Δε σ'έχω ανάγκη, ρε! Έχω τη δουλειά μου και τα λεφτά μου!

Λατρεμένο μου


Σήμερα Ψυχοσάββατο και θυμήθηκα τη μακαρίτισσα τη μανούλα μου- ο Θεός ας την αναπαύσει μετά του πατρός μου, στα ουράνια δώματα, τα απειράριθμα, τα χωρούντα μυριάδες μυριάδων ψυχών- αναλόγως του Φωτός -και της - εν αυταίς - ποιότητας και Χάρης- που όσο ζούσαν στην επίγεια κοιλάδα του Κλαυθμώνος- εμπόνως, αποταμίευσαν.

Και , λοιπόν, ενώ η συχωρεμένη ήτο πλήρης ασκητικών αρετών και ταπεινοφροσύνης, άμα της σβούριζε το τέρας της συζυγικής ζήλιας, τα μυαλά- ένεκα τα σιληπορδήματα του πατρός- προκειμένου να τον εκδικηθεί- όταν δεν κάπνιζε μπροστά στα μούτρα του για να του κάνει σκασάκια- του έφτυνε με ροχάλα θυμού, την τελευταία κουβέντα – πρώτη, και του φώναζε οργισμένα, με τσιρίδα κακιασμένη που την άκουγαν οι περίοικοι-βαβαί, παπαί, οτοτοτοί και λοιπά  επιφωνήματα της αρχαίας ελληνικής- έως και μισό χιλιόμετρο μακριά:

-Δε σ’έχω ανάγκη Ρεεεε!

Εγώ έχω τη δουλειά μου και τα λεφτάααα μου!

(Αυτή ήταν –ακριβώς- η σατανική φράση που το βαρύ και σέρτικο μπαμπά, τον έβγαζε απ’ τα ρούχα του... εντελώς!

Διότι ο μπαμπάς κατά καιρούς, λόγω των μεγαλεπηβόλων επαγγελματικών του σχεδίων έμενε «άεργος»όπως έγραφαν στο ενδεικτικό μου- του δημοτικού οι δασκάλοι, μάλιστα! «επάγγελμα πατρός:άεργος»

Απαίσια δήλωση.

Απαίσια βρομόλεξη το «άεργος».

Με είχε απερίγραπτα ταπεινώσει.

Διότι των άλλων παιδακιών ο μπαμπάς, μα μανάβικο θα χε, μα στραγάλια θα πούλαγε, μα αγρότης θα ταν,  όλο και κάποια δουλειά, θα έκανε!

Εμένα ο δικός μου κατά μεγάλες περιόδους ξαπλωνόταν ως «άεργος» πάνω στα ενδεικτικά του σχολείου μου και, χωνόταν ως ένα καρφί επιπλέον, μες στην αθώα καρδιά μου.

Ας ήμουν μικρή αδυνατούλα και ποοολύ χαζή, ήξερα τη σημασία του «άνεργος».

Τη σημασία του άεργος, αρχικά, δεν καταλάβαινα.

Μου το δίδαξαν όμως κι αυτό, οι καλοί μου δασκάλοι.

Το έψαξα.

Ρώτησα τη μαμά μου.

Και έμαθα ότι άεργος είναι αυτός που μπορεί μεν να εργαστεί, αλλά... τι ντροπή! ..ΔΕ γουστάρει να εργαστεί!

Τουτέστιν είναι τεμπεεεεεΕλης!


Τι ήταν δηλαδή ο άεργος, όπως έλεγαν τα λεξικά κι οι δασκάλοι και όπως η παιδική μου διάνοια, μετά τις μητρικές, ανελέητες εξηγήσεις, εμπέδωσε;


-Ήτο απλώς ένας κηφήνας, τουτέστιν, μια σερνική μέλισσα κατάλληλη μόνο για αναπαραγωγή και...αφόδευση!

- Είσαι με τα καλά σου; Γι αυτό στενοχωριόσουν;

Ασήμαντη εργασία, σου φαίνεται η εργασία της αφόδευσης και της αναπαραγωγής , μωρή Σαλογραία;

-Το γνωρίζω, ρε  όρνιο, ότι δεν είναι ασήμαντος, αλλά, τρέχα να πείσεις τους δασκάλους μου, του καιρού εκείνου- τους παλιοχουντικούς, τους ανέραστους, τους ξενέρωτους, που όλο διάβαζαν δήθεν και αυτοί -όπως ο Χριστόδουλός τους, στα χρόνια της δικτατορίας- και από παιδαγωγική δεν ξέραν την τύφλα τους, και με τις παλιολέξεις που γράφαν στα αριστούχα ενδεικτικά μου, με σταύρωναν και με πλήγωναν «κύμβαχον» -που λέει και το αγιολόγιο για τον Απόστολο Πέτρο- τουτέστιν, με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω- για μεγαλύτερη ταπείνωση...μπουχουχουουού!

-Εντάξει, εντάξει, μην εκνευρίζεσαι χρυσό μου, μην κλαίς...ένα απλό σχόλιο έκαναααα!

Λοιπόν;Πού είχαμε μείνει;

-Στην αρχή είχαμε μείνει- στάσου να πάω να φάω ένα κομμάτι γαλατόπιτα
( μέγκλα συνταγή ξαδέρφης Μιμίκας), που έφτιαξα χτες με τα χρυσά μου χεράκια- η ακαμάτρα,

(«μια φορά στα χίλια χρόνια γίνεται η αγάπη(γαλατόπιτα) αιώνια»), κάτσε να πετάξω μια μπουκιά καύσιμο στον εγκέφαλο- διότι νηστικός εγκέφαλος δεν πληκτρολογεί- και, έφτασαααα!

.........................................................................

Πάμε πάλι απ’την αρχή στην έναρξη του συζυγικού καβγά:

Έλεγε, λοιπόν,  η μαμά -η αείμνηστος, για πολλοστή φορά,   φουρκισμένα:
.....................................................................................

..........................................................................................................

-Δε σ’έχω ανάγκη ρεεεε!

Εγώ έχω τη δουλειά μου, και τα λεφτάααα μου!

-Άι στο διάολο εσύ, και τα λεφτάαααα σου!

απαντούσε αμέσως βρυχώμενος ο πατέρας μου, και έβγαινε από το σπίτι βροντώντας -σαν λαβωμένο θηρίο, την πόρτα πίσω του.

Χανόταν κάτι βδομάδες.

Κινητό δεν είχαμε.

Τηλέφωνο δεν είχαμε.

Νικολούλη δεν είχαμε(το κυριότερο)

Οι ελπίδες μας, για ανεύρεση στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό εναπόμεναν μόνο...

Επειδή όμως ακόμα και στην πιο μεγάλη τσαντίλα του, ο μακαρίτης, ένα σταυροκόπημα με πίστη ζωντανή, το έκανε, τον φύλαξε από λιμού, λοιμού, σεισμού, καταποντισμού, πυρός, μαχαίρας, πυροβολισμού, επιδρομής αλλοφύλων, τροχαίου, ο Κύριος, και τον πήρε από εγκεφαλικό και καρδιακό μαζί, στα 85 του, ο ευγενέστατος άγγελος του θανάτου.

Τον ευχαριστώ εκ καρδίας.

Θα είμαι αιωνίως, υπόχρεη.

.........................................

Σήμερα, ψυχοσάββατο, θυμήθηκα τις μετατεθείσες, στην αιώνια ζωή, ανθρώπινες ρίζες μου.

Θυμήθηκα τη μάνα και τον πατέρα.

Κάθε φορά που φτιάχνω τα Σάββατα, ένα πιάτο κόλλυβα, τα σπυριά το σιτάρι

μου θυμίζουν τα δικά μου, μυστικά δάκρυα.

Τα δικά τους, μυστικά δάκρυα.

 Μου θυμίζουν την αθάνατη φράση του Κυρίου που λέει ότι αν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει στη γή και δεν αποθάνει, πολύν καρπόν δεν θα φέρει...

...................................................................

-Μανούλα, είμαι βέβαιη , εκεί που είσαι πια, ότι κατάλαβες...

Κατάλαβες, πως όσο άσχημα και αν σου φέρθηκε-κατά δική σου δήλωση- μια ζωή ο άντρας σου,

όσα λεφτά περισσότερα και αν έβγαζες εσύ,

όσο όμορφη και ανεξάρτητη και αν ήσουν- δήθεν- εσύ,

στην πραγματικότητα,


επειδή

εκείνος, υπήρξε το άλλο σου μισό


το ευλογημένο,

Τον είχες πάααντα ανάγκη...


 Ευανθία η Σαλογραία
.....................................................................................................