Πάντα το θαύμαζα. Όχι στο λαιμό ή στα ενώτια κάποιας «επώνυμης» κυρίας, μα διάσπαρτο στις επίγειες φυσικές του σωληνώσεις.
Όλα του είναι όμορφα: Το περήφανο όνομά του (αδάμας, αυτός που δεν δαμάζεται*). Το γεγονός ότι είναι αυτοφυές, δεν έχει ίχνος από άλλα κατώτερα στοιχεία. Μα κι αν τύχει και κάποιο ορυκτό τρυπώσει στα κλεφτά μέσα του, δεν καταφέρνει να το αλλάξει. Αντίθετα, το διαμάντι παίρνει τις πιο όμορφες και εντυπωσιακές αποχρώσεις. Είναι λαμπρό και περιζήτητο.
Ένα μονάχα αγνοούσα, ή μάλλον προσπερνούσα: το πώς φτιάχτηκε και -κυρίως- το από πού φτιάχτηκε: από το φτωχό και ταπεινό κάρβουνο. Τι ειρωνεία! Το διαμάντι και το κάρβουνο έχουν τον ίδιο χημικό τύπο: C (άνθρακας). Οι ειδικοί μιλάνε για απίστευτες συνθήκες δημιουργίας των διαμαντιών, για εξαιρετικά μεγάλα βάθη (100 χιλιόμετρα κάτω από τη γη) και θερμοκρασίες που αγγίζουν του 1500ο C.
Νόμιζα ο ταλαίπωρος πως όλα τα διαμάντια γίνονται στον καναπέ του σαλονιού, διαβάζοντας ευλαβείς σκέψεις και στοχασμούς.
Μέχρι που χρειάστηκε να μπω κι εγώ στο καμίνι. Εκεί ζωσμένος στις φλόγες, με το κεφάλι να σφίγγει στη μέγγενη των θλίψεων και τη καρδιά να γοργοχτυπά, εξατμίστηκαν και εξαϋλώθηκαν όλες οι αυταπάτες που είχα για μένα.
Τώρα πια, δεν θέλω μήτε τη λάμψη μήτε την ομορφιά μήτε τα καράτια μήτε όλα τα χαρίσματα του πανάκριβου ορυκτού. Τώρα λίγη δροσιά ζητώ. Κι ας μείνω στην υπόλοιπη ζωή μου ένα καρβουνάκι, μαύρο και ταπεινό. Μα λουσμένο απ’ τη Χάρη Του…
Υπ.
11 Μαρτίου, Παγκόσμια ημέρα Χημείας
* Το διαμάντι έχει σκληρότητα 10, το μεγαλύτερο μέγεθος στην κλίμακα Mohs, της σκληρότητας των ορυκτών. Χαράζει όλα τα ορυκτά, αλλά δεν χαράζεται από κανένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου