-πολεμική μηχανή
εναντίον πιστών, ολιγοπίστων και αποσκιρτησάντων. 

Το δε Κοράνιο, αμείλικτο ποινολόγιο: 

κάθε Μουσουλμάνος 

οφείλει να σκοτώσει έναν μουσουλμάνο
που αλλαξοπίστησε! 

Οι κυρίες, σε Σαουδική Αραβία, Ντουμπάι
κι άλλα πεπολιτισμένα
τέτοια δεσμωτήρια..... 
οι κυρίες, ναι, απαγορεύεται να οδηγούν αυτοκίνητο, 
κι εσένα, τον πιστό αλλά φτωχό μουσουλμάνο, 
σου κόβουν το χέρι αν κλέψεις κανένα χουρμά. 

Αι δε δεσποινίδες, αυτές, τις κόβουν, 
μέσα σε φρικτούς πόνους και μολύνσεις, 
τους κατακόβουν την κλειτορίδα! 

Προφανώς, για να παραμένουν -αι Μουσουλμανίδες-νηφάλιες κλειτοριδικώς όταν ενδοσκοπούνται, κατά μίμησιν, 

ενδεχομένως, της καθ' ημάς ορθοδόξου «νηφαλίου μέθης».

Κι άλλα τέτοια και καλύτερα φρικαλέα, εντελώς δε μέσα στο δικό μας, 

το ορθόδοξο, που είναι μάλιστα πρωτογραμμένο στα ελληνικά: 

«Ο θεός αγάπη εστί»... 
έστω και δια κλειτοριδεκτομής των κοριτσιών
και της σφαγής των απίστων αγοριών. 

Και με τέσσερις γυναίκες, εγώ ο αγάς, πασάς και πατισάχ, 

για την καθ' ημέραν περιλίχμησιν, που απαιτεί το αντριλίκι μου. 

(Την χειράντλησιν, την αφήνω στους μνημονιακούς Ελληνες.)

γ) Τι είναι και τι θέλει το Ισλάμ: ναι, είναι κρατοθεοδοκηταί. 

Και, εν ταυτώ, σύμφωνα με το κατά Κοράνιον γράφημα και λήρημα,

 είναι και «ανενσαρκοδοκηταί». 

Δήλα δη, οι μουσουλμάνοι δεν δέχονται την εν-σάρκωση, 
την εν-ανθρώπηση του Χριστού, που τον γέννησε μια «κοινή» γυναίκα 
(«κοινή» μεν, Παρθένος αειπάρθενος δε - σχήμα που, 
πού να το νιώσουν τα μνημονιακά νατοκεμαλικά εκσυγχρονιστήρια...).

Κι όχι μόνον οι μουσουλμάνοι αρνούνται το ότι ο θεός, 
από αγάπη προς τον άνθρωπο έγινε σαρξ βροτεία, ενσαρκώθηκε, 
τυραννίστηκε και σταυρώθηκε, 

ώστε ο άνθρωπος -αν θέλει, Εκών- να γίνει θεός, 
αλλά την καθ' ημάς «θέωσιν»-αποθέωση του ανθρώπου, 
οι μωαμεθανοί την θεωρούν αμαρτία, ύβριν, βλασφημίαν! 

Ποια; Την θέωσιν του ανθρώπου, 
δηλαδή την αποθέωση του λεγομένου «ανθρωπισμού». 

Ολως δούλος των δούλων εγένετο (ο Χριστός), «συγκαταβάς αμεταβάτως», μ' εμάς, μαζί μας, για να γίνουμε εμείς -αν θέλουμε- θεοί! 

Κι αυτήν την ευλογία, οι μουσουλμάνοι-Κοράνιοι την λένε βλασφημία! 

Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, ακόμη και για τα δικομματικά βλαστοκύτταρα του υπουργείου μη εθνικής παιδείας και πολυπολιτισμικών βοθρολυμάτων: ανάμεσα στην καθ' ημάς ενσάρκωση, αιματόρρυτη θυσία σταυρική του θεού μας, που «αγάπη εστί» (στα ελληνικά, όχι στα αλαμπουρνέζικα αγγλικά) 

και στο τζιχάντ, την θεάρεστη σφαγή των απίστων, 
εν ιερώ πολεμικώ μένος, ανάμεσα στην «Μητέρα πάνγλυκη» του Ελύτη, Παναγία ελεούσα, βρεφοκρατούσα, κοσμοσώτειρα Παναγία μας, 

και τις τέσσερις κλειτοριδοκομμένες απελπισίες, 
για την κάθε μουσουλμανική ορχιπέδην, ναι, χάος απροσμέτρητόν εστι! 

Αβυσσος ανέκβατος και ανθρωπίνοις οφθαλμοίς! 

Γι' αυτό και οι Τούρκοι βγάζουν τα μάτια από τις Εικόνες μας, 

γι' αυτό και δεν έχουν εικόνες! 

Διότι οι μωαμεθανοί είναι ανενσαρκοδοκηταί! 

Ανάμεσα στην Παναγία την γλυκοφιλούσα και το μουσουλμανικό κράτος της κλειτοριδεκτομής, ναι, υμέτερον μη Υπουργείον της μη εθνικής παιδείας, ξαναναί, υπάρχει «μετάβασις εις έτερον γένος» και... «περί ό εστίν αποδεικνύει» (Σκοπιανού, «Των μετά τα φυσικά», 1025, β), όπως

διαπιστώνει ο μέγας Σκοπιανός.

Τα γράφω αυτά ως εναρκτήριον λάκτισμα (και φτύσιμο), 
διότι η Νατοκεμαλική αμελετησία και απαιδευσία
ετοιμάζει ίδρυση σχολής, 
όπου, ενώ το μη Υπουργείον της μη εθνικής παιδείας
κλείνει Σχολές, εκεί, για να σεβόμαστε κι εμείς οι καθυστερημένοι
τού «ο θεός αγάπη εστί» την «διαφορετικότητα», 
θα διδασκόμαστε το πώς θα κόβουμε το χέρι του πιστού, 
που έβαλε χέρι στην πιστή κλειτορίδα της πιστής γειτόνισσας. 

Για το πρωτογενές αυτό πλεόνασμα βλακείας
έγινε μια λαμπρή ημερίδα περί μουσλίμ, στη Σαλονίκη. 
Θα επανέλθω πολυ-πολιτισμικώς.

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 23/2/2014

Πηγή: Τρελογιάννης

.......................................................................................................

.......................................................................................................

Στο βίντεο που ακολουθεί ο πρωτοπρεσβύτερος 
καθηγητής στη Θεολογική Σχολή π. Θεόδωρος Ζήσης

τοποθετείται για το θέμα των  Ισλαμικών σπουδών στο Α.Π.Θ.