Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010
Η ρίζα-ποίηση π.β. πάσχος
Η ρίζα
Θυμούμαι πάντα κείνον τον αετό, στις Άλπεις,
όταν ανέβαινα κορφές δυσκολοπάτητες
για να μαζέψω Εντελβάϊς:εκείνος
ζυγιάζονταν επάνω μου-και κάτω η άβυσσος
έτοιμη να με καταπιεί...Ας είναι
η ρίζα εκείνη ευλογημένη, που με κράτησε
σαν τρυφερό χέρι αγγέλου φύλακα
σταλμένου από ψηλά!
Κύριε! Δόξα σοι!
Π.Β. Πάσχος
΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Τον αετό τον εδικό μου
ΑπάντησηΔιαγραφήποιος τον είδε;
Ήτανε όνειρο ή υπήρξε αληθινά;
δεν ξέρω αν πρέπει
το μυαλό μου να πιστέψω
ή τη μικρή καρδιά μου
που πονά
Αγαπημένο μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήούτε το μυαλό σου να πιστέψεις ούτε την καρδιά σου που πονά...
μόνο να κρατιέσαι απ' τη Ρίζα...
Μαζεύει εντελβάις -για χάρη σου- ο δικός σου άγγελος
κι έρχεται ...
Ψάχνω κυρίως τις ρίζες
ΑπάντησηΔιαγραφήμε απασχολεί φοβερά η ασφάλεια
εξάλλου δεν ήθελα να φθάσω εδώ ψηλά
προτιμώ τα ισώματα
ψάχνω κυρίως τις ρίζες
λέτε γιαυτό να μην είδα ποτέ αετό;
Αλεξ
Αλεξ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαίζει μεγάλο ρόλο το ΤΙ ψάχνεις είναι αλήθεια...
αυτό που ψάχνουμε, αυτό βλέπουμε...υπάρχουν και τα άλλα γύρω μας πλην...επιλέγουμε να μ η ν τα βλέπουμε και έτσι καθυστερούμε και πονάμε και μπερδευόμαστε...όμως...ο καθένας μας εκεί που πρέπει να φτάσει θα φτάσει, αρκεί να αγαπάει τον Καθαρό αέρα του Αγίου Πνεύματος.
Αρκεί να περπατάει κάτω απ'τον Ήλιο, προσευχόμενος και
ε λ π ί ζ ο ν τ α ς...
Το εχω, παλιότερα, ξαναγράψει:
Κάποτε, μέρα μεσημέρι και ενώ τρέχαμε με αυτοκίνητο στην παλαιά Εθνική οδό Αιγίου -Πάτρας- λιγο μετά το Μοναστήρι της Παναγίας Τρουπητής όπου ειχαμε ανάψει κεράκι- προσγειώθηκε ΞΑΦΝΙΚΑ μπροστά μας στο οδόστρωμα, ένας τεράστιος υπέροχος α ε τ ό ς, μας κοίταξε για δευτερόλεπτα, μεγαλόπρεπα,και μετά απογειώθηκε και χάθηκε ψηλά στον ουρανό- πριν τον πλησιάσει το αυτοκίνητο...
ΕΝΑ ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ!
Το είδαμε δυο άνθρωποι.
ΘΑ ΤΟ θυμόμαστε μέχρι να φύγουμε από αυτό τον όμορφο κόσμο...
Καλημέρα Σαλογραία ,μεγάλη συγκίνηση νιώθει κανείς όταν βλέπει και ακούει αυτό το πολύ όμορφο βιντεάκι επειδή σε ταξιδεύει...σαν να έχει βγει η ψυχή από το σώμα και ταξιδεύει σ όλη την κτίση πριν φτάσει στον ΚΤΙΣΤΗ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ/Η Αλεξ αρέσκεται στα ισιώματα -παντου υπάρχει
ο Κ Υ Ρ Ι Ο Σ μας --και αν κανείς θαυμάζει όλον αυτόν τον πλούτο της γης,τον οποίον έφτιαξε για το πλάσμα του τον άνθρωπο,πόσο μάλλον έκπληκτος θα μείνει για τα επουράνια αγαθά που δημιούργησε για να τα απολαύσει και να θαυμάσει το μεγαλείο του ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ !!!--Ενα ευχάριστο σαββατοκύριακο να έχουμε όλοι έχοντας στον νου πάντα τον Ιησου μας--
Το όμορφο καλοκαιράκι είναι για να ξεχνιέται και λιγάκι ο άνθρωπος από τα βάσανα του,να κάνει και κανένα μπάνιο και να ρίχνει και κάποιο βλέμμα προς τον ουρανό για να ευχαριστει απο την καρδιά του τον ΠΑΤΕΡΑ [μας]για ό,τι πρόσφερε και προσφέρει τόσα χρόνια στον άνθρωπο...
Είναι γεγονός πως όσο μικροι είμαστε εμείς οι άνθρωποι,τόσο μεγάλοι είμαστε στα μάτια του Θεού..τόση αξία έχει ο άνθρωπος για τον Κύριο όσο αμαρτωλοί και αν είμαστε-
Ο αετός ,σας καλοσώρισε στα μέρη του..την άγρια φύση όπου ζει και θα ήταν πολύ όμορφη εμπειρία...πλησίασε από κοντά να δει τι είναι αυτο το σιδερένιο πράγμα που κινείται;--
Αγάπη ΕΝ ΚΥΡΙΩ πάντα -πηνελοπη+++
Πηνελόπη μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΝ κατάλαβες καλά!
Στην περιοχή της πόλης του Αιγίου ΔΕΝ υπάρχουν αετοί, καθόσον γνωρίζω.
Τον συναντήσαμε επιστρέφοντας από το Αίγιο στην Πάτρα.
Και ο αετός ΠΡΟΣΓΕΙΩΘΗΚΕ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΟΔΟΣΤΡΩΜΑ,
στάθηκε για δευτερόλεπτα ΜΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΩΝ ΦΤΕΡΩΝ ΤΟΥ,
ΜΑΣ ΚΟΙΤΑΞΕ ΗΡΕΜΑ,
ΚΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΕΡΙΠΟΥ ΕΚΑΤΟ ΜΕΤΡΩΝ πριν πλησιάσει το αυτοκίνητο, ΑΠΟΓΕΙΩΘΗΚΕ ΜΕ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΚΙΝΗΣΗ.
Αυτό ήταν το σκηνικό.
Εκείνη την ώρα μέσα στο αυτοκίνητο, είχαμε πολύ ωραία κουβέντα περί προσευχής με τον σύνευνο.
Συμπτωματικά, εκείνη τη μέρα, συμπληρώναμε και δέκα χρόνια παντρεμένοι και είχαμε πάει από την Πάτρα στο Αιγιο, να φάμε ένα γλυκάκι στην παραλία, κοιτώντας τη θάλασσα...
Στα είπα όλα...ίσως δε χρειαζόταν τόση λεπτομέρεια...