Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

Πώς θεραπεύτηκε ο καρκίνος στο πάγκρεας και στο συκώτι της κυρά-Ζωής...(επανάληψη)



(To κείμενο που ακολουθεί είναι επανάληψη 
και βρίσκεται κάτω από  
από παλιότερη ανάρτηση  
αναφερόμενη στους μεγάλους  Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη

Ξαναθυμήθηκα  τις προάλλες την περίπτωση και την αφηγήθηκα
στα πεθερικά σου.

Παραθέτω  σήμερα  τα τότε γεγονότα
με την σκέψη ότι θα τα διαβάσεις και συ, 
αγαπημένο μου...)
......................................................................................
.....................................................................




Περιστεράκι μου

Υποσχέθηκα ότι θα παραθέσω  μια ιστορία θεραπείας 

που συνέβη σε μια γνωστή, φίλη του πατέρα μου.

Την έλεγαν  Ζωή, την κυριούλα, έμενε στο χωριό Β. [του νομού Ηλείας] 

μεγάλη σε ηλικία , και  άρρωστη μέχρι θανάτου,  
από καρκίνο στο ήπαρ και στο πάγκρεας. 

Της έμενε ελάχιστος καιρός- σύμφωνα με τις ιατρικές γνωματεύσεις.

 Η κοιλιά της, απ΄ την ασθένεια,  υπέρμετρα φουσκωμένη σαν να ήταν εννιά μηνών έγκυος.

 Η γυναίκα υπέφερε και σερνόταν. 

Μια ΛαμπροΤρίτη, μετά τη θεία Λειτουργία που οργάνωσε  ο πατέρας,  στο [ιδιόκτητό μας ] εκκλησάκι των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης,  τον πήρε η κυρά Ζωή  τηλέφωνο παρακαλώντας,  να της πάει στο χωριό, άρτο απ' την αρτοκλασία. [για την ίδια ήταν λόγω της υγείας της, αδύνατη η μετακίνηση]

Εκείνο τον καιρό, ο μακαρίτης [ο πατέρας μου],  

είχε επισκεφθεί και το μοναστήρι Παναγίας Μαλεβής.

Ζήτησε, λοιπόν,η κυρά Ζωή  απ' τον αδελφό εν Κυρίω,[ τον πατέρα μου]

να της φέρει [για ευλογία] και  απ' το μύρο της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας.

Επειδή βρισκόταν  σε κακό χάλι η σωματική της κατάσταση, ο κυρ-Γιώργης [ο μπαμπάς],  

την επισκέφθηκε, και της πήγε  άρτο της αρτοκλασίας και μύρο, που ήθελε.

Τη συμβούλεψε να φάει τον άρτο για ευλογία  και να σταυρώσει την κοιλιά της,
 με το μύρο απ' την εικόνα της Θεοτόκου.


Έτσι και έπραξε  η κυρά Ζωή.

Το βράδυ της ίδιας μέρας και ενώ κοιμόταν -όσο είναι δυνατόν να κοιμηθεί - κοντά στο θάνατο άρρωστος και καρκινοπαθής άνθρωπος,  που έκανε κάθε μέρα μια μορφίνη και ινσουλίνη, ώστε  να μπορεί να αντέχει τη βαριά  κατάσταση- είδε στο όνειρό της ότι άνοιξε η πόρτα,  και μπήκε  στο δωμάτιο, μια μαυροντυμένη γυναίκα που φορούσε  μαντήλι. 

Την πλησίασε η μαυροφόρα με ιλαρό πρόσωπο, της έπιασε τα δυο χέρια -όπως ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι- της σταύρωσε με το σημείο του σταυρού την κοιλιά και, της είπε επιτακτικά:

-Πάρε βαθιά αναπνοή και βγάλε τον αέρα!

Η κυρα Ζωή, [μέσα στο όνειρο πάντα ]

πήρε την αναπνοή και έβγαλε τον αέρα.

Βγάζοντας τον αέρα, ένιωσε -στ' όνειρο πάντα- ότι η κοιλιά της ξεφούσκωνε, σαν μπαλόνι, μέχρι που εξαφανίστηκε εντελώς,  εκείνο το φοβερό πρήξιμο του ασκίτη.
Επάνω σ'  αυτή τη φάση, 

ξύπνησε η ασθενής και τότε  είδε 
με μεγάλη  κατάπληξη και συγκίνηση 
ότι η κοιλιά της
π ρ ά γ μ α τ ι είχε εξαφανιστεί, 
και ήταν  φυσιολογική πλέον.

Ώρα περίπου  τέσσερις το πρωί.

-Τρελάθηκε από τη χαρά της;
ρελάθηκε είναι μικρή λέξη. Λίγη. 


Δεν περιγράφεται η κατάσταση!
Πετάχτηκε, αμέσως  επάνω, με κλάματα και  πήρε  στη νύχτα τον πατέρα, τηλέφωνο:
-Κυρ Γιώργη μου,  έγινε θαύμααααα! 
Θαύμα  μεγάλο,  σου λέωωωω!
Έγινα καλάαααα! 

-Παναγία μου σ'ευχαριστώ, Άγιε μου Ραφαήλ σ'ευχαριστώ, έλεγε και ξανάλεγε και όλο κι  έκλαιγε απ' τη συγκίνηση ασταμάτητα...

Συγκινήθηκε και ο πατέρας.

Η κυρά Ζωή, ήθελε να πάει -λέει- στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα να το πει, να  διαλαλήσει την ίαση...
Την ηρέμησε ο κυρ Γιώργης.

Στη συνέχεια έτρεξε για  επαναληπτικές   εξετάσεις...
Οι εξετάσεις βγήκαν πεντακάθαρες.


Ούτε ίχνος καρκίνου στο συκώτι και στο πάγκρεας.

Η καλή γυναίκα πανηγύριζε!

-Δόξα στον Κύριο, αλληλούιαααα! που θα ανέκραζε και πας ενθουσιώδης θεραπευθείς -στη θέση της.

Ήταν χήρα και φτωχή σε υλικά αγαθά, αλλά πλούσια σε πίστη, αγάπη και ελπίδα!


Στη συνέχεια, η κυρά Ζωή, με τη μεσολάβηση του πατέρα μου, μπήκε σ'  ένα γηροκομείο,
της εκεί Μητροπόλεως...υγιής πλέον...


-Θέλεις να μάθεις και τη συνέχεια;
-Έχει και συνέχεια, τρελοτάτη μου;
-Έχει για!
-Τι συνέχεια;
-Την εξής χαρμόσυνη...


(που ο σοβαρός  σύνευνος- από δίπλα- μουρμουράει   να μη σου  τη γράψω, αλλά εγώ θα την γράψω, επειδή 
σ υ ν έ β η και θέλω να έχεις λατρεμένο, την πλήρηηηη, αισιόδοξη  εικόνα):

Η κυρά Ζωή, στο γηροκομείο, αγάπησε έναν παππού, της κλάσεώς της!
Μάλιστα, μάλιστα!


Είπαμεεεε! 
Χήρα γυναίκα ήτανε. 
Χήρος και ο παππούς!


Μοναξιά και των γονέων...

Και αποφάσισαν (μην καραφλιάνεις, αγαπημένο μου...) να προχωρήσουν εις γάμου κοινωνίαν!

Και παντρεύτηκαν, ευλαβικέ μου αναγνώστη-  ναι, ναι πσυχραιμίααα!..

(Δεν κατηγορεί τους γεροντοέρωτες ούτε ο Αγιάννης ο Χρυσόστομος- στα έχω ξαναπεί χαχαχούχα!)

Παντρεύτηκε, λοιπόν, η απολύτως  θεραπευμένη κυρά Ζωή, τον παππού - και  βγήκαν από το γηροκομείο- έφυγαν προκειμένου  να κάνουν στη γαμήλια ζωή τους, με σθένος και υγεία,
 ένα νέο(!) ξεκίνημα!


Και έζησαν αυτοί καλά, και μείς που διαβάζουμε τα απίστευτα, και γελάμε οι αναίσθητοι - με τη χαρά του άλλου- ζούμε  ακόμη καλύτεραααα!

- Ξέρεις γιατί θεραπεύτηκε η  ηλικιωμένη κυρα Ζωή, και έζησε - μέχρι  και έναν  γεροντοέρωτα;

Θεραπεύτηκε...επειδή, χαρά μου...

O Χριστός Αναστήθηκε!

Ζεί Κύριος ο Θεός!

Πίστεψέ με, λοιπόν,  και μεις θα ζήσουμε στον Αιώναααα! 



Ευανθία η Σαλογραία 

................................................................
................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου