Αληθινός διάλογος ο παρακάτω.
Διημείφθη προ πολλών ετών, μεταξύ ενός αγίου πνευματικού
και ενός πολλά ψυχολογικά-παιδαγωγικά κιτάπια αναγνώσαντος
πνευματικού τέκνου του:
-Πάτερ μου νιώθω χάλια!
Δεν άντεξα και ξυλοφόρτωσα με ξιδάτες ξυλιές
στα ποδαράκια του, το πεντάχρονό μου.
Απάντηση του αγιότατου και πολύ μορφωμένου κατά κόσμον,
πνευματικού ιερομονάχου:
-Μπράβο! Πολύ καλά του έκανες- αν δεν άκουγε.
"Παίδευσον ράβδω τον υιόν σου"
μας συμβουλεύει η Γραφή.
Και η συζήτηση εκεί, έκλεισε.
..................................................
-Τις αγορεύειν βούλεται; που ρωτούσαν και οι παλιοί φιλόλογοι.
Σαλογραία
................................................................
Αχαχαχα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ μ' αρέσει ο συνδυασμός της ανάρτησης με τον μπόμπιρα στο βίντεο!!!
;-) Το τι γέλια έχω κάνει βλέποντας αυτό το βίντεο δεν περιγράφεται./
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πιτσιρικάς τραγουδάει τόσο παθιασμένα, κλείνοντας μάτια, τσιρίζοντας, κουνώντας το χέρι του, που αν ακούσω ότι μεγαλώνοντας θα δέρνει τα παιδιά του, αλύπητα, ομολογώ ότι δεν θα εκπλαγώ!
;-)
Πάντως εμένα προσωπικά ο μακαρίτης ο μπαμπάς μόνο ένα χαστούκι μου έδωσε μια φορά και αυτό ήταν αρκετό.
Η μάνα μου, νόμιζε ότι ήμουνα μύγα και όταν νευριαζόταν, με κυνήγαγε γύρω γύρω από το τραπέζι της κουζίνας για να με χτυπησει δήθεν με μια πετσέτα του φαγητού, χαχα...ψόφαγα στα γέλια και με αυτές τις απόπειρες.
Δεν έδερνε η μακαρίτισσα, ευτυχώς.
Μόνο με ...αναγόρευε που λέει και ο Παπαδιαμάντης με διάφορα κοσμητικά που τα λέω και γω στον εαυτόν μου, μέχρι σήμερα, έτσι...για να συνεχίζω τη φωνή της μέσα στο κεφάλι μου, και να τη θυμάμαι!
;-)
Δεν ξέρω τι λένε οι ΠΣυχολόγοι, οι Παιδαγωγοί (επειδή πήγαν σε κάποιο σχολή που λεγόταν παιδαγωγική) και τα (παιδο)ΠΣυχολογικά βιβλία,ούτε ποιός τα έγραψε ούτε αν θα τον ξέρουν αυτόν σε 100 χρόνια. Αυτό που ξέρω είναι ότι:
ΑπάντησηΔιαγραφή1) Ιστορικά η σωματική τιμωρία ΠΡΟΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑ είναι αρχαιοτάτη σε όλους τους λαούς. Επίσης ιστορικά, έχει αποδειχτεί ότι υπήρξε αποτελεσματικό μέσο. Μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα, οπότε άρχισε να κρίνεται ως αντιπαιδαγωγική η σωματική τιμωρία, τα τέκνα (ενήλικοι έως και γερόντια πλέον) της εποχής εκείνης απεδείχθησαν χειρότερα των γονέων τους.
2) Θεολογικά, η αγία γραφή όχι μόνο προτείνει και αυτή τη μέθοδο, αλλά παρουσιάζει και το Θεό να τη χρησιμοποιεί Εκείνο το "η ράβδος σου και η βακτηρία σου αύται με παρεκάλεσαν" ενδεικνύει το ίδιο όργανο (βακτηρία =ραβδί) για παιδαγωγική τιμωρία (ραβδί-->ραβδισμός) και στήριγμα (μπαστούνι). Επίσης κατά τη χειροτονία επισκόπων όταν δίδεται στο νεοειροτονούμενο η ράβδος, λέει ο χειροτονών "στους ευπειθούντες αυτό να είναι βακτηρία, στους δε απειθούντας "ράβδος επιστυπτική" (συγχωρέστε με δεν βρήκα το πρωτότυπο κείμενο, πάντως το νόημα αυτό είναι).
3) Οντολογικά, η όλη πρεμούρα για την καταδίκη της σωματικής τιμωρίας πιθανόν να είναι μέρος σχεδίου για έλεγχο των αντιδράσεων των πολιτών: Όποιος δεν έχει φάει σφαλιάρα στη ζωή του, στο πρώτο χαστούκι όχι μόνο μαρτύρησε τους φίλους του, αλλά και πρόδωσε την πατρίδα του, την πίστη του κλπ. Δεν είναι τυχαίο ότι οι μυστικές υπηρεσίες και οι ειδικές δυνάμεις σε εκπαιδεύουν να αντέχεις το ξύλο (το βρωμόξυλο θα έλεγα). Φυσικά μπορεί να μην είναι μέρος σχεδίου όπως ανέφερα πριν, αλλά οπωσδήποτε το αποτέλεσμα είναι το αυτό. Άραγε οι μάρτυρες του έθνους (π.χ. Αθανάσιος Διάκος) -δεν λέω της πίστεως, γιατί εκεί επεμβαίνει το Άγιο Πνεύμα- θα υπήρχαν αν υπήρχε η σημερινή νοοτροπία περί ξύλου; Ή αντί του "εγώ Γραικός γεννήθηκα Γραικός θε να πεθάνω", μια και τον ανέφερα, θα έλεγε ( διάβαζε "λέγαμε" οι ασφαλιάρωτοι): "Όχι μόνο τουρκεύω αλλά αν θέλετε να φοράω ες αεί και δύο σαρίκια προκειμένου να μη με σουβλίσετε ζωντανό"
Όταν όμως μιλάω για ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ξύλο, δεν εννοώ μερικά άλλα πράγματα.
1) Δεν εννοώ το ξέσπασμα του γονιού στο παιδί, επειδή εκείνο τον τσάντισε, ακόμα κι αν τον έβγαλε έξω απ΄τα ρούχα του. Αυτό είναι παιδαγωγικό λάθος.
2) Δεν εννοώ το ξύλο μέχρι μελανιάσματος και βλαβών του παιδιού
3) Δεν εννοώ το ξύλο σαν τη μόνη παιδαγωγική μέθοδο. Αντιθέτως είναι η τελευταία σε μία αυξανόμενης έντασης κλίμακα: υπόδειξη λάθους και πρόταση σωστού, παρατήρηση, έντονη παρατήρηση, στέρηση αγαπημένων πραγμάτων ή συνηθειών, μία μπάτσα σε χέρια/πόδια, ξυλοφόρτωμα σε χέρια/ πόδια.Τέλος!
Στέλιος
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτέλιο φίλτατε, για την τοποθέτηση, πολύυυυυ σε ευχαριστώ!
Θα έγραφα ένα κατεβατό για το πόσο κακό είναι το ξύλο ως παιδαγωγική μέθοδος αλλά πονάει το χέρι μου από το ξύλο που έριξα στις κόρες μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήπαπα-Κώστας
παπα-Κώστα μου
ΑπάντησηΔιαγραφήείσαι..."Θεός"!
;-)
Μου θύμισες έναν κολλητό μου
που φορώντας ποδιά, έπλενε αυτοπροαιρέτως και χαρούμενα πιάτα στο νεροχύτη για να βοηθήσει τη γυναίκα του, όταν είχαν μικρά τα παιδιά τους, ενώ την ίδια ώρα, έκανε δηλώσεις μπροστά στην κάμερα που τον απαθανάτιζε:
"πώς; με ρωτάτε για το φεμινισμό;ούτε να τον ακούω δε θέλω!"
Τον ίδιο καιρό, ένας άλλος γνωστός που δήλωνε στους φίλους ένθερμος φεμινιστής, στο σπίτι του, ούτε ένα ποτήρι δεν έπιανε μόνος του.
Απαιτούσε ...υπηρέτες να του το σερβίρουν!
;-)
Ε.. κάπου κάπου και καμία ξυλιά δεν κάνει κακό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚακό είναι μόνο η υπερβολή... Εάν υπάρχει μέτρο, όχι μόνο στο συγκεκριμένο θέμα μας, αλλά γενικά σε οτιδήποτε κάνουμε ή λέμε, πιστεύω είναι ότι το καλύτερο.
Οι αρχαίοι ημών κάτι ήξεραν..
Ηλιάνα
Ηλιάνα αγαπημένη
ΑπάντησηΔιαγραφήαν κάποιος μπορεί να δώσει μια ξυλιά σε ένα παιδί, ΧΩΡΙΣ
εμ-πάθεια οργής, νομίζω ότι ΙΣΩΣ καλό θα του κάνει.
Κανείς ΔΕΝ μπορεί να γνωρίζει διότι το υλικό του κάθε παιδιού έχει την ανεπανάληπτη ιδιοπροσωπία του και το πώς θα ΕΡΜΗΝΕΥΣΕΙ την εμπειρία του ΣΩΜΑΤΙΚΟΥ του
πόνου, εκ των ΥΣΤΕΡΩΝ, ουδείς μπορεί να το γνωρίζει.
Ο Κύριος μας παρέδωσε να οργιζόμαστε μόνον ΕΝΑΝΤΙΟΝ των ΠΑΘΩΝ μας, όχι εναντίον του διπλανού μας, ή του παιδιου μας.
Ήξερα κάποια μαμά, που δεν έδερνε τα παιδιά της. Τα απειλούσε:"Το βράδυ που θα έρθει ο μπαμπας θα του το πω και θα δείτε..."
Το βράδυ ερχόταν ο μπαμπάς που ΔΕΝ ήταν φορτισμένος με τα παιδιά όλη μέρα όπως ήταν η μητέρα τους.
Ακουγε ΗΡΕΜΑ το θέμα της ας πούμε ζημιάς ή παρακοής και ΕΦΟΣΟΝ το έκρινε ΣΚΟΠΙΜΟ, έδινε ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΑ δυο τρεις ξυλιές με μια λεπτή βεργούλα στο χέρι του παιδιού.
Τα παιδιά τα ίδια μου το είπαν αυτό κάποτε.
Και ΔΕΝ κατέκριναν τους γονείς τους, γι αυτή την πρακτική τους.
Και εξελίχτηκαν σε ηρεμότατους και πολύ καλλιεργημένους ενήλικες.
Βέβαια, να ξαναπούμε ότι η κάθε περίπτωση είναι μοναδική και ΔΕΝ θα κόψουμε ένα κοστουμάκι για όλους.
Για μένα ας πούμε ήταν ΥΠΕΡΑΡΚΕΤΟ, το ΑΓΡΙΟΚΟΙΤΑΓΜΑ του πατέρα μου.
Μου πάγωνε το αίμα, ο μακαρίτης, χαχα...
ΔΕΝ ήθελα να δοκιμάσω το βάρος της χερούκλας του, επάνω μου.
Μόνο μια φορά, στο δημοτικο που το παράκανα, σπάζοντας τα νεύρα της μάνας μου, έφαγα τη σφαλιάρα μου και από τότε... ηρέμησα!
;-)
Είπε ο Χ:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχαχαχα!
Πολύ μ' αρέσει ο συνδυασμός της ανάρτησης με τον μπόμπιρα στο βίντεο!!!
Είπε ο Ψ:
Ο πιτσιρικάς τραγουδάει τόσο παθιασμένα, κλείνοντας μάτια, τσιρίζοντας, κουνώντας το χέρι του, που αν ακούσω ότι μεγαλώνοντας θα δέρνει τα παιδιά του, αλύπητα, ομολογώ ότι δεν θα εκπλαγώ!
Ξαναείπε ο Χ:
Εγώ νόμιζα οτι ο μπόμπιρας του βίντεο απλά έλεγε τη δική του εκδοχή πάνω στο θέμα.
Δηλαδή, λέει η ανάρτηση οτι λίγο ξυλάκι είναι καλό,
κι από κάτω ο μπόμπιρας παραπονιέται.
Έτσι νόμιζα.
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ανατροφή των παιδιών ΔΕΝ είναι επιστήμη, με την έννοια του επίσταμαι (γνωρίζω) καλώς κάτι.
ΠΟΤΕ δεν επιστάμεθα τίποτε μετά βεβαιότητος
όταν έχουμε νταραβέρι με έμψυχο υλικό ανθρώπινο.
Θεωρώ την ανατροφή των παιδιών όπως και τις σχέσεις τις διαπροσωπικές κάθε είδους, πιο πολύ θέμα Τέχνης(έμπνευσης, ελεύθερης δημιουργίας) και λιγότερο ζήτημα στεγνής και μαθηματικής επιστήμης όπου εκεί η επαναληψιμότητα του πειράματος, θεωρείται απαραιτητότατη...
ΑΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΠΑΔΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΑΛΙΑΝΘΡΩΠΙΕΣ ΕΝΑΝΤΙΩΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΜΥΝΘΟΥΝ ΟΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ. ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΙΑ ΚΑΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ Ο ΥΠΟΛΟΙΠΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφή;-) Αγαπημένε ανων. των 4:16 π.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΝ λένε οι άνθρωποι να το σαπίσει κάποιος το παιδί στο ξύλο, για Όνομα! Υποθέτω για μια τσουχτερή ξυλιά μιλάνε.
Και μένα κάποτε μου έδωσε ΈΝΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ χαστούκι ο πατέρας μου.Με το ένα αυτό χαστούκι έκοψα πάραυτα τις παλιοκουβέντες που μου είχαν κολλήσει και κάθε τόσο τις ξεφούρνιζα. Και οι αρχαίοι ημών είχαν το ρητό:"όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος"