Γιατί η τηλεόραση θέλει πέταμα

Γιατί η τηλεόραση θέλει πέταμα
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

(http://moschoblog.blogspot.com/2010/03/blog-post_5680.html)

Η τηλεόραση θέλει πέταμα όχι γιατί δεν έχει καλά προγράμματα.

Η τηλεόραση θέλει πέταμα είτε με καλά είτε με κακά προγράμματα.

Θέλει πέταμα γιατί είναι επικίνδυνη σαν διαδικασία.

Η τηλεόραση στερεί τον θεατή από την δυνατότητα επαφής με τον εσωτερικό του κόσμο.
Τον αποξενώνει απ' την πνευματική του ζωή.

Ο κόσμος γίνεται ένας τόπος, που όπως λέει ο Καμύ, δεν έχεις που να ακουμπήσεις την καρδιά σου.

Ο θεατής της τηλεόρασης ακόμα κι όταν επιλέγει τα καλύτερα προγράμματα κινείται μέσα σ΄ έναν εικονικό κόσμο, σαν τον ονειροπόλο που έχει χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα.

Στον αληθινό άνθρωπο ο νους είναι ο κυρίαρχος και η φαντασία υπακούει.


Στον θεατή της τηλεόρασης η φαντασία και ο εικονικός της κόσμος είναι ο κυρίαρχος και ο νους ο υπηρέτης.

Η τηλεόραση μετατρέπει το θεατή σε χαλασμένο ασύρματο που δεν έχει πια καμιά επαφή με τον εσωτερικό άνθρωπο και τον εσωτερικό του κόσμο.

Το παράδοξο είναι ότι ο θεατής πείθεται ότι με την τηλεόραση είναι μέσα στα πράγματα.

Δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει την εικόνα από την πραγματικότητα, την ουσία από τα επιφαινόμενα, σύμφωνα με τη διάκριση του Αριστοτέλη.

Ο Πλάτων θεωρούσε τον εικονικό κόσμο "τρίτον τι της αληθείας" κι ο Πίνδαρος ονόμαζε τον άνθρωπο που δεν έχει εσωτερική ζωή "σκιάς όναρ", δηλαδή μια σκιά του Άδη, που ονειρεύεται.

Μόνο ένα θαύμα σαν αυτό της ανάστασης των νεκρών μπορεί να δώσει ζωή σ΄ αυτόν τον άνθρωπο.

Ο Θεατής τhς τηλεόρασης εκλαμβάνει τις εικόνες της πραγματικότητας ως την ίδια την πραγματικότητα.

Η σύγχυσή του αυτή επεκτείνεται και στην καθημερινή του ζωή.

Σκέφτεται τη ζωή αντί να τη ζεί. Συγχέει το πράγμα με την εικόνα.

Κανείς δεν μπορεί να έχει μια πραγματική σχέση με την νοερή εικόνα κάποιου.

Η πραγματική σχέση "απαιτεί ζωντανή συνάντηση με το άλλο πρόσωπο.

Απαιτεί αλληλεπίδραση στην καρδιά, στην ψυχή, στο μυαλό και στο σώμα." (Ματθαίου Γκαλατίν,Διψώντας για το Θεό, Εκδόσεις "Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος", Μήλεσι 2000).

Ο άνθρωπος αυτός χάνει τη ζωή του.

Φαντασθείτε λοιπόν έναν κόσμο γεμάτο ψεύτικους ανθρώπους, που νομίζουν ότι ζουν ενώ είναι νεκροί.

Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, πάντοτε κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους ζωντανούς και μερικοί νεκροί, αλλά ήταν λίγοι.

Ήταν αυτοί που δραπέτευσαν από τον Άδη, όταν ο Ηρακλής σκότωσε για λίγα μήλα τον κέρβερο τον φύλακα του Άδη και έμεινε ο Άδης αφύλακτος.

Το ίδιο έγκλημα με τον Ηρακλή κάνει κι η τηλεόραση,που κλέβει την αληθινή ζωή και την αντικαθστά με μια ψεύτικη, εικονική ζωή.

Οι αρχαίοι πίστευαν ότι ο Άδης είναι ο σκοτεινός εκείνος τόπος, όπου οι ψυχές δεν βλέπουν τα αληθινά πρόσωπα των ανθρώπων και βλέπουν μόνο σκιές.

Μήπως τώρα στον εικονικό κόσμο της τηλεόρασης βλέπει κανείς τα αληθινά πρόσωπα των ανθρώπων;

Αναρτήθηκε από Moschos στις 12:05 PM
.............................................................

2 σχόλια:
Μόσχος Εμμ.Λαγκουβάρδος said...
-Καλά τα γράφεις, αλλά ποιος σε ακούει;

-Δεν ξέρω αν ακούει κανείς.Γράφω στον ιδανικό αναγνώστη.

Αν και γράφω σε κάποιον δεν περιμένω να με ακούσει κανείς.

Δεν ξέρω ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης.

Μπορεί να μην έχει γεννηθεί ή μπορεί να βρίσκεται στον ουρανό και με περιμένει.

Λένε ότι μόνο αυτό που γράφεις με αγάπη θα ακουστεί.

Οι Κινέζοι επίσης λένε ότι αν καθήσει κάποιος στο δωμάτιό του και κάνει μια σωστή σκέψη αυτή θα ακουστεί παντού, ακόμα κι αν δεν τη γράψει, δεν τη δημοσιεύσει ή δεν την αναμεταδόσει με οποιονδήποτε τρόπο.

Αν είναι αυτό αληθινό- θέλω να πιστεύω ότι είναι αληθινό- δεν χρειάζεται να προσπαθούμε να αλλάξουμε τους άλλους για να γίνουν καλύτεροι.

Φτάνει να γίνουμε εμείς καλύτεροι ή τουλάχιστον να κάνουμε σκέψεις σωστές.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να γράφει κανείς και πολλοί τρόποι.

Για μένα ο καλύτερος είναι να γράφω για τον εαυτό μου.

Δυστυχώς τώρα γράφω σαν δημοσιογράφος.
Με επηρεάζει το πως φαίνονται τα κείμενα στους άλλους.
Αυτό δέ σημαίνει ότι στενοχωριέμαι όταν δεν αρέσουν ή χαίρομαι πάρα πολύ όταν αρέσουν.

Πιο πολύ χαίρομαι για την καλή διάθεση του φίλου που έχει δυο καλά λόγια να μου πει.

Συμπέρασμα: Γράφω για να μάθω καλύτερα αυτό που νιώθω ότι πρέπει να το μάθω.

Το γράψιμο είναι ένα είδος επαλήθευσης με τα στοιχεία που ανακαλώ από την εμπειρία μου, από τη μνήμη μου και από τα βιβλία.

................................
March 24, 2010 12:24 PM
Σαλογραια said...
Συγνώμη, κύριέ μου, διότι θα τρελαθεί η γραία.
Μόσχος κερνάει και Μόσχος πίνει;
Ο Μόσχος γράφει το κείμενο, ο Μόσχος το σχολιάζει;
Έχω την άδεια να το ανεβάσω στο μπλογκάκι μου προσεχώς;
Το βρήκα πολύ καλό...