Περιστεράκι μου
θυμάσαι τα παραθετικά του επιθέτου "κοντός"
που τα ρωτάγαμε εξυπνακίστικα μεταξύ μας στο Γυμνάσιο,- στα διαλείμματα- ξεσπώντας σε χάχανα;
-Πώς δεν τα θυμάμαι μωρή Σαλογραία! Ξεχνιούνται αυτά;
Αυτά τα παραθετικά, μαζί με τα τραγούδια της χορωδίας στην οποία μετείχα, και τα θεατρικά που παίζαμε είναι τα μόνα που θυμάμαι απ' τα μαθήματα στο σχολείο!
Να σου τα απαγγείλω αμέσως: "Κοντός, κοντύτερος, Τσάτσος!"
(όπου Τσάτσος ήταν ο τότε μέγας πολιτικός ανήρ και ακαδημαϊκός, Κων. Τσάτσος).
-Και τα παραθετικά του επιθέτου "ψηλός" , μανδάμ, τα θυμάσαι;
-Αυτά τα είχα ξεχάσει, όμως τα θυμόταν ο σύνευνος Πετρής,
και μου τα σφύριξε πρόθυμα: "Ψηλός, ψηλότερος, Τρόντζος!"
-Και ποίος ήτο περικαλώ ο Τρόντζος;
-Τρόντζος ήτο ο τρικάταρτος, κρεμανταλέας παιχταράς της ΑΕΚ, που μαζί με τον αρχηγό της, Γιώργο Αμερικάνο, και την υπόλοιπη μπασκετομάδα της εποχής, το 1968,στην Αθήνα, κατέπληξαν 80.000 θεατές στο Παναθηναϊκό Στάδιο, με την μεγάλη και ανέλπιστη νίκη τους, επί της Σλάβια Πράγας, για το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης.
Τα περιγράφει υπέροχα ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Μπουλμέτης
(αξέχαστη η παλαιότερη, "Πολίτικη κουζίνα¨του)
στην ελαφρότατα-όσο πατάει η γάτα- ντοκιμαντερίστικη -και όχι μόνον- νέα ταινία του.
-Δείχνει αυθεντικό μπάσκετ η ταινία; Ωφού! Πόσο το βαριέμαι το μπάσκετ! Δηλαδή, έλεος! Τι νοστιμιά έχει να παρακολουθείς -με σκηνοθετικά γυρίσματα κάθε τόσο,μπρος- πίσω του χρόνου της αφήγησης- να βλέπεις μια ομάδα μαντράχαλους, να ιδροκοπάνε κυνηγώντας σαν μανιακοί μια μπάλα που πρέπει ντε και σώνει να τη ρίξουνε με απλωτές κινήσεις των χεριών και ποδοβολητό κενταύρων, μέσα σε ένα ψηλά κρεμασμένο, τρύπιο καλάθι; Λυπήσου με! Έχε με παραιτημένον!
-Ρε στούπαλο, (που σε "στόλιζε" η συχωρεμένη μανούλα σου,
η Καλλιρρόη), και γω, παρότι αθλήτρια στα νιάτα μου, το βαριέμαι το μπάσκετ, όμως, η ταινία, επενδυμένη με την τρυφερή μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, θωρακισμένη με επιτελείο άριστων ηθοποιών, τόσο με τα ψηφιδωτά της εποχής τής νεότητάς μου, όσο και με τους μυστικούς και φανερούς συμβολισμούς τους, επιμένω, κουφαλογάκι μου, με συνεπήρε!
-Δύο φορές, ναι δύο φορές πήγα και την είδα. Και αν θες να ξέρεις, τη δεύτερη φορά, γέλασα και
συγκινήθηκα περισσότερο από την πρώτη- το πιστεύεις;!
-Ε, τώρα, με την αηδιαστική ειλικρίνεια που κουβαλάς,
ό,τι και να μου εξομολογηθείς, εσύ, τρελοτάτη μου, το πιστεύω!
-Λοιπόν, λατρεμένο, δεν θα προσθέσω περισσότερα, για να μη χάσουμε το... σασπένς!
(και ούτε θα σου μαρτυρήσω, όσο και να με γαργαλήσεις, ΤΗΝ πλάκα με τον Αντώνη Αντωνίου- στο ρόλο του κηδειά και των άλλων δυο στη ίδια σκηνή, συμπαικτών του...)
-Ύπαγε, παράλαβε το εισιτήριόν σου -δια τρίτην φοράν-, και μετά την προβολή, εις την οικίαν σου, πάλιν, ηρέμως, ως υπερήφανη γραία, όψιμος φιλοΑΕΚτζού Ελληνίδα, περιπάτει!
Ευανθία η Σαλογραία
( Ενημερώνω, αγαπημένο μου ότι ζουλώντας το "ποντίκι" πάνω στην υπογραφή, αυτή τη φορά
θα πεταχτείς στην παλιότερή μου ανάρτηση με τίτλο: "την παλεύω!" επειδή σε κάθε περίπτωση
ο άνθρωπος είναι ασύμφορο να παρατάει τον αγώνα για τα ιδανικά του. και αξίζει με κάθε τρόπο,
Θεία Χάριτι,
μέχρι το επίγειο τέλος του,
να "την παλεύει!")
....................................................................................................
....................................................................................................
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου