Η μικρή Αννούλα, τα τρία περιστέρια μου και ένα ΔΕΥΤΕΡΟ, Μικρομέγαλο θαύμα του Αγίου Φανουρίου

Λατρεμένο και πολυαγαπημένο μου

είχαμε μια ...αεράτη,  συννεφιασμένη Μαρτιάτικη μέρα στην Πάτρα και ακούγοντας για πολλοστή φορά, στο γιουτούμπι, το θεσπέσιο  Canon του Pachelbel, επιθυμώ να σου περιγράψω το αληθινότατο σκηνικό με τη μικρή Αννούλα,  τα τρία περιστεράκια που της χάρισα και το δεύτερο μικρομέγαλο θαύμα του Αγίου Φανουρίου που επακολούθησε... 

Για το πρώτο μικρομέγαλο θαύμα Του 

στα έγραψα (σε παλιότερη ανάρτηση, ζούλα εδώ το ποντίκι να τα διαβάσεις )

στα έγραψα, προς προβληματισμόν, 

(ας το ομολογήσω  ευθέως), 

έτσι  για να μη χάνεις -με την καμία- τις χριστιανικά θεμελιωμένες  ελπίδες σου

και τίποτε το υπερ-θετικό  να μην το  θεωρείς ακατόρθωτο.

Ό,τι σου φαίνεται με τη μπακάλικη, ανθρώπινη λογική σου αδύνατον, γίνεται δυνατό, δυνατότατο, αν το θέλει ο Τριαδικός, Άγιος Θεός,  η Κυρία Θεοτόκος, ή  ο Άγιος Φανούριος και Πάντες οι Άγιοι, δεν θα κουραστώ την αλήθεια αυτή, την προερχόμενη από την εμπειρία αμέτρητων ανθρώπων ανά τους αιώνες, να την επαναλαμβάνω!

Ας το πάρουμε, όμως,  από την αρχή.

-Ποια είναι λοιπόν η μικρή Αννούλα, μωρή Σαλογραία;

-Η μικρή Αννούλα είναι το τετραπέρατο, πεντάχρονο  κοριτσάκι της φίλης Μαρίνας και του Κωνσταντίνου. 

Προσωπικά, με τα παιδάκια μέχρι 15 χρονών, (" διατί να το κρύψωμεν άλλωστε" που επαναλάμβανε  και ο συχωρεμένος Κων. Μητσοτάκης), γενικώς φρικάρω και  ψιλοβαρύνομαι.Μου φαίνονται κουραστικά, μου φαίνονται κακομαθημένα

(τα περισσότερα) ώχου τώρα, δεν θα αναλύσω- καταλαβαίνεις!

- Γράψε ήσυχη. Καταλαβαίνω!

 -Προτιμώ, λοιπόν,  επικοινωνία με μεγαλύτερα παιδιά, 

όταν μπορείς να τους πεις το οτιδήποτε και κάπως  να αντιληφθούν τις προθέσεις σου.

Με τα πολύ μικρά, από τη μεριά του κουρασμένου ενήλικου,  χρειάζονται γαϊδουρινές υπομονές, που πλέον, λόγω ηλικίας, και όχι μόνον, οριστικά, τις απώλεσα.

Ομολογώ ανερυθριάστως  ότι αφότου μεγάλωσα με την κατά δύναμη αυταπάρνηση, τα δικά μου δυο αγόρια,  και εκπαίδευσα -τρόπος του λέγειν, εκπαίδευσα, ας μην  είμαι και απόλυτη- χιλιάδες εφήβους  μαθητές στα σχολεία, η υπομονή μου ξανεμίστηκε, 

(κλαψ και ξανακλάψ... ) και προς το παρόν, κανένα μικρούλι 

(ούτε καν ως ενδεχόμενο εγγονιού), δεν με ξετρελαίνει, 

δια πολλοστήν φοράν, το ομολογώ!

Αυτές τις ρομαντικές  θεωρίες,  του προπερασμένου αιώνα που ανέπτυσσε χαζοχαρούμενα  η πεθερούλα μου, ότι δηλαδή "και καλά", τα μικρά παιδάκια είναι σκέτα αγγελούδια, ποτέ, μα ποτέ  μου δεν μπόρεσα εντελώς  να τις υιοθετήσω -μάλλον τις παρατηρούσα, με μισόκλειστο, καχύποπτο μάτι.

 Ίσως είχα αποδεχτεί ανεπιγνώστως την κρυφή (ας ήταν κρυφή, εγώ περιστεράκι μου, την "έπιανα" ) αντιπάθεια της συχωρεμένης  μανούλας μου, η οποία ασχολούμενη επί δεκαετίες επαγγελματικά, ως επιστήμων μαία , με βρέφη  και γεννητούρια, τα βρέφη τα είχε -και λόγω οικογενειακών προσωπικών της προβλημάτων-, ολότελα απομυθοποιήσει, και  στο παρατσάκ,  η σχετική ταύτιση, με τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη,  δεν της πρόεκυψε!

Εννοείται ότι  όποτε τύχει να βρεθώ με χαριτωμένα  νήπια,

μέχρι δυο δεύτερα λεπτά, αντέχω να τους χαμογελάσω.

Παραπάνω, α πα πα, όοοχι! Εώ αυτά χαίρειν, πάει να πει , τα αφήνω να πάνε  στην ευχή του Θεού, μακριά από μένα, ώστε να παραμένουν τα νευράκια μου σε νορμάλ κατάσταση, φωναχτά τα εξομολογούμαι, όλα, σου τα εξομολογούμαι...(όπως αποφαίνεται  και ο αρκουδίτσος  Πετρής, είμαι ο πιο φωναχτά εκφραζόμενος  άνθρωπος -"out spoken" στα αγγλικά- που έχει γνωρίσει στη ζωή του), δεν θα αξιολογήσουμε τώρα όμως  και αυτή μου την τάση.

Απλώς εντίμως την περιγράφω στην αφεντιά σου, μια και το φέρνει η ψιλή  κουβεντούλα μας.

Γι αυτό και δεν διανοήθηκα να γίνω  και νηπιαγωγός εξάλλου.

Επειδή δεν άντεχα για πολλή ώρα τα λατρεμένα πιτσιδερλάκια.

Με την Αννούλα, όμως, όπως και με το βαφτιστηράκι  μου,  την πεντάχρονη Αγάπη,  υπήρξε εξαίρεση, επειδή τα κοριτσάκια αυτά, κάτι ξεστόμισαν,  κάπως χαμογέλασαν, κάποιο σκέρτσο μιμήθηκαν με ακαταμάχητη αγγελική χάρη, με τρόπο που έριξαν χαμαί τις αρτηριοσκληρωτικές αντιστάσεις μου,  με αφόπλισαν  και, αυθόρμητα μου προέκυψε να τους  ανταποδώσω κάποιο δωράκι  -με τη σειρά μου...

Λοιπόν στην πεντάχρονη τσαπερδονίτσα, Αννούλα, μου κατέβηκε, μίαν ωραίαν πρωίαν, η φαεινή ιδέα, να χαρίσω για pet, ένα περισσευούμενο- του περιστερώνα μου- ολόλευκο, περιστέρι!

- Ενθουσιασμό, η μικρή Αννούλα, δεν περιγράφεται.!

Η μικρή Αννούλα λόγω ηλικίας αλλά και η νεαρή  μανούλα της, λόγω σχετικής  απειρίας, φτάνοντας σπίτι, με το ζωντανό δώρο που τους έκανα,  έδεσαν το κομψό  πουλί με σκοινί, απ' το ποδαράκι, κάτω στην αυλή, πλην όμως... μέχρι να  τσιμπολογήσει αμέριμνο  δυο τρία χαλίκια  εκείνο το ανίδεο από αλανιάρα ζωή, τρισχαριτωμένο,  φτερωτό πλάσμα, αστραπιαία, του χυμήξαν  της γειτονιάς τα αδέσποτα, αδηφάγα  γατόνια, και ως που να πεις "ζαβαρακατρανέμια ίλεως ίλεως!" το  πανέμορφο, ανυποψίαστο περιστέρι, πνιγμένο από τα κοφτερά και ανελέητα σαγόνια των γάτων, μετακόμισε πάραυτα στον παράδεισο των πτηνών, (αν υπάρχει τέτοιος παράδεισος), τουτέστιν έχασε απροσδόκητα τη μικρή του  ζωούλα...

"Πόλεμος πατήρ πάντων" θα μουρμούριζε στωικά, και ο αρχαίος φιλόσοφος.

Με πικρά δάκρυα το άψυχο  κορμάκι με τα μεταξωτά πούπουλα, το αποχαιρέτησε η μικρή Αννούλα. 

Λυπήθηκα και γω, από εκείνην περισσότερο- δεν περιγράφεται.

Μεταξύ  μας, νοερά,  ψιλομουτζώθηκα,  κιόλας: " Εσύ φταις, γρια καλτάκα! με έβρισα. Πάρτα βλαμμένο που ήθελες να χαρίσεις τόσο ντελικάτο πλάσμα, σε  νήπιο..."

Με ελεεινολογούσα οδυνηρά, για μέρες. Το περιστέρι όμως πια δεν γύριζε πίσω...

Παρόλα αυτά...πέρασε λίγος καιρός και  μια ωραία πρωία,  η ανεπίδεκτη μαθήσεως,  ανεγκέφαλη καρακάξα,  μη θέλοντας να αφήσω την μικρή Αννούλα με τον πόνο του θανάτου, του μικρού περιστεριού, είπα να της δώσω "μια δεύτερη ευκαιρία" όπως συχνά ακούμε να παρακαλούν  οι ήρωες, και στα  Αμερικάνικα έργα.

Της χάρισα, λοιπόν, δεύτερο περιστέρι! Ολόλευκο και αυτό. Ένα σκέτο  ποίημα φτερωτό.

Με ουρά που άνοιγε σαν τέλεια βεντάλια όταν ζυγιαζόταν στον αέρα σε πτήση γεμάτη μυστική  αρμονία.  Θηλυκό, ευγενέστατο. Καλοαναθρεμμένο και μοσχοταϊσμένο βιταμινούχες τροφές  από την αφεντιά μου, με υπομονή και  αγάπη.

-Το δις εξαμαρτείν, ου γραίας σοφής, μωρή βάβω!

-Μη μου κάνεις μαθήματα! 

Σιχαίνομαι- η δασκάλα- να μου κάνουν μαθήματα, ρε χαμένο! 

Το ήξερα, το ήξερα! Δεν έπρεπε να ξαναχαρίσω πετούμενο.

Τα περιστέρια  είναι δύσκολα στα κουμάντα τους. Απαιτούν όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση. Αυτός που φροντίζει πουλιά πρέπει να επαγρυπνεί όπως και τα ίδια παραμένουν ακοίμητα...

Ωστόσο...με νίκησε η θλίψη του μικρού κοριτσιού.

Επιθυμώντας να της  φαιδρύνω  τη διάθεση, της χάρισα το  δεύτερο ολάσπρο περιστεράκι!

Η μικρή Αννούλα, πανέξυπνη είπαμε, μετά το πρώτο περιστεροκάζο που έπαθε, είχε βελτιώσει την - στη φροντίδα πτηνών-, τεχνική της. Το έδεσε πάλι  τρυφερά  με σπάγκο από το ποδαράκι , πλην, το κράταγε αυτή τη φορά, για χάζι,  ψηλά, επάνω  στο δέντρο της αυλής,  ώστε να μην το φτάσουν τα πονηροκάτσουλα και το "λαιμοπινίξουν" που έλεγε και η συχωρεμένη η μανούλα μου....

-Εντάξει.

Για λίγα λεπτά,  όλα με το δεύτερο πουλί πήγαιναν πρίμα, μετά όμως,  το πτηνό, ως αεικίνητο πλάσμα του αέρα, είχε την παρόρμηση  να πετάξει από το ένα κλαράκι στο άλλο.

Φτεράκισε. Κακή του ιδέα, βέβαια  να φτερακίσει. Παγκάκιστη.

Ο σκληρός  σπάγκος, που έφτανε από το πόδι του στην παλάμη της μικρής Αννούλας, τεντώθηκε με δύναμη και χράπ! το δεμένο  ποδαράκι του υπέροχου -κάτασπρου σαν απάτητο χιόνι-,  περιστεριού, ακρωτηριάστηκε!
Κόπηκαν παρευθύς  τα τέσσερα νυχοποδαράκια του (κλαψ, κλαψ και ξανακλαψ!) 
και απόμεινε να κρέμεται  σαν ξυλάκι, το κεντρικό, άκρο στέλεχος του ενός  ποδιού του,  από όπου, τα -αποκομμένα πλέον- νυχοποδαράκια, ματωμένα, στο χώμα σκορπίστηκαν.

-Φρίκη! Τα βασανιστήρια της Ιεράς Εξέτασης, τα βασανιστήρια του Μεσαίωνα κάνατε στο έρμο το πουλί, μωρή Σαλογραία!

- Αμάν! Δεν υπήρξε κακή πρόθεση! 

Δεν το κάναμε επίτηδες! 

Ήταν η ώρα η κακή,  σου ορκίζομαι! 

Ήταν η λάθος ιδέα του ίδιου του πουλιού, να πετάξει, 

ενώ, το χαζούλι, βρισκόταν δεμένο. 

Δεν το κατάλαβε. 

Δεν του εξήγησε η οικογένεια. 

Δεν το έμαθε στο σχολείο, σου λέω!

-Τέλος πάντων. 

Μια και είμαι λίγο του κατηχητικού, 

ας μην εκφραστώ φιλελεύθερα, ως νταλικέρης, ας μην εκφραστώ! 

Για... συνέχισε...Και μετά από το δεύτερο παρ' ολίγον θανατηφόρο περιστατικό, υποθέτω, έκατσες στα αυγά σου και  σταμάτησες να θες να χειροτονήσεις ως καινούργιας γενιάς περιστερού, ζορ ζορινά,  τη μικρή Αννούλα; 

-Αμ δε! Δεν με ξέρεις καλά! Μανδάμ, η ψυχή μου είναι σαν τη μητέρα Ελλάδα...μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη... δόξα τραβά!

-Που σημαίνει ;

-Που σημαίνει ότι, ναι, ναι,  χάρισα και τρίτο  περιστεράκι στη μικρή Αννούλα!

Αυτή τη φορά της χάρισα ένα πανέμορφο ολόλευκο αρσενικό, με την ελπίδα ότι αυτό, το νέο, αρτιμελές περιστέρι, θα ένωνε τον πόνο της μοναξιάς  του (επειδή γεννήθηκε χωρίς  ταίρι, δεν αποκτάνε ταίρι εξαρχής της επώασης των αυγών, όλα τα πουλιά...), με τον πόνο της μοναξιάς του ξε-ποδαριασμένου θηλυκού περιστεριού..και έτσι ...φανταζόμουν... από το σπίτι της μικρής Αννούλας, θα ξεκινούσε σιγά σιγά μια νέα περιστερούπολη ολόλευκων φτερωτών, ερωτικών ποιημάτων, που θα ξεσήκωναν με τα αγαπησιάρικα - και όχι μόνον- γουργουρητά και βογκητά  τους, τα αυτιά των απηυδισμένων γειτόνων...

Ορίσαμε λοιπόν μια μέρα με τους αγαθούς γονείς της Αννούλας, (περίπου  δέκα  χιλιόμετρα απόσταση έμεναν μακριά από τη δική μου γειτονιά- ας το σημειώσω...) να έρθουν με το αυτοκίνητό τους,  να παραλάβουν τον αστραφτερό, Κούκλο περιστέρο.

Τον παρέδωσα, όμως, αυτή τη φορά, σε ένα παλιό, ξεχαρβαλωμένο  κλουβί, 
που Δεν ασφάλιζε εντελώς.  Δεν διέθετα ελεύθερο κλουβί καλύτερο, δυστυχώς. 
Το είπα στη μαμά τής Αννούλας ότι δεν ασφάλιζε το κλουβί.  Δεν το άκουσε όμως και ο μπαμπάς τής Αννούλας, ο χαρούμενος  Κωνσταντίνος που οδηγούσε το αμάξι.

Φτάνοντας στο μέρος που έμεναν, κάπου στα περίχωρα της Πάτρας, ο μπαμπάς Κωνσταντίνος, προθυμοποιήθηκε, ως ευγενής σύζυγος,  βγαίνοντας από το αυτοκίνητο,  να βοηθήσει τη μαμά,  να μεταφέρει το κλουβί μέσα στο σπίτι.

Το κλουβί όμως Δεν ασφάλιζε από τη βάση του,  οπότε... με το αμέριμνο πιάσιμο που έκανε ο  μπαμπάς της Αννούλας, έφυγε η πάνω μεριά του κλουβιού,  και ο περιστέρος βγαίνοντας  απότομα στον ελεύθερο  αέρα, φτερούγισε και χάθηκε από τα μάτια τους, απίστευτα αγριεμένος και  τρομαγμένος.

-Άλλο θρήνος και κοπετός απ' τη μικρή Αννούλα να υποθέσω

-Μάντης είσαι;

-Στενοχώρια και η γλυκύτατη μαμά της μικρής Αννούλας- δεν περιγράφεται!

Ήταν ημέρα Σαββάτο που χάσαμε τον  τρίτο περιστέρο.

Και η αφεντιά μου, μη νομίσεις: Με το ξεπάστρεμα -τρόπον τινά, κατά κάποιον τρόπο δηλαδή- και του τρίτου περιστεριού, όλο μουτζωνόμουν νοερά και με έβριζα ανελέητα κατά τα αξέχαστα μοντέλα βρισίματος που μου παρέδωσε η η συχωρεμένη μανούλα μου η Καλλιρρόη- στ' άγια η ψυχούλα της, Μικάκι μου!

Πέρασαν, έτσι, από το Σαββάτο που χάσαμε τον "κούκλο"  ΠΕΝΤΕ ολόκληρες μέρες.

Έφτασε ημέρα Τετάρτη. Είχαμε Προηγιασμένη θεία λειτουργία στην ενορία. 

Σκασμένη η φίλη Μαρίνα και η μικρή της κόρη  Αννούλα, μόλις με είδε στο ναό, άρχισε να χειρονομεί, ανεβοκατεβάζοντας τα χεράκια της στα πλάγια,  δείχνοντάς μου,  πώς φτερούγισε στα ουράνια, αλαφιασμένος ο "Κούκλος", με απογοήτευση επαναλαμβάνοντας : "τρίτη φορά! τρίτη φορά! πάλι! ["τα θαλασσώσαμε!"]

Για να παρηγορήσω τη μικρή Αννούλα, όταν τέλειωσε η θεία λειτουργία και βγήκαμε έξω στο δρόμο, της αφηγήθηκα  τη σοφή ρήση του Καραγκιόζη που λέει ότι

 ΜΟΝΟ για ΔΥΟ πράγματα ΔΕΝ πρέπει να στενοχωριόμαστε:  Πρώτον για πράγματα που διορθώνονται και δεύτερον για πράγματα που ΔΕΝ διορθώνονται" 

Της εξήγησα όσο πιο απλά μπορούσα  επίσης ότι όταν μας συμβαίνει κάτι δυσάρεστο, ο Θεός επιτρέπει να μας συμβεί για κάποιους λόγους που μπορεί και να ΜΗΝ τους καταλαβαίνουμε , όμως, για καλό δικό μας, οφείλουμε να δεχτούμε αυτό που επιτρέπει ΧΩΡΙΣ να τρελαινόμαστε στη στενοχώρια...Να το δεχόμαστε ΉΡΕΜΑ...προσπαθώντας από το όποιο σκηνικό να καταλάβουμε γιατί επιτράπηκε.

Προσπαθώντας να καταλάβουμε...

και στο κάτω κάτω -παρηγορητικά κατέληξα - 
(χωρίς πια να το πολυπιστεύω ), το περιστέρι ίσως ξαναγυρίσει σε μένα που το είχα για μήνες στο σπίτι...επειδή ξαναγυρίζουν τα περιστέρια στο μέρος όπου γεννήθηκαν... 

[το αναφέρει φίλε αναγνώστη  και ο πρώην κατάσκοπος Τζον Λε Καρέ στο σχετικό του αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, όπου περιγράφει τις σήραγγες με τα περιστέρια]  

...ας προσευχηθούμε, λοιπόν,  Αννούλα μου, στον Άγιο Φανούριο, μπορεί να το επιστρέψειι σε μένα το περιστέρι ξανατόνισα, πιο πολύ για να παρηγορήσω την λυπημένη  μητέρα της μικρής Αννούλας, παρά διότι το έβρισκα πιθανόν...επειδή οι κίνδυνοι που απειλούν ένα πουλί που αιφνίδια  απελευθερώθηκε από το κλουβί του, και τυγχάνει παντελώς  άβγαλτο στην πιάτσα των φτερωτών, οι κίνδυνοι είναι μυριάδες, από ύπουλες κουκουβάγιες, επιθετικούς γλάρους, αδηφάγα κοράκια, έως αθόρυβες γάτες, πεινασμένους, σαδιστές ανθρώπους- οτιδήποτε.

Το σπίτι όπου απέξω του,  χάθηκε ξαφνικά  το περιστέρι..βρισκόταν  στα πέριξ της Πάτρας...αυτό, όμως,  ήταν πετούμενο, ως τώρα μεγαλωμένο σε κλουβί...
Σπάνια το έβγαζα στη βεράντα για ασκήσεις πετάγματος,  απόλυτα επιβλεπόμενες.

Εντάξει..όταν είναι εκπαιδευμένα τα περιστέρια επιστρέφουν  στη βάση τους

και μετά από 50 χιλιόμετρα απόσταση, αυτό όμως ΔΕΝ ήταν εκπαιδευμένο. 

Μεγάλωσε από αυγό, μονίμως,  μέσα στο κλουβάκι του...

Δεν  περίμενα να επιστρέψει στο δικό μου σπίτι.

Μόνο αν  ήθελε ο άγιος Φανούριος, αλλά..μήπως και ο Άγιος Φανούριος δεν ήθελε; Ήδη, μου είχε βρει πεντέξι χαμένα αντικείμενα, και γω τις  φανουρόπιτες που του είχα τάξει, ψιλοτεμπέλιαζα  να του τις φτιάξω..

Υποπτευόμουν σοβαρά-  ω λατρεμένο-  ότι μου κράταγε μούτρα πια και ο Άγιος Φανούριος...πόσο να αντέξει και αυτός την ασυνέπειά μου; το στυλ, της "τάξε και τον γελούμε" συμπεριφοράς μου; 

Δεν είχα εν κατακλείδι, και  επί της ουσίας πολλές ελπίδες στη δική Του παρέμβαση, όμως τα αισιόδοξα μηνύματα τα ξεστόμισα, για να παρηγορήσω τη Μαρίνα περισσότερο... το ξαναγράφω...

Η  Μαρίνα επειδή με αγαπάει,  με πίστεψε και παρηγορήθηκε...

Πάντα πιστεύουμε αυτούς που αγαπάμε. Κανείς δεν πείθεται με επιχειρήματα δήθεν. Πρώτα και κύρια από την αγάπη,- στραβή ή σωστή αγάπη-, πάντως  από την αγάπη, πειθόμαστε οι πάντες.

Μου είπε ότι θα προσευχηθούν  με τη μικρή Αννούλα να ξαναγυρίσει τουλάχιστον σε μένα το χαμένο περιστέρι. Να μην κακοπέσει σε θανατηφόρες γάτες. Να μην ακρωτηριαστεί. Να μη το φάνε πεινασμένοι άνθρωποι ή κοράκια...

Τόσοι κίνδυνοι! Τόσοι κίνδυνοι για ένα ανυποψίαστο περιστέρι σε κάθε εποχή, σε κάθε περιοχή, το γνωρίζεις...

-Πούθε να πρωτοαμποδηθούμε; δηλαδή από πού να πρωτοξεφύγουμε , τόσες δυσκολίες...τόσες δυσκολίες θα μουρμούριζε  και η μάνα μου...

Με αυτές τις σκέψεις και αυτά τα ταξίματα, μετά την Προηγιασμένη της Τετάρτης, έφτασε και  η θεία λειτουργία της Κυριακής ...οπότε κάποια στιγμή συνάντησα  στο ναό τη Μαρίνα.

Μόλις με είδε αναπήδησε χαρούμενη.

-Εύα μου, γύρισε μόνος του, ο κούκλος περιστέρος στο σπίτι μας!!!

 φώναξε με ενθουσιασμό απερίγραπτο!

Και εξήγησε: 

"Μετά από πέντε ολόκληρες  μέρες με χαμένο τον φωτεινό  περιστέρο, την Τετάρτη που αποφασίσαμε  να προσευχηθούμε στον Άγιο Φανούριο, με πόνο ψυχής προσευχηθήκαμε με τη μικρή Αννούλα...και το υπέροχο περιστέρι την ίδια μέρα της Τετάρτης, απροσδοκήτως, προσγειώθηκε απέξω από το τζάμι του παραθύρου του δωματίου της μικρής Αννούλας! 

Προσγειώθηκε, μετά από πέντε ολόκληρες μέρες,  γύρευε από ποια σκεπή,  και στάθηκε εκεί , χτυπώντας με το ράμφος του, απέξω, το τζάμι του δωματίου της μικρής Αννούλας, επιλέγοντας ακριβώς το δικό μας σπιτάκι,  από τα δεκάδες διαμερίσματα και πολυκατοικίες που υπήρχαν τριγύρω!

Η μικρή Αννούλα, λοιπόν, βλέποντας ξαφνικά μπροστά στο παράθυρό της, το χαμένο πουλί, έμπηξε   ενθουσιώδεις αλαλαγμούς..."Μαμάαα! το περιστέριιιι! ήρθε πίσω το περιστέριιιι!"

......................................................

Τρέχοντας έφτασε -αστραπή-, από το δίπλα δωμάτιο η μαμά- Μαρίνα..

Έφερε σπόρους.., άνοιξε με προφύλαξη το τζάμι του παράθυρου, άπλωσε το χέρι..το πτηνό δεν τρόμαξε...δεν έφυγε όπως θα περίμενε ο καθένας.....άρχισε δειλά να τσιμπολογάει την τροφή  από το χέρι της Μαρίνας... τους άφησε και το έπιασαν.

Πανηγύρι, για όλη την οικογένεια-  δεν περιγράφεται!

-Τελικά..πραγματικά... τιτανοτεράστιος άγιος, ο  Άγιος, ο Άγιος Φανούριος,

λατρεμένο μου.. σε βεβαιώνω!

Μετά την ανεύρεση του απολεσθέντος ιπτάμενου "Κούκλου", (έτσι τον ονόμασε η Μαρίνα από τη στιγμή που τον πρωτοείδε, ας το σημειώσω), που  τόση ευφροσύνη έδωσε στη μικρή Αννούλα μέχρι  γω  η ακαμάτρα...(βαριόμουνα- ξεβαριόμουνα), συγκέντρωσα  τα υλικά, τα απαραίτητα  κατσαρολικά,  ανασκουμπώθηκα και ...την πιτούλα του Αγίου Φανουρίου, με  ευγνωμοσύνη την έψησα και, στην ενορία,  μετά την επόμενη θεία λειτουργία, αφού "την διάβασε" το ιερέας,  κατά την παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, στους εν Χριστώ αδελφούς,  την εμοίρασα...

-Γκλόρυ γκλόρυ Αλληλούια! 
Ακούνε οι Άγιοι, βρεε!

Ακούνε! 
Δεν είναι σαν και μένα, κουφάλογα!

Ευανθία η Σαλογραία