O δαιμόνιος ναρκισσισμός (επανάληψη)

(Η φωτό από επίσκεψη  σε μουσείο ορυκτολογίας
στο Freiberg της Γερμανίας, λίγα χρόνια πριν,
και τα παρακάτω απλή  επανάληψη
από τις πρώτες σκέψεις  του παρόντος  μπλογκακίου)
....................................................................

"Αν φτιάχνουμε εικόνες για να τις προσκυνούμε ναρκισσιστικά, 
αυτοθαυμαζόμενοι,
είμαστε παραβάτες της εντολής.

Άλλως, απλά εκφραζόμαστε"

έγραψε ο Ακύλας ένα προηγούμενο σχόλιο...

-Χα! Εδώ, χρυσούλι μου, είναι τα κομβία της Αλέξαιναααας!
Εδώ σηκώνει καφέ η συζήτηση...

(να πάω μια στιγμή να φτιάξω ένα μέτριο ελληνικό και έφτασα!)
....................
Λοιπόν

(και ο καφές από δίπλα)

επειδή ο Ακύλας δεν είναι χτυπητά νάρκισσος, και φωτογραφίζεται-όποτε τύχει- με τον ίδιο ενθουσιασμό που πηγαίνει κάποιος για σφράγισμα σε οδοντίατρο, 
φ α ν τ ά ζ ε τ α ι ότι δεν είμαι νάρκισσος και εγώ, εσύ,αυτός, εμείς, εσείς, αυτοί- για Όνομααα, εντελώς στην κοσμάρα του, ο χριστιανός-καλά τού τα κοπανάτε ευκαίρως - ακαίρως...μήπως και βγει απο τη μεγάλη του, πλάνη...

- Φίλε Ακύλα,μήπως μπορείς λιγάκι να σκεφτείς, τι είδους ψυχισμό διαθέταν οι άνθρωποι
 σε καιρό που οι καθρέφτες ήτανε σπάνιοι;

(και αυτό για πολλούς αιώνες συνέβαινε)

Πιθανόν , λόγω έλλειψης καθρεπτών ο εγωκεντρισμός τους

(είτε με τη μορφή της έπαρσης, είτε με τη μορφή της κατάθλιψης-διότι 
εγωκεντρισμός απερίγραπτος είναι και η κατάθλιψη)

βρίσκονταν σε επίπεδα κατώτερα εκείνου του εγωκεντρισμού που ταλανίζει εμάς, 
στις ημέρες μας...

Διάβαζα σε ένα δημοσίευμα,κάπου, πόσο σπάνιοι και ακριβοί για πολλούς αιώνες 
ήταν οι καθρέπτες, και ότι μόλις τον δέκατο όγδοο αιώνα, φτιάχτηκαν καθρέφτες
ολόσωμοι!

Θαύμασα!

Που σημαίνει ότι μέχρι και τον 18ο αιώνα,οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να έχουν μια 
κατά το δυνατόν- αντικειμενική εικόνα απ' το σώμα τους, όπως με τους καθρέφτες
γίνεται σήμερα,τη φωτογράφιση στη συνέχεια- από τη Νταγκεροτυπία αρχίζοντας, κατά τον δέκατο ένατο αιώνα, με τα βίντεα από τον 20 αιώνα και μετά -ας μην πούμε και τα ολογραφήματα που θα γενικευτούν από τον 21ο αιώνα και στη συνέχεια...

Όλο αυτό υπαινίσσεται ότι οι άνθρωποι επί εκατονταετίες, είχαν μια άλλη – εντελώς
άλλη- θεώρηση των σωμάτων τους...κατά πάσα πιθανότητα,πολύ πιο υγιή από αυτήν 
που βιώνουμε σήμερα...
Ίσως, μη διαθέτοντας τη δυνατότητα να εξαντικειμενικοποιήσουν την εξωτερική
τους εικόνα- με τον τρόπο που η τεχνολογία το πετυχαίνει στην εποχή μας-ίσως, 
λέω,εξ αιτίας αυτής της έλλειψης, να έδιναν περισσότερη προσοχή στο εσωτερικό κόσμο,
σε ό,τι ψυχή ονομάστηκε.

Θυμάμαι, πόσο παραξενεύτηκα, όταν διάβασα κάπου, ότι κανένας μας, δεν έχει δει
π ο τ έ τον εαυτό του, απο το στέρνο του και πάνω- και συγκεκριμένα το κεφάλι του- στις τρεις του διαστάσεις!
Ο καθένας μας, βλέπει τρισδιάστατο, μόνο το σώμα του,
(από κάποιες συγκεκριμένες γωνίες βεβαίως)
αλλά το κεφάλι του, κανείς δεν μπορεί να το αντικρίσει στις τρείς του διαστάσεις.

Στους καθρέφτες και στις φωτογραφίες,και στα βίντεα, μέχρι τώρα, το είδωλό μας, πάντα σε δυο διαστάσεις το βλέπουμε.

Αυτό εξηγεί, το γιατί σε αφηγήσεις μεταθανάτιων εμπειριών, κάποιοι, κοιτάζοντας 
το σώμα τους από τα έξω, δεν αναγνώρισαν το νεκρό πρόσωπό τους, παρά μόνο από 
κάποια ρούχα , ή κάποια κοσμήματα. 
Το γεγονός ότι δεν αναγνώριζε η ψυχή το νεκρό σώμα της, ήταν και ένας βασικός 
λόγος που την έκανε να μ η ν επιθυμεί να ξαναμπεί στο εσωτερικό του- άπαξ και
εξήλθε- τέτοιες αφηγήσεις υπάρχουνε πολλές, ο Ρέημον Μούντυ, και η 
Ελίζαμπεθ Κάμπλερ - Ρος, πρώτοι στον εικοστό αιώνα, μάζεψαν κάμποσες...και 
κατέπληξαν τους βαθιά υλιστές οι οποίοι κράταγαν ως σημαία τις φιλοσοφικές
προεκτάσεις του θετικισμού του προπερασμένου αιώνα, που τόση ζημιά έχουν κάνει 
στα πλήθη...

Όπως διάβασα κάπου: Ο Μίλαν Κούντερα δοκίμασε να υποθέσει
τι θα συνέβαινε εάν δεν υπήρχαν καθρέφτες.

Γράφει σχετικά: 

Είναι πιθανόν, ότι θα φανταζόσουν το πρόσωπό σου
 σαν μια εξωτερίκευση του εαυτού σου και, 
αν ξαφνικά κοιταζόσουνα στον καθρέφτη, 
θα καταλάβαινες ότι εσύ, δεν είσαι το πρόσωπό σου
Πραγματικά, ως παρατήρηση, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα...

Ευανθία η Σαλογραία