Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Ρωμαίϊκο Έθνος χορευτικόν, αδιάβροχον...στα Ψηλαλώνια της Πάτρας



Περιστεράκι μου

-Χριστός Ανέστη, αλληλούϊαααααα!

Προχτές το βραδάκι, στα Ψηλαλώνια της Πάτρας, παραμονή της Εργατικής Πρωτομαγιάς, περνώντας,
με την ψυχή σερνάμενη στα πατώματα- σαν ρούχο που ξέφυγε -πάλι-  απ’της Χαράς την κρεμάστρα, "έπεσα"- «τυχαίο; Δε νομίζω!»- σε παραδοσιακό χορευτικό συγκρότημα.

-Τι ευχάριστη έκπληξη!

Σε υπερυψωμένη εξέδρα, καταμεσής της πλατείας, με πλουμισμένες στολές, χορεύαν κεφάτα, λεβέντικα οι άντρες, οι γυναίκες με χάρη- το παραδοσιακό δημοτικό άσμα:

«Στου Παπαλάμπρου την αυλήηηη!».

Υπήρχε  ψιλόβροχο ανοιξιάτικο.

Οι περαστικοί -με ανοιχτές τις ομπρέλες μας, καρφωθήκαμε  τριγύρω και τους ψυχολογικά αδιάβροχους -απ’τη βροχή- χορευτές, καμαρώναμε.

«Δήμος Μεσσάτιδος» έγραφε μία ταμπέλα.

Υπήρχαν κι άλλοι.

Από περιοχές περισσότερες.

(Πιο κει, λεπτά αργότερα, αναστήθηκα με ένα  -φοβερό, σαν άγγελο θανάτου-  απτάλικο Σμύρνης)

Εκείνοι, μη χαμπαριάζοντας τίποτα- σάματις  οι σταγόνες που πέφταν απάνω τους, να  'ταν ασήμια που τους πλουτίζαν,  κι όχι νερό που τους κρύωνε- ξεδιπλώναν  τα χορευτικά τους τσαλίμια, τα τσακίσματα, τις φούρλες, πετώντας- ως αβαρείς-  στον αέρα, ή  γέρνοντας  ασήκωτα δωρικά,  απ’ την συγκαθιστή στάση τους,  προς τα πίσω- ατσάλι, αδάμαστο, της καρδιάς τους ο χτύπος...

(ένας νεαρός, λεβέντης  τσολιάς -μωρέ τον εμάτιασα η καλτάκα- γλίστρησε κιόλας ελαφρά στη βρεγμένη εξέδρα, αχ! κάπως έχασε το ρυθμό – ουφ! τον ξανάβρε...)

-Α! το απερίγραπτα θείο  δώρο της μουσικής!

Το θείο δώρο του χορού, του εμπνευσμένου από βιώματα ήθους και θάρρους ...

Στάθηκα να τους βλέπω.

Κοίταζα απ’ την ομπρέλα μου, τις σταγόνες της βροχούλας, τις απαστράπτουσες στο φως του δημοτικού φωτισμού, που  συνέχεια, τους έρραινε.

Πόσο μ’ άρεσε που δε δείλιαζαν.

Που δε σταμάταγαν το χορό τους.

-Μωρή αφαιρεμένη, αδιόρθωτη, θα τους πλήρωναν, γι αυτό δε σταμάταγαν!

-Ξύπνα!

- Άσε με κακιά πεθερά!
Δεν επιθυμώ να ξυπνήσω.

Μη μου γκρινιάζεις!

Άσε με να πιστεύω ότι χορεύαν, μόνο για την ψυχή τους.

Άσε με να πιστεύω ότι κανείς δεν τους πλήρωνε.

Ότι το κάναν έτσι, για την πατρίδα, για το λαό, για τους προσφιλείς, εκείνο το ανάλαφρο  πέταγμα των μετρημένων  βημάτων , οι Αχαιοί
-οι λατρεμένοι ωκύποδες.

-Έτσι!

-Παράτα την κολασμένη την ανάλυση, έλεος!
Άσε με να πιστεύω ότι χορεύαν μόνο με την ψυχή - για την ψυχή τους.


Όποτε αυτό το πιστεύω, ξαναπερνάει -το σερνάμενο στα λυπημένα πατώματα, πνεύμα μου-
 στης παιχνιδιάρας Χαράς την κρεμάστρα.

Πήγα στο σπίτι δροσερή- η τρελόγρια- σα λουλούδι μαγιάτικο.

-Ευλογημένοι οι παραδοσιακοί χορευτές, για το δώρο που απλόχερα σκόρπισαν...

Μες στο εναρμόνιο σθένος- της μουσικής και του σώματος- έλαμψαν στον αντάρτη λογισμό  μου ξανά,
-του Πάσχα-  μελισσοκέρια.

-Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!

Σαλογραία


7 σχόλια:

  1. Σαλογραία μου,
    μετάγγισες Γνησιότητα!
    Και μ άρεσε ο τρόπος σου να ξαναγυρίζεις από το σερνάμενο, στης Χαράς την κρεμάστρα!
    Θα προσπαθήσω ν αναστηλώσω το δικό μου το σερνάμενο, ομοιως..
    Χριστός Ανέστη όμως, και μόνο γιαυτό πρέπει να βρούμε την Αληθινή Χαρά.
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ρεγγίνα αγαπημένη

    Σ'ευχαριστώ.

    Έτσι είναι η ύπαρξη.
    Μια το κεφάλι έξω απ'το νερό, μια μέσα...
    Μια βρέχει, μια έχει λιακάδα...
    ;-)

    Για να παραφράσω τον μεγάλο ποιητή Διονύσιο Σολωμό: "τα σπλάγχνα μας κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν"

    Η λιακάδα η συνεχής και η ασυννέφιαστη του μυαλού μας, δεν είναι γι αυτή τη ζωή.
    ;-)
    Υπομονής έχομεν χρείαν.
    Ο Κύριος εγγύς και η καρδία ημών καιομένη...

    Καλό βράδυ περιστεράκι μου...
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γειά σου Σαλογραία μας, με τα λεβέντικα λόγια σου, που ανεβάζει την ψυχή μας.

    Αλλά ούτε ένα στιχάκι δεν είχε , ήταν σκέτο ινστρουμένταλ.
    ¨Ετσι ν ακούγαμε για τον παπαΛάμπρο.
    Κάποτε δεν μ άρεσε το όνομά μου, μέχρι που διάβασα το '' Ένα όνομα για την αιωνιότητα'' του μακαριστού μάλλον και υπέροχου Virgil Georgiou.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λάμπρο, χαίρομαι που σου άρεσε ...αν θες και στιχάκια, εντάξει, το γιουτιουμπ γιομάτο, πουλάκι μου...
    ;-)
    Επειδή είχε λόγια το δεύτερο, είπα να αφήσω χωρίς λόγια το πρώτο βίντεο, να μην το φορτώσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σαλογραία με τις επιφυλλίδες σου
    σε πάω με χίλιαααααααα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. :-)
    Δεν είχα σύνδεση όλη μέρα...τώρα είδα τα σχόλια...
    Καλό βράδυ αγαπημένα μου...
    Και αύριο ελπίζουμε να ξημερώσει μια μέρα με ειρήνη Θεού στην καρδιά μας..
    Σας φιλώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ;-)

    Είναι καιρός να μάθω και γω να χορεύω πια...

    Ας όψεται εκείνος ο είρωνας καθηγητής ο μαθηματικός Βασίλης Κουμούτσος, στο Λύκειο Κυπαρισσίας, που όταν μας ειδε να χορεύουμε οι μαθήτριες, είχε σκάσει στα γέλια!

    Εντάξει. Δικαιολογείται. Ήταν τότε, νεαρός νεοδιόριστος.
    Έσπαγε πλάκα με τα κορίτσια!

    Όποιος ξέρει τι γίνεται αυτή η καλή ψυχή, να με ενημερώσει παρακαλώ! Θα χαρώ πολύ να μάθω!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή