Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

Ο Τάκης...


 Πηγή: http://kapaworld.blogspot.gr/2013/07/blog-post.html

Γράφει η Κατερίνα.

Όταν ήμουν στην Έκτη Δημοτικού έγινε κάτι μαγικό....γνώρισα τον Τάκη! 
Ο Τάκης ήταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, κάποια χρόνια μεγαλύτερος μου. 

Ήταν η μασκότ της περιοχής με την κακή, κάκιστη έννοια.... 
Τα παιδιά τον κορόιδευαν...
Οι μεγάλοι τον κορόιδευαν, όλοι τον κορόιδευαν
 και τον περιγελούσαν κι έκαναν πλάκα με τον Τάκη.

Με τον τρόπο που μιλούσε ή προσπαθούσε να μιλήσει, με τις άναρθρες κραυγές του, με τις άτσαλες κινήσεις και τους μανιερισμούς του, με το γέλιο του

 και το ορθάνοιχτο στόμα του. 

Κι εκείνος γελούσε ακόμη περισσότερο
προκαλώντας ακόμη περισσότερο τις κοροϊδίες και τα πειράγματα.

Ήταν η πρώτη ημέρα στην Έκτη τάξη και θυμάμαι την μαμά του Τάκη, να τον κρατά από το χέρι ολόκληρο άντρα και να μιλά με το δάσκαλο.


Έκλαιγε, έκλαιγε γοερά και θυμάμαι μια φράση που άκουσα στα κλεφτά:


"Θα γονατίσω εδώ μπροστά σας, να σας φιλήσω τα πόδια. 
Σας ικετεύω, σας παρακαλώ, σας παρακαλώ"....

Δεν το ήξερα τότε, μα έβλεπα μια Ικέτιδα...

Αμέσως μετά ο Τάκης μπήκε στην τάξη με το δάσκαλο κι έγινε χαμός. 


Γέλια, φωνές, λες κι ήρθε το τσίρκο...

Ο δάσκαλος δεν μας μάλωσε, δεν είπε τίποτε...έβαλε τον Τάκη να καθίσει στο πρώτο θρανίο και μας ανακοίνωσε πως κάθε λίγες ημέρες ένα νέο παιδί από όλους εμάς θα καθόταν δίπλα στον Τάκη και θα είχε την ευθύνη του, έτσι ώστε ο Τάκης
να μην χάνει τα μαθήματα, να βρίσκει τα μολύβια και να μαζεύει τα πράγματα του, 
να έχει βοήθεια στο διάβασμα....

Φρίξαμε! Θα καθόμασταν μαζί με τον Τάκη; 

Μα ο Τάκης έχει σάλια. "Θα του μάθετε να τα σκουπίζει."
Μα ο Τάκης μας πειράζει, μας χτυπάει, μας ενοχλεί. 

"Θα σταματήσετε να τον πειράζετε, να τον χτυπάτε, να τον ενοχλείτε."
Μα ο Τάκης δεν ξέρει να διαβάζει καν...

"Θα τον βοηθήσετε εσείς, να μάθει να διαβάζει..."

Κι έτσι εκείνη η τάξη στην Έκτη Δημοτικού εκείνη την αξέχαστη χρονιά...ανέλαβε τον Τάκη. Κάθισα κι εγώ μαζί του σαν ήρθε η σειρά μου και τον θυμάμαι τόσο χαρούμενο και γελαστό, τόσο γενναιόδωρο για τη βοήθεια, τόσο αγωνιστή και τόσο ευτυχισμένο...για πρώτη φορά!


Θυμάμαι να προσπαθώ να τον κάνω να πει το όνομα μου κι όταν τα κατάφερε τι απίθανο ήταν εκείνο το χειροκρότημα και το άναρθρο δυνατό του γέλιο με το λαμπερό πρόσωπο θα μου μείνει αξέχαστο!

Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης είχε μάθει να διαβάζει, μάζευε τα πράγματα του και πάντα ερχόταν προετοιμασμένος για την επόμενη ημέρα και το πιο σημαντικό είχε φίλους. Έπαιζε μαζί με τα αγόρια ποδόσφαιρο και με τα κορίτσια κυνηγητό κι αν και ήταν άτσαλος και αργός πάντα ήταν μαζί μας στα ομαδικά παιχνίδια. 


Έκανε για πρώτη φορά παρέλαση, περήφανος κι όλοι τον χειροκροτούσαν παρόλο που έχανε το βήμα του, επιτέλους αποδεκτός μπροστά σε όλους εκείνους που τον είχαν σαν παιχνίδι.

Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης ήταν ο προστατευόμενος μας, κανείς δεν τον πείραζε, κανείς δεν τον ενοχλούσε, δεν ανεχόμασταν λέξη για εκείνον...


Ο Τάκης είχε γίνει από ιδιαίτερος ξεχωριστός...
Σπάνιος κι ήταν δικός μας και νιώθαμε κι εμείς ξεχωριστοί μαζί του.

Την τελευταία ημέρα  στο σχολείο, θυμάμαι την μαμά του Τάκη.

Κρατούσε στα χέρια της τα χέρια του δασκάλου, είχε το πρόσωπο της κολλημένο
σε εκείνα τα ντροπαλά του χέρια, τα φιλούσε κι έκλαιγε κι έκλαιγε με λυγμούς, ψιθυρίζοντας "ευχαριστώ, ευχαριστώ...".

Ήταν η τελευταία του χρονιά στο σχολείο...η Έκτη Δημοτικού. 


Δεν πήγε ποτέ στο γυμνάσιο ο Τάκης...

Η μαμά μου ακόμη τον θυμάται και κλαίει κι ακόμη θυμόμαστε εκείνον το δάσκαλο, τον καταπληκτικό εκείνο άνθρωπο που μας έκανε το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε να κάνει ένας δάσκαλος...

Μας έκανε υπεύθυνους ανθρώπους. Μας έκανε ανθρώπους!!!

Εκείνον τον απίθανο μπουρλοτιέρη που έβαλε φωτιά στα όνειρα μας...Δραγανίδης ήταν το όνομα του. Δεν έχω γράψει ποτέ μου ονόματα μα θα κάνω μιαν εξαίρεση για αυτόν τον ξεχωριστό παιδαγωγό. 


Ο κύριος Δραγανίδης...νέος, ξανθός, μουσάτος, ψηλός, αδύνατος κι όμορφος, σαν το Χριστό τον ίδιο. Όπου κι αν είσαι δάσκαλε, καλή σου ώρα και σε ευχαριστώ!

Πριν λίγα χρόνια γεννήθηκαν τα παιδιά μας κι ήμασταν ευτυχισμένοι πολύ....
μα για ένα αγαπημένο μας ζευγάρι η ευτυχία είχε πίκρα και πόνο όταν διαπιστώθηκε πως ο πανέμορφος γιος τους μεγαλώνοντας ανέπτυσσε κάποιες ιδιαιτερότητες στην νοητική και κινητική του ανάπτυξη...

Ο δρόμος είναι ατελείωτος για το γονιό...μα όλα τα μπορεί για το παιδί του. 

Μαθαίνει πως ο δρόμος έχει αγώνα και προχωρά προσπερνώντας εμπόδια...ιδιαίτερα στη χώρα μας κι εκεί που όλα μπαίνουν σε ένα ρυθμό και ο γονιός χαλαρώνει λίγο,  έρχεται η ώρα το παιδί να μπει στην Δημόσια Εκπαίδευση...και ο γονιός να γίνει, η μαμά του Τάκη!

Έτσι με φρίκη διαπιστώσαμε εν έτη 2.00και πολύ κάτι...γονείς να μαζεύουν υπογραφές για να φύγει από τα νήπια το ιδιαίτερο παιδί που ρίχνει το επίπεδο Χάρβαρντ των παιδιών τους...


Ένα παιδί γελαστό κι ήσυχο, χωρίς ίχνος επιθετικότητας, που το μόνο του έγκλημα ήταν πως ήταν αργό και καθυστερούσε το ρυθμό στην τάξη. 

Και ξαφνιαστήκαμε ακόμη περισσότερο, γιατί αυτοί οι γονείς που έβαλαν τις υπογραφές τους...δεν μας ήταν άγνωστοι.

Ζήσαμε τους φίλους μας να αντιστέκονται, να παλεύουν με ένα θηρίο...

Το σύστημα και το σύστημα να νικά...ξανά και ξανά!

Ζήσαμε δασκάλους μικρούς, μικρότερους των περιστάσεων, να μην θέλουν να παλέψουν για ένα παιδί που έχει ανάγκη, πολλή μεγαλύτερη από τα υπόλοιπα νήπια του επιπέδου Χάρβαρντ, που ήξεραν κιόλας να κόβουν, να κολλούν και να λένε βου - α, βα! πολύ πιο γρήγορα από εκείνον...τον μικρό ξεχωριστό γιο των φίλων μας...

Και τα κατάφεραν! Τον έδιωξαν...


Κι οι γονείς συντετριμμένοι σαν τη μαμά του Τάκη έψαχναν να βρουν κάποιον...κάποιον γενναίο, κάποιον με όραμα...κάποιον άνθρωπο...

Και βρήκαν.
Βρήκαν πολλούς!

Γιατί υπάρχουν...

Θυμάμαι τη φίλη μου, τη μαμά, με πόση αξιοπρέπεια να στέκεται μπρος μου με τα μάτια θολά λέγοντας μου: " Κάθε αρχή της χρονιάς ο ίδιος αγώνας...Κάθε αρχή της χρονιάς τρέμω..."
Τρέμει γιατί στην χώρα αυτή δεν υπάρχει σχέδιο ή πρόγραμμα για τους ιδιαίτερους ανθρώπους.
Ελπίζεις να πέσεις σε καλό δάσκαλο, σε καλό διευθυντή, σε καλό άνθρωπο..
.
Το αγόρι μας τα κατάφερε κι έμαθε να γράφει και να διαβάζει και να μιλάει και να λύνει μαθηματικές ασκήσεις, γιατί έχει για μαμά, "την μαμά του Τάκη"...και για δασκάλους ανθρώπους μα Α κεφαλαίο....

All diferent - all equal! by Petronella

Όμως... όλα αυτά τα έγραψα για άλλο λόγο...γιατί έρχεται η ώρα του θερισμού και μπορεί να γεννήσεις ένα φυσιολογικό υγιέστατο πανέμορφο στα μάτια σου παιδί μα να είσαι προσεκτικός και ταπεινός...γιατί η ζωή έχει γυρίσματα πολλά.


Τα παιδιά βρίσκουν τον τρόπο να περιθωριοποιήσουν, να κοροϊδέψουν, να ταπεινώσουν...και σήμερα μπορεί να είναι διαφορετικός ο Τάκης, μα αύριο ποιος ξέρει ίσως να είναι διαφορετικό το δικό μας παιδί....


Για πολλούς και ασήμαντους λόγους...Δεν χρειάζεται να είναι κάτι σοβαρό, μην νομίζουμε πως μόνο τα σοβαρά μας κάνουν ιδιαίτερους...


Στα μάτια των παιδιών, το δικό μας παιδί,  μπορεί να είναι διαφορετικό ή ιδιαίτερο γιατί έχει μακριά μαλλιά, γιατί μιλά πολύ αργά ή πολύ γρήγορα, γιατί τσεβδίζει, γιατί κλαίει πολύ ή γιατί είναι φωνακλάδικο, γιατί είναι φαφούτικο, γιατί είναι γκρινιάρικο, γιατί παριστάνει το μάγκα, γιατί είναι κοντύτερο ή ψηλότερο από τα παιδιά της ηλικίας του, γιατί είναι παχουλό, ή πολύ αδύνατο, γιατί δεν μπορεί να τρέξει γρήγορα, γιατί δεν μπορεί να βάλει καλάθι στο μπάσκετ, γιατί το θεωρούν άσχημο, γιατί δεν μπορεί να διαβάσει το ίδιο καλά ή γρήγορα με τα υπόλοιπα παιδιά, γιατί δυσκολεύεται στα μαθήματα, γιατί είναι πιο σκούρο το δέρμα του ή πιο ανοιχτό...ποιος ξέρει; 

Τα παιδιά βρίσκουν λόγους για να γίνουν σκληρά με τη διαφορετικότητα και τότε...θα έρθει η σειρά μας να νιώσουμε το περιθώριο μέσω του παιδιού μας....


Θα νιώσουμε τον πόνο και την απόγνωση και τότε θα γίνουμε "η μαμά του Τάκη"! κι ίσως αυτό να είναι παροδικό μιας και το παιδί μας μπορεί να αλλάξει, να ψηλώσει, να αδυνατίσει, να κόψει τα μαλλιά του και να μην είναι πια διαφορετικό...όμως ο Τάκης θα είναι για πάντα Τάκης κι η μαμά του θα έχει για πάντα να αντιμετωπίζει γονείς σαν εμάς  που θεωρούμε τα παιδιά μας  ανώτερα και σημαντικότερα και μπορεί να ξεχάσουμε πως είμαστε άνθρωποι και να γίνουμε...κάτι άλλο. 

Τότε θα έχει έρθει για εμάς η ώρα του θερισμού...

Όχι, η ζωή δεν εκδικείται, η ζωή εκπαιδεύει και για κάποιους, ήρθε...η ώρα της εκπαίδευσης. Η ζωή θα βρει τρόπο να μας εκπαιδεύσει...κι ας μην χρειαστεί αυτό να γίνει με πόνο. Οπότε ας κάνουμε χρήσιμη μια σκληρή εμπειρία, ας εκπαιδευτούμε  κι ας εκπαιδεύσουμε κι εμείς τα παιδιά μας στο να αποδέχονται την διαφορετικότητα. 


Μόνον έτσι θα μάθουν να  αναγνωρίζουν την περιθωριοποίηση για να την αποφεύγουν είτε ως θύτες, είτε ως θύματα, είτε ως απλοί παρατηρητές.

Έχε το νου σου λοιπόν, γιατί όλα στη ζωή αλλάζουν...

Να το θυμάσαι κάθε φορά που δεν θέλεις έναν Τάκη να σταθεί δίπλα στο τέλειο πλάσμα σου... Να θυμάσαι πως ίσως έρθει η στιγμή να δοκιμαστείς και να δοκιμαστείς σκληρά, πολύ σκληρότερα από όσο αξίζει σε άνθρωπο και σε γονιό και... τι θα γίνει  τότε; 

Τι θα γίνει αν το πλάσμα σου σταματήσει να είναι "τέλειο"; Τι θα γίνει αν η ζωή θελήσει εσύ αύριο να είσαι  η "μαμά του Τάκη"; Ικέτιδα στα πόδια ενός ξένου;

Με τεράστιο σεβασμό  στις μαμάδες του κάθε Τάκη και πάνω από όλα σε εσένα...φίλη, γενναία μαμά του γενναίου σου παιδιού....

Καλό μήνα αγαπημένοι...Αισθάνομαι πελώρια συγκίνηση σήμερα με αυτό το θέμα που ανακίνησε μνήμες και συναισθήματα πολλά...Είμαστε όλοι γονείς του Τάκη...



                                                                                 Κατερίνα

....................................................................................
....................................................................................

16 σχόλια:

  1. Εξαιρετικό από πολλές απόψεις!Ευχαριστούμε και την συγγραφέα και τη Σαλογραία για την αναδημοσίευση.
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. παπα-Κώστα μου

    Έχω δυο φίλες στην Πάτρα, δυο πολύ σπουδαίες γυναίκες, τη Γ. και την Π. και στην Αθήνα τη Χ. που απέκτησαν τέτοια "ιδιαίτερα"παιδιά.

    Σου λέω λοιπόν, εκ βάθους ψυχής, ότι εμείς οι λοιποί,
    στους οποίους δεν χαρίστηκε η εμπειρία αυτής της "ιδιαιτερότητας" , ότι δ ε ν είμαστε άξιοι ΟΥΤΕ να ασπαστούμε ΤΗ ΣΚΟΝΗ από τα υποδήματα, αυτών των μανάδων, που σηκώνουν με υπομονή μέχρι θανάτου και πελαγίσια αγάπη, τον τεράστιο σταυρό τους...

    Η Κυρά Παναγία που ξέρει από άφατο πόνο, Αυτή μόνο, μπορεί και τις δυναμώνει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έτσι είναι.Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους με "ιδιαίτερα"παιδιά.Απίστευτη δύναμη,ατέλειωτος αγώνας(κάποιος μου είπε,ούτε να πεθάνω δεν μπορώ ήσυχος) και πάντα απέναντι σου ένα κράτος που σε δυσκολεύει σε ΟΛΕΣ τις προσπάθειές σου.
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. παπα-Κώστα μου
    τώρα που είπες "κράτος"θυμήθηκα τη...ΔΕΗ.
    Άκουσες σήμερα στις ειδήσεις; Για ένα χρέος 800 ευρώ και λιγότερο ίσως, η ΔΕΗ κάπου στην Κρήτη, έκοψε το ρεύμα και έγινε αιτία να πεθάνει 56χρονη γυναίκα με σοβαρό πρόβλημα υγείας που υποστηριζόταν από μηχανήματα.

    ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εξοργιστικό είναι,όχι τρομακτικό.Τρομακτική είναι η απάθεια του λαού που ανέχεται ακόμα αυτό το τέρας που ονομάζουμε κράτος.Δικαιολογούμαστε ως ένα σημείο επειδή δεν έχουμε αξιόλογη εναλλακτική λύση(ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ,για ΧΑ δε συζητάω και ΚΚΕ πολύ ξεροκέφαλο και δυσκίνητο).Αλλά και αυτή η,κακώς εννοούμενη,στωικότητα πια!
      παπα-Κώστας

      Διαγραφή
    2. Αγαπητέ Παπα-Κώστα, ξέρεις, ένα άλλο χαρακτηριστικό της Πνευματικής Παρακμής μίας κοινωνίας Κράτους, είναι να ρίχνουμε πάντοτε τις ευθύνες στους άλλους.
      Γράφετε για τρομακτική απάθεια του Λαού, και θα διαφωνήσω διότι οι Πατέρες μας είπαν ότι το "ψάρι από το κεφάλι βρωμάει". Το κεφάλι σε αυτόν τον τόπο δεν είναι η Κρατική μηχανή/ Κυβέρνηση η οποία ψηφίζεται από τους πολίτες, αλλά η Πνευματική Ηγεσία του τόπου που καθορίζει το μέλλον μας ανάλογα.
      Έτσι οι Πνευματικοί Ταγοί προδίδουν τους εαυτούς τους και το ποίμνιο, κάνοντας υπόκλιση στον Οικουμενισμό και αδιαφορούν για την Πνευματική κατάρτιση του ποιμνίου.
      Έτσι τα σχολεία κατηφορίζουν, διότι πρίν κατηφόρισε η ενορία, και ποιο πρίν οι Αρχιερείς που έγιναν μισθωτοι ποιμένες. Και τι λέει ο Χριστός μας για τους μισθωτούς??
      Ξέρεις πολύ καλά. Λοιπόν ας κοιτάξουμε όλοι μας τις ευθύνες που μας αναλογούν, ας αφήσουμε την μεμψοιμιρία (υποταγή στα αντίχριστα κόμματα,) και ας αγωνιστούμε ο καθένας στο μετερίζει του. Και αν αξιωθούμε αρετές τότε είναι πνευματικό κέρδος για τον τόπο μας. Φτάνει η κλάψα, έργο και μόνο έργο. να βλέπει ο Θεός έργα και είναι δυνατόν να αναστήσει και από τις πέτρες Ηγέτες, και όχι έναν μόνο Ηγέτη. Οι Χριστιανοί Ποιμένες έχουν το βάρος της ευθύνης αυτού του τόπου για την κατρακύλα. Ως Παπάς ξεκινήστε μπροστά, όπως κάνανε οι Παπάδες το 21.
      Περιμένω έργα και όχι λόγια απόδοσης ευθυνών σε τρίτους. Εμείς φταίμε....

      Διαγραφή
    3. Όταν λέω ο λαός,εννοώ τον ελληνικό λαό και βάζω μέσα και τους ιερείς.Αυτό έλειπε να τους ξεχωρίσω.Κεφαλή σε αυτόν τον τόπο είναι και η Κυβέρνηση και οι άνθρωποι της διανόησης και των επιστημών και φυσικά οι Ποιμένες(τρομάρα τους).Από αυτούς περιμέναμε διαφορετικά πράγματα από αυτά που είδαμε.
      Των παπάδων του '21 προηγήθηκαν 400 χρόνια σκλαβιάς οπότε και ουσιαστικά δέχθηκε ανεπανόρθωτα χτυπήματα ο ελληνισμός.Και φυσικά δεν μπορούμε να μιλάμε για μπροστάρηδες παπάδες αλλά για συνοδοιπόρους.Η πλειοψηφία βέβαια των ποιμένων και τότε με άλλα ασχολούνταν.
      Και εξηγήστε μου,όταν λέτε έργα τι εννοείτε,γιατί ο καθένας το εννοεί διαφορετικά.
      Τέλος ο Θεός δεν θα αναστήσει ηγέτες από τις πέτρες αλλά θα δώσει την ευκαιρία και τη δυνατότητα στο λαό να τους εκλέξει.Τι θακάνει ο λαός είναι στη βούλησή του.Αλλά αν ο λαός περιμένει ουρανοκατέβατους ηγέτες να τον σώσουν,ε ίσως δεν αξίζει να σωθεί.
      παπα-Κώστας

      Διαγραφή
    4. Παπα Κωστα μιλάω για τα Πνευματικά έργα ευθύνης σας που απορρέουν από τις υποσχέσεις που δώσατε για το σχήμα σας. Δηλαδή ότι έκανε ο Πατροκοσμας που μόνος του σήκωσε στις πλάτες του Ελληνισμό και Ορθοδοξία. Ήταν μόνος του και όμως σήκωσε όλα τα βάρη. Ηταν Ουρανοξατεβατος η Όχι. Το Παναγιον Πνεύμα που τον ανέδειξε υπάρχει η δεν υπάρχει και σήμερα για να αναστήσει πέτρινες καρδιές και να τους αναδείξει Πατροκοσμαδες. Αυτό εννοούσα Παπα-Κώστα μου. Όσο για το αν αξίζουμε να σωθούμε η όχι, οπωσδήποτε δεν αξίζουμε αλλά ζούμε και χαιρόμαστε ένεκεν της Αγάπης Του Ιησού Χριστού.

      Διαγραφή
    5. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός δεν ήταν ουρανοκατέβατος.Ήταν κι αυτός μέρος του κινήματος των Κολλυβάδων(και των Νεομαρτύρων που συνδέονται με το κολλυβάδικο κίνημα)το οποίο ήταν αποτέλεσμα των επιδράσεων των αλλαγών που συντελέστηκαν στη Δύση και της Αναγέννησης του Ελληνικού τρόπου σκέψης στα πλαίσια της Οθωμανικής κατοχής.Ο Πατροκοσμάς έφερε το πνεύμα του κινήματος στην καθημερινότητα των υπόδουλων Ελλήνων.Και είναι ο πρώτος που ουσιαστικά μιλάει για μη βίαιη επανάσταση στη σύγχρονη εποχή(αιώνες πριν τους Γκαντι,Μ.Λ.Κινγκ κ.α)κάτι που παραγνωρίζεται από τους κοινωνικούς μελετητές.Αλλά υπήρχαν κλέφτες,μάρτυρες κλπ καθ'όλη τη Τουρκοκρατία.Υπήρχε μαγιά.Τώρα δεν υπάρχει.Για πολλούς λόγους.Και λόγω της ιδιομορφίας της κατάστασης που ζούμε.
      παπα-Κώστας

      Διαγραφή
    6. παπα-Κώστα μου
      είπες την αξέχαστη φράση, ότι τότε, τον καιρό του πατροΚοσμά, υπήρχε "μαγιά". Τώρα δεν υπάρχει....
      ....................
      Και προσθέτει η ασημαντότητά μου:"δεν ξέρω και αν θα ξαναφτιαχτεί ποτέ, εκείνη η σπάνια μαγιά".

      Αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει το θέμα μιας νέας ανάρτησης!
      ;-)

      Διαγραφή
    7. Και βέβαια θα ξαναφτιαχτεί.Η ιστορία των λαών που υποδουλώθηκαν σε αποικιακό καθεστώς αυτό δείχνει.Η πλήρης παρακμή γεννά αντίσταση και επανάσταση.Απλά θα περίμενα σε τέτοια περιστατικά μια κάποια αντίδραση,έστω και στα χάλια που έχουμε.
      παπα-Κώστας

      Διαγραφή
  5. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. υπεροχο!ζητω την αδεια για να μπει στο μπλοκ μου..εξοχο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Mαρία Δοκιμη

    Χαίρομαι.

    Βεβαίως από τη στιγμή ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ με σύνδεσμο ηλεκτρονικό την ΠΗΓΗ της δημοσίευσης, νομίζω ότι η Κατερίνα δεν θα έχει κανένα πρόβλημα.

    ΜΠορείς και να ρωτήσεις την ίδια, προς αποφυγήν πάσης παρεξηγήσεως...

    ............................................

    Μαρίνο αδελφέ μου
    ;-)
    ΠΟΥ ΞΕΡΕΙΣ ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΡΑΦΕ ο π.β;

    Για λύσε μου αυτή την απορία με ένα προσωπικό mail
    σε παρακαλώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ;-) Μαρίνο
    Ευχαριστώ για την ανταπόκριση.
    Κρίμα που έσβησες το ορθόδοξο σχόλιό σου. !

    ΑπάντησηΔιαγραφή