Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014

To αληθινό και το κίβδηλο


Του Φώτη Μιχαήλ

Για εμάς τους Ορθοδόξους, οι ”αδελφικοί” εναγκαλισμοί, 
οι συμπροσευχές και οι κοινές διακηρύξεις
του Οικουμενικού Πατριάρχη
με τον πάπα, δεν είναι  θέμα πολιτικό ή κοινωνικό. 

Ούτε είναι θέμα θρησκευτικό, 
όπως συνηθίζεται να λέγεται.

Είναι ζήτημα που αφορά
στην γνησιότητα και ακεραιότητα της Πίστης μας. 

Συνεπώς, πάνω απ’ όλα, 
είναι θέμα Εκκλησιαστικό.

Και ποια είναι η διαφορά

του θρησκευτικού από το Εκκλησιαστικό; 

Δεν είναι το ίδιο πράγμα;

1ον). Το Εκκλησιαστικό Γεγονός έχει να κάνει

με την οντολογία
του ανθρώπου, δηλαδή με τους λόγους
και τον σκοπό της υπάρξεώς του. 

Ενώ, αυτό που λέμε θρησκεία, 
συνιστά εκφύλιση του Εκκλησιαστικού γεγονότος 
προς την κατεύθυνση του συναισθήματος.

 2ον). Ο πιστός μέσα στην καρδιά του έχει την ελπίδα. 


Ενώ ο θρησκευόμενος λέει ότι είναι αισιόδοξος

Η ελπίδα είναι συστατικό της εκκλησιαστικής μας ζωής
και αναφέρεται σε Θεόν ζώντα. 

Ενώ η αισιοδοξία είναι προϊόν ψυχολογικών διεργασιών
και σχετίζεται με το εγώ.

 3ον). Η Εκκλησία , ως Σώμα Χριστού, 

προσφέρει στον άνθρωπο σωτηρία
από την φθορά και τον θάνατο. 

Ενώ η θρησκεία, 
ως  εκκοσμίκευση του Εκκλησιαστικού Γεγονότος
συνιστά απλά και μόνον μία φτηνή και εντελώς επιπόλαια
ψυχολογική αναπλήρωση.

 4ον). Το έργο της σωτηρίας, μέσα στην Εκκλησία, 

βασίζεται στην Θεία Χάρη 
και οι πιστοί από την πλευρά τους καλούνται, οικειοθελώς, 
να προσφέρουν την ταπείνωση 
και την υπακοή τους στο θέλημα του Θεού.

Ενώ αντίθετα η θρησκεία

ως συναισθηματική παραφθορά
της αποκαλυμμένης Αλήθειας
έχει εγωϊσμό και ανθρωπαρέσκεια

Ζητάει αγώνες ηθικούς, 
απορρίπτει την Θεία Χάρη 
και θεοποιεί τον ανθρώπινο παράγοντα.

 5ον). Η Εκκλησία έχει ασκητική και φιλότιμο. 


Ενώ η θρησκεία έχει καλές πράξεις 
και αναμονές θεϊκών ανταποδόσεων γι’ αυτές.

 6ον). Η Εκκλησία έχει απλότητα 

και το πολίτευμά της δεν είναι πολίτευμα
αυτού του κόσμου. 

Ενώ η θρησκεία έχει επίδειξη, 
δημόσιες σχέσεις και διαπλοκή με την εξουσία.

 7ον). Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο. 


Η θεραπευτική της ορίζεται με ακρίβεια
από αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων
από το ιερό Πηδάλιο 
και από την Παράδοση των Αγίων Πατέρων

Διέπεται, δηλαδή, 
από Ιερούς Κανόνες, σταθερούς και αιωνίους.

Ενώ η θρησκεία, ως προϊόν ανθρώπινης επινόησης

και όχι ως Πίστη εξ αποκαλύψεως, 
αδυνατεί να θεραπεύσει τον Άνθρωπο. 

Βάζει στην άκρη την Πατερική Παράδοση
και εφαρμόζει το γνωστό: "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. 

Δικαιολογεί, δηλαδή, 
διαφορετικές κατά περίπτωση συμπεριφορές
ανάλογα με πεποιθήσεις προσωπικές
ανάλογα με εφήμερα οικονομικά ή γεωπολιτικά συμφέροντα
ανάλογα με την βούληση των εκάστοτε ισχυρών.

 8ον). Στην Εκκλησία συμπορεύεσαι με αμαρτωλούς

 αγωνιστές της Αγιότητας. 

Ενώ στην θρησκεία συναντάς αυτοείδωλα.

9ον). Η Εκκλησία περιλαμβάνει, 

ως μέλη της,  πρόσωπα αυτεξούσια και ελεύθερα

Ενώ στην θρησκεία καταργείται η έννοια του προσώπου 
και στρατεύονται μαζί της άτομα υποταγμένα
 σε ”βεβαιότητες” ασφάλειας και κέρδους.

 Άλλο πράγμα λοιπόν η θρησκεία

και άλλο η Πίστη των Ορθοδόξων.

Άλλο πράγμα οι στημένες οικουμενιστικές

 θρησκευτικές παραστάσεις 
και άλλο το ανόθευτο Εκκλησιαστικό γεγονός, 
που εμπειρικά γεύονται, εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια, οι Άγιοί μας.

Σήμερα στην Ελλάδα, οι περισσότεροι από εμάς τους Ορθοδόξους

φαίνεται ότι πάψαμε πλέον να βιώνουμε την γνησιότητα
της Εκκλησιαστικής Πνευματικής ζωής. 

Η Ορθόδοξη Εκκλησιαστική μας συνείδηση
έχει αμβλυνθεί σε τέτοιο βαθμό
που στην ουσία απλώς θρησκεύουμε.

Να γιατί, κλήρος και λαός, φερόμαστε

όπως φέρονταν και οι πρόγονοί μας
λίγο πριν από την Άλωση: 

Συμμετοχική παρουσία παπικών αξιωματούχων σε εσπερινούς και Λειτουργίες μέσα στο Φανάρι, πατριαρχικές συμπροσευχές και ”αδελφικοί” εναγκαλισμοί με τον πάπα, συναντήσεις επί συναντήσεων παπικών και Ορθοδόξων ”θεολόγων”, ανταλλαγές δώρων και τιμητικών διακρίσεων μεταξύ προσκεκλημένων της ”αγίας έδρας” και ημετέρων επισκόπων, αναφορές σε ”διαιρέσεις” της Εκκλησίας και όχι σε αιρέσεις και σχίσματα, αναγνώριση ”αδελφών Εκκλησιών” και πάει λέγοντας.

Τότε, πηγαίναμε μαζί τους από ανάγκη (πολιορκία της Πόλης από τους Τούρκους).
Τώρα, τρέχουμε από πίσω τους εν ονόματι τάχα της αγάπης.


Τότε, θρηνήσαμε μιαν Άλωση.


Τώρα, τί μας περιμένει;



Πηγή: Τρελογιάννης

19 σχόλια:

  1. Αντιοικουμενιστικό παραλήρημα οικουμενιστικής μέθης. Αίτιον σαλότητος κι αυτό,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Kυπριανέ μου
    δεν γνωρίζω προσωπικά τον καλό άνθρωπο που έγραψε τα παραπάνω.

    Διάβασα μόνο τα λόγια, μου φάνηκαν ορθά και τα ανέβασα προς ωφέλειαν

    ("κατά τα λόγια αυτών να ποιήτε, είπε ο Κύριος εννοώντας τους Φαρισαίους, κατά τα έργα αυτών(εάν είναι στρεβλά, δεν ξέρω εν προκειμένω) να ΜΗΝ ποιήτε..")

    Υπάρχει κάποια αντίρρηση;
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπάρχει. Όλα όσα γράφει, προκειμένου να διαστείλει τη θρησκεία από την εκκλησία, είναι εντελώς αυθαίρετα. Η επειχηρηματολογία του δεν έχει κανένα απολύτως θεολογικό έρεισμα. Κυριολεκτικά, πρόκειται περί αυτοσχεδιασμών επί χάρτου.

    Εχω γράψει αρκετά για το θέμα
    http://kyprianoscy.blogspot.gr/2012/10/blog-post_8622.html
    http://kyprianoscy.blogspot.gr/2011/05/blog-post_25.html
    http://kyprianoscy.blogspot.gr/2012/02/blog-post.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ;-) Διάβασα Κυπριανέ μου τις παραπομπές που μου έδωσες αλλά...έπηξα! Στη δεύτερη υπήρχαν και πολλά σχόλια. Θα επαναλάβω την παράκληση και ας αφήσουμε ήσυχο τον παπα-Γιάννη Ρωμανίδη, ό,τι μπόρεσε και αυτός πρόσφερε, δεν τον αναγορεύσαμε σε Πατέρα της Εκκλησίας, μη γένοιτο, "ου παντός πλείν ες Κόρινθον"μακάρι και νά ναι καθηγητής Θεολογίας το Αριστοτέλειο Θεσσαλονίκης, λέμε τώρα...
      επαναλαμβάνω, για να μη πήξουν και τα μικρά αθώα κορίτσια που μας διαβάζουν, τι αντίλογο έχεις για το
      σ υ γ κ ε κ ρ ι μ ε ν ο
      κείμενο του Φώτη Μιχαήλ που ανέβασα;
      Με ΛΙΓΑ λογια!
      Όχι πραγματεία, όχι διατριβή, έλεος, έλεος!
      ;-)

      Διαγραφή
  4. ;-0

    ω! ευχαριστώ πολύ για τον αντίλογο Κυπριανέ μου.
    Θα το μελετήσω....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο κ. Φώτιος Μιχαήλ, απηχεί τα βιώματα του καθηγητή Ιωάννη Ρωμανίδη και άλλων Ορθοδόξων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "Ο κ. Φώτιος Μιχαήλ, απηχεί τα βιώματα του καθηγητή Ιωάννη Ρωμανίδη και άλλων Ορθοδόξων", συμπληρώνω, εκ της καινοτομίας επελθόντων Αυτό (και αυτοί) δεν σημαίνει ότι άφησε ανεπηρέαστους και πλήθος άλλων παραδοσιακών, οι οποίοι δεν τη δέχθηκαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κυπριανέ μου

    θες να γίνεις πιο συγκεκριμένος;

    Σε σχέση με το κείμενο που ανέβασα εννοώ.

    Τι βρίσκεις λάθος-αν υπάρχει λάθος, διότι βεβαίως ουδείς αλάνθαστος στις μέρες μας, που όλες οι αυθεντίες έχουν πάει στο σκουπιδοντενεκέ και ως μόνη αυθεντία αναγορεύεται από μικρούς αλλά και μεγάλους, ο...Γουγλης/

    Βοήθησέ με να το καταλάβω.
    Επαναλαμβάνω, σε σχέση μόνο, με το συγκεκριμένο κείμενο του που ανέβασα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κυπριανέ μου, θες να γίνεις πιο συγκεκριμένος;Τι βρίσκεις λάθος σε σχέση, μόνο, με το συγκεκριμένο κείμενο του που ανέβασα.

    kx
    1) Οι συμπερασματικές κρίσεις, αυτές που δείχνουν τι είναι εκκλησία και (γιατί) δεν είναι θρησκεία, συγκροτούνται από ιδίας έμπνευσης και κατασκευής επιχειρήματα. Δεν έχουν καμία θεολογική - εννοώ αγιογραφική - βάση.

    2) Η θρησκεία προηγείται, η εκκλησία έπεται. Ο Κύριος δεν ήρθε για να καταργήσει τη θρησκεία και η θρησκεία, όπως και η εκκλησία, απευθύνονται στο συναίσθημα : Ο θεός αγάπη εστί.

    3) Η θρησκεία, όπως και η εκκλησία, απευθύνονται στο "θρησκευτικό κόσμο" (συναίσθημα) των ανθρώπων, νοουμένου όμως του "καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο θεός" και τα εξής.

    4) Σύμφωνα με το "έδωκεν ημίν την αιώνιον ζωή και το μέγα έλεος", το δωρηθέν εις ημάς "μέγα έλεος", που είναι σύμφωνο με το "έλεον θέλω ου θυσίαν", απευθύνεται και αποκλειστικό αποδέκτη έχει το συναίσθημα. Οποιαδήποτε προσπάθεια κατάργησης της θρησκείας, σημαίνει και συνεπάγεται κατάργηση και του συναισθήματος - ή "κόσμου" - των ανθρώπων.

    4) Εκκλησία ερήμην της θρησκείας ακυρώνει και το "μέγα έλεος", αλλά και το "ο θεός αγάπη εστί". Ο θεός εξ αγάπης κινούμενος κτίζει - αλλά και εμφυσεί - τον άνθρωπο. Το μέγα έλεος κτίζει και εμφυσεί (ζωοποιεί) τον άνθρωπο. Με άλλες λέξεις, η θρησκεία ποιεί τον άνθρωπο και η εκκλησία, δια του αγίου Πνεύματος, τον λαμπρύνει ιεροκρυφίως :

    "Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται και καθάρσει υψούται, λαμπρύνεται, τη Τριαδικί Μονάδι ιεροκρυφίως"

    Εκκλησία χωρίς θρησκεία είναι πίστη δίχως Θεό.

    Ελπίζω, έγινα κατανοητός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Λάθος αγαπητέ μου, μέγα λάθος,
    Η Εκκλησία του Χριστού μας δεν είναι/έχει θρησκεία.
    θρησκείες είναι αι των εθνών
    Η Εκκλησία, -το κάλεσμα τών πιστών εις μίαν και την αυτή πίστη-είναι Πίστη εν Πνεύματι Αγίω.
    Πιστεύεις αυτό?

    μακρυνός ορίζοντας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Η Εκκλησία, -το κάλεσμα τών πιστών εις μίαν και την αυτή πίστη-είναι Πίστη εν Πνεύματι Αγίω.(Το) Πιστεύεις αυτό?

    κχ
    Μακρυνέ ορίζοντα μην απομακρύνεσαι κι άλλο. Για διάβασε τι λέει εδώ (Ιν. ε΄) : 23 ἀλλ' ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ· καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν. 24 πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν.

    Προσκυνητές εν πνεύματι (αγίω) και αληθεία (εν Χριστώ) ζητά ο θεός πατήρ. Όσο για τα υπόλοιπα, τα λάθος, τη γνώμη μου καταθέτω. Αν θέλεις και την πίστη μου. Πουθενά στην αγία Γραφή δεν γίνεται λόγος περί διακρίσεως μεταξύ θρησκείας και εκκλησίας. Αυτό είναι μεταπατερικό και νεοορθόδοξο από τους ζηλώσαντες δόξαν αγίου χωρίς επίγνωση ζήλου. Έρχονται ύστερα και μας κατηγορούν (τους παλαιοημερολογίτες) ότι εμείς είμαστε ζηλωτές άνευ επιγνώσεως. Ο Κύριος να τους ελεήσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Το παρακάτω παράδειγμα θα μπορούσε να θεωρηθεί κάπως ακραίο, καταδεικνύει, όμως, το πραγματικό περιεχόμενο της έννοιας ''θρησκεία''.

    Με δυο λόγια: Θρησκεία είναι και ο ... ΠΑΟΚ!
    Το βλέπουμε και γραμμένο σε πανό μέσα και έξω από τα γήπεδα: ''ΠΑΟΚ - ΘΡΗΣΚΕΙΑ'' ...

    Συμπληρωματικά ας πούμε και κάτι σχετικό από τον χώρο της Πατερικής εμπειρίας: Τα συναισθηματικά δάκρυα δεν είναι δάκρυα που σώζουν...Έτσι λένε οι Πατέρες.
    Η οποιαδήποτε θρησκεία του συναισθήματος δεν θεραπεύει.
    Αυτό που θεραπεύει είναι η Κιβωτός της Εκκλησίας μέσω των Μυστηρίων.
    Και κανένα Μυστήριο δεν βασίζεται στο συναίσθημα...
    Αντιθέτως η παρέμβαση του συναισθήματος με πολύχρωμα μπαλόνια, με πανάκριβους στολισμούς και εκκεντρικές ενδυματολογικές επιλογές καταλήγει ( το συναίσθημα) να μετατρέψει το μυστήριο ( γάμο ή βάπτιση) σε καθαρά κοσμική εκδήλωση.

    Συμφωνώ με τον αρθρογράφο: Άλλο πράγμα η θρησκεία και άλλο η Εκκλησία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Όποιος βλέπει το συναίσθημα με τα μάτια, ας πούμε, του ποδοσφαίρου, είναι εύλογο να γράφει αυτά που έγραψε ο ανώνυμος 12 Ιουνίου 2014 - 11:09 μ.μ. Οι πατέρες της εκκλησίας, και ειδικά ο άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος που κάνει λόγο για το δεύτερο βάπτισμα των δακρύων της μετανοίας, δεν κάνουν λόγο για "συναισθηματικά δάκρυα". Ούτε και το μέγα έλεος μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε "συναισθηματικό μέγα έλεος". Οπότε, μη υπάρχουσας προσφορότερης λέξης, χρησιμοποιούμε αυτή, που μας βοηθά να αποδώσουμε καλύτερα αυτό που θέλουμε να πούμε : Το συναίσθημα είναι η οντολογική αρχή του ανθρώπου, αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε φιλοσοφικούς όρους. Τούτο δεν έχει ουδεμία σχέση με αυτό (το ακατανόητο) που γράφει ο αρθρογράφος : "Το Εκκλησιαστικό Γεγονός έχει να κάνει με την οντολογία
    του ανθρώπου, δηλαδή με τους λόγους και τον σκοπό της υπάρξεώς του".

    Ας μας το εξηγήσει καλύτερα κάποιος αυτό - φοβάμαι θα μας μπλέξει ακόμη περισσότερο - και ας το συγκρίνουμε στη συνέχεια εμείς με αυτό που μόλις πιο πάνω έγραψα. Είναι ή δεν είναι απαύγασμα της αγάπης η δημιουργία του ανθρώπου - οντολογία κατά τους φιλοσόφους;

    Για να γίνω σαφέστερος και να μη φανεί πως γράφω ό,τι μου κατεβαίνει στο κεφάλι, παραπέμπω τον αναγνώστη στο πρώτο Κεφάλαιο της Γένεσης. Όπου εκεί έχουμε τη συνοπτική περιγραφή - δια του είπε και εγένετο - της δημιουργίας του ανθρώπου. Ευθύς όμως ακολουθεί το Δεύτερο, όπου μας δίδεται αναλυτικά πλέον πώς ο άγιος Θεός εποίησε τον άνθρωπο. Στο πρώτο Κεφάλαιο έχουμε τη γενικότητα του είπε και εγένετο, στο δεύτερο όμως Κεφάλαιο είναι διαφορετικά τα πράγματα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αγαπητοί, ένιωσα την ανάγκη να γράψω δυό λόγια.
    Δεν ξέρω για να συνεισφέρω στον διάλογό σας, μόνο μια σκέψη περισσότερο από προσωπική εμπειρία : στον σύγχρονο εκκοσμικευμένο κόσμο, η πίστη θα πρέπει να αφορά τον άνθρωπο στην ολότητά του, αυτός που ζει εν Χριστώ, ζει ένα συναισθηματικό και λογικό σοκ, μια έκπληξη που επειδή είναι ακραία είναι ικανή να τον συγκλονίζει κάθε στιγμή, να τον δοκιμάζει, να τον προκαλεί, να μην τον αφήνει σε ησυχία και έτσι να τον καθιστά ζωντανό άνθρωπο, βοηθώντας τον να συνειδητοποιήσει ότι το γεγονός της ύπαρξής του και της ύπαρξης των άλλων αποτελεί ένα συνεχές αδιάλειπτο θαύμα.
    Σας ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Σας ευχαριστώ θερμά όλους για τη συμβολή στη συζήτηση.

    Ειθε να μας ενισχύουν στον καθημερινό μας αγώνα
    και οι άγιες ευχές του σήμερον κοιμηθέντος εν Κυρίω π. Χρυσόστομου Σπύρου, των Σπετσών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Kyprianos Christodoulides
    Peace be on to you my brother!
    Και εγώ ΖΗΛΩΤΗΣ του νόμου είμαι.
    Παλαιοημερολογήτης.
    Η ευχή του εν Αγίοις αναπαυσαμένου μαζί μας.

    Σε ευχαριστώ καλή μου σαλογραία για την φιλοξενία.

    μακρυνός (αλλά πολύ κοντινός) ορίζοντας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. God bless you, near-far horizon.

      "Θεὸς ἐγγίζων ἐγώ εἰμι, λέγει Κύριος, καὶ οὐχὶ Θεὸς πόῤῥωθεν." (Ιρ. κγ΄ 23).

      Η θρησκεία έγινε εκκλησία, χωρίς να παύσει να είναι θρησκεία. Ισχύει και το αντίστροφο. Ότι υπάρχουν πολλές και ποικίλες θρησκείες, δεν πρέπει να μας ξενίζει, όπως και το ότι υπάρχουν πολλές και ποικίλες εκκλησίες. Να τους κάνουμε εμείς να αλλάξουν, αυτό δεν γίνεται. Εκτός αν ζητήσουν να μάθουν τα δικά μας και ο Παράκλητος τους φωτίσει, ώστε να δυνηθούν να ξεχωρίσουν την αλήθεια από την πλάνη.

      Με την υπάρχουσα σημερινή κατάσταση, ακαταστασία καλύτερα, το βλέπω λίγο δύσκολο. Όπως ο ζήλος του οίκου των Ιουδαίων τους κατέφαγε, το ίδιο γίνεται και σήμερα. Ο ζήλος του οίκου της δημοκρατίας μας κατατρώγει και μη νομίσεις, σε παρακαλώ, ότι είμαι αντιδημοκράτης. Ούτε, επίσης, ότι γίνομαι εισηγητής κάποιας θεοκρατίας ιουδαιοχριστιανικής κατά τα Δυτικά, ή τα (ανατολικο) Ισλαμικά πρότυπα. Η Χριστιανοσύνη (Ορθοδοξία) με το αίμα των μαρτύρων και των ομολογητών της εδραιώθηκε και όχι με του μιμητές του Βιβλικού Σαμψών. Όπλο μας είναι μόνο ο λόγος μας και πράξη το "αμύνεσθαι υπέρ βωμών και εστιών", διαφορετικά, για την Πίστη και την Πατρίδα.

      Διαγραφή
  16. Οφείλω να ομολογήσω και εγώ, οπως και τόοοσοι άλλοι αναγνώστες. οτι οι αναρτήσεις της αγαπητής μας Σαλογραίας Πατρών,εγκλείουν διδάγματα λίαν ωφέλιμα.
    Ειλικρινώς με εντυπωσιάζει ο κάλαμός της.
    Εκφράζω την ευχήν όπως ο Φωτοδότης Χριστός μας της χαρίζει πάσαν χάριν προς συνέχισιν.

    Παλαιοημερολογήτης (μ. ορ.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Μακρινέ ορίζοντα

    Σ' ευχαριστούμε για την αγάπη (επειδή κάθε θετικό σχόλιο εκφράζει πρώτα και κύρια, διάθεση αγάπης)

    Να περνάς να τα λέμε....
    ;-)
    Η ευχή του Αγίου Γέροντα Χρυσοστόμου, ας μας σκεπάζει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή