Γράμματα σε παπάδες

(Στη φωτό, το λατρεμένο, επί 16 συναπτά έτη, οικόσιτο περιστέρι μου, ο Χάρης)

Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος, 30Μαίου/12 Ιουνίου στα 2006


Σεβαστέ πάτερ

Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε

Είθε ο Παράκλητος, το Αγιώτατο Πνεύμα, να μας καθοδηγήσει εις πάσαν την Αλήθειαν...

Μου κάνατε την τιμή να απαντήσετε στις απλές μου σκέψεις, πράγμα που με παρακινεί αυτή τη στιγμή, να σχολιάσω και γω με τη σειρά μου, -καλόπιστα, θα ήθελα να βεβαιώσω- κάποια από τα υμέτερα γραφόμενα...
Θα προσπαθήσω να αποφύγω τη μακρηγορία, αλλά αν δεν το επιτύχω ακριβώς, παρακαλώ, να μακροθυμήσετε...
"Το επιεικές υμών γνωσθήτω πάσιν ανθρώποις.."σας συμβουλεύει εξάλλου ο Απόστολος...

Λοιπόν, καταρχάς, επιτρέψτε μου να διευκρινίσω ότι δεν είμαι με τους παλαιοημερολογίτες επειδή είναι πιο ηθικοί από τους άλλους.

Αυτό δεν το καταλάβατε σωστά.

Είμαι με τους παλαιοημερολογίτες, επειδή εκφράζονται με την ξεκάθαρη διακοπή Mνημοσύνου, ενάντια στην Παναίρεση του Οικουμενισμού, και επειδή κρατούν- έστω με άγαρμπα χέρια ενίοτε- το Φως της Ορθόδοξης Ομολογίας!

Όπως σας είπα και τηλεφωνικά- αν θυμάστε- εντάχτηκα στην Εκκλησία του Πατρίου, ως φοιτήτρια, και αφού "μου άνοιξε τα μάτια" επί της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας- για την οποία Εκκλησιολογία, μέχρι τότε είχα μαύρα μεσάνυχτα- το απλό, πλην όμως με έμπνευση Θεού, γραμμένο βιβλιαράκι, με τίτλο "Κατά ενωτικών" του γιατρού Αλέξανδρου Καλόμοιρου - ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει!

(Μέχρι εκείνη την ώρα, ήμουν παιδιόθεν κατηχητόπουλο, μάλλον "σωτηρικό", με έναν ενάρετο πνευματικό-ανεξάρτητο από αδελφότητες- που για την ταπείνωση και την ακτημοσύνη και την καθαρότητα του βίου, ιδιαίτερα εκτιμούσα, τον εκλεκτό π.Χρυσόστομο Ζαχαρόπουλο, ο οποίος τώρα είναι συνταξιούχος ιερέας και ανήκει ως ιερομόναχος στη Μονή Τιμίου Προδρόμου, Γορτυνίας.
Οι γονείς μου: ανεπιγνώστως χριστιανοί, που εκκλησιάζονταν μόνο κάθε Πάσχα,στην καλύτερη των περιπτώσεων...
Δεν ευκαιρούσαν, βλέπετε, από τους μεταξύ τους καβγάδες...)

Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να δώσω στοιχεία "ιστορικού", που εσείς οι γιατροί των ψυχών θα θέλατε –ίσως- να έχετε, και να δηλώσω ότι από τότε που θυμούμαι τον εαυτό μου, με διέκρινε ένα πάθος για την Αλήθεια.
Δεν ξέρω, πραγματικά, πώς γεννήθηκε το πάθος αυτό στην ψυχή μου.
Ίσως γεννήθηκε διότι ο πατέρας μου, ήταν εκ συστήματος ψεύτης*!

Ίσως γιατί ο πατέρας μου ήταν και απίστευτα αυταρχικός και με τρομοκρατούσε με το ύφος του, καθώς μου δίδασκε, ότι ειδικά σε κείνον-ως εις Θεόν, και θαυμάσατε παρακαλώ από ψυχιατρικής απόψεως τα αποτελέσματα της ενδοβολής- πρέπει να λέω την Αλήθεια,και μόνο την Αλήθεια, και τελικά, το εμπέδωσα φαίνεται τόσο καλά το μάθημα περί της Αληθείας, που οποιαδήποτε άλλη μεγάλη αμαρτία, μου φαίνεται μικρή και ελάχιστη μπροστά στο παραμικρότερο και <αθώο> ψέμα, το οποίο, το θεωρώ σοβαρότατο αμάρτημα ενώπιον του Κυρίου.
(Ενα <χαίρε βάθος αμέτρητον> είναι το μυστήριο των επιλογών μας!)

Βδελύσσομαι το ψεύδος, διότι μου φαίνεται εκ προμελέτης αμαρτία, και οι αμαρτίες εκ προμελέτης, κατ εξοχήν πιστεύω ότι φυγαδεύουν τον Παράκλητο, το Πνεύμα της Αληθείας, απ’της καρδιάς μας τα βάθη...

Βδελύσσομαι το ψεύδος και ας αποσκοπεί δήθεν και στο <καλό> του πλησίον...

Σε καμία περίπτωση-εφόσον πιστεύω ότι ο Χριστός Αναστήθηκε- δεν μπορώ να δεχτώ πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα...και βεβαίως -αν θέλετε το πιστεύετε- 27 χρόνια που είμαι με τον άνδρα μου, ένα ψέμα-προκειμένου να τον εξαπατήσω- δεν του έχω πει, του τιμίου συναγωνιστή μου.

Μαζί με το πάθος για την Αλήθεια, όμως, ανέπτυξα και την αντιπάθεια για την προσωπολατρία, απέναντι σε οποιονδήποτε, και ιδιαίτερα απέναντι σε πνευματικούς, όσο σπουδαίοι και αν φαίνονταν στα παιδικά μου τα μάτια...

Η προσωπολατρία προς πνευματικούς, μου φαίνεται αντίστοιχη με την ειδωλολατρία του ρομαντικού έρωτα, που έχει καλλιεργήσει κατεξοχήν η Δύση, μέσα από τον κινηματογράφο και τα μυθιστορήματα...πάρα πολλά χρόνια τώρα...

(Και μου πήρε δεκαετίες μέχρι να καταλάβω, πώς ενώ αυταπατώμεθα ότι είμαστε και χριστιανοι, οι περισσότεροι από μας, στην ουσία, ανά πάσα ώρα μπορούμε να ξεπέσουμε και ενώπιον του Κυρίου, αποδεικνυόμεθα συχνάκις ειδωλολάτρες.
Τα είδωλά μας ποικίλα:από πολιτικούς, καλλιτέχνες, επιστήμονες, παπάδες, φτιάχνουμε είδωλα, μέχρι, εραστές, τέκνα, υλικά αποκτήματα, εγκόσμιες φιλοδοξίες...
Συνεχώς τρέφει ροπή προς τα είδωλα, η εσκοτισμένη καρδία μας...)

Ετσι, λοιπόν, παρά την αγάπη στο νεοημερολογίτη ενάρετο πνευματικό , ο οποίος ήταν αντίθετος, ακολούθησα το πάτριο εορτολόγιο, διότι ο Καλόμοιρος με έπεισε με το βιβλίο του, αλλά και την προσωπική επικοινωνία, πως η Αλήθεια ήταν με τις τάξεις του πατρίου Εορτολογίου, και ότι οι του Νέου, ήσαν Οικουμενιστές και Καινοτόμοι, σε βαθμό επικίνδυνο για την αιωνιότητα της ψυχής μας...

Μου στοίχισε συναισθηματικά, που έχασα τον π. Χρυσόστομο, όμως, όφειλα να είμαι συνεπής, με τη φωνή της συνείδησής μου, και όχι να κλείνω τα αυτιά μου, χάριν της προσκολλήσεώς μου,σε πρόσωπα...
Αυτή είναι μια στάση που την έχω κρατήσει με συνέπεια στη ζωή μου ως τώρα, και ελπίζω να την κρατήσω μέχρι το τέλος...όσο κόστος κι αν προυποθέτει...

Μου πήρε πολλά χρόνια- γιατί τόση ευήθεια εκ μέρους μου;- μέχρι να καταλάβω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, δεν τα <ψάχνουν> τα πράγματα, και ότι επιτέλους δεν επιθυμούν να κάνουν δύσκολη τη ζωή τους...

Βλέπετε < πλατεία η οδός η απάγουσα εις την απώλειαν...>

( Εσείς ως ειδικός, θα συμφωνήσετε πιστεύω μαζί μου, πως εύκολα, οι πολλοί, όταν αγαπούν ένα πρόσωπο, αφήνονται να πειστούν από τις επιχειρηματολογίες του, και χώνοντας όπως η στρουθοκάμηλος το κεφαλάκι τους στο χώμα των βιοτικών τους ενασχολήσεων, συνεχίζουν να ζουν, χωρίς να στριμώχνουν τους εαυτούς τους...)

Η ανόητη, όμως, ήθελα να τα <ψάχνω>.
Καλά να τα πάθω, λοιπόν!
Μου άξιζε η ταλαιπωρία!

Διότι μπαίνοντας στις τάξεις των Γοχηδων, χάριν της Αληθείας, και ουχί εξ αιτίας του ότι υπερτερούσαν ηθικά- εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, από τη μεριά των ανθρώπων- ταλαιπωρία, κυρίως, εισέπραξα , καλέ μου ψυχίατρε...

Ταλαιπωρία, από στενοκέφαλους, από ακαλλιέργητους, από άμουσους,από συμπλεγματικούς, που δεν θα τους ήθελαν ουτε για καντηλανάφτες στο νέο ημερολόγιο, και που στο παλαιό, άρπαζαν αρμοδιότητες και εξουσίες, στο όνομα του εγωκεντρισμού, ή του Μεσαίωνα, που έκαιγε μέσα τους....

(Κάτι ανάλογο δε γίνεται και στην κρατική εκκλησία, εκεί που σας ενώνει όλους ο μισθός εκ του κράτους; Τουλάχιστον οι παλαιοημερολογίτες παπάδες, δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι, οικονομικά βρίσκονται στο έλεος του Θεού και των ενοριτών τους...

Από τη μεριά του Θεού, όμως, υπήρχε παρήγορη πληροφορία ...για τούτο και άντεξα μέχρι τώρα που συζητάμε...)

Δεν διαπίστωσα, λοιπόν, ότι οι Γοχηδες είναι ηθικότεροι από τους νεοημερολογίτες...

Αυτό δεν μπορώ να το ξέρω.
Αδύνατον να γνωρίσουμε τα βάθη της καρδίας του άλλου..
Καλύτερα από μένα, ως ειδικός, που ασχολείται και με παπάδες, μπορείτε να γνωρίζετε τα επάλληλα στρώματα υποκρισίας, με τα οποία είναι σε θέση να καλύπτεται η ανθρώπινη φύση...

(Εδώ και για τη δική μας καρδία, είμαστε μεσα σε γνόφο αγνωσίας και άπειρες εκ της υποκειμενικότητος, ψευδαισθήσεις...)

Η ηθική έχει να κάνει με τις εσώτατες μυστικές επιλογές και στάσεις της ψυχής περισσότερο, ενώπιον του Κυρίου, και λιγότερο με έργα αγαθοεργίας, που επιτέλους τα έχουν πλουσιότερα απο μας οι παπικοί και οι προτεστάντες, το γνωρίζετε...

Δεν ασχολήθηκα, επαναλαμβάνω, με την ηθική των Γοχηδων, παρόλο ότι σαν άνθρωπος, κάποιο καλό παράδειγμα και γω ζητούσα, να δώ, για να πάρω κουράγιο...

Μπήκα, στις τάξεις των Γοχηδων, επειδή από τα διαβάσματά μου και την προσωπική εμπειρία πείστηκα, πως αυτοί ομολογούσαν την Αλήθεια...όπως παραδόθηκε από τους Άγιους της Εκκλησίας...

(Σήμερα, λόγω ωριμότητας -που εγγίζει το σάπισμα- θα σας έλεγα ότι μου είναι και παγερά αδιάφορη η ηθική,και ότι τους ανθρώπους που είναι ηθικοί , χωρίς να γνωρίζουν γιατί είναι ηθικοί, τους θεωρώ, καλοπροαίρετα κρίνοντάς τους, έως και απίστευτα βλάκες...

Αν ο Χριστός δεν Αναστήθηκε, καμιά ηθική δεν έχει νόημα για μένα, καλέ μου, πάτερ ψυχίατρε.

Ολες τις ηθικές, θεωρώ ιδιοτελή εν πολλοίς, και αφελή κατασκευάσματα ανθρώπων που είτε πλανώνται...είτε εκμεταλλεύονται με το προσωπείο της ηθικής, τους άλλους ανθρώπους ...)

Επέλεξα λοιπόν τους Γοχηδες, για την Ομολογία της Αλήθειας...διότι πιστεύω ότι εκτός Αληθείας, είναι έως αδύνατη η Σωτηρία, σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού και όλων των αγίων...
Τους επέλεξα επειδή κατάλαβα ότι έκαναν αγώνα να διαφυλάξουν αυτά που στο Συνοδικό, το αναγιγνωσκόμενο τη μέρα της Κυριακής της Ορθοδοξίας, υποσχεθήκαμε στους Αιώνες να διαφυλάττουμε...

(Οι Ορθόδοξοι οι οποίοι ενστικτωδώς αντιστάθηκαν στην πραξικοπηματική αλλαγή του εορτολογίου -από την κυβέρνηση της τότε Χούντας , Πλαστήρα-Γονατά, σε συνεργασία με τον αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, και Αριστήνδην Σύνοδο πέντε επισκόπων, ( μάλιστα, μόνο πέντε, όσα τα δάχτυλα της μιας παλάμης-μούντζας, εκκλησιαστική χούντα- διάβαζε καλύτερα- διότι αριστήνδην σύνοδοι δεν υπάρχουν στο υγιές σώμα της Εκκλησίας) ε, αυτοί, ευθύς αμέσως με την αλλαγή του 1924, εδιώχτηκαν άγρια απο το χωροφύλακα της κρατικής εξουσίας...μέχρι περίπου τις μέρες μας, το 1974, οπότε ο διωγμός κατασίγασε.
Και πάψαν να γκρεμίζουν εκκλησίες, να ξυρίζουν σεβάσμιους παπάδες, να φυλακίζουν πιστούς οι Αντίχριστοι Δεσποτάδες της Καινοτομίας, οι νεοεποχίτες επίσκοτοι...

Είχε έρθει, βλέπετε, η τηλεόραση.
Είναι διωγμού, αποτελεσματικότερος τρόπος. Πονηρέψανε πια και οι διαβόλοι!
Τι τσιγκέλια, πια, τι πυρωμένοι τροχοί; Ντεμοντέ καταστάσεις, αγία Αικατερίνη μου!
Μια τηλεόραση τους πετάς στα μούτρα , και φυτεύονται μες στις ψυχές των παιδιών, όλοι οι δαίμονες με άψογο και λαμπερό χαμόγελο τηλεπαρουσιάστριας, δελτίου ειδήσεων...

(Τους στερέωσε τους Ορθόδοξους ο Κύριος, και με το μέγα σημείο της Τρίτης εμφάνισης του Τιμίου Σταυρού, πάνω από το εκκλησάκι του αγ.Ιωάννου του Θεολόγου, το έγραψαν εφημερίδες το φαινόμενο, ζούσαν μέχρι πριν λίγο, αυτόπτες μάρτυρες που συγκλονίστηκαν...και μας συγκλόνισαν με την προσωπική εμπειρία τους, εκείνης της νύχτας...)

Και θα το αναφέρω για μια ακόμη φορά: ιερατείο, που χρησιμοποιουν χωροφύλακα, για να εξοντώσουν άλλους παπάδες, δεν έχουν με το Χριστό, την παραμικρότερη σχέση...
Είναι Αντίχριστοι και λύκοι βαρείς, μη φειδόμενοι του ποιμνίου, είναι ΛΥΚΟΙ, αλίμονο στα έρμα τα πρόβατα!)

Και τότε, ως νέα κοπέλα, νομίζω, ότι επέλεξα, πιο πολύ με το ένστικτο μιας αγνής ψυχής, παρά με την επίγνωση που έχω τώρα ως ώριμη...

Τώρα, ως ώριμη, βλέπω ότι οι θρήνοι και οι κοπετοί των Αρχαίων Αγίων, προκειμένου να μην αλλάξη γιώτα έν, ή μία κεραία, από την Παραδοθείσα ημίν Πίστιν, είχε απόλυτη βάση...

Διότι <ξήλωνε τώρα, μυριαγκαθούλα μου, το ένα, ξήλωνε μετά, μυριαγκαθούλα μου το άλλο, παραβίασε αυτόν τον κανόνα τώρα, παραβίασε αυτόν τον κανόνα μετά>, στο τέλος, όλο το παραδοθέν οικοδόμημα Αληθείας, το Παλάτι του εν ημίν Οικούντος Βασιλέως, ως άθλια Τρώγλη, θα φανερωθεί ενώπιον των οφθαλμών των επιγόνων και μεταγενεστέρων μας ...>

Η αλήθεια είναι πως άνθρωποι που μπλέχτηκαν με θεωρητικές σπουδές, έχουν μεγάλο κίνδυνο, να εκλάβουν την Αλήθεια, ως κάτι το συγκεχυμένο, ως ένα σύννεφο που αλλάζει μορφή και πυκνότητα, κατά τα φυσήματα του κοινωνικού ή πολιτισμικού αέρος...
Αυτό παθαίνει και ο μέσος αστός σήμερα, απλά και μόνο από το βομβαρδισμό της τηλεόρασης, των media και την υπερπαραπληροφόρηση...
Όλα όσα ακούει, γίνονται μέσα στο κεφάλι του, μια σούπα, ένας κυκεώνας, και τείνει ειδικά ο νέος άνθρωπος, να καταλήξει, πώς τίποτα δεν είναι αληθές, πώς τα πάντα είναι υποκειμενικά, πως δεν υπάρχουν κανόνες, και πως μπορεί ο καθένας να κάνει ό,τι του κατεβαίνει, τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στο δημόσιο βίο του
(αρκεί να μην έχει εμπλοκές με την αστυνομία ή τη γήινη δικαιοσύνη) ώστε να ζει ζωή χαρισάμενη!

Μου πήρε πολλά χρόνια να καταλάβω, παρόλο ότι προσπαθούσα να εφαρμόζω, έστω αφηρημένα, έστω επιφανειακά, και υποτυπωδώς, τις χριστιανικές εντολές εκ νεότητος ότι η Αλήθεια, υφίσταται ως αντικειμενική σύσταση πραγμάτων και κόσμου, είτε η ίδια την καταλάβαινα, είτε όχι, και επίσης, μου πήρε παρα πολλά χρόνια να συνειδητοποιήσω, ότι η Αλήθεια τελικά είναι και Πρόσωπο, του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, το Ασύγκριτο Πρόσωπο.

Σχετικα πολύ πρόσφατα, όσο και αν περίεργο σας ακούγεται, κατάλαβα, ότι έχοντας πέσει απίστευτα χαμηλά η ανθρώπινη φύση, θα ήταν αδύνατο των αδυνάτων από μόνη της να προσεγγίσει την Αλήθεια, αν η ίδια η Αλήθεια, πρώτη αυτή, δεν την προσέγγιζε και δεν μας Αποκάλυπτε το Πρόσωπό Της...
Και η Αλήθεια αυτή είναι το Μυστήριο το Μέγα της Τριαδικότητας του Θεού, του αποκεκαλυμμένου ημίν, εν χρόνω, δια Ιησού Χριστού του Σωτήρος ημών...

Ευχαριστώ το Πανάγιο Πνεύμα για όλα!

Και σαν να ξυπνώ από άγρυπνο κώμα, κατανοώ τώρα βαθύτερα πράγματα, και θαυμάζω, και λέω στον εαυτό μου: <Μα τόσο χρόνια που ήμουνα; Μα τόσα χρόνια γιατί δεν τά βλεπα; Μπροστά μου βρίσκονταν όλα!>
Και ξαφνικά κατανοώ την έννοια της πνευματικής τυφλότητας...ωιμέ...πόσο μωροί και τυφλοί πορευόμαστε όλοι!
Σας είπα και στο τηλέφωνο:
Κάπου για δέκα χρόνια περίπου, με βασάνιζε αυτό το <φλου> της αίσθησης των πραγμάτων...αναρωτιόμουν αν ο Θεός είναι τόσο απόλυτος, όσο μας τον δίδαξαν κάποιοι πολύ αυστηροί καλογερόπαπες έστω και Άγιοι...
Με βασάνιζε το γεγονός ότι δεν μπορούσα να βρω απαντήσεις για φαινομενικά πολύ άδικα πράγματα<και τι Θεός είναι αυτός που τα ανέχεται; >
(Δεν είχα διαβάσει τα της αποφατικής θεολογίας, τα περί διαχωρισμού φύσεως Θεού, και ενεργειών Του)
Με βασάνιζαν οι διαιρέσεις των ανθρώπων, σε Ορθόξους ακραιφνείς, ορθόδοξους λάιτ, σε παπικούς, σε προτεστάντες, Θεέ και Κύριε, τι μπέρδεμα!
-Ελα μωρέ τώρα! Τι τα θέλουμε τα δόγματα! Τι θέλουμε τις πολλές εντολές, τους πολλούς κανόνες που γράφουνε τα πηδάλια!
Σημασία έχει να διαθέτουμε ευγένεια, αγάπη, ελεημοσύνη, ένας είναι ο Θεός επιτέλους! έλα μωρέ, τώρα, και οι Νεοεποχίτες, και οι Μπαχάι, και οι Βουδιστές, καλοί άνθρωποι είναι! ψιθύριζε επίμονα ο άθλιος λογισμός μου...

Οι φίλοι μου οι θεολόγοι και οι παπάδες, βοήθεια δεν έδιναν...μέχρι που μια μέρα, ο Κύριος, φώτισε τον καλό μου τον σύνευνο, τον διακεκριμένο πειραματικό, χημικό επιστήμονα, Πέτρο. Και μου σχολίασε:
<Ναι, καλή μου. Μη σου φαίνεται παράξενο που ο Θεός δίνει σημασία στη λεπτομέρεια της Πίστης, και που πρέπει για τη διαφύλαξη αυτής της λεπτομέρειας, ακόμη και να πεθάνουμε! Κοίτα, την ακρίβεια, με την οποία οργανώνει το Σύμπαν, σε βαθμό απίστευτης λεπτομέρειας... Και αν νοιάζεται για την οργάνωση, στο εκατομμυριοστό του γραμμαρίου της ύλης, άνευ της οποίας επέρχεται ο σωματικός θάνατος, πόσο περισσότερο τον ενδιαφέρει η οργάνωση της πνευματικής λεπτομέρειας; Φαντάζεσαι; >

Με κείνο το επιχείρημα, τότε, σαν να έλαμψε ένα φως εωθινό στην ψυχή μου.

Ησύχασα...και κατάλαβα, ότι ναι, αναμφίβολα, ό,τι και να λένε οι μοντερνιστές και οι Μασώνοι πατριαρχάδες και Δεσποτάδες, που κολυμπάνε στη δύναμη της εξουσίας και του Χρήματος, ο Φτωχός, και Κατατρεγμένος, Εσταυρωμένος και Αναστημένος Ιησούς είναι ο Παλαιός των ημερών, έως και Παλαιοημερολογίτης!

Έτσι πήρα κουράγιο να αντέξω!

Σας θυμίζω πράγματα που από μένα γνωρίζετε ακριβέστερα, είμαι βέβαιη.

Θυμηθείτε εκείνο τον αγιότατο και καθαρότατο γέροντα, που τον κατηγόρησαν για κλέφτη, για πόρνο, και το δέχτηκε.
Όταν τον κατηγόρησαν για αιρετικό, αποποιήθηκε την κατηγορία μετ’εμφάσεως.
<Οχι αιρετικός! Δεν είμαι!>

Επειδή κατά την εξήγησή του, η αίρεση, όσο άγιος και νάναι στον καθ ημέραν βίο του, μπορεί να τον χωρίσει από το Χριστό, στον Αιώνα.

( Πόσοι από τους σημερινούς χριστιανούς, κατανοούν αυτή την αντίδραση; Πόσοι αισθάνονται πώς η αίρεση είναι το μέγα κακό;
Φοβούμαι, ελάχιστοι συγκριτικά, επίσκοποι και παπάδες...διότι έχουν χάσει την έσωθεν μαρτυρία, τη γνησία γεύση του Πνεύματος...
Το ξίδι με το κρασί, μοιάζουν στην όψη, αλλά από τη γεύση καταλαβαίνεις τη διαφορά, λέει ένας σοφός άγιος στη Φιλοκαλία, σε κείμενα φοβερά περί Αληθείας και πλάνης, στον πέμπτο τόμο, κατά το τέλος, αν ενθυμούμαι ...)

Θυμηθείτε τον άγιο Συμεων το Θεολόγο που γράφει , ότι όποιος δεν κάνει το καλό στο Όνομα του Χριστού, είναι πολύ χειρότερος, από τον φανερά κακό άνθρωπο, διότι γίνεται αφορμή να παραπλανηθούν οι πιστοί και να πιστέψουν, ότι χωρίς Χριστό και Ορθόδοξη πίστη, είναι δυνατή η ψυχική υγεία και σωτηρία, δηλαδή η αγιότητα...

Κοντά με την αναζήτηση της Αλήθειας, βαδίζει και η Ακρίβεια στην τήρηση των εντολών, στη βίωση των Δογμάτων...
Μας παραδόθηκε ο πνευματικός νόμος...οι εντολές και τα δόγματα, μέσα απο τα βιώματα- κείμενα των Αγίων και τις Οικουμενικές συνόδους...

Αν δεν τηρήσουμε με ακρίβεια, αποτέλεσμα δεν θα προκύψει...

Ετσι καταλαβα το γιατί, ενώ μυριάδες φαίνονται να ενδύονται τα ράσα και να βαπτίζονται, ελάχιστοι φανερώνουν τη χαρά του Πνεύματος και τη Δύναμη του Τριαδικού Θεού στη ζωή τους...
Διότι δεν τηρούν με ακρίβεια, αλλά ζουν, χαριζόμενοι εαυτοίς...
Αρνούνται να δώσουν Αίμα, για να λάβουν Πνεύμα...

(Δίχως ακρίβεια στην εφαρμογή της τεχνολογίας των υπολογιστών, δεν θα μπορούσα τώρα να γράφω.
Δίχως ακρίβεια στην τήρηση της Παραδοθείσης Πίστεως, κανένα αποτέλεσμα αναμφισβήτητης αγιότητας δεν θα προκύψει...)

Ο Κύριος Παντοκράτωρ, είναι Θεός έξω από κάθε προσωποληψία, και αναπαύεται μόνο σε κείνους που είναι τω όντι ταπεινοί τη καρδία, και του ετοιμάζουν καθαρό από κενοδοξία, εσωτερικό κατάλυμα, παραμένοντες ωστόσο μέσα στο φραγμό των ορίων της Εκκλησίας.
Το πιστεύω, σεβαστέ πάτερ, με όλη μου την ψυχή, ότι η Εκκλησία έχει σαφή όρια και σε τούτη τη ζωή, και στην άλλη, γιατί είναι το Σώμα του Χριστού, παρατεινόμενο στους αιώνες...<Εφύτευσεν αμπελώνα και έθηκε φραγμόν...>

Φοβούμαι όμως ότι η οσιότητά σας, μπερδεύεται μερικές φορές, και ταυτίζει την Εκκλησία που είναι το Σώμα του Χριστού, με την Εκκλησία ως διοικητικό σύστημα.

Κάποτε και γω αυτά τα δυο πράγματα, τα μπέρδευα.

Κάποτε και γω, νεαρή αγαθιάρα ούσα, αρκούσε να δω ράσο, και βραχυκυκλωνόμουνα, νόμιζα ότι βλέπω τον ίδιο τον Κύριο αυτοπροσώπως,μέχρι που παρατήρησα την <απειθαρχία> του Αγίου Μάξιμου του Ομολογητή, απέναντι στους πέντε πατριάρχες της εποχής του, την <απειθαρχία> του Συμεών του Θεολόγου, την <απειθαρχία> του Γρηγορίου του Παλαμά, για την οποία φυλακίστηκε από αγρίους συνιερουργούς του, την <απειθαρχία> του μεγίστου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, για την οποία κατ επανάληψιν εξορίστηκε και <καθαιρέθηκε>, α! πολύ ενδιαφέρον μάθημα οι βίοι των μεγάλων αγίων, μα την αλήθεια!

Ο άγιος Μάξιμος, τον οποίον θαυμάζετε, δεν αποχωρίστηκε από την Εκκλησία, όταν διέκοψε την κοινωνία του, με τα πέντε πατριαρχεία που είχαν πέσει στην αίρεση, παρόλο που έτσι προσπαθούσαν να τον φοβίσουν οι παπάδες της εποχής του.

Ισα, ίσα, διακόπτοντας την κοινωνία μ αυτούς, ενώθηκε με την Εκκλησία...η οποία όπως σχολίασε και ο Πέτρος, ορίζεται και εν τρισίν Ορθοδόξοις...

Το γνωρίζετε καλύτερα από μένα, ότι πολλές φορές ληστρικές και <οικουμενικές > σύνοδοι, το <παίξανε> αυθεντικές <Εκκλησίες...> όπως τώρα οι της ιεράς κοινότητος σκαρφιστήκανε να φτιάξουνε οι δύστυχοι, στις Καρυές, μαιμού- Εσφιγμένου, για να δικαιολογήσουν τα ...μύρια που εισέπραξαν με το πρόγραμμα ΑΘΩΣ απ την ΕΟΚ, πλαστογραφώντας την υπογραφή της αληθινής Εσφιγμένου...

Με όλες αυτές τις ληστρικές συνόδους, με όλες αυτές τις πλαστογραφήσεις,
χαμπάριασε τίποτα το Πνεύμα το Άγιο; Εκβιάστηκε;

Αναπαύτηκε πάνω τους; Σε καμία περίπτωση.

Διότι ο Θεός που λατρεύουμε είναι απροσωπόληπτος Θεός Αγάπης και Αληθείας.



Το λείμμα της χάριτος, ευτυχώς ανά τους αιώνες, πάντα σε κάποιες ψυχές διωκομένων και προσευχομένων διασώζεται...
Και πάντα, η Εκκλησία, ως Σώμα του Χριστού, Σταυρώνεται και διώκεται και δοκιμάζεται, για να αναστηθεί στο τέρμα του Χρόνου, νικηφόρα, επαληθεύοντας την ιαχή:< και πύλαι Άδου, ου κατισχύσουσιν αυτής!>
Και για να τελειώνω με το θέμα, θα πω ότι έγινε ο Καλόμοιρος και ο Πέτρος και ο παπα Νικόλας ο Δημαράς(έχοντας ζήσει όλοι πολλά χρόνια στο εξωτερικό, όπου έλαβαν σκληρή εμπειρία από πρώτο χέρι της αίρεσης του Οικουμενισμού) παλαιοημερολογίτες, διότι κατενόησαν το αίσχος της συμμετοχής στο παγκόσμιο συμβούλιο των εκκλησιών, το αίσχος της άρσης των αναθεμάτων που έγινε από τον αρχιμασώνο Αθηναγόρα.

Είναι για την Ορθόδοξη συνείδηση μεγάλα σκάνδαλα και τα δύο.

Δεν μπορεί να προσυπογράφουν οι Ορθόδοξοι το καταστατικό του παγκοσμίου συμβουλίου των εκκλησιών, στο οποίο διακηρύσσεται η θεωρία των Κλάδων και η σχετικοποίηση της Αλήθειας, ούτε να δέχονται ότι η Εκκλησία ήταν σε πλάνη επί τόσους αιώνες κατά τους οποίους αναθεμάτιζε τις παπικές κακοδοξίες.

Φαντάζεστε να βγει τώρα η εκκλησία και να άρει τα αναθέματα κατά του Αρείου;

Αν η Εκκλησία δεν αποφαίνεται εν Αγίω Πνεύματι, αν η Εκκλησία δεν είναι Στύλος και Εδραίωμα της Αληθείας και έρχεται και μου λέει:<με συγχωρείτε έκανα λάθος!> τότε καμία απολύτως εμπιστοσύνη δεν μπορώ να έχω σε τέτοιο ανθρώπινο κατασκεύασμα, που μπορεί να με παραπλανήσει και να με πάρει και στο λαιμό του.

Η Εκκλησία δεν κάνει λάθη, όταν αποφαίνεται εν συνόδω...και η σύνοδος επί Φωτίου, ήταν η όγδοη οικουμενική.
Η σύνοδος επί Γρηγορίου Παλαμά, ήταν η ένατη που επικύρωσε την όγδοη, κατά τα λεγόμενα και του Ρωμανίδη,( στο βιβλίο <Πατερική Θεολογία> αναφέρονται) ...
Αν η Εκκλησία βγαίνει, με την άρση των Αναθεμάτων, και λέει ότι επι τόσους αιώνες έκανε λάθος που καταδίκαζε τις πλάνες του παπισμού, τότε, δεν ξέρει να ξεχωρίσει δυο γαιδουριών άχυρα η Εκκλησία, δεν ξέρει την τύφλα της, δεν μπορεί να μου εγγυηθεί καμιά Σωτηρία, και να με παρατήσει ήσυχη, το καλό που της θέλω!

Γράφετε ότι οι ΓΟΧ βάφτισαν κάθε οικουμενιστική κίνηση αίρεση...
Εφόσον οι συμπροσευχές και τα συλλείτουργα απαγορεύονται ρητά από τους κανόνες, είναι αίρεση, καλέ μου πάτερ...

Διαβάσατε τις <επιστολές πόνου> του αγιότατου Μητροπολίτη Φιλάρετου, που αξιώθηκε αφθαρσίας και τιμάται ως άγιος σήμερα μαζί με τον Ιωάννη Μαξίμοβιτς, ο οποίος ήταν και αυτός λάβρος ενάντια σε κάθε οικουμενιστική εκδήλωση, και όσο ζούσε δεν είχε καμία κοινωνία με τις νεοημ. Εκκλησίες, τις αλωμένες από την αίρεση του Οικουμενισμού;
Τώρα βέβαια που άρχισε η Ρώσικη διασπορά, να εκτρέπεται, τώρα, δέχτηκε και η νεοημ. Εκκλησία της Ελλάδος την αγιότητα του Μαξίμοβιτς, και μεταφράστηκε ο βίος του στα Ελληνικά, με αλλοιωμένα πολλά στοιχεία εκ του αγγλικού πρωτοτύπου...Το ίδιο και με το βίο του π.Σεραφείμ Ρόουζ, του μαθητή του, το ίδιο έκαναν.
Και ο Ιωάννηςο Χοζεβίτης, όσο ζούσε, δεν είχε την παραμικρή κοινωνία με τους οικουμενιστές...
Τώρα που άγιασε, τον καταγράψανε για δικό τους οι Ρουμάνοι, αποκρύπτοντας την αληθινή ιστορία.
Πράγματι είναι σκανδαλώδης η παραχάραξη της Αληθείας, αλλά ζούνε ακόμη μάρτυρες και γνωρίζουμε πώς είχαν τα πράγματα...

Γράφετε:<αλλο πράγμα η σωτηρία, άλλο η αλήθεια...>


Τότε, σεβαστέ πάτερ, τι τη χρειαζόμαστε την Εκκλησία, αν μπορούμε να σωθούμε και χωρίς αυτήν;

Τι ήθελε εκείνος ο Χριστός και ήρθε και σταυρώθηκε; Γιατί να λάβει στην άγια σάρκα του, και στην ψυχή Του, τον πιο απερίγραπτο πόνο, Εκείνος ο Τέλειος και Άμωμος; Απλά για να δείξει πως μας αγάπησε;

Γιατί -κατά τα λόγια του ίδιου του Κυρίου- ήρθε ίνα μαρτυρήσει περί της Αληθείας;
Αρκετοί δεν ήταν οι προ αυτού, άγιοι άνθρωποι και προφήτες;

Και αλλάζοντας θέμα...

Γράφετε:<Τα μοναστήρια δεν είναι ιδιωτική περιουσία των μοναχών...συμφωνήθηκε να κατοικούν εκεί υπό κάποιους εκκλησιαστικούς όρους>

Οι οποίοι εκκλησιαστικοί όροι, συμπληρώνω εγώ η πονηρά και ακάθαρτος σαλογραία, εν πολλοίς έχουν να κάνουν με το χοντρό πορτοφόλι, εκάστου μητροπολίτη, έτσι δεν είναι;
Εχω ας πούμε ένα χωραφάκι. Εχω και ένα ένθεο ζήλο-που να μην τον είχα!- να χτίσω ένα εκκλησάκι, καλώ -ο πάβλακας- το μητροπολίτη να μου κάνει εγκαίνια, λειτουργείται το εκκλησάκι, ένα διάστημα, μετά αλλάζω γνώμη, θέλω το εκκλησάκι να το κάνω παλαιοημερολογίτικο, <πριτς! >λέει ο μητροπολίτης:

Δεν μπορείς μανδάμ! Εμείς εγκαινιάσαμε το εκκλησάκι, δεν πά να το χτισες εσύ με αίμα, στα αμπελοχώραφά σου, δικό μας είναι, γιατί εμείς θέλουμε να μαζεύουμε το καυτό χρήμα εκ των λειτουργιών...στο σφραγίζουμε λοιπόν, με τη βοήθεια πάντα του χωροφύλακα, για να μάθεις ότι τα λεφτά θα τα τρώει μόνο ο νεοημερολογίτης μητροπολίτης που πρόλαβε και έκανε τα εγκαίνια, και όχι ο παλαιοημερολογίτης, που σου κούκωσε εσένα μανδάμ, να καλέσεις αργότερα, ορίστε μας! και εκεί ξαναπλακώνουν οι μπάτσοι, και το σφραγίζουν, και γίνεται της επί χρήμασιν εκδιδομένης γυναικός το κιγκλίδωμαααα!...
Γι αυτό τώρα, πονηρέψανε μέχρι και τα χάπατα οι καλόγεροι και το κάνουνε ησυχαστήριο το μοναστήρι, ώστε να μη μπορεί να τους αρπάξει ο οικείος μητροπολίτης, πάντοτε βεβαίως στο όνομα της ευσέβειας...αλίμονο και γραψαλίμονο!
Αυτά για τον κόσμο...Για τις μονές του Αγίου Όρους, ισχύει η πνευματική κληρονομιά. Τα μοναστήρια φυλάνε τις παρακαταθήκες των αγίων...
Δικαιούται ενώπιον Θεού, να κατέχει τη μονή, όποιος φυλάσσει Θερμοπύλες, και αν δε μπορείτε να δείτε ποιες είναι οι Θερμοπύλες, <άραγε είναι η φτώχεια της Εσφιγμένου, ή είναι τα Εκατομμύρια της Εοκ;> που τσεπώνουν οι λοιποί,<όσιοι> ηγούμενοι, κάτι δεν πάει καλά με το πνευματικό αισθητήριό σας...

Και τώρα το θεματάκι με τους Παίσιους και Πορφύριους όσο μπορώ πιο συνοπτικά, για να μη σας κουράσω...

Πραγματικά, ο Παίσιος μπορεί να ήταν ένας ενάρετος καλόγερος.

Από το ενάρετος μέχρι το άγιος η απόσταση είναι πάρα μα πάρα πολύ μεγάλη.

Γιατί βιάζεστε τόσο πολύ να τον ανακηρύξετε άγιο;
Επειδή θυμιάτιζε τους οικουμενιστές πατριάρχες;
Τον επικαλείσθε ως αυθεντία, για να μπορείτε να κοιτάτε χωρίς ντροπή τα πρόσωπά σας στον καθρέφτη;
Μη βιάζεστε τόσο πολύ, καλοί μου πατέρες...Μη σας παρασύρουν αυτοί που αυξήσανε τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς με τις βιογραφίες των φτωχών πλην, πιθανώς, ανθρωπάρεσκων καλογέρων...

Αφήστε να δούμε το άγιο του λείψανο πρώτα (μη γίνει κανα φιάσκο σε στυλ Βησσαρίωνα) αφήστε να περάσουν καμιά 30ριά χρόνια, αφήστε να μιλήσει ξεκάθαρα, Κύριος Παντοκράτωρ...

Μας έχει παραδοθεί από τον μέγιστο Απόστολο και όλους τους ακολουθούντας τα ίχνη του, να ΜΗΝ προσέχουμε θαύματα και σημεία, διότι υφίσταται κίνδυνος πλάνης...
Αν θέλουμε να κοιτάξουμε θαύματα και σημεία, οι πεντηκοστιανοί και οι αλλόθρησκοι, και ο μάγος ο Κόπερφιλντ, σας λέω πως μπορούν να κάνουν περισσότερα...

Μας έχει παραδοθεί να προσέχουμε πρώτα και κύρια, Ομολογία Πίστεως!

Στην προς Γαλάτες, ο Απόστολος Παύλος είναι ξεκάθαρος, και ποιος είναι ανώτερος από τον Απόστολο Παύλο;
Και <αν εγώ, λέει, ή άγγελος εξ ουρανού, σας πει αντίθετα από αυτά που σας παρέλαβα, ανάθεμα έστω!>
Και το λέει και το ξαναλέει, γιατί έχει επίγνωση της τρεπτότητας της ανθρώπινης φύσης...
Θες-σκέφτηκε- από το πολύ <λιβάνισμα> να <σαλτάρω> ο ανθρωπος, και να αρχίσω να τους λέω σαχλαμάρες;
Ας τους επιστήσω την προσοχή, μέχρι θανάτου!

Εύγε στον Απόστολο Παύλο, τον μέγα, τον απροσωπόληπτο!

Αλίμονο σε μας, που είμαστε τόσο απελπισμένοι και γινόμαστε δούλοι ανθρώπων...και ψάχνουμε για μόσχους χρυσούς και ανεπιγνώστως και ευκόλως κλίνομεν γόνυ τω Βάαλ..

Σεβαστέ μου, πάτερ ψυχίατρε, αν διαβάσετε τα σημεία και τέρατα που κάνει ο Σάι Μπάμπα και οι σαολίν καλόγεροι στο Θιβέτ, τα <σημεία> και τα <θαύματα> των Παίσιων και των Πορφύριων, θα σας φανούν κουτσουνομπαλώματα, για κλάματα...
Εμείς δεν παρελάβαμε να είμαστε προσωπολάτρες.

Προτιμάμε να τιμάμε τους όντως αγίους, να ακολουθούμε τα βήματά τους το κατά δύναμι -οσο κόστος και αν έχει αυτό και σας βεβαιώνω ότι έχει πολύ κόστος- και αν είναι όντως άγιοι αυτοί που λέτε, δεν θα μας κρατήσουν κακία, για την αμφισβήτηση...
Ούτε ο Κύριος θα μας κατακρίνει που φοβηθήκαμε σε μέρες τόσο πονηρές, να τους εμπιστευτούμε, πριν παρέλθει ο κατάλληλος χρόνος, και πριν ο Κύριος τους επιβεβαιώσει στη συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας...

Και να το προχωρήσω λιγάκι;
Εξυπνος άνθρωπος, και ψυχίατρος είστε.

Γνωρίζετε σε τι απύθμενο βάθος επιπέδων μπορεί να υποκρίνεται η ανθρώπινη ψυχή.

Από τις σπουδές σας, θεωρητικά, το γνωρίζετε καλύτερα από τον κάθε ένα...

Και σας λέω ότι βρίσκω πάρα πολύ εύκολο πράγμα να <παίξει >κάποιος τον άγιο σήμερα.
Ειδικά αν είναι και αγράμματος,ακόμη πιο εύκολα, θα ζητήσει μέσα από υποκρισία θρησκευτικού τύπου, βοηθούσης και της πλάνης εκ των δαιμονίων, την επιβεβαίωση.
Διότι, σεβαστέ μου πάτερ, η κενοδοξία και η ανθρωπαρέσκεια είναι τα μέγιστα και τα πιο δυσπολέμητα πάθη!
Μπορεί εύκολα ο άλλος να μην τρώει, να μην πίνει, να εγκρατεύεται σαρκικά, ακόμη και να προσεύχεται νυχθημερόν, αρκεί να βλέπει χιλιάδες ουρές ανθρώπων έξω από το κελί του, προκειμένου να πάρουν την ευλογία του!

Δεν παρελάβαμε προσωπολατρία από τους Αγίους, σεβαστέ μου ψυχίατρε...

Και χάριν της ανθρωπίνης δόξας, η ανθρώπινη φύση, μπορεί να μεταχειριστεί τερτίπια άπειρα...
Εύχομαι ο Πανάγιος Θεός, να σώσει όλους μας...πλην όμως,είμαι υποχρεωμένη, εφόσον η συνείδησή μου, θέτει ζητήματα, να ακούσω τη φωνή της συνείδησης και ας είναι μεγάλο το κόστος, διότι στενή και μοναχική και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την Ζωήν...

Αυτά όλα, πολύ βιαστικά, και με αγάπη.

Τελειώνοντας, θα δηλώσω ότι βεβαίως δεν τρέφω την παραμικρή ψευδαίσθηση πως δύναμαι να σας μεταπείσω...όπως και σεις άλλωστε, δεν έχετε την παραμικρή τέτοια ψευδαίσθηση...

Απλά, ξεδίπλωσα τις σκέψεις μου,επιθυμώντας να σας βοηθήσω να κατανοήσετε ένα σκεπτικό επί πλέον, από εκείνα που κάθε μέρα, λόγω επαγγέλματος, και ιερατικής ιδιότητος βλέπετε...(αλήθεια, ο ορθολογισμός εκ της ψυχιατρικής σας ιδιότητος δεν επηρεάζει την άνευ όρων πίστη που θα πρεπε να έχετε ως ιερέας και την επίγνωση ότι υπεισέρχονται στην παρούσα διάσταση πραγμάτων και ενέργειες εκ δαιμονίων προερχόμενες, τις οποίες καμία χημεία φαρμάκων δεν μπορεί να δαμάσει;)

Αν υπάρχει κάποιο σχόλιο ή υπόδειξη στα γραφόμενα, ευχαρίστως θα σας διαβάσω...

Εύχομαι να έχετε υγεία, και είθε το Πνεύμα το Άγιο να σας οδηγήσει εν Αγάπη εις πάσαν την Αλήθειαν...

Εν τιμή πάντοτε

Η Μυριαγκαθία η Ευανθία η Σαλογραία ...http://salograia.blogspot.com
.................................................
(*Εδώ, να πώ ότι τα κύρια ψέματά του μακαρίτη πλέον πατέρα μου, είχαν να κάνουν με την κάλυψη των ερωτικών του παραπατημάτων. Ήταν τόσο πολλές οι "λεγάμενες" που ...συνωστίζονταν γύρω του, που μόνο με ψεύδη, τις απέφευγε, ή γλίτωνε από μερικές.
Αυτή, την εντός παρενθέσεως εξήγηση, δεν την έκανα στο αρχικό μου mail προς τον γνωστό ψυχίατρο, τότε που έγραφα την επιστολή.
Κρίνω σκόπιμο, να εξηγήσω, όμως, τώρα, καθώς βλέπω, ότι πολλοί αναγνώστες μπαίνουν και την διαβάζουν.
Όποιος επιθυμεί να μάθει σε ποιον ΑΚΡΙΒΩΣ, έγραψα την επιστολή, δεν έχει παρά να μου στείλει προσωπικό μέιλ στο filikitati@hotmail.com και θα του λύσω την απορία, βεβαίως...
Aυτή τη σημείωση την έκανα σήμερα στις 20 Δεκ. στα 2012 και στην πόλη της Πάτρας επί πολλά έτη κατοικοεδρεύουσα.)
......................................