Άκουσες Αγριοπούλι μου, τι είπε ο ΓλεζοΜάνος;

Στίχοι

Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα
με τόσα φλάμπουρα λάμπει, λάμπει ο ουρανός
και τούτοι μέσ' τα σίδερα και κείνοι μεσ' το χώμα.

Σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.

Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.

Κάτω απ' το χώμα μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε τις καμπάνας το σχοινί,
προσμένουνε την ώρα, προσμένουν…

.........................................................................................
..........................................................................................

Σε σένα,  το αναισθητο  για τη μάνα σου, μοσχο...κάρυδο, ευθαρσώς το δηλώνω και αν θες άκου το:  

Όποιος έγινε Ήρωας ή Άγιος, Αψηφώντας τον Προσωπικό του Σωματικό Θάνατο, να το ξέρεις, το "έπαθε" αυτό, επειδή αγάπησε πολύ την Μάνα του και λόγω της πολλής του Αγάπης σε κείνην, την Πίστεψε σε ό,τον δίδαξε. Πατρίδα τον δίδαξε; Πατρίδα. Θρησκεία; Θρησκεία. Και πάει λέγοντας. 

Με επιβεβαιώνει και  του Αγωνιστή Μανώλη Γλέζου

η ειλικρινέστατη ομολογία που   παραθέτω.

Καλή Ανάσταση να χουμε!

Με αγάπη από δω... 

μέχρι τη Βασιλεία των Ουρανών....

Ευανθία η Σαλογραία

.....................................................................................................................................................................................................

H μάνα

Για το ποιος ήταν ο Μανώλης Γλέζος, 

λέει πολλά η απάντηση στη ερώτηση 

ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή του:

«Η πιο έντονη ανάμνηση της ζωής μου, είναι η μάνα μου.

Με ρωτάνε διαρκώς για τη σημαία. 

Εγώ όμως, ακόμα κι από την ιστορία της σημαίας, θυμάμαι τη μάνα μου. 

Όταν γυρίζαμε εκείνη την ημέρα στα σπίτια μας, η ώρα ήταν περασμένη, μετά τα μεσάνυχτα. 

Πάω στο σπίτι και βλέπω τη μάνα μου ένα κουβάρι στα σκαλοπάτια απ' έξω. Με περίμενε. Την πλησιάζω και της λέω, "Μάνα!". 

Σηκώνεται απότομα, με πιάνει από τον λαιμό, με πάει στην κουζίνα για να μην ακούσουν οι άλλοι και ξυπνήσουν και μου λέει, "Πού ήσουν;". 

Τότε εγώ ανοίγω το σακάκι και της δείχνω το κομμάτι της σβάστικας που είχαμε κόψει. Με αγκαλιάζει, με φιλάει και μου λέει, "Πήγαινε κοιμήσου". 

Την άλλη μέρα το πρωί, ακούω τον εξής διάλογο: 

Ο πατριός μου τη ρωτάει, "Πού ήταν χθες το βράδυ ο μεγάλος σου γιος;". 

Του απαντάει, "Ανέβα στην ταράτσα και κοίταξε στην Ακρόπολη". 

Ποτέ μου δεν τη ρώτησα πώς το κατάλαβε. 

Θα το θεωρούσα προσβολή στη νοημοσύνη της. 

Αλλά για μένα αυτό ήταν το πιο συγκινητικό συμβάν στην ιστορία μου. 

Η μάνα μου».

.......................................................................................

........................................................................................