Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Τι κέρδη έχεις όταν τριγυρνάς σαν σαύρα, στις σκληρές πέτρες της μνησικακίας σου;

Αγαπημένο μου,  αν θες, κοίταξε και την παλιότερη σχετική  ανάρτηση με τίτλο: Το φως της συγνώμης
Σαλογραία 
Posted by Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου at 1:21 π.μ.

21 σχόλια:

  1. Σεβάχ ο Θαλασσινός15 Οκτωβρίου 2011 στις 6:58 π.μ.

    Άμα η ψυχή γίνει μνησίκακη, τότε ολόκληρη η ύπαρξή μας αποκλείεται απ'τη Χάρη του Θεού, πνίγεται στις πέτρες του εγωισμού και δε μπορεί ν'ανθίσει η αγάπη.

    Πολύ ανατρεπτικό ερώτημα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος15 Οκτωβρίου 2011 στις 12:45 μ.μ.

    Όταν η καρδιά χάνει την αγάπη( για όποιο λόγο και αν την χάνει) μάταιος ΟΛΟΣ ο κόπος της...

    Απώλεσε τα φτερά της, και μαύρη σαύρα κατάντησε σε αυχμηρό τόπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος15 Οκτωβρίου 2011 στις 12:55 μ.μ.

    Δεν Υπάρχει Χειρότερο Πράγμα από Αυτό. Η Ίδια η Κόλαση Είναι.
    Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου15 Οκτωβρίου 2011 στις 1:13 μ.μ.

    Ναι η Μνησικακία είναι η Ίδια η Κόλαση αυτοπροσώπως. Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες και επαυξάνω.
    Το διαπιστώνω αυτές τις μέρες που τρέχω στο νοσοκομείο για ανθρώπους που η μνησικακία, τούς δηλητηρίασε την υγεία και της ψυχής ΚΑΙ του σώματος και τις οικογένειες του διελυσε.

    Δεν ξέρω αν είναι σε θέση οι ψυχολόγοι να την θεραπεύσουν, επικαλούμενοι τον ορθό (τάχα μ') λόγο.
    Δεν το έχω δει να συμβαίνει.

    Αν τους νευρώνες στον εγκέφαλό μας, τούς τσιγκλάνε σκοτεινές και μοχθηρές οντότητες δαιμόνων, όπως εξ εμπειρίας υποστηρίζει ο άγιος Νείλος-και όλοι οι άγιοι- στη Φιλοκαλία, τότε, ΜΟΝΟ με τα όπλα που δίνει η Εκκλησία, το πάθος μετριάζεται και ΚΑΠΩΣ νικιέται, αν και μέχρι να πεθάνει ο άνθρωπος, πρέπει να προσέχει ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ τα κινήματα της καρδίας του(του συναισθηματικού του κόσμου δηλαδή) ώστε να μην ξεφύγουν από τα φωτεινά όρια και σκιαστούν απ'το Σκότος .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. lpap15 Οκτωβρίου 2011 στις 3:50 μ.μ.

    Νομίζω πως η φωτό με τη σαύρα είναι υπέροχη. Η φωτογραφία, ως τέχνη, είναι εξαιρετική διότι αποτυπώνει στιγμές δημιουργίας. Όπως λέει ο γέροντας Σωφρόνιος, ο οποίος υπήρξε εξαιρετικός ζωγράφος, τίποτα δεν υπάρχει για να το δημιουργήσει ο άνθρωπος. Κλέβει βασικά αυτά που ο Θεός έχει φτιάξει, ας πούμε λοιπόν ότι δημιουργεί. Η φωτογραφία είναι εξαιρετική γιατι δε δημιουργεί αλλά αποτυπώνει το ήδη υπάρχων έστω κι αν η διαφορετική γωνία μπορεί να παράξει ένα διαφορετικό αποτέλεσμα ή ο φωτισμός. Κι αυτά όμως υπάρχουν. (δε μιλώ για το τεχνητό περιβάλλον)!
    Για να μη βγαίνω εκτός θέματος όμως η φωτό είναι υπέροχη μια κι η σαύρα είναι στο φυσικό της περιβάλλον. Στο στοιχείο της. Ο άνθρωπος όταν μνησικακεί δεν είναι στο φυσικό του περιβάλλον αλλά εκτός εαυτού. Είναι δε η μνησικακία μια κρυμμένη κακία και ύπουλη. Ενώ υπάρχει την αγνοούμε. Έχει σημασία να βρούμε τα πως και τα γιατί μας.
    Θεωρώ πως ο άνθρωπος χρειάζεται μεγάλη τόλμη και ικανότατο οδηγό κι ειλικρίνεια για βγει στην άκρη.
    Όλα είναι δύσκολα αν όμως ο άνθρωπος επιθυμεί ο Θεός πάντα οικονομεί(από εμπειρία το λέω).
    Αλλά είναι τρομερά δύσκολη κι επίπονη διαδικασία αυτή της αλήθειας.
    Στο εαυγγέλιο λέει καθαρά πως η αλήθεια ελευθερώσει ημάς.
    Όσο για την ψυχολογία και την ψυχανάλυση: θα διηγηθώ ένα περιστατικό, το γράφουν τα βιβλία. Κάποτε ένας άνθρωπος πήρε τηλέφωνο το γέροντα Πορφύριο για να τον ρωτήσει για μια ψυχή που ταλαιπωρούνταν στο εξωτερικό από διάφορα δικά της θέματα. Είχε αποφανθεί γι αυτή ένας σημαντικός ψυχίατρος πως είναι δύσκολη η καταστασή της κλπ. Όταν τ άκουσε ο γέροντας είπε: πες του γιατρού, πήγε να τον δει ψυχίατρος;
    Ήθελε μ αυτό να δείξει πως πολλές φορές οι αιτίες είναι άλλες,βαθιές κι άγνωστες σε ανθρώπους μη πεπαιδευμένους κι άπειρους στα πνευματικά.
    Δεν έχει απαντήσεις η ψυχολογία. Επιφανειακές ναι, ουσιαστικες όχι. Να ανατρέξουμε και να δούμε και τις απαρχές της. Πως δομήθηκε, σε τι πρακτικές και γνώσεις στηρίχτηκε. Μεγάλα θέματα αυτά π αγγίζουν μάλλον το θέμα της υποψήφιας διπλωματικής μου! (έβγαλες είδηση Σαλό!!).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. lpap15 Οκτωβρίου 2011 στις 5:05 μ.μ.

    Σαλούλα, η διπλωματική για να γίνει θέλει 850Ευρά! Δεν τα χω.. Ελπίζω ως την άνοιξη που χρειάζεται να καταβληθούν να τα χω βρει.
    Ρωτάς: αν βρούμε τα πως και τα γιατί θεραπευόμαστε;
    Ως ένα βαθμό ναι γιατί άμα βρούμε(μας φωτίσει ο Θεός και δούμε) μερικά πως και γιατί ανακαλύτπουμε εμάς, άμα το αντέξουμε φυσικά, και αυτόματα ταπεινωνόμαστε. Δεν το παίζουμε σημαντικοί μετά ούτε σπουδαίοι. Αυτό είναι η αρχή. Παράλληλα με το πετραχήλι!
    Το θέμα είναι ποιος αντέχει να δει τον εαυτό του; χμ! Δύσκολη η απάντηση. Όσο κατεβαίνουμε στα αθέατα υπόγειά μας τρομάζουμε και γυρνάμε πίσω. Εκτός και μας διακρίνει η φυσική περιέργεια να δούμε παρακάτω τι υπάρχει. Αυτή είναι η περιέργεια η καλή που νικά το φόβο και την ατολμία. Όχι πάντα φυσικά.
    Σε ό,τι μ αφορά γύρισα πίσω πολλές φορές! χαχαχα Αλλά ξαναπήγα στην άκρη του δικού μου πηγαδιού για να ρίξω μια ματιά, φοβισμένη μεν, αλλά μετά το πρώτο σοκ, άρα λίγο πιο ώριμη.
    Δε θέλω όμως να επεκταθώ εδώ στα επί προσωπικού. Ο κάθε δρόμος είναι διαφορετικός κι αυτό είναι το σημαντικό στη ζωή. Να βρίσκει ο κάθε άνθρωπος το δικό του.
    Μόνο ο Θεός με τη συνεργασία μας και τη βοήθεια έμπειρου πνευματικού. Μην το λησμονούμε αυτό. Στην ορθοδοξία αυτοθεραπείες δεν υπάρχουν!!
    Σπανίζουν σήμερα οι έμπειροι αλλά ΠΑΝΤΑ υπάρχουν. Κι ο Θεός πάντα δίνει. Το πιστεύω απόλυτα αυτό. Ίσως όμως να μην είμαστε πάντα έτοιμοι εμείς.

    Θα σου στείκω mail... ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου15 Οκτωβρίου 2011 στις 5:10 μ.μ.

    lpap περιστεράκι μου
    ;-)

    εν πρώτοις ευχαριστώ για τα συγχαρητήρια για τη φωτό.

    Και γω όταν είδα τη σαύρα στα βράχια, "έπαθα" και ανάχθηκα αυτόματα στο θέμα που παρότι καίει τόσο κόσμο, ωστόσο ανομολόγητο-λόγω κακώς εννοούμενης ντροπής- παραμένει

    (Ο Κωστής Παπαγιώργης το θίγει το ζήτημα με εξαιρετικά εύστοχες παρατηρήσεις, δεν ξέρω στον εαυτόν του, πώς και αν τον θεράπευσε)
    :-)

    Τώρα που την ξανακοιτάω από μακριά την εικόνα, μού φαίνεται σαν το άνω μέρος μιας πέτρινης μορφής που έχει δυο κόγχες ματιών και από την αριστερή (όπως κοιτάμε το κάδρο)ξεπετάγεται το κεφάλι της σαύρας δίνοντας μια έκφραση κακίας και δυσφορίας στο πέτρινο πρόσωπο.

    Σ'ευχαριστώ για την πληρότητα και την Ορθόδοξη τοποθέτηση του σχολίου σου.

    Έγραψες:" Ο άνθρωπος όταν μνησικακεί δεν είναι στο φυσικό του περιβάλλον αλλά εκτός εαυτού.

    Είναι δε η μνησικακία μια κρυμμένη κακία και ύπουλη. Ενώ υπάρχει την αγνοούμε.

    Έχει σημασία να βρούμε τα πως και τα γιατί μας.

    Θεωρώ πως ο άνθρωπος χρειάζεται μεγάλη τόλμη και ικανότατο οδηγό κι ειλικρίνεια για βγει στην άκρη".

    Πράγματι, ο άνθρωπος όταν μνησικακεί ΔΕΝ βρίσκεται στο φυσικό του περιβάλλον.

    Το φυσικό περιβάλλον της ψυχής βρίσκεται στα Δώρα του Αγίου Πνεύματος: αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης , εγκράτεια που "κατά των τοιούτων ουκ έστι νόμος" όπως γράφει ο Απόστολος, δηλαδή, όταν βρισκόμαστε μέσα σ' αυτές τις ευλογημένες υπαρξιακές καταστάσεις ΔΕΝ εισπράττουμε ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ, τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή μας.

    Βλέπεις η μνησικακία, αν υπάρχει εντός μας - παρότι αθέατη συχνά και από τα ημέτερα βλέμματα- λειτουργεί σαν καταχθόνιος και σαρκοβόρος καρκίνος, ή αν θες σαν κάποιο άλλο αυτοάνοσο νόσημα, που σε βάθος χρόνου θα θύσει και θα απολέσει, την ψυχοσωματική μας οντότητα.

    Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ της μνησικακίας ποτέ δεν θα είναι τελεσίδικη, μέχρι να πεθάνουμε, διότι μπορεί, εκεί που νομίσαμε ότι την εξολοθρεύσαμε- από ασήμαντη αφορμή- να φανερωθεί σαν αεικίνητη γκρίζα σαύρα και να υψώσει γύρω μας μας, γρανίτες σκληρότητας.

    Ναι, το μνησίκακο πάθος χρήζει και ΕΜΠΕΙΡΟΤΑΤΟΥ πνευματικού οδηγού και ΣΥΝΕΧΗ νοερά προσευχή και τροφοδοσία από το Αγιο Σώμα και Αίμα του Κυρίου μας.

    Αγώνας τεράστιος.

    Υποθέτεις ότι αν βρούμε τα πώς και τα γιατί της μνησικακίας μας θα βοηθηθούμε; Δεν διαθέτω τη βεβαιότητα.

    Νομίζω ότι αν ζητήσει η ψυχή με πόνο τη θεραπεία της, Το Πνεύμα το Άγιο θα της την δώσει στο βαθμό που χρειάζεται.

    Σε θέματα μνησικακίας, πάρα πολλοί ψυχίατροι πιθανόν να νιώθουν το ίδιο με τους ταλαιπωρημένους πελάτες τους.

    ΜΟΝΟ ο Θεός μπορεί ουσιαστική θεραπεία να δώσει και ΜΟΝΟ με τους όρους που Εκείνος, μας έδωσε.

    Φοβούμαι ότι και το πάθος των χημικών εξαρτήσεων σήμερα, ένα απελπισμένο αντίδοτο στον πόνο της μνησικακίας,πως είναι.
    .................

    Τη συναρπαστική διπλωματική θα μας τη δώσεις να τη διαβάσουμε όταν θα γίνει;
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος16 Οκτωβρίου 2011 στις 11:11 π.μ.

    Καλημέρα σε όλους και καλή Κυριακή αγαπητή Σαλογραία!΄Το ζήτημα της μνησικακίας είναι μέγα και θέλει πολύ δουλειά να κάνει κανείς με τον εαυτόν του [έχω καταλάβει]προκειμένου να συρρικνώσει αυτό το πάθος/παραδίδει δε με τη σειρά του στην βλασφημία,από την οποία πολεμήθηκαν και πολλοί ενάρετοι και δίκαιοι άνδρες.Ο θείος Παμφούτιος είπε στον άγιο Πέτρο''Εν τω καιρώ της ομολογίας μου,εν αυτώ τω δικαστηρίω ηνίκα βασάνοις διαφόροις και δειναίς το σώμα μουκατεξέετο και πυρί κατεκαίετο,ο δαίμων ένδοθέν μου βλασφημίας κατά Θεού έφθεγγετο[Ευεργεγ].Αν δεν αναζητήσει κανείς τη ρίζα που τη δημιουργεί[υπερηφάνεια]τις αφορμές[διαπροσωπικές σχέσεις που θίγουν τα πάθη μας],τις αιτίες[συγκρούσεις συμφερόντων] που κάθε φορά δημιουργούνται και από την άλλη τα φάρμακα για να συντρίψει κανείς τον φοβερό αυτό εχθρό τησ σωτηρίας [την δύναμη Του Χριστού,την προσευχή,τα κεριά και τα πρόσφορα ,τη νηστεία [για κάθε ζήτημα που διαταράσσει την ψυχική και πνευματική υγεία μας],την ταπείνωση ναβγεί κανείς από το εγώ του και να μιλήσει στον υποτιθέμενο] εχθρό, την υπομονή,την μακροθυμία,την ελπίδα,αψηφώντας το δίκιο του ,την συνεχή εξομολόγηση για τους λογισμους κακίας που πολλές φορές και για τον ίδιο τον πνευματικό έχει κανείς και πρέπει να του το πει ελεύθερα,την Θεία κοινωνία]αδύνατον να μετατραπεί σε αγάπη αυτό το πάθος..Σε ένα μοναστηριακό περιοδικό διάβασα κάτι πολύ ουσιαστικό,έψαξα το βρήκα και το παραθέτω όπως ακριβώς το λέγει προς βοήθειάν μας....ΣΥΝ ..ΠΗΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος16 Οκτωβρίου 2011 στις 11:44 π.μ.

    ....
    ΗΘΙΚΑ @ΠΡΑΚΤΙΚΑ
    **************
    Η διάκρισηκαλού ανθρώπου από τον καλό χριστιανό είναι ότι ο καλός χριστιανός αποφασίζει να πολεμήσει τα πάθη του.Το υπαγορεύει η πίστη τους στον Δεσπότη Χριστό.Ακόμη και αν δειλιάζουν ενώπιον των παθώνκαι αν ακόμη ολιγοπιστούν και αν πέφτουν,δεν παραδίδουν τα όπλα.Πολεμούν μέχρι η δύναμις του Θεού να κάνει τη λυτρωτική τους επέμβαση.Κρατούν τον γάμο,διατηρούν τη φιλία,ανέχονται τη νεότητα,υπομένουν την υποταγή,διατηρούν την ενότητα των εκκλησιών,των μονών,των ενοριών,των εξουσιών..Ο απόστολος Πέτρος λέγει πως το θέλημα του Θεού είναιμέσα από την αγαθοποιία να είμαστε ελεύθεροι και όχι να θέτουμε την κακία σαν επικάλυμμα της ελευθερίας.ΔΙΚΑΙΟΣ΄,είναι μόνον Ο ΘΕΟΣ.Η σύγκρουση επί της γης μεταξύ μας είναι μιά παραχώρηση του Θεού για να φανεί ότι δεν είμαστε τέλειοι στην δικαιοσύνη μας.Πως θα φανεί αυτό;Πρέπει με κάποιο τρόπο να φανεί..Ποιός είναι ο ουσιαστικός σκοός του Θεού;Ίσως ,θάλεγε κανείς ότι δημιουργεί συνθήκες για να αποδωθεί δικαιοσύνη.Και όμως ,Όχι!Στοχεύει στην αμφίπλευρη συγχωρητικότητα.Δεν είναι φοβερό!Όταν συγχωρούμε,τότε ομολογούμε τον Θεό ως προνοητή των ψυχών μας διότι η συγνώμη είναι είδος ομολογίας ,είναι θεμέλιο αγάπης..
    ....
    ΄Μεγας ο κόπος εναντίων των παθών αγαπητή Σαλογραία.Αλλά ετσι οικοδομείται τελικά η ψυχή.
    Δεν γίνεται αλλιώς!
    πην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου17 Οκτωβρίου 2011 στις 11:12 π.μ.

    Πηνελόπη μου
    πάντα πατερική.Αυτό είναι Χάρις.
    Ποιος πορεύεται σήμερα κατά την ΠΡΑΞΗ των Πατέρων; Δώσε μου διευθύνσεις τηλέφωνα και τρέχοντας θα του φιλήσω τα ποδαράκια του.
    ................
    Ο Ντοστογιέφσκι (που τον έχουμε στην προηγούμενη ανάρτηση), πολέμαγε με το πάθος της μνησικακίας για πολλά χρόνια.

    Εκτός των άλλων είχε να συγχωρήσει και το δολοφόνο μουζίκο που σκότωσε μαρτυρικά τον πατέρα του.
    Δεν ξέρω πώς και αν, τα κατάφερε.

    Πάντως κάθε φορά που βλέπω τη φωτό του Ντοστογιέφσκι στο βιβλίο του Κωστή Παπαγιώργη (το ξαναδιαβάζω)

    νοερά αναπέμπω και μια προσευχή για την ανάπαυση της ψυχής του Θεόδωρου(Φιοντόρ, οι Ρωσοι δεν προφέρουν το θ όπως εμείς)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ιωαννης18 Οκτωβρίου 2011 στις 5:02 μ.μ.

    Πολλοί από εμάς νομίζουν οτι τά πάθη είναι εμπόδιο στήν σωτηρία μας, και αγωνιζώμαστε κατά τών παθών μας. Ὰν πάμε όμως πιό βαθιά μέσα μας θα δούμε ότι οί δεσμεύσεις και εξαρτήσεις τής καρδιάς είναι οί ρίζες και γεννήτωρες τών παθών μας.

    Πάντα όταν προκύπτει μνησικακία, άς ψάξουμε με ειλικρίνια μέσα μας και οπωσδήποτε θά μας δείξει ο Θεός τήν αντικείμενη δέσμευση στήν καρδιά μας πού είναι και το πραγματικό έμπόδιο στήν σωτηρία μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου19 Οκτωβρίου 2011 στις 11:25 π.μ.

    Ιωάννη

    Χαίρομαι που είσαι πάντα βαθύς και δυνατός στον αγώνα σου, εκεί στη μακρινή Γερμανία.
    Ευχαριστώ που μας ενισχύεις με την κατάθεση της προσωπικής εμπειρίας σου.
    ;-)
    Ναι, τα πάθη αναφύονται σε έδαφος προαίρεσης προσωπικής μας.
    Εμείς τους δίνουμε τόπο για ανάπτυξη, καταρχήν.

    Ξεκινάμε, δυστυχώς, τη ζωή μας, γεμάτοι τυφλότητα.

    Μακάριος όποιος επιτρέπει στο Αγιο Πνεύμα να του ανοίξει λιγάκι τα μάτια, και ΔΕΙ...

    Ευλογημένοι οι ΟΡΩΝΤΕΣ... των παθών τις αιτίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος19 Οκτωβρίου 2011 στις 12:03 μ.μ.

    Η αιτία των παθών είμαι μία και μοναδική. ΕΓΩ! Απλά οι μορφές που παίρνει είναι τόσες πολλές και δοαφορετικές που ο αγώνας γίνεται πολύ δύσκολος. Το βρίσκεις εδώ, πάει αλλού, το ανακαλύπτεις πάλι και χάνεται ξανά. Λερναία Ύδρα το εγώ γεννά κι αναγεννιέται από την τέφρα. Μόνο η ταπείνωση αλλά κι αυτή με διάκριση. Οι χριστιανοί τα εγκλωβίζουν όλα μέσα σε ψυχαναγκαστικές διαδικασίες και χειροτερεύουν το πράγμα. Μακάρι να δώσει ο Θεός σε όλους τους ανθρώπους να ξεφύγουν, όσο μπορεί ο καθένας. Δεν μπορούν όλοι το ίδιο αλλά το ελάχιστο ο Θεός το πολλαπλασιάζει όταν διακρίνει τη διάθεση τους κάθε προσώπου. Πρόσωπο!! Μεγάλη λέξη που μόνο στην ορθοδοξία κυριαρχεί ως γεγονός, ως έννοια. Πάμε αλλού όμως αν κι η ταπείνωση κι όλα αφορούν το πρόσωπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου19 Οκτωβρίου 2011 στις 12:32 μ.μ.

    Αγαπημ.ανων. των 12:03

    Και ο Κύριος Ιησούς διέθετε ένα Πρόσωπο και ένα ΕΓΩ, δεν είχε;

    Όμως το ΚΑΘΑΓΙΑΣΕ ΤΕΛΕΙΑ.

    Εμείς σε Εκείνου το Πρότυπο, αποβλέποντες, το κατά δύναμη αγωνιζόμαστε.

    Έκαστος μπαίνει στη θάλασσα ή στον υπολογιστή του
    :-)
    και φτάνει ΌΠΟΥ του επιτρέψουν οι συγκυρίες,η προσωπική επιμέλεια και οι δυνατότητες που του δόθηκαν.

    Σημασία έχει ο ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΟΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ αγώνας για ΜΕΤΑ-ΝΟΙΑ(συνειδητοποίηση-αποφυγή των λαθών μας) ΚΑΙ ΣΥν-ΓΝΩΜΗ.

    ΑΝ ΔΕΝ ΣΥν-ΧΩΡΗΣΟΥΜΕ

    (ΠΡΩΤΟΙ εμείς, ΟΧΙ πρώτος ο "άλλος")

    ΔΕΝ ΘΑ ΣΥν-ΧΩΡΗΘΟΥΜΕ, τουτέστιν, δεν θα Συν-ΑΓΑΛΛΟΜΑΣΤΕ, ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ στην οποία θα μπούμε σε λίγο, πεθαίνοντας.

    ΟΥΔΕΙΣ δύναται ΝΑ ΘΑΨΕΙ ΖΩΝΤΑΝΑ ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ, ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΑ ΝΑ ΤΟΝ ΕΚΔΙΚΗΘΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ,
    ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΨΥΧΙΚΕΣ Ή ΣΩΜΑΤΙΚΕΣ Α-ΣΘΕΝΕΙΕΣ ή κολασμένες εξαρτήσεις, μέσα στο βάθος του επίγειου χρόνου του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ανώνυμος19 Οκτωβρίου 2011 στις 2:29 μ.μ.

    Συμφωνώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου19 Οκτωβρίου 2011 στις 3:09 μ.μ.

    :-)
    Τι χαρά που συμφωνείς ανων.της μεσημβρίας.

    Αν συμφωνήσουν δυο άνθρωποι σε ΟΛΑ εν Κυρίω, τότε γίνεται πραγματικά δυνατή και ευλογημένη η προσευχή τους υπέρ του σύμπαντος κόσμου.

    Είθε να μας δοθεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ανώνυμος19 Οκτωβρίου 2011 στις 3:19 μ.μ.

    ανων.της μεσημβρίας!!
    είναι έτσι;
    με τη λέξη μεσημβρία με οδήγησες στον άνθρωπο και στις φάσεις του...Σφίγκα... ;-)
    είμαι στη μεσημβρία!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου19 Οκτωβρίου 2011 στις 3:39 μ.μ.

    :-)

    Θυμήθηκες τον Οιδίποδα!
    Εμείς οι συνειδητά πιστεύοντες στην Ανάσταση πλεονεκτούμε έναντι των αρχαίων προγόνων μας και λυτρωνόμαστε απ' την παγίδα της Ειμαρμένης, δια της Χάριτος -εν Κυρίω.

    Εκεί στη "μεσημβρία"- αυξάνοντας οι εμπειρίες- πληθαίνει η φωτισμένη επί-γνωση "τοις κατά πρόθεσιν κλητοίς ούσιν"(προς Ρωμ.κεφ.η 28)
    βαθαίνει η επί-γνωση πάνω στα θέματα της ψυχής και του σώματος, σε όσους με πάθος την Αλήθεια, ανυστάκτως, αναζητούνε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου19 Οκτωβρίου 2011 στις 4:15 μ.μ.

    Y.Γ.
    Έλαβα μια ερώτηση.

    Δεν κατάλαβα πού αναφέρεται(οι γνωστές εμπλοκές με το γραπτό λόγο).
    ;-)
    Μουλάρωσε και το μηχανάκι. Δεν την ανεβάζει.
    Θα προσπαθήσω αργότερα. Προς το παρόν, πάω να ψάξω για χειμωνιάτικα ρουχαλάκια.

    Σας ευχαριστώ όλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ιωαννης20 Οκτωβρίου 2011 στις 7:08 μ.μ.

    Αγαπητή Σαλόγραια μου αρέσει που θίγεις το θέμα της συγχωρέσεως ως σχετικό της μνησικακίας.
    Εκ πείρας θα πω πάνω σ` αυτό ὅτι αν δέν συγχωρέσουμε εκ καρδίας τον κάθε πλησιóν, ο Θεός δέν θα μας απαλλάξει ποτέ από την διάθεση της αμαρτίας. Δεν σώζει η αποφυγή της αμαρτίας, ὅσο ὑπάρχει μέσα μας η διάθεση πρός αὐτή.
    Αλλά και η εκ καρδίας συγχώρεση του κάθε πλησιóν εἶναι και αυτό δώρο δικό Του, σε εκείνους που ειλικρινά ομολογούν και ζητούν με πολλά δάκρυα, ὅτι θέλουν να συγχωρέσουν αλλά δεν μπορούν.

    Η εκ καρδίας συγχώρεση εἶναι ο Ἵδιος ο Κύριος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου20 Οκτωβρίου 2011 στις 11:05 μ.μ.

    Ιωάννη

    ξέρω ότι σου ΔΟΘΗΚΕ η Χάρη της Συγνώμης ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ ΖΉΤΗΜΑ
    και ο λόγος σου ΠΟΛΥ με αναπαύει διότι είναι ευλογημένος λόγος -ΕΞ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ.

    Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)