Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Η υπέροχη μπουγάδα της εξομολόγησης(επανάληψη)



Για την ευλογημένη ψυχή που αγαπάει τις εξομολογήσεις, μια εκ δευτέρου παρουσίαση, παλαιότερης ανάρτησης της Σαλογραίας  με τίτλο: "Η υπέροχη μπουγάδα της εξομολόγησης"από το http://salograia.blogspot.gr/2009/10/blog-post_15.html

Σκέφτομαι ότι είναι ευκαιρία τώρα το καλοκαιράκι να βρεί ο καθένας μας, κάποιον καλό παππούλη, κατά προτίμηση -δική μου προτίμηση-

μισόκουφο, μισότυφλο, υπέργηρο και ε π ι ε ι κ ή
(για την επιείκεια πάρτε πληροφορίες από τους γειτόνους)

και σε αυτόν τον ιερέα της Ορθόδοξης Εκκλησίας να αποθέσει το φορτίο που του πιέζει τη συνείδηση καθ' οποιονδήποτε τρόπο.

Αν το κάνεις, κερδίζεις από μένα δωράκι, μια ωραία Τεντούρα-Κάστρο, της Πάτρας!

Σε φιλώ πάντα με αγάπη φτερωτή, σαν γλαράκι στην ακροθαλασσιά

Σαλογραία
..............................................................................


Θυμάσαι λατρεμένο μου, που πηγαίναμε για εξομολόγηση όταν ήσασταν μικρούλια;

Όταν είδατε τον καλό σας πατέρα να πλησιάζει και κείνος με τη σειρά του, στον πνευματικό, γουρλώσατε τα παιδικά σας ματάκια και σχολιάσατε:

-Πάει και ο μπαμπάς για εξομολόγηση;
Μα τι έχει να πεί αυτός;
Αυτός είναι, σχεδόν, αναμάρτητος!

Θυμάμαι πόσο πολύ γέλασα.
Πόσο αστείο, μού φάνηκε.

Όμως, η αλήθεια είναι ότι την εξομολόγηση, όλοι τη χρειαζόμαστε.

Και μπαμπάδες φαινομενικά αναμάρτητοι, και παπάδες δήθεν άγιοι, και δεσποτάδες και πατριαρχάδες, δήθεν αγιότεροι.

Οι άνθρωποι που από μικροί συνηθίζουν να εξομολογούνται, είναι σε πλεονεκτική ψυχολογική θέση, σε σχέση με κείνους που δεν ακολούθησαν παιδιόθεν, την ευλογημένη και ψυχοσωτήρια πρακτική της.

Όχι ότι αυτοί που έμαθαν τη διαδικασία, καταλαβαίνουν και επακριβώς τη χρησιμότητά της.

-Όοοχι!

Ωστόσο, το γεγονός ότι τηρούν το τυπικό της- έστω και χωρίς ιδιαίτερη επίγνωση για τα οφέλη που απορρέουν- τους βοηθάει, ακριβώς όπως βοηθείται ο καθένας- αν ασκείται συχνά με οποιοδήποτε τρόπο, και ας μην έχει ιδέα, ποιά σημεία του σώματός του, ευεργετούνται εκ της ασκήσεως, ιδιαίτερα.

Όσοι συντηρούν ζωντανή σχέση με την Εκκλησία, γνωρίζουν το τυπικό τής εξομολογήσεως, πώς ξετυλίγεται.

Κάποιοι, ασχετότεροι, φέρνουν αντίρρηση:

-Δεν είναι ανάγκη να πω, ό,τι με βαραίνει σε έναν τραγόπαπα- εννοώντας έναν άθλιο και φανερά αμαρτωλό, Ορθόδοξο ιερέα.

-Θα τα ψιθυρίσω σε μια εικόνα, θα τα βγάλω σ' ένα φίλο, σ' ένα ψυχίατρο που διαθέτει και επιστημονική κατάρτιση μεγαλύτερη και, είναι το ίδιο!

- Λοιπόν, είσαι πολύ μακριά νυχτωμένος, περιστεράκι μου!

ΔΕΝ είναι το ίδιο!
Δεν είναι το ίδιο!
Δεν είναι το ίδιο!

-Πώς το αποδεικνύεις αυτό;θα με ρωτήσεις, κουλτουριάρικα ενοχλημένος.

-Το αποδεικνύω, από την αίσθηση της ψυχής, μετά την ολοκλήρωση του Μυστηρίου, οπότε υπάρχει ένα Φως μέσα μας, μια γεύση πνευματικής χαράς, που είναι τόσο μεγαλύτερη, όσο μεγαλύτερη υπήρξε η επίγνωση και η ταπείνωση με την οποία η ψυχή μας, εξαγόρευσε τους λογισμούς και τα πεπραγμένα της.

Επίσης το αποδεικνύω(στον εαυτό μου κυρίως, με ενδιαφέρει να το αποδείξω) και από την παρατήρηση ότι μετά την εξομολόγηση, νιώθω - ως και ο κάθε- τιμίως- αγωνιζόμενος πιστός- να λιγοστεύουν στην καρδιά μου, οι εξουσίες των διαφόρων παθών που την ταλανίζουν.

Έχω φίλους, που τους βάραιναν διάφορα.

Πήγαν αρχικά σε ψυχίατρους και ξαναπήγαν.

Δεν είδαν θεραπεία.
Θεραπεία με χάπια δεν αποτελεί θεραπεία.
Είναι απλή συντήρηση στον άρρωστο, μέχρι να βγει η ψυχή του.

Όταν αποφάσισαν να καταφύγουν σε Ορθόδοξο πετραχήλι-ύστερα από σχετική έρευνα για τον εμπειρότερο πνευματικό- η Χάρη του Αγίου Πνεύματος, τούς επισκίασε μέχρι δακρύων...

Αναφορά στην ευλογία της εξομολόγησης -με ευχάριστη έκπληξή μου- συνάντησα και στο βιβλίο: "Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος συνεχίζεται" του Ψυχίατρου Σκοτ Πεκ, από τις εκδόσεις "Κέδρος".

Σε κάποια σελίδα του, καταγράφεται μια συγκινητική ιστορία για τη μυστική ευλογία και απελευθέρωση που απορρέει από τη συγκεκριμένη πρακτική.
Αυτό ομολογώ ότι από Αμερικάνο, φημισμένο ψυχοθεραπευτή -σπουδασμένο στο Χάρβαρντ- δεν το περίμενα να το διαβάσω!

Ήταν απ'τα απροσδόκητα!

Όμως, θα το επαναλάβω:

Είναι άλλο η άφεση των αμαρτιών που τη συνείδησή μας βαραίνουν, και που με την εξαγόρευση-σε ιερέα εντεταλμένο προς τούτο- απαλείφονται, και άλλο η πνευματική καθοδήγηση-ανάλυση των παθών και των αιτιών τους, που χρειάζεται δια βίου να κάνουμε, κάθε τόσο, με τη βοήθεια πνευματικού οδηγού Ορθόδοξου, ο οποίος μπορεί και να μην συμπίπτει υποχρεωτικά με το πρόσωπο του εξομολόγου ιερέα, μπορεί να είναι και απλός μοναχός ή και λαικός με ιδιαίτερη φώτιση, όπως σοφά αναλύει ο Κάλλιστος Γουέρ στο έργο του "Η Εντός ημών Βασιλεία".

Δεν αναπαύεται εύκολα η κάθε ψυχή στον καθένα,όσα ράσα και να φοράει όσα κηρύγματα και να κάνει.

Είναι ένας μεγάλος κόπος, να ψάξεις και να βρεις τον πνευματικό οδηγό που θα μπορέσει πρώτα και κύρια υπομονετικά να σε α κ ο ύ σ ε ι , μετά να κ α τ α λ ά β ε ι, το βάσανό σου, και μετά, με τις φωτισμένες από την πατερική εμπειρία και σοφία συμβουλές και τους χειρισμούς, να σε ο δ η γ ή σ ε ι πραγματικά- και όχι αφηρημένα και κατά φαντασίαν- με τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος, σε περαιτέρω συνειδητοποίηση, ωριμότητα και απελευθέρωση από τα ψυχοκτόνα πάθη.

Σεργιανώντας κάπου στο διαδίκτυο, διάβασα μια φράση, κάποιου αμφισβητία και πολέμιου:

Την πέταξε σαν φτυσιά:<η εξευτελιστική εξομολόγηση>

-Ναι, ενίοτε, έτσι μπορεί κάποιος, να την βιώσει την εξομολόγηση.

Σαν εξευτελισμό, το να αποκαλύψεις -στα μάτια ενός τρίτου, που επιτέλους δεν σου φαίνεται καθόλου αγιότερος απο σένα-τα προσωπικά σου βιώματα.

Αυτό είναι ένα πρόβλημα.

(Ειδικά όταν ο εξομολόγος ειναι φαρισαίος επηρμένος από τις κατά κόσμον περγαμηνές του).

Ιδιαίτερα, για μεγάλους στην ηλικία και επί χρόνια ανεξομολόγητους που κουβαλάνε βάρη πολλά επάνω τους και που διστάζουν -από τον άφατο εγωκεντρισμό τους- να τα επιδείξουν και να τα ξεφορτωθούνε.

Λένε τα σχετικά βιβλιαράκια των οδηγιών με εξομολόγηση:

"Δεν πρέπει να ντρέπεσαι να δείχνεις τις πληγές σου στον πνευματικό γιατρό!"

-Αχ χρυσούλι μου, εύκολο να το λες.

Στην πράξη είναι πανδύσκολο!

Ειδικά με τις γυναίκες.

Μου εκμυστηρεύτηκε μια εκλεκτή, ηλικιωμένη κυρία, πόσο ντρεπόταν να πεί στον εξομολόγο, ότι όταν ήταν νέα, στο χωριό που έμενε, έδινε τα πρώτα της κρυφά ραντεβού με τον μετέπειτα άντρα της, στο κοιμητήριο(!) του χωριού-επειδή εκεί δεν πάταγε ούτε αρουραίος, τις νύχτες- και δεν κινδύνευαν να τους φωτογραφίσουν αδιάκριτα βλέμματα...

Πόσο ντρεπόταν να ξεστομίσει ότι ανήμερα Μ. Παρασκευή
(ναι, ναι, η Μ. Παρασκευή ήταν που την πείραζε περισσότερο και από το νεκροταφείο, λατρεμένο μου,)
εκείνη επάνω στους κρύους τάφους, αγκάλιαζε περιπαθώς τον αγαπημένο της υπό το χλωμό -ως πεθαμένος- σεληνόφως, και έδινε όρκους για αγάπη πέρα από τη ζωή και το θάνατο, όρκους που- πάντως- η ίδια, με θρησκευτική ευλάβεια θα έλεγα, δια βίου, τούς τήρησε!

Λοιπόν-δεν θα κουραστώ να το διατυπώνω σε όλους τους τόνους:

Η εξομολόγηση, είτε το καταλαβαίνουμε με την επιστημονική λογική μας, είτε όχι, είναι κάτι πάνω και από απαραίτητο στη ζωή μας.
Ανήκει στις Εντολές, που πρέπει οπωσδήποτε να τηρήσουμε άν θέλουμε να προχωρήσει το πρόγραμμα της ζωής μας σωστά και να εισέλθουμε στη Χαρά της Ουράνιας Βασιλείας, που περιμένει όσους με σοφία εγκεντρίστηκαν στο Σώμα του Χριστού, ενόσω ζούσαν ακόμη στο φθαρτό τούτο κόσμο.

Χωρίς την Εξομολόγηση σε Ορθόδοξο ιερέα και χωρίς συνεχή Θεία Μετάληψη, δεν ολοκληρώνεται η σωτηρία μας, με βάση το αψευδές στόμα του Κυρίου μας, με βάση την εμπειρία Πάντων των Αγίων.

Αν δεν έχουμε το θάρρος να πάμε σε ένα γνωστό παπά, ας πάμε σε έναν(με καλές συστάσεις) άγνωστο.

Ας τον χρησιμοποίησουμε-επιτέλους-και σαν σκουπιδιάρη!

Μας συμφέρει!

Τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών, αδελφή μου Αικατερίνα.

Ας πλησιάσουμε και ας του πούμε:

-Πάρε καλέ μου άνθρωπε, αυτή τη σκουπιδοσακούλα μου, και κάψ'τη να πάει να χαθεί η βρόμα που έχει μέσα, να ελαφρώσω ο άνθρωπος!

Πίσω από τον κάθε Ορθόδοξο ιερέα, αοράτως παρευρίσκεται ο Χριστός, ο Αθάνατος, Αιώνιος, Αγαπημένος Σκουπιδιάρης, που παίρνει τα σκουπίδια μας δια της Μετανοίας και της Εξαγορεύσεως, τα καίει, τα πετάει ως τέφρα κάτω από τη Γέφυρα Ρίου Αντίρριου, και μας Λυτρώνει!

Ό,τι και να σου αναπτύσσει κάποιος ως θεωρία, μονάχα, αν ζήσεις την εμπειρία, θα εισέλθεις στο κλίμα της μεγάλης, Χαράς, της ευλογημένης.

Μια δοκιμή, λατρεμένο μου, θα σε πείσει!

Σαλογραία

................................................

15 σχόλια:

  1. {POLY WRAIA FOTO,an kai aaaaasxeti!!!! :-) !!!}

    salooooooooooooooooooooooo
    koykou!
    μα μόνον όταν τα πούμε όοοοολα με διάθεση αυτοεξευτελισμου=να μη δικαιολογήσουμε καθόλου τον εαυτο μας...αντιθετως να τον κατηγορούμε...για όλα...μονο τοτε εχουμε αληθινη μετάνοια για οσα λαθη/αμαρτίες πραξαμε...

    σκοπος μας δεν είναι να ωραιοποιήσουμε καμιά κατασταση στις πτωσεις μας....
    αντιθετως...να δειξουμε την λεπρα μας για να βρούμε ιαση....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμφωνώ και επαυξάνω!
    Έτσι ακριβώς είναι, και συνυπογράφω κάθε λέξη σου Σαλογραία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ανων.

    Γιατί άσχετη η φωτό με τα βρακιά; δεν έχεις ακούσει που λένε οι κακοί στους καλούς στις ταινίες:

    -Θα σου βγάλω μωρή πατσαβούρα, τα άπλυτά σου στα φόρα, για να μάθει όλος ο κόσμος τι φρουκτήνος είσαι!
    Δεν το έχεις ακούσει;

    Ο δε μισότυφλος, μισόκουφος, υπέργηρος άγιος γέροντάς μου, μου λέει ότι τα σεξουαλικά αμαρτήματα τα ομολογούν ΠΙΟ δύσκολα από όλα τα αμαρτήματα οι άνθρωποι.
    Πιο εύκολα λένε ότι εκλεψαν ή σκότωσαν παρά ότι έκαναν σεξ με μια κατσίκα π.χ.
    (τα έλεγαν οι εφημερίδες τις προάλλες, είχαμε δυστυχώς τέτοιο κρούσμα στην Πάτρα...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ρεγγίνα
    :-)
    τι ωραίο όνομα!
    Είναι αληθινό ή ψευδώνυμο;
    Χαιρόμαστε που συμφωνείς -υποθέτω
    εξ ε μ π ε ι ρ ί α ς- με τα όσα η Ορθόδοξη Εκκλησία κηρύττει και βιώνει δια μέσου των αιώνων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ξέρεις τι "μπουγάδα" σεβαστών..διαστάσεων μπορώ εγώ να σου συγκεντρώσω;
    Μια χαρά είναι η φωτογραφία- τραβηχτική όσο χρειάζεται, και το κείμενο εύστοχο που διαχειρίζεται τα πιο σοβαρά και δύσκολα με ένδυμα καθόλου βαρετό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. kala! me aytin tin ennoia->ta aplyta sti fooora!!!-ok!
    an kai ayta...einai plymeeeena!!!!!!!

    makia!
    moukia!

    xxx+

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αναίς περιστεράκι μου
    σ'ευχαριστώ για την αγάπη!

    Ναι, ο καθένας μπορεί να συγκεντρώσει όσο "μπουγάδα"τραβάει η ψυχή του, αρκεί να αντέχει κάποιος να τα ακούσει...

    Κάποτε είχα βρεί ένα γεροντάκι που δεν άντεχε και ενδιαμέσως, έκλεινε λίγο τα ματάκια του και αποκοιμιόταν.

    Εκεί επάνω στο γλάρωμα, του αράδιαζα τα πιο...σοβαρά μου αμαρτήματα, για να μην τα πάρει κατάκαρδα και με μαλώσει...ωχ Παναγία μ' δεν τα άντεχα τα μαλώματα...

    Μια φορά, είπα να δοκιμάσω τις αντοχές ενός άλλου πνευματικού...
    Ξεκίνησα λέγοντας ΠΟΛΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΑ)
    :
    -Ξέρετε, κατακρίνω πολύ.

    Με κατακεραύνωσε.
    ΜΕ ΑΓΡΙΟΚΟΙΤΑΞΕ.

    -ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΚΡΙΝΕΤΕ, ΜΑΝΔΑΜ;

    -ΔΙΟΤΙ ΠΟΛΥ ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΜΑΙ!
    του απάντησα ειλικρινέστατα και ντροπαλότατα.

    Ε λοιπόν, βρήκε πρόφαση ότι δεν είχα νηστέψει αρκετά και με εμπόδιζε με ύφος ιεροεξεταστή από τη θεία μετάληψη...

    ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, ΟΤΙ ΣΤΟΝ ΚΑΛΟΝ ΑΥΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΓΙΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ,Δ Ε Ν ΞΑΝΑΠΑΤΗΣΑ.

    Ετσι-ταπεινή μου άποψη- μέσα από μια διαδικασία, δοκιμής -λάθους, βρίσκεις τον κατάλληλο για σένα πνευματικό, όπως και τον κατάλληλο φίλο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Είναι αληθινό όσο το "Σαλογραία"..
    Εξ εμπειρίας συμφωνώ και εκ πεποιθήσεως.
    Ασχέτως του τι "μπουγάδα" ..διαθέτω.
    Είναι πάντως πολύ δυσκολο το θέμα της επιλογής πνευματικού, όντως! Δεν μου βρίσκεται μισόκουφος και μισότυφλος κλπ προσόντα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κατανοητό!
    Υπάρχουν πολλές εκδοχές "βασανισμού" περί του πνευματικού, που έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία, με την προσωπικότητα όπως πχ μου έχει προκύψει να μιλάει σαν ..πυθεία, όπου μπορείς να κάνεις πολλές αναγνώσεις του ιδίου μηνυματος που είναι αντιφατικό και αυτοαναιρούμενο ως προς το ίδιο ακριβώς θέμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αναίς
    όπως το λες.

    Ααααχ!
    Και είναι η εποχή άνύδρος πνευματικά παρά την πληθώρα ομιλιών και βιβλίων.

    Ωστόσο, εἰναι βαθιά μου πεποίθηση ότι αν ο άνθρωπος, ζητήσει με πόνο ψυχής, βοήθεια από το Θεό, Εκείνος, θα του ανοίξει δρόμο.

    Σημάδι είναι η α ί σ θ η σ η της ψυχής.

    Αυτό είναι πολύ δύσκολο να το διδαχτεί κάποιος.

    Είναι πιο δύσκολο και από μαθήματα φωνητικής για όπερα...

    Προσωπικά, μου πήρε πολλά χρόνια μέχρι να δώσω σημασία στην εσωτερική αίσθηση της ψυχής μου, όμως, παρόλη την προσωπική μου τύφλωση, ο Κύριος με οδήγησε σε πηγές Ύδατος Ζώντος...

    Οι ανατολίτες πρεσβεύουν ότι όταν ο μαθητής είναι έτοιμος, ΤΟΤΕ έρχεται και ο δάσκαλος.

    Ισχύει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτή η "αίσθηση" που λες είναι κάτι που προφανώς υπάρχει μέσα μου και προφανώς δεν το εντοπίζω, όμως ειμαι μαθητής που ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ!
    Πιστεύω οτι είναι κοντά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αναίς
    "ο αιτών ευρίσκει, ο ζητών λαμβάνει και τω κρούοντι ανοιγήσεται", διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη...
    Εύχομαι ο δάσκαλος να είναι κοντά, περιστεράκι μου...
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Δέσποτα Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀθανασίας, ὁ πάσης ὁρατῆς καὶ ἀοράτου κτίσεως δημιουργός, ὁ τοῦ ἀνάρχου Πατρὸς συναΐδιος Υἱὸς καὶ συνάναρχος, ὁ δι᾿ ὑπερβολὴν ἀγαθότητος ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν σάρκα φορέσας, καὶ σταυρωθεὶς καὶ τυθεὶς ὑπὲρ τῶν ἀχαρίστων καὶ ἀγνωμόνων ἡμῶν, καὶ τῷ οἰκείῳ σου Αἵματι ἀναπλάσας τὴν φθαρεῖσαν ὑπὸ τῆς ἁμαρτίας φύσιν ἡμῶν, αὐτὸς ἀθάνατε Βασιλεῦ, πρόσδεξαι κἀμοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ τὴν μετάνοιαν καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου ἐπ᾿ ἐμοὶ καὶ εἰσάκουσον τῶν ῥημάτων μου·

    ἥμαρτον γάρ, Κύριε, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου καὶ οὒκ εἰμι ἄξιος ἀτενίσαι εἰς τὸ ὕψος τῆς δόξης σου·

    παρώργισα γάρ σου τὴν ἀγαθότητα, τὰς σὰς ἐντολὰς παραβὰς καὶ μὴ ὑπακούσας τοῖς σοῖς προστάγμασιν.

    Ἀλλὰ σύ, Κύριε, ἀνεξίκακος ὤν, μακρόθυμός τε καὶ πολυέλεος, οὐ παρέδωκάς με συναπολέσθαι ταῖς ἀνομίαις μου, τὴν ἐμὴν πάντως ἀναμένων ἐπιστροφήν.

    Σὺ γὰρ εἶπας, φιλάνθρωπε, διὰ τοῦ προφήτου σου, ὅτι οὐ θελήσει θέλω τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὡς τὸ ἐπιστρέψαι καὶ ζῆν αὐτόν· οὐ γὰρ βούλει, Δέσποτα, τὸ πλάσμα τῶν σῶν ἀπολέσθαι χειρῶν, οὐδὲ εὐδοκεῖς ἐπ᾿ ἀπωλείᾳ ἀνθρώπων, ἀλλὰ θέλεις πάντας σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν.

    Διὸ κἀγώ, εἰ καὶ ἀνάξιὸς εἰμι τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ αὐτῆς τῆς προσκαίρου ζωῆς ὅλον ἑμαυτὸν ὑποτάξας τῇ ἁμαρτίᾳ καὶ ταῖς ἡδοναῖς δουλώσας καὶ τὴν σὴν ἀχρειώσας εἰκόνα, ἀλλὰ ποίημα καὶ πλάσμα σὸν γεγονώς, οὐκ ἀπογινώσκω τὴν ἐμαυτοῦ σωτηρίαν ὁ ἄθλιος· τῇ δὲ σῇ ἀμετρήτῳ εὐσπλαγχνίᾳ θαῤῥήσας προσέρχομαι.

    Δέξαι οὖν κἀμέ, φιλάνθρωπε Χριστέ, ὡς τὴν Πόρνην, ὡς τὸν Λῃστήν, ὡς τὸν Τελώνην καὶ ὡς τὸν Ἄσωτον· καὶ ἆρόν μου τὸ βαρὺ φορτίον τῶν ἁμαρτιῶν, ὁ τὴν ἁμαρτίαν αἴρων τοῦ κόσμου καὶ τὰς ἀσθενείας τῶν ἀνθρώπων ἰώμενος· ὁ τοὺς κοπιῶντας καὶ πεφορτισμένους πρὸς σεαυτὸν καλῶν καὶ ἀναπαύων· ὁ μὴ ἐλθὼν καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν· καὶ καθάρισόν με ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος· δίδαξόν με ἐπιτελεῖν ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ σου, ἵνα ἐν καθαρῷ τῷ μαρτυρίῳ τῆς συνειδήσεώς μου, τῶν ἁγιασμάτων σου τὴν μερίδα ὑποδεχόμενος, ἑνωθῶ τῷ ἁγίῳ Σώματί σου καὶ Αἵματι, καὶ ἕξω σε ἐν ἐμοὶ κατοικοῦντα καὶ μένοντα σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι.

    Ναί, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός μου· καὶ μὴ εἰς κρῖμά μοι γένοιτο ἡ μετάληψις τῶν ἀχράντων καὶ ζωοποιῶν Μυστηρίων σου, μηδὲ ἀσθενὴς γενοίμην ψυχῇ τε καὶ σώματι, ἐκ τοῦ ἀναξίως αὐτῶν μεταλαμβάνειν· ἀλλὰ δός μοι, μέχρι τελευταίας μου ἀναπνοῆς, ἀκατακρίτως ὑποδέχεσθαι τὴν μερίδα τῶν ἁγιασμάτων σου, εἰς Πνεύματος ἁγίου κοινωνίαν, εἰς ἐφόδιον ζωῆς αἰωνίου καὶ εἰς εὐπρόσδεκτον ἀπολογίαν τὴν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματός σου· ὅπως ἂν κἀγώ, σὺν πᾶσι τοῖς ἐκλεκτοῖς σου, μέτοχος γένωμαι τῶν ἀκηράτων σου ἀγαθῶν, ὧν ἡτοίμασας τοῖς ἀγαπῶσί σε, Κύριε· ἐν οἷς δεδοξασμένος ὑπάρχεις εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΑΣ ΠΙΑΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΤΟ ΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΝ ....ΤΟΝ ΚΑΤΑΔΕΚΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΥΜΠΟΝΕΤΙΚΟ ΟΛΩΝ ΜΑΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ...ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΗΜΑΣΙΑ Η ΣΥΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ ΟΣΟ Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ !!!!ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΥ ΖΩΗΣ ...Ο ΤΡΩΓΩΝ ΜΟΥ ΤΗΝ ΣΑΡΚΑ ΚΑΙ ΠΙΝΩΝ ΜΟΥ ΤΟ ΑΙΜΑ ΕΝ ΕΜΟΙ ΜΕΝΕΙ ΚΑ ΓΩ ΕΝ ΑΥΤΩ...

    ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ΦΙΛΑΓΙΟΡΕΙΤΗ

    Σ'ευχαριστώ για την αγάπη.
    Κάθε φορά που ο ιερέας καλεί μετά Φόβου Θεού , Πίστεως και Αγάπης, όλο το σώμα του ΧΡιστού, να μετάσχει του Θείου Δείπνου, αυτό ακριβώς σκέπτομαι και συγκινούμαι.

    Πόσο καταδεχτικός και συμπονετικός και αίρων τα φορτία μας όλα, είναι αυτός ο Ανεκτίμητος Οικοδεσπότης...
    Και θυμάμαι ακόμα και κείνη την παραβολή που λέει ότι αφού δεν ήρθαν οι επισήμως προσκεκλημένοι στο Δείπνο Του, έστειλε τους δούλους , και μάζεψαν από τα σοκάκια και τους δρόμους, τους άστεγους, τους φτωχούς, τους ρακένδυτους, τους δυστυχισμένους και τους παρέθεσε Τράπεζα ευωχίας ανεκλαλήτου, με περισσή την αγάπη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή