Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Η παραβολή του Ασώτου


Τζετζεκάκι μου...

παραθέτοντάς  σου,   κείμενο του π. Αντωνίου Ρωμαίου- το αλίευσα απ' τη σελίδα του Ιερέα της Ανατολικής Εκκλησίας, και  με αφορμή την μέρα που ξημερώνει-  Δεύτερη Κυριακή του Τριώδιου-

ανακαλώ στη μνήμη,  εκείνη την αξέχαστη Κυριακή του Ασώτου- εδώ και μερικά  χρόνια στις Σπέτσες...

-Θυμάσαι;

 Φτάσαμε -ξημερώνοντας- απ'τον Πειραιά με το καράβι,  η Σιν, εσύ, ο Κώστας ο φίλος σας,  και γω, με  σάπφειρο  ουρανό, και νέφη που σχημάτιζαν τέλειο ροδόλευκο δίχτυ, πάνω μας- όσο  το βλέμμα απλώνονταν...

Είχες μακριά  ως  τη μέση, την καστανή σου χαίτη, φορούσες τα μαύρα δερμάτινα, και  μπήκες σαν άτι περήφανο, χωρίς να χαμηλώσεις το βλέμμα-αχ ο αέρας της επηρμένης νιότης σου-  στο ναό της Παναγίας της Γοργοεπήκοου-  στάθηκες λίγο- ίσα για να ρίξεις στάχτη στα μάτια της φουκαριάρας της  μάνας σου- και μετά  τρία  λεπτά -τόσο άντεξες- βγήκες έξω, στου ναού την αυλή, που καθόταν σταυροπόδι,  ο ιντερνετικός σου, ο ξανθόμαλλος έρωτας.

Εσείς  έξω.

Μέσα, ο μαρτυρικός γέροντας,  π. Χρυσόστομος Σπύρου.
 Βγήκε στην Ωραία Πύλη, ενδεδυμένος τη Χάρη.  
Διάβασε  την  Ευαγγελική περικοπή.

Τι ανάγνωση, απερίγραπτη,  ήταν εκείνη;
Τι έκφραση χαρμολύπης μέσ' στην ευλογημένη  φωνή του;
Τι θεία αγάπη;

Τίποτε συγκλονιστικότερο δεν έχω ακούσει στο  βίο μου, άπαντα...
...............................................................................................................................
"...έτι δε αυτού μακράν απέχοντος
είδεν αυτόν ο πατήρ αυτού
και ευσπλαγχνίσθη,
και δραμών
επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού
και κατεφίλησεν αυτόν"
................
Σε καταφιλώ  και γω με τη σειρά μου- η άσωτη...

Καλή Επιστροφή, να χουμε,  θησαυρέ   μου...

Σαλογραία
..............................................................................................................




Η παραβολή  του Ασώτου
του π. Αντωνίου Ρωμαίου


Η παραβολή αὐτή εἶναι ἡ διατύπωση τῆς πιό μεγάλης καί τῆς πιό ὁλοκληρωμένης καμπύλης πού διαγράφει ἡ ἀνθρώπινη ἀσωτεία.

Μέσα σ' αὐτήν τήν παραβολή ὁ Κύριος μᾶς δίνει νά κατανοήσουμε ὅλες τίς συντεταγμένες τῆς ἀνθρώπινης ἀσωτείας.

Καί ὁ πρῶτος υἱός ὁ νεώτερος, θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι εἶναι τό σύμβολο τῆς ὁρατῆς, τῆς ἐμφανοῦς ἀσωτείας, ἐνῶ ὁ πρεσβύτερος υἱός εἶναι τό σύμβολο τῆς ἀφανοῦς ἀσωτείας.

Τό 15ον κεφάλαιον τοῦ κατά Λουκᾶν Εὐαγγελίου, περιλαμβάνει καί ἄλλες παρα βολές, ὅπως τοῦ «ἀπολωλότος προβάτου», «τῆς ἀπωλεσθείσης δραχμῆς», τήν ὁποία ἀκολουθεῖ αὐτή τοῦ 'Ασώτου υἱοῦ.
Μέ αὐτήν τήν παραβολή ὁ Κύριος ἀπαντοῦσε στούς ἐπικριτές Του, γιατί ἦταν «φίλος τελωνῶν καί ἁμαρτωλῶν».
Ἄς πάρουμε τά πράγματα μέ τή σειρά:

Ὁ Πατέρας ἔχει δυό παιδιά.

Εἶναι χαρακτηριστικό σύμβολο ὅτι τή θέση τοῦ Πατέρα παίρνει ὁ Θεός.

Τά δυό παιδιά εἶναι οἱ δύο βασικές κατηγορίες τῶν ἀνθρώπων:

Αὐτοί πού θέλουν νά ζοῦν χωρίς τό Θεό καί αὐτοί πού θέλουν νά ζοῦν «ἐν Θεῷ».

Στήν παραβολή βέβαια ἔχουμε τό προβάδισμα τοῦ νεώτερου Υἱοῦ, ὁ ὁποῖος ζητάει ἀπό τόν Πατέρα τήν περιουσίαν πού τοῦ ἀνήκει.

Ὁ Κύριος λέει ὅτι ὁ Πατέρας «διεῖλεν αὐτοῖς τόν βίον».

Δέν λέει ὅτι ἔδωσε στό μικρό Υἱό αὐτό πού τοῦ ἀνῆκε, ἀλλά λέει ὅτι ἔδωσε καί στά δυό παιδιά, αὐτό πού τούς ἀνῆκε.

Ἐδῶ ἀκριβῶς ἔχουμε τή θεολογική τοποθέτηση ὅτι, ὁ Πανάγαθος Πατέρας ὅλων τῶν ἀνθρώπων προικίζει μέ τά ἴδια προσόντα ὅλους τούς ἀνθρώπους.

Δίνει σέ ὅλους τό αὐτεξούσιο, τήν ἐλευθερία, δίνει τά ψυχικά, τά σωματικά καί τά πνευματικά χαρίσματα, δίνει τίς δυνατότητες -πάντοτε μέσα σέ κάποιο περιβαλλοντικό πλαίσιο, σέ κάποια χωροχρο νική συντεταγμένη- δίνει τίς προϋποθέσεις στόν ἄνθρωπο νά ὑπάρξει καί νά λειτουργήσει τήν ὕπαρξή του, τήν προσωπικότητά του, μέ αὐτεξουσιότητα καί ἐλευθερία.

Ὁ ἕνας λοιπόν Υἱός παίρνει τήν περιουσία του καί φεύγει μακριά καί ἐκεῖ τήν διασκορπίζει μέ ζωή ἄσωτη, σπάταλη, ἁμαρτωλή.

Δέν μᾶς λέει ἡ παραβολή τί ἔκανε ὁ Πρεσβύτερος, ἀλλά ἀπό τήν ἐξέλιξι τῆς διηγήσεως εἶναι σαφές ὅτι, ἐφόσον τοῦ ἐδόθη ἡ περιουσία τήν πῆρε, ἀλλά δέν θέλησε νά ἀποχωριστεῖ ἀπό τόν Πατέρα.

Κράτησε ὁ δεύτερος Υἱός τήν θέση πού εἶχε στήν οἰκογένεια καί νομιμόφρων, ὑποτατεταγμένος, ἐργατι κός καί ἐπιμελής συνέχισε νά ζεῖ μέ τόν Πατέρα στό ἴδιο σπιτικό.'

Ενῶ ὅμως φαίνεται ἀπό τήν παραβολή ὅτι ὁ νεώτερος Υἱός φεύγει καί χωρίζεται ἀπό τόν Πατέρα, ὁ Πρεσβύτερος Υἱός δημιουργεῖ ἕναν ἄλλο χωρισμό πού δέν φαίνεται.

Ὁ Πατέρας παράλληλα δείχνει πώς ζεῖ τόν πόνο τοῦ χωρισμοῦ τοῦ νεώτερου Υἱοῦ, πώς πονάει, ἐνδιαφέρεται καί προσδοκᾶ τήν ἐπιστροφή του.

Ὁ Πρεσβύτερος Υἱός, ὅπως διαφαίνεται στή συμπεριφορά του στό τέλος τῆς παρα βολῆς, ἀπορρίπτει τόν νεώτερο Υἱό. Ἀπορρί πτει τόν ἀδελφό του, τόν ξεχνάει.

Ἀρχίζει νά διαφοροποιεῖ τήν συμπεριφορά του ἔναντι τοῦ ἀδελφοῦ του.

Δέν συμβαδίζει μέ τόν Πατέρα στά αἰσθήματα, στό σεβασμό τῆς προσωπικότητας, στήν ἀγάπη.

Κι αὐτός ὁ χωρισμός δέν φαίνεται.

Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη μορφή τῆς κρυφῆς ἀσωτείας.

Εἶναι ἀσωτεία τό ὅτι ὁ πρεσβύτερος Υἱός δέν τρέφει τά αἰσθήματα, τή σκέψη, τά φρονήματα, τή λαχτάρα, τήν ἀγωνία, τήν ἀγάπη γιά τόν ἀδελφό του.

Ὅλα αὐτά δηλαδή πού τρέφει ὁ Πατέρας γιά τό νεώτερο παιδί Του.

Ὁ ἄνθρωπος χωρίς τό Θεό ἀρχίζει νά ζεῖ τή ζωή του, νά ὑπάρχει γιά τήν ἡδονή, νά τρυγᾶ τόν καρπό της μέχρι τό τέλος καί νά ἐξανντλεῖ τίς ψυχοσωματικές του δυνάμεις σ' αὐτό τό κυνηγητό τῆς ἡδονῆς. '

Εξαχρειώνεται καί βάζει τόν ἑαυτό του στήν κατάσταση τοῦ ὑποβαθμισμένου ὄντος, ἀκόμα πιό κάτω καί ἀπό τά ζῶα.

Δέν ἔχει τή δυνατότητα νά φάει οὔτε τήν τροφή τῶν ζώων πού βόσκει.

Ὅλα αὐτά εἶναι συμβολικά καί φανερώνουν ἀκριβῶς ὅτι ὁ ἄνθρωπος πού κυνηγάει τήν ἡδονή εὐτελίζεται, μειώνεται διαρκῶς μέχρι πού ἄν δέν μετανοήσει καταστρέφεται.

«Δαπανήσαντος δέ αὐτοῦ τά πάντα... οὐδείς ἐδίδου αὐτῷ...».

Μέχρι ἐδῶ διαγράφεται σ' αὐτούς τούς στίχους ὅλη ἡ ἐξαχρείωση τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας, ἡ ὁποία θέλει νά ζήσει μακριά ἀπό τό Θεό, μέ τήν σπατάλη τῶν χαρισμάτων, σέ μιά «φιλία» μέ τούς ἀνθρώπους.

Φιλία πού δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά παράχρηση ἤ κατάκριση τοῦ ἑνός ἀπό τόν ἄλλο.

Αὐτή ἡ φιλία δέν εἶναι βοηθητική, εὐφρόσυνη.

 Προκαλεῖ εὐχαρίστηση στά αἰσθητήρια, ἀλλά δέν εὐφραίνει πνευματικά, δέν παραμένει μετά ἀπό αὐτές τίς παραχρήσεις καί καταχρήσεις, δέν ἀφήνει τίποτα πού νά γεμίζει τόν ἄνθρωπο.

Ὁ Πρεσβύτερος Υἱός φαίνεται -ἀπό τήν εἰκόνα πού μᾶς δίδεται στό τέλος- ὅτι εἶναι ἄνθρωπος τοῦ μόχθου, τῆς νομιμότητας, τῆς ὑποταγῆς στό Θεό.

Διατηρεῖ ἐπίσης μέσα του τήν ἐπιθυμία τῆς ἀπολαύσεως, τὴς εὐφροσύνης, ἀλλά δέν τήν φανερώνει. Δέν τήν ἀνακοινώνει. Δέν τήν διεκδικεῖ. Δέν ζητάει τίποτα ἀπό τόν Πατέρα.

Τήν στερεῖται φαινομενικά ἑκουσίως, ἀλλά μέσα του τήν κρατάει ὁλοζώντανη.

Εἶναι κάτι πού τό ζῆ ἔξω ἀπό τή σχέση Του μέ τόν Πατέρα.'

Εδῶ διαφαίνεται μιά ἄλλη πλευρά τῆς ἀσωτείας.

Είναι «ἀσωτεία» τό νά κρατᾶμε ἐπιθυμίες, θελήματα, δικαιώματα, σκέψεις, πού δέν τολμᾶμε νά ἀνακοινώσουμε στό Θεό Πατέρα, πού δέν μποροῦμε νά τά κάνουμε προσευχή.

Κι αὐτή ἡ ἀσωτεία εἶναι πολύ βαθιά μέσα μας, πού μᾶς ἐξαχρειώνει χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε.

Ἐνῶ ἡ ἄλλη πλευρά τοῦ νεώτερου υἱοῦ εἶναι τόσο φανερή καί κραυγαλέα.

Ὁ Πρεσβύτερος Υἱός ζῆ ἔντονα αὐτή τήν κατάσταση, «τοσαῦτα χρόνια δουλεύω σοι...» κι αὐτό φανερώνεται μέ τό λόγο του.

 Ὄχι μόνον λοιπόν ἔχει ζωντανή αὐτή τήν ἐπιθυμία, ἀλλά μέσα στήν ἀπομόνωσή του, μέσα στήν αὐτονόμησή του τήν κρυφή, κάνει αὐτή τήν ἐπιθυμία κριτήριο γιά νά ἀναπτύξει τήν ἐπιθετικότητα ἐναντίον τοῦ Θεοῦ Πατέρα, ὅταν ἀργότερα 'Εκεῖνος θά δείξει τή στοργή Του στόν νεώτερο Ἄσωτο Υἱό πού ἐπιστρέφει.



πηγή: ΙΜΚΒΥ
You might also like:
Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2010/01/blog-post_30.html#ixzz1ERkfKTy8

22 σχόλια:

  1. Με τρελαίνει ο Κύριος...!

    Είμαι(ήμουν καλύτερα) με το δίκαννο στο χέρι μήπως τσιμπήσω κάτι χαζό...

    Δεν χορταίνω την Σοφια Του και την Ευσπλαχνία Tου...!

    BASILIKH

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπέροχο το Κείμενο. Όντως Διδακτικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ελαβα ενα ευγενικο σχολιάκι δεν μου το ανεβαζειθα προσπαθησω αργοτερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Υπέροχη ανάλυση. Δεν την έχω ξανασυναντήσει.

    "....Διατηρεῖ ἐπίσης μέσα του τήν ἐπιθυμία τῆς ἀπολαύσεως, τὴς εὐφροσύνης, ἀλλά δέν τήν φανερώνει. Δέν τήν ἀνακοινώνει. Δέν τήν διεκδικεῖ. Δέν ζητάει τίποτα ἀπό τόν Πατέρα..."

    Πάνω σ' αυτό το σημείο είχα κάνει έναν λογισμό.

    Μου φαινόταν ότι κατά βάθος ο μεγάλος ζήλευε τον μικρό για τις απολαύσεις που είχε την τόλμη να διεκδικήσει.

    Αν ο μεγάλος πίστευε πραγματικά ότι ο δρόμος του μικρού στην ουσία δεν άξιζε, τότε θα τον λυπόταν και θα είχε την ίδια αγωνία με τον Πατέρα.

    Θα ήταν ΙΔΙΟΣ με τον Πατέρα.

    Ο Πατέρας, μας θέλει ίδιους με Αυτόν. (τουλάχιστον στην προαίρεση)

    Όλα τα άλλα τα δίνει ο Ίδιος ΥΠΕΡΕΚΠΕΡΙΣΣΟΎ.

    Ο Θεός να δίνει δύναμη και να σκεπάζει τον πατέρα Αντώνιο...

    Παναγιώτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ευαγγέλιο, μέσα στο Ευαγγέλιο αυτή η περικοπή...
    (το άκουσα,δεν είναι δικό μου και συμφωνώ απολύτως)

    Δεν αντέχω να μην πω κάτι προσωπικό...

    Μέχρι κάποια ηλικία πίστευα ότι ταυτιζόμουν με τον μεγάλο αδερφό. (και του έδινα και δίκαιο γι΄αυτά που έλεγε...(η τύφλα μου η μαύρη))

    Όταν κάποτε συνειδητοποίησα ότι είμαι ο μικρός έπαθα σοκ (πραγματικά το λέω).

    Το εύχομαι σε όλους όσους αγαπώ εν Χριστώ.

    Από τότε τα βήματά μου με έφεραν σιγά-σιγά στην εκκλησία...

    Ζει Κύριος ο Θεός.

    Παναγιώτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Και μενα μου άρεσε παραπολύ η ανάλυση του π.Αντωνιου Ρωμαίου.
    Απο τη σκληρότητα του πρεσβύτερου υιού της παραβολής, έχει δυσφημιστεί ο χριστιανισμός για αιώνες.
    Νομίζω ότιεναλλάξ και κατά περίσταση, έκαστη ύπαρξη εκφράζεται και με τα δύο, ισως και με τα τρια πρόσωπα της παραβολής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ενα μικρό δωράκι για την ημέρα:
    Ακούστε αυτό:

    http://www.youtube.com/watch?v=bIt-r-vTwPE

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Υπέροχος πίνακας του Rembrandt:
    "The return of the Prodigal Son"!
    Που τον βρήκες χρυσαφένια μου; μπράβο σου!
    Mε είχε εντυπωσιάσει περισσότερο απ`όλους τους πίνακες του Ερμιτάζ στην Αγία Πετρούπολη!
    Ήταν όλη η παραβολή του Ευαγγελίου συνεπτυγμένη!
    θ`αρχίσω να σε θαυμάζω γιά τις επιλογές με τις οποίες διανθίζεις τις αναρτήσεις σου, ΕΥΓΕ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γρηγόρη, κομμένοι οι θαυμασμοί για να μην έχουμε ντράβαλααα!
    ;-(
    Ιδέα δεν είχα ότι ήταν στο Ερμιτάζ, ιδέα δεν είχα ότι ήταν του Ρέμπραντ, εγώ ΑΠΛΩΣ τον ανέβασα, διότι ο Πατέρας, μοιάζει όλόιδιος στη μορφή με τον αγιώτατο και ταπεινώτατο και πατρικώτατο π.Χρυσόστομο Σπύρου, των Σπετσών...
    (βλέπεις τα ω στην ορθογραφία-με τα παραθετικά του επιθέτου...το ω μέγα είναι στη αρχαία ελληνική προφορά...οο... το έγραψα με ω για να δηλώσω την έμφαση στην αγιότητα...και πατρικότητα...και ταπεινότητα...)
    ;-)

    Λοιπόν...
    Εντελώς για καθαρά συναισθηματικούς λόγους έκανα την επιλογή, περιστεράκι μου.

    Από Τέχνη, όπως, από μαγειρική και από άπειρα άλλα ΔΕ σκαμπάζω γρυ!

    Αφού όμως με συμπαθείς, γουστάρωωωω, και καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι που θα λεγε και η κοπελάρα η Στέλα μου...

    Χαίρε εν Κυρίω πάντοτε
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ...καλά ντέ! μη με δείρεις κιόλας!
    Πάντως σ`αυτόν τον πίνακα με εντυπωσίασε κι εμένα "ο εύσπλαχνος πατήρ" και η όλη χρωματουργία που του δίδει φως σε αντίθεση με τα άλλα πρόσωπα της σύνθεσης...ο δε άσωτος σαν να φωτίζεται από τον Πατέρα!
    Είναι εντυπωσιακό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σαλογραία, επίτρεψέ μου να γράψω έναν ύμνο που ψάλλεται στον όρθρο τις Κυριακές του Τριωδίου:

    Της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας ζωοδότα
    (Ζωοδότα Χριστέ, άνοιξέ μου την πύλη της μετανοίας)

    ορθρίζει γαρ το πνεύμα μου προς ναόν τον άγιόν σου
    (από την αυγή το πνεύμα μου Σε υμνεί, στραμμένο προς τον άγιο ναό Σου)

    ναόν φέρων του σώματος όλον εσπιλωμένον
    (έχοντας το ναό του σώματός μου όλο βρομισμένο)

    αλλ΄ως οικτίρμων κάθαρον ευσπλάγχνω σου ελέει
    (αλλά εσύ που λυπάσαι, κάνε με πάλι καθαρό, με το σπλαγχνικό έλεός Σου)

    Παναγιώτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Παναγιώτη
    ευχαριστώ

    (Να ακούσει ο άνθρωπος ψαλλόμενο όπως πρέπει αυτόν τον βυζαντινό ύμνο, να λιώσει επί τόπου, να γίνει χώμαααα!
    Αλλά δυστυχώς, ΣΠΑΝΙΩΣ πια τον αποδίδουν όπως αξίζει σε τέτοια λόγια...σε τέτοια μουσική...)
    Συνήθως οι ψάλτες, χάνονται μέσα σε τέτοια κολασμένη κενοδοξία, που ο ύμνος , χάνει το περισσότερο μέρος από τη δύναμή του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Κομμάτια μ'έκανε η αποστροφή στο Τζετζεκάκι σου!
    Μου θύμισε τη μανούλα μου...
    Υπομονή μαμά μου,να'ρθει η ώρα μου,να σταματήσω να ψευτοχορταίνω με τα ξυλοκέρατά μου!
    Φιλιά και στις δυό σας-

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ;-)Αγαπημένο μου....

    Φέτος για πρώτη φορά, πρόσεξα στην παραβολή του Ασώτου, ότι ο υιός τράβαγε τέτοια ψοφόπεινα, που επιθυμούσε να μασουλήξει έστω, απ' την τροφή των χοίρων, αλλά ούτε αυτό το άθλιο γεύμα, του επιτρεπόταν να λάβει...

    Και κει... μέσ'στην απόγνωση, θυμήθηκε το Σπίτι του Πατέρα, όπου και οι δούλοι χόρταιναν...πόσω μάλλον οι υιοί...και ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ...
    να πάρει το δρόμο της επιστροφής...επειδή συνειδητοποίησε την ΑΛΗΘΙΝΗ, την αγάπη.

    Η ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑ του Πατέρα, ΜΟΝΟ,
    ΑΠΟΔΕΙΧΤΗΚΕ ΖΩΗΦΟΡΟΣ ΑΓΑΠΗ...

    Τα λοιπά, ΟΛΑ ΥΠΗΡΞΑΝ ξυλοκέρατα, ίνα μη είπω, ποντικούραδα...

    ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Σαλογραία μας καλησπέρα,

    έστειλα προχθές κάτι εδώ,
    Δεν ξέρω, το πήρες;
    Ίσως και να χάθηκε..
    Λάμπρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Σαλογραία, ευτυχώς τον έχω ακούσει από πολύ καλό ψάλτη και είναι πραγματικά υπέροχος ύμνος.

    Συμφωνώ με την προλαλήσασα ότι μας έκανες λοιώμα με το "τζετζεκάκι σου..." (Μόνο που απ΄ ό,τι κατάλαβα αφορά γιό και όχι κόρη)

    Ξέρεις, όλοι οι γονείς πάνω-κάτω το νοιώθουμε...

    Η ελπίδα μου είναι στον Θεό.

    Προσέχω μόνο τα λόγια μου να συμφωνούν με τις πράξεις μου και δεν αποφεύγω να με βλέπουν να προσεύχομαι (όπως όφειλα...).

    Πιστεύω πως θα λειτουργήσει σαν σπόρος Χριστού στην καρδιά τους και θα φυτρώσει όταν ο Κύριος ευοδώσει.

    Ζεί Κύριος ο Θεός

    Παναγιώτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Παναγιώτη φίλτατε

    Η ελπίς, ΟΥ ΚΑΤΑΙΣΧΥΝΕΙ...
    ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΑΠΟΛΥΤΑ, ΚΑΙ ΤΟ ΕΧΩ ΔΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ πάμπολλες φορές...

    "Τζετζεκάκι μου"με αποκαλούσε τρυφερά ο πρώτος γιος, όταν ήταν πολύ μικρός, και μετά άρχισα και γω να τον προσφωνώ έτσι, καμια φορά...

    Ας μου συχωρέσει ο Κύριος τα μύρια λάθη της ανατροφής...
    Ας τα διορθώσει Εκείνος με τον τρόπο που καλύτερα μπορεί και γνωρίζει...

    Όταν έρχεται η Ώρα η δική Του, τότε ..."αναβαίνουσιν όρη και καταβαίνουσιν πεδία, εις τόπον όν" εθεμελίωσεν αυτά...

    Περιμένω...

    Θα περιμένω πάντα την Επιστροφή... προσκαρτερούσα τη κλάσει του άρτου και τη διδαχή...

    Ας ευχόμαστε, για τα χαμένα παιδιά όλου του κόσμου...
    Είμαστε και μεις μέσα σ'αυτά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Άντε τώρα να θυμηθώ...
    (τι έγραφα στο σχόλιο που χάθηκε)

    Δεν πειράζει, κατ αρχάς χαιρετούσα μετά την μακροχρόνια απουσία απ το θαυμάσιο, όσο και ''δύσκολο'' ιστολόγιό σου και μετά διερωτώμην αν ξέρουμε τι έγινε στο τέλος της παραβολής.

    Δεν μας λέει νομίζω τι έγινε με τον πρωτότοκο.
    Δεν μας λέει ούτε αν μετάνοιωσε, ούτε αν συνέχισε κατά τον ίδιο τρόπο...
    Άρα καταλαβαίνω, πως έγινε μια ανάπτυξη πάνω σε μια υποθετική βάση, για χάρη της παιδαγωγίας μας απ τον αγαπητό μας πατέρα Αντώνιο.

    Θα μου πεις τώρα, τι τρώγεσαι με τα ρούχα σου ;
    Εντάξει, απλά δεν είχα σχηματίσει τέτοια εντύπωση χρόνια τώρα και μάλιστα είχα καλό λογισμό,δόξα τω Θεώ, πως με την σιωπή από μέρους της παραβολής, ένοιωθα πως υπήρξε συνειδητοποίηση απο μέρους του πρωτότοκου, της όλης του αρρωστημένης συμπεριφοράς.

    Τέλος, ο Παναγιώτης μ άρεσε που έγραψε πως αν ήταν αλλιώς για τον πρωτότοκο, θάπρεπε να τον λυπόταν τον άσωτο και μετά να χαιρόταν.

    Κατεβαίνω σχετικά συχνά Πάτρα τελευταία και είναι αλήθεια δεν βλέπω τον θόρυβο άλλων ετών. Καλό απο μια άποψη...

    Λάμπρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Λάμπρο μου
    να είσαι πάντα καλά...
    Στην Πάτρα ο κόσμος είναι μουδιασμένος.
    Εχουν κλείσει πολλά εμπορικά καταστήματα σε κεντρικούς δρόμους και μόνο κέφι για καρναβάλια δεν νομίζω να έχουν οι άνθρωποι.
    Όπως το λες...
    Εντάξει...
    Καιρός δεν ήταν να έρθουμε και λίγο εις εαυτούς;

    Το είχαν παρακάνει οι κοσμικοί Πατρινοί
    με το σεξ-άλωμα το αποκριάτικο...

    Μένω σε αυτή την πόλη, κοντά τρεις δεκαετίες, και όταν έρχεται το καρναβάλι...κρύβομαι μέχρι να περάσει η... θύελλα.
    Μια φρίκη μου φαίνεται αυτή η τρέλα...
    Δεν έχω την δέουσα κατανόηση...
    :-)
    Ευτυχώς ο Κύριος έχει απεριόριστη υπομονή με όλους μας...
    Καλό υπόλοιπο Τριώδιο εύχομαι, περιστεράκι μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή