Yπήρξε πράγματι ανάμειξη του Α.Φανουρίου στο γκολ του Γιώργου Σαμαρά, παπα-Κώστα μου;

Υ.Γ. 
Αγαπημένο μου, αυτό το άρθρο που ανα-δημοσιεύω, 
το έλαβα σήμερα 28-6-2014  από έναν ανώνυμο, φίλο αναγνώστη
και πολύ τον ευχαριστώ, για την προώθηση. 
Όταν έγραφα την προηγούμενη ανάρτηση με τίτλο:
ο ποδοσφαιριστής Γιώργος Σαμαράς και η απροσδόκητη λάμψη της παρηγορητικής χάριτος
τα παρακάτω, δεν τα είχα διαβάσει.

Ευανθία η Σαλογραία
.......................................................................... 

Το εν λόγω κείμενο, λοιπόν, γράφει τα ακόλουθα:

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗΣ

 Ο Αλεξάντερ Μέτε, ελεύθερος αρθρογράφος και επίσημος ανταποκριτής στη Βραζιλία της (μεγάλης καθημερινής εφημερίδας) "Χάντελσμπλατ", έγραψε ένα δυνατό κείμενο για την χειρονομία ανθρωπιάς του Σαμαρά στον αγώνα της Ελλάδας με..

την Ακτή Ελεφαντοστού. Μπορείτε να διαβάσετε το πρωτότυπο κείμενο εδώ. Την (ελεύθερη) απόδοση στα ελληνικά, που ακολουθεί, έκανε η Zoe Niomanaki.

Ο Έλληνας Σαμαρείτης

Δεν υπάρχουν μόνο κακούργοι στο ποδόσφαιρο. Στη σκιά του Ουρουγουανού τσαρλατάνου Σουάρεζ, το βράδυ της Τρίτης, ένας Έλληνας σημάδεψε με την ανθρωπιά του το γήπεδο. - Μια ανασκόπηση. Με πάθος.

Ήταν μια από εκείνες τις στιγμές στο ποδόσφαιρο, που περνάνε άθελα απαρατήρητες. 

Ενώ οι κάμερες, οι φακοί, τα βλέμματα είναι στραμμένα στο προφανές, πολλές φορές σε αυτό το άθλημα ξετυλίγονται στην αφάνεια οι πραγματικά ωραιότερες ιστορίες.

Την Τρίτη το βράδυ, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ήταν το εξής γεγονός: 

Άντρας δαγκώνει άντρα. 

Ο αποκλεισμός της Ιταλίας από το μουντιάλ της Βραζιλίας σκίασε όλα τα παιχνίδια της βραδιάς. 

Και η επίθεση του Λουί Σουάρεζ κατά του Τζιόρτζιο Τσιελίνι συνεχίζει ακάθεκτα να είναι το πρώτο θέμα συζήτησης

 για τους φιλάθλους, τα κοινωνικά δίκτυα, τα ΜΜΕ.

Τι κρίμα!

Στη σκιά της επικής μάχης των Ιππέων Ρόχιριμ (Ιταλία) ενάντια στους "Uruk-hai" (Ουρουγουάη) συνέβη ένα μικρό θαύμα. Οι μονίμως ξεγραμμένοι (και όχι μόνο για το ποδόσφαιρο) Έλληνες πάλεψαν με την καρδιά τους ενάντια στο φαβορί, την Ακτή Ελεφαντοστού, και κατάφεραν να μπουν για πρώτη φορά στην ιστορία τους σε νοκ-άουτ γύρο του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Σημειωτέον, ήταν εκείνη την ώρα μόλις η δεύτερη ευρωπαϊκή ομάδα που προκρινόταν, μαζί με την Ολλανδία.

Το ότι η πρόκρισή τους δεν κάνει την ίδια αίσθηση όπως στο πανευρωπαϊκό του 2004, 

θα πρέπει να το γνωρίζουν πρώτοι και καλύτεροι οι ίδιοι οι Έλληνες. 

Η ομάδα γηρασμένη, οι επιθετικές δυνατότητες περιορισμένες. 

Ωστόσο ο αγώνας ενάντια στην Ακτή Ελεφαντοστού ήταν υπό μία έννοια μια αποκορύφωση.

Ήδη από νωρίς αναγκάστηκαν οι Έλληνες λόγω τραυματισμών να κάνουν δύο αλλαγές. 

Οι παίκτες έπαιζαν παθιασμένα. Σχεδόν κατά τη διάρκεια όλου του ματς, έφτανε ένα μόνο γκολ για να καθοριστεί η τύχη των ομάδων. Τρεις φορές σταμάτησε τους Έλληνες το δοκάρι. 

Τελικά, όλα κρίθηκαν στις καθυστερήσεις.

Ένα πέναλτι έφερε τον ενθουσιασμό στους Έλληνες. 

Με την πρώτη ματιά φάνηκε πως ο Γιώργος Σαμαράς έκανε "αυτο-κλωτσιά". 

Όμως, η επανάληψη της φάσης σε αργή κίνηση, έδειξε ότι ο Σίο παρενόχλησε αντικανονικά τον Έλληνα 

- ο διαιτητής είχε απόλυτο δίκιο. Ο Σαμαράς, με ψυχραιμία, μετέτρεψε σε γκολ το πέναλτι που κέρδισε ο ίδιος και, αμέσως μετά, "θάφτηκε" στις αγκαλιές των συμπαικτών του που πανηγύριζαν έξαλλα.

Ο Σαμαράς, ο πιο επιτυχημένος μάλλον Έλληνας επιθετικός διεθνώς, ο άντρας από το Ηράκλειο της Κρήτης που έπαιξε στη Μάντσεστερ Σίτυ και εδώ και έξι χρόνια αγωνίζεται στη Σέλτικ της Γλασκώβης, πανηγυρίζει κι αυτός. Δικαίως. 

Διότι είναι πλέον δεδομένο πως το γκολ του αποτελεί τη μεγαλύτερη και συγχρόνως μοναδική αθλητική επιτυχία των Ελλήνων από το 2004.

Και αμέσως μετά, ο Έλληνας στράικερ κάνει κάτι, το οποίο είναι βάλσαμο για την "ψυχή" του παιχνιδιού. 

Μια κίνηση, η οποία - μεταφορικά και όχι κυριολεκτικά - αφήνει μεγαλύτερο σημάδι 

απ' ό,τι η δαγκωνιά ενός Σουάρεζ.

Αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα, ο Σαμαράς κατευθύνεται προς τον τερματοφύλακα της Ακτής, τον Μπάρυ, ο οποίος είναι - δικαιολογημένα - απαρηγόρητος. 

Η μεγαλύτερη γενιά παικτών της χώρας του βρίσκεται κοντά στη... συνταξιοδότηση. 

Μια ευκαιρία όπως αυτή που τους δόθηκε στη Βραζιλία, ίσως να μην ξαναϋπάρξει ποτέ.

Ο Σαμαράς σκύβει από πάνω του, τον αγγίζει στο κεφάλι, που είναι χωμένο στο γκαζόν, και τον παρηγορεί. 

Το τι του είπε εκείνη τη στιγμή, δεν το γνωρίζουμε. Πιθανώς να μην έχει καν σημασία. 

Σημασία έχει το γεγονός ότι για τον Έλληνα "Σαμαρείτη", εκείνη τη στιγμή, ο ηττημένος αντίπαλός του ήταν σημαντικότερος από ό,τι η προσωπική του επιτυχία. 

Κανείς δεν θα τον κακολογούσε αν δεν έκανε αυτή του την κίνηση. Την έκανε όμως.

Μια απλή χειρονομία ήταν, βέβαια, όχι βιβλική παραβολή. 

Όμως είναι κάτι παραπάνω από μια απλή υποσημείωση

 - είναι μια απόδειξη πως το ποδόσφαιρο δεν έχει χάσει ακόμα την "ψυχή" του.

πηγή:http://classmemo.blogspot.gr/

..........................................................................................................................

..........................................................................................................................

 Ποδοσφαιροξεμυαλισμένο μου

ομολογώ ότι με το εν λόγω άθλημα, 

δεν είχα ποτέ  τα πολλά νταραβέρια, 

κορίτσι πράμα, καλέ, ήμουνα, 

(όσο κι  αν τούτο, σου  φαίνεται απίστευτο).

Εμείς, τον καιρό εκείνο, μόνο σταυροβελονιά στραβωνόμαστε

-προσωπικώς, με τα μύρια ζόρια- να μάθουμε, 

τυφλεόραση-ευτυχώς- δεν υπήρχε,

κοιτάγαμε ακόμα ο ένας τον άλλον στα μούτρα

και όχι ο καθένας μόνο  το κινητό του- όπως γίνεται σήμερα.

Δυο αγώνες είδα  στο ζωντανό, όλους κι όλους, 

μεταξύ τοπικών Μεσηνιακών ομάδων, κάποτε,  

στους παλαιολιθικούς χρόνους της νεότητάς μου

μαθήτρια στο Γυμνάσιο Κυπαρισσίας

εκείνα τα αξέχαστα  χρόνια...

της –ανεπίτρεπτης και, ανεπίστροφα χαμένης σήμερον- αθωότητας.

Την περασμένη Τρίτη  όμως, παραδόξως βιδώθηκα και γω,

όπως σύμπας ο ελληνικός λαός, 

μπρος στη μικρή την οθόνη.

-Δε ντρέπεσαι, μωρή Σαλογραία, να χαζεύεις 

με ματαιότητες;

-Στην ηλικία σου;

- Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή;

-Εντάξει, εντάξει, για Όνομα!

Μη μου αρχίζεις το κήρυγμα- με τόση ζέστη, 

να σε χαρώ! 

Λιγοθυμιά μου ‘ρχεται!

Αμάρτησα! το παραδέχομαι!

όμως...την αμαρτία πρέπει να την εξομολογηθώ ολόκληρη

για να 'ναι συχωρεμένη!

-Τι έκανες πάλι δηλαδή;

-Να! όταν είδα ότι μας χτύπησαν το  γκολ, 

τα καταμελάχρινα  αγόρια

απ’  την Ακτή του Ελεφαντόδοντου, 

πήγα στενοχωρημένη στις εικόνες μου

και με το συνηθισμένο μου ντροπαλό και χαμηλοβλεπούσικο ύφος, 

άναψα μεγάααλο αγνό μελισσοκέρι

στον Άγιο Φανούριο.

-Άγιε Φανούριε μου, φανέρωσε μια νίκη

της Ελληνικής ομάδας, σε παρακαλώωω! 

Φαίνονται σεμνά αυτά τα καλόπαιδα με τις άσπρες φανέλες.

Ούτε πίνουνε, ούτε καπνίζουνε, ούτε σε πόρτες ΔΝΤούδων κουρταλούνε, 

μπορεί να πάνε και καλογέροι στο ύστερον-πού ξέρεις;

του μουρμούρισα για καλόπιασμα...

Ο σύνευνος, παραδίπλα, ακούγοντάς με, 

στωικά,  αναστέναξε.

Ομολογώ. Το αφτί μου  δεν ίδρωσε  

και ξανακόλλησα  στη μικρή  οθόνη.

Εξακολουθούσαμε να μην κερδίζουμε.

Τα λεπτά περνούσαν.

Αγχώθηκα, ειλικρινώς, παπα-Κώστα μου!

Αποφάσισα να κοιμηθώ πριν τη λήξη του αγώνα.

(όποτε  στενοχωριέμαι το ρίχνω στον ύπνο,

για να... ξεχνάω. Και δεν παχαίνει ο ύπνος

και στρώνουμε  επιδερμίδα, τα ξέρεις!).

Ξάπλωσα, λοιπόν, κρατώντας...  ψιλομούτρα

στον Άγιο Φανούριο που παρέμενε αμίλητος.

- Δεν είσαι εντάξει Άγιε Φανούριε...

μουρμούρισα μέσα απ’ τα δόντια και κουκουλώθηκα

με το μαξιλάρι.  Δεν είσαι εντάξει..

Δε μας βοηθάς! ενώ εμείς, κάθε τόσο,

όλο και μια (έστω κακοφτιαγμένη)

Φανουρόπιτα, στην ενορία, σου φέρνουμε!

Είπα, κι αποκοιμήθηκα. Άρχισα  να βλέπω και  όνειρα..

Ξαφνικά, αλαφιάστηκα! με ξυπνήσαν φωνές,  πυροτεχνήματα, 

στρακαστρούκες  του δρόμου, χαμός, πανζουρλισμός

απ’ το νικηφόρο πέναλτι-γκόλ του  Γιώργου Σαμαρά, 

στο τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα!

-Θεϊκό! Απίστευτη ανατροπή!

Τιτανοτεράστιος  άγιος,

 ο Άγιος Φανούριος και κάνει και μικρομέγαλα θαύματα !

- Δεν πάμε καθόοοολου καλά, λέω εγώ!

          

- Εσύ, δυσκοίλιε, μην  τύχει και  ξεστομίσεις καλή κουβέντα σε άνθρωπο! 

-Παλιογκρινιάρηηη! Ανάλγητε!

 - Σήκω τα μανίκια τώρα, μωρή σαλογραία,

να φτιάξεις άλλη μια  Φανουρόπιτα!

-Ναι, καλέ, το είπαμε, θα τη φτιάξω! 

Με χαρά θα τη φτιάξω- μη σμπρώχνετε!

-Οι άγιοι Ακούν, παπα-Κώστα μου! 

Θα το ξαναπώ έτι και έτι εν ειρήνη:

-Οι Αγιοι Αγαπούν, Δεν είναι κουφάλογα!

Ευανθία πάντα εν Πάτραις