Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Επειδή κάποιοι, προσπαθούν να μας αποβλακώσουν με το "Σουλεϊμάν" και τις γυναίκες του, ας δούμε και μερικές ηρωίδες, Ελληνίδες γυναίκες στην επανάσταση του 1821


Οι γυναικείες μορφές στην Επανάσταση του 1821



 Στην Ελληνική Επανάσταση η γυναικεία συμμετοχή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αποφασιστική. 

Αυτοί που συγκροτούν τη σιδερένια γροθιά της Επανάστασης είναι οι άνδρες. 

Όμως, η σποραδική έστω παρουσία των γυναικών σε κρίσιμες περιόδους πολέμου είναι ενδεικτική των δυνατοτήτων του γυναικείου φύλου, το οποίο έτσι ενέγραψε στο κεφάλαιο των δικαιωμάτων του μια μακροπρόθεσμη υποθήκη. 

Όσες γυναίκες ξεχώρισαν στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 επέβαλαν άτυπα την ισοτιμία των φύλων στα πεδία των μαχών.

 Με το απαράμιλλο θάρρος τους, την αξιοθαύμαστη γενναιότητα, τις περιπέτειες και τις θυσίες τους αποτελούν αξεπέραστα σύμβολα δυναμισμού και πατριωτισμού 
που συνεχίζουν να εμπνέουν σε εθνικά κρίσιμες περιόδους. 
.....................................................................................

ΣΟΥΛΙΩΤΙΣΣΕΣ
Οι σχέσεις των φύλων στο περήφανο και αδούλωτο Σούλι ήταν διαφορετικές
 απ΄ ό,τι στην υπόλοιπη Ελλάδα. 

Θύμιζαν τη θέση της γυναίκας στην αρχαία Σπάρτη. 

Οι άντρες σέβονταν τις γυναίκες τους και συχνά ζητούσαν τη γνώμη τους,
 ιδιαίτερα σε κρίσιμες περιστάσεις. 

Οι σεβαστότερες απ΄ αυτές αναλάμβαναν το ρόλο του διαιτητή σε διαμάχες μεταξύ των ανδρών.

 Αντίθετα, ουδέποτε άνδρες ανακατεύονταν σε γυναικείους καβγάδες.

Μερικές καπετάνισσες έπαιρναν μέρος στα στρατιωτικά συμβούλια, όπου οι γνώμες τους υπολογίζονταν όσο και των καπεταναίων. 

Στο σπίτι, τέλος, οι γυναίκες ήταν οι αδιαμφισβήτητες αφέντρες.

Οι Σουλιώτισσες, πέρα από το νοικοκυριό, έπαιρναν όλες μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις, όπου ο ρόλος τους ήταν, σε πρώτη φάση, εφεδρικός και βοηθητικός 

Όταν όμως οι περιστάσεις το απαιτούσαν, οι γυναικείες εφεδρείες ρίχνονταν στη μάχη, άλλοτε κατρακυλώντας βράχους πάνω στον εχθρό, άλλοτε περιβρέχοντάς τον με καυτά βόλια, άλλοτε ορμώντας μπροστά με το σπαθί στο χέρι.

Ο «Χορός του Ζαλόγγου» (παραμονές Χριστουγέννων 1803) αποτελεί αιώνιο σύμβολο για τη γυναίκα που προτιμά το θάνατο από την ατίμωση και τη δυστυχία.

 Τη γυναίκα-ηρωίδα που «της Ελευθερίας ο έρως» τη σπρώχνει να θυσιάσει τον εαυτό της και τα παιδιά της, να αποχαιρετήσει παντοτινά  «τη γλυκιά ζωή» και τη «δύστυχη πατρίδα».

 «Στη στεριά δε ζει το ψάρι ούτ’ ανθός στην αμμουδιά / κ’ οι Σουλιώτισσες δε ζούνε μέσ’ τη μαύρη τη σκλαβιά». 

Η πρώτη σέρνει το χορό, φτάνοντας στο χείλος του γκρεμού, πηδάει και χάνεται στα βάθη του. 

Την ακολουθούν με τον ίδιο τρόπο, πάντα τραγουδώντας και χορεύοντας, η δεύτερη, η τρίτη, η τέταρτη… 

Γύρω ακούγεται το μουγκρητό του ανέμου, που στροβιλίζει το χιόνι κι ανακατεύεται με το τραγούδι…

        Την ίδια χρονική στιγμή(Δεκ. 1803), η Δέσπω Σέχου-Μπότση, σύζυγος του Γιωργάκη Μπότση, κυνηγημένη από τους Τουρκαλβανούς, μετά τη συνθηκολόγηση του Αλή Πασά με τους Σουλιώτες, οχυρώθηκε με τις κόρες, τις νύφες και τα εγγόνια της στον πύργο του Δημουλά στη Ρηνιάσα και ύστερα από σθεναρή αντίσταση ανατίναξε τον πύργο, για να μην παραδοθούν στον εχθρό.

Από τις Σουλιώτισσες ξεχώρισαν άλλες δυο, οι οποίες υπήρξαν οι διασημότερες από τις άλλες, καταφέρνοντας να περάσουν τα ονόματά τους στο δημοτικό τραγούδι κι από εκεί στη σφαίρα του θρύλου. 

Η Μόσχω Τζαβέλα, σύζυγος του Λάμπρου, κατέχει τον τίτλο
 της «γυναίκας του Σουλίου».

 Ήταν  η πρώτη και μεγαλύτερη ηρωίδα του Σουλίου. 

Με βαριά καρδιά έδωσε στο χέρι του αιμοβόρου Αλή Πασά τον πρωτότοκο γιο της Φώτο, για θυσία, και έβαλε πάνω από τον ίδιο της το γιο την αγάπη της για την πατρίδα.

 «Το παιδί μου  είναι παιδί του Σουλίου και σα γλιτώσει το Σούλι γλιτώνει και το παιδί μου»,είπε χαρακτηριστικά στον πασά.

Μια άλλη γυναίκα φυσιογνωμία που ξεχώρισε ήταν η Χάιδω Γιαννάκη Σέχου. 

Το όνομά της είχε πρωτακουστεί στον πόλεμο του 1792, όπου ο ηρωισμός της, μας πληροφορούν ξένοι διπλωμάτες την εποχή εκείνη στην κατεχόμενη Ελλάδα, προκαλούσε το σεβασμό και το θαυμασμό των συμπατριωτών της.

 Πρώτη έτρεχε στη μάχη, συχνά δίπλα στους άντρες, συχνότερα μπροστά απ’ αυτούς.       

Η ηρωίδα αυτή άγγιξε το απόγειο της δόξας της στη δραματική τριετία 1800-1803, οπότε «καμιά γυναίκα δεν αναδείχθηκε όσο η Χάιδω», βεβαιώνει ο Γερμανός Μπαρτόλντι.
.................................................................................................
ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΤΙΣΣΕΣ

 Αξιοθαύμαστο θάρρος έδειξαν και οι Μεσολογγίτισσες «ελεύθερες πολιορκημένες»,

 οι οποίες σε όλη τη διάρκεια της μακράς πολιορκίας του προπυργίου της δυτικής Ελλάδας βοήθησαν με κάθε τρόπο στην άμυνα:μεταφορά υλικών για τα οχυρωματικά έργα, περίθαλψη των ασθενών και τραυματιών.

        Φιλέλληνες πολεμιστές του Μεσολογγίου, όπως ο Αύγουστος Φαμπρ και άλλοι, έχουν αποθανατίσει ατέλειωτες σκηνές βομβαρδισμών με θύματα γυναίκες, όπως εκείνη με τις έξι φίλες που περπατούσαν μαζί και μια οβίδα έσκασε στα πόδια τους, σκοτώνοντας ή τραυματίζοντας και τις έξι.

 Ή εκείνη με το αίμα μιας πληγωμένης μητέρας να βρέχει τα πτώματα των εννέα κοριτσιών της, τα οποία κείτονταν γύρω της.

 Οι Μεσολογγίτισσες όχι μόνο δε δείλιασαν, αλλά αντίθετα εμψύχωναν τους μαχητές και τους παρακινούσαν να αγωνιστούν ως το τέλος.

Όταν αποφασίζεται η ηρωική έξοδος(10 Απριλίου 1826), μετά το φοβερό λιμό, ακολουθούν πολλές γυναίκες με αντρική ενδυμασία, κρατώντας από το ένα χέρι το σπαθί και από το άλλο το μωρό τους, ενώ οι άοπλες μπήκαν στη μέση της φάλαγγας μαζί με τα παιδιά τους. 

Αυτές οι γυναίκες είχαν την ίδια φρικτή τύχη, όπως και οι άνδρες της Εξόδου, κατά τη γνωστή φοβερή σύγχυση που επικράτησε, και όσες κατάφεραν να γυρίσουν στην πόλη αυτοκτόνησαν, σφαγιάστηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν.

Από ό,τι ξέρουμε από τις τόσες ηρωίδες του Μεσολογγίου λίγα ονόματα διέσωσε η ιστορία για τις ηρωικές πράξεις τους.

        Μια από τις γυναίκες του Μεσολογγίου ήταν και η Αλεφαντώ. 

Η ενδυμασία της προσιδίαζε αυτής των αντρών.

Αψηφούσε τους κινδύνους, τις κακουχίες και τις στερήσεις. 

Αντίθετα, εμψύχωνε τους άνδρες στον αγώνα και θυσίασε τη ζωή της για την ελευθερία και την τιμή της.

Εκτός από αγωνίστρια, ήταν σύζυγος και μητέρα. 

Ο σύζυγός της σκοτώθηκε το Μάιο του’21 και νεαρά τότε η Αλεφαντώ έμεινε χήρα με μια μικρή κόρη.

Όταν έγινε η έξοδος,συνελήφθη μαζί με την κόρη της και για πολλά χρόνια είχε
μαρτυρική ζωή.

 ΧΙΩΤΙΣΣΕΣ


Οι γυναίκες της Χίου, σύμφωνα με περιηγητές της εποχής, ήταν «ωραίες και αβρές», με «ευγενική συμπεριφορά, ιδιαίτερα απέναντι στους ξένους».

 «Πουθενά αλλού οι γυναίκες δεν απολαμβάνουν τόση ελευθερία 
κι ωστόσο καμιά κατάχρησή της δεν παρατηρείται. 

Εργάζονται και τραγουδάνε. 

Τα σκάνδαλα είναι σπάνια».

Οι σφαγές στο νησί(1822) εμπνέουν το Γάλλο ζωγράφο Ντελακρουά, που στο γνωστό του πίνακα αποτυπώνει όλη τη φρίκη αυτής της τραγωδίας. 

Από τους 100.000 κατοίκους στο νησί έμειναν λιγότεροι από 2000. 
«Χιλιάδες γυναίκες, κορίτσια κι αγόρια πουλιόνταν κάθε μέρα στο παζάρι.

 Πολλά από αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα αυτοκτόνησαν κατά τη μεταφορά.

 Βλέπεις γυναίκες να μη δέχονται τροφή, μ’ όλο που μαστιγώνονταν, για να πεθάνουν από την πείνα», ανέφερε ο Άγγλος πρόξενος στη Σμύρνη Francis Werry.
                                  
...................................................................................................................

ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ (1771-1825)

Η Καπετάνισσα Μπουμπουλίνα ξέφευγε από τα γυναικεία πρότυπα της εποχής της. 

Μεγαλωμένη στη θάλασσα, από νωρίς εκδήλωσε την αγάπη της για τα πλοία και τα ταξίδια. 

Η μυθιστορηματική ζωή της, από τη γέννηση της ακόμη, ήταν γεμάτη περιπέτειες που σφυρηλάτησαν το χαρακτήρα της, ένα χαρακτήρα ανεξάρτητο, δυναμικό, αγωνιστικό. 

Καπετάνισσα, λοιπόν, όχι μόνο στα πλοία, αλλά και στην ίδια της τη ζωή.

 Γεννήθηκε ορφανή από πατέρα, έμεινε δύο φορές χήρα και με μεγάλη περιουσία την οποία διαχειρίστηκε με πολλή ευστροφία και κατάφερε να την αυξήσει.

 Γεύτηκε συχνά το φθόνο των συμπατριωτών της και γι’ αυτό αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες, τις οποίες πάντα ξεπερνούσε.

Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες προφορικές μαρτυρίες, το 1819 στην Κωνσταντινούπολη μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία.

Μετά την έκρηξη της Επανάστασης από τους πρώτους συμμετείχε ενεργά, προσφέροντας χρήματα και πολεμοφόδια και διαθέτοντας τα πλοία της στην υπηρεσία του Αγώνα.

 Η μεγαλύτερη απώλεια ήταν ο θάνατος του πρωτότοκου γιου της (από τον πρώτο της γάμο) Γιάννου Γιάννουζα, στα τέλη Απριλίου του 1821,σε μια συμπλοκή με τους Τούρκους έξω από το Άργος.

 Η Μπουμπουλίνα έλαβε μέρος με το πλοίο της «Αγαμέμνων» στην πολιορκία
 του Ναυπλίου και μετά την απελευθέρωσή του εγκαταστάθηκε εκεί
 σε οίκημα που της παραχώρησε η επαναστατική κυβέρνηση.


«Από της εμφανίσεώς της εις τον Αργολικόν, επί ιδίου πλοίου δια την πολιορκίαν του Ναυπλίου, και έπειτα εις το Αργος» γράφει ο Διονύσιος Κόκκινος, 

«η φυσιογνωμία της Μπουμπουλίνας καθίσταται η αμαζόνιος διακόσμησις του πολεμικού πίνακος του 1821.

 Η δόξα της, που έφτασε μέχρι της εκπλήκτου δια την δράσιν της Ευρώπης, 
οφείλεται εις πραγματικάς πολεμικάς πράξεις.»

Το Σεπτέμβριο του 1821 βρέθηκε στο στρατόπεδο του Κολοκοτρώνη στην Τρίπολη και μπήκε από τους πρώτους στην πόλη. 

Η εκεί συμπεριφορά της προξένησε σχόλια για αρπαγή κοσμημάτων από τις γυναίκες του χαρεμιού με υπόσχεση την ασφάλεια της ζωής τους.

Ο πρωταγωνιστικός της ρόλος δεν την άφησε αμέτοχη στις εμφύλιες διαμάχες, κατά τις οποίες υποστήριξε τους στρατιωτικούς και το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, με τον οποίο είχε συγγενέψει, μετά το γάμο της κόρης της Ελένης Μπούμπουλη με τον Πάνο Κολοκοτρώνη.


Η φιλοπατρία υπερισχύει όλων των άλλων συναισθημάτων της, δηλαδή της πικρίας της από τις έριδες των πολιτικών και την έκβαση του αγώνα.

 Και ενώ κάνει πάλι προετοιμασίες, για να λάβει μέρος στο αγώνα εναντίον του Ιμπραήμ, έρχεται το αναπάντεχο τέλος της. 

Η ηλιοκαμένη κόρη της θάλασσας πέφτει νεκρή από σπετσιώτικο βόλι, στις 22 Μαΐου 1825,στο σπίτι του πρώτου της άνδρα, του Γιάννουζα.

 Αιτία; Μια λογομαχία της με άτομα από την οικογένεια της Κούτση Ευγενίας, αγαπημένης του γιου της Μπουμπουλίνας. 

Άδοξο και τραγικό λοιπόν το τέλος αυτής της γυναίκας που μέσα της ξεχείλιζε,
 πιο ισχυρή από όλα τα άλλα, η αγάπη της για την πατρίδα.       
  
ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ (1796-1840)

Γεννήθηκε στην Τεργέστη, όπου ήταν εγκατεστημένος ο πατέρας της Νικόλαος Μαυρογένης, μέλος της Φιλικής Εταιρίας, στην οποία μυήθηκε και η Μαντώ το 1820. 

Εκτός από το ψυχικό σθένος και τη μεγάλη περιουσία, διαθέτει και μια πλούσια δυτική παιδεία, που περιλαμβάνει άριστη γνώση της Γαλλικής και Ιταλικής, καθώς και της Τουρκικής, προσόν που της επιτρέπει να δραστηριοποιηθεί σε μια μεγάλη προσπάθεια επηρεασμού της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης.

 Οι επιστολές της προς τις Παριζιάνες και τις Αγγλίδες εντυπωσιάζουν, συγκινούν και συζητιούνται τόσο στο Παρίσι όσο και στο Λονδίνο.


Το 1820 ήρθε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Τήνο και τη Μύκονο, πατρίδα της μητέρας της. 

Διέθεσε όλη την πατρική περιουσία στον απελευθερωτικό αγώνα, ενώ έλαβε και η ίδια μέρος σε πολλές επιχειρήσεις.

 Με τη λήξη της επανάστασης εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο και τιμήθηκε, με διάταγμα του Καποδίστρια, για τις υπηρεσίες της με μια μικρή σύνταξη και το βαθμό της αντιστράτηγου. 

Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια αναγκάστηκε, ύστερα από τον άτυχο έρωτα της με το Δημήτριο Υψηλάντη και την έντονη πολεμική του Κωλέττη, να επιστρέψει στη Μύκονο. 

Φτωχή, έχοντας δωρίσει την τεράστια περιουσία της στον αγώνα,
κατέφυγε κοντά στους συγγενείς της στην Πάρο.

 Εκεί πέθανε από τυφοειδή πυρετό.

Ως γυναίκα η Μαντώ ήταν το αντίθετο της Μπουμπουλίνας, νεαρή, λεπτή και λυγερόκορμη, με εύθραυστη ομορφιά. 

Γυναίκα μεσόκοπη, όταν άρχισε ο αγώνας, τραχιά, με χοντρά χαρακτηριστικά κι αρρενωπά φερσίματα η αντικομφορμίστρια Μπουμπουλίνα.

 Μόνα κοινά σημεία τους οι μεγάλες περιουσίες τους και η φλογερή πίστη της στο ιδανικό της ελευθερίας που τις μεταμόρφωσε σε ατρόμητες μαχήτριες για την ανεξαρτησία της Ελλάδας.
[...]



19 σχόλια:

  1. Εγώ ξέρω και μια Πατρινιά,όνομα και μη χωριό,με την καρδιά πυρπολημένη απο τον Λατρεμένο της,
    Μπουμπουλίνα σου λέω!...

    (φιλιά-Σ.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ;-)
    Σ.φιλ. ξέρεις, ναι;
    Πες μου και τη μένα της Κυπαρίσσιας- που μένω χρόνια στην Πάτρα ωστόσο- να πάω να τη βρω να με εμψυχώσει!
    ....................
    Να σου πω , όμως, τι με συγκινεί τα μάλα, με εκείνες τις γυναίκες και με εκείνους τους άνδρες του 1821;

    Ότι ξεκίνησαν πλούσιοι και "βολεμένοι" και για χάρη της Πατρίδας και της Πίστης, πέθαναν φτωχοί και καταφρονεμένοι-οι περισσότεροι.

    Μετά βέβαια, μετά θάνατον, και αφού τράβηξαν τις θλίψεις της αρκούδας και πέθαναν και όσοι τους κατάτρεχαν και τους φθονούσαν -όσο ζούσαν- μετά βέβαια, τους ανάρτησαν τις μορφές σε κάδρα και τους παραδέχτηκαν για ήρωες.

    Ε, πάλι καλά!

    Ακριβώς ΑΝΤΙΘΕΤΗ πορεία,εκείνες οι Ψυχές, με τους τωρινούς πολιτικάντηδες της συφοράς, που ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ οικονομικά "ολίγιστοι"
    -πολλοί εξ αυτών- και που αν δεν τους έπαιρνε από κοντά ο μακαρίτης, ο "σιδερένιος", ο "μεγάλος ηγέτης"
    που τους "έφτιαξε" οικονομικά μέχρι 14ης γενεάς,

    "δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους" και δεν θα παντρολογιόνταν με τη γραμματέα τους- οι κακόμοιροι- στην Παναγία των Παρισίων- πω πω μεγαλεία, καλή μου κυρία- ανατρίχιασα!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το καριοφίλι που θωρείς
    ψηλά στον τοίχο να σκουριάζη,
    παιδάκι μου,μην απορείς
    άγιο λιβάνι του ταιριάζει*
    γιατί χωρίς αυτό,χωρίς-
    χωρίς τολογερό του στόμα
    ΘΑΜΑΣΤΕ ΣΚΛΑΒΟΙ,
    ΣΚΑΒΟΙ ΑΚΟΜΑ...
    ΠΗΝ
    Καλημέρα σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ;-) Καλημέρα Πηνελοπάκι.
    Είναι μια καλή απορία πάντως, πώς το αντέξαμε και μείναμε σκλάβοι, ούτε πέντε, ούτε δέκα αλλά τετρακόσια ολόκληρα χρόνια!
    Ακριβώς αυτό με τρομάζει για την οικονομική σκλαβιά,
    τής σήμερον
    που μας ετοίμασαν οι "φἰλοι" και οι "προστάτες" μας.
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Θα βγάλεις ασφαλέστερα συμπεράσματα από το πως θα αντέξουμε άλλα τόσα στη νέα υποδούλωση.Η διχόνοια μας να είναι καλά.Σήμερα μας εξοντώνουν και εμείς είμαστε ιδ. υπάλληλοι εναντίον δημοσίων,εργάτες εναντίων τραπεζοϋπαλλήλων,καθηγητές εναντίον στρατιωτικών κλπ.Η Εκκλησία κοιμάται(ούτε καν προσεύχεται) και ο εχθρός αλωνίζει.Φτώχεια,χαμηλό επίπεδο παιδείας,εγκληματικότητα,υπογεννητικότητα.Και μέσα σε όλα βάλε κι ένα μέρος των Ελλήνων που λένε "καλά μας κάνουν,είμαστε διεφθαρμένοι,έτσι θα γίνουμε Ευρωπαίοι".Τι λέτε,δε θα μας πάρει άλλα 400 χρόνια;
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. παπα-Κώστα μου
    αυτό το θέμα της διχόνοιας άργησα ποοοοολύ να το καταλάβω-το καράβουρλο.

    -Μα ΤΟΣΗ, βλακεία εκ μέρους σας, μανδάμ;
    ;-(
    -ΤΟΣΗ, τίμιε πάτερ!
    ;-/
    Όταν άρχισα να βλέπω τη μία συντεχνία,
    να προσπαθεί να βγάλει τα μάτια της άλλης συντεχνίας,
    ΤΟΤΕ, άρχισα να ψυλλιάζομαι.

    Και σκέψου, ξέρω πάμπολλους δημόσιους υπαλλήλους, που θαρρώντας στη μονιμότητα του μισθού τους,
    δεν έκαναν ΠΟΤΕ τους την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ αποταμίευση
    εκ του μισθού και ΈΤΣΙ ΌΠΩΣ ΤΟΝ ΕΠΑΙΡΝΑΝ, έτσι τον ΣΚΟΡΠΑΓΑΝ στους φίλους, στις ελεημοσύνες, στους ΕΜΠΟΡΟΥΣ κυριότατα, κλπ, καταλαβαίνεις.
    ;-)

    Τώρα που οι μισθοί ΚΑΙ των δημοσίων υπαλλήλων πετσοκόφτηκαν ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ, επειδή το ΔΙΑΤΑΞΕ η Γερμανίδα οικονόμος των Ρότσιλδ, τώρα πιά, θρηνούν και οδύρονται, φούρνοι, ζαχαροπλαστεία, ρουχάδικα, παπουτσάδικα, κομμωτήρια, σινεμάδες, βιντεάδικα,μικρογιατρούληδες, μικροδικηγόροι, μέχρι και μικροπαπάδες μπορεί να θρηνήσουν!
    ;-)

    Ήδη, ξέρω ανθρώπους που αρνούνται να βαφτίσουν παιδάκια διότι δεν έχουν χρήματα για τα σχετικά έξοδα.

    Λοιπόν; είμαστε ή δεν είμαστε ΕΞΑΡΤΩΜΕΝΟΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ, ο ένας από τον άλλον;

    ΕΙΜΑΣΤΕ.

    Αλλά...ο ΦΘΟΝΟΣ παπα-Κώστα μου, ο ΦΘΟΝΟΣ.

    ΠΟΣΟ άργησα ΚΑΙ αυτό, να το καταλάβω-το όρνιοοοο!

    Άριστα το σημειώνεις:"Η Εκκλησία κοιμάται(ούτε καν προσεύχεται) και ο εχθρός αλωνίζει"

    ΝΑΙ.

    Η Εκκλησία, ΟΥΤΕ καν προσεύχεται, διότι, προσεύχομαι σημαίνει:

    " Στενάζω ενώπιον του Θεού, με ΠΟΝΟ και βαθιά αγάπη για τον ΚΑΘΕ πλησίον,
    ζητώντας ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ
    και ΕΛΕΟΣ."

    Πικράθηκα ΠΟΛΥ, τώρα που το αναλογίστηκα.
    ;-(
    Πάω να μου φτιάξω μια μαύρη σοκολάτα, να με γλυκάνω.
    Τα λέμε σε λίγο.
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Και γιατί θέλει έξοδα η βάφτιση;Λάδι,πετσέτα,ξύλινο σταυρουδάκι και λαδόπανα φτάνουν.
    Η Επανάσταση ξεκινά εκ των έσω.Ο Πατροκοσμάς αφύπνισε πνευματικά τους Έλληνες(δε μίλησε για ένοπλη επανάσταση,το αντίθετο)οι οποίοι στη συνέχεια αναζήτησαν και την ελευθερία τους.Αυτός έπρεπε να είναι ο ρόλος της Εκκλησίας.Πού είναι όμως αυτοί οι πνευματικοί άνθρωποι;Περιμένουμε...
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. παπα-Κώστα μου
    είσαι τόσο αφηρημένος και ξεχνάς;
    ;-)
    η βάφτιση, θέλει ΧΡΥΣΟ σταυρουδάκι για το νεοφώτιστο, θέλει ΝΕΑ ρουχαλάκια μοδέρνα για το νεοφώτιστο, θέλει γκλαμουριάρες λαμπάδες, θέλει ΔΩΡΟ στον κουμπάρο αξιοπρεπές, θέλει γλέντι μετά για τους συγγενείς, μα για Όνομααα!
    Μη μιλάς και συ σαν κάποιον που ξέρω που έλεγε στη γυναίκα του όταν ήταν νιόπαντροι:"και τι θέλουμε τα κουταλοπίρουνα; και τι θέλουμε ένα καθιστικό; και τι θέλουμε ένα σερβίτσιο;"
    Ξανά για Όνομααα!
    ;-)
    Ναι, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ επανάσταση μάς χρειάζεται ΠΡΩΤΙΣΤΑ, αλλά επειδή τυγχάνει ΠΑΝΔΥΣΚΟΛΗ,
    ΔΕΝ την ξεκινάει ΚΑΝΕΝΑΣ, ούτε παπάς, ούτε διάκος, ούτε δεσπότης...
    ;-(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Όταν αποβάλλουμε λοιπόν τη τουρκοβλαχομπαροκ νοοτροπία και αισθητική μας τότε τα ξανακοιτάμε τα πράγματα.
    Πάντως κάτι πολύ απλό που θα μπορούσαν να κάνουν οι Δεσποτάδες θα ήταν να ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΟΥΝ όλα αυτά τα γελοία από τα μυστήρια ΜΑΖΙ με τα τυχερά.Τόσο απλά.
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ;-) παπα-Κώστα μου
    "θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία" που έγραψε και ο Κάλβος.

    Μη μας βάζεις δύσκολα.
    Είσαι νέο παλληκάρι.
    Βράζει το παπαδικό αίμα σου.
    Εμείς είμαστε γέροι.
    Μη ζητάς πολλά...
    ;-)

    Για πε πράμα τώρα και για το σίριαλ το "Σουλεϊμάν".
    Γιατί νομίζεις ότι έχει την τεράστια θεαματικότητα που έχει;
    Τι πέτυχαν οι Τούρκοι ηθοποιοί και ο Τούρκος σκηνοθέτης που οι Έλληνες ηθοποιοί και οι Έλληνες σκηνοθέτες, δεν έχουν καταφέρει να πετύχουν με κανένα ιστορικό τους σίριαλ, ως τώρα;

    (υπάρχουν άραγε Ελληνικά ιστορικά σίριαλ; προσωπικά, μόνο τη "Γυφτοπούλα: του Παπαδιαμάντη, θυμάμαι μόνο, μια παραγωγή του ΜΆΡΙΟΥ ΠΟΝΤίκα, με την Κατερίνα Αποστόλου στο ρόλο της Γυφτοπούλας. α πα πα..τι φλασιά είχα τώρα!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Διόρθωση.Έγραψα τη λέξη "ιστορικά".
    Πιο σωστό θα ήταν να πω:"σίριαλ, "εποχής".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τα σίριαλ εποχής τα ελληνικά βρίθουν πολιτικής προπαγάνδας.Να σου θυμήσω τον "τελευταίο πρίγκηπα των Βαλκανίων" που έδειχνε πόσο οι Έλληνες και οι Σέρβοι ταλαιπώρησαν τους Αλβανούς.Να πω εδώ ότι τον αλβανικό πολιτισμό και ειδικά τους Μπεκτασί τους σέβομαι και τους μελετώ.Και πολιτικά αν θέλετε πιο κοντά στα αριστερά βρίσκομαι.Αλλά άλλο αυτό και άλλο να αλλάζουμε τα φώτα μόνοι μας στην ιστορία μας.
    Δεύτερον οι σκηνοθέτες στην Ελλάδα έγιναν με μέσον.Δεν εξηγείται αλλιώς.Άσε που τους έχει φάει ο ελιτισμός τους.Οι Τούρκοι δουλεύουν με απλές,εντυπωσιακές σκηνές,χωρίς πολλά κουλτουριάρικα.
    Τρίτον τα τουρκικά σίριαλ έπιασαν γιατί ο κόσμος σιχάθηκε τα ελληνικά που και άσχημες ερμηνείες είχαν και τα σενάριά τους παρουσίαζαν ανθρώπους που το μόνο που τους ένοιαζε ήταν η σεξουαλική συνεύρεση.Τα τούρκικα βασίζονται στον συναισθηματισμό.
    Αυτά για αρχή.
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. παπα-Κώστα μου κρατώ τις φράσεις σου:

    "Αλλά άλλο αυτό και άλλο να αλλάζουμε τα φώτα μόνοι μας στην ιστορία μας.
    Δεύτερον οι σκηνοθέτες στην Ελλάδα έγιναν με μέσον.Δεν εξηγείται αλλιώς.
    Άσε που τους έχει φάει ο ελιτισμός τους.
    Οι Τούρκοι δουλεύουν με απλές,εντυπωσιακές σκηνές,χωρίς πολλά κουλτουριάρικα.
    Τρίτον τα τουρκικά σίριαλ έπιασαν γιατί ο κόσμος σιχάθηκε τα ελληνικά που και άσχημες ερμηνείες είχαν και τα σενάριά τους παρουσίαζαν ανθρώπους που το μόνο που τους ένοιαζε ήταν η σεξουαλική συνεύρεση.
    Τα τούρκικα βασίζονται στον συναισθηματισμό."
    ........................
    Το συναίσθημα φαίνεται να λειτουργεί ως μια αξία που επανέρχεται ακόμα και σήμερα στις ταινίες.
    Αναβιώνει το συναίσθημα μετά το ισοπέδωμα απ' το πολύ σεξ που δημιουργεί αναφροδισία λόγω υπερκορεσμού του νευρικού συστήματος των πλανεμένων ανθρώπων.

    Ξέρω πρόσωπα σοβαρά και καλλιεργημένα που βλέπουν το Τούρκικο σίριαλ διότι ελκύονται από τα καταπληκτικά κοστούμια και τις απολύτως επαγγελματικές ερμηνείες των ηθοποιών, που δεν έχουν -λένε- ΚΑΜΙΑ σχέση με τα παιξίματα των Ελλήνων ηθοποιών οι οποίοι παρουσιάζονται ως απολύτως μαθητικού επιπέδου, σε σχέση με το επίπεδο των Τούρκων συναδέλφων τους.

    Βέβαια, γίνεται τρομακτική προπαγάνδα, αλλά...μπράβο τους επιτέλους των Τούρκων, που τα καταφέρνουν τόσο καλά και, ντροπή σε μας που είμαστε τόσο μή πειστικοί σε ό,τι υποτίθεται, θα θέλαμε να "περάσουμε" μέσω της "τέχνης"μας.

    Η απωθητική δηθενιά των "σοβαρών" Ελλήνων κουλτουριάρηδων αφενός και η χυδαιότητα των Ελλήνων κωμικών από την άλλη, είναι ο βασικός λόγος (για να μην αναφερθώ στους θεολογικούς) που απωθεί πολύ κόσμο, από την Ελληνική καλλιτεχνική παραγωγή πολλά χρόνια τώρα.

    Ό,τι δεν κατάφεραν οι Αληπασάδες και οι Διοκλητιανοί, το κατάφερε η Ελληνική τυφλεόραση σε τριάντα-σαράντα χρόνια.
    Δυστυχώς.
    Πονηρέψανε πολύ και οι διαόλοι.
    Αλίμονο σε μας, τους κοιμισμένους, τους χαζοβιόληδες.

    Μας πιάσαν στον ύπνο, νεαρέ παπα-Κώστα μου
    και μας κατάστρεψαν ποικιλότροπα, το Ορθόδοξο φρόνημα.
    ;-(
    Ποια Ελληνίδα σήμερα θα προτίμαγε να πεθάνει παρά να πλαγιάσει με μουσουλμάνο, αρνούμενη και την Πίστη της, ειδικά, αν αυτή η πρακτική θα της απέφερε χρήματα και δόξες; Μάλλον καμία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Διαφωνώ.Πολλές.Μη το βλέπεις έτσι.Οι Σουλιώτισσες έκαναν αυτό που έκαναν ως αποτέλεσμα πολεμικής ζωής δεκαετιών.Όταν ήρθαν οι Τούρκοι και κατέλυσαν το Βυζάντιο οι καλοζωισμένοι κάτοικοι δεν είχαν ανάλογες αντιδράσεις.Όσο σκληραίνουν οι εποχές σκληραίνουν και οι άνθρωποι.
    Οι Τούρκοι ηθοποιοί είναι μετριότατοι.Αν τους συγκρίνεις με τους Δανούς(είχε μια καταπληκτική δανέζικη σειρά το MEGA)είναι για γέλια.Απλά οι δικοί μας δεν είναι ηθοποιοί.
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ;-)παπα-Κώστα μου
    μεγάλη κουβέντα πας να ανοίξεις...ας την αφήσουμε για άλλη φορά.
    Τώρα έξω εδώ στην Πάτρα, έχει μια λιακάδα υπέροχη. Είναι κρίμα να μη βγω να μαζέψω στο καλαθάκι μου, Φως και ουρανό καταγάλανο...
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Περί προπαγάνδας ΚΑΙ του επίσημου κράτους μέσω σήριαλ κλπ τηλεοπτικών παραγωγών, θα συμφωνήσω και θα επαυξήσω:

    Έχετε δει την τηλεόραση την ταινία "Παύλος Μελάς"; Αντιθέτως την ομήλικη "Αλίκη στο ναυτικό" με τους μισούς ηθοποιούς, σκηνικά, κοστούμια κλπ την βλέπουμε δις έως τρις ετησίως.

    Συνεχίζω την σκέψη μου και λέω ότι αυτός ο βομβαρδισμός με τα τούρκικα σήριαλ είναι ΣΚΟΠΙΜΟΣ και έχει να κάνει με την εμπέδωση της ιδέας ότι "οι Τούρκοι είναι σαν εμάς" ή για να παραφράσω το Σταρένιο "οι Τούρκοι είναι φίλοι μας", ώστε μεθαύριο χωρίς πολλές φασαρίες να συνεκμεταλλευτούμε το Αιγαίο...

    Στέλιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Στέλιο, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι πρόκειται περί προπαγάνδας του επίσημου κράτους. Όσο πιο κρετίνους μας κρατάνε τόσο γι αυτούς, το καλύτερο, αλλά εντάξει, μωρέ τώρα, μην το ψειρίζουμε, μην το κάνουμε και Ανατολικό Ζήτημααα!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Λατρεύω και θαυμάζω απεριόριστα τη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, και είναι η αγαπημένη μου απ όλες! Πολύ σπουδαίο αυτό το αφιέρωμα! Αυτό έπρεπε να αντικαθιστά αυτή τη γλυκανάλατη και νερόβραστη (και ..ύποπτη) γιορτή της γυναίκας.. Χθες βράδυ παρακολούθησα μια εξαίρετη και θα έλεγα συγκλονιστική απόδοση-ερμηνεία της όπερας του Παύλου Καρρέρ "Δέσπω", με τοπικούς συντελεστές. Δες εδώ:http://www.artandlife.gr/Kerkyra-i_despo_toy_payloy_karrer_sto_dimotiko_theatro_kerkyras
    Μετέδιδε εκείνον τον παλμό και το Συναίσθημα που είναι μια επιστροφή στη γνησιότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ;-)Τατιάνα μου

    Για χρόνια επισκέπτομαι τακτικά τις πανέμορφες Σπέτσες.

    Έχω επισκεφτεί εκεί το σπίτι της Καπετάνισσας Μπουμπουλίνας, έχω διαβάσει και τη μυθιστορηματική ζωή της γραμμένη από το Μπαστιά.

    Ήταν και αθυρόστομη η μακαρίτισσα, ο Θεός να την αναπαύσει...
    Προσωπικά θαυμάζω όποιον άνθρωπο ΘΥΣΙΑΖΕΙ τα εγκόσμια αγαθά του, χάριν υπερ-κοσμίων αγαθών και αν πεθάνει και στην ψάθα, ακριβώς επειδή τα ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΟΛΑ στον ΑΓΩΝΑ του- τότε πραγματικά τον θαυμάζω ακόμη περισσότερο.

    Είναι η αρετή, τής κατά Θεόν πτωχείας, που οι Ανατολικοί, μάθαμε να σεβόμαστε, όπου τη συναντάμε στ'αλήθεια.

    Εμείς, οι παλιομοδίτες, έτσι μάθαμε.

    Δεν αναπαυτήκαμε να θαυμάζουμε τους "πετυχημένους" που ανέρχονται, "έρποντας, γλείφοντας, και με τα κέρατά τους"

    Ο Κύριος ας δώσει σε έκαστο κατά τις προθέσεις της καρδίας του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή