H αυλή του κόσμου-Φωτογραφίες Νίκης, κείμενο Ελένης Ραβάνη

Της Ελένης Ραβάνη

Την φωτογραφία αυτή όπως και τις υπόλοιπες τράβηξε η Νίκη. Η Νίκη είναι φίλη και ζωγράφος. Ζωγραφίζει με ρευστό κερί.

Η Νίκη πήγε για λίγες μέρες ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη, όπως αυτά που κάνουν πολλοί άνθρωποι, αναχωρώντας από την Ελλάδα  με τα τουριστικά πρακτορεία.

Η Νίκη πηγαίνει στο Εσπερινό Λύκειο της πόλης και παλεύει να τελειώσει το σχολείο,  που δεν μπόρεσε να τελειώσει όταν έπρεπε.... "κι έχοντας περασμένα τα 40", που λέει και Ναζίμ Χικμέτ ο Τούρκος ποιητής.....

Η Νίκη στο ολιγοήμερο ταξίδι της φωτογράφιζε κυρίως τους ανθρώπους που συναντούσε,  τους περαστικούς και τους καθημερινούς. Φωτογραφιζόταν κι αυτή μαζί τους.

Λιγότερο την ενδιέφεραν  τα γνωστά αξιοθέατα... τα κτίρια, η Αγία Σοφία, το λιμάνι, μια νωχελική βαρκούλα, ένα ηλιοβασίλεμα.

Την ρωτάω γιατί ....

Δεν ξέρω, μου λέει, έτσι...

Έτσι κι εγώ ελευθερώνομαι και κάνω υποθέσεις....

Ίσως να υπάρχουν άνθρωποι που  λόγω έλλειψης ή ανεπάρκειας των στοιχειωδών πραγμάτων: του φιλιού, του χαδιού, της καλής κουβέντας, της χαράς, της ασφάλειας και της αποδοχής, δηλαδή όλων  αυτών που έρχονται και σε κυκλώνουν  κάνοντας  τον κόσμο γνώσιμο και απλό, πραγμάτων που κτίζουν γύρω σου την "αυλή του κόσμου", έναν περίβολο σα να λέμε, που να  περιλαμβάνει και σένα,   αναγκάζονται από μικροί  να προσηλωθούν από δίψα κι από ανάγκη στους ανθρώπους....

Ίσως, έτσι, γίνονται πολύ καλοί στη μελέτη των εκφράσεων, των κινήσεων, των τρόπων που αλλάζουν τα πρόσωπα, πώς γελούν, ποιές σκέψεις τα συννεφιάζουν, πώς στριμώχνουν τις ανάγκες, πώς σφίγγουν τα δόντια, που ρίχνουν το βάρος του σώματος, πώς κινούνται, τα σουλούπια τους ....
Μαθαίνουν μ' αυτόν τον εμπειρικό και άπειρες φορές επαληθευμένο τρόπο, τι έρχεται, τι πέρασε και τι μπορεί να τους περιμένει.

Έτσι μέσα από τα πρόσωπα, φτιάχνεται μια αυθεντική πρωτογενής αφήγηση, που μέσα της περιλαμβάνει τις ιστορίες του παρόντος αλλά και του παρελθόντος, αυτών που είναι παρόντες και αυτών που είναι απόντες, των νεκρών.



Τα πρόσωπα διηγούνται ιστορίες. 

Ιστορίες της μέρας που πέρασε, των δυσκολιών και του καμάτου, του έρωτα και της χαράς.
Κι αυτό που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά σαν καθημερινότητα  που περνά πάνω από τα σώματα και εγγράφεται στις μορφές των ανθρώπων, κάπως κτίζει την ιστορία του τόπου.

Ίσως έτσι ο κόσμος να γίνεται γνώσιμος, τελικά. 

Ίσως ν' αποκτά ένα νόημα, μια συνέχεια, ίσως έτσι έχει κάτι να πει.

Κάπου μέσα σ' αυτήν την αφήγηση βρίσκεις και συ έναν τόπο οικείο.
Ανάμέσα στους πολλούς, ανάμεσα στους αδιάφορους, βρίσκεις ένα ή δύο πρόσωπα που να καταλαβαίνουν την εξορία του ταξιδευτή, τη μοναχική σου καρδιά, την ύπαρξή σου που αποζητά ένα χάδι, μια καλή κουβέντα, ένα "γύρισες;  πού τριγύρναγες επιτέλους μ' αυτή τη γεύση της αλμύρας στα χείλη;" 
Έτσι... και τα ταξίδια γίνονται ένα διαρκές παρόν στην μεγάλη του κόσμου αυλή.... 

Eλένη Ραβάνη-Paracosmos.blogspot

(ακολουθούν 6 σχόλια στο μπλογκ paracosmos κάτω από τη συγκεκριμένη ανάρτηση):

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Φίλησέ μου τη Νίκη! 

16 Οκτωβρίου, 2014

Ανώνυμος είπε...

Ίσως, η Νίκη να έχει περισσή αγάπη στην καρδιά της και φωτογραφίζωντας πρόσωπα προσπαθεί να την ικανοποιήσει. Να την κάνει "μεγάλη του κόσμου αυλή" που θα χωράει κάθε άνθρωπο στο αιώνιο παρόν της Αγάπης...

16 Οκτωβρίου, 2014

Σαλογραια η Ευαν.Παναγοπούλου-Κουτσούκου είπε...

Ως δασκάλα...

(ντρέπομαι να λέω "καθηγήτρια", το έχω ξαναγράψει. Ένας και μόνο Καθηγητής-ο Χριστός)

... στο Γενικό Εσπερινό Λύκειο της Πάτρας για πολλά χρόνια, γνωρίζω παιδιά -αστέρια, ήλιους καθαρούς, σαν τη Νίκη σου... Τα καμαρώνω και τα συγχαίρω αυτά τα παιδιά. Τους φιλώ τα χέρια. Τα πόδια. Με βαθύ σεβασμό.

"H ιστορία του ανθρώπου είναι το σώμα του", έγραψε κάποτε ο Γιώργος Χειμώνας. Πολλές φορές τη σκέφτομαι τη φράση του, μαζί με πολλές δικές σου, Ελένη μου.

Εύχομαι μια εμπειρία γεμάτη ουράνια πετούμενα, χρυσογάλανη!

16 Οκτωβρίου, 2014

ΝΙΚΗ είπε...

Η ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΕΛΕΝΗ ΡΑΒΑΝΙ ΜΕ ΠΗΓΑΝ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.
ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΙΝΩ ΣΤΑ ΜΠΑΡΑΚΙΑ ΨΑΧΝΩΝΤΑΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ.
ΑΛΛΑ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ 2 ΩΡΕς ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΩ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ
ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΩ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΚΤΛ
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ
Η ΓΝΩΣΗ
ΚΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ.
ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΓΙΑΤΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΩ ΑΥΤΟΣ ΤΟΥς ΑΝΘΡΩΠΟΥς ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ.
ΤΟΥΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΩ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥς ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
ΚΑΙ ΠΡΩΤΗ ΕΜΕΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΟΥ ΝΑ ΤΑ ΔΩΣΩ
ΣΤΗ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΧΡΟΝΗ ΜΑΝΑ ΠΟΥ ΟΥΡΛΙΑΖΕ ΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΑΞΙΜ
ΟΧΙ ΤΑ ΕΚΑΝΑ ΚΑΦΕΔΕς ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΜΟΥ
ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΠΟΣΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΧΑΡΑ ΕΔΩΣΑ ΣΤΟ ΓΥΦΤΑΚΙ ΜΕ ΤΙς 5 ΛΥΡΕς ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΜΟΥ
ΚΑΙ ΠΟΣΗ ΧΑΡΑ
ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΕΦΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΝΗΨΙΑ ΜΟΥ ΠΧ
ΟΙ ΠΕΡΟΣΣΟΤΕΡΟΙ ΘΑ ΣΚΕΦΤΟΥΝ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΜΠΟΡΕΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΟΜΩς ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ
Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΑΠΟ ΧΡΗΜΑΤΑ ΜΕΧΡΙ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ, ΣΕ ΒΛΕΠΩ ,ΥΠΑΡΧΕΙς
ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΤΡΩΣΗ ΜΟΥ !

Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΛΕΝΗ!!!!!!

ΝΙΚΗ

18 Οκτωβρίου, 2014

paracosmos είπε...

Αγαπημένη Νίκη, συντροφιά μου,

ότι δίνουμε νιώθοντας κι ένα σποράκι πόνου να έχει τρυπώσει κάπου μέσα στη χαρά μας, είναι αληθινό δόσιμο.
Αυτό το σποράκι του πόνου όμως είναι απαραίτητο για να έχει το δόσιμο αξία.

Κανείς μας δεν είναι τέλειος, όλοι μας είμαστε άρρωστοι, τα έχουμε πει αυτά. Και κανείς δεν γίνεται από μόνος του άνθρωπος, ούτε και λυτρώνεται μόνος του.
Λέω, δεν ξέρω κι όλας....


Έχεις πάντα την αγάπη μου
Ελένη

18 Οκτωβρίου, 2014

Fotios Athanassopoulos είπε...

Θέλω με απλότητα και ειλικρίνεια να πω ποσο με άγγιξε η ανάρτηση της Ελένης και τό σχόλιο τής Νίκης . Αντί ημετέρου σχολίου επιτρέψτε μου να καταθέσω ένα μπουκέτο από εύδη πνευματικά άνθη που πιστεύω θα αγγίξουν την ευαίσθητη καρδούλα σας .
Κύριέ μου!
Μάθε με νά Αγαπώ τόν Αδελφό μου
καί μάλιστα Αυτόν πού δέν αισθάνθηκε ποτέ
τήν Αγάπη και τήν στοργή τών άλλων !
Θεέ μου !
Βοήθησέ με νά μήν ξεχνιέμαι καί γίνωμαι
αδιάφορος στόν πόνο τού Αδελφού μου,
αλλά ο πόνος του νά γίνεται πόνος μου !
Κύριέ μου !
Αξίωσέ με νά ελπίζω στήν Αγάπη Σου
καί νά μοιράζωμαι τήν Ελπίδα αυτή
μέ τόν Αδελφό μου

Θεέ μου
Μήν επιτρέψης νά απολαμβάνω
τήν οποιαδήποτε χαρά μόνος μου ,
αλλά πάντοτε μαζί μέ τόν Αδελφό μου !

Κύριέ μου!
Δώσε μου τήν έγνοια τής Παγκόσμιας Δυστυχίας
καί βοήθησέ με να κάνω κάτι
γιά νά τήν απαλύνω ! 

18 Οκτωβρίου, 2014

Πηγή: paracosmos.blogspot- Eλένη Ραβάνη