Aγαπημένο μου,
το έχω ξαναπεί:
Όταν ήμουνα μικρή, αδυνατούλα και ποοοολύ χαζή
και διάβαζα απλήστως, τα κουλά επιστημονικής φαντασίας
μυθιστορήματα των μαστόρων του είδους,
επιθυμούσα να ήμουν, για λίγο αστροναύτης.
Αν δε μπορούσα να γίνω αστροναύτης,
ας γινόμουν τουλάχιστον πιλότος!
Τελικά, δεν έγινα ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Μόνο μια αληθινή ιστορία
για σωτηρία πιλότου σε Μιράζ 2000,
από τον Άγιο Δαβίδ της Εύβοιας
έγραψα κάποτε
σε αυτό το μπλογκάκι.
Τον καημό, στο εξής, για τις υπερουράνιες πτήσεις
τον θεραπεύω βλέποντας βιντεάκια
σαν και αυτό που ακολουθεί.
Το παραθέτω για χάρη σου...
Σαλογραία
......................................................................
......................................................................
Παρακολουθήστε ένα αεροσκάφος Airbus A320,
της Αυστραλιανής αεροπορικής εταιρείας Jetstar,
να προσεγγίζει το διεθνές αεροδρόμιο Κουίνσταουν
της Νέας Ζηλανδίας.
Το αεροπλάνο πετάει σε χαμηλό ύψος πάνω από χιονισμένες οροσειρές,
που «λούζονται» από το πρώτο φως του ήλιου.
Στη συνέχεια κατεβαίνει ακόμα πιο χαμηλά
διασχίζοντας ένα στρώμα νεφών,
και πετάει ακριβώς πάνω από ένα ποτάμι, λίγο πριν προσγειωθεί στο διάδρομο του αεροδρομίου.
Ο ίδιος ο πιλότος ανέβασε το βίντεο στο YouTube με τίτλο
«Αυτός είναι ο λόγος που πετάμε»,
αναφερόμενος στην απέραντη ομορφιά
που αντίκρισε κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης προσγείωσης.
Πηγή: Τρελογιάννης , DefenceNet
Ευχαριστιέμαι τρελά το να κάθομαι σε θέση παραθύρου στα αεροπλάνα και να βλέπω τα τοπία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈγινε, λέει, από το Οικουμενικό Πατριαρχείο η αγιοκατάταξη του γέροντος Πορφυρίου.
;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μένα η αεροπλανάδα με ξετρελαίνει!