Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Ο απολυμένος και η βοήθεια της Παναγίας της Τήνου


Ευλογημένο μου

Το θαύμα, ως αποκάλυψη του Φωτός του Θεού, στη μυστική και προσωπική ζωή εκάστου ανθρώπου, συμβαίνει συνεχώς και αδιάλειπτα.

Ακόμα και η ελαφριά -στον αέρα κίνηση- μιας άδειας, γαλάζιας, νάϋλον σακκούλας
( θυμάσαι την ταινία  με τον Κέβιν  Μπέϊκον) μπορεί στα μάτια της ευαίσθητης ψυχής, να φανερώσει την παρουσία της Χάριτος και να δημιουργήσει συγκίνηση, αγάπη και ελπίδα.

Ο καθένας, βιώνει  στον μυστικό  του βίο, μικρά και μεγάλα, φανερά και αόρατα θαύματα.
 Μπορεί κάποιος τρίτος, ακούγοντάς τα, αδιάφορα, με ψύχρα ψυχής , να προσπεράσει.
Ο ίδιος, όμως, ο αποδέκτης του δώρου, εσωτερικά αλλοιώνεται με την καλή την αλλοίωση και προχωράει στον προσωπικό του ανήφορο(γολγοθά κάποιες δύσκολες ώρες)με ουράνιο κουράγιο.

Και απορούνε οι άπιστοι ή ολιγόπιστοι άλλοι, και μουρμουράνε ενοχλημένοι: "σύμπτωση!"

-" Το μυαλό τους και μια λίρα το πουλάνε στη Βαλύρα"  που θα μου πούνε εμένα ότι είναι "σύμπτωση"!

-Ψυχραιμία!

Επειδή, λοιπόν, στενοχωρήθηκες   για τον ξάδερφο που απολύθηκε, θα σου αφηγηθώ ένα  μικρό  αληθινότατον σκηνικό  που άκουσα   τις προάλλες, επειδή νομίζω, ότι εσύ ειδικά, το μήνυμα θα το νιώσεις, και θα δυναμώσεις την ελπίδα της  προσευχής σου.

(Σχετικό με το θέμα της θαυμαστής επέμβασης του Θεού στη μικροκλίμακα της ανθρώπινης ζωής,  είναι και η παλιότερη ανάρτησή μου,  για την Οικονομική κρίση .... Πρόκειται για  το σκηνικό  με το φίλο   γιατρό και τη γυναίκα του, που  συνέβη, όταν έπαιρνε τις ειδικότητές του- εκείνος- στη Νέα Υόρκη. ).

Στο ξαναλέω με την καρδιά μου:

-Ναι, είναι χάλια χαλίων η κατάσταση αυτή τη στιγμή, όχι μονάχα στη χώρα μας αλλά και παγκόσμια, όμως:

ρνούμαι,  να διαβάζω  και να ακούω  συνέχεια,  σπαστικά, τα ανάποδα.

 -Υπάρχει και Θεός, τελεία και παύλα!

Υπάρχει Θεός που ακούει και  παρεμβαίνει με μυστήριους και απίστευτους τρόπους, αρκεί ο άνθρωπος δια Πίστεως, να Του  εμπιστεύεται  με την αθωότητα  μικρού παιδιού, το χεράκι του.


-Αμάν  μωρή Σαλογραία, έλεοςςς! Άρχισες πάλι τα κηρύγματα;
 Δε με παρατάς, λέω εγώ, στη ζαλάδα μου!
Έχω καταπικραθεί τούτες τις μέρες, άσε με.

Ούτε  γαλακτομπούρικο δε θέλω να φάω!

-Ούτε γαλακτομπούρικο;
Ε τότε, πράγματι, ζόρισε  η κατάσταση!
Ένας λόγος παραπάνω, λοιπόν, για να σου γίνω τσιμπούρι.
Δεν επιτρέπεται να σε παρατήσω.
Nαι, ναι!
Μου αρέσει να γίνομαι τσιμπούρι ιλαρό, άγγελέ  μου.

 ( Όλα κι όλα! δεν θα σου γίνονται τσιμπούρια μόνο οι υποβολιμαίες εκ του Εξαποδού   σκέψεις απελπισίας, που σε παρακινούν ενδόμυχα,  να πας και να κρεμαστείς, όπως έλεγες -χαρούμενα δήθεν- τις προάλλες.Θα σου γίνονται, θες δε θες,  τσιμπούρια και οι λογισμοί της ελπίδας, αστέρι μου...)

Επιμένω και   θέλω να το πιστέψεις:

Τα πράγματα,  δεν είναι μόνο μαύρα-άσπρα- για Όνομα!

Ενυπάρχουν εντός τους, ακαταμέτρητες αποχρώσεις χρωμάτων.

Υπάρχει Θεός,  η Παναγία είναι ολοζώντανη, και ο ελπίζων στη δύναμή Τους, ου καταισχυνθήσεται στον αιώνα, μας τονίζει το Πνεύμα το Άγιο, το Πνεύμα της Αληθείας.

Ας μπω, όμως, στο θέμα, να μη σε καθυστερώ, δεν είναι και μεγάλη η ιστορία, αξίζει να την ακούσεις, στις μικρές  λεπτομέρειες,  έτσι, ως αντίδοτο στη μαύρη μουρμούρα του διαβόλου, που λυσσάει,  επιθυμώντας,  την κάθε ψυχή να την τρομάξει, να την απελπίσει, να την βυθίσει στην απόγνωση, μέχρι  τον τέλειο  αφανισμό της.

Τα γεγονότα  τα έμαθα απ' τον εντιμότατο   φίλο  Αντώνη Κ. -πρωτοετή φοιτητή Φυσικό, τώρα στα Γιάννενα

(αν επιθυμείς περισσότερες διευθύνσεις και...τηλέφωνα, γράψε μου στο... πριβέ να σου δώσω).

Αφορούσαν, έναν  κολλητό  του Αντώνη, τον εικοσιεπτάχρονο  Αλέξανδρο.

Ο Αλέξανδρος,  λεβέντης,  φιλότιμος και εργατικός.

Παρόλα αυτά μια ωραία πρωία, όπως γίνεται όλο και πιο συχνά τελευταία,  ο εργοδότης, τού έδωσε τα παπούτσια στο χέριιι!

Ο Αλέξανδρος με τα παπούτσια στο χέρι, παρότι από κάτι κάλους ανακουφίστηκε σφόδρα
(ουδέν κακόν αμιγές καλού, πάντα θα ισχύει)

 μίσησε  τόσο  την κοινωνία την άδικη, που του προέκυψε αυτοκαταστροφική διάθεση
(είναι τόσο εύκολο)  κάπου σκουντούφλησε και, από τη μεγάλη  σκασίλα,  πέφτοντας,  έσπασε το ένα του πόδιιι!

-Φτού να πάρει!
Δεν του έφτανε το ένα κακό-της απόλυσης- τον βρήκε και δεύτερο-αυτό του κατάγματος.
 Άντε αγχωμένες τρεχάλες στα κατεπείγοντα.
Νοσοκομεία, γιατροί, νοσοκόμες, ακινησία, πόνος!
Τον γυψώσανε.
Πήρε  και πατερίτσες.

Δεν του έφτανε του Αλέξανδρου  η απόλυση, δεν του έφτανε   το κάταγμα- τα χάλασε και με την κοπελιά  με την οποία πλέκαν μαζί, για κάμποσο διάστημα,  το πράσινο  πουλόβερ μιας σχέσης.

Ένιωθε άξιος μόνο για μούτζες και τύφλες.

Η ζωή, ξαφνικά,  φαινόταν μια σκύλα κατάμαυρη που τον γάβγιζε κακιασμένα, ασταμάτητα.
Το μέλλον   τοίχος σκληρός, αδιαπέραστος,  δίχως  ευλογίας αχτίδα.

 Ο Αλέξανδρος,  έχασε  δουλειά,  κορίτσι πλέον  δεν είχε,  το πόδι του ρηγματώθηκε, πλην  όμως, διέθετε   φίλο πιστότατο.

"Πιστεύω τω φίλω. Τον πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις".

-Θυμάσαι, περιστεράκι μου, τα  έγραφε ο μακαρίτης ο Ζούκης.

-Τα νεύρα μου! Προχώρα, μανδάμ, πού τον ξεθάψαμε πάλι το φιλόλογο  Ζούκη;  στο παρασύνθημα! βιάζομαι!

-Μη μου αγριεύεις εμένααα! Θα σηκωθώ και θα φύγωωω!
Αν ξαναμουρμουρίσεις, ανυπόμονα, σύξυλο θα σ'αφήσω  και θα τρέξω  να μαζέψω λαψάνες.

(Όχι. Δεν θα σου πω τι είναι οι λαψάνες. Να μάθεις.  Θα σου χρειαστούνε -  μέρες που έρχονται!)

Τέλος πάντων, ψυχραιμίααα!  ας ξαναπιάσω το νήμα μας.

-Ας πιώ  και μια γουλιά  τσάι, χι χι ... it's time for five o' clock  tea, darling!

Χρειάζεται  σασπένς η αφήγηση, ας είναι και λίγη.

 Έλεγα, λοιπόν,  ότι πράγματι μεγάαααλος θησαυρός ο πιστός φίλος

( παρακαλώ όποιος απέκτησε  έστω και έναν πιστό φίλο, έστω και ηλεκτρονικό,  να μηννν  τον θεωρεί αυτονόητο ή δεδομένο και να ευχαριστεί για κείνον, τον Κύριο, στουμπώντας το κεφάλι του, σε στρωτές, εδαφιαίες μετάνοιες-  μέρα και νύχτα!).

Αν χαθεί ένας πιστός φίλος, δύσκολα, πολύ δύσκολα ξαναβρίσκεται, νεαντερταλονικολάκη  μου.
.....................................................................................
Τον εμψύχωνε, λοιπόν και εν Κυρίω,  ο καλός ο Αντώνης.

Τον παρότρυνε:
-Ρε συ Αλέξανδρε, δεν έχεις που δεν έχεις δουλειά- μην κάθεσαι κι αναστενάζεις  ζωγραφίζοντας  ραγισμένες καρδούλες  πάνω στο γύψο, σαν χαζογκομενίτσα.

 -Moove! Κουνήσου!
Ξεκίνα, να ζητήσεις βοήθεια, είναι τόσο σημαντικό να ζητάμε βοήθεια, το συμβούλεψε και ο Χριστούλης, λέγοντας:
"Αιτειτε και δοθήσεται, κρούετε και ανοιγήσεται, ο ζητών ευρίσκει ο αιτών λαμβάνει και τω κρούοντι ανοιγήσεται" 
ξεκίνα- να  μια ιδέα τώρα- ξεκίνα   να πας στην Παναγία της Τήνου, να της ανάψεις ένα κεράκι, να την παρακαλέσεις για μια  λύση στο πρόβλημα.

-Η Παναγία ακούει!
Τόσο εκατομμύρια πιστούς ανά τούς αιώνες έχει βοηθήσει...

Μάνα είναι η Παναγιά- αδέρφια  οι άγιοι.
Αυτούς έχουμε οικογένεια.
Μας προτρέπουν, επιθυμούν διακαώς,  να τους  ζητάμε βοήθεια.

Ζητώντας βοήθεια, λαβαίνοντας χάρη,   
θερμαίνεται μεταξύ μας ο σύνδεσμος της αγάπης. 


Όταν "αγκαλιάζουμε" με την προσευχητική  σκέψη  τους άγιους, "κολλάμε" και μεις κάποια αγιωσύνη, σωζόμαστε στον αιώνα.

Καταλαβαίνει   η Παναγία κι  από άνεργα  παιδιά, ρε φίλε,  καταλαβαίνει!

(Δεν έκανε και καμιά γιάπικη καριέρα εξάλλου ο λατρεμένος  Της γιος.
Απλός ξυλουργός ήταν που  τα παράτησε κιόλας - και για ένσημα του ΙΚΑ ούτε που νοιάστηκε τι θα απογίνει).

-Ζήτα, λοιπόν,  δική Της επέμβαση!

(Συνελόντ'ειπείν, "του έφαγε τα τζιέρια" στο "μπούρου μπούρου"  ο φίλος, τον παρακίνησε , με κάθε λογικό και τρελό επιχείρημα- το "λάδι" του έβγαλε!).

-Να πάω στην Τήνο; παραδόθηκε  ξεπνοημένα ο
Αλέξανδρος .
Με σπασμένο το πόδι; με  γύψο; και  πατερίτσα και μόνος μου;
Μα πόσο ήρωας θέλεις να γίνω;
Ξέρεις τι απόσταση  είναι από την Πάτρα, η Τήνος, ρέ Άντονυ;
Και από μακριά η  Μεγάλη Δέσποινα,  δεν μας  ακούει;

Είναι ανάγκη να πάω να βασανιστώ- ο καραβοτσακισμένος- μέσα και σ'άλλα καράβια;

-Μάλιστα. Είναι ανάγκη!
Η Παναγία θα σε βοηθήσει, αν προσφέρεις  και συ μια θυσία,  επέμεινε σπαστικά ο Αντώνης, που δεν έκανε πίσω με τίποτα, γιατί είχε μάθει να παλεύει δουλεύοντας   στις οικοδομές - με  τα ζόρια  στα  σίδερα- από τα δώδεκα χρόνια του.

Επέμενε τόσο, που ο Αλέξανδρος το πήρε απόφαση
(γι αυτό σου λέω:καμιά φορά, ευλογημένα  και τα "τσιμπούρια"...)

Ξεκίνησε   για Πειραιά, έβγαλε εισιτήριο με το καράβι  για Τήνο.
Ταξίδευε "σέρνοντας την πληγωμένη  περηφάνεια του σαν  ματωμένο άλογο", που γράφει και ο Νικηφόρος Βρεττάκος,  σέρνοντας  το γυψωμένο το πόδι, με πατερίτσες, μονάχος.
Ήταν καλοκαιράκι.
Βρήκε κάπου μια θέση.
Άπλωσε το χτυπημένο του πόδι, κάπως να χαλαρώσει.
Το καράβι ανοίχτηκε στο Αιγαίο.

 Γαλάζιος ουρανός, γαλάζια θάλασσα  και μια ελπίδα αδιόρατη -μικρή σαν  αποπροσανατολισμένη και χαμένη  μαρίδα- ίσα που φαίνονταν κάτω απ'  το  βουβό, σχεδόν απεγνωσμένο  κύμα  της συνείδησης, το πελαγίσιο.

Ο Αλέξανδρος σκεφτόταν και πάλευε  να γιατρέψει, την τυφλή,   κωφάλαλη   απιστία  του.

 Κάπου ανάμεσα στις μπερδεμένες του σκέψεις, φώναζε  νοερά  και κάποιο:
"Παναγία μου βόηθα με".

Τον άκουγε η Κυρά η Μεγάλη; Δεν τον άκουγε; πολύ θα επιθυμούσε να ξέρει...

Την ώρα αυτή της βαρύθυμης ενατένισης των πραγμάτων,  βλέπει κάποια στιγμή, έναν άνθρωπο με κοστούμι, που ερχότανε προς το μέρος του.
Κρατούσε  σκουρόχρωμο χαρτοφύλακα στο ένα του χέρι.
Στο άλλο χέρι βάσταγε  έναν καφέ, σε πλαστικό ποτηράκι.

Καθώς πλησίασε τον Αλέξανδρο- δεν ξέρω πώς και τι  ακριβώς -  ο άνθρωπος παραπάτησε, σκόνταψε και ο καφές του, περίλουσε τού Αλέξανδρου  το ταξιδιωτικό  παντελόνι.

-Ω ! χίλια συγνώμη, αναφώνησε κοκκινίζοντας  ο κουστουμάτος.
 Σας λέρωσα!

-Δεν πειράζει δεν πειράζει, απάντησε εξουθενωμένα  ο νέος.

(Τι χειρότερο θα μπορούσε να πάθει; ούτε να θυμώσει δεν είχε κουράγιο, εξάλλου και με την αγριάδα τι θα βγαινε; θα γινόταν ο άλλος προσεκτικότερος; δεν υπήρχε περίπτωση. )

Εντάξει. Χαμογέλασε βεβιασμένα.
Ο άνθρωπος με τον καφέ, αμήχανος για την αδεξιότητα, και αφού ξαναζήτησε "χίλια συγνώμη",   κάπου μέσα στο πλήθος του καταστρώματος χάθηκε.

Μετά από  ώρες ταξίδι , το καράβι έδεσε στου ευλογημένου νησιού, το λιμάνι.

Ο Αλέξανδρος με τις πατερίτσες, αγκομαχώντας, σέρνοντας το μπανταρισμένο το  πόδι του, έφτασε με κόπο και αγώνα μέχρι την θαυματουργή  εικόνα της Παναγίας της Τήνου, άναψε με συγκίνηση ένα κερί, ασπάστηκε την Άγια μορφή της,  Της κατάθεσε  για λίγο, και επισήμως,  τον πόνο του.

Αν γινόταν ας τον βοηθούσε.Τόσους και τόσους στο διάβα των αιώνων είχε βοηθήσει.
Γιατί όχι και κείνον, Κυρία μου;

Αφού άναψε το κερί, ξανακατέβηκε,  πήρε το καράβι για Πειραιά...
Πάνω στο πλοίο  της επιστροφής-τι σύμπτωση- βρισκόταν  και  ο ίδιος  άνθρωπος που τον λέρωσε με τον καφέ του,  την προηγούμενη μέρα.

Ε! καθώς διασταυρώθηκαν οι ματιές , χαμογέλασαν, χαιρετήθηκαν, και μια και η ζημιά με τον  καφέ είχε γίνει  αφορμή γνωριμίας, κάθισαν  δίπλα  και σιγά σιγά άρχισαν τη  συζήτηση.

Κουβέντα στην κουβέντα, ο Αλέξανδρος τον πόνο του, τον ξεδίπλωσε
.
-Δουλεύεις νεαρέ; ρώτησε  το κοστούμι.
-Όχι. Απολύθηκα. Ψάχνω.
-Τι ξέρεις να κάνεις;
-Αυτό και κείνο και το άλλο και το παράλλο.
-Α ωραία! αναφώνησε  το κοστούμι.
-Λοιπόν,νεαρέ,  εγώ δούλευα στην τάδε επιχείρηση.
Τώρα όμως φεύγω και πηγαίνω σε ένα άλλο πόστο καλύτερο.
 Σε συμπάθησα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά σε συμπάθησα.

-Θες να σε συστήσω να έρθεις στη θέση μου;

-Αν θέλωωω!  χαρά μεγάλη  άστραψε στην καρδιά  του Αλέξανδρου.

Την ευκαιρία της δουλειάς, στον αέρα την άρπαξε.
Δε στάθηκε να την κοιτάξει όπως μερικοί κοιτάγαν το γαιδούρι στα δόντια.

Ξεκίνησε και ας είχε πονεμένο ακόμη το πόδι.
Το πόδι γιατρεύτηκε.

Και για να μη στα πολυλογώ, περιστεράκι μου, ο Αλέξανδρος  βρήκε όχι μόνο  δουλειά, αλλά   στο παραδίπλα γραφείο, βρήκε και μια άξια γυναίκα.

  Μεταξύ μας:ξέρεις πώς γίνονται αυτά:
Ο έρωτας -λέει- ξεκινάει ή από θαυμασμό ή από οίκτο.

Ε! τον είδε η άλλη με την πατερίτσα, τής ξύπνησε μέσα της η αδερφή του ελέους....
( ήταν και πιστή στο Θεό,  κοπέλα φιλάνθρωπη εξάλλου)....

-Εντάξει!!!  Εντάξει!!!!μη βαράςςςς!!!   τής αφυπνίστηκε θέλω να πω το συναίσθημα  ενός ενδιαφέροντος και  μιας φροντίδας που έφτασε μέχρι σε γάμου απόφαση!(πήγα να το χαλάσω, χαχα, αλλά εγκαίρως το μπάλωσα.
Άντε και στα δικά σου, ξεφτέρι  μου!)

Και πολύ σύντομα  παντρεύτηκαν("Το γοργόν και χάριν έχει")

Και έγινε ο Αντώνης κουμπάρος.

Και τώρα τα νιογάμπρια   αναμένουν και τέκνο.

Και έζησαν αυτοί καλά -και ελπίζω και μεις, χάριτι θεία, να ζήσουμε καλύτεραααα!
(Μη γελάς! Θα ζήσουμε!)

Αυτό είναι το μικρό αληθινό σκηνικό, αγαπημένο  μου.
Θα έσκαγα αν δε σου το έλεγα.

Ξέρω ξέρω, θα μου αρχίσεις τα διάφορα τα δικηγορίστικα, τα εξυπνακίστικα, τα πεσιμίστικα,  έως τα τεμπελίστικα.

Δεν χαμπαριάζω μία!

Ζήτα βοήθεια από την Παναγία και η πόρτα θα ανοίξει όπως άνοιγε εκείνη η αόρατη σπηλιά όταν ο Αλή Μπαμπάς φώναζε μπροστά της :

- Ανοιξε " σουσάμι" !

-Μανδάμ, η κρίση στο "Δόξα Πατρί"  σε έχει βαρέσει...τι να πω! μένω άλαλος...

-Σκέψου για μένα ό,τι θες, δε με νοιάζει.

 Όμως...
Κράτα γερά,  ό,τι και να γίνει την ελπίδα, την πίστη και την αγάπη και την προσευχή σου ολοζώντανη.

Η Παναγία ακούει!
Η Παναγία ευλογεί!
Η Παναγία προστατεύει!


Η Παναγία,  μάς δίνει όλες τις Χάρες, όλα τα αληθινά αγαθά-  πάντα  να το θυμάσαι.

Και οι κουτσοί-  μέσα ακόμα  στου κυκλώνα το "μάτι"- βρίσκουν δουλειά
-και όχι μόνον-

άμα το θέλει η Παναγιά!

Ευανθία η Σαλογραία


18 σχόλια:

  1. Τι να πρωτοείπω; Να ρωτήσω καταρχήν γιατί έχω και μπερδευτεί! Για μένα είναι όλο αυτό; Τιμή μου, μεγάλη! Κι ευχαριστώ εκ μέσης καρδίας.
    Όχι το Ζούκη δεν τον πρόλαβα. Μόνο στ ακούσματα από την αδερφή μου. Ούτε κι αυτή τον πρόλαβε. Να τα λέμε όλα!! χαχχαχαα
    Ναι, γέλασα σε κάποια σημεία! Αρκετά.
    Μπορώ να γράψω ατελείωτα πράγματα. Θα προτιμήσω το prive. Ωστόσο να καταθέσω την άποψη για την ουσία του κειμένου. Ναι, γίνονται θαύματα, πολλά, ορατά κι αόρατα. Απλά δε θεωρώ τον εαυτό μου ικανό να ελκύσει τη προσοχή και την ιδιαίτερη εύνοια του Θεού ώστε να προκληθεί ένα θαύμα, απόλυτα δικό μου κι απόλυτα προσωπικό.
    Ο Θεός αγαπά. Κάποια στιγμή διάβασα πως ένας γέροντας σύγχρονος, νομίζω ο Πορφύριος, είπε να ζητάμε από το Θεό να μας αγαπήσει! Δεν μπορούσα να το κατανοήσω θωρώντας δεδομένο πως ο θεός μας αγαπά και χρειάζεται μεις να τον αγαπήσουμε. Τώρα το κατανόησα, τις τελευταίες μέρες εννοώ. Πρέπει ο Θεός να κατέβει και ν αγγίξει την καρδιά να νιώσουμε την αγάπη για να ελευθερωθεί κι η δική μας εγκλωβισμένη στο είναι μας, βαθιά, αγάπη.

    Για τα υπόλοιπα, ιδιωτικά. Σε αναμένω για καφέ!!

    Όλοι έχετε βαλθεί να με παντρέψετε! Αναρωτιεμαι αν θα το καταφέρετε τελικά!! χαχχαχαα

    Φίλοι ηλεκτρονικοί, μόνο, δεν υπάρχουν. Με μελέτες αποδεικνύεται πως οι ηλεκτρονικές φιλίες έχουν ημερομηνία λήξης. Ίσως γιατί δεν μπορούν να είναι προσωπικές. Δεν εξελλίσονται ορθά. Όλα έχουν την αξία τους φυσικά αλλά η φιλία είναι μεγάλη λέξη για να περιέχεται σε ένα άψυχο πληκτρολόγιο, να μην έχει άγγιγμα, εικόνα, επαφή.
    Ξέρεις τις απόψεις μου επ αυτού!

    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ;-)
    Για σένα, καλή μου, είπα την ΑΛΗΘΙΝΗ αυτή ιστορία.

    Στενοχωρήθηκα που είχες στενοχωρηθεί με την απόλυση του ξαδέρφου.

    Ο καφές θα ρυθμιστεί εν καιρώ ευθέτω...
    (και τα λοιπά θέματα, χαχα...)

    Για τον εξάδελφο ευχόμαστε να ανοίξει μια πόρτα καινούργια, καλύτερη από εκείνην που έκλεισε.

    Πάντα με αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η Παναγιά μας ακούει και μας ελεεί σχεδόν σκανδαλωδώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανων.
    Χαίρομαι αγαπημένο και σ'ευχαριστώ που καταθέτεις την προσωπική φωτεινή εμπειρία σου.
    Καθένας που Της γυρεύει βοήθεια, έχει μια μικρή ή μεγάλη ιστορία να ιστορήσει.
    Θες να μας πεις μια δική σου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όχι μια καλή μου. Πολλές (επιλήψει με ο χρόνος διηγούμενον).
    Και μάλιστα έχω παρατηρήσει το εξής φαινόμενο στη ζωή μου. Κάποιες στιγμές ορισμένες υποθέσεις μπερδεύονται τόσο που γίνονται σαν τα μαλλιά της τρελής. Ως να μην έχουν μπερδευτεί από ανθρώπους ή τυχαία. Ανθρωπίνως φαίνεται αδύνατον να ξεμπερδευτούν. Ε, τώρα έχω μάθει πια το "κόλπο". Αποθέτω το κουβάρι στην ποδιά της Κυράς μας (παύοντας να ασχολούμαι με το θέμα) και λύνεται τόσο εύκολα που δεν το περιμένεις. Το "σκανδαλωδώς" που ανέφερα το έγραψα κατ' αναλογίαν με το "Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρία.." του Αποστόλου Παύλου. Και κατανύσσομαι κάθε φορά για την καταδεκτικότητα και την ταχύτητα της επεμβάσεως.

    Χρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ποιος ακούει ποιον στη ζωή είναι θέμα προς διερεύνηση. Ο Θεός τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος το Θεό; Θα ταν καλύτερο να επεμβαίνει στην ιστορία κι ο Θεός! Να μην αφήνει την απόλυτη διαχείριση σε μας.Μπορεί να το κάνει, αλλά δε φαίνεται αυτό, μπορεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Xρ.

    Συμβαίνει όπως τα λες και σ'ευχαριστώ...

    ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΜΠΡΟΣ ΤΟΥΣ.

    "Κρατούνται " οι οφθαλμοί μας ΑΝΩΝ. και νομίζουμε πως σωπαίνει ο Θεός, ενώ είναι λαλίστατος.

    Είχα βρεθεί στις 24 Σεπτέμβρη σε μια οικογενειακή μεγάλη μάζωξη αδερφιών-πρωτοξαδερφιών-θείων-ανηψιών-εγγονών, στην Καλαμάτα, πάνω από πενήντα με εξήντα πρόσωπα.

    Εκεί, στο τραπέζι μίλησα με έναν ταπεινό, αγνότατο,εργατικότατο ηλικιωμένο συγγενή, που έχει ταβέρνα στην Κορώνη.

    Μου αφηγήθηκε τι πόλεμο ξεκίνησαν εναντίον του άδικα και φθονερά οι γείτονες όταν αποφάσισε να φτιάξει αυτήν την ταβέρνα.

    Για έξι μήνες ο άνθρωπος είχε πολύ στενοχωρηθεί και πήγαινε στο Κάστρο της Κορώνης και άναβε ένα κεράκι σε μια εικόνα της Παναγίας της Ελεήστριας αν θυμάμαι καλά, ζητώντας το άδικο εις βάρος του, να σταματήσει.

    Λοιπόν, ένα βράδυ, είδε μια μαυροφορεμένη στο γυναίκα στον ύπνο, που του είπε:

    -Μη στενοχωριέσαι Γιώργη, όλα θα πάνε καλά, μόνο να έρχεσαι στην εκκλησία.

    Αυτό μόνο θυμάται.

    Εντάξει. Δεν έδωσε πολλή σημασία.
    Στην εκκλησία έτσι κι αλλιώς πήγαινε. Αυτό είχε παραλάβει απ'τη μάνα του.Το τηρούσε.

    Όμως, πραγματι, από εκείνη τη μέρα που είδε το όνειρο και μετά, ο πόλεμος εναντίον του σταμάτησε, το ταβερνάκι στήθηκε και δουλεύει πολλά χρόνια από τότε, μέχρι τις μέρες μας.

    Αυτό το συμβάν, ήταν ό,τι πιο μεταφυσικό είχε να θυμηθεί εκείνος ο άνθρωπος από τη μακροχρόνια ζωή του.

    Όταν το άκουσα, του χαμογέλασα και του είπα ότι κατά πάσα πιθανότητα, η γυναίκα που τον καθησύχασε στον ύπνο του, ήταν η Ελεήστρια.

    Με κοίταξε με απορία αλλά και με καλή διάθεση.

    Είναι ψυχή λιγόλογη καλόκαρδη και καθαρή ο συγγενής(μη με ρωτήσεις τι συγγένεια, δεν το έχω ξεμπερδεμένο στο κεφάλι μου, γιατί δεν είναι από το δικό μου το σόϊ)ο Γιώργης.

    Με κοίταξε σκεφτικός και με ρώτησε:

    -Μα αλήθεια; να το πιστέψω; μπορεί εκείνη η γυναίκα στον ύπνο μου να ήταν η Παναγία;

    ΜΑΣ ΚΑΤΑΔΕΧΕΤΑΙ, εμάς τους τιποτένιους, Η ΠΑΝΑΓΙΑ;
    ..................
    Πραγματικά, με συγκίνησε απίστευτα το χαμηλωμένο το βλέμμα του, καθώς ρώτησε τον εαυτό του περισσότερο, καθώς δεν περίμενε απάντηση...

    Με συγκίνησε
    η επίγνωσή του ότι αυτός ήταν ανάξιος για να λάβει από τη Βασίλισσα του Ουρανού,επίσκεψη ΠΡΟΣΩΠΙΚΉ και ευλογία.

    Όμως, η μεγάλη και καταπληκτική αλήθεια είναι ότι...ΠΡΑΓΜΑΤΙ...Η ΠΑΝΑΓΙΑ...
    ΜΑΣ ΚΑΤΑΔΕΧΕΤΑΙ, Γιώργη.

    Γιατί και η Παναγία όταν ζούσε, μια ταπεινή γυναίκα ήταν που δεν πήγε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΝΟΜΠΑΡΕΙ ΟΥΤΕ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ, ΟΥΤΕ ΤΟΥΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, σαν εσένα και μένα και άλλους μυριάδες, για αιώνες αιώνων...

    ΜΑΣ ΚΑΤΑΔΕΧΕΤΑΙ Ο ΚΎΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ,Γιώργη, γι αυτό ΔΕΝ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΑΝ ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΑΤΑΔΕΧΕΤΑΙ, ΆΛΛΟΣ ΚΑΝΈΝΑΣ...

    Αυτοί είναι το μεγάλο μας αποκούμπι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Γεννήθηκα κάπου στην Ελλάδα. Ο πατέρας μου καλός άνθρωπος κι η μάνα μου. Αλλά οι συγγενείς σκληροί άνθρωποι του φέρθηκαν απάνθρωπα. Πολύ απάνθρωπα. Ο πατέρας μου ήταν αγράμματος άνθρωπος, κείνα τα χρόνια λίοι πάγαινα στα σχολεία. Θυμάμαι όμως πάντα πόσο αφοσιωμένα έκανε την προσευχή του. Κάθε βράδυ και κάθε πρωί.
    Πέρασαν τα χρόνια του γάμου, εκείνα τα χρόνια και δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά. Η μητέρα μου είχε ένα μικρό πρόβλημα που με επέμβαση απλή έγινε καλά.
    Έμεινε έγκυος στο πρώτο παιδί κι επειδή ήταν δύσκολες κι οι συγκοινωνίες κι οι επικοινωνίες τότε μερικούς μήνες πριν γεννήσει, ένα, πήγε στην πόλη να φιλοξενηθεί σε συγγενικό σπίτι. Ο πατέρας στο χωριό, Δεκέμβρης και πήγαινε για ξύλα με το μουλάρι. Ένα βράδυ είδε στον ύπνο του μια γυναίκα που του δειξε ένα κοριτσάκι, όμορφο, και του πε: αυτή είναι η κόρη σου. Ο πατέρας μου τα χασε: δικιά μου κόρη αυτή η όμορφη κοπέλα; Δικιά σου και θα κάνεις κι άλλο παιδί( 3 χρόνια μετά το άλλο) και θα γίνουν ...του ανέφερε την επαγγελματική αποκατάσταση!!! Ξύπνησε και δεν έδωσε σημασία. Άλλαξε απλά πλευρό! Κι είδε μετά την αποκατάσταση των παιδιών του τη μελλοντική!!!!
    Την άλλη μέρα γυρνώντας από τον κόπο των ξύλων τον περίμενε μια ευχάριστη έκλπηξη. Είχαν τηλεφωνήσει το καφενείο πως γεννήθηκε η κόρη του! Έτρεξε φυσικά να τη δει γεμάτος χαρά. Όσα δόθηκαν στ όνειρο βγήκαν αλήθεια. Τρία χρόνια μετά γέννησαν κι άλλο παιδί, παρά το περασμένο της ηλικίας της μητέρας, για τότε, και μετά από 20 περίπου χρόνια τα παιδιά κάναν τα επαγγέλματα που είχε τότε δει στον ύπνο του.
    Προσωπικά πιστεύω πως είναι γνήσια τα όνειρα κι επίσκεψη του Θεού στον πατέρα μου για τις αδικίες που δέχτηκε. Για να παρηγοριέται και να ελπίζει. Η αλήθεια είναι πως η Παναγία δεν τον λησμόνησε. Αλλά πέρασε κόπο κι οδύνη πολύ.
    Μια και λέτε τέτοια θυμήθηκα αυτά κι είπα να τα γράψω. Βασικά πάντα τα θυμάμαι, ειδικά στα δύσκολα.
    Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να παρηγοριούνται.

    Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα΄ή πράγματα τυχαία. Δε γνωρίζω προσωπικά κανένα από το μπλογκ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @ τρυφερή επί-σκεψη των 5:50

    ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΚ ΚΑΡΔΙΑΣ!
    Νιώθω υπόχρεη για το μοίρασμα της εμπειρίας και της ελπίδας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τι όμορφη ιστορία!Γλυκειά και παρηγορητική.Ξέρεις Σαλογραία μου με άγγιξε πολύ..όπως και η ομιλία του μακαρίτη του Steve Jobbs περί εργασίας την οποία θυμήθηκαν τα μύδια επί τη αναχωρήσει του:" Να κάνετε αυτό που αγαπάτε και να αγαπάτε αυτό που κάνετε" θα την συμπύκνωνα σε μια φράση.Και μια και περί εργασίας ο λόγος..θα σου αποκαλύψω την δουλειά των ονείρων μου.Αν και είναι σκληρή και ενέχει κινδύνους τενοντίτιδας στο χέρι το καλό από τις πολλές υπογραφές,χονδροπάθεια επιγονατίδων απο το πολύ σταυροπόδι, πρόωρο καταρράχτη απο τα φλάς των φωτογράφων, ακατάσχετη αρλουμπολογία-αοριστολογία περί δημοκρατίας και ιδεών, προσβολές και διαπληκτισμούς με τον άξεστο λαουτζίκο (που στο κάτω-κάτω δεν σε ψήφισε) κλπ.Λοιπόν..Αποφάσισα τι θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω:
    Να συμβολίζω την ενότητα του έθνους και την δημοκρατία.
    (Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εισπράττει περίπου 360.000 ευρώ. Σύμφωνα με το άρθρο 1 του νόμου 565/18.3.1977 του παρέχεται μηνιαία χορηγία ίση με το τετραπλάσιο της βουλευτικής αποζημίωσης (7.000 ευρώ) ήτοι 28.000 ευρώ, τα οποία περιορίζονται σε περίπου 22.000 ευρώ μετά την παρακράτηση φόρου εισοδήματος 20%. Συμπληρωματικά καταβάλλονται μηνιαία ως έξοδα παράστασης ίσα με το 1/3 της χορηγίας -και μάλιστα χωρίς κρατήσεις ήτοι 9.300 ευρώ, τα οποία μετά τη μείωση του 12% περιορίστηκαν σε περίπου 8.200 ευρώ. Μηνιαίως εισπράττει περίπου 30.000 ευρώ ή κοντά 360.000 ευρώ ετησίως).
    Προλαβαίνω να αντισταθώ στο Ναζισμό και στην Χούντα; Το Παρίσι είναι τρέλα αυτή την εποχή.

    Χωστήρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Χωστηράκι μου
    τα γεγονότα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και πες μου τι κάνεις στο Παρίσι, αγαπημένο μου;

    Εμένα μου είπαν σήμερα ότι βγήκε ο πάπας κύριος Βενέδικτος στα μήντια και είπε ότι χρειαζόμαστε λόγω της παγκόσμιας κρίσης μια παγκόσμια διακυβέρνηση!!!
    Αν αληθεύει η είδηση...

    ΜΕΓΑΛΑ ΝΥΧΙΑ ΒΓΑΖΕΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΑΝΟΜΗΣ, ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ- ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑΣ, τα μπήγει στα πλευρά της πολιτισμένης δήθεν Ευρώπης ...και βιάζεται τα δαιμονικά του σχέδια να τα ολοκληρώσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σε ευχαριστώ για το χρόνο που αφιερώνεις να απαντάς σε όλους ανεξαιρέτως.Με τιμά ιδιαίτερα.Αναφέρομαι στην αντίσταση που έκαναν από το Παρίσι στη χούντα πολλοί από αυτούς που χρόνια αργότερα ακόμα εξαργυρώνουν την δράση τους.Κάποιοι άλλοι (κορόιδα) άφησαν τα κοκαλάκια τους στην Πίνδο, στα ξερονήσια ή προσπαθούν να ζήσουν με 300-400€.Όσο για τον Πάπα..άργησε.Ο "ΠΑΠΑ" το είπε 28/4/2010:We need global governance and we need it fast.(Χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση και την χρειαζόμαστε γρήγορα). http://timesofthesigns.wordpress.com/2010/05/04/10050402/

    Χωστήρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Χωστηράκι μου

    Αυτές οι παροχές ...υπηρεσιών προς το έθνος ΜΕ ΤΟ ΑΖΗΜΙΩΤΟ- ΤΟ τροφαντότατον ΑΖΗΜΙΩΤΟΝ, Ω ΠΟΣΟΝ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ, κάποιους ΑΛΗΘΙΝΑ ΤΙΜΙΟΥΣ, ΠΟΥ ΞΕΡΩ...
    (εσείς οι μακαρίτες του 1821, άντε και κάμποσοι του 1940-1949-1974)
    Υπήρξατε ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΤΩΝ ΜΟϊΚΑΝΩΝ αναμφίβολα. Υπήρξατε ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΠΟΥ ΤΑ ΔΩΣΑΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΥΛΙΚΑ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΑ ΣΑΣ ΠΛΟΥΤΗ ΣΤΗΝ ΕΡΜΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΣΑΣ, κρατήσατε εξορίες και βασανιστήρια και ράκη .

    Γι ΑΥΤΌ, σας ΤΙΜΑΜΕ.
    Μπροστά στη μοναδική ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑ σας, ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΣΤΕ.

    Τούτοι δω, οι Τζακάτοι και... τζακουζάτοι...οι παραμορφωμένοι νομικώς και οικονομικώς,ΒΟΛΕΥΤΕΣ ΜΑΣ, ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΝ ΤΗ ΧΩΡΑ.

    ΟΜΩΣ... ΕΜΕΙΣ, ΤΟ ΚΑΚΟ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΨΑΜΕ...

    (ΑΝΕΧΤΗΚΑΜΕ, ΦΑΙΔΡΑ παρατράγουδα μύρια, έ κυρά Πάνια μου;)

    Γι αυτό, νομίζω η μούτζα, ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΣΕ ΜΕΝΑ προσωπικώς, ΚΑΙ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ, θα έπρεπε να απευθύνεται και όχι στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, που σχολιάζουμε στην ανάρτηση παραπάνω.
    :-)
    .................

    Ο ΜΟΝΟΣ ευλογημένος χρόνος, Ανδρέα μου νομίζω- ο χρόνος που τον αφιερώνουμε εν αγάπη Κυρίου, στους άλλους.

    Νομίζω αποκαλύπτεται στη συνείδηση ως ο ΜΟΝΟΣ χρόνος που δεν πάει- επί της ουσίας- χαμένος.

    Το governance(Η δια-κυβέρνηση) είναι λίγο διαφορετικό από το goverment (Κυβέρνηση) έτσι δεν είναι;

    Δια-κυβέρνηση ΔΟΥΝΟΥΤΟΥΔΩΝ, ήδη αποκτήσαμε.

    Για Κυβέρνηση,ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ, σε εκατό χρόνια,τουλάχιστον, τα ξαναλέμε...

    Ο Γιωργάκης μας, με το αθώο ύφος, με το παιδικό πρόσωπο, μάς ωθεί ταχέως, δια των ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΩΝ του, εκεί που έχει προφητευθεί ότι δαιμονικώς θα οδεύσουμε.

    Δεν ήθελα να πιστεύω ότι ήταν τόσο κοντά αυτές οι φρικτές ημέρες, αλλά...πού το ξέρουμε;

    ΜΠΟΡΕΙ και να είναι!
    ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ!

    ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΕΛΠΙΖΟΝΤΕΣ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. καλησπέρα σας,
    μια ερώτηση θα ήθελα να κάνω σε εσάς που ξέρετε πέντε πράγματα και έχετε κάποιες εμπειρίες περισσότερες από εμένα..
    ανέκαθεν πίστευα στην δύναμη της Μεγαλόχαρης, πάντα ένοιωθα οτι είναι κάπου εκεί και με βλέπει με προσέχει... τα χρόνια περνάνε όμως και λύση στο πρόβλημα που με βασανίζει δεν έχω λάβει...
    διαβάζω συνέχεια θέματα και θεεικές παρεμβάσεις στις ζώες ανθρώπων και βλέπω την βοήθεια της Παναγίας μας άμεση....
    Προσεύχομαι και ελπίζω και εγώ στο θαύμα στην ζωή μου... τον τελευταίο καιρό όμως νοιώθω πως όταν προσεύχομαι δεν έχω κάποιον απέναντι μου να με ακούσει.. νοιώθω παντέλως μόνη...
    άραγε με ακούει ακόμα? μπορώ μετά από τόσα χρόνια να ελπίζω? διάβασα και ένα άρθρο για τις μαύρες σκέψεις που μας βάζει ο διάβολος... τι γίνετε σε αυτές τις περιπτώσεις όταν δεν βλέπουμε ή τουλάχιστον δεν νοιώθουμε την βοήθεια του Θεού?

    ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ;-)Καλησπέρα ευγενική ψυχή.

    Άπαντες ζούμε και κινούμαστε και βρισκόμαστε μέσα στο Φως του ελέους του Θεού.

    Όλοι απολαμβάνουμε συνεχώς τις μύριες χάριτες.
    Δεν ξέρω ποιο είναι το θέμα για το οποίο προσεύχεσαι, για μένα, όμως, είναι παραπάνω από βέβαιο ότι η Κυρά Παναγία την προσευχή σου, ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ την λαμβάνει.

    Δεν ξέρω τι ζητάς ακριβώς.

    Μήπως αυτό που ζητάς στο δίνει με ΚΑΠΟΙΟ τρόπο αλλά δεν είσαι σε θέση να το δεις και να το προσλάβεις;

    Επειδή συχνά η λύση είναι πολύ κοντά μας, είναι δίπλα μας, και όμως λόγω ανωριμότητος ή πνευματικής τυφλότητος, δεν μπορούμε να τη δούμε να την αδράξουμε και να την αξιοποιήσουμε.

    Σε αυτή την περίπτωση, ίσως ήταν καλό, να συμβουλευτείς ένα καλό φίλο/η πιο ώριμο από σένα, με φωτισμένη σκέψη, έναν πνευματικό, ίσως, δεν ξέρω ακριβώς, με τον οποίο να κουβεντιάσεις τα θέματα που προκύπτουν και να προσπαθήσεις να καταλάβεις.

    Καμιά φορά, για κάποια θέματα, χρειάζεται να προσευχόμαστε και να προσευχόμαστε κάμποσα χρόνια.

    Η Μόνικα η μητέρα του Ιερού Αυγουστίνου, προσευχόταν 17 χρόνια μέχρι η προσευχή της και η πίστη της να φέρει καρπούς εν Κυρίω.

    Μου φάνηκαν(τότε που το διάβασα) για επίγειους χρόνους πολλά τα 17 χρόνια όμως...

    Δεκαεπτά χρόνια, όμως, είναι κάτι λιγότερο από κλάσμα δευτερολέπτου, για την αιωνιότητα, αγαπημένο μου...

    Χρειάζεται να επιμένουμε ΠΟΛΥΝ καιρό ενίοτε στην προσευχή.

    Ανάλογα με την περίπτωση, την ηλικία μας, το πρόβλημα.

    Άλλοτε απαντάει αμέσως η Παναγία, άλλοτε χρειάζεται να περιμένουμε.

    Τα παραδείγματα πάρα πολλά.

    Το βέβαιο είναι ότι αν έχεις σε κείνη την ελπίδα σου, ΘΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ, αλλά...ΔΕΝ πρέπει και να απομονώνεσαι.
    Για την ακρίβεια ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να απομονώνεσαι.

    Πρέπει να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους, να ζητάς και βοήθεια από πιο έμπειρα πρόσωπα γύρω σου.

    Ο Θεός, η Παναγία και οι Αγιοι, με την επέμβαση ανθρώπων, προσφέρουν σε μας τη βοήθειά τους, αρκεί εμείς να είμαστε στην κατάσταστη της κατάλληλης ΔΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.
    Ώρα Ελλάδος 6:26 μ.μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. σε ευχαριστώ πολυ!!!

      ευχαρίστως να μπορούσα να σου πω τον πόνο μου ο οποίος είναι ψυχικός και όχι σωματικός αλλά υπάρχουν άνθρωποι με μεγαλύτερα προβλήματα από το δικό μου και σίγουρα θα γελάσουν...

      για μένα όμως είναι βάρος ασήκωτο και εύχομαι ολόψυχα για τα λόγια σου..
      σε ευχαριστώ!!

      Διαγραφή
  16. ;-)
    Θες να μου γράψεις πιο προσωπικά να το συζητήσουμε λιγάκι ακόμα το θέμα;

    Αν θες, γράψε μου στο filikitati@hotmail.com.

    Ίσως άν έχω περάσει κάποιο παρόμοιο βάσανο κατά το παρελθόν, να μπορώ μια καλή ιδέα να σου συστήσω, περιστεράκι μου, πού ξέρεις;
    :-)
    Ναι, το γνωρίζω και γω ότι ΠΑΝΤΑ υπάρχουν χειρότεροι
    κα μεγαλύτεροι πόνοι από αυτούς που ο καθένας μας περνάει αλλά ο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ πόνος εκάστου, όποιος και αν είναι, είτε ψυχικός είτε σωματικός, ΚΥΡΙΕΥΕΙ ΟΛΟ ΤΟΝ ΨΥΧΙΚΟ ΜΑΣ ΧΩΡΟ, ενίοτε, ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΟΥΜΕ ΠΟΛΥ, διότι...
    ουδείς πόνος είναι μικρός ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ ΠΟΥ ΤΟΝ ΒΙΩΝΕΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. ;-)
    Ο μαθητής μου ο Αντώνης,

    (τον είχα μαθητή πριν πέντε περίπου χρόνια)

    ο οποίος μου αφηγήθηκε την εμπειρία του απολυμένου φίλου του, που έλαβε τη θαυμαστή βοήθεια από την Παναγία,


    πήρε τώρα μετεγγραφή για το Φυσικό της Πάτρας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή