Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Αγάπη τής εις Χριστόν Πίστεως -πρωτ. Γεώργιος Μεταλληνός


Ευλογημένο μου

επειδή τις προάλλες μου σχολίασες μετ'εμφάσεως 
ότι όλο το πάν είναι η αγάπη και
ότι οι οικουμενιστές αγαπολόγοι -τάχα- έχουνε δίκιο 
σου παραθέτω το κείμενο του π. Γεωργίου Μεταλληνού.

Ναι η αγάπη τυγχάνει το Φως του ήλιου που ζεσταίνει τις καρδιές όλων μας
αλλά η Ορθή  Πίστη, για μένα μοιάζει με  το έδαφος της Αληθείας, πάνω στο οποίο στεκόμαστε
και από το οποίο βλαστάνει  πλουσίως κάθε ζωή.
 
Κατανοώ ότι εύκολα αναγνωρίζουμε οι περισσότεροι, 
την πρακτική αναγκαιότητα της αγάπης
αλλά το ζωτικόν της Ορθής πίστεως αποκαλύπτεται
πιο σημαντικό από ό,τι νομίζεις.

Για να δώσω μια ακόμη απλοϊκή εικόνα: η αγάπη μπορεί να μοιάζει με τον κρόκο του αβγού, που θα το φάμε  θα μας στηρίξει, θα μας θρέψει, θα μας φτιάξει τη διάθεση.

Χωρίς όμως το τσόφλι του αβγού, χωρίς, δηλαδή, τα δόγματα της Αληθείας 
που περιφρουρούν το Σώμα της Εκκλησίας, το αβγό δεν θα μπορέσει ποτέ να προστατευτεί απ' τους μύριους  κινδύνους που το απειλούν, μέχρι να φτάσει στο πιάτο μας.

Καλή συνέχεια, λοιπόν, στην ανάγνωσή σου, περιστεράκι μου

πάντα με Αλήθεια και Αγάπη

 Σαλογραία 
...........................................................................

............................................................................

Αγάπη της εις Χριστόν Πίστεως

«φ σον ποιήσατε ν τούτων τν δελφν μου τν λαχίστων, μο ποιήσατε»

 (Ματθ. κε´ 40).

πρωτ. Γ. Δ. Μεταλληνο

1. σημεριν εαγγελικ περικοπ ρχεται ν μς πενθυμίσει μία μεγάλη λήθεια. 

Τν περασμένη Κυριακ μίλησε τ ερ Εαγγέλιο γι τν γαθότητα το Θεο- Πατέρα, πο περιμένει τ πλάσμα του ν πιστρέψει. 

Ατ μως δν πρέπει ν μς κάμει ν ξεχάσουμε κα τν δικαιοσύνη Του. 

Ο Θες δν εναι μονάχα στοργικς Πατέρας. 

Εναι κα δίκαιος Κριτής. 

«Οτε λεος ατο κριτος, οτε κρίσις νελεήμων», λέγει Μ. Βασίλειος. 

Θ κρίνει τν Κόσμο, μς λέγει τ Εαγγέλιο, κα μάλιστα χι αθαίρετα, λλ σύμφωνα μ τ ργα μας.

 Μς φέρνει, λοιπόν, σημεριν περικοπ νώπιον το γεγονότος τς κρίσεως.

 Κα λέμε «γεγονότος», γιατ παγκόσμια κρίση ποτελε γι τν πίστη μας σχατολογικ βεβαιότητα κα πραγματικότητα, πο μολογεται σ ατ τ Σύμβολό μας ς κκλησιαστικ πίστη: 

«Κα πάλιν ρχόμενον κρναι ζντας κα νεκρούς…».

Καλούμεθα, λοιπόν, σήμερα ν συνειδητοποιήσουμε τρία πράγματα.

 Πρτον, τι Κριτής μας θ εναι Ι. Χριστός, ς Θεός. 

Σωτρ Χριστς λλ κα Κριτής. 

ν τν πρώτη φορ λθε ταπεινς στν γ, «να σώσ τν κόσμον», τώρα θ λθει «ν τ δόξ ατο», να κρίν τν κόσμον.

 Ατς πο γινε γι μς «κατάρα» πάνω στν Σταυρό, χει κάθε δικαίωμα ν μς κρίνει, ν φήσαμε ν μείνει μέσα μας κα στν κοινωνία μας νενέργητη θυσία Του.

 Δεύτερον θ κρίνει χι μόνο τος Χριστιανούς, οτε μόνο τος θνικούς, πως πίστευαν ο βραοι γι τν κρίση το Θεο. 

Θ κρίνει λους τος νθρώπους, χριστιανος κα μή, πιστος κα πίστους.

 Τρίτον βάση τς κρίσεως, τ κριτήριο, θ εναι γάπη.

  στάση μας δηλαδ πέναντι στος συνανθρώπους μας.

 Καθολικ – παγκόσμια κρίση, καθολικ – παγκόσμιο κα τ κριτήριο.

  παγκόσμιος νόμος τς νθρωπις, στν ποιο συναντνται λοι, χριστιανο κα μή.

 Κα σοι γνώρισαν τν Χριστ κα σοι δν μπόρεσαν ν τν γνωρίσουν κα γι ατ μειναν μακρι π τ Εαγγέλιό Του.

 Στν νόμο ατό, δν πάρχει χρος γι προφάσεις κα δικαιολογίες.

  πείνα, δίψα, γύμνια, ρρώστια, φυλακ βοον, δν μπορον ν μείνουν κρυφά, γι ν χει τ δικαίωμα ν σχυρισθε κάποιος πς δν τ πρόσεξε

 Δν μπορε ν τ γνοήσει κανείς, χωρς προηγουμένως ν παύσει ν χει συναισθήματα νθρώπου, ν δν χει τελείως «χρειώσει», ξαθλιώσει, τν εκόνα το Θεο μέσα του.

 2. Τ συγκλονιστικ μεγαλεο κα τν φρικτότητα τς ρας τς Κρίσεως ζωγραφίζουν μ πέροχα χρώματα ο μνοι τς μέρας. 

«, ποία ρα τότε! ταν… τίθωνται θρόνοι κα βίβλοι νοίγωνται, κα πράξεις λέγχωνται κα τ κρυπτ το σκότους δημοσιεύονται»!

 Εναι φρικτ κα πλ σκέψη τς ρας τς κρίσεως, γιατί χι μόνο πενθυμίζει τν νετοιμότητά μας ν μφανισθομε μπροστ στ βμα το φοβερο Κριτο, λλ κα διότι ποκαλύπτει τν τραγικότητα τς ζως μας, 

τν ποία δαπανμε μέσα σ ργα ματαιότητος, 

πο δν ντέχουν στ φς τς αωνιότητος. 

 Δν δικαιούμεθα νώπιον το κριτο μας γι σα κόσμος θεωρε μεγάλα κα σπουδαα: γνώσεις, θέσεις, τίτλους, ξιώματα, πλοτο, δόξα. 

Ατ λα εναι δυνατν μάλιστα ν δηγήσουν στν καταδίκη μας.

 Κρινόμεθα βάσει τς μπρακτης φαρμογς τς γάπης μας.

 χι ς τομα δηλαδή, λλ ς μέλη τς νθρώπινης κοινωνίας.

  Θες δν πλασε τομα, ατόνομα κα νεξάρτητα.

 Μς πλασε, γι ν γίνουμε πρόσωπα κα κοινωνία προσώπων. 

Και ο μεγαλύτερες ρετές, ν μείνουν πλς τομικές, εναι μετοχς χωρς ντίκρυσμα νώπιον το Μεγάλου Κριτο. 

Γιατί δν βρκαν τν πραγμάτωσή τους μέσα στν νθρώπινη κοινωνία. 

Δν καταξιώθηκαν σ διακονίες.

τσι λ.χ. γνώση εναι θεία ελογία, ταν μως θηρεύεται γι χάρη το συνανθρώπου, γι τν διακονία το πλησίον.

 Τ διο κα γκράτεια κα ελάβεια, κα νηστεία κα σύνολη σκησή μας. 

ν λα ατ γίνονται γι μία τομικ δικαίωση κα χι ς διακονία τν δελφν, τν πλησίον, μς λέγχει φων το Θεο: 

«λεον θέλω κα ο θυσίαν» (Ματθ. θ΄ 13)!

 γάπη θέλω κα χι τν θρησκευτικότητα, πο ποβλέπει στν ατοέξαρση κα τν ατοπροβολή, πο βλέπει τν τύπο ς πεμπτουσία τς εσέβειας.

3. κόσμος χει μάθει ν ξαγοράζει τ πάντα, κόμη κα τς συνειδήσεις. 

Στ χρο μως τς πίστεως δν σχύει νόμος ατός.

  τομικ εσέβεια δν μπορε ν ξασφαλίσει θέση στν βασιλεία το Θεον δν γίνει πρτα κκλησιαστική, ν δν συνοδεύεται δηλαδ π τ ργα τς γάπης.

  στίβος το χριστιανο εναι κα κοινωνία κα χι μόνο τ «ταμιεον».

Ες τ ταμιεόν του καταφεύγει Χριστιανς γι τν πνευματικό του νεφοδιασμό.

Ποτ μως δν ξαντλεται πολιτεία του στν στεν χρο τς τομικότητάς του.

 ν πνευματικότητά μας εναι ρθή, θ δηγε σ νιδιοτελ γάπη.

 ς τ κούσουμε μι γι πάντα:

 Τ πιχείρημα τν γλυκανάλατων χριστιανν τς νευθυνότητος κα το «λάθε βιώσας» δν χει καμμι δύναμη: «Κύτταξε τν ψυχή σου» δν σημαίνει τίποτε περισσότερο π δειλία κα ποχώρηση, ν δν συνοδεύεται κα π τ μοτίβο:

 «Πάλευσε γι ν φτιάξεις τν χριστιανική σου κοινωνία». 

Διαφορετικ εμαστε κατ λάθος νάμεσα σ χριστιανούς. 

θέση μας εναι κάπου στν πω νατολή, στ νέκρωση το νιρβάνα.

4. Ασθάνομαι μως τν νάγκη ν προλάβω στ σημεο ατ μι πορία.

ν κρινόμασθε βάσει τς μπρακτης γάπης μας, τότε πο πηγαίνει πίστη; Ποιά σημασία χει πρ τς πίστεως κα τς καθαρότητος το δόγματος γώνας; 

ν δν χει διαστάσεις αώνιες, τότε γιατί ν γίνεται;

Κατ τν ρα τς κρίσεως πίστη, κα ς φοσίωση κα ς διδασκαλία, δν ποκλείεται, πως πιστεύουν ν πρώτοις πολλοί. 

Προϋποτίθεται

Κριτής μας εναι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ.

 Μας σώζει μς κατακρίνει συμπεριφορ κα στάση μας πέναντί Του. 

Γιατί, μς διευκρινίζει, τι στ πρόσωπό Του ναφέρεται κάθε πράξη μας

 πρς τν συνάνθρωπό μας, καλ κακή.

 θικά διάφορες πράξεις δν πάρχουν. 

ν τονίζει σν κριτήριο τν γάπη, δν σημαίνει πς θέλει ν ποκλείσει

 τν πίστη. 

Θέλει ν προλάβει κριβς τν καταδίκη της πίστεως κ μέρους μας σ᾽ἕνα σύνολο θεωρητικν ληθειν χωρς νταπόκριση κα φαρμογ στν ζωή μας.

 πως κεκηρυγμένος θεος κα συνειδητς ρνητς τς πίστεως μεταφράζει τν θεΐα κα πιστία του σ ντίθεα ργα, τσι κα πιστς πρέπει ν κάμει τν πίστη του, κινητήρια δύναμη τς ζως του.

 Γιατ « πίστις χωρς τν ργων» (ακ. β΄ 20) τς γάπης εναι νεκρά.

 Δν ποκλείει, λοιπόν, τν πίστη, φο ατ εναι προϋπόθεση το ρθο βίου κα τς σωτηρίας. λλ κα κάτι περισσότερο.

 χι μόνο « μ πιστεύσας» (ες τν Χριστ) δν σώζεται, λλ κα μ ρθς πιστεύσας.

 Ο Θες δν εναι μόνο γάπη, εναι κα λήθεια (ωάν. ιδ´ 6· Α´ ωάν. δ´ 8· δ´ 16· ε´ 6) κα μάλιστα Ατοαλήθεια.

 ποιος προδίδει τν λήθεια προδίδει κα τν γάπη.

  γάπη το Χριστο «συγχαίρει δ τ ληθεί» (Α΄ Κορ. ιγ΄ 6) συζε δηλαδ κα συνευδοκιμε μ τν λήθεια, δν πάρχει χωρς ατήν.

Ν λοιπν πς καταξιώνεται γώνας γι τν καθαρότητα το δόγματος. 

Γιατί εναι γώνας γι τν γάπη, εναι μεγαλύτερη κκλησιαστικ διακονία. 

Εναι γώνας πρώτιστα κοινωνικός, γιατί γίνεται χάριν το Λαο το Θεο

γι ν μείνει νεπηρέαστος π τν πλάνη, πο εναι πραγματικ ατοκτονία.

 δελφοί μου!

ταν Χριστός μας νέφερε τν παραβολ τς Κρίσεως, ο λόγοι του μποροσαν ν νοηθον χι μόνο σ συνάρτηση πρς τος συγχρόνους του, 

λλ κα πρς σους ζησαν πρν π Ατόν. 

σοι δν γνώρισαν τν Χριστό, μπορον ν χουν λόγους ν κριθον μόνον γι τν γάπη τους, μολονότι γάπη χωρς πίστη στν Θε δν εναι ποτ δυνατν ν πάρχει.

 ποιος ελικριν σκε τν γάπη «δέχεται» τν Θεό, στω κα ν τν γνοε. 

πιστος δν δύναται ν χει παρ μόνο φαινομενικ γάπη.

Κα μόνο κε, πο πάρχει βάπτισμα κα «γιο Πνεμα», εναι δυνατ ν πάρξει «τελεία γάπη», γάπη χριστιανική.

Τ ζήτημα μως πρέπει, νομίζω, ν τεθε κατ λλο τρόπο.

ταν μες σήμερα κομε τν παραβολή, δύο χιλιάδες χρόνια μετ τν σάρκωση το Υο το Θεο, πς εναι δυνατν ν χωρίσουμε π τν γάπη μας τν (ρθ) πίστη; 

Τ Εαγγέλιο λέγει καθαρά: 

«… μ πιστεύων δη κέκριται, τι μ πεπίστευκεν ες τ νομα το μονογενος υο το Θεο» (ωάν. γ´ 18). 

Μετά τν νσαρκη δηλαδ οκονομία κρίση εναι συνέπεια τς στάσης κάθε νθρώπου ναντι το Χριστο. 

Κριτήριο μένει  γάπη. 

γάπη μως ποὺ προϋποθέτει τν ες Χριστν πίστη. 

Γιατί ατ εναι μόνη ληθινή.

 Ατ μονάχα δικαιώνει κα σώζει

 

π τ βιβλίο το πρωτ. Γ. Δ. Μεταλληνο «ΕΚ ΦΩΤΟΣ» 

Κηρυγματικς σκέψεις στ εαγγελικ ναγνώσματα .    ............................................................................................................




7 σχόλια:

  1. τα φυτά χωρίς έδαφος ζουν, χωρίς ήλιο όχι! Έτσι δεν είναι κ Καθηγητά;
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ;-)

    Ευγενέστατε Φιλ. Ανων. των 1:28 π.μ.

    μέχρι να μας απαντήσει ο "κύριε καθηγητά" όταν δει το σχολιάκι σου
    ;-)
    θα σου απαντήσει η σαλότητά μου η οποία παιδιόθεν τυγχάνει
    φύτουλας με ρίζες μεγάαααλες, χαχα...

    Θα πω λοιπόν...
    ότι δεν αντέχω να ζω χωρίς στέρεη γη Αληθείας, κάτω από τα πόδια μου, ούτε χωρίς το Φως του Ήλιου της Αγάπης.

    Δεν αντέχω να ζω ούτε μια ώρα, γκλόρυ γκλόρυ αλλληλούιαααα!!!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Κρινόμεθα βάσει τῆς ἔμπρακτης ἐφαρμογῆς τῆς ἀγάπης μας.
    Ὄχι ὡς ἄτομα δηλαδή, ἀλλὰ ὡς μέλη τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας.
    Ὁ Θεὸς δὲν ἔπλασε ἄτομα, αὐτόνομα καὶ ἀνεξάρτητα.
    Μᾶς ἔπλασε, γιὰ νὰ γίνουμε πρόσωπα καὶ κοινωνία προσώπων.
    Και οἱ μεγαλύτερες ἀρετές, ἂν μείνουν ἁπλῶς ἀτομικές, εἶναι μετοχὲς χωρὶς ἀντίκρυσμα ἐνώπιον τοῦ Μεγάλου Κριτοῦ.
    Γιατί δὲν βρῆκαν τὴν πραγμάτωσή τους μέσα στὴν ἀνθρώπινη κοινωνία".

    - Όταν η κοινωνία δεν επιθυμεί την όποια προσφορά μας, τότε τι γίνεται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ;-)
    Πολύ γενική μου ακούγεται η ερώτηση, αλλά να πω ότι η προσφορά μας γίνεται ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ στο όνομα της εν Κυρίω αγάπης,
    και αυτή είναι η Εντολή του Κυρίου η δεύτερη.

    Δεν γίνεται η όποια προσφορά μας στο όνομα της κοινωνίας, άπαγε.

    Δεν είμαστε το κατά δύναμη καλοί επειδή το θέλει και το απαιτεί η κοινωνία-τουλάχιστον το δικό μου προσωπικό κίνητρο ΔΕΝ είναι ΚΑΜΙΑ κοινωνική καταξίωση.

    Προσπαθούμε να γινόμαστε το κατά δύναμη αγαθοί, επειδή ο Θεός μάς είπε ότι αυτό να κάνουμε προκειμένου να έχουμε κέρδη άφθαρτα στον Αιώνα τον μέλλοντα.

    Και επειδή ΞΕΡΟΥΜΕ ΌΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ αυτός ο ΖΩΝΤΑΝΟΣ Θεός, τον ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΣΤΕ και αγωνιζόμαστε, όσον δύναται έκαστος.

    Αγωνιζόμαστε μέρα και νύχτα κάθε ώρα, κάθε δευτερόλεπτο.
    Αγωνιζόμαστε να μην πάμε συνειδητά τουλάχιστον με τη μεριά του Ανθρωποκτόνου, του Ψεύτη, του Κλέφτη της Χάριτος.
    Αγωνιζόμαστε να είμαστε δούλοι Χριστού και όχι δούλοι της πολυπρόσωπης αμαρτίας.
    Πέφτουμε διαρκώς και ξανασηκωνόμαστε διαρκώς.

    Τα έγραψα και στην ανάρτηση με τίτλο: ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ, πριν λίγες μέρες.

    Αν τώρα στα Έσχατα, βέβαια η κοινωνία γεμίσει τόσο με μίσος (το βρίσκω πολύ πιθανό να συμβεί ΚΑΙ αυτό) που θα ...διαολίζεται η κοινωνία από εκδηλώσεις χριστιανικής φροντίδας και αγάπης, όπου τις εκδηλώνουμε τελοσπάντω, ε, τι να γίνει...τότε...
    ;-)

    Θα τινάξουμε ακόμα και τη σκόνη από τα υποδήματά μας (σύμφωνα με τη συμβουλή της Αγίας Γραφής) και θα γίνουμε ...αναχωρητές

    (νεανικός πόθος μου μέγας η αναχώρηση...Δυστυχώς ή ευτυχώς, με βάρεσε ο έρωτας στο "Δόξα Πατρί", παντρεύτηκα και τον αναχωρητικό πόθο τον ξέχασα...κλαψ! )

    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και ένα χαλίκι να αρμολοήσεις φράττε Λεόνε,στον τοίχο, στηρίζεις τον κόσμο ολάκερο....(Κάπως έτσι δεν γράφει ο ΝΚ στον Φτωχούλη του Θεού;; Πορεύου και σύ και ποίει ομοίως....)
    ΑΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ;-)@ΑΚ
    Λατρεμένη εικόνα και φράση...
    Να είσαι καλά που μας τη θύμισες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγάπη χωρίς ελευθερία και ελευθερία χωρίς αγάπη, είναι παθολογικές καταστάσεις που χρειάζονται θεραπεία. Μόνο όταν συμπίπτει η αγάπη με την ελευθερία έχουμε θεραπεία και συνεπώς αλήθεια.

    Η μεγαλύτερη βοήθεια γιά τον άλλον να βρεί την αλήθεια, είναι να σε δεί εσένα ειρηνικό, γαλήνιο με πλήρη εμπιστοσύνη στο Θεό.

    Δηλαδή, ελεύθερο μέσα στη αγάπη του μόνου ελεύθερου, Θεού.



    ΑπάντησηΔιαγραφή