Τα σπουργίτια του Θεού-Μόσχος Λαγκουβάρδος

«Ως στρουθίον εκ της παγίδος »
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου


«Μπόζε Μπόζε, νες λιμπόφ νε μόζε»
(Θέ μου Θέ μου, δίχως αγάπη δε γίνεται)


Κάθε φορά που πηγαίνω στο γερο- πνευματικό μου, στον παπα-Κώστα , στον Άγιο Κωνσταντίνο του Βόλου, μ’ ακούει προσεκτικά και μου λέει με δακρυσμένα μάτια:
«Μην εμποδίζεις, παιδί μου, τη χάρη να σ΄ επισκεφθεί».

Παρά τις συμβουλές του πνευματικού μου και παρά τις επώδυνες εμπειρίες της απουσίας της χάρης δεν συνειδητοποίησα ακόμα πόσο μεγάλη ανάγκη είναι η χάρη.

Ούτε οι συμβουλές, ούτε τα βιβλία βοηθάνε, αν δεν έχεις πνευματικό οδηγό κοντά σου.

Ούτε ο ψυχολόγος βοηθάει, ιδίως αυτός, γιατί ποτέ δεν θα πλήρωνες κάποιον για να του ανοίξεις την καρδιά σου.

Χώρια ότι δεν θα σου έφταναν τα λεφτά του Ωνάση , για να τον έχεις να σε βοηθήσει όταν τον χρειαστείς.

Πώς μπορούμε, λοιπόν, να μην μπλέκουμε με τους δαίμονες;

Να μη γινόμαστε μπαίγνιο στα χέρια τους;

Δαίμονες στη σύγχρονη επιστημονική γλώσσα είναι οι ψυχικές και πνευματικές καταστάσεις που δρούν αυτόνομα μέσα μας και δεσμεύουν την ελευθερία μας.

Θα παίρναμε μια ιδέα για τους δαίμονες , αν εμβαθύναμε στα λόγια του Αποστόλου Παύλου από την επιστολή του προς τους Ρωμαίους(κεφ.7,15) καθώς και στους στίχους του Δαβίδ που ακολουθούν:

«Αυτό που μισώ» γράφει ο Απόστολος Παύλος « αυτό κάνω.
Ποιος θα με γλιτώσει από το πτώμα αυτό του θανάτου που φέρω μαζί μου»;

καθώς και στους στίχους του 125ου ψαλμού του Δαβίδ που ακολουθούν:

« Ειμή Κύριος ην εν ημίν (αν δεν ήταν ο Κύριος μέσα μας,) εν τω επαναστήναι ανθρώπους εφ΄ ημάς, άρα ζώντες κατέπιον ημάς (....).

Η ψυχή ημών ως στρουθίον ερρύσθη εκ της παγίδος των θηρευόντων.

(Η ψυχή μας σαν ένα στρουθί γλίτωσε από την παγίδα των κυνηγών).

Η παγίς συνετρίβη και ημείς ερρύσθημεν (η παγίδα συνετρίβη κι εμείς γλιτώσαμε).

(Συνεχίζεται)