Τα Κόλλυβα είναι ένα από τα πιο παλαιά χριστιανικά έθιμα που διατηρήθηκε στη ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας και συνδέεται άμεσα με τους κεκοιμημένους. Τα κόλλυβα είναι σιτάρι βρασμένο που κατά κανόνα σήμερα έχει τη μορφή στολισμένου δίσκου με ξηρούς καρπούς, όπως αμύγδαλα , καρύδια, φουντούκια, φιστίκι κ.α και κυρίως ζάχαρη.
Τα Κόλλυβα προσφέρονται στους παρευρισκόμενους σε μνημόσυνα στην εκκλησία, αλλά και διανέμονται στη συνέχεια σε συγγενικά ή φιλικά σπίτια. Το έθιμο προέρχεται από τα παλαιότερα χριστιανικά χρόνια και έχει σχέση με τα περίδειπνα των Ελλήνων και άλλων λαών.
Τα υλικά που παρασκευάζονται τα κόλλυβα έχουν την σημασία τους.
Το στάρι: Είναι το σύμβολο της γης και συμβολίζει και τις ψυχές των πεθαμένων.
Το ρόδι: Με αυτό ο Άδης κράτησε την Περσεφόνη στον κάτω κόσμο, βέβαια οι χριστιανοί στο ρόδι συμβολίζουν την λαμπρότητα του παραδείσου.
Τα ασπρισμένα αμύγδαλα: συμβολίζουν τα γυμνά οστά για να μας θυμίζουν την μοίρα που θα έχουμε όλοι.
Τα μπαχαρικά: Είναι τα αρώματα αυτού του κόσμου.
Ο μαϊντανός (σε κάποιες παραλλαγές ο δυόσμος): Είναι η ευχή για ανάπαυση «εν τόπω χλοερώ».
Οι ξηροί καρποί: Είναι η ζωή που αναπαράγεται.
Το τρίμμα από τα στραγάλια ή η φρυγανιά ή το αλεύρι: Συμβολίζει το ελαφρύ χώμα.
Η σταφίδα: Από τα αρχαία χρόνια τον Διόνυσο και την γλύκα της ζωής έως τον Χριστό που είναι η άμπελος. Και τέλος η ζάχαρη συμβολίζει τον γλυκό παράδεισο.
Προχτές το πρωί 22-2-2017 στην άνω πόλη της Πάτρας...
χάθηκε απ' το κλουβί του ο περιστέρος μου, ο Ψυχοσάββατος.
Τον ονόμασα έτσι διότι έσκασε η μυτόγκα του, απ'το αβγό,
το μεγάλο Ψυχοσάββατο, πέρσι, πριν την Κυριακή της Πεντηκοστής.
Πρόκειται για ένα ολόλευκο μεγαλόσωμο περιστέρι αρσενικό, ενήλικο,
στα πρόθυρα της ρομαντικής σχέσης
με μια κάτασπρη τσαχπίνα περιστέρα που τη λένε Ακυλίνα.
Ο Ψυχοσάββατος, έχει στο λαιμό του μπροστά, ένα ανασηκωμένο λευκό πούπουλο σαν παπιγιόν.
Η φωνή του, όταν γλουγλουκίζει, φλερτάροντας την -προς το παρόν, δήθεν, αδιάφορη- Ακυλίνα, ακούγεται μπάσα, με μια υφή βελούδινη, μελωδική σχεδόν, που δεν την διαθέτει το πάσα ένα περιστέρι. Σε αυτό κυρίως το σημείο νομίζω ότι εστιάζεται η ιδιαίτερη χάρη του.
Δυστυχώς, ο Ψυχοσάββατος δεν είχε λάβει επαρκή μαθήματα πτήσης και φοβόταν-ο μπούφος- το πέταγμα.! Δεν ήξερε το καημένο μου -ίσως γιατί ήταν εξαιρετικά μεγαλόσωμο- πώς να κοντρολάρει τα φτερά του και όταν τον έσπρωχνες για να πετάξει από ψηλά, σχεδόν έκανε μια απότομη προσγείωση στο δάπεδο και κουτρουβαλιαζότανε- το μπουνταλοπεριστεράκι μου- νιώθοντας ένα μάλλον ελαφρό, (επιθυμώ να υποθέτω), ψυχολογικό ξάφνιασμα, μετά το οποίο, το παρηγορούσα, ταίζοντάς το, καθαρισμένους ηλιόσπορους που τους λάτρευε.
("Σκοτώνονται" όλα τα περιστέρια για καθαρισμένους ηλιόσπορους, το γνωρίζεις.)
Αγνοώ τις συνθήκες υπό τις οποίες χάθηκε ο αγαπημένος μου Ψυχοσάββατος.
Έχω τάξει την έβδομη φανουρόπιτα (περιμένουν άλλες έξι στη λίστα αναμονής) στον Άγιο Φανούριο, κι ...αν δεν το άρπαξε το βράδυ κάποιο νυκτόβιο πτηνό, αν δεν το έπνιξε κεραμιδόγατος, σε περίπτωση που από το μπαλκόνι προσεδαφίστηκε άτσαλα στο χώμα
και αν-"τύχη αγαθή"- προσγειώθηκε αδέξια ξαφνιασμένο σε κάποια άλλη βεράντα, παρακαλώ με δάκρυα στα μάτια (που λέει ο λόγος ), τον ευρόντα να με ενημερώσει.
Εννοείται ότι τον καλό άνθρωπο που θα μου το φέρει πίσω ζωντανό, θα τον ανταμείψω, (με χαρά και ευγνωμοσύνη), ένα ταψί γαλακτομπούρεκα με άρωμα λεμόνι, από το ζαχαροπλαστείο του Πλέγα στη Γούναρη. Εάν ο ευρών, προτιμάει, αντί για γαλακτομπούρικα, πάστες σοκολάτας απ' Λοτσάρη, κανένα πρόβλημα!
Ευγνωμονούσα εκ των προτέρων...
Ευανθία η Σαλογραία
( Ας το σημειώσω κι αυτό, για σένα, ευγενικέ διαβάτη,
που πρωτομπαίνεις στο εδώ σαλοκαφωδείον:
αν πατήσεις επάνω στην υπογραφή, θα διαβάσεις την ανάρτηση με τίτλο:
η μόνη ασφαλής πίεση επάνω στην ψυχή")
....................................................................................
.....................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου