Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Σοφία, η πνευματική μας μητέρα...


Περιστεράκι μου

τις προάλλες, πηγαίνοντας εις αποχαιρετιστήριο - και διαποτισμένο από χαρμολύπη- καθήκον, εντελώς στο ξαφνικό, εντελώς στο απροσδόκητο, ποιον νομίζεις ότι ένιωσα να με σκουντάει με τρυφερότητα στην πλάτη και στρέφοντας προς τα πίσω το κεφάλι, τον αντίκρισα -μετά από δεκαετίες- κατάπληκτη ;

Την αλησμόνητη δ.Σοφία, την πνευματική μου μητέρα!

-Πνευματική μητέρα;
Τη νονά σου εννοείς;


-Όοοχι τη νονά μου!

Δυστυχωωωώς δεν ευτύχησα να γνωρίσω τη νονά μου.

Το νονό , τον ξέρω από φωτογραφία- σχεδόν- έχω ξεχάσει και τ' όνομα.

Μονάχα το φριχτό του επάγγελμα εν-τυπώθηκε ως σφραγίδα άλγους, στη μνήμη μου.

-Οδοντίαααα(χ)τρος!

Εκείνο το νονό, καλώς ή κακώς -ουκ οίδα, Κύριος οίδεν- από τότε που βαφτίστηκα -δίχρονο κοριτσάκι στον Αγιάννη το Ρώσο στο Προκόπι της Εύβοιας, προκειμένου να εκπληρωθεί το μεγάλο τάμα που έκανε - στην εποχή του Εμφύλιου, ακόμη άγαμος- ο πατέρας μου- εκείνον -λέω- το νονό, για πολλούς και διάφορους λόγους, δεν τον ξαναθυμάμαι μπροστά μου...

Και να σου ψιθυρίσω εμπιστευτικά, να το γνωρίζεις μόνον εσύ- εγώ- κι ο κόσμος όλος

(διότι ουδέν κρυπτόν υπό τον ιντερνετικόν ήλιον)

σαν αγκαθάκι με τσίμπαγε στην καρδιά, η σκέψη ότι τον νονό δεν τον έβλεπα ποτέ και ΔΕ λάβαινα από κείνον την πασχαλινή μου λαμπάδα- όπως ήταν το έθιμο- ή κάποιο ζευγάρι παπούτσια που συνηθιζόταν να χαρίζει το Πάσχα, έκαστος ευ-συνείδητος ανάδοχος στα πολλά και διάφορα- κατά την προαίρεση της ψυχής- γηθοσύνως τιτιβίζοντα, βαφτιστηράκια του.

Μιλώντας, λοιπόν, για τον οδοντίαααα(χ)τρο εκείνον

(ούτε καν γνωρίζω αν ζει ή πέθανε, τοιαύτη πλήρης και τελεία επί δεκαετίες, φριχτή αποξένωση)

έρχομαι να τονίσω ότι το πρόσωπο του αναδόχου στην τελετή της Ορθόδοξης Βάπτισης, θα όφειλε να ταυτίζεται και με το πρόσωπο της πνευματικής μητέρας ή του πνευματικού πατέρα, πλην... τις περισσότερες φορές στα νεότερα χρόνια όλο και δ ε ν συμπίπτει, αλίμονο και γραψαλίμονο!

Οι λόγοι, πλείστοι όσοι, δε θα αναλύσουμε

(Έλεος πια-ξεφεύγω από το κύριο θέμα- έλεος με την ατελεύτητη ανάλυση!
Αυτή με το πλανεμένο υποκειμενικότατο...ψείρισμα,ειδικά σε μικροσκοπικό επίπεδο συγγενικών-φιλικών σχέσεων, κάνει φύλλο- φτερό προθέσεις άγιες και ακυρώνει του πλησίον πολυτίμητα συναισθήματα, δημιουργώντας στην τελική ένα άσπλαγχνο φαντασιακό σύμπαν εσωτερικού-εξωτερικού κόσμου των συν-ανθρώπων και των πεπραγμένων τους,μια αρνητική μετα-τόπιση κινήτρων και παρ-ερμηνεία χαρακτήρων και στάσεων βίου, χωρίς ζωηφόρο λάμψη, χωρίς ανακαινιστική δύναμη, δίχως αιώνια αξία, απαρασάλευτη...)

Πήγαμε, λοιπόν, στον Αγιάννη το Ρώσο - εκεί και τότε- με βάφτισαν- έχω στη μνήμη ζωντανή τη σκηνή μετά το μέγα Μυστήριο... με κράταγαν αγκαλιά και, πλησιάζοντας ο ιερέας- απροσδοκήτως- άπλωσα τα αθώα, φρεσκοβαφτισμένα χεράκια, τον άρπαξα με σθένος -ου το τυχόν- από τη μακριά τη γενειάδα- χαχαχα... είδε και έπαθε ο χριστιανός- τις λευιτικές, σεβάσμιες τριχούλες, να τις γλιτώσει!

( "οποίαι προσημάνσεις υπολανθάνουσαι", θα ηδύνατο να σχολιάσει κακεντρεχώς τις, ευγενικό μου αγαπημένο, αλλ' ημείς, ας συνεχίσωμεν απτόητοι, την περιγραφή των εμπειριών και συναισθημάτων μας...)

Το θέμα είναι ότι μεγάλωσα σαν ορφανό τόσο από βιολογικούς γονείς όσο και από πνευματικούς αναδόχους και στο συνειδητό- όπως θα άρθρωνε εμφαντικά και ο νηφάλιος γνωστός, αμερικανοσπουδαγμένος πατρινός ψυχαναλυτής

(εκείνος ντε που ρίξαμε ΤΟ γέλιο στην κηδεία της μανούλα του, ξαναδιάβασε το σκηνικό να ευθυμήσεις, αν τραβάς κανα ζόρι- μέρες που έρχονται...)

ουδαμώς συνειδητοποιούσα το βάθος της έλλειψης.

Προσωπικά, μπορεί να μην αντιλαμβανόμουν, βεβαίως, τις διαστάσεις της έλλειψης -ως " κουτορνίθι ολκής,

κνώδαλο, κωθώνι και τέρας της Κοινωνίας των Εθνών"

- όλα μαζί, με μια ανάσα τα εκσφενδόνιζε-

"στολίζοντάς " με, ευκαίρως ακαίρως, σε καθημερινή βάση η συχωρεμένη
- η ουδόλως από μοντέρνες παιδαγωγικές πρακτικές, χαμπαριάζουσα-

πλήν...η έλλειψη υπήρχε και παρα-υπήρχε και, με την παγερή της σκιά,

με ξύλιαζε αφόρητα...

Ποιος δύναται να νιώσει στο πετσί του, την ψυχολογική ορφάνια παιδιού, που οι γονείς του μαχαιρώνονται για ψύλλου πήδημα ή για άλλης φύσης... πηδήματα γενικότερον;

Ουδείς λατρεμένο μου, ει μη μόνον, όποιος, από τέτοιο ηλεκτρισμένο περιβάλλον κατόρθωσε -χάριτι Θεία- να επι-βιώσει!
.........................................................

Έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι που στη μικρή επαρχιακή πόλη της Κυπαρισσίας Μεσσηνίας, που μεγάλωνα, ο Κύριος, έστειλε ως άγγελο εξ ουρανού, τη δ.Σοφίααα!

Η δ. Σοφία όπως σχολίαζε η μάνα μου- με απαξιωτικό μορφασμό ενίοτε, ήτανε και "πολυυυύ θεούσα"!

Ξέρεις τώρα δα και πώς φαίνονται οι... θεούσες κάποιας συγκεκριμένης κατηγορίας.

Η δ. Σοφία διατηρούσε φυλακισμένα μονίμως σε μεσαιωνικό κότσο τα υπέροχα καστανόξανθα μαλλιά της, έθαβε το νεανικό της, 37χρονο(τότε )σφύζον από ζωντάνια σώμα κάτω από άχρωμο ντύσιμο δεκαετίας 1940, και...
φόραγε κάλτσα με ΡΑΦηηή!

-ΟΛΑ τα... λεφτά, ΘΕ μου ΘΕ μου, εκείνη η ραφή!

τη σχολιάζαμε κιόλας, οι πιτσιρίκες με καλοπροαίρετα χάχανα κάθε που στράβωνε η γραμμή της, πάνω στη γάμπα...

-Αμάν! πού τις βρίσκαν, αδερφάκι,
α υ τ έ ς τις κάλτσες!

-άλυτη θα μείνει η απορία μου, στον αιώνα-

και τέλος πάντων... η... θεούσα δ. Σοφία, εννοείται ότι δεν έμοιαζε στο παραμικρό με τις γκλαμουριάρες ξανθιές της τυφλεόρασης που ευτυχώς ακόμη
δ ε ν είχαν προκύψει στις συνειδήσεις μας, όμως,
ήταν τέτοια η λάμψη των λαδοπράσινων-ίδια ήμερος ελαιώνας - ματιών της που για χάρη της, όλες θα πέφταμε στη φωτιά- αν θα το ζήταγε!

Την πρώτη φορά που την είδα, και παρά το ντεμοντέ, της αμφίεσης, με άφησε άφωνη μια ευλογία πνευματική που η παρουσία της έκπεμπε, και ένιωσα σαν τον τυφλό που ξαφνικά... του θεραπεύουν τα μάτια και έκθαμβος βλέπει τον ουρανό- το γαλάζιο, από τη διάχυση των χρυσαφένιων αχτίδων..

Όταν πρωτοαντάμωσα την ταπεινότατη- μέσ'στη Μεγάαααλη Χαρά, λουσμένη παρουσία- που όλο γελούσε σαν παιδούλα πεντάχρονη, και θεωρούσε άπαντα τα του βίου- ακόμη και τα πικρότατα- ως τερπνά, ωφέλιμα και δωρεές απερίγραπτες... έπαθα πολιτισμικό σοκ- που γράφει και κάποιο μικρό περιστέρι μου...
...........................................

Θυμάσαι και συ, τι μου 'χεις τονίσει- με περίσκεψη- σε ανύποπτο χρόνο;

-Ποιοι χριστιανοί, ρε μανδάμ Σαλογραία;
Ἐχεις βρει εσύ, κανένα π ρ α γ μ α τ ι κ ό χριστιανό;
Σου λέω,λοιπόν, ότι αν ποτέ συναντήσω έ ν α ν χριστιανό και
τον θ α υ μ ά σ ω,
και σκεφτώ ότι θα 'θελα να ήμουν σ α ν και α υ τ ό ν,
τότε θα κάνω στροφή, θ΄ αφήσω όλη τη ματαιότητα πίσω μου
και θα ακολουθήσω τα βήματά του!

Μέχρι να γίνει τέτοια Ανά-σταση, σε παρακαλώ, μ ή μου σκοτίζεις τον ...έρωτα!


Έτσι είπες, μονάκριβό μου, και τις κρατώ σκεπασμένες σε αλαβάστρινο δοχείο σιωπής, τις προφητικές λέξεις- εκεί που φυλάω των προσευχών, τους ταπεινούς μαργαρίτες...
περιμένοντας υπομονετικά το "πότε" της δικής σου Συνάντησης...
.......................................................

Η δική μου Συνάντηση, προέκυψε τότε.

Την προσφωνούσαν: "δεσποινίς Σοφία!"

Με θέρμανε -το πεντάρφανο- με τη μορφή της, ο Ήλιος, μέσ' απ'την απερίγραπτη δοτικότητα την απαράμιλλη -εν Κυρίω Ιησού Αναστάντι- αγάπη, την αδιάλειπτη προσευχή της.

Τελικά, ίσως δεν ήμουν τόοοσο "όρνιο", όσο η μακαρίτισσα στα τετραπέρατα διαλαλούσε...

Μου έλειπαν γονείς.
Σχεδόν βιολογικοί.
Και οπωσδήποτε πνευματικοί.

Δίχως να πω μία λέξη, χωρίς να κάνω καμία ξεκάθαρη δήλωση- ανεπιγνώστως-
υ ι ο θ έ τ η σ α τη δ. Σοφία,
ως τη λατρεμένη, πνευματική μου μητέρα.

(Την ίδια εποχή είχα υιοθετήσει και τον ασκητικότατο, ταπεινότατο, πτωχότατο και εντιμότατο π.Χρυσόστομο της Μονής του Τιμίου Προδρόμου, ως τον πνευματικό μου πατέρα...)

Ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας, για εκείνη τη Φ ώ τ ι σ η!

Και η δ.Σοφία η...θεούσα, η "αφιερωμένη" της αδελφότητος.... που επέλεξε, να μην αποκτήσει δικά της κατά σάρκα παιδιά, παρά μόνον κανάκευε ανίψια, και ζέσταινε στην πλατιά αγκαλιά της, τα παιδιά πάσης της Οικουμένης, δέχτηκε- εν επιγνώσει αυτή- με άφατη- απόλυτα θεραπευτική, χρυσή προθυμία- να γίνει η πνευματική μου μητέρα.
...........................................
Θυμάμαι ακόμα, πώς... ψάρεψε τον παιδικό μου εαυτό, στα δίχτυα της Πίστης...

Το δόλωμα το δικό της,

( σωστό βάλσαμο ψυχής -δια του σώματος- μια και δεν ήταν μονοφυσίτισσα)

βύσσινο γλυκό του κουταλιού που έφτιαχνε με αφάνταστο κέφι.

Τρελαινόμουν για κείνο το ονειρεμένο το βύσσινο.

Και πραγματικά, ποτέ μου δεν κατάλαβα τη λογική όσων απαξιωτικά αποφθέγγονται με ύφος θιγμένης κυρίας:

- Όου ντήαρρ! δε θα πάρω! να μένει το βύσσινο!

-Τι θα πεί να μένει το βύσσινο- για Όνομααα!
Είσαι με τα καλά σου;

Σε μένα- ομολογώ την αλήθεια- το βύσσινο, λεφτό, δεν προλάβαινε, να μείνει!

Έπαιρνε -όταν το πετύχαινα αφρούρητο σε βαζάκι - τρέχοντας- την κατιούσα προς το μικρό μου στομάχι...

-Διατί να το κρύψωμεν άλλωστε; που ρητορικώς αναρωτιέται κι ο Μητσοτάκης;

-Για όλα τα γλυκά -το πικραμένο- ξεπούλαγα στο πι και φι, της θεοτιμήτου εγκρατείας, τα πρωτοτόκια!

-Έλα να σε φιλέψω, καλούσε ειρηνικά- με φωνή που θύμιζε κοντράλτο καμπάνα σε όρθρο- ο επίγειος ο άγγελος.

-Θα έρθω, αν δεν σας είμαι βάρος, αν δεν τρώω το χρόνο σας...

(για το βύσσινο ούτε κουβέντα, το βύσσινο το 'τρωγα αλύπητα!)

απαντούσα, με ελαφρότατο -δήθεν- δισταγμό και λαιμαργία που νόμιζα πως κρυβόταν.

-Επιτέλους!

Υπήρχε κάποιος που ευχαριστιόταν να με φιλέψει γλυκάκι!

Υπήρχε κάποιος που πέταγε σκούφια - να μιλήσει μαζί μου.

Υπήρχε κάποιος που δε με αποκαλούσε "κωθώνι"-κι ας ήμουνα- υπήρχε κάποιος που επιθυμούσε να ακούσει τους αφελείς λογισμούς μου...

Έτρωγα ίσα με τρία πιατελάκια απ'το ποίημα των χειρών της- α! όλα κι όλα! γενναιόδωρη ως το Θεό η άγια κοπέλα!

-Καμία τσιγγουνιά και σε τίποτα!

Ωκεανός η καρδιά της.

Μέσα στις φλέβες της, έτρεχε το Αίμα Εκείνου που κάποτε είπε στους Μαθητές Του:

-ΛΑΒΕΤΕ ΦΑΓΕΤΕ!
ΤΟΥΤΟ ΕΣΤΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ..

-Λάβετε, φάγετε!

ήταν και η ζωή της Σοφίας.

-Λάβετε φάγετε:

Απ' το βύσσινο,
απ' το φαγητό,
απ' το ποτό,
απ' το χαμόγελο,
απ'την έγνοια,
απ'την προσευχή,
απ' το χρόνο,
απ'τα χρήματα
απ' τη ζωή μου,

σε όλους τους τόνους,
σε όλους τους ήχους,
διακονούσε αθόρυβα -μοιράζοντας τοις πένησιν,
εκείνη η ταπεινή αποδέκτης
των Δωρεών του Παράκλητου....

Λάβετε, φάγετε!

-Πώς να μην τιμώ αυτή τη Μητέρα;

Ενσάρκωνε για μένα, για μας, και εξακολουθεί να ενσαρκώνει- στο δικό μου εσωτερικό χρόνο, και ας μη συναντιόμαστε σωματικά -ενσάρκωνε, λέω, την ΑγιοΠνευματική εμπειρία του μεγάλου Απόστολου -όπως την περίγραψε στην προς Θεσσαλονικείς, Α΄ επιστολή του:

"Αλλ' εγενήθημε ήπιοι εν μέσω ημών,

ως αν τροφός θάλπη τα εαυτής τέκνα.

Ούτως ομειρόμενοι υμών

ευδοκούμεν μεταδούναι υμίν

ου μόνον το Ευαγγέλιον του Θεού

αλλά και τας εαυτών ψυχάς ,

διότι αγαπητοί ημίν

γεγένησθε"
(κεφ.β στ.7-8).
...........................


Όχι μόνο το Λόγο του Θεού, αλλά πάσα την ύπαρξή της-για Χάρη του Λόγου-
την πρόσφερε θ υ σ ί α μυστική, η Σοφία σε όποιο άνθρωπο, μικρό ή μεγάλο, πλούσιο ή φτωχό, αγράμματο ή σοφό, άσημο ή δήθεν σπουδαίο, συναντιόταν μαζί της.

Από το νοερό, πλούσιο μαστό της πνευματικής μας μητέρας , ατέλειωτες στρατιές παιδιών, θηλάζαμε Πίστη, Ελπίδα και Ανεξίκακη Αγάπη
στην π ρ ά ξ η.

Νομίζω ότι μετά τη γνωριμία μαζί της, το Σ. έγινε το αγαπημένο μου γράμμα στην αλφαβήτα, νομίζω ότι από τη γνωριμία μαζί της, άρχισα να ψυλλιάζομαι πως υπάρχει και μια Ουράνια Σοφία που κρατάει με Άφατη Τρυφερότητα στην αγκαλιά Της, και αναδημιουργεί το κάθε κλάσμα του χρόνου, ό λ ο το Σύμπαν..

Εν τέλει, το βλέπω: Ο άνθρωπος που ευλογήθηκε  να συναντήσει στη διάρκεια του βίου του, έστω έναν  αληθινό μαθητή του Κυρίου Ιησού, μπορεί να αντέξει μετέπειτα, κάθε δυσκολία, κάθε βασανιστήριο, των Πολεμίων...
.......................................................

Η δ. Σοφία ήταν για μένα η μάνα που θα θελα να χα -και που σε κείνη τη φάση, δεν είχα.

Στη μάνα μου όφειλα το σωματικώς ζην, στην κατηχήτρια και -όχι μόνον- το ευ ζην
της νήπιας ψυχής μου.

Αδύνατον να ζωγραφίσουν οι λέξεις, το ουράνιο χρώμα της ίασης, που άπλωσε σε δύσκολο καιρό, η φροντίδα της, μέσα μου.

Ο Άγιος Τριαδικός Θεός, μυριοπλασίως, ας αποδώσει.

Τόνιζε η  αγωνίστρια Γαβριηλία  γερόντισσα κάποτε :

-Να μη ζητάτε ευγνωμοσύνη από κανέναν,
αλλά εσείς, για ό,τι καλό λάβατε στη ζωή σας,
να είστε ευγνώμονες
όσο δεν παίρνει!


Λοιπόν.... απέναντι στη Σοφία

την ακάματη εργάτιδα της Πνευματικής σου Κυψέλης, Χριστέ,
η οποία, με το άφθαρτο μέλι της δικής Σου Παρουσίας
με τάισε, με τόνωσε και με ζέστανε
-τότε που πεινασμένο, 
και άστεγο τουρτούριζα από το ψύχος της οικογενειακής μου οδύνης-

είμαι
και
θα είμαι
νυν
και αεί
και
εις τους αιώνες...

ευγνώμων

όσο
δεν παίρνει!
!


διότι...

εν Χριστώ Ιησού μυρίους παιδαγωγούς έχομεν- που γράφει και ο άγιος Απόστολος,στην Α΄προς Κορινθίους-

αλλ'ου, πολλούς πατέρας....

και μητέρας...



Ευανθία η Σαλογραία
.............................................................

56 σχόλια:

  1. Αχ βρε Σαλό!
    τι χάρισμα είναι αυτό μπρε;
    Όποιον μας παρουσιάζεις τον ερωτευόμαστε!
    Πάντα έτσι ευγνώμων να είναι η καρδιά σου και θα σου δοθούν οι χάρες και οι χαρές που καρτερείς!
    γδμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα και καλό μήνα καλή μου Σαλογραία ελπίζω να σου άρεσε το δωράκι ! Ήσουν η πρώτη αναγνώστρια στο Φως Ιλαρόν, τώρα είσαι και στην Χρυσή Φωλιά και πάλι πρώτη , πρώτη και παντοτινή! Σαν και σένα καμιά καλή μου :-)
    http://www.youtube.com/watch?v=YHiXogBt4n4



    Eίμαι
    και
    θα είμαι
    νυν
    και αεί
    και
    εις τους αιώνες...

    ευγνώμων

    όσο
    δεν παίρνει!!

    ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φωτάκι
    με τόσο χρυσό που μου χάρισες, τι ανάγκη έχω;!
    :-)
    Τέτοια λες σε όλες τις γυναίκες και σε αγαπάνεεεε!
    Να είσαι πάντα καλά, και ιλαρότατο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γρηγόρης Ζαγοραίος1 Ιουλίου 2010 στις 8:44 π.μ.

    Καλή σου μέρα χρυσαφένια μου, καλό μήνα!
    Άκρως χαριτωμένη και γλαφυρή η διήγησή σου, αρκεί.... να έχει κανείς χρόνο και υπομονή να την διαβάση!
    Τέτοιες παρεξηγημένες "δεσποινίδες", έγιναν κατόπιν μοναχές, όταν άλλαξε επι το παραδοσιακόν, η χριστιανική αντίληψη στους ευσεβείς κύκλους της ελλαδικής εκκλησίας!
    Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός όμως, ότι αυτές οι ψυχές είναι του Χριστού!!!
    ...................................
    Το μόνο που με λυπεί αφάνταστα στίς διηγήσεις σου είναι πού κατηγορείς ευκαίρως ακαίρως τους γονείς σου...
    υ.γ. "κνώδαλο" τί σημαίνει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλημέρα Γρηγοράαααακη μου!

    ΧΑΙΡΟΜΑΙ τ ρ ε λ ά ΟΤΑΝ ΛΑΒΑΙΝΩ ΝΕΑ ΣΟΥ, και το ξέρεις!
    Τι κάνει η Κρήτη;
    Εύχομαι τα καλύτερα!

    Λοιπόν, ΚΝΩΔΑΛΟ(τι αστεία λέξη Παναγία μ!) είναι το άγριο και βλαβερό ζώο- σε δεύτερη σημασία, το χαμένο κορμί, ο κάλπικος παράς, η νούλα η μοναχή!

    (αχ! τι πλούτος υβρεολογίου υπάρχει στην ελληνική γλώσσααα!)
    :-)
    Δεν ξέρω γιατί, αλλά πολλές τέτοιες δεσποινίδες, εμένα μου θυμίζουν το ήθος των πρώτων αρχαίων μαρτύρων...

    Τις εγκαλούσαμε κάποτε αγρίως για...ευσεβισμό, πλην...ο Κύριος έχει τους τρόπους Του, και γνωρίζει πώς να εργάζεται για τη μυστική αλλοίωση εκάστης ψυχής μέσα από σκηνικά άπειρα, πράγματι...

    Τους γονείς μου αγαπημένο μου δεν τους κατηγορώ μόνο.

    Τους εκθειάζω κιόλας μέχρι τον ουρανό, αφού τα έχεις διαβάσει όλα μου τα κείμενα, θα πρέπει να το θυμάσαι.

    Στα σημεία που φ α ί ν ε τ αι ότι τους κατηγορώ, απλώς π ε ρ ι γ ρ ά φ ω την ε ξ ω τ ε ρ ι κ ή συμπεριφορά τους, που δεν ήταν πάντα η πιο άψογη.

    Δεν είπα ποτέ ότι δεν με αγαπούσαν με τον τ ρ ό π ο τους.
    Απλά εγώ αυτό τον τρόπο, ως αγάπη ΔΕΝ ήμουν σε θέση να τον προσλάβω, επειδή η μεταξύ τους σχέση έπασχε...και το ζήτημα που πάρα πολλοί γονείς δυσκολεύονται να κατανοήσουν, είναι το θέμα του
    π λ έ γ μ α τ ο ς του συναισθηματικού που όλους μας ΣΥΝΔΕΕΙ, όπως ο ιστός του Ιντερνετ.
    ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ.
    Ο,ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΒΙΟ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΑΝΤΙΚΤΥΠΟ ΣΤΟ ΒΙΟ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ.
    Υ Π Ο Χ Ρ Ε Ω Τ Ι Κ Α.
    ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ Η ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ, ΕΙΝΑΙ Α Ν Υ Π Ο Λ Ο Γ Ι Σ Τ Η ΣΕ ΑΞΙΑ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΥΝ...
    (συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ειδικότερα σε οικογένεια, τα συναισθήματα, είναι των αδυνάτων α δ ύ ν α τ ο ν να μείνουν εστιασμένα προς ένα συγκεκριμένο πρόσωπο(τα εξηγούσα και στις αρχικές μου αναρτήσεις, θυμάσαι;)
    ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ,
    ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
    ΘΑ ΑΓΓΙΞΟΥΝ ΜΕ ΠΟΙΚΙΛΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ
    ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ,
    ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΜΙΑΣ ΕΥΡΥΤΕΡΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΝ ΤΕΛΕΙ...

    Και όταν διαβάζεις για τους γονείς μου, ειδικά τώρα που λίγοι μήνες ακόμα έχουν περάσει από την αναχώρησή τους για την Ουράνια Βασιλεία,
    να θυμάσαι
    πως Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΓΡΑΦΩ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ,
    ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΕΠΙΚΡΙΤΙΚΟ,

    ομως, ΜΕΣΑ ΜΟΥ, ΥΠΑΡΧΕΙ Α Γ Α Π Η,
    ΚΑΙ ΑΦΑΝΤΑΣΤΗ Ν Ο Σ Τ Α Λ Γ Ι Α.

    Τόση αγάπη και τόση νοσταλγία πού όσο ζούσαν
    ΠΟΤΕ ΜΟΥ
    ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΟΜΟΥΝ ΠΩΣ ΘΑ ΒΙΩΣΩ...

    ΤΩΡΑ, ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΤΟΥΣ,
    ΜΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΣΑΝ ΚΑΤΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟ...
    ΚΑΙ ΜΕΝΕΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ...
    ΜΕΝΕΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΕΙΨΗΣ...

    Γράφω για να παρηγορώ το ορφανό που κλαίει μέσα μου, ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ;

    Το βίωμα της αγάπης ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΑΚΥΡΩΝΕΙ ΤΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑ , ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΡΝΗΤΙΚΩΝ ΛΕΞΕΩΝ..

    Για παράδειγμα, κάποτε ευλογήθηκα με έναν πνευματικό δια Χριστόν σαλό, Αγιορείτη, με προορατικό χάρισμα

    (όταν με πρωτοείδε, με φώναξε με το όνομά μου-όχι συνηθισμένο όνομα- χωρίς να γνωρίζει από πουθενά ποια είμαι και άν θα τον επισκεπτόμουν..)

    Ο άνθρωπος αυτός, ογδόντα χρονών τότε, είκοσι εγώ, με υπεραγαπούσε.

    ΤΗΝ ΕΙΣΕΠΡΑΤΤΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
    ΚΑΙ ΑΣ ΜΟΥ ΦΩΝΑΖΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ,
    όταν με έβλεπε και ερχόμουνα για εξομόλογηση:

    -Μωρή γύφτισσααα! Μωρή Γουρούναααα! Μωρή γυφταρού!
    Πού γύριζες μωρή και έρχεσαι τώρα να μου παραστήσεις τη μετανοημένη!

    (πουθενά δε γύριζα...αλλά μετανοημένη πράγματι ΔΕΝ ήμουνα...)

    Δυο παραδιώνε, σε έκανε ο γέροντας από "κοσμητικά"μπροστά σε τρίτους και έλεγε και άλλα χειρότερα, να μην τα γράψω και σκανδαλιστούν μερικοί αθώοι και άμωμοι που μας διαβάζουν...

    Με "στόλιζε" ο γέροντας και μπροστά σε κόσμο μονίμως.

    Δεν μπορούσα να του θύμωσω ποτέ, διότι Ε Ν Ι Ω Θ Α ΠΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΕΙΧΕ.

    Αντιθέτως, μια φορά, αργότερα μερικά χρόνια... βρέθηκα ΕΞΙ ΜΕΡΩΝ Λεχώνα, με άρρωστο παιδί στο νοσοκομείο παίδων της Αθήνας, Αγία Σοφία.

    - Ακούστε ΚΥΡΙΑ! με προσφωνούσαν οι γιατρίνες.

    Θε μου Θε μου!
    Τι παγωμάρα και ΚΑΚΙΑ είχε εκείνο το "ΚΥΡΙΑ!"

    που μου τόνιζαν, δεν θα ξεχάσω ποτέ μου.

    Είχα τον πόνο μου για την αδιάγνωστη αρρώστια του βρέφους, με ΞΕΣΚΙΖΑΝ και κείνες με τα ΑΨΟΓΑ λόγια τους, διότι
    ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΙΧΝΟΣ ΑΓΑΠΗΣ, μάλλον το αντίθετο για λόγους που μόνο εκείνες εγνώριζαν...

    Γι αυτό, λατρεμένο μου...μη σε στενοχωρούνε ΤΌΣΟ τα λόγια...
    Ψάξε ΚΥΡΙΩΣ,κάτω απ'τα λόγια, για τις ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. (Άρχισε τα περίεργα πάλι το σύστημα...ή δεν ανεβάζει τα σχόλια, ή τα ανεβάζει...διπλά!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Kαλημέρα Σαλογραία μας !
    Διάβασα το υπέροχο κείμενό σου.
    Περιέχει μια θλίψη και μια χαρά.
    Θλίψη για την ζωή με τους γονείς και χαρά για την μικρής διάρκειας ζωή με την πνευματική μητέρα δ.Σοφια.
    Δυστυχώς τους συγγενείς μας δεν τους διαλέγουμε.
    Είμαι μια απο τις τυχερές ....είχα πάρα πολύ καλούς γονείς...[Εχω μόνο τη μητέρα μου σήμερα 73 ετών]-και η νονά μου ήταν της εκκλησίας αλλα δεν την έβλεπα γιατί ήταν μακριά.

    -Είπες πως η νονά σου θα ήταν η μάνα που θα ήθελες να είχες..έτσι είναι ο,τι δεν έχουμε είναι αυτό που θέλουμε.

    Ηθελα και εγώ να μάθαινα μερικά πράγματα απο τη νονά μου αλλά δεν ήταν κοντά φεύγαν απο πόλη σε πόλη...είχα όμως τους γονείς μου που έκαναν για πολλούς νονούς.

    Οι θύμησες σου είναι τόσο ζωντανές που σημάδεψαν όλη σου την ψυχή.

    Πράγματι,αυτό που είπες για τους χριστιανούς συμφωνώ εν μέρει ομως..

    Δεν μπορώ να περιμένω να δω πραγματικό χριστιανό..και να χάσω [δεν θα πω τι]...γιατι αυτό ίσως και να μην το δώ ποτέ.

    Οι άγιοί μας είναι οι μεγαλύτερες αποδείξεις.

    Ολοι μας είμαστε ελλειπτικοί.

    Ακόμη και χριστιανούς [οικογένειες]έχω δει τα παιδιά τους να αντιδρούν και να μην ακολουθούν τους γονείς.

    Κάνουμε όλοι έναν αγώνα η τουλάχιστον προσπαθούμε...επειδή αγαπάμε τον Κύριο.

    ΚΑΝΩ...ΕΝΑΝ ΑΓΩΝΑ[γενικα μιλαω παντα]...ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ..

    Τουτέστιν κάνω ο,τι μπορώ.

    Ο δρόμος για την Ιθάκη μετράει για μένα..τα άλλα τα αφήνω στον Θεό.

    Θα χάσω λοιπόν το δρόμο περιμένοντας ποιός θα περάσει απο κει να τον δω να τον ακολουθήσω;

    Αφου στο τέλος του κακοτράχαλου δρόμου είναι ο Κύριος συν πάσει τοις αγίοις και έχουν διαβεί αυτον τον δρόμο,τον γνωρίζουν...αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως είμαστε οι καλοί ενώ οι άλλοι οι κακοί της παρέας.

    Γνωρίζω άτομα εκτός εκκλησίας που΄χουν κάτι χαρίσματα...μα κάτι χαρίσματα -γιαυτό καλό είναι να παίρνουμε από όλους τα καλά ,την πνευματική γύρη [που λέγω εγώ]αλλά ο δρόμος είναι μακρύς και δύσβατος για όλους.

    Εύχομαι να είμαστε ευγνώμονες όλοιστον Θεό που φροντίζει με κάθε τρόπο για την πορεία μας.
    Πάντα με αγάπη πηνελόπη.
    Ευχαριστώ +++

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Γρηγόρης Ζαγοραίος1 Ιουλίου 2010 στις 10:14 π.μ.

    ...τι σημαίνει "η νούλα η μοναχή";
    .............................................
    Όσο δε γιά την αντανάκλαση της ζωής του κάθε προσώπου, στα πεπρωμένα όλης της ανθρωπότητας, το διασαφηνίζει με άκρα λεπτομέρεια ο Γέρων Σοφρώνιος του Έσσεξ στο θεολογικό του έργο "Οψώμεθα τον Θεόν καθώς Εστίν"!
    Εκεί θα βρείς πολλές απαντήσεις σε βασικούς προβληματισμούς σου σαν χριστιανή...
    Γιά μένα είναι η βασική ερμηνεία του Χριστιανισμού και το έχω δεύτερο μετά την Αγία Γραφή!
    Υ.Γ. ...το ότι επαινείς τους γονείς σου κάπου δεν σημαίνει ότι σε δικαιώνει να τους κατηγορείς αλλού...
    Εξάλλου όλα τα παιδιά στην εποχή σου - εποχή των παγετώνων*- έτσι μεγάλωναν, χωρίς έκδηλους συναισθηματισμούς και περίσσια κανακεύματα, αλλά το αντίθετο... Ίσως ήταν και καλύτερη παιδαγωγική μέθοδος συγκριτικά με την τωρινή εποχή.
    Συγχώρεσέ με!!!!

    *=αστειάκι χα,χα,χα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Γρηγόρη

    Σου θυμίζω ότι τα περισσότερα κείμενα τα γράφω για τα παιδιά..
    Τα παιδιά ΔΕΝ αντέχουν τα εξωραΪσμένα γονεΪκά πορτρέτα.
    Το θεωρούν ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟ το σενάριο.

    Γράφω, στο στυλ που τους αρέσει να τα ακούνε, ελπίζοντας κάποτε να τραβήξω την προσοχή τους.

    Παρεμπιπτόντως,όμως, αυτά που γράφω για τα παιδιά μου, τα διαβάζουν και ωριμότεροι διαβάτες και επισκέπτες και ενίοτε...φρικάρουν...θα παρακαλούσα σεμνά και ταπεινά να έχετε υμείς οι ΔΥΝΑΤΟΙ, μια μακροθυμίααααααααααααα!

    ΟΦΕΙΛΕΤΕ ΥΜΕΙΣ ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΙ, ΤΑ ΑΣΘΕΝΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΤΩΝ ΒΑΣΤΑΖΕΙΝ ΚΑΙ ΜΗ ΕΑΥΤΟΙΣ ΑΡΕΣΚΕΙΝ, τονίζει και ο μέγας Απόστολος, το θυμάσαι;

    :-)
    νούλα ειναι το μηδέν.
    Είναι λατινική λέξη.
    νούλα μοναχή σημαίνει σκέτο μηδενικό...

    Τώρα που το σκέφτομαι -αν με αξιώσει ο Θεός και ετοιμαστώ ποτέ για... καλογραία, θα ζητήσω να με ονομάσουνε μοναχή ΝούΛΑΑΑΑΑ!

    Πολύ ταιριαστό όνομα για μένα μου φαίνεται, περιστεράκι μου!

    Φιλιάααααααααα!
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. πηνελόπη
    κρατώ τη φράση σου:
    ΚΑΝΩ ΕΝΑΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.
    Εγραψε και ο Απόστολος:
    ΟΥ του τρέχοντος, ουδέ του θέλοντος, αλλά...του ελεούντος Θεού...αμήν και γένοιτο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ...θα μπορούσες να γράφεις τις εμπειρίες σου -μιά και γράφεις δημόσια-
    απλώς και απαθώς...ούτως ή άλλως τις έχεις διϋλίσει με τόσαααα χρόνια πολλών εμπειριών!
    Μη δικαιολογείσαι γλυκιά μου και θα σου συνιστούσα να μήν ξαναγράψεις τόσες "λεπτομέρειες" για κεκοιμημένους ανθρώπους, ακόμη κι άν νομίζεις ότι έχεις το δικαίωμα επειδή είναι γονείς σου!
    Με πολλή αγάπη
    Γ.Ζ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αγαπημένο μου

    ΔΕ ΓΡΑΦΩ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ.

    ΓΡΑΦΩ ΤΑ ΠΟΛΥΥΥΥΥΥ Γ Ε Ν Ι Κ ΑΑΑ!
    Χαχαχα!

    Αν έγραφα λεπτομέρειες θα μας πέφταν τα ιντερνετικά κεραμίδια στο κεφάλι!

    Και τις γράφω πραγματικά ΑΠΑΘΩΣ

    (όσο μπορώ να έχω επίγνωση περί των εσωτερικών μου περιεχομένων βεβαίως)

    Θα μου πεις:

    -Μανδάμ! Εσύ μπορεί να γράφεις απαθώς τις εμπειρίες σου, άλλοι όμως μπορεί να τις αποκρυπτογραφούν ΕΜΠΑΘΩΣ!
    Λογική παρατήρηση.

    Η απάντηση είναι ότι ΔΕ γίνεται να τους έχουμε όλους, (και ερωτικώς) ικανοποιημένους.
    :-))

    Οι κεκοιμημένοι προσφιλείς, που εν Κυρίω αναπαύθηκαν, περιστέρι μου, ΔΕ θίγονται από τα δικά μου τα σχόλια, μπορώ να έχω για τούτο τη ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ , ας μου επιτρέψεις.

    Με αυτή τη λογική δε θα έπρεπε να λέμε ότι ο άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας ήταν πανάγριος ληστής, πριν γίνει πανάγιος μοναχός, και ούτε θα έπρεπε να αναφέρουμε στο βίο της Αγίας Μαρίας τι μεγάλο δαιμόνιο πορνείας στη νεότητά της, την παίδευε.

    Νομίζω οτι τόσο οι βίοι των αγίων αλλά όσο και οι βίοι των καθημερινων μας ανθρώπων, όταν διαθέτουν και μια αναφορά στα πάθη που είχαν ΠΡΙΝ τη μεγάλη τους φώτιση, λειτουργούν ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΑ για όλους.

    Και θα πει ας πούμε, η γλυκύτατή μου Πηνελόπη ότι έχουμε τους βίους των αγίων, ναι Πηνελοπάκι μου, αλλά...ξέρεις τι λένε ΠΟΛΛΑ νέα παιδια;

    -Ω μωρέ τώωωωρα!
    Αυτά τα γράψανε βδελυροί παπάδες για να παραμυθιάζουνε τον κόσμο και να βουτάνε επιδεξίως τα λεφτά του χαζού κοσμάκη!

    Όταν όμως ακούσουν μια μαρτυρία για τη ζωή του παππού τους, που τον ζούσαν ή μια μαρτυρία από τη ζωή της μητέρας τους, που δεν τους είχε πεί ΚΑΝΕΝΑ ψέμα, ΔΙΟΤΙ ΤΑ ΣΙΧΑΙΝΟΤΑΝ ΦΡΙΧΤΑ, και κανένα παραμύθι για να τους ξεγελάσει ποτέ της, τότε, ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΚΟΝΤΙΝΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥΣ, μαρτυρία, με ΑΛΛΑ ΑΥΤΙΑ θα την αποταμιεύσουν εντός τους...

    Ο καθένας από τα κοντινά του ΒΙΩΜΑΤΑ ξεκινάει και πάει στα μακρύτερα, μέσα στο χρόνο, πικραμένο μου...

    Σε ευχαριστώ πάντως που μου δίνεις την ευκαιρία να ξεδιπλώσω τις αιτίες των πράξεών μου.

    Σε ασπάζομαι και ελπίζω μια μέρα του καλοκαιριού, εν Κυρίω, να συναντηθούμεεεεεεεεεε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Καλημέρα! καλό κι ευλογημένο μήνα με καλές υπομονές, βαθιές χαρές, σαν αυλακιές της θάλασσας αυτής που αενάως μας ταξιδεύει, μας αγαπάει... εις δόξαν Θεού Πατρός! Αμήν.

    Πανέμορφο σαν ΝΟΣΤΟΣ μύριζε το ταξίδι που μας χάρισες, από τότε που βούτηξες μέσα στη χάρη του μεγάλου Μυστηρίου μικρό παιδάκι εσύ, γυμνο και ορφανό στην καρδιά μέχρι που συνέτριψες το άλλο δοχείο με το μύρο στα πόδια του Χριστού διψώντας την αγάπη στης μετάνοιας την π(λ)ηγή, χάριτι Θεού και της πνευματικής σου μητέρας..
    Ύμνος στην αγάπη, την ανάδοχη μητέρα όλων μας που μας τεντώνει σαν τόξο για να δούμε Θεού πρόσωπο, τον εντός ημών Ήλιο Χριστό, που σπρώχνει πέρα από της Πίστης τον αθλο, ή της ολιγοπιστίας το κύμβαλον το αλαλάζον,

    που λαλεί σαν αηδόνι το μοναχό το ύδωρ το ζων, που τρέχει παντού, που μακροθυμεί, που ου ζητεί τα εαυτής.......

    πάντα στέγει πάντα ελπίζει,η Σοφία του Θεού, μας
    αγκαλιάζει απέραντα και αλλάζει τα πιο κρυφά μας δάκρυα μαζεύει και μύρο
    μας τα επιστρέφει, όταν αποστραφούμε τα αγκάθια κι επιστρέψουμε στην καρδιά μας στο λιβάδι, καρδιά σάρκινη όχι λίθινη θέλεις, αυτήν ζητούσαμε από παιδιά... παιδί επιστρέφεις ΑΙΝΟΝ
    εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων Κύριε

    την Σοφίαν Σου απεκάλυψας ΝΗΠΙΟΙΣ!

    Υ.Γ. Κυρία Δραγώνα πώς να την πω τη δοτική αλλιώς, δεν ξέρω, έτσι μου ρχεται στην καρδιά! και σεις μου λέτε οτι είναι τάχα νεκρή αυτή η γλώσσα η αρχαία... τί λέτε καλέ;!
    Διαβάστε κάνα Ψαλτήριον να συνέλθετε, να αναζήσετε κυρία μου! Καλή Ανάσταση (και στην ΕΘΝΙΚΗ Παιδεία)!
    Χ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Χαρά μου
    είσαι η δεύτερη, τρίτη, τέταρτη, ανάγνωση των κειμένων...
    Πάντα μου δίνει μεγάλη χαρά
    η ματιά σου!
    Καλή μέρα, καλό μήνααα!
    Με σθένος!
    Με αγάπη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Γρηγόρης Ζαγοραίος1 Ιουλίου 2010 στις 11:35 π.μ.

    ...το τελευταίο, να το εκλάβω σαν απειλή;

    πάντως με άλλο πνεύμα σου γράφω...αλλά δεν με καταλαβαίνεις....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Γρηγόρη,
    χαχα!
    Μου άρεσε το ερώτημα περί απειλής! τελειο!
    Εφόσον επικοινωνούμε ΓΡΑΠΤΑ είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΦΥΣΙΚΟ, να υπάρχουν ΚΑΙ παρανοήσεις ενίοτε.
    Στο γραπτό κείμενο , βλέπεις, πάντα, ΛΕΙΠΟΥΝ τα εξωγλωσσικα και παραγλωσσικά στοιχεία του λόγου...που διευκολύνουν την βαθύτερη κατανόηση...
    Εύχου και ΣΥΓΧΩΡΗΣΟΝ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ...και να δεις που το γλυκό βύσσινο είναι η αδυναμία μου....
    πως λοιπόν να μην σου πω πως ένα κερασματάκι (δια ζώσης βεβαίως) σου το οφείλω
    διότι ορθώς ομίλησες -λάθος. έγραψες-δεν πρέπει να είμεθα αχάριστοι!
    (τόσα κεράσματα πια εσύ κάπως πρέπει να αντ-αποδωθούν!)

    Επί της ουσίας τώρα
    Ας μου επιτραπεί να σταθώ στον τρόπο της διαχειρίστριας του ιστολογίου
    Καταφέρνει κάθε φορά να με γοητεύει
    Άμεση, ειλικρινής, παθιασμένη,μια έφηβη δίχως ηλικία και με χιούμορ....
    Αχ, αυτό το χιούμορ που της επιτρέπει να σερβίρει τα πιο οδυνηρά έτσι που να μπορεί κανείς να τα αντέξει αλλά ίσως και η ίδια
    Γιατί πιστέψτε με η έκθεση είναι από μόνη της δύσκολη
    αν δε συνυπολογιστεί η προσωπική εμπειρία, αντιλαμβάνεται κανείς αφενός μεν το μέγεθος της προσφοράς(της)στη μπλογκογειτονιά
    και αφετέρου ποια θα πρεπε να είναι η δική μας στάση απέναντι σε μια σελίδα που εννοεί να καταθέτει μόνον αλήθειες-έστω κι αν είναι με ακρίβεια νυστεριού, οι δικές της

    συγγνώμη για τη φλυαρία προπαντός συγγνώμη αν κάποιος θεωρήσει ότι υπερέβην τα εσκαμμένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Προς Γρηγόρη επίσης

    Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο που ανέφερες, αλλά πριν τα πουν οι θεολογούντες τα τοιαύτα, πολύ ΝΩΡΙΤΕΡΑ

    (χωρίς να επιθυμώ να υποτιμήσω τους θεολογούντες στο παραμικρό )

    ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ,
    τα ΑΝΈΦΕΡΑΝ με δημοσιεύσεις τους, ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ.

    ΟΠΟΙΟΣ ΖΕΙ ΜΕ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΑΚΟΥΕΙ ΑΠΟ ΠΡΩΤΟ ΧΕΡΙ ΤΑ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ της θεάς τους επιστήμης, και έχει ποια θεολογική έφεση, ΕΥΚΟΛΑ είναι σε θέση να κάνει σωστές ΑΝΑΓΩΓΕς.

    Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
    ΣΕ ΦΥΣΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΕΙΝΑΙ ΜΑΡΤΥΡΗΜΕΝΗ ΑΠΟΛΥΤΩΣ
    ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΟΧΗΜΕΙΑΣ
    ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ.

    ΤΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΩΓΗ εκ της φυσικής στη μεταφυσικη ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ
    ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΙ ΖΩΕΣ ΟΛΩΝ,
    ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΟΛΩΝ, ΣΗΜΕΡΑ, ΑΠΟΤΕΛΕΙ, ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ...

    (Πολλοί νεοεποχίτες συγγραφείς πλουτίζουν αναλύοντας αυτές τις αλήθειες, στις πλατιές μάζες, και βέβαια στα γραπτά τους ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ, ΠαρειφΡΕουν και πλάνες δαιμονικών πνευμάτων που τους επηρεάζουν, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα και δε θα επεκταθώ περισσότερο σε αυτό μου το σχόλιο...)

    Προσωπικά ΔΕΝ ΈΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ για να στερεώσω την ΠΊΣΤΗ ΜΟΥ, τα έχω πει και στην ανάρτηση για τη ΚΥΜΑΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΑΜΕΝΟΥΣ ΠΑΠΑΔΕΣ...

    ΚΡΑΤΩ, ΟΜΩΣ, ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ, ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΠΟΥ ΜΕ ΕΦΑΛΤΗΡΙΟ ΚΑΠΟΙΑ ΝΕΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ, μπορεί, αν είναι καλοπροαίρετοι,να φτάσουν και ΜΕΧΡΙ την Ορθόδοξη Εκκλησία.

    Αυτά τα λίγα και φεύγω ζητώντας και πάλι συγνώμηηηη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Μέρυλ μου...
    :-)
    Η έκθεση όπως το λες, ίσως είναι δύσκολη όταν είσαι νέος, στενάζεις: πω πω τι θα σκεφτεί ο άλφα, ο βήτα, ο προιστάμενος, η πεθερά...διάφορα...τώρα...όταν έχεις περάσει το Ρουβίκωνα...τι να φοβηθείς;

    Το μόνο που φοβάσαι ειναι ...που λέει και ο Οβελιξ, να μη σου πέσει ο Ουρανός στο κεφάλι χαχα!

    Πολλά χρόνια τώρα με παιδεύει ο στίχος του ποιητή:

    -ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ να ΠΟΥΜΕ τα λιγοστά μας λόγια, γιατί Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ, ΑΥΡΙΟ, ΚΑΝΕΙ ΠΑΝΙΑ!
    ...................................

    Για καφέ, κρύο νεράκι και βύσσινο -νεκρούς ανασταίνει - στείλε μέηλ προσωπικό να τ' απολαύσουμε στην υγειά όλης της αγαπημένης μπλογκοπαρέας που μας διαβάζει από τις τέσσερις άκρες...

    Θα περιμένω!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Γρηγόρης Ζαγοραίος1 Ιουλίου 2010 στις 1:38 μ.μ.

    ...μoυ φαίνεται αδελφή ότι άρχισες να παραλαλείς και να ακούς μόνο τα προσωπικά σου δεδομένα, επιστήμης και παραθρησκείας ομού...
    Αν σου ανέφερα γιά τον άγιο Γεροντα του Έσσεξ είναι γιατί ο ίδιος ομιλεί μέσα από την δική του προσωπική εμπειρία του Θεού και είναι μαρτυρημένος "Θεολόγος" από όλους τους σοβαρούς Πατέρες της Ορθοδοξίας και καθόλου... θεολογίζων!
    "Γεύσασθε και ίδετε..." όπως διαλαμβάνει και η Θεία Γραφή, και μη βγάζετε αβασάνιστα συμπεράσματα που βολεύουν την όποια σας ψυχική κατάσταση!
    Αφού διαβάσεις το βιβλίο ... τα ξαναλέμε αδελφούλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Γρηγόρη μου
    θύμωσες λιγάκι ή μου φάνηκε;
    ΜΆΛΛΟΝ ΜΟΥ ΦΑΝΗΚΕ!
    :-)
    Φιλιά στη μανούλααααααααααα!
    ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Γρηγόρης Ζαγοραίος1 Ιουλίου 2010 στις 2:20 μ.μ.

    ...ο θυμός είναι το νεύρο της ψυχής...
    και ο καλός Θεός τον έβαλε γιά τέτοιες περιπτώσεις, σαν την δική σου...
    χα,χα,χα,χα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Γρηγόρη κατάλαβα!
    Εχεις την άποψη ότι βιώνεις το ΟΡΓΙΖΕΣΘΕ ΚΑΙ ΜΗ ΑΜΑΡΤΑΝΕΤΕ!
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Γρηγόρης Ζαγοραίος1 Ιουλίου 2010 στις 2:43 μ.μ.

    ...συ είπας, συ λέγεις, σύ αποφαίνεσαι, συ ... δογματίζεις, δικός σου είναι ο χώρος ότι θέλεις κάνεις!
    Οι υπόλοιποι (σχολιαστές) ή που θα σε θυμιάζουν ή που θά σε βομβαρδίζουν...
    Ας ευχηθούμε να μή μας το λογίσει ο Κύριος αργολογία και χάσιμο πολύτιμου χρόνου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Γρηγόρη
    το είπε και ο Καζαντζάκης ο συμπατριώτης σου:

    "Ο ίσιος δρόμος σήμερα χάθηκε".

    Ή στη μια άκρη θα πηγαίνουν οι άνθρωποι ή στην άλλη...

    ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ...ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ!

    Είτε μας επαινούν, είτε μας υβρίζουν
    ΕΚΤΟΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ...

    οπότε ούτε χάνουμε την καλή μας τη διάθεση, ούτε και ψηλώνει ο νούς μας(για Όνομααα...δεν είμαστε πια τόοοοσο ανεγκέφαλοι όσο φαινόμαστε) που έγραφε και ο Παπαδιαμάντης...

    Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΝ ΗΜΕΡΑ ΚΡΙΣΕΩΣ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΑΝ ΗΤΑΝ ΧΑΣΙΜΟ ΧΡΟΝΟΥ Ή ΟΧΙ.

    Προς το παρόν, αφού η συνείδηση, μας λέει:
    -

    Γράψτε, γράφουμε.

    Αν αύριο η συνείδηση μας πεί:

    -Ράφτε το!

    Θα το ράψουμε.

    Ίδωμεν!

    ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Γραφετε ''Δεν ξέρω γιατί, αλλά πολλές τέτοιες δεσποινίδες, εμένα μου θυμίζουν το ήθος των πρώτων αρχαίων μαρτύρων...".την ιδια αισθηση εχω κ εγω,αν και διαφωνω με την εν γενει νοοτροπια των αδελφοτητων.και παντα ο νους μου πηγαινει στην ευγενεια την πνευματικη που εχουν οι γνησιοι χριστιανοι.ισως τωρα που το σκεφτομαι να ειναι οτι πολλα διηγηματα με μαρτυρες ειχαν γραφτει απο δεσποινιδες.οπως και να εχει,πολυποθητη η μερα και οι μερες που θα αποκτησουμε μαρτυρικο φρονημα στην πραξη,ολοι και ατομικα και ως εκκλησια!Ηρωδιων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Γραφετε ''Δεν ξέρω γιατί, αλλά πολλές τέτοιες δεσποινίδες, εμένα μου θυμίζουν το ήθος των πρώτων αρχαίων μαρτύρων...".
    την ιδια αισθηση εχω κ εγω,αν και διαφωνω με την εν γενει νοοτροπια των αδελφοτητων.
    και παντα ο νους μου πηγαινει στην ευγενεια την πνευματικη που εχουν οι γνησιοι χριστιανοι.
    ισως τωρα που το σκεφτομαι να ειναι οτι πολλα διηγηματα με μαρτυρες ειχαν γραφτει απο δεσποινιδες.
    οπως και να εχει,πολυποθητη η μερα και οι μερες που θα αποκτησουμε μαρτυρικο φρονημα στην πραξη,ολοι και ατομικα και ως εκκλησια!
    Ηρωδιων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Φίλτατε Ηρωδίωνα
    υπάρχουν πολλοί τρόποι για να κοιτάξει κανείς τα πράγματα.
    Σας ευχαριστώ για το σχόλιο!
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. {Το θέμα της ανάρτησης το βρίσκω συγκλονιστικό.}

    {Παίρνοντας αφορμή από το θέμα της ανάρτησης κάνω αναγωγή από το επιμέρους στο συνολικό..}

    Είναι ορφανός [χωρίς φροντίδα, στερημένος] αυτός ο οποίος ζει μέσα σε πλέγμα ανθρώπινων σχέσεων του είδους θύτη-θύματος [εκμεταλευτή-εκμεταλευόμενου] αντί του είδους ισότιμου-ισότιμου [εν Χριστώ συσχέτιση μεταξύ των ανθρώπων].
    Σε μακροσκοπικό επίπεδο, η κοινωνία μας αποτελείται από σχέσεις θύτη-θύματος.
    Άρα, η κοινωνία μας είναι μια κοινωνία ορφανών.
    Όταν σε αριθμό είναι μιλούνια τα ορφανά και ελάχιστοι οι γονιοί τότε πόση καλυτέρευση (αντί για χειροτέρευση) μπορεί να ελπίσει κανείς;..

    {Επιστρέφοντας σε πιο μικροσκοπικό επίπεδο..}

    Μήπως, για να γίνουν λιγότερο δυσοίωνες οι προβλέψεις, αυτό που πρέπει να κάνουμε όλοι είναι να ε ξ α ν τ λ ή σ ο υ μ ε όσο μπορούμε τα δικά μας προσωπικά περιθώρια να είμαστε "γονιοί" [γονιοί=αυτοί που παρέχουν φροντίδα] στον (οσοδήποτε μικρό ή μεγάλο) βαθμό που μπορούμε;
    Εκτός κι αν.. κάποιος.. έχει ήδη εξαντλήσει τα δικά του περιθώρια πνευματικής ωριμότητας και διάθεσης "Λάβετε Φάγετε".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Γωγούλα μου
    η απάντηση στο ερώτημα που θέτεις, μάλλον χρειάζεται μιά άλλη ανάρτηση για το θέμα της πνευματικής πατρότητας...
    Μέχρι τότε- επειδή, τρέχουν και άλλες υποχρεώσεις- αν θες, αγόρασε το βιβλίο Η ΕΝΤΟΣ ΗΜΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ, του Κάλλιστου WARE έχει πολύ δυνατές σελίδες για το θέμα της πνευματικής πατρότητας και μητρότητας, νομίζω θα σε βοηθήσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Καλημέρα!
    Ευχαριστώ πολύ για την πρόταση του βιβλίου!
    Και.. Ευχαριστώ που ονομάστηκε το ερώτημά μου "υποχρέωση"! Ωστόσο, ΔΕΝ φαντάστηκα ΟΥΤΕ σκόπευα να εκληφθεί ως τέτοιο. Το ερώτημα ήταν προτροπή, και το μήνυμά μου ήταν μοίρασμα.
    Καλή ημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Γωγούλα μου
    τι διευκρινήσεις είναι αυτές μέσ'στα υπέροχα μαύρα χαράματα;
    Δεν θα έπρεπε ένα μικρό κορίτσι της ηλικίας σου, να κοιμάται τέτοια ώρα;
    :-)
    Όταν μας ρωτάει κάποιος κάτι δεν έχουμε ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να του ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ;
    :-0
    Τι δηλαδή; θα ρωτάει ο άλλος και μεις θα κάνουμε τα κουφά αυτιά;μα για ΌΝΟΜΑ!!!:
    :-)
    Θυμάμαι έναν καθηγητή στην Πάτρα, τον κ.Κοσμόπουλο που κάτι έλεγε σε μια διάλεξη ότι το προβλημα του κόσμου, είναι πρόβλημα ΠΑΤΡΟΤΗΤΑΣ.

    Να μην επεκταθώ γιατί νυστάζω ελαφρώς και το μυαλό πάει προς τυρόγαλο...

    Και αύριο, μεθαυριο, παραμεθαύριο, μέρες είναι τα λέμε...ΕΛΠΙΖΩ...
    φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. καλησπέρα σε όλες τις καρδιές ...αν και είναι αργά το βράδυ θα ήθελα να μοιραστω μαζίσας τα τελευταία λόγια της εν χριστώ αδελφής Γεωργίας περί του πλήθους ορφανών αλλά ελαχίστων όμως γονιών.Αυτό είναι αξιοκατάκριτο σε κάθε περίπτωση...Σε όλες τις οικογένειες υπάρχει κάποιο αγκάθι ..κάποιος κάνει την μεγάλη υπομονη και υπάρχει περίπτωση όλο το βάρος της υπομονής να πέσει πάνω σε ενα παιδί...αυτό να σηκώσει το σταυρό δυστυχώς!Σε άλλες περιπτώσεις σηκώνει η μητέρα όλο το βάρος...και σε άλλες οι παπούδες η οι γιαγιάδες για τις πτώσεις των παιδιών τους.Είναι θέμα ανωριμοτητας των μελών μιάς οικογένειας ...ΚΑΙ ΑΦΉΝΕΙ ΠΛΗΓΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΜΕΛΩΝ...μα,θα πει κάποιος εγώ τι φταίω να είμαι αυτός-η που θα κάνει την υπέρβαση της υπομονής..φταίω εγω που μου΄τυχε ετσι η ζωή;φταίω εγώ να ανέχομαι τις παρασπονδίες των υπολοίπων;Είναι δικαιολογημένο αυτο το γιατί.Εχω ζήσει με συμμαθητρια μου τέτοιες καταστάσεις που για χρόνια τις μοιραζόμουν..είχε πληγωθεί τόσο πολύ η κοπέλα απο τις συγκρούσεις των γονέων της...Αν σκεφτουμε όμως ποιός είναι στην πραγματικότητα ο πραγματικός γονιός ,ίσως να σκεπτόμασταν διαφορετικα.Ο Θεός μας δανείζει τα παιδιά...δεν είναι δικά μας αλλά όπως είπε και πιο πάνω η Σαλογραία εάν μιλήσει κανείς για τον θεό η τους αγίους θα σου πουν''αρκετά μας σκότισες...''.Ετσι αρκείσαι να συμπαραστέκεσαι σιωποντας,που και αυτο βοήθεια είναι αλλά δεν είναι αρκετή να γιατρέψει τις πληγές του συνανθρώπου...Ευχομαι οι άγγελοι να μας φυλάξουν αυτη τη νυχτα.ιιιγκετζελερ !!!πην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. ιιιγκετζελερ !!! ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΜΟΥ
    τι θα πει αυτή η λέξη;τούρκικη είναι;
    Μου άρεσαν αυτά που εξήγησες στη Γεωργία.

    Λέγοντας ότι σε όλες τις οικογένειες υπάρχει ένα αγκάθι, υπονοείς ότι βλέπεις την οικογένεια σαν τριαντάφυλλο ή σαν ...αγκινάρα;

    Να έχεις μια όμορφη μέρα...και γω θα τρέξω σε λίγο-τι
    Χαρά που μπορούμε και τρέχουμε!
    Φιλιάαααααααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Kαλημέρα Σαλογραία μου.ιιγκετζλερ θα πει καληνυχτα στα τουρκικα.Ο πατέρας μου είναι απο τα Αντανα και η μητερα μου απο τον Τζεσμέ..εγω γεννήθηκα εδώ.Μαζί μας είχαμε και τη γιαγια που μίλαγ μόνο τουρκικά έτσι αργησα να μιλήσω ελληνικα που μιλούσαν οι γονεις μου επειδή η γιαγια μου μου μιλούσε τουρκικά και μουλεγε παραμύθια απο την πόλη και τραγουδάκια παιδικά όπου και πήρα και το όνομα της.Οταν πέθανε ξέχασα τα τουρκικα αλλά χρησιμοποιώ κάποιες λέξεις ακόμη.Βλέπωντας το τουρκικο έργο αρχισα να τα ξαναθυμάμαι.-Αγκάθι για να αλλάξω θέμα σε μια οικογένεια είναι όταν κάποιο μέλος της δημιουργεί προβλήματα --αγκάθι θα πει για μένα κάτι που πονάει...Σημερα εχω τρέξιμο πολυ ...καλημερα πην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Πηνελόπη
    αμ είσαι από την άγια γήηηη! Ετσι εξηγουνται πράγματα, αγαπημένο μου!
    Σε ευχαριστώω!
    Κι εγώ έχω τρεχάλα σήμερα...και αύριο...
    Βοήθεια ο μέγας Ιωάννης Μαξιμόβιτς που εορτάζει σήμερα...
    ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΓΙΟΣ, ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟΣ ΚΑΙ Α Κ Ο Υ Ε Ι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Αγαπητή Σαλογραία χαίρε και τρέχε τον αγώνα τον καλό!(και στα δικά μας οι τεμπέληδες φίλαθλοι... σχολιαστές).
    Σπουδαία η ανάρτηση και οι αναγωγές της!
    Το βίωμα της "υπαρξιακής"ορφάνιας είναι τόσο καίριο και καθοριστικό για την ελευθερία μας,ακόμα και για τον τρόπο που σχετιζόμαστε με το Θεό.Και ναι,σου μιλάω εκ γλυκόπικρης πείρας,η οικογένεια είναι σαν το περιβόλι,όπου οι καρπόι, οι χυμοί και το άρωμα αναδύονται όχι μόνο γιατί έχεις φυτέψει καλό σπόρο,αλλά γιατί οι σπόροι του περιβολιού σου έχουν φροντιστεί,καλλιεργηθεί,έχει ο καθένας τα όριά του,έχουν ξεριζωθεί τα ζιζάνια,έχουν δυναμώσει οι ρίζες,και παιρνουν και χυμούς απο τους διπλανούς μπαξέδες...
    Ωραία στη θεωρία αλλά από πράξη...Συνήθως στα περιβόλια μας γίνεται το μάλε-βρασε..
    Αλιμονο και γραψαλιμονο για το περβόλιμου αν δεν γνωρίσει και δε το κανακέψει η Σοφία,η πνευματική μας μάνα, που'χει μονάκριβη κόρη τη Συγχώρηση και αδελφή τη Μνήμη.
    Αυτές ζωογονούν το περιβόλι και χαίρεσαι τη συγκομιδή της Αγάπης και της Ελευθερίας των τέκνων του Θεού.
    Αμήν και γένοιτο που λεει η Σαλογραία.

    Φιλιά-ΣΤ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Προς ΣΤ. πολυαγαπημένο

    ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ,

    ΚΑΙ ΟΛΟ ΤΟ ΜΑΛΕ ΒΡΑΣΕ
    ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ...εν Σοφία Τ α π ε ι ν ώ σ ει...
    με Α γ ά π η και Μ ν ή μ η ΘΕΟΥ και Σ υ ν -χώρηση...

    Σ'ευχαριστώ εκ καρδίας, τρέχωωω...

    Φιλιάααααααααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. ( "Σε όλες τις οικογένειες υπάρχει κάποιο αγκάθι ..κάποιος κάνει την μεγάλη υπομονη και υπάρχει περίπτωση όλο το βάρος της υπομονής να πέσει πάνω σε ενα παιδί...αυτό να σηκώσει το σταυρό δυστυχώς! Σε άλλες περιπτώσεις σηκώνει η μητέρα όλο το βάρος...και σε άλλες οι παπούδες η οι γιαγιάδες για τις πτώσεις των παιδιών τους. Είναι θέμα ανωριμοτητας των μελών μιάς οικογένειας"

    Όταν κάποιος σηκώνει το σταυρό λόγω της ανωριμότητας των άλλων, τότε, ΠΡΟΦΑΝΩΣ, είναι ορφανός κ α ι αυτός που σηκώνει το σταυρό κ α ι αυτός που είναι ανώριμος.

    Το κοριτσάκι στην ιστορία που μας διηγήθηκε η κ.Σαλογραία στερήθηκε φροντίδα όσο και οι γονείς του στερήθηκαν φροντίδας.

    Η ορφάνια γεννάει ορφάνια.
    Η στέρηση φροντίδας γεννά στέρηση φροντίδας.
    Γι' αυτό θεώρησα πως χρέος του καθένα είναι να κάνει ό.τι καλύτερο μπορεί.
    Εάν κάνει ό.τι καλύτερο μπορεί τότε θα μπορεί και να 'μιλάει' καλύτερα και να 'ακούει' καλύτερα: "αλλά όπως είπε και πιο πάνω η Σαλογραία εάν ΜΙΛΗΣΕΙ κανείς για τον θεό η τους αγίους θα σου πουν'αρκετά ΜΑΣ ΣΚΟΤΙΣΕΣ...'. Ετσι αρκείσαι να συμπαραστέκεσαι σιωποντας, που και αυτο βοήθεια είναι αλλά δεν είναι αρκετή να γιατρέψει τις πληγές του συνανθρώπου.." (λόγια κ.Πηνελόπης).
    Διότι, όπως λέει η κ.Στ. "Αλιμονο και γραψαλιμονο για το περβόλι μου αν δεν γνωρίσει και δε το κανακέψει η Σοφία,η πνευματική μας μάνα, που'χει μονάκριβη κόρη τη Συγχώρηση και αδελφή τη Μνήμη.", όπου το 'περιβόλι' είναι η οικογένεια, η κοινωνία, ο.τιδήποτε.

    Χρησιμοποίησα όρους στέρησης. Θα μπορούσα να είχα χρησιμοποιήσει όρους αφθονίας. Είναι το ίδιο. Αυτό το ανέφερε προηγουμένως η κ.Σαλογραία γράφοντας: "ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ, ΚΑΙ ΟΛΟ ΤΟ ΜΑΛΕ ΒΡΑΣΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ.." )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Καλησπέρα Σαλογραία μου!
    Ώστε υπάρχουν ψυχές που πήραν και κάτι καλό από τις "δεσποινίδες"...;
    Προσωπικά έχω τις χειρότερες εμπειρίες από τις υπάρξεις αυτές και τις οργανώσεις εν γένει.
    Τις έχω συνδέσει με ενοχές ατελείωτες και ψυχαναγκασμούς παντελώς ανεδαφικούς.
    Χαίρομαι που ανέβασες αυτό το κείμενο και μου έφτιαξες λιγο το λογισμό...
    Χαίρε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Γωγούλα
    με εντυπωσιαζει η ωριμότητα που έχει η γενιά σας σε πολλά θέματα.
    Πράγματι, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ Ό,ΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΛΑΒΕΙ, Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ ΣΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ.
    Η Ορθόδοξη Εκκλησία, βέβαια, ως Ιατρειο ψυχών και σωμάτων, μπορεί να προσφέρει μεγάλη βοήθεια μέσα από ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΣ πνευματικούς πατέρες και πνευματικές μητέρες, μέσα απο ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΟΥΣ που συναπαρτίζουν την ευρύτερη οικογένεια της Ενορίας...
    Το πρόβλημα είναι ότι ελάχιστες ενορίες λειτουργούν σήμερα με αυτήν την ιεραποστολική διάθεση και επίγνωση από τη μεριά των μελών τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Μαριάννα μου
    Χαίρω πράγματι, όταν βλέπω ότι μπορεί ο μικρός μου κόπος να βοηθήσει ψυχή, στο να κοιτάξει το ίδιο ζήτημα, με έναν άλλο φωτισμό, έτσι που να αυξηθεί μέσα της η καλή διάθεση.

    Θυμάμαι, όταν ο ΧΡ. Γιανναράς έθαψε με μεγάλα φτυάρια τις αδελφότητες, με το βιβλίο του "ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΙΔΕΩΝ", θυμάμαι ότι το διάβασα σε μια νύχτα και το χάρισα σε άλλους δέκα φίλους, εκείνο το πόνημα.

    Εντέλει, ξανακοιτάζοντας πίσω, αξιολογώντας ξανά και ξανά ενδόμυχα, τα μύρια γεγονότα ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ, όχι δεν είμαι απαξιωτική με τις αδελφότητες...


    Αυτό καταλάβαιναν, αυτό έκαναν- οι πολλές αθώες υπάρξεις, με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσαν-δεν αγγίζω το θέμα της τυχόν οικονομικής εκμετάλλευσης από κάποια λίγα επιτήδεια πρόσωπα.

    Το θέμα που θίγεις με τα αρνητικά, απαιτεί μεγάλη κουβέντα...
    Σ'ευχαριστώ πάντα για την αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Βρήκα μια ευκαιρία να ξαναμπώ στον τόπο διάβασα τα τοσα σπουδαία που γράψατε όλοι...
    Εχω να πω πως η ζωή έχει πολλά δράματα,τα όποια μόνοι μας πολλές φορές τα προκαλούμε.
    Επειδή αγαπώ να μπαίνω μέσα στην καρδιά του συνανθρώπου μου...να εμβαθύνω..να επεξεργάζομαι για να βρίσκω λύσεις ,όπως κάνω και με τον εαυτο μου..όταν μου συμβαίνει κάτι προσπαθώ να πάρω τα μηνύματα της ζωής για να καταλάβω -σε πολλά βρίσκω την αιτία σε πολλά δεν βρίσκω οποτε παραταω την ανιχνευση..θα πω αυτό που κάνω και στον εαυτό μου όταν δεν βρίσκω λύση...
    Οταν λοιπόν δν βρίσκω λύση σε κάποιο μου πρόβλημα , λέγω στον εαυτο μου---

    Εγκατἀλειψε Πηνελόπη οποιαδήποτε προσπάθεια να καταλάβεις...τελειωσε!

    Εδώ πρέπει να κάνεις υπομονή.

    Αυτό σημαίνει δύσκολη κατάσταση αλλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.

    Είναι λοιπον μερικα γεγονότα που δεν αντέχονται [εχω περάσει τετοια σε σχέση με την πείνα...]αλλά δεν γίνεται αλλιώς.

    Αυτη η λέξη ''υπομονη'' λέγεται κατ εμε ''μαρτύριο'' και πρέπει να το περασει κανείς.

    Απο αυτο όμως αγιάζεται ο άνθρωπος ευτυχώς επειδη εργάζεται αρετή.

    Και κάθε αρετή χρειάζεται βια ...δεν αποκτάται αλλιώς.

    Ετσι λοιπον αδελφες καρδιές ολοι θα περάσουμε απο δρόμους δύσκολους ,δεν είναι ευκολο θέλω να πω να υπομένει κανείς...δυστυχώς όμως δεν βρίσκω καμία καλύτερη ιδέα..δηλαδη εάν αυτή τη στιγμή μάθω πως έχω καρκίνο,είναι μια συμφορα ,μια τραγωδία τρομερή στην αρχη θα κλάψω...θα πω του Θεου γιατι να μου τύχει[ανθρωποι ειμαστε αδύναμοι ετσι;]έπειτα όμως ξέρω πως πρέπει να κάνω υπομονή και όπου βγεί--εχω καμιά καλύτερη ιδέα;οχι...τι να κάνω δηλαδή..αυτή είναι η ζωή που ταπεινώνει..τρομάζει..θανατώνει ...ματώνει--Ο Θεός να δώσει να κάνουμε υπομονή γιατί πολλά παιδιά απο τις τραγωδίες της ζωής τους δεν αντέχουν και γίνονται αυτόχειρες...ας μην γίνει ποτε και σε κανέναν αυτό

    --Σαλογραία μου καλησπέρα την ανάρτηση του αγιου θα την διαβασω κατα τις 12 το βραδυ...

    με εκτιμηση και αγαπη για ολους --

    πηνελοπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. (αυτό το μυστήριο ...καμινέτο, ενίοτε, ανεβάζει δυο φορές το ΙΔΙΟ μήνυμα...περίεργο...)

    Πηνελόπη
    Σ'ευχαριστώ για την αγάπη και την κατάθεση...
    Οπως έλεγε και ΠΟΛΥ ηρωική φίλη που πολεμάει με δράκους μοναξιάς και βαριάς ασθένειας- άσε την ευθύνη για τα τέκνααα της!

    -ΤΙ ΔΙΝΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΒΑΣΤΑΕΙ Η ΓΗΣ;

    Με τη βοήθεια του Κυρίου και τις ευχές Πάντων των Αγίων και της Θεοτόκου, ΟΛΑ θα τα υπομείνουμε ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΜΕ ΣΘΕΝΟΣ, Πηνελόπη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Μόλις το διάβασα......με συγκίνησες αφάνταστα.....επικοινωνώ κι εγώ ακόμα (μετά από 25 χρόνια)με τη δική μου πνευματική μητέρα, τη δ. Νόννη και...πόσο χαίρεται Χριστέ μου όταν μαθαίνει τα νέα μου! Νά σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. ;-)
    Χαίρομαι που με κατάλαβες αγαπημένο μου.
    Πραγματικά χρωστάμε πολλά σε αυτές τις εκλεκτές πνευματικές μητέρες που κάποτε συναντήσαμε και που πάντοτε μέσα μας κουβαλάμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. Λίγες μέρες πριν

    έλαβα τηλεφώνημα-έκπληξη από τη λατρεμένη δ. Σοφία!

    Την ευχαριστώ απ' της καρδιάς μου τα βάθη!
    !

    ΑπάντησηΔιαγραφή