Η Θεωνίτσα, ο πεθερός η ζωή και ο θάνατος(επανάληψη)

Λατρεμένο 

Τίποτε στην ιστορία δεν υπάρχει, για μένα, παρηγορητικότερο
από την εμπειρία της Αναστάσεως του Κυρίου Ιησού,
εμπειρία την οποία βίωσαν  και ξε-τρελάθηκαν από Χαρά,
οι άγιες Μυροφόρες Μητέρες μας,
οι Άγιοι Απόστολοι, Πατέρες, Διδάσκαλοι,  Μάρτυρες
και αμέτρητοι άλλοι,
ακολουθήσαντες με πάσα συνέπεια,
όσο κόστος και αν είχε,
τον Εσφαγμένο και Αναστημένο Αμνό του Θεού,
δια μέσου των αιώνων.

Γνωρίζω ότι τυγχάνεις  βραδυφλεγής  με τα μεταφυσικά
και ορθολογιστής
κατά τον τρόπο των σημερινών ανθρώπων 
του εικοστού και εικοστού πρώτου αιώνα.

Δικαίωμά σου, βεβαίως. 

Και ουδείς δύναται
να παραβιάσει την ελευθερία της συνείδησής σου.

Αντιλαμβάνομαι πλήρως πλέον, 
ότι αν δεν προκύψει  κάτι το ιδιαίτατα συγκλονιστικό
στην εσωτερική  ζωή εκάστης ψυχής,
μεταστροφή πνευματική
δεν πρόκειται να λάβει υπόσταση.

Έτσι, έχω αρκετά ηρεμήσει. 
Δε "χτυπιέμαι" πια να σε πείσω, 
όπως παλιότερα, αγωνιωδώς
-ίσως και βλακωδώς-
 προσπαθούσα. 

Τώρα, προτιμώ να σιωπώ -το κατά δύναμη, 
να προσεύχομαι  περισσότερο 
και να περιμένω το Χριστούλη,  
να σου στείλει την άνωθεν  κλήση.

Μέχρι να σου φανερωθεί ο Πανάγιος Τριαδικός Θεός, 
κατά τους μυστηριώδεις εντελώς προσωπικούς τρόπους 
που Εκείνος και μόνο Εκείνος γνωρίζει,

προτείνω να διαβάσεις μια χαρωπή
και συνάμα ελαφρώς... γκραν γκινιόλ,
αληθινότατη  εμπειρία 
που συνέβη στη φίλη -και όχι μόνο φίλη μου-τη Θεωνίτσα.

Την κατέγραψα παλιότερα σ' αυτό το μπλογκάκι 
και την ξαναθυμήθηκα-δια του σχετικού συνειρμού- σήμερα, 
όταν  μου ανέφερε,  εκλεκτός φίλος ιερέας
ότι τη Λαμπροφόρο ημέρα του Πάσχα επίσης, 
κοιμήθηκε εν Κυρίω, με οσιακό θάνατο, 
ο πατέρας του.

Τίτλος της ανάρτησης: H Θεωνίτσα, ο πεθερός, η ζωή και ο θάνατος.

Σε ασπάζομαι, χαιρετώντας  εγκάρδια
με την ιαχή κάθε ουσιαστικής ελπίδας και νίκης:

Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!

 Σαλογραία