Διατί ο Κύριος Ιησούς Χριστός έπρεπε να πεθάνει τόσον νέος και τόσον ωραίος;

Αυτό το ερώτημα, ομολογώ, ότι με ξάφνιασε, όταν το άκουσα απ'το στόμα σου, περιστέρι μου.

Η αλήθεια είναι ότι φαινόσουν ΠΟΛΥ θυμωμένο, καθώς τόνιζε και η αγαπημένη η Αρλέτα, χτες βράδυ, στην εξαιρετική της συνέντευξη.

Το πρόβλημά σου, βασικά, είχε σχέση με το θέμα βαθύτατης οδύνης-το θέμα της απώλειας λατρεμένων προσώπων.

Με ρώτησες, με φανερό τον εκνευρισμό στη φωνή σου:

-Και γιατί να υφίσταται σχεδόν αναπόφευκτος, ο πόνος σε τούτη τη διάσταση;

-Τι νόημα υπάρχει, όταν κάποιος ζεί και α π ε ρ ί γ ρ α π τ α βασανίζεται;

-Γιατί ο Θεός να είναι ΤΟΣΟ αδυσώπητος και με το Μονογενή Του, ακόμη;

Γιατί να μη τον αφήσει αυτό το Γιό, ως τα ογδόντα πέντε- τουλάχιστον-σ' έναν ήρεμο βίο,στη συνέχεια, ειρηνικά -ας πούμε κάπως στον ύπνο Του- να Τον... πεθάνει, και μετά, βεβαίως, και να Τον αναστήσει- άμα το είχε πια τόσο μεγάλη καΪλα- προκειμένου να λάβουμε και μεις οι θνητοί, το μήνυμα και την παρηγοριά της Ανάστασης!;

-Πραγματικά, δεν ήμουν προετοιμασμένη καθόλου για τέτοιο ερώτημα, μολονότι θα έπρεπε!

-Γιατί θα έπρεπε;

-Επειδή κινούμαστε στην εποχή (ακόμη) της Θεάς Καλοπέρασης, αφού συχνότερα από κάθε άλλη περίοδο, γιατροί τίθενται υπέρ της ευθανασίας -προκειμένου να μην υποφέρει-ισχυρίζονται- ο καημένος ο άρρωστος-μια και τα μπλα μπλα για το δικαίωμα σε ...αξιοπρεπή εκδημία

(υποβοηθούμενη ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ, χαρακτηρίζουν τούτο το θάνατο της λεγόμενης... αξιοπρέπειας κάποιοι παλιομοδίτες θεράποντες - ανήκει σε αυτούς και ο μαχητικός, ο γνωστός μου- ονόματα δε θα πώ, από Κ. αρχινάει πάντως το μικρό του)

όλο και προβάλλονται μέσα από μύριες σελίδες και ταινίες στον κόσμο μας.

(θυμάσαι το: Η ΘΑΛΑΣΣΑ κ.λπ; Πόσο σου άρεσε -δυστυχώς,δυστυχέστατα! )

-Λοιπόν;

-Εντάξει, δε θα αναφέρω τον εικοσάχρονο,ξανθόμαλλο,Χρήστο
(μοναχοπαίδι της χήρας κυρά Βάσως από την Πάτρα) που σκοτώθηκε σε τροχαίο -διότι δεν φόραγε κράνος- δεν θα μιλήσω για τα παιδάκια που φεύγουν από λευχαιμία(μπορεί να φταίει και το Τσέρνομπιλ), ή για κείνα τα μαθητούδια που αποκεφαλιστήκαν στο αποτρόπαιο τροχαίο στα Τέμπη-αλλά ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός;

Ο λατρεμένος Χριστούλης της παιδικής μου ηλικίας;

Κοτζά Θεάνθρωπος- τέλειος κατά πάντα και δια πάντα- διατί έπρεπε να πεθάνει μέσα στην ΑΠΟΛΥΤΗ ΦΡΙΚΗ;
.................................

-Γιατί έπρεπε να φύγει ΤΟΣΟ ΝΩΡΙΣ,με τέτοιο αγριότατο τρόπο, ΤΟΣΟΝ ΝΕΟΣ, ΚΑΙ ΤΟΣΟΝ ΩΡΑΙΟΣ;

Γιατί να γίνει ΜΥΡΙΑ κομμάτια, η καρδούλα της ΜΑΝΑΣ ΤΟΥ;

-ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟΣ ΠΟΝΟΣ;

ΕΛΕΟΣ!
.....................................

Αυτό το ερώτημα, μου έριξες σαν ολιγόπιστη πετριά στο κεφάλι.

Ακριβώς στο Δόξα Πατρί, εκεί με πέτυχες.

Με βρήκες απροετοίμαστη.

Άρχισα κάτι να ψελλίζω... πλην...δεν τα κατάφερα...

Έφυγες με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα.

Έπιασα να μετράω τα χαλίκια των πικρών σου των λόγων, από το υγρό χώμα της θλίψης μου.

Να τα. Τα κρατάω τώρα στη χούφτα μου.

Τα δείχνω στους καλοπροαίρετους περαστικούς, θεολογούντες αναγνώστες.

Και περιμένω μια τοποθέτηση.
Περιμένω μια απάντηση.
Μια άποψη.

Επειδή και γω -επί του θέματος- κινούμαι σε μεγάλο σκοτάδι, και νιώθω την ανάγκη για ένα αναμμένο κερί, εκείνο που κρατάμε το βράδυ, περιμένοντας τον Νυμφίο εν τω μέσω της Νυκτός των αγρίων παθών μας...

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ