Και μια ακόμη υπενθύμιση αγαπημένο μου, διότι σε βλέπω τόσο αρνητικό να δεις το Φως γύρω σου, που ...λυπούμαι:
H Κατάθλιψη ως αποκορύφωση εγωκεντρισμού, ως άρνηση να επαινέσουμε (επανάληψη)
και εδώ τοποθετήσεις για την κατάθλιψη.
Και αν η κατάθλιψη χρονίσει και κορυφωθεί- των διαβόλων συνεργούντων, τίμιε πάτερ- οδηγεί την τυφλή-ακατήχητη ψυχή στην απόγνωση της αυτοκτονίας, αλλά εμείς δεν θα πεθάνουμε ΠΟΤΕ, κουφάλα, νεκροθάφτη!
.............................................................................................................
Υ.Γ.
Ένας λόγος που δεν πρέπει να ψυχοπλακωνόμαστε, περιστέρι μου, είναι και διότι οι άγιοι υπάρχουν αόρατοι μεν γύρω μας πλην...ολοζώντανοι!
Αν με διαβάζεις, με αυτάκι μισόκουφο και ματάκι μισόκλειστο, τουτέστιν καχύποπτα....
σου θυμίζω και τη διάσωση πιλότου Μιράζ 2000 από τον άγιο Δαβίδ της Εύβοιας, όπως μου την αφηγήθηκε φίλος πιλότος.
Καλό μας ξημέρωμα, ευλογημένο.
Σαλογραία
Η Κατάθλιψη είναι η πιο Βαθειά παγίδα του διαβόλου στον άνθρωπο. Είναι και Νόσος βέβαια, οπότε αυτός που την έχει χρειάζεται θεραπεία.. Καλησπέρες Σαλογραία μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΡεγγίνα μου καλησπέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
Ακόμη είσαι στην Κέρκυρα;
Θα μου πεις:Η Κέρκυρα φτιάχνει Παράδεισος από μόνη της, πού αλλού να προστρέξεις;
Εδώ έρχονται από τα τετραπέρατα της Γης για την Κέρκυρα:
;-)
Έχω και ωραίες αναμνήσεις εικοσαήμερων διακοπών στη Μεσογγή( το λέω καλά;)όταν βρίσκονταν τα παιδιά μου στην προσχολική ηλικία και είχα πάρει κοντά και τη μανούλα μου(όχι δεν μας ενοχλούσε!ήταν πολύ διακριτικό πρόσωπο, η λατρεμένη μου).
Περάσαμε υπέροχα.
...........
Ναι η Κατάθλιψη είναι η υπουλότερη παγίδα του Εξαποδού.
Φτιάχνεται από υπέροχες υποθέσεις του: "εάν τα πράγματα ήταν έτσι και δεν ήταν αλλιώς θα ήταν ΚΑΛΥΤΕΡΑ, και εάν είχα εκείνο , το άλλο , το παράλλο, θα ήμουν ΠΙΟ χαρούμενη" και..."τράβα κορδέλα", οΪμέ, μάς παίζουν οι διαόλοι οι παμπόνηροι κομπολόι...
Νομίζω η αντικαταθλιπτική θεραπεία βρίσκεται πρώτον στο να ΜΗ βλέπει κανείς τυφλεόραση.
Δεύτερον, πας τις, να ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΩΣ, το Θεό, τους ανθρώπους, το σώμα του, που τον εξυπηρετεί κάθε δευτερόλεπτο, τη φύση, έως και τη φύση...ναι...νομίζω το αντίδοτο βρίσκεται στη ΔΙΗΝΕΚΗ ευχαριστία, προς ΠΑΣΑΝ κατεύθυνση.
ΘΥμάμαι την πεθερά μου που τράβηξε τα μύρια στο β παγκόσμιο, και μετά στον Εμφύλιο.
Πόσο δόξαζε τον Κύριο που οι οδύνες εκείνων των ημερών ήταν όλες πίσω της.
Μου φαινόταν υπερβολικό τόσο πνεύμα Ευχαριστίας και Δοξολογίας του Θεού, από την πεθερά, που εκφραζόταν για πολλά χρόνια, μέχρι που έφυγε από τούτο τον μάταιο κόσμο.
ΤΩΡΑ καταλαβαίνω γιατί το έκανε.
Ας είναι στη μεγάλη ανάπαυση η γεμάτη πνεύμα άγιας αυτοθυσίας ψυχή της.
Σαλογραία μου, ναι. Συμφωνώ. Να λέμε ευχαριστώ γιατί μας δόθηκε και γευόμαστε την κάθε ανατολή.. Είναι κάτι πρωινά τέτοια, που δεν μπορείς να μην ευχαριστήσεις το Θεό που σου τα χάρισε.. Αλλά μετά από αυτά και από αυτά και από τ άλλα, βέβαια, αρχίζεις και μέσω της αυτοκριτικής μαστιγώνεις τον εαυτό σου ολημερίς κι ολονυχτίς για τα εγνωσμένα Λάθη σου. Που είναι αλήθεια ότι Αν είχε λίγο μυαλό στο κεφάλι, την κατάλληλη στιγμή δεν θα έκανε τα πιο ακατάλληλα πράγματα που οδήγησαν στο τώρα, και μια αλλεπάλληλη σειρά από Αν και Άν μέσω της αυτοκριτικής που μοιάζει τόσο πολύ με ταπείνωση.. αφού αναλαμβάνεις την ευθύνη των λαθών και μετανοείς, οδηγείσαι στην παγίδα. Σταματάς εκεί και δεν υπάρχει μεγαλύτερη υψηλοφροσύνη από το να μην αντέχεις να έχεις κάνει ΕΣΥ τόσο φοβερά και ανόητα Λάθη..! Ακόμα μοιάζει με ταπείνωση..! Αλλά ΔΕΝ είναι. Και ακολουθεί κάτι που μοιάζει με αυτομεμψία και θυμός κατά του εαυτού,και κατάθλιψη.. Αντί να πεις: Ναι. Όντως είμαι τόσο χάλια κι ευθύνομαι μόνον εγώ! Αλλά εξακολουθώ να είμαι παιδί ΣΟΥ. Το χειρότερο απ όλα αλλά παιδί ΣΟΥ. Κάτι θα κάνεις εσύ και θα πάρεις τα πινέλα ΣΟΥ που μ αυτά έφτιαξες αυτό τον Υπέροχο κόσμο και θα πάρεις τις μουτζούρες μου να φτιάξεις τη ζωγραφιά του Παραδείσου ΣΟΥ. Κάτι θα κάνεις ΕΣΥ, κι εγώ θα περιοριστώ να χωθώ στην αγκαλιά ΣΟΥ έτσι λασπωμένη.. αφού μ αγαπάς! Δεν ξέρω γιατί ακριβώς μ αγαπάς τέτοια που είμαι αλλά το ξέρω ότι μ αγαπάς! Θα βρείς ένα τρόπο ΕΣΥ να μ εμποδίζεις από το να αυτοκαταστραφώ, επειδή μ αγαπάς. Δεν έχω άλλο τίποτα εκτός απ την Αγάπη ΣΟΥ και μέσα σ Αυτήν ΔΕΝ μπορώ να πάθω Κατάθλιψη..
ΔιαγραφήΣαλογραία μου, Μεσογγή. Καλά το λες. Ακόμη είμαι Κέρκυρα, κι ούτε άδεια δεν πήρα.. Γαλακτόχρωμη παραμένω και το περισσότερο που μαυρίζω είναι το ..σκούρο άσπρο.. Άστα. Καύσωνας...αλλά που θα πάει; Θα δροσίσει! Καλό ξημέρωμα..
Διαγραφήγιά πές κάτι παραπάνω γιά τήν πεθερά. Τί τράβηξε δηλαδή στό ἀντάρτικο...ἔτσι ἀπό περιέργεια δηλαδή.
ΔιαγραφήΚούμουλους
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτές τις ιστορίες τις ξέρεις.
Είναι η γενιά των ανθρώπων που ΕΖΗΣΑΝ τη ΦΡΊΚΗ του πολέμου του δεύτερου παγκόσμιου και του Εμφύλιου μετά.
Εμείς, δεν τις ζήσαμε. Τις ΑΚΟΥΣΑΜΕ απλώς, από τους γονείς μας.
Είναι άλλο να ακούς, άλλο να ΖΕΙΣ.
ΔΕΝ περιγράφονται. Και μάλιστα με δυο λόγια.
Ένα απλό σκηνικό θα πω ότι της είχαν πάρει τον άντρα οι αριστεροί για εκτέλεση. Έτσι.
Επειδή ήταν δάσκαλος στο χωριό και ΗΘΕΛΕ, λέει, ως δάσκαλος να ΜΕΝΕΙ ΟΥΔΕΤΕΡΟΣ.
Να μην είναι ούτε με τους αριστερούς, ούτε με τους δεξιούς. Όπως ο ιερέας δεν πρέπει να κομματίζεται, δεν έπρεπε να κομματίζεται και ο δάσκαλος -κατά την αντίληψη του πεθερού μου.
Αυτό, στους αριστερούς, δεν άρεσε.
Τον συνέλαβαν ως "εχθρό του λαού" πήγαιναν για εκτέλεση.
Έτρεξε η πεθερά μου, αλλόφρων τότε, στα βουνά, με τα μωρά στην αγκαλιά,ολοφυρόταν, παρακαλούσε, βρήκε άκρες,τελευταία στιγμή οι ...άκρες τη βοήθησαν, τη γλύτωσε φτηνά απ'το απόσπασμα ο νέος τότε δάσκαλος, πέθανε πλήρης ημερών κι ο πεθερός μου, ας είναι στην ανάπαυση όλοι οι άνθρωποι.
Ρεγγίνα κυρία των ρόδων
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι κείμενο, έστειλες απόψε, αστέρι μου;
Με πόση ειλικρίνεια, μαζί και πίστη, γραμμένο!
Από την καρδιά μου σ'ευχαριστώ για την παρηγοριά, την ανάπαυση!
Ίδια με θαλασσινό αεράκι απ' τα Ιόνια νησιά, με δρόσισε αυτή η αγάπη!
Και το ακόμη χειρότερο σενάριο από αυτό της Ρεγγίνας είναι να ξέρεις με την κοσμική σου λογική ότι φταίνε οι ΑΛΛΟΙ, και να κατηγορείς μόνο τους ΑΛΛΟΥΣ και να αυτοδικαιώνεσαι και να μεμψιμοιρείς. Και ούτε κι έτσι να παρηγοριέσαι, αλλά να αρχίζει το δηλητήριο να αυξάνεται στο αίμα σου και να καταλήγεις να αποστρέφεσαι όχι μόνο εκείνους τους συγκεκριμένους ΑΛΛΟΥΣ που σε πλήγωσαν αρχικά, αλλά ολόκληρο το ανθρώπινο είδος, με κάθε αφορμή που σου δίνει το περιβάλλον σου ή η τηλεόραση: τους πολέμους, τις εκτρώσεις, την κοινωνική ανισότητα, την καταστροφή της φύσης... Και νιώθεις πως έχεις πέσει σε ένα πηγάδι, απ' όπου όχι μόνο δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις, αλλά σιγά-σιγά πνίγεσαι, γιατί ανεβαίνει η στάθμη του μίσους κι εσύ έχεις κουραστεί τόσα χρόνια να προσπαθείς να μείνεις στην επιφάνεια. Και ξαφνικά Κάποιος σου ρίχνει την άκρη ενός σκοινιού... Και μόλις σε τραβήξει έξω κι αρχίσεις λίγο να Τον γνωρίζεις σαστίζεις που Αυτός ο τόσο Τέλειος έτρεξε με τόση λαχτάρα να σε βοηθήσει. Και χορταίνεις κοντά Του αγάπη, και δε σε σκοτώνει πια το να μη σ' αγαπούν οι ατελείς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρες!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-)
@ 2:11 π.μ.
Έκανες μια ρεαλιστικότατη περιγραφή των αναβαθμών της απελπισίας.
Και ζοφώδης η εικόνα με το πηγάδι του Πόνου του αβυσσαλέου.
ΜΑΚΑΡΙΟΣ, όποιος ευτύχησε να πιάσει το αιωρούμενο σκοινί, να ανεβεί σιγά σιγά πλην με λαχτάρα, και βγαίνοντας να αντικρίσει το ΠΡΟΣΩΠΟ του ΣΩΤΗΡΑ του.
ΜΑΚΆΡΙΟΣ!
Για μένα η κυριότατη θεραπεία από την θανατηφόρο ασθένεια της κατάθλιψης είναι αυτή η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ με το Σωτήρα ΚΎριο Ιησού Χριστό, και αφού γίνει η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ- διότι ΔΕΝ αρκεί η ΑΠΑΞ αναγνώριση αλλά...προς ασφάλεια των ημετέρων ψυχών απαιτείται η ΔΙΑΡΚΗΣ, και ΙΣΟΒΙΑ ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ εν Κυρίω Ευχαριστίας.
(Η χριστιανική Στέγη Καλαμάτας έχει τυπώσει ένα μικρούτσικο βιβλιαράκι με επιμέλεια του επισκόπου ΑΧΕΛΩΟΥ ΕΥΘΥΜΙΟΥ και θέμα την ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ, αν θες, αναζήτησέ το στα βιβλιοπωλεία της Αποστολικής Διακονίας ή όπου αλλού, θα το έχουν.)
Πώς να μην είναι ρεαλιστική η περιγραφή, τόσα χρόνια το ζούσα το εργάκι... Και βέβαια εννοείται ότι δεν επαναπαύεσαι στην επέμβαση του Κυρίου, είναι απαραίτητη η συνεχής σχέση μαζί Του για να μην πέσεις στη λήθη και την αγνωμοσύνη (όπως λέει κι ο π.Κονάνος, καλή του ώρα, "Να κρεμαστούμε όπως τα παιδάκια από το φουστάνι της Παναγίας μας" =D )
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάριος όποιος το πιάσει το σκοινί, δε λες τίποτα! Τώρα μπορώ να λέω "Σ' ευχαριστώ Κύριε για την κατάθλιψή μου γιατί αυτή μ' έκανε να σε αναζητήσω" (κατά τα άλλα ένιωθα πάντα χριστιανή, τρομάρα μου). Και πλέον δεν ξέρω για ποιους πρέπει να προσεύχομαι πιο πολύ: για τους υπόλοιπους καταθλιπτικούς που έχει δημιουργήσει η ανθρωποφάγα κοινωνία μας και δεν ξέρουν κατα πού πέφτει ο Γιατρός, ή για εκείνους που ακόμα είναι βυθισμένοι στα πάθη τους και νομίζουν πως είναι ευτυχισμένοι (έχω και πολλούς τέτοιους στο περιβάλλον μου, δυστυχώς, λόγω του νεαρού της ηλικίας μου...)
Ευχαριστώ και για την άμεση βιβλιοπρόταση - έσο έτοιμος που λένε:) Καλό βράδυ!