Ξημερώνοντας η 8η μέρα του Δεκεμβρίου,
έφυγε από αυτόν τον πρόσκαιρο κόσμο, πλήρης ημερών
και προετοιμασμένος -το κατά δύναμη- πνευματικά,
ο πατέρας μου Γεώργιος Παναγόπουλος.
Το μεγαλύτερό του χάρισμα
υπήρξε το ανεξίκακο, του οργίλου χαρακτήρα του.
Κάποτε θα γράψω λεπτομέρειες και θα καταλάβεις, περιστεράκι μου.
Προς το παρόν θα σου πω ότι όποτε σαν άνθρωπος
μάλωνε ήπια ή έντονα με κάποιον,
ακόμα και αν είχε δίκιο ο πατέρας μου,
πήγαινε και -πρώτος αυτός- ζήταγε του άλλου "συγνώμη"
λέγοντας την "καλημέρα" με την οποία ξανάρχιζε την επικοινωνία μαζί του.
-Το κάνω, κόρη, διότι ο Χριστός είπε, να συχωράμε τους άλλους
αν θέλουμε και Εκείνος, τα δικά μας σφάλματα,
απέναντι στο Θεό να συχωρήσει,
μου εξηγούσε.
Καμιά φορά ο απέναντι, γύριζε τα μούτρα αλλού,
και ενοχλημένος , δεν απαντούσε.
Ο Γιώργης επέμενε.
Και αν ο άλλος παρέμενε στη σκληρότητα της αφασίας του
εκείνος, δε θύμωνε.
Απλώς το προσπερνούσε!
Ο πατέρας μου, πράγματι, υπήρξε ο σκληρότερος
και ο καλύτερος δασκαλός μου.
Θα τον ευγνωμονώ αιωνίως.
-Στ' άγια η ψυχούλα του θείου σου, καλό μου, Μικάκι.
Ευανθία η Σαλογραία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου