Άγιος Ιωάννης Μαξιμόβιτς, Αρχιεπίσκοπος Σαγκάης και Σαν Φρανσίσκο (1896-1966)

Σαν σήμερα, 2 Ιουλίου  με το νέο Γρηγοριανό  ημερολόγιο

(και 19 Ιουνίου 1966, με το Ιουλιανό πάτριο εορτολόγιο),
 εκοιμήθη εν Κυρίω,  ο αγιώτατος ιεράρχης των Ρώσων της Διασποράς, Ιωάννης Μαξιμόβιτς.

Αναφέρω τα σχετικά με την προσωπική εμπειρία μου,  στην παλιότερη  ανάρτηση:

Η φανέρωση του Αγίου Ιωάννη Μαξιμόβιτς στη ζωή μου. 

Σήμερα θα παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα απ' την βιογραφία του.

Ας έχουμε την άγια  ευχή του.

Ας μας στερεώνει Ορθοδόξως, σε αυτούς τους  καιρούς, της άθλιας υποκρισίας,  της εωσφορικής αποστασίας.

Ας μας στερεώσει μέχρι το Τέλος.

Αν δεν είχαμε τους Αγίους, καθημερινούς  συμβοηθούς, σε αυτό τον ασταμάτητο Πνευματικό Πόλεμο,  πώς θα αντέχαμε;

-Άγιε Βλαντίκα Ιωάννη

που αγαπούσες πολύ και τα περιστεράκια

πρέσβευε υπέρ πάντων  ημών...

Ευαν. Παναγοπούλου -Κουτσούκου 
η διαδικτυακή

Σαλογραία 
............................................................................................................

Ε

ἶναι ἀδύνατο νά ὑποτιμήσει κανείς τή σημασία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη γιά τούς ἀνθρώπους τοῦ 20ου αἰῶνα. 

Ὅσοι διάβασαν ὁλόκληρο αὐτό τό βιβλίο ἄκουσαν ἀναντίρρητες μαρτυρίες -ἀπό κάθε γωνιά τοῦ κόσμου- τῆς τρομερῆς πνευματικῆς δύναμης πού κατοικοῦσε σέ αὐτό τόν εὔθραυστο καί ἀδύναμο ἄνθρωπο. 

Ὁ Θεός τραβήχτηκε στή φλεγόμενη, γεμάτη ἀγάπη καρδιά τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη ἡ ὁποία ἔγινε ὄργανο τῆς Χάριτός Του.

 Ἐμπιστεύτηκε τά μυστικά τῶν οὐρανίων στόν Ἅγιο καί τήν ἱκανότητα νά ὑπερνικᾶ τούς φυσικούς νόμους, καθιστώντας τον ἔτσι σημεῖο ἐπαφῆς ἀνάμεσα σ’ Ἐκεῖνον, τό Δημιουργό καί ἐμᾶς, τά πλάσματά Του.

   Τώρα πού ὅσοι εὐλαβοῦνται τόν Ἅγιο Ἰωάννη προσπαθοῦν γιά περισσότερο ἀπό εἴκοσι χρόνια νά διαδώσουν τή δόξα του σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο, τό ὄνομά του ἔχει συνδεθεῖ μέ τήν εἰκόνα ἑνός θαρραλέου, ριψοκίνδυνου ἥρωα ὁ ὁποῖος ἔκανε θαύματα σέ κάθε στροφή τῆς ζωῆς.

Αὐτή, πραγματικά, εἶναι ἡ εἰκόνα πού παίρνει κανείς ἐάν κοιτάξει τή ζωή του ἀπό μιά πνευματική σκοπιά. 

Ἀλλά αὐτοί πού δέν τόν γνώριζαν ἐνόσω ζοῦσε, θά πρέπει νά ρωτήσουν εἰλικρινά τούς ἑαυτούς τους:

 Θά τόν εἴχαμε δεῖ ὡς τέτοιο, ἄν τόν εἴχαμε δεῖ ἀπευθείας καί ὄχι μέσα ἀπό τό πρῖσμα τῆς εἰκοσαετοῦς παγκόσμιας εὐλάβειας καί προσκύνησης γι’ αὐτόν; 

Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι πολλοί πιστοί, εὐσυνείδητοι κληρικοί καί σεβαστοί ἀπό ὅλο τόν κόσμο ἱεράρχες ἀπέρριπταν ἤ καί μισοῦσαν ἀκόμη τόν Ἅγιο Ἰωάννη ἐνόσω ζοῦσε. 

Τόν ἔβριζαν ἀνοιχτά μόλις ἔμπαινε στήν Ἐκκλησία, τοῦ φώναζαν πώς ἦταν ἀλαζόνας καί πλανεμένος καί τόν παρομοίαζαν μέ τόν ἄσχημο χαρακτήρα τοῦ πατρός Φέραποντ ἀπό τούς Ἀδελφούς Καραμαζώφ τοῦ Ντοστογιέφσκι.

Ἡ πρώτη μας ἀντίδραση ὅταν ἀκοῦμε γιά τέτοιους ἀνθρώπους εἶναι:

 «Πῶς μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νά εἶναι τόσο τυφλοί; 

Δέν ἦταν φανερό πῶς ἦταν Ἅγιος;» 

Ὄχι, δέν ἦταν «φανερό». 

Ἄν ἔβλεπε κανείς τόν Ἅγιο ἐξωτερικά, ἦταν ἕνα θέαμα πού σίγουρα σόκαρε: 

Ἀσουλούπωτος, καμπούρης, μέ ἕνα ἐλάττωμα πού ὅταν μιλοῦσε ἀκουγόταν σάν νά ἔλεγε ἀσυναρτησίες. 

Ἡ σταθερότητα τῆς, ὁδηγούμενης ἀπό τό Θεό, θέλησής του –αὐτή ἡ ἀρετή πού τοῦ ἐπέτρεψε νά φτάσει τέτοιο ἀσκητικό ὕψος- παρεξηγεῖτο ὡς ἀλαζονεία καί παράλογο πεῖσμα. 

Γιά πολλούς ἦταν ἁπλά ἕνας γκρινιάρης, ξεροκέφαλος γέρος πού ἐπέμενε πάντοτε στίς δικές του, «λανθασμένες» ἰδέες σχετικά μέ τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας.

Καί τό χειρότερο γιά τούς μηχανορράφους καί τούς δολοπλόκους ἦταν πώς δέν μποροῦσε νά χρησιμοποιηθεῖ γιά τή δόξα καμμίας κλίκας καί κανενός κόμματος. 

Ἦταν ἐλεύθερος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Μέ λίγα λόγια, ἦταν μιά ἀπόλυτη προσβολή στή λογική τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία κοιτάει μόνο τήν ἐξωτερική ἐμφάνιση καί ψάχνει γιά προσωρινά πλεονεκτήματα γιά τήν ἴδια ἤ γιά κάποια συγκεκριμένη ὁμάδα της.

 Ὁ κόσμος, πού κεῖται ἐν τῷ πονηρῷ καί κυβερνιέται ἀπό τόν πρίγκιπά του, τό διάβολο, προσπάθησε νά ἐκμηδενίσει τήν ἐπιρροή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη. 

Ἄν καί εἶναι ἀδύνατον γιά τό θεϊκό νά «πετύχει» , ὅπως ἐννοεῖ τήν "ἐπιτυχία" αὐτός ὁ ἔκπτωτος, διεφθαρμένος κόσμος, ἅγιοι σάν τόν Ἅγιο Ἰωάννη εἶναι πράγματι νικητές ἐνώπιον τῆς αἰωνιότητος καί τῆς τελικῆς κρίσεως.

 Ἡ παροῦσα κυριαρχία τοῦ κακοῦ δέν πρέπει νά μᾶς μετατρέψει σέ ἀπαθεῖς παρατηρητές πού ἐπιτρέπουν στήν κτηνωδία νά θριαμβεύσει. 

Εἶναι καθῆκον μας νά ὑπερασπιζόμαστε τό καλό ἀπό τίς ἐπιθέσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου. 

Ἔτσι λοιπόν, ἀκόμα καί ἄν ἀνήκαμε ἀνάμεσα σέ αὐτούς πού βλέπουν πέρα ἀπό ἐξωτερικές ἐμφανίσεις καί τήν κοινή γνώμη, ἀκόμα καί ἄν εἴχαμε νιώσει συμπόνια γιά τόν Ἅγιο Ἰωάννη ὅταν τόν κατηγοροῦσαν καί τόν δίκαζαν, καί πάλι δέν εἶναι ἀρκετό. 

Ἐάν πρόκειται νά ἀκολουθήσουμε αὐτό πού εἶναι Θεϊκό, πρέπει νά γίνουμε ἥρωες, ὅπως ἦταν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης. 

Πρέπει νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά διακινδυνεύσουμε ἀκόμη καί «τό καλό μας ὄνομα»- τήν προσωπική ἤ ὁμαδική μας ἀξιοπιστία καί θέση- γιά νά διακηρύξουμε τήν ἀσυγκράτητη δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δοξάζεται μέσα ἀπό τούς Ἁγίους Του!

 Ἕνας Ὀρθόδοξος ἱερέας ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε καί ὁ ἴδιος μάρτυρας σέ ὁρισμένα θαύματα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη, εἶπε πολύ σωστά πώς: «Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης εἶναι μιά ὄαση κατά κάποιο τρόπο, εἰδικά στούς καιρούς μας, ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους>>.

 Μπορεῖ νά δεῖ κανείς ἄπειρα ξεκάθαρα παραδείγματα: 

Αὐτοί πού εὐλαβοῦνται τόν Ἅγιο Ἰωάννη ἀποδεικνύεται πώς εἶναι ἄνθρωποι ἀφιερωμένοι καί πιστοί στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐνῶ αὐτοί πού δέν τόν εὐλαβοῦνται καί φτάνουν μάλιστα νά τόν συκοφαντοῦν, ἀποδεικνύονται ξιπασμένοι καί ἰδιοτελεῖς.

            Στίς περισσότερες περιπτώσεις, εἶναι ὁ φθόνος πού κάνει τούς ἀνθρώπους νά κρύψουν τή δόξα ἑνός Ἁγίου. 

Ὡς ἕνας γνήσιος ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἔφερνε σέ ἀμηχανία τούς γραφειοκράτες οἱ ὁποῖοι δέν εἶχαν τό πνεῦμα του. 

Παρεκινεῖτο ἀπό ἀγάπη καί αὐτή ἡ ἀγάπη τοῦ ἐπιστρεφόταν τό ἴδιο ἁγνή, δίχως ὅρους. 

Αὐτοί πού τόν φθονοῦσαν παρακινοῦνταν ἀπό ἄψυχους ὑπολογισμούς τοῦ τί ἦταν πιό «συνετό» καί ὅποια «ἀγάπη» λάμβαναν ἦταν πολύ ἁπλά ὁ καθιερωμένος σεβασμός πού ἀπολαμβάνουν τά ἄτομα τά ὁποῖα κατέχουν ὑψηλά ἀξιώματα. 

Ἤθελαν νά ξεγράψουν τόν Ἅγιο Ἰωάννη γιατί ἡ ἀγάπη του τούς ἔκανε νά νιώθουν ἄβολα.

 Διαφωνίες ὅσον ἀφορᾶ τήν προσκύνηση ἑνός Ἁγίου εἶναι ἰδιαίτερα συνηθισμένες στήν Ἐκκλησία.

 Γιά παράδειγμα, ὅλοι γνωρίζουμε καί ἀγαπᾶμε τόν Ἅγιο Σεραφείμ σάν ἕναν ἀπό τούς μεγαλύτερους Ἁγίους τῆς Ρωσίας. 

Αὐτό πού δέν εἶναι πολύ γνωστό, ὅμως, εἶναι σέ τί βαθμό ὑποτιμοῦσαν οἱ ἄνθρωποι τόν Ἅγιο Σεραφείμ ἐνόσω ζοῦσε καί μέ τί μανία προσπάθησαν νά σβήσουν τή μνήμη του ἀπό τούς πιστούς μετά τό θάνατό του. 

Οἱ πιστοί του ἀντιμετώπισαν μεγάλες δυσκολίες στήν πορεία γιά τήν ἁγιοποίηση τοῦ ἀγαπημένου τους δάσκαλου καί πατέρα. 

Οὐσιαστικά, ἄν δέν ἦταν ἡ ἐπιρροή τοῦ Τσάρου-Μάρτυρα Νικολάου τοῦ Δευτέρου γιά τήν ἁγιοποίησή του, οἱ ζηλόφθονοι ἐχθροί του θά εἶχαν κάνει τό δικό τους καί σήμερα δέν θά τόν ἤξερε σχεδόν κανένας.

 Παρά τίς προσπάθειες τοῦ Διαβόλου νά ἀποκρύψει τίς εὐγενικές εἰκόνες τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖες εἶναι ἱκανές νά ξυπνήσουν καί νά ἐμπνεύσουν πίστη ἀνεκτίμητης δύναμης ἀνάμεσα στούς Χριστιανούς, ὁ Χριστός ὑποσχέθηκε πώς οἱ πύλες τοῦ ἄδου δέν πρόκειται νά κατισχύσουν τῆς Ἐκκλησίας. 

Στήν περίπτωση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη, οἱ μαρτυρίες τῆς ἁγιότητας εἶναι τόσο πολλές καί ὀφθαλμοφανεῖς, πού ὅλες οἱ ἀπάτες καί τά κόλπα τοῦ πονηροῦ στάθηκαν ἀνίκανα νά τήν κρύψουν. 

Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι ἔχουν τελέσει ὁλόκληρες ἀκολουθίες στόν Ἅγιο Ἰωάννη καί ἔχουν γίνει τοπικές ἀνακηρύξεις του σέ Ἅγιο.

 Δὲν χωράει ἀμφιβολία πώς ὁ Ἅγιος Ἰωάννης στάλθηκε σάν δῶρο ἁγιότητας στούς ἀνθρώπους τῶν τελευταίων ἡμερῶν. 

Σέ μιά ἐποχή πού ἡ μίμηση θεωρεῖται πλέον φυσιολογική σέ κάθε πτυχή τῆς ζωῆς, ὅταν τό πραγματικό πνεῦμα τῆς Χριστιανικῆς Πίστης ἔχει κρυφτεῖ τόσο πολύ, ὥστε οἱ περισσότεροι ἀγνοοῦν τήν ὕπαρξή του ἀκόμα, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης εἶναι ἕνα παράδειγμα γνησιότητας. 

Εἶναι ἕνα σταθερό μέτρο πού δείχνει ποιός καί τί εἶναι ἀληθινό στούς μπερδεμένους καιρούς μας. 

Ἡ μονάδα μέτρησης δέν εἶναι καμιά ἄλλη παρά ἡ ἁγνή Χριστιανική ἀγάπη, τήν ὁποία ὁ Ἅγιος Ἰωάννης εἶχε καί μοίραζε ἁπλόχερα. 

Μέ αὐτή τήν ἀγάπη, ἡ σκληρή μάχη τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἀξίζει τόν κόπο. 

Χωρίς αὐτή, τό μόνο πού ἀπομένει ἀπό τίς ἀνθρώπινες σχέσεις καί τήν ἐκκλησιαστική ζωή εἶναι μιά σχέση συμφέροντος: Εἴτε μέ τή μορφή συκοφαντίας καί δόλιων παγίδων, εἴτε μέ τή μορφή τῆς ἀμοιβαίας κολακείας καί ἀναγνώρισης.

 Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἔδωσε τόν σωστό τόνο τοῦ γνήσιου ἀποστολικοῦ ἔργου στόν σύγχρονο κόσμο.

 Καθώς ὅλο καί περισσότεροι ἄνθρωποι εἰσρέουν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρίν τήν τελική μάχη μέ τό κακό, εἴθε νά βλέπουν τόν Ἅγιο Ἰωάννη σάν τόν γεμάτο ἀγάπη ὁδηγό τους καί σάν ποιμένα, ὁ ὁποῖος δέν γνώρισε ποτέ τό θάνατο!

ΠΡΑΞΗ

Τῆς Συνοδικῆς ἐπιτροπῆς ἡ ὁποία ὁρίσθηκε γιά τήν ἐξέταση τῶν λειψάνων τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰωάννη τῆς Σαγκάης καί τοῦ Ἁγίου Φραγκίσκου

 Σέ συνδυασμό μέ τήν ἐπικείμενη ἁγιοποίηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σαγκάης καί Ἁγίου Φραγκίσκου, Ἰωάννου (ἡ ὁποία θά λάβει χώρα τήν 2α Ἰουλίου) καί μέ τήν εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου Δυτικῆς Ἀμερικῆς καί Ἁγίου Φραγκίσκου κ.κ. Ἀντωνίου, ἀνοίχθηκε ὁ τάφος τοῦ μακαριστοῦ ἐπισκόπου (Βλαντίκα) Ἰωάννου, ὁ ὁποῖος βρίσκοταν κάτω ἀπό τόν καθεδρικό ναό τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Χαρᾶς Πάντων τῶν Θλιβομένων στήν πόλη τοῦ Ἁγίου Φραγκίσκου τῶν ΗΠΑ. 

  Πρό τοῦ ἀνοίγματος καί τῆς ἐξετάσεως τῶν σεπτῶν λειψάνων τοῦ μακαριστοῦ Βλαντίκα Ἰωάννου, χρειάζοταν προετοιμασία τόσο πνευματική όσο και πρακτική γιά τήν ἐπίλυση τεχνικῶν προβλημάτων. 

  Ἦταν ἀνάγκη νά ἐκτιμηθεῖ ἡ δυσκολία τοῦ ἀνοίγματος τῆς σαρκοφάγου ἡ ὁποία περιεῖχε τό φέρετρο τοῦ ἐπισκόπου, ἡ κατάσταση τοῦ φερέτρου καί ἡ ἐλεύθερη προσπελασιμότητά του. 

  Τό ἔργο αὐτό πραγματοποιήθηκε στίς 17/30 Σεπτεμβρίου τήν ἡμέρα τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων μαρτύρων Πίστεως, Ἐλπίδος, Ἀγάπης καί τῆς μητρός των Σοφίας.  

Το ἐσπέρας τῆς ἡμέρας αὐτῆς, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος, ὁ ἱερεύς Γεώργιος Kurtow, ὁ πρωτοδιάκονος Νικόλαος Porshnikoff, ὁ ἀναγνώστης Βλαδίμηρος Krassovsky καί ὁ Βόρις M. Troyan, κατέβηκαν στό μνῆμα καί ξεκίνησαν τό ἔργο μετά τήν Λιτή (μικρή ἐπιμνημόσυνη δέηση) ἡ ὁποία τελέσθηκε από τόν σεβασμιώτατο Ἀντώνιο. 

Μέσα σέ δύο ὦρες μπόρεσαν νά ξεσκεπάσουν τήν σαρκοφάγο καί νά τοποθετήσουν τό καπάκι στό  δάπεδο.  Τό καπάκι ζύγιζε περίπου 200 κιλά.  

Τό πρῶτο πρᾶγμα πού ἀντίκρισαν μετά τήν ἀπομάκρυνση τοῦ σκεπάσματος ἦταν ὁ μανδύας τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος ἔλαμπε σάν νά ἦταν καινούργιος.  

Ὁ μανδύας σκέπαζε τό φέρετρο.  Δέν ὑπῆρχε κανενός εἴδους ὀσμή. 

Στό καπάκι τοῦ φερέτρου ὑπῆρχαν ἀρκετά σημάδια τά ὁποία ὀφείλοταν σέ διάβρωση.  

Μετά τόν ἔλεγχο τοῦ φερέτρου ἡ σαρκοφάγος σφραγίσθηκε καί πάλι, ἐν ἀναμονῇ τῆς ἐξετάσεως τῶν λειψάνων τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη.

Ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Συρακουσῶν καί Ἁγίας Τριάδος κ.κ. Λαύρος, μέλος τῆς ἐπιτροπῆς τήν ὁποία ὥρισε ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ὑπερορίου Ρωσικῆς Ἐκκλησίας γιά τήν προετοιμασία τῆς ἐπικείμενης Ἁγιοποιήσεως, ἔφθασε στίς 28 Σεπτεμβρίου, τήν ἡμέρα τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Χαρίτωνος τοῦ Ὁμολογητοῦ. 

Ἕνα ἀκόμη μέλος τῆς ἐπιτροπῆς, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλύπιος δέν μπόρεσε νά παρευρεθή λόγω δύο ἐνοριακῶν πανηγύρεων τῆς ἐπισκοπῆς του.  Ὁ Σεβασμιώτατος ἐπίσκοπος τοῦ Σηάτλ κ.κ. Κύριλλος, ὁ ὁποῖος μόλις εἶχε ἀναλάβει τήν τοποτηρητεία τῆς Ἐπισκοπῆς Δυτικῆς Ἀμερικῆς ἦταν ἐπίσης μέλος τῆς ἐπιτροπῆς. 

Συμμετεῖχαν στήν ἐξέταση τῶν λειψάνων καί ἀρκετοί κληρικοί τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπισκοπῆς καθώς καί κληρικοί τοῦ καθεδρικοῦ ναοῦ.  Τά ὀνόματά τους παρατίθενται και πιό κάτω.  

Συνολικά, τρεῖς ἐπίσκοποι, ἑπτά ἱερεῖς, τρεῖς διάκονοι, ἕνας ἀναγνώστης καί ἕνας λαϊκός συμμετεῖχαν στήν ἐξέταση τῶν λειψάνων. 

Ὅλοι ὅσοι συμμετεῖχαν στήν ἱερά αὐτή ἐργασία εἶχαν προετοιμασθεῖ μέ αὐστηρή νηστεία κατά τήν ἡμέρα αὐτή.  Ἀρκετοί προετοιμάσθηκαν διά τοῦ μυστηρίου τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, ἄλλοι διά τῆς τελέσεως τῆς Θείας Λειτουργίας καί τῆς Θείας Μεταλήψεως.

Μετά τίς ἀκολουθίες τοῦ  ἐσπερινοῦ καί τοῦ ὄρθρου, ὅλοι ὅσοι συμμετεῖχαν στήν ἐξέταση τῶν λειψάνων, ἄρχισαν νά κατεβαίνουν πρός τήν κρύπτη  μέ τόν τάφο τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη.  

Συμμευτείχαν οἱ: Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος, Ἀρχιεπίσκοπος Λαύρος, Ἐπίσκοπος Κύριλλος, Πρωθιερεύς Στέφανος Pavlenko, Πρωθιερεύς Πέτρος  Perekrestov, Ἱερεύς Γεώργιος Kurtow, Ἱερεύς Σέργιος Kotar, Ἱερεύς Ἀλέξανδρος Krassovsky, Ἱερομόναχος Πέτρος (Luldanov), Ἱερεύς Παῦλος Ivashevich, Πρωτοδιάκονος Νικόλαος Porshnikoff, Διάκονος Ἀλέξιος Kotar, Ἱεροδιάκονος Ἀνδρόνικος (Taratuchin), Ἀναγνώστης Βλαδίμηρος Krassovsky καί ὁ νεωκόρος τοῦ τάφου, Βόρις M. Troyan. 

Ὅλοι οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ ἱερεῖς διάβασαν μέ τή σειρά τό Εὐαγγέλιο πάνω στόν τάφο.  Ἀκριβῶς στίς 9:00 μ.μ. ἐψάλη παννυχίδα γιά τόν Βλαντίκα Ἰωάννη ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς.  

Μετά τήν παννυχίδα, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος ἔκανε μιά σύντομη ὁμιλία στήν ὁποία κάλεσε ὅλους τούς συμμετέχοντες στό ἱερό ἔργο τό ὁποῖο ἐπρόκειτο νά τελέσουν να είρηνεύουν καί στήν συνέχεια ζήτησε γονατιστός συγχώρεση ἀπό ὅλους.

Μέ σεβασμό, ντυμένοι μέ τά ἐπιτραχήλια καί ψάλλοντας τό τροπάριο "Ἐλέησον ἡμᾶς Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς"ἄρχισαν νά ἀνοίγουν τήν σαρκοφάγο. 

Ἔφεραν στόν τάφο ἕνα καινούργιο ξύλινο φέρετρο τό ὁποῖο εἶχε κατασκευασθεῖ ἀπό τόν ἱερέα Γεώργιο Kurtow.   Χάρη στήν προπαρασκευαστική ἐργασία ἡ ὁποία εἶχε γίνει τήν 17η Σεπτεμβρίου, ἦταν δυνατή ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ καπακιοῦ τῆς σαρκοφάγου χωρίς πολλή προσπάθεια. 

Ἔχοντας δέσει μέ ζῶνες ἀπό τήν βάση του τό φέρετρο,  οἱ κληρικοί τό ἀνέβασαν καί τό τοποθέτησαν σέ ἕνα σανίδι στό πάνω μέρος τοῦ τάφου. 

Ὅπως διαπιστώθηκε, τό φέρετρο ἦταν κατασκουριασμένο σέ πολλές μεριές συμπεριλαμβανομένης καί τῆς βάσης του. 

Ὁ Ἱερομόναχος Πέτρος ἔφερε το κλειδί καί προσπάθησε νά ἀνοίξει τό φέρετρο τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη. 

Βλέποντας νά ὑπάρχει δυσκολία ὁ Βλαντίκα Ἀντώνιος ἄρχισε νά ψάλλη τό "Ἄλλην γάρ ἐκτός Σοῦ βοηθόν οὐκ ἔχομεν..." καί τότε, σχεδόν ἀμέσως τό φέρετρο ἄνοιξε. 

ὅλοι ἔκαναν ἕνα βῆμα πρός τα πίσω δίνοντας το προβάδισμα στόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀντώνιο στό ξεκλειδωμένο καπάκι τοῦ φερέτρου. 

Στίς 10:10 μ.μ. ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος, τρέμοντας καί μέ φόβο Θεοῦ ἄνοιξε τό φέρετρο μέ τά σεβάσμια λείψανα τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰωάννη. 

Πρέπει νά σημειωθεῖ ὅτι πλήν τοῦ Ἐπισκόπου Κυρίλλου ὁ ὁποῖος συμμετεῖχε στήν ἀποκάλυψη τῶν λειψάνων τῶν νεομαρτύρων Μεγάλων Δουκισσῶν Ἐλισσάβετ καί Βαρβάρας στήν Ἰερουσαλήμ,  κανείς ἄλλος ἀπό τους παριστάμενους δέν εἶχε παραευρεθεῖ σέ ἀποκάλυψη λειψάνων. 

Γιά τόν λόγο αὐτό ὑπῆρχε τό δέος πού τούς εἶχε καταλάβει στό μνῆμα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη.  Τό πρόσωπο τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη ἦταν καλυμμένο καί ἀμέσως ἡ προσοχή ὅλων στράφηκε στά λευκά ἄφθαρτά του χέρια.  

Τά λευκά του ἄμφια καί ἡ μίτρα του εἶχαν πρασινίσει. 

Ἀφοῦ ἔκανε τόν σταυρό του καί ἀφοῦ διάβασε τόν 50ό ψαλμό, ὁ Βλαντίκα Ἀντώνιος, ἀφαίρεσε τόν ἀέρα ἀπό τό πρόσωπο τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη καί ὅλοι εἶδαν τό πρόσωπο τοῦ μακαριστοῦ Ἱεράρχη, ἀδιάφθορο. 

Το δέρμα τοῦ προσώπου του ἦταν λευκό. 

Ἡ γενειάδα του εἶχε διατηρηθεῖ ἀκέραια. 

Στήν θέση τῶν ματιῶν ἦσαν μικρά ἀνοίγματα τά ὁποῖα ὅμως μόλις που διακρίνοταν, ἐπειδή ἡ μίτρα στό κεφάλι τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη εἶχε τοποθετηθεῖ ἀρκετά βαθειά. 

Τά ἐσωτερικά ἄμφια τοῦ Βλαντίκα εἶχαν ἀποσυντεθεῖ ὁλοκληρωτικά καί φαίνονταν τά πόδια του, τά ὁποῖα ἦταν σκουρόχρωμα. 

Ἦταν γνωστό ὅτι ὁ Βλαντίκα εἶχε προβλήματα μέ τά πόδια του τά ὁποῖα ἦταν μελανιασμένα ἀπό πληγές. 

Παρατηρήθηκε ἡ παρουσία ἑνός σημείου στό πόδι τοῦ Βλαντίκα, στό σημεῖο, ὅπου ὑπῆρχε μιά ἀνοιχτή πληγή. 

Δέν ὑπῆρχε, οὔτε εὐωδία, ἀλλά οὔτε καί δυσάρεστη ὀσμή, παρά μόνον μιά ἀμυδρή μυρωδιά υγρασίας, τοῦ χώματος ἤ τῆς σκουριᾶς. 

Μετά τήν ἀποκάλυψη τοῦ προσώπου τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη, ἀκολούθησε μιά παράξενη σιωπή. 

Στήν συνέχεια, ὅλοι ἄρχισαν νά ἐξετάζουν τά Ἅγια λείψανα καί νά σημειώνουν χαμηλόφωνα τήν κατάσταση στήν ὁποία βρέθηκαν, τά ἄμφια, ὁ σταυρός κ.τ.λ. 

Μέ τήν σειρά, ὅλοι προσκυνησαν τά ἄφθορα λείψανα τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη.   

Ἀποφασίσθηκε στήν συνέχεια νά μεταφέρουν τά λείψανα στό νέο, ξύλινο φέρετρο.  

Οἱ κληρικοί, δέν γνώριζαν κατά πόσον τό σῶμα του ἦταν εὔθραυστο. 

Ἔτσι ἔβαλαν ἀπό κάτω του ἕνα σεντόνι καί μετέφεραν τά λείψανα στό νέο φέρετρο ψάλλοντας το "Ὁ Σωτήρ μου, βοηθός καί σκεπαστής μου....Χριστέ ἐπί τῇ πέτρᾳ τῶν ἐντολῶν Σου".  ὅταν τό σῶμα   εἶχε ἤδη μεταφερθεῖ στό νέο φέρετρο οἱ κληρικοί ἄρχισαν νά ἀπομακρύνουν τά λειωμένα ὑφάσματα (καί τό μαξιλάρι) τοῦ φερέτρου. 

Τό σῶμα τοῦ Βλαντίκα, ὅπως τό σήκωσαν στόν ἀέρα φαίνοταν ἐλαφρύ καί ἄκαμπτο καί ὄχι εὔκαμπτο ἤ εὔθραυστο  ὅπως περίμεναν. 

 Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι αὐτοί οἱ ὁποῖοι συμμετεῖχαν στήν ἀποκάλυψη τοῦ προσώπου τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη, εἶχαν μία ἐμπειρία ὑπερφυοῦς εἰρήνης καί ἐπεκράτησε σιωπή δέους. 

 Κανείς δέν εἶχε καταπλαγεῖ καί κανείς δέν μιλοῦσε. 

 Ἔμοιαζε σάν ὅλα τά προβλήματα νά εἶχαν ἐξαφανισθεῖ.  

Τέτοιας λογῆς ἦταν ἡ χαριτόβρυτη ἐμπειρία τήν ὁποία εἶχαν ὅλοι ὅσοι περιστοίχιζαν τά λείψανα τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη.  

Δέν ὑπῆρχε οὔτε βιασύνη οὔτε καί ματαιοδοξία.  

Κανείς δέν ἤθελε νά φύγη ἀπό τά λείψανα. 

 Ἁπλᾶ, ἤθελε νά βρίσκεται κοντά τους, νά προσεύχεται καί νά τά ἀγγίζη.  

Ἀφοῦ οἱ κληρικοί καθάρισαν τά λείψανα ἀπό τά ἀπομεινάρια τῶν ὑφασμάτων τοῦ φερέτρου καί ἀπό τά χώματα τά ὁποῖα εἶχαν ριχτεῖ κατά τήν κηδεία τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη, τά τοποθέτησαν καί πάλι μέσα στό ξύλινο φέρετρο.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος καί ἐνῶ διαβάζοταν τό Κοντάκιο τοῦ Μεγάλου Κανόνα "Ψυχή μου ἀνάστα.." σκέπασε τό πρόσωπο τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰωάννη μέ ἕναν καινούργιο ἀέρα καί τό σῶμα του μέ ἕνα σάββανο.  

Στήν συνέχεια, ὁ Βλαντίκα Ἀντώνιος ἐνημέρωσε τούς παρόντες γιά τό γεγονός ὅτι ἕνας κληρικός τῆς ἐπισκοπῆς, ὁ ἱερεύς Γιαροσλάβ Belikow, ἔχει ἕναν δίχρονο γυιό πού εἶναι βαρειά ἄρρωστος καί περιμένει νά προσκυνήσει τά λείψανα. 

 Εἰδοποίησαν τόν π. Γιαροσλάβ ὁ ὁποῖος ἔφτασε μετά ἀπό λίγο στό μνῆμα μέ τό νήπιο καί ὁ γυιός του Βσέβελοντ προσκύνησε τά ἄφθορα χέρια τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη. 

Τό ξύλινο φέρετρο μεταφέρθηκε στήν σαρκοφάγο  ἡ ὁποία στό μεταξύ εἶχε καθαρισθεῖ ἀπ;τίς σκουριές.  

Τό φέρετρο σφραγίσθηκε καί καλύφθηκε μέ τόν μανδύα. 

 Ἐπανατοποθετήθηκε στήν θέση του καί τό καπάκι τῆς σαρκοφάγου ἐνῶ οἱ κληρικοί ἔψαλλαν τό τροπάριο εἰς ἱεράρχας "Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ, εὐσεβείας διδάσκαλε  καί πραότητος..."  

 Στήν συνέχεια ἐψάλη λιτή γιά τούς κεκοιμημένους καί ὅλοι ἀσπάσθηκαν τόν τάφο τοῦ Βλαντίκα Ἰωάννη και μυρώθηκαν μέ τό λαδάκι ἀπό τήν κανδήλα πού βρίσκεται στόν τάφο του.  

Στίς 11:15 το βράδυ, ἔφυγαν ὅλοι εὐχαριστῶντας τόν Θεό γιά τό μέγα Του πρός ἡμᾶς ἔλεος, τό ὁποῖο μᾶς ἐξεδήλωσε διά τῶν λειψάνων τοῦ μακαριστού Ἀρχιεπισκόπου Ἰωάννη, τῶν ὁποίων οἱ ὑπογραφόμενοι γίναμε μάρτυρες:

                                                  Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντώνιος

Ἀρχιεπίσκοπος Λαύρος

Ἐπίσκοπος Κύριλλος

καί ὑπογραφές τῶν λοιπῶν μελῶν τῆς ἐπιτροπῆς

28η Σεπτεμβρίου (11 Ὀκτωβρίου ν.ἡ), 1993)

(Μετάφραση: Σ. Π. Κουτσούκος-Πάτρα 2004)
................................................................................